เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – ตอนที่ 819 เขาและเขาเป็นคนเดียวกัน

ตอนที่ 819 เขาและเขาเป็นคนเดียวกัน

คำบอกเล่าของเฟยเอ๋อนั้นยากที่จะทำให้กู้ฮอนเชื่อถือได้ คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้คนหนึ่ง เธอในยามปกติดูแล้วอ่อนโยนมาก ผลสุดท้ายในใจของเธอกลับร้ายกาจถึงเพียงนี้

“คุณเฟยเอ๋อ แม้ว่าฉันจะเห็นใจกับเรื่องที่คุณพบเจอ แต่เรื่องแบบนี้ก็ไม่สามารถนำมาเป็นเหตุผลในการทำอาชญากรรมของคุณได้นะคะ คุณทำแบบนี้ก็เป็นการผลักตัวคุณไปทางหุบเหวแห่งความชั่วร้าย ถ้าหากว่าคุณยังไม่สามารถหันกลับมาได้ล่ะก็ อย่างนั้นก็ไม่มีหวังแล้วล่ะค่ะ” บางทีนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ถูกเป่หมิงเจิ้งเทียนดูแคลนในตอนแรก กู้ฮอนนั้นสามารถเข้าใจความรู้สึกของเฟยเอ๋อได้ไม่มากก็น้อย

บางทีความรู้สึกของเธอนั้นอาจจะรุนแรงยิ่งกว่าตัวเอง อย่างไรเธอก็รักเป่หมิงโม่มาตลอดหลายปีนี้ กระทั่งยอมเสียโฉมของตัวเองเพื่อช่วยชีวิตเขา

ส่วนตัวเองล่ะ แม้ว่าจะให้กำเนิดลูกชายลูกสาวเพื่อเขา แต่กลับไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งต่อเขามากเท่าเฟยเอ๋ออย่างนั้น

“ฉันไม่สามารถกลับไปอยู่ข้างกายโม่ได้อีกแล้ว สาเหตุนั่นก็เป็นเพราะการปรากฏตัวขึ้นของคุณ ตอนที่ฉันเรียนอยู่นั้น ฉันก็รู้จักกับโม่แล้ว แต่ทำไมคนที่ให้กำเนิดลูกกับเขาไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคุณกัน! คุณเป็นชู้คนนั้น ฉันถูกชู้คนหนึ่งทำให้พ่ายแพ้”

เฟยเอ๋อยิ่งพูดความรู้สึกก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ถึงตอนท้ายเธอใช้มือตบลงไปที่พวงมาลัยรถอย่างรุนแรง รถยนต์ก็เริ่มส่ายซ้ายทีขวาทีไปตามการกระทำของเธอ

กู้ฮอนนั่งอยู่ด้านหลัง จิตใจก็เครียดเป็นอย่างมาก เธอกังวลจริงๆว่าสติของเฟยเอ๋อจะหลุดการควบคุม สุดท้ายแล้วก็จะพินาศไปด้วยกันกับตัวเอง

“เฟยเอ๋อ ฉันขอให้คุณสงบสติอารมณ์ลงหน่อย ไม่สู้คุณจอดรถที่ข้างทางก่อน พวกเรามาพูดคุยกันดีๆ แม้ว่าฉันจะทราบว่าคุณเกลียดฉัน แต่ฉันยินดีที่จะช่วยเหลือคุณค่ะ”

ไม่ใช่เพราะว่าเธอกลัวตาย แต่ในใจของเธอยังเป็นห่วงลูกๆอยู่ โดยเฉพาะทารกน้อยจิ่วจิ่ว

เฟยเอ๋อหัวเราะพลางส่ายหน้า “ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ฉันล้วนไม่เชื่อคุณ หลายวันมานี้ถือว่าฉันล้วนคิดได้ชัดเจนหลายเรื่องแล้ว ฉันไม่คิดจะหวังอะไรหรือคิดเพ้อเจ้ออะไรกับใครอีก ฉันเกลียดคุณ แต่เกลียดเป่หมิงโม่ยิ่งกว่า ฉันจะบอกกับคุณอีกเรื่องหนึ่งก็แล้วกัน คุณยังจำเรื่องที่ทำไมคุณถึงถูกตำรวจจับในโรงแรมโม่ต้าได้หรือไม่ นั่นก็เป็นเพราะฉันทำเอง แม้ว่าตำรวจจะสืบออกมาได้ว่าคุณถูกให้ร้าย แต่คุณก็ออกมาจากด้านในนั้นเร็วกว่าที่ฉันคิดเล็กน้อย เพียงแต่ที่ทำให้ฉันตะลึงก็คือ เรื่องเกิดขึ้นในคืนนั้น ฉันยังเตรียมที่จะโพสต์คลิปวิดีโอลงบนอินเทอร์เน็ต แต่เหนือจากความคาดหมายของฉันก็คือ คลิปวิดีโอเหล่านั้นกลับถูกคนลบไปอย่างรวดเร็วจนไม่เหลือแม้แต่เงา ฉันรู้ว่าใครทำ ฉันคิดว่าคุณก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะเดาไม่ออกหรอกนะ”

คำพูดของเฟยเอ๋อทำให้กู้ฮอนตะลึงอีกครั้ง คืนวันนั้นที่ตัวเองมีสภาพดูไม่ได้แบบนั้น ชั่วชีวิตนี้ไม่มีวันลืมได้อย่างแน่นอน

ที่แท้ก็ล้วนเป็นเพราะฝีมือของเฟยเอ๋อ!

ไม่เพียงแต่เป็นเช่นนี้ เธอก็เดาออกได้อย่างรวดเร็วถึงคนในคำพูดของเฟยเอ๋อบ่งชี้ไปถึงก็คือเป่หมิงโม่

เฟยเอ๋อพูดถึงตรงนี้ก็เหลือบมองกู้ฮอนที่นั่งอยู่ด้านหลังอีกครั้งหนึ่ง

“อยากจะโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือจากคนด้านนอกไหม เตรียมโทรศัพท์หาโม่หรือแจ้งตำรวจกันล่ะ ฉันขอเตือนสติคุณคำหนึ่ง อย่าเสียแรงเปล่าเลย ถึงพวกเขาจะมาถึงที่นี่ ตอนนั้นฉันคิดว่าคุณก็คง……ฮ่าๆ” ในตอนนี้เฟยเอ๋อก็เริ่มหัวเราะขึ้นมา

เสียงหัวเราะของเธอนั้นยิ่งหัวเราะก็ยิ่งทำให้คนฟังรู้สึกขนลุก

กู้ฮอนดึงมือออกมาจากในกระเป๋า เห็นท่าทางที่เกือบจะบ้าคลั่งของเฟยเอ๋อแล้ว เธอก็ตัดสินใจเตรียมทำสิ่งที่เลวร้ายที่สุดแล้ว

“คุณเฟยเอ๋อ ฉันอยากจะรู้ว่าคุณจะทำอะไรต่อไปหรือคะ” กู้ฮอนมองไปที่เฟยเอ๋อ เห็นเพียงแค่สีหน้าลังเลของเธอ “อย่างไร คุณยังกังวลอะไรอีกหรือคะ ฉันอยู่ในมือของคุณแล้ว ก็เหมือนกับที่คุณพูดว่า ฉันยังจะหนีไปไหนได้อีกหรือว่าจะเรียกให้ใครมาช่วยได้หรือ”

***

ประโยคนี้ของกู้ฮอนนั้นลบล้างความกังวลของเฟยเอ๋อออกไปจนหมดสิ้น เธอพยักหน้าได้ใจอย่างเห็นได้ชัด “คุณพูดมาตั้งมากมาย ก็มีประโยคนี้แหละที่ฉันฟังแล้วรื่นหู ฉันก็ไม่กลัวว่าคุณจะรู้ว่าสถานที่ที่ฉันจะส่งคุณไปก็คือบ้านของศัตรูคู่อาฆาตของโม่”

“ศัตรูคู่อาฆาตหรือคะ” กู้ฮอนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วก็เอ่ยออกมาว่า “คุณหมายถึง Noton หรือคะ”

เฟยเอ๋อพยักหน้า “ไม่ผิด เป็นเขานั่นแหละ เพียงแต่ฉันเคยชินกับการเรียกเขาว่าถางเทียนจื๋อมากกว่า”

“ถางเทียนจื๋อ…..” ชื่อนี้กู้ฮอนฟังแล้วรู้สึกคุ้นหูอะไรอย่างนี้ เธอนึกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วว่าเคยได้ยินเป่หมิงโม่ตะโกนเรียกชื่อนี้ทางโทรศัพท์มาก่อน อีกทั้งตอนนั้นอารมณ์ของเขาก็โกรธเป็นอย่างมากด้วย

เพียงแต่ว่าในตอนนั้นตัวเองไม่ได้เห็นใบหน้าของเขาจริงๆ

วันนี้เฟยเอ๋อช่วยเธอไขคำตอบของปริศนาให้เธอแล้ว Noton ก็คือถางเทียนจื๋อ!

ดังนั้น ในที่สุดกู้ฮอนก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเป่หมิงโม่ถึงได้บอกกับตัวเองว่าอย่าใกล้ชิดกับเขา ทั้งยังบอกว่าเขาอันตรายมากในกิจกรรมตั้งแคมป์

“ฮอน คุณกำลังคิดอะไรอยู่ หรือว่ากำลังจินตนาการถึงตอนที่คุณช่วยให้เขาชนะคดีความในตอนแรกกัน เขาจะปล่อยคุณไปสักรอบหรือ ฉันขอแนะนำคุณว่าอย่ามีความคิดแบบนั้น เพราะว่าฉันเข้าใจเขาเป็นอย่างมาก ขอเพียงแค่เป็นเรื่องหรือคนที่สามารถโจมตีโม่ได้ เขาจะไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก คุณก็อย่าคิดว่าจะสามารถถอยออกไปอย่างโชคดีในใจเลย คิดว่าจะมีจุดจบอย่างไรจะดีกว่า บางทีคุณก็สามารถที่จะมองเป่หมิงเจิ้งเทียนเป็นตัวอย่างหนึ่งก็ได้”

กู้ฮอนฟังถึงตรงนี้แล้ว ไขสันหลังเธอก็เย็นยะเยือกขึ้นมา ปกติแล้ว Noton ไม่สิ ตอนนี้รู้แล้วว่าชื่อจริงๆของเขาคือ ถางเทียนจื๋อ

แม้ว่าเขาจะจัดการเรื่องราวแทนหลี่เชิน ทั้งยังเรียกแทนว่าอาจารย์กับลูกศิษย์

สาเหตุที่เขาทำเรื่องเหล่านั้นล้วนเพราะคิดว่าสามารถช่วยให้หลี่เชินสามารถเข้าใกล้พวกเธอแม่ลูกจึงทำ

แต่เรื่องในวันนี้จะอธิบายอย่างไรดี ไม่พูดถึงเรื่องที่เขาส่งหยางหยางกลับมา พวกเขายังอยู่ด้วยกันตามลำพังช่วงระยะเวลาหนึ่ง ในช่วงเวลานั้น เขาน่าจะเล่าเรื่องให้หยางหยางฟังไม่น้อยเลย

ไม่อย่างนั้นอาศัยความเข้าใจที่ตัวเองมีต่อหยางหยาง ขอเพียงแค่เขาโมโหขึ้นมา กระทั่งตัวเองก็ยากที่จะกล่อมเขาได้

*

“ถางเทียนจื๋อ ฉันเอง ฉันมีเรื่องอยากจะพูดคุยกับคุณเรื่องหนึ่ง ไม่รู้ว่าคุณมีเวลาว่างหรือไม่ ได้ สถานที่ฉันรู้แล้ว จะรีบไปเดี๋ยวนี้” เฟยเอ๋อโทรศัพท์หาถางเทียนจื๋อเรียบร้อยแล้ว เธอก็หักรถ เริ่มมุ่งหน้าไปยังทางที่มา

ถางเทียนจื๋อน่าจะกำหนดสถานที่พบเจอให้กับเธอ

“คุณเฟยเอ๋อ ในเมื่อคุณพูดว่าถางเทียนจื๋อและเป่หมิงโม่เป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน เขาสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อรับมือกับเป่หมิงโม่”

“ถูกต้อง ฉันพูดแบบนั้นแหละ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าลืมเสียล่ะว่าตอนแรกที่อยู่ในศาล คุณนั้นยืนอยู่ฝั่งของเป่หมิงโม่เป็นพยานในการชี้ตัวเขาว่าเป็นคนบงการ คุณไม่กลัวว่าเขาจะจัดการกับคุณหรือ” กู้ฮอนลองใช้วิธีการพูดแบบนี้เพื่อให้เฟยเอ๋อเปลี่ยนความคิด

เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่า ถางเทียนจื๋อน่าจะน่ากลัวและรับมือยากยิ่งกว่าเฟยเอ๋อ

“ฮอน นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมฉันต้องพาคุณไป คุณก็คือเครื่องรางของฉันเข้าใจไหม” เฟยเอ๋อพูดจบก็ยืดตัวไปหยิบผ้าสีดำออกมาจากที่เก็บของในรถยนต์ผืนหนึ่งแล้วโยนมาให้กู้ฮอนที่อยู่ทางด้านหลัง “คุณถือสิ่งนี้เอาไว้แล้วปิดตาเสีย”

กู้ฮอนไม่พูดอะไร ผูกผ้าปิดตาตัวเองตามที่เธอบอก เธอรู้สึกว่าตอนนี้ไม่มีโอกาสในการช่วงชิงอะไรกับเฟยเอ๋อแล้ว ตอนนี้เธอมีเพียงแค่เป้าหมายเดียวนั่นก็คือส่งตัวเองให้กับถางเทียนจื๋อ

***

กู้ฮอนนั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง แม้ว่าจะปิดตาทั้งคู่แล้ว แต่ในใจเธอก็ยังคงไม่อาจสงบได้

“ฉันให้คุณปิดตาตัวเองก็เป็นการให้โอกาสคุณอย่างหนึ่ง คุณอย่าคิดที่จะเล่นตุกติก แอบมองอะไร” เฟยเอ๋อขับรถอยู่ ในใจของเธอนั้นก็ไม่ได้วางใจกู้ฮอนเท่าไร

“คุณวางใจเถอะ ฉันไม่แอบมองอะไรหรอก อีกอย่าง แม้ว่าฉันจะมองเห็นอะไร ตอนนี้ฉันก็อยู่ในมือของคุณ หรือว่าจะยังมีหนทางใดในการหลบหนีหรือ เพียงแต่คุณเฟยเอ๋อ เรื่องเป็นเช่นนี้แล้ว ฉันก็ยังรู้สึกเจ็บปวดแทนคุณอยู่ดี”

เฟยเอ๋อขับรถต่อ จ้องมองไปยังถนนเบื้องหน้าอย่างไม่วอกแวก “ตอนนี้พวกเราสามารถยืนกันคนละฝั่งได้แล้ว คุณจะมาเจ็บปวดอะไรแทนฉัน”

“คุณเคยรักเป่หมิงโม่ขนาดนั้น วันนี้คุณกลับทำเรื่องหักหลังเขาด้วยตัวเอง หรือว่าในใจของคุณในตอนนี้รู้สึกดีอย่างนั้นหรือ”

“พวกนี้ล้วนถูกพวกคุณบีบบังคับ ฉันไม่อยากพูดกับคุณแล้ว ฉันต้องการเงียบสักพัก” เฟยเอ๋อนั้นปิดประตูไม่รับแขกใส่กู้ฮอนตรงๆ

หนึ่งวินาทีที่กู้ฮอนถูกปิดตาอยู่ในความมืดนั้นล้วนรู้สึกว่ายาวนานอะไรเช่นนี้

เธอไม่รู้ว่าถางเทียนจื๋อและเฟยเอ๋อนัดพบกันในสถานที่ใด ยิ่งไม่รู้ว่าถางเทียนจื๋อจะใช้วิธีการใดกับตัวเองมาจัดการเป่หมิงโม่

ตอนนี้ตัวเองก็เหมือนกับเหยื่อตัวหนึ่งที่ถูกขว้างลงไปในน้ำแล้วรอให้ปลาใหญ่มาติดเบ็ด

ครึ่งชั่วโมงกว่าผ่านไป ใบหูของเธอก็ไม่เงียบแบบนั้นอีกแล้ว เสียงด้านนอกค่อยๆลอยเข้ามา

แม้ว่าจะไม่ได้เสียงดังอึกทึกเหมือนตอนกลางวันแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้มีบรรยากาศอึมครึมเหมือนเมื่อครู่อีก

รถหยุดเมื่อเลี้ยวโค้งไปไม่กี่ครั้ง เบื้องหน้าของเธอปรากฏแสงสว่างจ้าสีขาว เพียงแต่เธอยังไม่สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์เบื้องหน้าได้

สุดท้ายแล้วรถก็จอดลง

“พวกเราถึงที่หมายแล้ว” เฟยเอ๋อพูดเปิดประตูของตัวเองออก

หลังลงจากรถแล้วก็เดินไปยังประตูหลังที่กู้ฮอนนั่งอยู่ ยื่นมือไปดึงประตูให้เปิดออก

เธอดึงกู้ฮอนลงมา

กู้ฮอนรู้สึกตกตะลึงอยู่บ้าง คิดไม่ถึงว่าเฟยเอ๋อในยามปกติที่ดูบอบบางอ่อนแอ แต่มือของเธอกลับมีแรงมากขนาดนี้ อย่างน้อยก็มากกว่าตัวเองไม่น้อย

กู้ฮอนไม่ได้ต่อต้านหรือหลบหนีอะไร เธอรู้สึกว่า แม้ว่าตอนนี้จะหลบหนีได้สำเร็จ นั่นก็ยากที่จะเลี่ยงว่าเฟยเอ๋อจะจัดการกับตัวเองอย่างไรในภายหลัง หรือว่าจะใช้วิธีการสุดโต่งใดๆมาจัดการกับลูกๆ

“ติ๊ง” เสียงลิฟต์ดังขึ้น

ดูท่าเฟยเอ๋อจะพาตัวเองขึ้นลิฟต์

หลังจากที่อยู่ในความเงียบชั่วครู่ ประตูลิฟต์ก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

“ตึกๆๆ……”

กู้ฮอนสามารถได้ยินเสียงเดินของรองเท้าส้นสูงดังขึ้นเมื่อเดินอยู่ที่ระเบียงทางเดิน

“ก๊อกๆ…..” หลังจากเสียงเคาะประตูสั้นๆดังขึ้น ประตูก็เปิดออก

เฟยเอ๋อดึงกู้ฮอนเดินเข้าไปแล้วก็ได้ยินเสียงปิดประตูดังขึ้น

“เฟยเอ๋อ คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าคุณจะยังกล้ามาพบผมอีก” น้ำเสียงของถางเทียนจื๋อทุ้มต่ำ แต่ก็ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวแบบนั้น

เฟยเอ๋อมองถางเทียนจื๋อที่นั่งอยู่ตรงข้ามแล้วก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย บางทีอาจจะเคยมี แต่ตอนนี้ในมือของเธอมีกู้ฮอนเป็นเบี้ย จึงไม่กลัวว่าเขาจะปฏิบัติอย่างไรกับตัวเอง

เธอยิ้มบางๆ “เทียนจื๋อ ฉันรู้ว่าตัวเองเคยทำเรื่องอย่างการหักหลังคุณ นั่นก็เป็นเพราะว่าฉันมีความกังวลใจ ล้วนเป็นเป่หมิงโม่ที่บีบบังคับให้ฉันทำแบบนี้”

ถางเทียนจื๋อมองท่าทางน่าสงสารที่เฟยเอ๋อแสร้งทำออกมา หัวเราะเสียงเย็น “คุณไม่ใช่คู่หมั้นของเขาหรือ อีกทั้งยังจะแต่งงานแล้วด้วย เพียงแต่ว่าโชคของคุณมันไม่ดีเท่านั้นเอง”

***

สิ่งที่ถางเทียนจื๋อระบุถึงก็คือคดีความระเบิดที่โรงแรมโม่ต้าในวันนั้น นั่นก็เป็นวันที่เป่หมิงโม่กับเฟยเอ๋อจัดงานแต่งงานกัน

เฟยเอ๋อแสดงละครด้วยการถอนหายใจ “เฮ้อ ฐานะคู่หมั้นของฉันมันก็เป็นเพียงแค่เรื่องหลอกลวงเท่านั้นเอง สำหรับเรื่องงานแต่งงานที่ไม่ได้จัดก็ช่าง นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาเขียนเช็คเงินที่ว่างเปล่าให้ฉันใบหนึ่ง ในใจของเขาไม่มีฉันเลยแม้แต่น้อย”