เดิมพันรักยัยตัวแสบ

บทที่ 876 ทานอาหารค่ำด้วยกัน

เมื่อไม่มีคนอื่นแล้ว หลี่เชินก็ไม่มีอะไรที่ต้องปกปิด เขาเหลือบมองโม้จิ่งเฉิง: “โม้จิ่งเฉิง ระหว่างเราสองคนไม่มีความแค้นต่อกัน ดังนั้นฉันอยากจะเตือนคุณไว้อย่างหนึ่ง อย่าทำเรื่องให้แย่ไปกว่าเดิม นึกถึงปีก่อนที่เธอทำให้ฉันต้องเสียลูกไป ทำให้ฉันกับลู่ลู่ต้องแยกจากกันนานหลายปี มาวันนี้กว่าจะได้มาเจอกับเธออีกครั้ง และเพราะเธอ ตอนนี้เราต้องแยกจากกันไป คุณก็เป็นผู้ชาย หากเปลี่ยนมาเป็นคุณแทน คุณสามารถยอมแพ้เพียงคำพูดประโยคเดียวได้ไหม?”

“หลี่เชิน การจากไปของลู่ลู่ฉันก็รู้สึกเสียใจ แต่เมื่อก็คุณก็ได้เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ เจียงฮุ่ยซินเป็นคนสร้างเรื่องทั้งหมดขึ้นมาไม่เกี่ยวข้องกับหวีหรูเจี๋ยเลยสักนิด

ส่วนสิ่งที่เสียไปในอดีตของฮอน คุณก็ไม่ควรคิดว่าหรูเจี๋ยเป็นคนทำ เพราะตอนนั้นผมก็อยู่ในเหตุการณ์ ไม่ผิด ในเวลานั้นลู่ลู่ได้มอบให้หรูเจี๋ยดูแลเด็กให้ แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างที่ดูแลเธอ เธอจากไปได้ไม่กี่นาที ตอนนั้น ผมมาหาเธอพอดี แต่สิ่งที่ผมเห็นคือเจียงฮุ่ยซินกำลังรีบออกมาจากห้องของหรูเจี๋ย จากนั้นก็เกิดสิ่งที่ทำให้ฮอนต้องสูญเสีย” โม้จิ่งเฉิงบอกสิ่งที่ได้เห็นในตอนนั้นอย่างตรงไปตรงมาอีกครั้งให้หลี่เชิน

แต่หลี่เชินในตอนนี้จะฟังเข้าหูได้อย่างไร เขามองโม้จิ่งเฉิงแล้วยิ้มอย่างเย็นชา: “โม้จิ่งเฉิง คุณคิดว่าเพราะความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับหวีหรูเจี๋ย ผมจะสามารถเชื่อในสิ่งที่คุณพูดได้งั้นเหรอ? แม้ว่าวันนี้จะยืนยันได้ว่าลู่ลู่ถูกเจียงฮุ่ยซินฆ่า แต่หวีหนูเจี๋ยก็ถอนออกจากความสัมพันธ์นี้ไม่ได้เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น คุณไม่ควรคิดว่าทันทีที่เธอเข้าคุก ก็สามารถนำทุกเรื่องในอดีตโยนมาให้เธอ อย่าลืม ว่าเป้าหมายของเจียงฮุ่ยซินในตอนแรกจนถึงตอนนี้คือหวีหรูเจี๋ยไม่ใช่ลู่ลู่ โม้จิ่งเฉิง ตอนที่คุณแก้ตัวแทนหวีหรูเจี๋ย ช่วยรวบรวมหลักฐานที่น่าเชื่อถือด้วย”

โม้จิ่งเฉิงถอนหายใจเบาๆ ขณะที่กระทบไหล่กับหลี่เชิน เขาได้กระซิบไปว่า: “หลี่เชิน คำพูดของผมคุณจะเชื่อหรือไม่แล้วแต่คุณ แต่ผมจะบอกกับคุณชัดเจนว่า: ทางที่ดีคุณอย่าแตะต้องหวีหรูเจี๋ย ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ ผมว่าคุณน่าจะรู้ดีว่าเบื้องหลังของผมนั้นทำอะไร”

“คุณกำลังข่มขู่ผมงั้นเหรอ?” แน่นอนหลี่เชินรู้เบื้องหลังของโม้จิ่งเฉิง แต่เขาไม่กลัว

“เราก็ถือว่ารู้จักกันมานานหลายสิบปี ผมไม่อยากทำลายความสงบสุขเพียงเพราะความเข้าใจผิดบางอย่าง” หลังจากโม้จิ่งเฉิงพูดประโยคนี้เสร็จก็รีบวิ่งตามพวกหวีหรูเจี๋ยไปให้ทัน

บทสนทนาเมื่อครู่ของระหว่างโม้จิ่งเฉิงและหลี่เชิน ถังเทียนจื๋อได้ยินหมดแล้ว เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นโม้จิ่งเฉิงแสดงความโหดเหี้ยม ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจมาก ขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความกดดันอย่างบอกไม่ถูก

“ดูเหมือนว่าพวกเราหวีหรูเจี๋ยจะยังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ในขณะนี้ โม้จิ่งเฉิงก็ไม่ใช่คนดีเช่นกัน”

หลี่เชินมองแผ่นหลังของหลายคนที่หายไปตรงทางเข้าของศาล และแสยะยิ้มที่มุมปาก: “ไม่ต้องสนพวกเขา จัดการทุกอย่างตรงหน้าก่อน ถึงตอนนั้นค่อยๆ ลงมือจัดการพวกเขาก็ยังไม่สาย”

***

เมื่อหวีหรูเจี๋ยและโม้จิ่งเฉิงพาทั้งสองเดินออกมาจากศาล ได้เห็นเป่หมิงโม่ที่ยืนอยู่ในระยะที่ไม่ค่อยไกลจากพวกเขาเท่าไหร่

ลั่วเฉียวคลอดลูก ตอนนี้ฉิงฮัวคอยอยู่เคียงข้างเธอ เป่หมิงโม่ไม่ได้โทรเรียกให้เขามารับตัวเอง สิ่งที่เกิดขึ้นในชั้นศาลทำให้เขารู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย

ในแง่หนึ่งคือคิดไม่ถึง เจียงฮุ่ยซินคนที่ดูเป็นมิตรมาโดยตลอดจะกลายเป็นฆาตกร ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือแรงจูงใจของเธอก็คือหวีหรูเจี๋ย

อีกแง่หนึ่ง เขายังคงโกรธเรื่องที่กู้ฮอนซ่อนลูกสาวไว้

ขณะที่เขากำลังจะโทรมือถือ ก็ได้ยินเสียงคนเรียกจากด้านหลัง

“โม่…”

เป่หมิงโม่หันไปมอง เห็นหวีหรูเจี๋ยและคนอื่นๆ กำลังรีบเดินมาทางตัวเอง

ไม่นานพวกเขากี่คนก็ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

“โม่ ทำไมนายรีบออกมา นายรับผิดเข้าคุกแทนฉันสองสามวัน คนเป็นแม่อย่างฉันก็รู้สึกไม่สบายใจ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว นายกลับไปก็ตัวคนเดียว สู้ฉันเลี้ยงอาหารนายหนึ่งมื้อ สู้ฉันเลี้ยงอาหารนายหนึ่งมื้อ ถือว่าปัดเป่าสิ่งไม่ดีให้นายด้วย” หวีหรูเจี๋ยมองด้วยสายตาอย่างมีความหวัง

“ใช่ เพราะเรื่องของนายหลายวันมานี้แม่ของนาน เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับ วันนี้ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากัน พวกเด็กๆ ก็อยู่ เราหาสถานที่ไปทานอาหารด้วยกัน ตอนนั้นก็เรียกฮอนมาด้วย” โม้จิ่งเฉิงหลายปีมานี้ อยากให้หวีหรูเจี๋นและเป่หมิงโม่พวกเขาสองแม่ลูกกลับมาดีกันตลอด

แม้ว่า ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้จะก้าวหน้าไปมาก แต่ก็ยังไม่สามารถทำลายกระดาษหน้าต่างชั้นนั้นได้

โม้จิ่งเฉิงต้องการใช้โอกาสนี้ ปลูกฝังความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองแม่ลูก เพื่อเติมเต็มความปรารถนามาหลายปีของหวีหรูเจี๋ย

เมื่อเอ่ยถึงกู้ฮอนและพวกเด็กๆ สีหน้าของเป่หมิงโม่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

สายตาของเขาเหลือบมองเฉิงเฉิงและหยางหยางอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พูดกับหวีหรูเจี๋ยว่า: “ผมอยู่ที่สถานีตำรวจก็ไม่ได้ลำบากอะไร ใช้ชีวิตเหมือนตอนอยู่บ้าน ดังนั้นพวกคุณก็ไม่ต้องรู้สึกไม่ดี สำหรับเรื่องนั้นที่ผมถูกตำรวจจับ ก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว คุณเสียเพื่อนที่ดีไปเพราะอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึง มันเป็นสิ่งที่พวกเราไม่มีใครอยากให้เจอ”

หวีหรูเจี๋ยอ้าปาก ต้องการพูดบางอย่าง

แต่เห็นเป่หมิงโม่ยกมือขึ้นมามองดูนาฬิกา: “ต้องขอโทษด้วย ผมยังมีธุระที่ต้องไปจัดการ เรื่องทานอาหารไว้ค่อยว่ากันอีกที”

เป่หมิงโม่พูดจบ หมุนตัวไปทางริมถนน บังเอิญมีรถแท็กซี่มาหนึ่งคัน เป่หมิงโม่โบกมือและรถก็ได้จอดลง เขาเปิดประตูเบาะหลังแล้วนั่งเข้าไป ไม่นานรถก็ได้หายไปจากที่ไกลๆ

หวีหรูเจี๋ยมองไปทางรถที่ขับออกไปไม่ขยับไปไหน โม้จิ่งเฉิงมองเห็นดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง

“หรูเจี๋ย เราพาพวกเด็กๆ ไปทานอาหารกันเถอะ ไม่ต้องคิดมาก โม่เขาบอกว่าไว้ทีหลังไม่ใช่เหรอ ก็อย่าเพิ่งรีบเร่งในเวลานี้”

หวีหรูเจี๋ยพยักหน้าเบาๆ แล้วก้มศีรษะพูดกับเฉิงเฉิงและหยางหยางที่อยู่ข้างกายว่า: “วันนี้พวกหนูทำได้ดีมากในชั้นศาล อยากกินอะไร? ย่าเลี้ยง”

เมื่อหยางหยางได้ยินว่ากินข้าว ก็เหมือนถูกสาปสายตาเปล่งประกายขึ้นอย่างรวดเร็ว: “คุณย่าเลี้ยง งั้นก็แสดงว่าเราสามารถสั่งได้ทุกอย่างเลยใช่ไหม?”

หวีหรูเจี๋ยและโม้จิ่งเฉิงมองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดว่า: “แน่นอนอยู่แล้ว อยากกินอะไรก็กิน วันนี้หนูและเฉิงเฉิงเป็นคนนำ”

“ฮ่าๆ งั้นเราไม่เกรงใจแล้วนะ แต่ต้องเรียกแม่ผมมาด้วย แล้วก็น้องสาว ทุกคนในครอบครัวต้องอยู่”

***

หลังจากเป่หมิงโม่ขึ้นไปนั่งบนแท็กซี่แล้ว ไม่ได้บอกสถานที่ คนขับมองเขานั่งเย็นชาอยู่เบาะหลังผ่านกระจกหลัง แรงผลักดันโดยธรรมชาตินั้นทำให้คนขับไม่กล้าเอ่ยปากพูด

เช่นนี้ แท็กซี่ก็ขับไปข้างหน้าหลายร้อยเมตรอย่างไร้จุดมุ่งหมาย

เมื่อรถหยุดอยู่ตรงสัญญาณไฟจราจร ในที่สุดคนขับก็อดไม่ได้จึงถามขึ้นมาว่า: คุณ คุณผู้ชาย คุณจะไปไหน?” เขารู้สึกว่าหากไม่ถามให้เข้าใจ มองออร่าของคนที่นั่งอยู่เบาะหลังแล้วดูจะไม่ใช่คนที่จะทำให้เขาโกรธได้ หากส่งไปผิดที่ เสียเงินถือว่าเรื่องเล็ก หากมีเรื่องอื่นเกิดขึ้นอีก คาดว่าตัวเองคงต้องลงโทษแน่

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว หันมองไปทางนอกหน้าต่าง

ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมือลง ไฟของร้านต่างๆ เริ่มสว่างขึ้น

ในตอนนี้ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าไร้จุดมุ่งหมาย บ้านเก่าตระกูลเป่หมิงเป็นสถานที่ที่เขาไม่อยากไปมากที่สุด สำหรับโรงแรมแมนดารินและเย่หยิงอีพิน ตอนนี้เขาก็ไม่อยากไป

หรือเพราะตัวเองพ่ายแพ้ หลายวันมานี้รอบตัวของตัวเองมีเรื่องเกิดขึ้นทั้งเรื่องเศร้าหรือเรื่องโกรธมากมาย

คุณน้า คุณพ่อ และลู่ลู่…

และยังมีเด็กสาวที่กู้ฮอนซ่อนเอาไว้…

บางทีควรจะดื่มแอลกอฮอล์สักแก้ว เพื่อให้ตัวเองเมา

ในเวลานี้ มือถือของเขาดังขึ้น เขาหยิบมือถือออกมาดู เป็นเพื่อนสนิทของเขาชูหยุนเฟิงที่โทรมา ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาและป่ายมู่ซีมาไปเยี่ยมตัวเอง ก็ไม่มีข่าวใดๆ อีกเลย

อันที่จริงพวกเขาพูดไว้ตั้งแต่ครั้งก่อนจนถึงตอนนี้ ก็แค่ผ่านไปไม่กี่วันก็เท่านั้น แต่กลับรู้สึกเหมือนผ่านไปนาน

“ฮัลโหล มีอะไร?” เสียงของเป่หมิงโม่นั้นแผ่วเบา อารมณ์ของเขาไม่เหมือนเมื่อก่อน แม้ว่าจะโกรธหรืออะไรก็ตาม ก็มักจะหยิ่งผยองเหมือนราชสีห์

“เป่หมิงเอ้อ ฉันและป่ายมู่ซีทำทนายดูแล้ว ครั้งนี้นายควรออกมาแล้วใช่ไหม ตอนนี้เราอยู่ที่เดิม นายรีบตามมา” ชูหยุนเฟิงเวลาพูดนั้นดูท่าทางนั้นผ่อนคลายมากอย่างเห็นได้ชัด

เป่หมิงโม่ไม่ได้ปฏิเสธ: “อืม จะรีบไป” แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าชูหยุนซีและป่ายมู่ซีรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองออกมา แต่อย่างไรวันนี้ก็มีที่ที่จะไปแล้ว

เขาหยิบกระดาษโน้ตออกมาจากกระเป๋าของชุดสูท เขียนที่อยู่แล้วยื่นให้คนขับอย่างรวดเร็ว: “คุณพาผมไปที่นี่”

เมื่อมีสถานที่ คนขับก็ถอนหายใจออกมา หลังจากไฟเขียว เขาแทบจะขับรถเร็วกว่าปกติ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา แท็กซี่คันนั้นก็ได้มาจอดอยู่ทางเข้าของบาร์Zeus

เมื่อเป่หมิงโม่ลงจากรถ เห็นร้านบาร์ที่ไม่ได้มีรถจอดอยู่มากมายเหมือนอย่างเคย เวลานี้ดูว่างเปล่า ประตูถูกปิดอย่างแน่นหนา

เขามองนาฬิกาอีกครั้ง ตอนนี้เป็นเวลาที่ควรมีคนเดินพลุกพล่าน กลับเหมือนว่ายังไม่เปิด

ไม่รู้ว่าเจ้าสองคนนี้กำลังเล่นบ้าอะไรอยู่ เป่หมิงโม่ไม่อยากคิดอะไรมาก จับลูกบิดแล้วใช้แรงแขนดันเบาๆ ประตูก็เปิดออกแล้ว

เขาเห็นความมืดมิดในบาร์ ไม่มีเสียงเลยแม้แต่น้อย ซึ่งไม่ค่อยปกติ

หยิบมือถือออกมา เปิดไฟฉายมือถือ แสงไฟส่องเข้าไปในความมืดมิดภายในบาร์

สถานที่ที่แสงส่องผ่าน นอกจากโต๊ะเก้าอี้ที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบ และความว่างเปล่าบนเวทีและห้องดีเจแล้ว ก็ไม่มีร่องรอยของใครเลย

หรือว่าพวกเขายังไม่มา? แต่เป็นไปไม่ได้ ประตูเปิดออกก็แสดงว่าพวกเขาน่าจะอยู่ อย่างน้อยป่ายมู่ซีน่าจะอยู่

***

เป่หมิงโม่ตัดสินใจเข้าไปดู

เมื่อเขาก้าวเข้าไปในบาร์ หลังจากประตูปิดลง ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความผันผวนของอากาศจากด้านข้างเล็กน้อย

ตามมาด้วย เห็นความมืดมิดตรงหน้า

ไม่รู้ว่าเป็นใคร ขณะที่เขาไม่ทันระวัง ได้มีผ้ามาคลุมศีรษะของเขาไว้

และ ไม่เพียงแค่นั้น ยังได้มัดมือของเป่หมิงโม่ไว้ในคราเดียวกัน

เป่หมิงโม่เคยมีประสบการณ์กับเหตุการณ์ครั้งใหญ่ หลังจากตกใจได้ครู่หนึ่งก็กลับมาสงบอีกครั้ง จากการวิเคราะห์ของเขาแล้วรอบๆ ตัวมีสองคน มิฉะนั้นความรวดเร็วของคนหนึ่งในขณะที่กำลังคลุมศีรษะของตัวเองจะสามารถมัดมือของตัวเองได้ในคราวเดียวกันได้

เมื่อคิดอีกครั้งว่าทางเข้าไม่มีรถจอดอยู่ และประตูที่ยังไม่ได้ล็อก และบาร์ที่ว่างเปล่าไม่ได้เปิดไฟไว้…

เป็นไปได้ที่หลังจากชูเอ้อโทรหาเขาแล้ว ที่บาร์เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เมื่อคำนวณอย่างรอบคอบ หากระหว่างนี้ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นไปไม่ได้

แต่ปกติพวกเขาไม่ใช่คนอวดเก่งอะไร บาร์ของพวกเขาก็ไม่เคยเกิดเหตุการณ์ที่ลูกค้าดื่มชกตีกันหรือเรื่องเสพยา

แล้วจะไปกระตุ้นใครได้?