เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – บทที่ 937 หมดแรง

บทที่ 937 หมดแรง

ไม่ว่า‘เหยื่อตัวเล็ก’ที่อยู่ภายใต้ร่างของเขาจะคิดยังไง ในขณะนี้เป่หมิงโม่ได้สูญเสียความตั้งใจของเขาไปแล้วครึ่งหนึ่ง แม้ว่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์จะไม่ได้มีบทบาทสำคัญสำหรับเขา แต่ก็มีส่วนทำให้เกิดเปลวไฟ

เขาครอบครองริมฝีปากของเธออย่างเอาแต่ใจ ลมหายใจอันทรงพลังที่พ่นออกมาบนตัวของสาวงามด้านล่างก็ค่อยๆร้อนขึ้นมา และแก้มของเธอก็กลายเป็นสีชมพูอ่อน

ทันทีที่มันถูกดูดเข้าไปในร่างกาย กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกาย ทำให้ใจสดชื่น การกระตุ้นความต้องการของร่างกายในลักษณะY

รถยนต์ ยังคงปกคลุมไปด้วยหมอกสีขาวกลุ่มก้อนนั้น ไม่ว่าคุณจะเห็นอะไร มันเป็นความรู้สึกที่เต็มไปด้วยหมอก เหมือนความฝัน

ในที่สุดกู้ฮอนก็บิดหัวไปด้านข้างได้แล้ว และการหายใจของเธอก็ราบรื่นขึ้นมากในทันที คิ้วของเธอขมวดขึ้น บริเวณเอวของเธอยังคงถูกยึดไว้โดยที่วางแขนข้างประตู ท่าทางในตอนนี้ทำให้คนรู้สึกอึดอัดจริง ๆ เลย

เพียงไม่กี่นาที ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีชีวิตอยู่เป็นปี ๆ

“เป่หมิง เป่หมิง……” เธออยากจะสาปแช่งเขา แต่ในขณะนี้ความแข็งแกร่งที่เธอมี ดูเหมือนจะทำได้เพียงแค่ทำให้เธอหายใจ ไม่มีอะไรที่มากกว่านี้เลย

บางทีอาจเป็นเพราะเป่หมิงโม่ไม่พอใจกับท่าทางของทั้งสองคนในตอนนี้ เขาคลายความกดดันลงมาบ้าง และหันมือและร่างกายของเธอไปด้านข้างเบา ๆ

เมื่อเอนหลังพิงพนักเก้าอี้นุ่ม ๆ กู้ฮอนจึงรู้สึกเหมือนได้รับการช่วยเหลือ

แต่ความรู้สึกนี้ทำให้เธอรู้ว่า สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นฉากที่ ‘โหดร้าย’ มากขึ้น

ความคิดของมนุษย์เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมาก

โดยส่วนใหญ่แล้ว เรื่องที่ตัวเองไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น หรือเรื่องที่ไม่อยากจะสัมผัส แต่เหมือนผีมันมักจะล้อมรอบตัวเองและทำให้มันเกิดขึ้น

แต่สิ่งที่ตัวเองต้องการอยากได้อย่างเร่งด่วน แต่กลับเหมือนดอกไม้ในกระจกที่ไม่สามารถแตะต้องมันได้

เธอรู้สึกว่าร่างกายของเป่หมิงโม่ก็เคลื่อนไหวช้า ๆ ไปพร้อมกับเธอ

เพียงแต่ว่า แค่พื้นที่เพียงเล็กน้อย ก็ถูกขัดขวางโดยพวงมาลัยแล้ว

รู้สึกว่าเขาไม่ได้ขยับแล้ว เหมือนว่าความดีใจของกู้ฮอนจะเอ่อล้นออกจากหัวใจแล้ว ประมาณว่าผู้ชายคนนี้น่าจะหยุดอยู่แค่นี้

เมื่อเธอเริ่มรู้สึกยินดีกับ ‘อิสรภาพ’ที่กำลังจะมาถึง แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นทำให้เธอรู้สึกยิ่งน่ากลัวมากกว่าเดิม มีเรื่องที่สิ้นหวังเกิดขึ้นแล้ว……

***

หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ที่กู้ฮอนและเป่หมิงโม่จนมุมมาหลายสิบวินาที ในที่สุดเป่หมิงโม่ก็เริ่ม ‘รุก’ รอบใหม่กับเธออีกครั้ง

เขาพยุงร่างกายด้วยมือข้างเดียว และมืออีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ออกมา

คลำไปที่เอวของเธออย่างต่อเนื่อง

เป็น‘การลวนลาม’ที่ไม่ประนีประนอมเลย กู้ฮอนแอบพูดไม่ดี

“เป่หมิงโม่ ฉัน ฉันเตือนคุณนะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาไร้สาระ เอาตัวเหม็นเน่าของคุณออกจากร่างกายฉัน ไม่งั้นฉันจะไม่เกรงใจคุณแล้ว” กู้ฮอนหอบหนักและพูดติด ๆ ขัด ๆ

เสียงพูดจบลง เป่หมิงโม่ก็หยุดตามคาด เขามองลงไปที่ผู้หญิงที่อยู่ภายใต้ร่างเขาแม้แต่เสียงพูดก็ไม่มีแรงแล้ว รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

รอยยิ้มนี้มีความถากถางเล็กน้อย “ผมคิดว่าตอนนี้คุณควรเก็บแรงไว้บ้างจะดีกว่า เดี๋ยวคุณจะต้องไปพูดในที่ประชุมอีก”

โอ้ มายก๊อด สมองของผู้ชายคนนี้ทำด้วยอะไร สาเหตุที่ไม่ให้ตัวเองต่อต้าน เป็นเพราะว่าจะให้ตัวเองเก็บแรงไว้เพื่อไปพูดในที่ประชุม！

เขาคิดคำพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง

“คุณมันเลว！” กู้ฮอนด่าไปหนึ่งคำ จากนั้นใช้มือที่ไม่สะดวกที่จะควบคุมได้เริ่มบิดไปมาอย่างไร้จุดหมายบนร่างกายของเป่หมิงเอ้อ

“ฉ่า……”

เป่หลิงโม่อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าอย่างใจเย็น

ไม่กี่ครั้งกู้ฮอนก็จัดการจุดอ่อนของเขาได้แล้ว แทนที่เขาจะหยุดการกระทำ แต่กลับเป็นแรงบันดาลใจให้เขากระทำรุนแรงมากขึ้น

อดทนกับ ‘พฤติกรรมดุร้าย’ ของเธอบนร่างกายของตัวเอง มือข้างที่ว่างเอื้อมไปที่ตำแหน่งของปุ่มควบคุมที่นั่ง

“คุณจะทำอะไร！รีบปรับเบาะนั่งฉันขึ้นมา” กู้ฮอนสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพนักพิงของเธอค่อย ๆ เอนลงทีละนิด สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น

เธอสามารถจินตนาการได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อพนักพิงแบนราบสนิท……

“ทำเรื่องที่ผิดไปแล้ว ก็ต้องถูกลงโทษ”

“ฉันทำอะไรผิดแล้วล่ะ คุณอย่ามาพูดจาไร้สาระ รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้！” ร่างกายของกู้ฮอนบิดแรงมากยิ่งขึ้น ความแข็งแกร่งในมือของฉันไม่ได้ลดลงเลย จนกระทั่งรู้สึกว่ามือไม้อ่อนแล้ว

ดูเหมือนว่าเป่หมิงโม่จะรอช่วงเวลาที่เธอหมดแรง “ทำไม หมดแรงเร็วขนาดนี้เลยหรอ？ผมยังคงคิดว่าคุณจะมีกลเม็ดอะไรใหม่ ๆ ดูเหมือนว่าผมจะประเมินค่าคุณสูงเกินไปแล้ว”

กู้ฮอนนอนอยู่บนเบาะ มีแค่แรงที่ไว้หายใจ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกแกะที่จะถูกเชือด และบนนั้นก็เป็นหมาป่าที่หิวโหยอยู่

เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะถูกกิน ไม่เหลือเศษกระดูกแม้แต่ชิ้นเดียว

เธอไม่อยากเห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แล้วหลับตาปี๋

สำหรับการต่อต้านที่เธอหยุดมันอย่างกะทันหัน ดูเหมือนว่าเป่หมิงโม่จะไม่พอใจสักเท่าไหร่ มันเป็นเพียงพลังงานในร่างกายที่ได้รับแรงจูงใจจากแอลกอฮอล์ที่กระตุ้นให้เขา‘ทำงาน’ต่อไปให้เสร็จ

แต่เขากระทำอย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่ได้หยาบคายเหมือนหมาป่าที่หิวโหย

กู้ฮอนอยู่ในความมืด รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าการป้องกันของตัวเองถูกปลดล็อคด้วยมือใหญ่คู่หนึ่ง ทีละเล็ก ทีละน้อย

อัตราการหายใจของตัวเองเริ่มเพิ่มขึ้นเล็กน้อย หัวใจเกือบพุ่งออกมาจากคอหอย ความรู้สึกนี้เหมือนกับการยืนอยู่บนแท่นกระโดดบันจี้จัมพ์ที่สูงหลายร้อยเมตร โดยมีเชือกผูกแน่นกับเท้า และด้านหน้าของเธอคือความว่างเปล่าและหุบเขาที่ว่างเปล่าโดยไร้ก้นบึ้ง

นี่มันไม่มีหนทางที่ถอยหนีได้แล้ว รอเพียงมือทั้งสองผลักเธอลงไป……

***

ไม่ว่าจะเป็นกู้ฮอนหรือเป่หมิงโม่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีฉากคล้ายกับช่วงเวลาที่เกิดขึ้นในตอนนี้ แต่สำหรับทั้งสองคนแล้ว ดูเหมือนว่าจะมีความหมายใหม่อยู่ในนั้นทุกครั้ง

แน่นอน ผลลัพธ์สุดท้าย……

ในที่สุด หัวฉีดน้ำนอกรถก็หยุดทำงาน ทำให้เห็นฉากด้านนอกได้อย่างชัดเจนอีกครั้ง ไม่รู้เมื่อไหร่ มีม่านอยู่บนผนังกระจก ซึ่งกั้นสถานที่แห่งนี้จากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง

ก่อนที่เป่หมิงโม่จะเริ่มเพลิดเพลินกับ ‘ถ้วยรางวัล’ ของเขา ยังมีเวลาที่จะลดกระจกรถลง ภายในรถที่มีความอบอ้าวเล็กน้อย ถูกอากาศบริสุทธิ์ฉีดเข้าไป

ยกจมูกขึ้นสูดดม มันยังคงมีกลิ่นหอมของดอกมะลิอยู่บ้าง

เมื่อเขากำลังจะฝ่าอุปสรรคสุดท้ายของเธอ กู้ฮอนก็รู้สึกเจ็บที่ท้องน้อยของเธอขึ้นมาทันที สิ่งนี้ทำให้เธอได้เห็นความหวังอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกัน เป่หมิงโม่ก็หยุดการ‘โจมตีเมือง’แล้ว เขามองคนที่อยู่ข้างใต้เขาไม่รู้จะพูดอะไรและทำอะไร

หลังจากนั้นสักครู่ เขาก็จากไปแล้ว

ทันใดนั้นกู้ฮอนรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองสดชื่นขึ้นมาก แม้ว่าความเจ็บปวดจะยังคงดำเนินต่อ แต่เป็นความสุขที่สุดของจิตใจและร่างกาย

เธอรีบจดกระดุมของตัวเองที่ถูกเขาปลดออกทีละเม็ด ทีละเม็ดใหม่อีกครั้ง ในขณะเดียวกัน เธอยังแอบมองคนเลวข้าง ๆ เธออีกด้วย

เห็นว่าใบหน้าของเขาน่าเกลียดขนาดไหนก็น่าเกลียดเท่านั้น สายตาคู่นั้นดูมีความหงุดหงิด พ่นอากาศออกมาทางรูจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ เห็นได้ชัดว่านี่คือสภาวะของความไม่พอใจ

สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจคือ ทรงผมของเขาไม่มีความยุ่งเหยิงเลย มีความรู้สึกอยากถามเขามากเลยว่าใช้เจลไปเท่าไหร่

นี่เป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่กู้ฮอนเห็น

เป่หมิงโม่ใช้มือทั้งสองข้างถูไปมาที่แก้มของเขาอย่างแรง เพื่อให้เขาหลุดพ้นจากอารมณ์ที่ค้างอยู่แล้วเรียกสติกลับมา

จากนั้น เขาเปิดประตูรถและยืนอยู่ในโรงรถ

เมื่อเป่หมิงโม่ลงจากรถไปแล้ว กู้ฮอนรีบจัดการกับ ‘เรื่องดี ๆ’ ที่เพิ่งมาถึงในช่วงเวลาสั้น ๆ โชคดีที่เธอมักจะเตรียมกระดาษทิชชู่ที่จำเป็นไว้ในกระเป๋า

แน่นอน เธอก็คิดว่ามันจะมาในไม่กี่วันนี้ แต่ไม่ได้คิดว่ามันจะกะทันหันแบบนี้ แม้ว่ายังรู้สึกปวดที่ท้องน้อย แต่หัวใจกลับรู้สึกเหมือนท้องฟ้าแจ่มใส

*

“คุณผู้หญิง ในที่สุดคุณก็มาแล้ว หัวหน้าแผนกต่าง ๆ มารอได้สักพักแล้วครับ” ฉิงฮัวเห็นกู้ฮอนเดินมาจากด้านนอก ในที่สุดความเศร้าที่ถูกขังไว้ก็สามารถผ่อนคลายลงได้แล้ว

ใบหน้าของกู้ฮอนยังคงเป็นสีชมพูอยู่ “ฉันเข้าใจแล้ว”

ในขณะเดียวกัน จากการประชุมเล็ก ๆ ก็มีเสียงคนบ่นขึ้น

“กู้ฮอนกำลังเล่นกลอุบายอะไรอยู่ พวกเรามีเรื่องด่วนที่ต้องทำอีกมากมาย ไม่มีเวลามาเสียให้กับเธอหรอกนะ”

กู้ฮอนขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ แล้วมองไปด้านหลังโดยไม่รู้ตัว ความจริงตัวเองจะไม่มาสายเลย แต่เป็นเพราะ‘เหี้ย’ตัวนั้นเกิดคลุ้มคลั่งตอนจะลงจากรถและทำให้เสียเวลา

เธอรีบเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง วางกระเป๋าใบเล็กลงแล้วเตรียมตัวไป

“ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้น” มีเสียงต่ำดังขึ้น หน้าประตู

“เจ้านาย คุณก็มาด้วย” ฉิงฮัวรู้สึกประหลาดเล็กน้อยเมื่อเห็นเป่หมิงโม่ แต่ไม่นานก็มีความดีใจมากแทนที่แล้ว แม้จะเห็นเขาในทีวีจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอเจอตัวจริงก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

***

กู้ฮอนมองไปที่เป่หมิงโม่ “ฉันเป็นประธานในการประชุมครั้งนี้ ดังนั้นฉันหวังว่าคุณจะไม่พูดอะไรโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”

มองไปที่ใบหน้าบึ้งตึงของเธอด้วยผิวที่แดงก่ำเล็กน้อย เป่หมิงโม่ก็แค่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยให้กับเธอ “โอเค ตอนนี้ที่นี่เป็นที่ของคุณ งั้นผมจะฟังคำสั่งคุณ”

“นั่นเป็นเรื่องที่ดีเลย ฉันหวังว่าจะเป็นแบบนี้ คุณมากับฉัน” กู้ฮอนพูดจบก็หันหลังเดินไปทางห้องประชุมเล็ก

ฉากที่เกิดขึ้นนี้ ทำให้ฉิงฮัวรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขารู้สึกได้ว่าการแลกเปลี่ยนลมหายใจระหว่างคนทั้งสองนั้น ยากที่จะสามารถบรรยายได้เล็กน้อย

พูดตามหลัก เจ้านายช่วยสามหนุ่มน้อยจากเงื้อมมือของโจรได้สำเร็จ สำหรับเรื่องนี้ กู้ฮอนน่าจะเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเจ้านายบ้าง แต่ผลสรุปกลับตาลปัตร

นอกจากนี้ เขาเห็นสีหน้าที่ตึงเครียดของกู้ฮอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่พูดคุยกับเจ้านาย แต่สิ่งที่ออกมาจากดวงตาคู่นั้นคือความรู้สึกโกรธและอับอาย

แม้เธอจะปกปิดมันได้ดีแค่ไหน ก็ยังไม่สามารถหลบสายตาของเขาได้ ดูเหมือนว่าจะต้องมีสิ่งอื่นเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา

เป็นไปได้ไหมว่าเกิดขึ้นในงานเลี้ยงอาหารกลางวันที่บริษัทเจียเม้า？

ช่างเถอะ เรื่องระหว่างพวกเขา มักจะมีองค์ประกอบมากเกินไปที่คนนอกไม่สามารถเข้าใจได้ ตัวเองแค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอแล้ว

คิดได้แบบนี้ เขาก็รีบเร่งฝีเท้า ไล่ตามหลังกู้ฮอนไป

เป่หมิงโม่มองไปที่หลังที่แกว่งไปมาของเธอ และยิ้มเล็กน้อย

*

“ดาดาดา……” เสียงรองเท้าส้นสูงดังมาจากประตูห้องประชุม

หลังจากนั้น กู้ฮอนก็ปรากฏตัวที่ประตู