บทที่ 880 จิ่วจิ่ว หมายถึงนานแสนนาน
แต่ดูเหมือนเขาจะกังวลมากไปหน่อย บางทีหากเป็นเมื่อก่อน เวลาที่เป่หมิงโม่ได้ยินชื่อนี้ ก็จะคว่ำโต๊ะน้ำชาที่ทำจากไม้หนักประมาณหลายร้อยกรัม จากนั้นก็จะเดินออกไปจากวิลล่าราวกับพายุ นั่งเข้าไปในรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว เป้าหมายเดียวของเขาก็คือ กวาดล้างถังเทียนจื๋อ
แต่เขาในตอนนี้เกินความคาดหมายของฉิงฮัวไปเยอะ ค่อนข้างสงบ ไม่อ่อนไหวใดๆ
แต่มันคือสิ่งที่ทำให้ฉิงฮัวรู้สึกกลัวมากยิ่งขึ้น เพราะเขาไม่รู้ว่าเจ้านายคิดอะไรอยู่ และด้วยเหตุนี้ เขาก็ไม่รู้ควรทำอย่างไร
“เจ้านาย จะให้ผมบอกคุณผู้หญิงไหม ใช้ในนามประธานเลิกว่าจ้างเขา?” ฉิงฮัวลองถามเขาดู
เป่หมิงโม่ในตอนนี้ ไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องที่ถังเทียนจื๋อรุกเข้าไปในบริษัทเป่หมิงอย่างกะทันหัน แต่ในหัวสมองยังคงวนเวียนเกี่ยวกับเรื่องของจิ่วจิ่วอยู่ตลอด
“นายรู้การมีตัวตนของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? คิดว่าตอนนี้เธอน่าจะอาศัยอยู่ที่วิลล่าของนายใช่ไหม”
คำถามของเป่หมิงโม่ทำให้ฉิงฮัวรู้สึกมึนงง: “เจ้านาย คุณหมายถึงใคร? ใครพักอยู่ที่วิลล่าของผม?”
“ยังจะมีใครได้ เด็กสาวที่ถูกฮอนซ่อนเอาไว้ไง”
***
ฉิงฮัวใจกระตุกเมื่อถูกถาม ความคิดของเขารีบเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว หรือเจ้านายต้องการพาจิ่วจิ่วไปเหรอ? แต่ในเวลานี้คุณผู้หญิงก็ยังไม่กลับมา
หากจิ่วจิ่วถูกพรากไปแบบนี้ แล้วคุณผู้หญิงจะทนได้อย่างไร ไม่เพียงแค่นั้น แม้แต่ลั่วเฉียวก็ไม่มีทางให้อภัยตัวเอง
แต่เมื่อเจ้านายถามแล้ว ตัวเองจะไม่ตอบก็คงไม่ได้ เขาจึงทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆ
ไม่รู้ว่าเป่หมิงโม่ตั้งใจรึเปล่า เขาใช้มือข้างหนึ่งหยิบรีโมทกดเปลี่ยนช่อง จากนั้นก็พูดว่า: “ตอนนั้นในทีวีมองเด็กนั่นได้ไม่ชัดเจน แต่รู้สึกว่าเธอน่าสนใจมาก อย่างน้อยก็ดีกว่าหยาง”
หน้าผากของฉิงฮัวมีเหงื่อซึมออกมาเล็กน้อย: “ใช่ ใช่นิ่งกว่าคุณชายหยางเล็กน้อย ผมและเฉียวเฉียวชื่นชอบเธอมาก แต่คนที่ชอบเธอมากที่สุดก็คือคุณผู้หญิง ความสัมพันธ์ของพวกเธอสองแม่ลูกดีมาก ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าเด็กน้อยติดคุณผู้หญิงมาก หากไม่ได้เจอหน้ากันวันหนึ่ง เธอก็เหมือนวิญญาณหลุดลอยไป”
เหตุผลที่เขาพูดเช่นนี้ เพื่อต้องการแสดงให้เห็นว่าจิ่วจิ่วไม่เหมือนหยางหยาง เธอยังเล็กมากห่างจากคุณแม่ไม่ได้
หลังจากเป่หมิงโม่ได้ฟังแล้วก็พยักหน้าเบาๆ : “เธอชื่ออะไร? นายมีรูปของเธอไหม?”
“จิ่วจิ่ว ที่แปลว่านานแสนนาน รูปถ่ายผมมีอยู่ใบหนึ่ง” ฉิงฮัวพูดแล้วก็รีบเปิดมือถือ เปิดรูปถ่ายออกมาจากอัลบั้ม
ในภาพถ่ายอัลบั้มของเขาแทบจะว่างเปล่า มีเพียงไม่กี่ภาพที่กระจัดกระจายกัน
ใบหนึ่งเป็นรูปถ่ายแต่งงานของเขาและลั่วเฉียว ใบหนึ่งเป็นรูปเดี่ยวของลั่วเฉียว ที่เหลือก็จะเป็นรูปของกู้ฮอนและลั่วเฉียว แอนนี่และเด็กๆ ทั้งสามคนที่ถ่ายด้วยกัน”
เขายื่นมือถือให้เป่หมิงโม่
“จิ่วจิ่ว…จิ่วจิ่ว…” เป่หมิงโม่รับมือถือมา เอนหลังพิงโซฟา
สายตาจับจ้องไปที่ภาพถ่าย เด็กผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของกู้ฮอน ปากก็พึมพำชื่อของเด็กสาวอย่างเงียบๆ
เป็นลูกคนที่สามของกู้ฮอนกับตัวเอง
เขาเคยคิดว่า หากสามารถมีลูกอีกคนกับกู้ฮอน เขาอยากได้ลูกสาว
ในอีกแง่ ก็ได้ดังสมปรารถนาแล้ว เพียงแต่กู้ฮอนเลือกที่ซ่อนเด็กคนนี้เอาไว้
*
“ไอหยา…คืนนี้กินอิ่มมาก” หยางหยางใช้มือจับท้องน้อยของตัวเองอย่างพอใจ ตามสำนวนที่กล่าวไว้ว่า: เด็กน้อยๆ กินได้เยอะจนครอบครัวเลี้ยงไม่ได้
เฉิงเฉิงและหยางหยางเจ้าสองคนนี้ถือว่ากินได้ไม่น้อย ส่วนหวีหรูเจี๋ยและโม้จิ่งเฉิงทานได้น้อยมาก แง่หนึ่งพวกเขาแก่ตัวลง การโภชนาการของพวกเขาไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ในอีกด้านหนึ่งวันนี้คดีของลู่ลู่ก็ถูกเปิดเผยแล้ว
ไม่มีใครคิดได้ว่าพี่น้องที่เคยดีกันมากจะกลายมาเป็นฆาตกร
คำพูดของหยางหยางขัดจังหวะความคิดของหวีหรูเจี๋ย เธอหันไปมองเขาด้วยรอยยิ้ม: “กินอิ่มแล้วก็ดี เฉิงเฉิงหนูกินอิ่มหรือยัง?”
เฉิงเฉิงพยักหน้า: “ขอบคุณคุณปู่โม้และคุณย่าที่เลี้ยง”
“ฮ่าๆ ต้องเกรงใจอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน”
“คุณย่า กับข้างในวันนี้อร่อยมาก ผมอยากห่อกลับบ้านสองชุด” ทันใดนั้นหยางหยางก็พูดคำนี้ออกมา
เฉิงเฉิงใช้ศอกของตัวเองสะกิดหยางหยาง พูดในใจทำไมถึงไม่มีมารยาท กินเสร็จยังจะห่อกลับบ้าน
หยางหยางไม่เข้าใจความหมายของเขา กลอกตาบนให้เฉิงเฉิงแล้วพูดว่า: “พูดไม่ได้เหรอ? ฉันเห็นว่ากับข้างวันนี้อร่อย แม่และน้องสาวคงยังไม่ได้กินข้าว เราห่อกลับบ้านไปให้พวกเธอกิน”
***
หลังจากรับประทานอาหารไปหนึ่งมื้อก็ดึกแล้ว
แม้ว่าเฉิงเฉิงและหยางหยางจะพูดซ้ำๆ ว่าต่อรถกลับบ้านเองได้ แต่สุดท้ายโม้จิ่งเฉิงและหวีหรูเจี๋ยก็ตัดสินใจส่งพวกเขากลับบ้าน เนื่องจากอายุของพวกเขายังน้อย
*
รถจอดสนิทอยู่หน้าประตูทางเข้าวิลล่าของลั่วเฉียวและฉิงฮัว
เมื่อประตูรถเปิดออก เฉิงเฉิงและหยางหยางก็วิ่งกระโดดลงจากรถอย่างแทบอดใจรอไม่ไหว
“จิ่วจิ่ว คุณป้าแอนนี่ คุณน้าเฉียวเฉียว ทารกน้อย นักสืบหยางหยางกลับมาแล้ว ดูสิเราเอาอะไรกลับมาด้วย…” ในมือของหยางหยางถืออาหารอยู่สองถุงวิ่งไปที่ประตูทางเข้าของวิลล่า
เพียงแต่ หลังจากเขาวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดลง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองไปในระยะไกล
เฉิงเฉิงเห็นว่าพฤติกรรมของหยางหยางค่อนข้างแปลก เขารีบวิ่งไปข้างหน้า: “เฮ้ นายมองอะไร?”
“ช่างน่าแปลกเกินไป บ้านหลังนั้นไม่ได้เปิดไฟไว้นานแล้ว ทำไมวันนี้ถึงได้เปิดไฟกะทันหัน” หยางหยางเหมือนพูดกับตัวเอง และก็เหมือนพูดกับเฉิงเฉิง
เฉิงเฉิงมองตามสายตาของหยางหยาง ซึ่งทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก หรือว่าคุณแม่ไปที่นั่น?
ในใจของพวกเขานั้นรู้ดี วิลล่าบนปานซานนั้นเป็นคุณพ่อที่ให้คุณแม่ เพียงแต่สุดท้ายคุณแม่ปฏิเสธที่จะรับวิลล่านั้นไว้ สำหรับตอนนี้พวกเขายืมพักอาศัยอยู่ที่นี่กับลั่วเฉียว
แต่ก็คิดไม่ออกว่าทำไมคุณแม่ถึงไปที่นั่น พวกเขารู้จักนิสัยของคุณแม่เป็นอย่างดี
แล้วใครกันที่อยู่ข้างใน?
“พวกหนูเป็นอะไรไป?” ตอนนี้หวีหรูเจี๋ย ค่อยๆ เดินไปข้างกายของเด็กๆ พร้อมกับโม้จิ่งเฉิง
“คุณย่า เรากำลังมองบ้านหลังนั้น” เฉิงเฉิงพูด ยกมือชี้ให้เธอดู
“บ้านหลังนั้นมีอะไรน่าแปลกงั้นเหรอ?” หวีหรูเจี๋ยมองยังไงก็มองไม่ออกบ้านที่อยู่บนปานซานมีอะไรแตกต่าง หากพูดว่ามี เพียงแค่มีความดั้งเดิมและไม่เหมือนหลังอื่นๆ ในชุมชนที่ตัวเองอาศัยอยู่ และตั้งอยู่บนปานซาน บนที่สูงแสดงให้เห็นถึงความโอ่อ่า
“นั่นเป็นบ้านที่คุณพ่อซื้อให้คุณแม่ เพียงแต่คุณแม่ไม่ได้รับมันไว้” หยางหยางพูดอธิบาย
หวีหรูเจี๋ยเลิกคิ้วเบาๆ ที่แท้บ้านหลังนั้นก็มีเรื่องราวนี่เอง
“ตั้งแต่หลังจากคุณแม่ปฏิเสธรับบ้านหลังนี้ไว้ ที่นั่นก็มืดมาโดยตลอด วันนี้กลับเปิดไฟ ใครกันที่จะอยู่ข้างใน”
“มีอะไรให้คิดมาก หลังจากเราเอาอาหารส่งเข้าไปให้คุณน้าเฉียวเฉียวและคนอื่นๆ แล้วไปที่วิลล่าหลังนั้นก็รู้เองแล้วไม่ใช่เหรอ” หยางหยางพูดแล้วก็ถืออาหารเดินเข้าไป
มือของเขาไม่ว่าง ไม่สามารถกดกริ่งได้
เขาก็ใช้หัวเคาะประตูหลายครั้ง
เสียงประตูดัง “ปังปัง…”
ผ่านไปไม่ถึงสองนาที ประตูเปิดออก
“เฉิงเฉิง หยางหยาง พวกหนูกลับมากันแล้ว ทำไม ฮอนไม่อยู่เหรอ?” แอนนี่เห็นแค่เฉิงเฉิงและหยางหยาง กลับไม่เห็นร่างของกู้ฮอน
“คุณแม่ยังไม่กลับมาเหรอ? อ้อ วันนี้ตอนอยู่ในชั้นศาล หลังจากเธอได้รับโทรศัพท์ก็ออกไปแล้ว กลางคืนเป็นคุณย่าที่ส่งเรากลับมา” เฉิงเฉิงพูด แล้วชี้ไปทางโม้จิ่งเฉิงและหวีหรูเจี๋ยที่เดินอยู่ข้างหลัง
“ดูสิ นี่เป็นของอร่อยที่พวกเราเอากลับมาให้พวกคุณ” หยางหยางนำอาหารที่อยู่ในมือแกว่างไปมาตรงหน้าของแอนนี่
แอนนี่รีบปล่อยให้พวกเขาเข้าไป
“คิดไม่ถึงว่าคุณโม้และคุณหญิงหวีจะมา ในบ้านค่อนข้างรก ต้องขอโทษด้วย”
โม้จิ่งเฉิงและหวีหรูเจี๋นยิ้มเล็กน้อย: “ไม่ต้องเกรงใจ”
เวลานี้ จิ่วจิ่วก็วิ่งออกมาจากในบ้าน
***
จิ่วจิ่ววิ่งออกมาจากในห้อง: “พี่เฉิงเฉิง พี่หยางหยางพวกนายกลับมาแล้ว”
“Hi…ดูว่าฉันเอาอะไรอร่อยๆ กลับมาให้เธอด้วย” หยางหยางหัวเราะคิกคิกแล้วยกมือขึ้น
“จิ่วจิ่ว…” เมื่อหวีหรูเจี๋ยเห็นจิ่วจิ่ว ก็ทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม
เมื่อจิ่วจิ่วเห็นคุณย่ามา ก็เซอร์ไพรส์เป็นอย่างมาก
วันนี้สำหรับเธอเป็นวันที่น่าเบื่อมากจริงๆ แอนนี่และฉิวฮัวแทบจะวนเวียนอยู่ข้างกายลั่วเฉียวและทารกน้อย ส่วนตัวเองแทบจะถูกละเลย
จนในที่สุดตอนนี้ พี่ชายทั้งสองก็กลับมาแล้ว นอกจากนี้คุณย่าก็มาด้วย วิลล่าที่ตอนแรกรู้สึกเหน็บหนาวเล็กน้อยทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
เพียงแต่เฉิงเฉิงและหยางหยางไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนนิ่งๆ กับพวกเขานานเท่าไหร่ ก็เริ่มกระซิบว่าจะไปดูสถานการณ์บนปานซานไหม
แต่ปัญหาที่ใหญ่หลวงตรงหน้าของพวกเขาก็คือ ที่นี่ดูเหมือนจะใกล้กับปานซาน แต่หากต้องการไป แม้ขับรถก็ต้องใช้เวลาประมาณสิบกว่านาที หากเดินคงต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงถึงหนึ่งชั่วโมง
เวลานี้ ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ตรงหน้าประตู ไม่นานก็ตามมาด้วยเสียงกุญแจเปิดประตู
“คุณแม่กลับมาแล้ว” หยางหยางคุ้นเคยกับเสียงนี้เป็นอย่างมาก
หลังจากฉิงฮัวได้มาช่วยเหลือ เรื่องของบริษัทเป่หมิงก็จัดการเสร็จอย่างรวดเร็ว แต่กู้ฮอนไม่ได้เก็บข้าวของแล้วรีบกลับมาบ้าน
แต่เพื่อไม่ให้สถานการณ์พลิก จึงอยู่ต่อที่สำนักงานอีกสักพัก
เมื่อกู้ฮอนกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นหวีหรูเจี๋ยและคนอื่นนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
“คุณป้าหรูเจี๋ย เกรงใจจริงๆ ที่ยังต้องให้คุณและพ่อบุญธรรมมาส่งเด็กๆ ด้วย”
“ฮอน เราทุกคนคือครอบครัวเดียวกัน มีอะไรต้องเกรงใจกันอีก ในเมื่อเธอก็กลับมาแล้ว งั้นเราก็จะไม่อยู่ต่อแล้ว” โม้จิ่งเฉิงพูด และลุกขึ้นมาจากโซฟาพร้อมกับหวีหรูเจี๋ย เตรียมเดินไปทางประตู
“พ่อบุญธรรม ไหนๆ ก็มาแล้วจะรีบกลับไปทำไม กว่าจะมาได้ แม้จะต้องค้างคืนที่นี่ก็มีห้องไว้ให้”
แอนนี่ก็ตอบด้วยเช่นกัน: “ใช่ๆๆ”
โม้จิ่งเฉิงยิ้ม: “คงไม่แล้ว ต่อไปเรามีเวลาเจอกันอีกมาก วันนี้ดึกมากแล้ว ผมและหวีหรูเจี๋นก็ต้องกลับไปพักผ่อนแล้ว”
เมื่อกู้ฮอนเห็นว่าไม่สามารถหยุดพวกเขาไว้ได้ จึงทำได้เพียงเดินตามไปส่งพวกเขาที่ประตู
หลังจากโม้จิ่งเฉิงและหวีหรูเจี๋ยนั่งเข้าไปในรถแล้ว จากนั้นเขาก็กระซิบบอกกับกู้ฮอนว่: “วันนี้คดีของแม่เธอถูกปิดคดีแล้ว เป่หมิงโม่พ้นผิดได้รับการปล่อยตัว และเจียงฮุ่ยซินเข้าคุก ให้พวกเราแปลกใจมาก แท้จริงแล้วเธอค่อฆาตกร แน่นอน เรื่องนี้จุดประสงค์ของเธอไม่ใช่แม่ของเธอ แต่เป็นคุณป้าหรูเจี๋ย”
