บทที่ 851 ผลสรุปมีสองอย่าง
“เฉิงเฉิง เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว คุณไม่เห็นตอนนี้เหรอ รายการของพวกเขาก็ยังคงดังอยู่ถึงตอนนี้ และยังไปเปิดการแสดงที่ต่างประเทศอีก ถึงแม้คนที่เข้าร่วมจะมาจากหลายที่ แต่ก็มีหลายคนที่หาความฝันของตัวเองพบ คุณอย่าไปเพื่อการกระทำของบางคน ทำให้การใหญ่มันเสียไป อีกอย่าง ฉันและแม่คุณก็ได้ผ่านเรื่องราวทุกข์ยากมามากมายคุณรู้ไหม ?”
เฉิงเฉิงได้ฟังคำพูดของหยางหยาง ก็กลับกลายเป็นเงียบลง เขายอมรับว่าที่หยางหยางพูดมาไม่ใช่ไม่มีเหตุผล
เขาได้ยักคิ้วขึ้นมา กำลังคิดอยู่ว่าคำที่ตัวเองพูดก่อนหน้ามันจะยืนหยัดเกินไปหรือเปล่า
อาจจะเป็นเพราะว่าตัวเองที่อยู่กับพ่อมานาน แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตที่ลำบากมันเป็นอย่างไร
เขาคิดเพียงแต่ว่าหากแม่ของเขาไปแต่งงานกับคนอื่น หากมีลูกอีกคนหนึ่งแล้ว คุณแม่จะดีต่อกับลูก ๆ ทั้งสามไหม
หรืออาจจะรู้สึกถูกใจกับความคิดของหยางหยาง ให้คุณแม่หาคนที่ชอบและรัก ซึ่งจะเป็นการเลือกที่ดีที่สุดของคุณแม่
แต่ก่อนหน้านี้เขาได้แสดงอาการที่ปฏิเสธกับการที่คุณแม่จะเข้าร่วมรายการนี้ แต่ทำไมตอนนี้กลับรู้สึกสับสน ?
เฉิงเฉิงได้เข้าสู่สถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
……
อาหารกลางวันที่แสนอร่อยกลับกลายเป็นรสชาติที่จืดชืด
หลังจากกินอาหารกลางวันเสร็จ หยางหยางกับลั่วเฉียวก็ได้คิดว่าจะทำอย่างไรให้คุณแม่ไปเข้าร่วมรายการทีวีหาคู่
เฉิงเฉิงก็นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกอย่างไร้อารมณ์ จิ่วจิ่วก็นั่งอยู่กับแอนนิเป็นเวลานาน
“เฉิงเฉิง ที่อารมณ์ไม่ดีก็เพราะว่าเรื่องของหยางหยางหรือ ? ” แอนนิเดินไปเดินมา ขณะที่พูดก็ทำการปลอกแอปเปิลให้เขาเสร็จพอดี “ขอบคุณน้าแอนนิ” เฉิงเฉิงรับแอปเปิลมา แต่ก็ถือไว้ที่มือของตัวเอง แล้วก็เล่นไปเล่นมา
“คุณน้าแอนนิ ตอนนี้ฉันกำลังสับสนแปลก ๆ ใจหนึ่งไม่อยากให้คุณแม่ไป แต่ก็รู้สึกว่าที่หยางหยางพูดก็มีเหตุผล”
แอนนิได้ไปนั่งใกล้ ๆ เขา แล้วก็เอามือลูบหัว “ฉันเข้าใจ คุณและหยางหยางก็อยากให้คุณแม่ได้ดี แต่ เรื่องแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าหยางหยางทำเกินไปหน่อย แต่กลับดีกับแม่ของคุณนะ ฉันและแม่คุณเป็นพี่น้องกัน แต่ก็ไม่อยากให้เธอมีชีวิตที่เหลือผ่านไปแบบนี้ แต่ยังไงคุณก็ยังอายุน้อย ยังมีทางอีกไกลที่จะต้องเดิน ถึงแม้คุณพ่อของคุณปรากฏออกมาแล้ว แต่ฉันรู้สึกว่าเขาและแม่ของคุณยังมีความสัมพันธ์ที่น้อยไปหน่อย หากทำการแข็งทื่อเช่นนี้ลงไป ก็ให้แม่คุณไปหาคนใหม่เถอะ และขณะเดียวกันก็มีคนที่ชอบเธอ แบบนี้ถึงจะให้คนที่ชอบแม่ของคุณเลือกแม่ของคุณใช่ไหมล่ะ ”
เฉิงเฉิงพยักหน้า ถึงแม้เขาจะอายุน้อย แต่ก็สามารถเข้าใจได้
“คุณน้าแอนนิ ฉันเข้าใจว่าหยางหยางคิดดีกับแม่ แต่ก็ยังมีความคิดที่มากมาย หยางหยางก็มีความเกินไปอยู่เช่นกัน โดยเฉพาะคุณแม่ หากพูดถึงอารมณ์ของเธอแล้วคงจะไม่ยอมแน่นอน ฉันคิดว่าหากหยางหยางทำเช่นนี้คุณแม่จะยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ พวกเรามาช่วยคิดวิธีกันดีกว่า ถึงจะเรียกว่ายิงนัดเดียวได้นกสองตัว”
แอนนิพยักหน้า “เอาล่ะ อย่าไปคิดคนเดียวเลย ไปปรึกษาหยางหยางกันเถอะ”
……
เฉิงเฉิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วขึ้นไปด้านบน
หยางหยางกำลังปรึกษากับลั่วเฉียวอยู่ จะทำอย่างไรให้กู้ฮอนไปเข้าร่วมถ่ายทำรายการหาคู่
แต่เหมือนกับว่าจะไม่มีผลอะไรออกมาเลย
ณ ตอนนี้ หยางหยางก็เห็นเฉิงเฉิงขึ้นมา เขาก็เลยใช้ภาษามือให้ลั่วเฉียวเงียบ
เขาไม่อยากจะให้ความคิดตัวเองให้เฉิงเฉิงได้รับรู้
เพราะว่าเฉิงเฉิงยืนคนละข้างกับเขา
“พวกคุณคิดไม่ออกใช่ไหมว่าจะให้แม่ไปเข้าร่วมรายการอย่างไร ?”
หากที่ไม่ให้คุณแม่เข้าร่วมจนถึงเห็นด้วยในการเข้าร่วมรายการ หากมองไปยังเฉิงเฉิงแล้วเป็นเรื่องที่ยากที่จะเปลี่ยนความคิดนี้
แต่เฉิงเฉิงเป็นเด็กที่รู้เรื่อง
แต่หยางหยางยังเห็นเฉิงเฉิงเป็นศัตรูอยู่ “พวกเราคิดออกไม่ออกมันก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ”
เฉิงเฉิงถูกหยางหยางปฏิเสธเข้าแล้ว ก็เลยไม่ได้พูดต่อไป
“หยางหยาง คุณไม่อยากจะฟังเฉิงเฉิงบ้างหรือ ? ” ตอนนี้แอนนิได้อุ้มจิ่วจิ่วด้วย
“คุณน้าแอนนิ เขาไม่ได้อยู่ฝั่งพวกเรา เพราะอะไรฉันจะต้องฟังเขาล่ะ ? ” หยางหยางมีท่าทีที่ยืนหยัด
“เมื่อกี้ฉันพูดกับเฉิงเฉิงแล้ว พวกคุณล้วนเป็นเด็กที่ดี คิดดีเพื่อคุณแม่ ตอนนี้เขาก็เห็นด้วยกับความคิดของพวกคุณ เขามาครั้งนี้ก็เพื่อที่จะช่วยพวกคุณคิดไงล่ะ”
หยางหยางยังมีความสงสัยและมองไปยังแอนนิ แล้วก็มองเฉิงเฉิง “จริงหรือ ? ”
แอนนิยิ้ม “ทำไมหรือหยางหยาง หรือว่าแม้คำพูดของฉันคุณก็ไม่เชื่อแล้ว ?”
หยางหยางส่ายหัว “ไม่ใช่หรอกคุณน้าแอนนิ เพียงแค่เห็นความคิดของเฉิงเฉิงอยู่ดีดีก็เปลี่ยนในทันใด ฉันก็เลยมีความงงงวยนิดหน่อย”
“หยางหยาง คิดมากไปแล้ว เฉิงเฉิง พูดความคิดของคุณหน่อยไหม ?”
แอนนิพูดอยู่ แล้วหันไปพยักหน้ากับเฉิงเฉิง “เฉิงเฉิง”
เฉิงเฉิงครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ตอนที่ฉันรู้ว่าขณะที่หยางหยางได้ทำการประกาศหาคู่อินเทอร์เน็ต ฉันก็รู้สึกว่าคุณแม่จะต้องไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้แน่นอน”
“ดูสิ ดูสิ ฉันก็บอกแล้วไง ฉันกับเขาไม่ใช่ฝั่งเดียวกัน”
“หยางหยางอย่าเพิ่งรีบ ให้เฉิงเฉิงพูดเสร็จก่อน”
เฉิงเฉิงพยักหน้า “หยางหยาง คุณกับแม่อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ ไม่รู้ถึงนิสัยของคุณแม่หรือ ? ”
“ฉันจะไม่รู้เชียวหรือ ? น่าขันยิ่งนัก หรือว่าคุณอยู่กับคุณแม่ไม่กี่วันแล้วจะเข้าใจในตัวเธอ ?”
“หยางหยาง ฉันบอกว่าคุณนั้นสะเพร่าคุณก็ยังไม่ยอมรับ คุณคิดดีดีนะ คุณแม่เป็นคนที่ชอบออกหน้า หรือว่าคนที่ชอบครึกครื้น?”
หยางหยางก็ครุ่นคิดอยู่สักครู่ หลังจากนั้นก็ส่ายหัว
“ในเมื่อคุณแม่ไม่ชอบพวกนี้ คุณก็ยังจะเอาข้อมูลพวกนี้ไปใส่บนอินเทอร์เน็ต นี่มิใช่การให้คุณแม่เป็นข่าวหรอกหรือ ? คุณพูดซิ คุณแม่ชอบแบบนี้ไหม ?”
เฉิงเฉิงวิเคราะห์ออกมา หยางหยางก็ไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้เลย ซึ่งไม่ได้คิดถึงอะไรรอบคอบขนาดนี้
“งั้นฉันควรจะทำอย่างไร บนเน็ตก็ทำการใส่ข้อมูลไปแล้ว พรุ่งนี้รายการทีวีจะทำการถ่ายทำแล้ว ” หยางหยางเริ่มรู้สึกว่าเรื่องที่ตัวเองทำเริ่มจะไม่ทำแล้ว
“ในเมื่อคุณทำเรื่องนี้มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันก็รู้สึกว่าจะต้องทำต่อไป แต่ทำยังไง ตอนนี้คุณจะต้องฟังการแนะนำจากฉัน แต่คุณจะต้องเตรียมพร้อมสำหรับสองช่องทาง หากมันดีคุณแม่รู้แล้วก็จะไม่อะไร บางทีเรื่องร้ายอาจจะกลายเป็นดี”
“หากมันไม่ดีล่ะ ?” หยางหยางยิ่งอยากจะรู้ถึงผลของมัน
……
จิ่วจิ่วก็พูดออกมา “หากมันไม่ดี….ยังต้องพูดอะไรมากมายอีกหรอ แน่นอนว่าจะต้องถูกแม่ตีแน่นอน”
พอพูดคำนี้ออกมา หยางหยางก็รู้สึกสั่นไปทั้งตัว
ตอนที่ทำเรื่องนี้เขาก็อยากจะทำสนุก ๆ ซึ่งถลำลึกลงไปกับความสนุกสนาน
แต่ไม่คิดว่าหากเรื่องนี้ทำให้คุณแม่โกรธขึ้นมา จะต้องรับกับผลอะไรบ้าง
ตอนนี้เฉิงเฉิงรู้สึกจะเข้าใจและกระจ่างขึ้นมาทันที
ถึงแม้จะดูใบหน้าของเขาไม่ได้กลัวอะไร แต่ก็กลัวคุณแม่ตี ถึงแม้เขาจะเคยถูกเป่หมิงโม่ตีเจ็บมากกว่าแม่ของเขา
นั่นก็คือกลัวกู้ฮอนมากกว่า อาจจะเป็นเพราะความทรงจำตอนเด็ก
หยางหยางที่มองเฉิงเฉิงอย่างไม่พอใจ กลับกลายเป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
เขารู้ เรื่องมาถึงวันนี้ อาจจะมีเพียงแต่เฉิงเฉิงที่ช่วยเขาได้
“เฉิงเฉิง ฉันรู้ว่าคุณมีแผนการมากมาย วิธีของคุณไม่มีผิดพลาดแน่นอน รีบบอกฉันมาเถอะ”
เฉิงเฉิงได้มองไปยังหยางหยางที่มีท่าทางเช่นนั้น เขาก็เลยตั้งใจพูดโง่ ๆ ออกมา “ฉันมีวิธีอะไรล่ะ เรื่องมันเกิดมาจากคุณ หากพูดไปอีก เมื่อสักครู่ไม่ใช่เป็นคนละฝ่ายกับฉันหรือ ? ท่าทางแบบนั้นไปไหนแล้วล่ะ ?”
หยางหยางเอามือไปลูบหัวตัวเอง ใบหน้าก็แดงด้วยความละอายใจ “แหะ ๆ ตอนนั้นฉันกำลังสนุกอยู่ไง อารมณ์ของฉันไม่ใช่ว่าฉันจะไม่รู้”
ณ ตอนนี้ลั่วเฉียวและแอนนิก็เริ่มที่จะพูดแทนหยางหยาง “เฉิงเฉิง คุณกับหยางหยางเป็นพี่น้องกัน ยังมีอะไรที่จะต้องมาทะเลาะกันนานขนาดนี้เลยหรือ เรื่องแบบนี้ก็ให้มันผ่าน ๆ ไปเถอะนะ”
เฉิงเฉิงเห็นหยางหยางมีท่าทีที่ยอมรับผิด และยังมีคุณน้าแอนนิและคุณน้าลั่วเฉียวขอร้องแทนเขา ตอนนี้ก็คงไม่ลีลาอะไรมากมาย
“ได้ เห็นแก่หน้าของคุณน้าแอนนิและคุณน้าลั่วเฉียว ฉันจะช่วยคุณผ่านไปให้ได้ แต่ฉันจะต้องพูดอะไรไม่ดีออกมาก่อนแล้วกัน วิธีของฉันอาจจะสำเร็จได้ แน่นอนว่าอาจจะมีการผิดพลาด อันนี้ต้องมาดูที่คุณจะทำอย่างไรแล้วล่ะ”
หยางหยางเห็นเฉิงเฉิงยื่นมือมาช่วย ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความหวัง “เฉิงเฉิง วิธีของคุณสำเร็จแน่นอน”
ขณะที่พูด เขาได้ยกมือสามนิ้วเหนือหัว “คุณให้ฉันไปทิศตะวันออก ฉันจะไม่ไปทิศตะวันตก คุณให้ฉันไปตีหมา ฉันจะไม่ไปจับไก่ แบบนี้ได้ไหม ?”
หยางหยางพูดแบบนี้ทำให้คนที่รู้สึกว่าน่าขบขันยิ่งนัก
แม้เฉิงเฉิงที่มีหน้าไม่พอใจ ก็ยังรู้สึกมีอาการออกมา แต่สักครู่ก็ได้เคร่งขรึมขึ้นมา “คุณพูดจาไร้สาระ เอาล่ะ ฉันดูที่ความจริงใจของคุณ ฉันก็จะบอกว่าให้คุณทำอย่างไรแล้วกัน”
ต่อมา เฉิงเฉิงก็ได้บอกความคิดตัวเองให้หยางหยางฟัง หยางหยางมีความตั้งใจมาก
นอกจากนี้ เขายังขอให้แอนนิและลั่วเฉียวรักษาความลับนี้ไว้ จนถึงเวลาที่ควรจะบอกแล้วค่อยบอก
เรื่องของการถ่ายทำในวันพรุ่งนี้ เฉิงเฉิงที่อยู่ด้านบน กับหยางหยางก็ได้คิดแผนการและวิธีการทำออกมาหมดแล้ว
พอถึงช่วงสุดท้าย เฉิงเฉิงก็ดูหน้าทุกคน “เรื่องนี้จะต้องเก็บเป็นความลับ จะต้องเหมือนไม่มีอะไรเข้าใจไหม โดยเฉพาะจิ่วจิ่ว คุณอย่าไปบอกอะไรกับคุณแม่ล่ะ”
……
เฉิงเฉิงได้ทำการจัดการเรื่องราวเสร็จหมดทุกอย่างก็สามารถถอนหายใจออกมาได้แล้ว
หลังจากเรื่องแบบนี้เสร็จแล้ว แต่เรื่องที่เหลือก็ยังกดทับอยู่ในใจเขา ก็คือเรื่องของพ่อ
เขามั่นใจว่า คุณพ่อถูกใส่ร้าย
รอตอนที่แอนนิและลั่วเฉียวออกไป เขาก็มองไปยังคอมพิวเตอร์ และยักคิ้วขึ้นมา
“หากจะเศร้าใจควรจะเป็นฉันมากกว่า คุณจะทำอะไรมันก็เป็นแบบนี้น่ะหรือ ? ” เรื่องราวยาก ๆ ก็แก้ไขได้หมดแล้ว ในใจของหยางหยางก็มีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม
เฉิงเฉิงหันมามองเขา “คุณน่ะ ไม่ยอมหยุดเลยสักนิดหรือ ? เรื่องนี้ไม่ได้แก้ทั้งหมดหรอกนะ ก็ให้ฉันไปสร้างเรื่องขึ้นมาอีก ทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยแรงไปหมด”
หยางหยางหัวเราะแล้วเดินมาข้างหลังเฉิงเฉิง แล้วก็ไปนวดไหล่ให้เขา “แหะ ๆ นี่เรียกว่าคนมากความสามารถไงล่ะ ฉันไม่ใช่เพื่อคุณแม่หรอกหรือ คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่หาเรื่องให้คุณแล้ว”
จิ่วจิ่วมองเห็นพี่ชายสองคนดีกัน ก็วางใจไปอีกหนึ่งครั้ง แต่ในใจของเธอก็ยังมีความสงสัยที่ยังแก้ไม่ได้เสียที
