บทที่ 898 แย่ต่างๆ
“เรื่องของบริษัทเป่หมิง ผมจะให้ฉิงฮัวไปจัดการเอง” เป่หมิงโม่พูดอยู่ เอามือถือออกมาจากกระเป๋า โทรให้กับฉิงฮัว
“เจ้านายครับ มีอะไรรับสั่งครับ?” ถึงแม้ลั่วเฉียวได้คลอดลูกแล้วก็ตาม แต่ว่าฉิงฮัวกลับเสียการเสียงาน เพราะเรื่องนี้ไม่ได้ ดีนะที่มีแอนนิคอยช่วยเหลืออยู่ ขณะนี้เขาอยู่ในห้องทำงานเรียบร้อยแล้ว
“วันนี้ฮอนมีธุระ เรื่องของบริษัทเป่หมิงนายต้องรับผิดชอบเองทั้งหมด”
ฉิงฮัวพยักหน้า:” ได้ครับเจ้านาย ท่านวางใจเถอะครับผมจะคอยดูแลอยู่ที่นี่เองครับ”
“อืม “เป่หมิงโม่เก็บมือถือเข้าไป
กู้ฮอนเห็นปุ๊บ ดูท่าวันนี้ไปไหนไม่ได้ซะแล้ว
เธอยิ้มแย้มให้กับเป่หมิงโม่อย่างเย็นชา:”นี่มันอะไร? ดูจากผิวเผิน ฉันเป็นประธานบริษัทเป่หมิง แต่ว่าคุณกลับแสดงเป็นตัวละครอย่างกับฮ่องเต้ที่ครอบครองอำนาจ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันคิดว่า เราทั้งสองคนก็จะไม่ได้อยู่กันแบบสงบๆแน่นอน……..
” วันนี้คำพูดของเราเหมือนไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แม้แต่นิดเดียว เพราะฉะนั้นผมจึงไม่อยากหารือกับคุณอีกต่อไป” ปฏิกิริยาของเป่หมิงโม่ชัดเจนมาก ทำให้กู้ฮอนหาข้ออ้างใดๆมารับมือไม่ได้
สุดท้าย เธอละทิ้งความโชคดีทางจิตใจ เรื่องดีย่อมไม่ใช่เรื่องร้าย เรื่องร้ายย่อมหนีไม่พ้นอยู่แล้ว
ยังไงก็ต้องเผชิญหน้ากับมัน จะหลบพ้นได้ไง?
ไอ้เป่หมิงเอ้อคนนี้ เหมือนกับหมาที่ได้เจอกับกระดูก พอได้กัดปุ๊บก็ไม่ยอมปล่อยอีกเลย
***
หลังกู้ฮอนหายใจเข้าลึกๆ มองดูเป่หมิงโม่ไว้:”เอาหล่ะ คุณอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับลูกๆเรื่องอะไร?”
ในที่สุดกลับมาที่เรื่องเดิมจนได้ นัยน์ตาของเป่หมิงโม่มีแสงออกมา เขายกมุมปากขึ้นมาอย่างได้ใจ:” เรื่องของลูกๆและในฐานะพ่อของพวกเขา แน่นอนต้องอยากรู้ทั้งหมดอยู่แล้ว แต่ว่าตอนนี้ผมไม่อยากรู้เรื่องของเฉิงและหยาง แค่อยากฟังเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจิ่วจิ่วเท่านั้น
จิ่วจิ่ว……
ให้พูดถึงเรื่องของลูกสุดที่รัก กู้ฮอนกลับไม่รู้จะเริ่มต้นพูดขึ้นมายังไง เพราะว่าสำหรับเขาแล้ว จิ่วจิ่วสามารถพูดได้ว่าเป็นคนใหม่ทั้งหมด เนื้อหาที่จะพูดให้กับเขามันเยอะเหลือเกิน
“ทำไม คุณไม่รู้ว่าจะพูดกับผมยังไงใช่รึเปล่า?”
เขาเป็นไส้พุงในท้องของตัวเองหรือยังไงนะ? ทำไมตัวเองคิดอะไรอยู่เขาก็รู้หมด? กู้ฮอนจึงได้แต่พยักหน้าเบาๆ
“จิ่วจิ่วเป็นลูกสาวแท้ๆของฉัน ดูท่าเรื่องนี้ไม่มีความจำเป็นต้องทำการพิสูจน์ใดๆแล้วนะ อืม…….. ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มพูดตั้งแต่ทำไมคุณต้องซ่อนเธอที่เมืองซาบาห์มาโดยตลอด ผมจำได้ตอนที่โทรศัพท์ให้กับแอนนิในตอนนั้น เคยได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงคนนึง คุณให้คำอธิบายกับผมว่านั่นคือลูกของเธอ ความจริงก็คือจิ่วจิ่วนั่นเองถูกต้องรึเปล่า? ”
มือทั้งสองข้างของเป่หมิงโม่ตรึงไว้บนโต๊ะ นิ้วมือประสานกัน นิ้วโป้งทั้งสองนิ้วตรึงไว้ที่คาง จ้องกู้ฮอนด้วยสายตาที่ดุเดือด
กู้ฮอนพยักหน้า แสดงสีหน้าท่าทางออกมาว่ายอมรับ
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย
ดูท่าความสงสัยในตอนนั้นถูกต้องแล้ว เพียงแต่ว่าตอนที่ตรวจสอบจึงได้รู้ว่าก่อนหน้านี้แอนนิเคยตั้งครรภ์จริงๆ ที่สำคัญคุณพูดว่าเป็นลูกของแอนนิ เพราะฉะนั้นจึงไม่ได้ตรวจสอบต่อไป ฮอน ตอนนั้นคุณโกหกผมได้สำเร็จแล้ว”
” ถ้างั้นฉันต้องฉลองเพื่อสิ่งนี้แล้วสินะ? “สามารถโกหกคุณชายเป่หมิงเอ้อผู้มีชื่อเสียงอันโด่งดังอย่างคุณได้ เป็นเรื่องที่น่าจดจำจริ๊งๆ”
เป่หมิงโม่เหมือนไม่ได้ยินคำพูดคำนี้ ถามต่อไปว่า:” ถ้าอย่างนั้นผมสนใจฟังทำไมคุณต้องบอกกับจิ่วจิ่วว่าผมเป็นผีร้ายเฝ้าห้องน้ำ?”
กู้ฮอนหน้าบึ้งขึ้นมา:”หรือว่าจะให้พูดว่าคุณเป็นแทง หยินหรือไง?”
” ช่างเถอะแทง หยิน ผมไม่อยากมีเมียเก้าคนหรอกนะ ถ้าหากเป็นเป่หมิงยันแล้วก็ คาดว่าเหมาะสมกับเขามากกว่า” หน้าตาเป่หมิงโม่จริงจังมาก ดูขึ้นไปเหมือนไม่ได้พูดเล่น
” คุณอย่าพูดแบบนี้เลย ฉันจะบอกกับจิ่วจิ่วว่า คุณแย่แค่ไหน หน้าบึ้งๆ นิสัยแย่ๆ สรุปแย่ทุกอย่าง” กู้ฮอนยิ่งพูดยิ่งโมโห ความโกรธนั้นมันขึ้นมาที่อกโกรธซะจนกล้าทำทุกอย่างออกมา
เธอไม่สนว่าคำพูดเหล่านี้เป่หมิงเอ้อชอบฟังรึเปล่ากันแน่ และอยากฟังรึเปล่า ยังไงซะถ้าจะพูดก็ต้องพูดให้สะใจไปเลย
เพียงแต่ว่า ปากของเธอได้สะใจแค่แป๊บเดียวเอง กลับถูกเสียงฟ้าผ่าที่ไม่ทันได้ปิดหูดังขึ้นมาใส่หู
“อู้………..”
ไอ้เป่หมิงเอ้อคนนี้ก่อนหน้านี้ยังเป็นไข้อยู่เลย จนกว่าถูก’เบลล่า’เลียแล้วค่อยตื่นขึ้นมาไม่ใช่หรือ ทำไมเขายังมีความเร็วขนาดนี้……….
หรือว่าเป็นไข้ครั้งนี้ ทำให้ปลายประสาทของเขาทะลุทะลวงไปทั่วแล้ว
สรุป ตอนนี้จุดประสงค์แรกก็คือผลักตัว’ไอ้หมาเป่หมิงเอ้อขี้โกง’คนนี้ออกไปก่อน
เธอแทบจะถึงขั้นที่ว่าใช้มือใช้เท้าเลยทีเดียว แต่ว่าไม่ว่ายังไงก็ยังถูกเขากดเอาไว้บนเก้าอี้อยู่ดี
จนถึงที่สุดได้ยินเสียง:” ซือ………” ถือว่าเธอรอดชั่วคราวแล้ว
ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ริมฝีปากมีรอยกัดซะแล้ว ที่สำคัญยังมีเลือดสดๆซึมออกมาหลายหยดอีกด้วย
เธอหายใจแรงๆอย่างไม่ขาดสาย ร่างกายก็ขึ้นๆลงๆตามลมหายใจ
***
เป่หมิงโม่ได้ระบายความโกรธออกมา เขาใช้หลังมือเช็ดคราบเลือดที่ริมฝีปาก:” คุณรู้ไหมทำแบบนี้จะมีผลยังไง?” พูดอยู่ ปากของเขาไปแนบชิดกับหูของ
กู้ฮอนและพูดเสียงเบาว่า:” วินาทีนี้ผมสามารถ กินคุณเข้าไป……….. เลย…….”
กู้ฮอนจ้องตาโตอย่างเย็นชา นี่น่าจะเป็นคำพูดที่เธอไม่อยากฟังที่สุด เพราะว่าทุกครั้งที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน พูดได้ว่าไม่ใช่ความทรงจําที่ดีเลย
แต่ว่าขณะที่เป็นแบบนี้ สร้างลูกออกมาตั้งสามคน ส่วนลูกสามคนนี้กลับเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดของชีวิตเธอ
เธอรู้สึกสับสนกับตัวเองจริงๆ
มองดูผู้ชายตรงหน้าซึ่งใกล้กับตัวเองแค่คืบเดียวเท่านั้น เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจน:” ลมหายใจที่พ่นออกมาจากรูจมูกของเขามันช่างร้อนระอุนัก ที่สำคัญใช้แรงอย่างเต็มที่
ตอนนี้ ลูกๆยังเล่นอยู่ที่ข้างนอก ที่สำคัญที่นี่เป็นถิ่นของเขาอีกด้วย…………
ยิ่งคิดยิ่งกลัวจริงๆ กลัวจนเธอได้แต่หลับตาอย่างสนิท คาดหวังว่าวินาทีนี้สามารถผ่านไปเร็วๆ
เป่หมิงโม่ใช้มือทั้งคู่ตรึงไว้ที่หลังเก้าอี้ เขามองเห็นผู้หญิงตรงหน้าค่อยๆหลับตาลง เขามองเห็นอย่างชัดเจนกล้ามเนื้อใต้ผิวพรรณที่ขาวผ่องกำลังสั่นไหวเล็กน้อย ริมฝีปากที่เหมือนดั่งลูกท้อก็กำลังสั่นไหวเช่นกัน
วินาทีนี้ เขาอยากเข้าไปโอบกอดเธอเหลือเกิน แต่ว่าสุดท้ายเขาก็ไม่ได้ทำแบบนี้ เขาถอยหลังกลับมา แอบถอยห่างจากเธอกลับมาในระยะห่างที่เดิม
กู้ฮอนหลับตาอย่างสนิท ในใจว้าวุ่น ความทรงจําระหว่างในอดีตของพวกเขา ครั้งแล้วครั้งแล้ว ออกมาจากสมองของเธออย่างนึงครั้งต่อนึงครั้ง
เธอไม่ควรคิดถึงสิ่งเหล่านี้ เพราะว่าสิ่งเหล่านี้จะทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงมากขึ้น
ค่อยๆ เธอรู้สึกอย่างกระทันหัน ความร้อนที่พ่นใส่หน้าตัวเอง ความแรงค่อยๆอ่อนแรงลงจนถึงสุดท้ายไม่มีความรู้สึกแม้แต่นิดเดียว
ตาที่หลับไว้อย่างสนิทเธอแอบลืมตาขึ้นมาแบบร่องเล็กๆ เล็กซะจนต่อให้ในระยะใกล้ก็พบเจอยากได้มาก
เพียงแต่ว่าในระดับนี้ แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่สามารถมองเห็นความชัดเจนของเหตุการณ์ตรงหน้าได้ มีแต่แสงสีขาวๆเส้นนึงที่เบอลๆ
ลืมตาขึ้นมาอีกนิด……….
ในที่สุดเธอมองเห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว ผู้ชายตรงหน้าไม่เห็นแล้ว
ไอ้เป่หมิงเอ้อคนนี้เล่นลูกเล่นบ้าบออะไรอีกหล่ะ?” ปฏิกิริยาอันดับแรกในสมองของเธอกลับไม่ใช่รู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่สามารถ‘แคล้วคลาดปลอดภัย’ออกมาได้
เธอรีบลุกนั่งขึ้นมา แต่ว่ามองเห็นบนเก้าอี้ตรงหน้า ได้ว่างเปล่าไม่มีใครสักคนแล้ว
แต่ว่าเร็วมาก ก็ได้ยินเสียงเดินดังออกมาจากห้องนอนอีกที่นึง
“ผมนึกว่าคุณหลับไปแล้ว นึกไม่ถึงแกล้งตายนี่เอง นี่ไม่ได้ถือว่าเป็นวิธีที่ฉลาดอย่างนึงในการหลบหนีจากอันตรายเลยนะ”
ขณะนี้ เป่หมิงโม่ยกกาแฟร้อนๆสองแก้วปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธออีกครั้ง
แก้วนึงเหลือให้กับตัวเอง อีกแก้วยื่นมือส่งไปตรงหน้ากู้ฮอน
ความขมที่ซ่อนกลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟ ทำให้สติของเธอกระตุ้นขึ้นมาทันที
” ขอบคุณ” เธอยื่นมือไปรับมา
“คุณใช้ศัพท์คำนี้กับผมน้อยมาก” เป่หมิงโม่นั่งกลับไปที่เดิมของตัวเอง ไอร้อนของกาแฟมีควันสีขาวๆลอยขึ้นมา
สูดดมกลิ่นหอมของกาแฟที่กระจายออกมา กู้ฮอนปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ที่เขาชงแตกต่างจากท้องตลาดทุกด้าน มีกลิ่นหอมที่เป็นพิเศษเฉพาะตัว
” ดื่มอย่างสบายใจเถอะ ผมไม่ได้เติมสารเคมีในนี้ใดๆแน่นอน ถ้าหากคุณต้องการแล้วก็ ผมสามารถให้ฉิงฮัวสั่งคนส่งไปให้ทันทีทันใดเลย”
***
สารเคมี กู้ฮอนรู้สึกว่าคำคำนี้มันช่าง…………….
แก้มแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ไอ้หมาตัวนี้ยิ่งอยู่ยิ่งเหลวไหล หรือว่าปฏิกิริยาของตัวเองมีปัญหา ทำให้เขารู้สึกว่าจะทำอย่างได้คืบจะเอาศอก?
” คุณคงไม่ได้คิดว่าผมทำอะไรลงไปในนี้หรอกนะ? เป่หมิงโม่พูดอยู่ ยื่นมือเข้ามาเอาแก้วตรงหน้าของเธอ ดื่มไปนึงคำ:” เป็นไง ทีนี้สบายใจได้หรือยัง”
” ใครจะดื่มของที่คุณดื่มไปแล้ว”พูดอยู่ เธอผลักกาแฟแก้วนั้นไปข้างๆ
เป่หมิงโม่ได้รับการตัดสินใจเช่นนี้ไม่ได้โมโหอะไร เขาอาจจะตามใจแค่เธอเท่านั้น
เขาเอากาแฟสองแก้วสลับกัน:” แก้วนี้ผมยังไม่ได้แตะต้อง”
ต่อมา ทั้งสองคนดื่มกาแฟของใครของมัน และได้ถลำเข้าไปในความเงียบชั่วคราว
“วันข้างหน้าคุณกะจะวางแผนยังไง? ”
กู้ฮอนอึ้ง เขากำลังถามตัวเองอยู่ใช่มั้ย? แน่นอน ที่นี่มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น แต่ว่า เขาชอบออกคำสั่งมาโดยตลอดไม่ใช่หรือ จะรับฟังความคิดเห็นของตัวเองได้อย่างไง?
“วางแผน?” เธอจับกาแฟที่ยังหลงเหลือความอุ่นอย่างแน่นๆและบ่นอยู่คนเดียว
สำหรับการวางแผนของลูกๆทั้งสามคน”เป่หมิงโม่เสริมขึ้นมานึงคำ
เขากำลังลองใจตัวเองใช่มั้ย? ในลูกสามคนนี้ เฉิงเฉิงและหยางหยางจัดการง่ายมาก ทำตามข้อตกลงของก่อนหน้านี้ก็ได้แล้ว แต่ว่าจิ่วจิ่ว……เธอยังเด็กขนาดนี้ ที่สำคัญความรู้สึกที่เป่หมิงโม่มีต่อจิ่วจิ่วและมีต่อหยางหยางและเฉิงเฉิงไม่เหมือนกัน
อย่างน้อยไม่เหมือนกับครั้งแรกในอดีตที่ได้รู้ว่ายังมีตัวตนของหยางหยาง
อยู่ข้างกายตัวเอง? เหมือนจะโลภมากเกินไป
ให้เป่หมิงโม่พาไปหรือ? เธอก็รู้สึกว่าอาลัยอาวรณ์อย่างมากมาย
ดูแลหยางหยางยังพอว่า ผู้ชาย หกล้มบ้าง ต่อยตีกันบ้างก็ไม่เป็นไร แต่ว่าเด็กผู้หญิงอย่างจิ่วจิ่วไม่เหมือนกัน เธอต้องการความรักและถูกตามใจ เวลาที่เธอต้องการคนนอนเป็นเพื่อน และยังต้องอ่านหนังสือนิทานให้เธอจนกว่าเธอจะหลับไป
เป่หมิงโม่ที่’งานยุ่งมากๆ’ จะเป็นเรื่องพวกนี้ได้ไง หรือไม่ก็ เขาจะมีความอดทนมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ?
ตัดสินใจยากจริงๆ……..
“รู้สึกว่าตัดสินใจยากใช่มั๊ยหล่ะ?ถ้าเป็นแบบนี้แล้วก็ ถ้างั้นผมมาตัดสินใจเอง” ในที่สุดเป่หมิงโม่พูดจาขึ้นมาอีกแล้ว
“เดี๋ยวก่อน ให้ฉันคิดดูอีกที……..” กู้ฮอนรีบพูดขึ้นมา
ดูออก สีหน้าท่าทางของเธอในวินาทีนี้ตื่นตระหนกมาก ตื่นตระหนกจนตัวเองยังไม่รู้ว่าควรทำยังไงด้วยซ้ำ
“ผมว่าช่างมันเถอะ ให้คิดหาวิธี เกรงว่าคงต้องให้ลูกๆโตกันหมดแล้วมั้ง ถ้าต้องเป็นแบบนี้ ถ้างั้นให้ผมมาตัดสินใจเรื่องนี้เองดีกว่า
