ตอนที่ 98 หนี!
เมื่อจักรพรรดิทารัสเห็นว่าหลงเฉินมิได้อยู่ที่เดิมแล้ว เขาจึงรีบกวาดสายตามองหาหลงเฉินโดยเร็ว แต่แล้วก็พบกับบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เขาโกรธจนถึงกับต้องกระอักโลหิตออกมาคำโตเลยทีเดียว
หลังจากที่พบว่าหลงเฉินหนีออกจากวงแหวนเพลิงของตนเองได้แล้ว จักรพรรดิทารัสก็คิดว่าหลงเฉินนั้นคงต้องพยายามที่โจมตีตนเองกลับเป็นแน่ หรือไม่ก็ต้องรีบหนีไปเพราะความหวาดกลัว แต่สิ่งที่เขาเห็นในเวลานี้ กลับมิใช่สิ่งที่เขาคาดคิดเลยแม้แต่น้อย
จักรพรรดิทารัสสำรวจไปทั่วทุกหนทุกแห่ง แต่กลับพบว่าหลงเฉินกำลังทำสิ่งที่ตรงข้ามกับความคาดหวังของตนเองอย่างมาก
หลงเฉินกำลังเข่นฆ่าสังหารเหล่าอสูรกายในสนามรบอยู่ โดยมิใส่ใจกับจักรพรรดิอสูรกายอย่างตนเลยแม้แต่น้อย จักรพรรดิทารัสเห็นหลงเฉินไล่เข่นฆ่าเหล่าอสูรกายด้วยสีหน้าสนุกสนานเช่นนั้น มันก็ถึงกับร้องคำรามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวอีกครั้ง
“นี่เจ้าจักดูถูกเหยียดหยามข้าเกินไปแล้ว!!”
จักรพรรดิทารัสร้องคำรามใส่หลงเฉินที่กำลังหันมามองเขาด้วยแววตาขบขัน และกำลังสังหารเหล่าอสูรกายนับร้อยตายภายในเวลาเพียงแค่ไม่กี่อึดใจ และยังคงเหลือบมองจักรพรรดิทารัสด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันอยู่เนืองๆ
“ข้าเบื่อหน่ายฝีมือการรบของเจ้า จึงเปลี่ยนใจมาหาอะไรที่สนุกกว่านั้นทำอย่างไรเล่า แม้ว่าอสูรกายเหล่านี้จักมิได้แข็งแกร่งเช่นเดียวกับเจ้า แต่การได้เห็นร่างกายและใบหน้าของพวกมันเปลี่ยนเป็นสีแดง ก็สนุกไม่น้อยทีเดียว! ฮ่าๆๆๆๆ”
หลงเฉินหัวเราะเสียงดังกึกก้อง พร้อมกับร้องตะโกนบอกจักรพรรดิทารัสเสียงดังลั่น..
“อ่อ.. ส่วนวงแหวนเพลิงกระจอกของเจ้านั้น เจ้าคิดว่าจักสามารถหยุดข้าได้จริงๆงั้นรึ? ช่างน่าขันสิ้นดี!” หลงเฉินร้องบอกด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
จักรพรรดิทารัสทั้งอับอายและคั่งแค้นใจยิ่งนัก มันวิ่งทะยานพุ่งเข้าใส่หลงเฉินโดยมิสนใจว่า จะเหยียบร่างของเหล่าอสูรกายที่นอนเรียงรายอยู่บนพื้นเบื้องล่างอย่างไรบ้าง..
“หึ.. ครั้งนี้จะเป็นจุดจบของเจ้าแล้ว!” หลงเฉินพึมพำกับตัวเอง สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาทันที และเตรียมพร้อมรับการจู่โจมด้วยดาบในมือ
‘จัดการให้จบสิ้นไปเลยจะดีกว่า!’
หลงเฉินครุ่นคิดอยู่ในใจ และรีบเก็บดาบสะบั้นบรรพตเข้าไปไว้ในแหวนบรรจุ และนำดาบราชันย์ออกมาใช้แทน มือของหลงเฉินกำดาบราชันย์ไว้แน่น รังสีดุดันของดาบราชันย์พลันกระจายไปทั่วทั้งห้วงบรรยากาศ
“เพลงดาบยอดเซียนเจ็ดกระบวน วิถีที่สี่ – คลื่นวินาศ!“
หลงเฉินร้องตะโกนออกมาเสียงดังในขณะที่ตวัดดาบราชันย์ในมือออกไป แสงสว่างรูปโค้งครึ่งวงกลมที่เปี่ยมไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว ได้พุ่งทะยานเข้าใส่ร่างของจักรพรรดิทารัส และสังหารผู้ที่ขวางหน้าไปตลอดทาง ไม่ว่าจะเป็นเหล่าอสูรกาย หรือว่านักรบของเผ่าต่างๆ ทุกคนต่างก็หายวับไปกับแสงสว่างนั้น
“อะ…”
จักรพรรดิทารัสได้แต่ยืนแน่นิ่งดวงตาเบิกโพลง มันกระอักพ่นโลหิตสีดำออกมาก่อนที่ร่างจะขาดแยกออกจากันเป็นสองท่อน แล้วร่วงลงไปกองกับพื้น ทุกคนที่ได้เห็นภาพอันน่าสยอดสยองนี้ถึงกับอาเจียนออกมา..
“ข้าหวังว่าเจ้าคงจะได้ทำความปรารถนาสุดท้ายของตนให้เป็นจริง ด้วยการตามไปสังหารพวกมันที่ปรโลกด้วยล่ะ!”
หลงเฉินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม ในขณะที่เบนสายตาไปมองยังร่างที่แยกจากกันเป็นสองท่อนของจักรพรรดิทารัส..
“ยังเหลืออีกหนึ่งสินะ?!”
หลงเฉินเอ่ยขึ้นพร้อมกับกวาดตามองหาจักรพรรดิอสูรกายอีกตน ซึ่งเขาพบว่ามันยืนอยู่ที่มุมด้านหนึ่งของสนามรบตั้งนานแล้ว แต่เวลานี้ร่างของมันกลับอันตธานหายไป
“มันอยู่ที่ใด?”
หลงเฉินหันไปมองราชินีเมี่ยที่กำลังยืนจ้องมองร่างไร้วิญญาณของจักรพรรดิทารัสด้วยความตื่นตระหนก นางแทบไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งมีชีวิตอันน่าสะพรึงกลัวที่สุดในโลกใบนี้ จักถูกหลงเฉินสังหารตายง่ายดายเช่นนี้ แต่เสียงร้องตะโกนของหลงเฉินก็ได้ปลุกนางให้ตื่นจากความงุนงงตกใจ
“เจ้าอสูรกายน่าเกลียดที่ยืนอยู่ตรงนั้นมันอยู่ที่ใดแล้ว?” หลงเฉินถามย้ำพร้อมกับใช้ปลายดาบชี้ไปที่มุมสนามรบด้านหนึ่ง
ราชินีเมี่ยมองตามปลายดาบของหลงเฉินไป และถึงกับตกตะลึงเช่นกันเมื่อพบว่า จักรพรรดิเชนเทียมิได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว นางเริ่มกวาดสายตาและหันมองไปรอบๆ แต่กลับไม่เห็นร่างของมันอยู่ในสนามรบแล้ว
“เอ่อ.. เขา.. เขาอาจหนีไปแล้วก็เป็นได้!!”
ราชินีเมี่ยเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่สงสัยคลางแคลงเช่นกัน และนางเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่า จักรพรรดิอสูรกายจักหนีไป และทิ้งเหล่านักรบอสูรกายไว้ด้านหลังเช่นนี้
“หึ!! ข้าอยากจะรู้นักว่ามันจะหนีเงื้อมือของข้าพ้นได้อย่างไร?” หลงเฉินพึมพำออกมา
“เผ่าอสูรกายอยู่ที่ใด?” หลงเฉินหันไปถามราชินีเมี่ยอีกครั้ง
“เอ่อ.. ทาง.. ทางนั้น ด้านนั้นมีป่าใหญ่อยู่ ต้องใช้เวลาเดินทางราวสองสามวันก็จะไปถึงเผ่าอสูรกาย!” ราชินีเมี่ยชี้ไปยังทิศทางที่กล่าวด้วยสีหน้าแววตาที่ว่างเปล่า
“ป่าใหญ่งั้นรึ?! นั่นจักยิ่งช่วยให้ข้าทำงานง่ายขึ้น!!” หลงเฉินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีเลศนัย
“ท่านปรมาจารย์.. ได้โปรดรับสิ่งนี้ไว้! นี่เป็นสิ่งที่พวกข้าใช้ในการกำหนดทิศทาง ท่านเดินไปตามทิศทางที่ลูกศรชี้ และเมื่อท่านเดินทางไปถึงตำแหน่งที่มีจุดสี่เหลี่ยมผืนผ้านี้ แสดงว่าท่านไปถึงเผ่าอสูรกายแล้ว!”
หัวหน้าเผ่าบาล่าร้องบอกหลงเฉิน พร้อมกับยื่นวัตถุบางอย่างที่ดูเหมือนเข็มทิศให้กับหลงเฉิน..
“สิ่งนี้นับว่ามีประโยชน์ยิ่งนัก.. พวกเจ้าจัดการกับอสูรกายที่เหลืออยู่ แล้วข้าจะรีบกลับมา!”
หลงเฉินเอ่ยตอบขณะที่ก้าวเดินออกไป เขาหันมองไปรอบๆและพบม้าเอลเฟียอยู่ในสนามรบ แต่เขากลับมิคิดที่จะใช้มันเพราะคงต้องใช้เวลาไปกับการเดินทางนานมาก เขาไม่มีเวลาเหลือมากนักเนื่องจากได้ผ่านการทดสอบครั้งนี้แล้ว
“ข้ามั่นใจว่าด้วยปีกมารสวรรค์ของข้านี้ ต่อให้ต้องพักระหว่างทางเพราะพลังปราณร่อยหรอ ย่อมต้องสามารถไล่ตามอสูรกายตนนั้นได้ทันแน่ มันคงจักยังหนีไปได้มิไกลนัก เพราะเมื่อครู่ข้ายังเห็นมันยืนอยู่ตรงนั้นอยู่เลย!”
“น่าเสียดายที่ข้าสามารถใช้ ‘การเดินทางผ่านห้วงมิติ’ ได้เพียงแค่วันละหนึ่งครั้ง และยังใช้ได้เฉพาะกับสถานที่ที่ข้าเคยเดินทางไปมาก่อนแล้วเท่านั้น อีกทั้งต้องเป็นระยะทางที่ไม่เกินหนึ่งร้อยกิโลเมตร วันข้างหน้าข้าจักต้องหาทางปรับปรุงศักยภาพของมันให้ดีกว่านี้ เพราะนี่นับเป็นสิ่งที่มีประโยชน์อย่างมากทีเดียว!” หลงเฉินพึมพำกับตัวเอง ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เข็มทิศในมือ..
“ปีกมารสวรรค์!”
หลงเฉินพึมพำออกมา จากนั้นปีกงดงามทั้งสองก็สยายออกจากแผ่นหลังของหลงเฉิน เขาบินขึ้นไปบนท้องนภาทันที ก่อนจะหายวับไปจากสายตาของทุกคนในที่นี้อย่างรวดเร็ว
“ช่างบินได้เร็วนัก! นี่เขาศึกษากฏแห่งลมด้วยงั้นรึ? คิดไม่ถึงว่าเขาจะสามารถบินไปได้รวดเร็วถึงเพียงนี้!” หัวหน้าเผ่าบาล่าถึงกับพึมพำออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ เมื่อเห็นหลงเฉินบินหายลับตาไปรวดเร็วเช่นนั้น
“อย่าเสียเวลา.. รีบจัดการสังหารเหล่าอสูรกายเร็วเข้า!” ราชินีเมี่ยร้องตะโกนสั่งนักรบของตน
“พวกเรา.. จัดการเหล่าอสูรกายให้สิ้นซาก ให้พวกมันได้รู้ว่าผลของสงครามที่อยุติธรรมครั้งนี้จักจบลงเช่นใด!!” บาล่าหัวหน้าเผ่าบารองเองก็ร้องตะโกนสั่งนักรบของตนเช่นกัน
“สังหารพวกมันให้สิ้นซาก!!” มาซูมัสหัวหน้าเผ่ามู่หลานก็ร้องตะโกนสั่งนักรบของตน
ทันทีที่หัวหน้าเผ่าร้องตะโกนสั่ง เหล่านักรบต่างก็พุ่งทะยานเข้าสังหารเหล่าอสูรกายอย่างรวดเร็ว!
เวลานี้กองทัพอสูรกายอ่อนกำลังลงไปมาก เพราะจอมราชันย์อสูรกายถูกสังหารตายไปหลายตน และจักรพรรดิของพวกมันก็เพิ่งถูกหลงเฉินสังหารตาย กองทัพพันธมิตรจึงสามารถสังหารกองทัพอสูรกายจนลดจำนวนลงเรื่อยๆ และเหล่าอสูรกายก็สิ้นใจตายทุกขณะลมหายใจ
“นี่.. เลิกหลบซ่อนได้แล้ว!! มาให้ข้าจัดการให้จบสิ้นโดยเร็ว ข้าต้องกลับไปยังโลกของข้าแล้ว มิมีเวลามาเล่นซ่อนหากับเจ้าเช่นนี้!”
หลงเฉินร้องตะโกนบอกจักรพรรดิเชนเทียในขณะที่ยังคงบินไปตามหาด้วยความเร็ว แต่ไม่ว่าหาอย่างไรก็หาไม่พบ..
