บทที่ 984 เดินหมากผิดก้าวล้มทั้งกระดาน
ช่ายซินซินไม่ได้บังคับ มองกู้ฮอนเสร็จแล้ว ก็จุดบุหรี่
ไวมาก ในห้องรับแขกก็เต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่
กู้ฮอนก็รู้สึกไม่ค่อยจะดีกับกลิ่นบุหรี่ แต่เนื่องด้วยมารยาทเลยทำให้อดทนเอาไว้
“คุณชายหยิน ฉันดูออกนะ ที่พวกคุณมาที่นี่ในวันนี้ไม่ใช่ความบังเอิญ แน่นอนว่าจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น หรืออาจจะเกิดแล้วก็เป็นได้ เพียงแต่ฉันเป็นคนนอก ก็เลยไม่กล้าที่จะพูดออกมา” ช่ายซินซินพูดออกมาอย่างถูกต้องและฉะฉาน ทำให้หยินปู้ฝันและกู้ฮอนไม่ได้เตรียมตัวพูดอะไรเลย
แต่หยินปู้ฝันก็นับว่าเป็นคนพูดแก้สถานการณ์เก่ง ถึงแม้ว่าจะถูกมองออก แต่ก็ยังสามารถเสแสร้งต่อไปได้อย่างแนบเนียน
“คุณช่าย ถึงแม้ว่าพวกเราไม่รู้ว่าคุณจะรู้อะไรหรือตัดสินใจมาจากส่วนไหน พวกเรามาที่นี่ก็ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นหรอก ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจผิดเสียแล้ว ”
ช่ายซินซินหัวเราะออกมา แล้วก็เอาบุหรี่ออกมาเป่าเขม่าควัน “คุณชายหยิน ถึงแม้ฉันไม่รู้ถึงจุดประสงค์ของพวกคุณ แต่ฉันมองไม่ผิดอย่างแน่นอน อีกทั้ง คนอย่างคุณที่เป็นทนาย แน่นอนว่าเวลาธรรมดาจะคงไม่ปรากฏในสถานที่ที่ไร้ค่าเช่นนี้ และฉันได้ยินมาว่าในเมือง A ก็เป็นสถานที่ที่พวกคุณจะมา เหมือนกับจะมาทำคดีอะไรสักอย่าง เกี่ยวกับรัฐบาลนี่แหละ แต่ดูไปแล้วเหมือนถูกปิดบังอะไรอยู่ ดังนั้นเลยไม่มีใครรู้เรื่องอะไรเลย”
ประโยคนี้ ไม่ว่าจะเป็นหยินปู้ฝันหรือกู้ฮอนได้ยินก็ไม่อาจจะอยู่นิ่งได้แล้ว เกี่ยวกับรัฐบาล และยังถูกปิดบัง นอกจากเกี่ยวกับเป่หมิงโม่แล้ว เกือบจะไม่มีเรื่องไหนที่จะสอดคล้องกันอีกแล้ว
“คุณช่าย คุณอยากจะพูดอะไร ก็พูดมาเถอะ” กู้ฮอนเห็นว่ามาถึงขั้นนี้ ก็ไม่ต้องมีอะไรมาปิดบังแล้ว
ช่ายซินซินหัวเราะออกมา ใช้สายตาสีดำมองไปยังกู้ฮอน “คุณหญิงกู้ คำนี้ควรจะเป็นฉันถามไม่ใช่หรือ ?” พูดไป เธอไม่รู้ว่าไปเอานามบัตรของหยินปู้ฝันมาจากไหน แล้วก็พูดอย่างช้า ๆ “เจ้าของสำนักงานกฏหมายหยินซือ เป็นทนายที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักสักเท่าไหร่ ยินมาว่าสภาพตอนนี้ของคุณก็ใช่ว่าจะดี เพราะว่าคดีที่คุณรับอยู่ จะทำให้สมาคมอาชีพทนายของคุณจะโดดเดี่ยวเอา”
คาดไม่คิดว่า ในระยะเวลาอันสั้นเธอกลับมองอย่างทะลุปรุโปร่ง
“คุณช่าย ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ว่าคุณอยากจะรู้อะไรเกี่ยวกับฉัน อย่างไรก็ตามฉันก็รู้สึกดีใจ แต่ต่อให้คุณรู้เรื่องพวกนี้แล้ว ฉันก็ไม่อาจจะถึงจุดประสงค์ที่มาให้กับคุณรู้ได้ คุณน่าจะเข้าใจพวกเรานะ”
ตอนนี้เรื่องราวยิ่งเริ่มมีความน่าสนใจยิ่งขึ้น เหมือนกับอยู่ในความแข็งทื่อ ทั้งสองฝ่ายกำลังรออีกฝ่ายเปิดไพ่สุดท้ายออกมา
เหมือนกับช่ายซินซินไม่ได้มีความอดทนในด้านนี้ เธอก็ได้เอาบุหรี่ที่เหลือครึ่งหนึ่งขยี้ให้ดับลง “พวกคุณอยากจะต่อกรกับคนแซ่โกวคนนั้นใช่ไหม ฉันอยากจะบอกว่าให้พวกคุณวางมือเถอะ เขาไม่ใช่คนที่พวกคุณคิดว่าจะต่อกรง่ายขนาดนั้น ทนายหยิน ฉันคิดว่าตอนนี้พวกคุณชัดเจนในสถานภาพของพวกคุณที่สุดแล้ว ”
ประโยคนี้พูดออกมา ทำให้เรื่องราวเริ่มชัดเจนมากยิ่งขึ้น ช่ายซินซินจะต้องรู้จักผู้อำนวยการโกวและเธอก็น่าจะรู้เรื่องราวของเขาอย่างละเอียดแน่นอน
***
ช่ายซินซินที่พูดออกมาทั้งหมด หยินปู้ฝันและกู้ฮอนมองหน้ากัน แล้วรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้ไม่ต้องปิดบังแล้ว
ถึงแม้เธอจะพูดอย่างไม่ชัดเจน แต่ก็พูดถึงพริกถึงขิงถึงจุดสุด ๆ และหากปิดบังไปก็คงไม่มีความหมายอะไร หากเป็นแบบนี้ ก็พูดออกมาจะดีกว่า
และยังคิดวิธีที่จะให้เธอมาเป็นพวกฝั่งเรา ไม่ว่าจะพูดอะไร ฟังความหมายที่เธอพูด……เธอกับผู้อำนวยการโกวน่าจะมีความสัมพันธ์อะไรอยู่
ก็ยังแปลก ๆ ดูท่าทางเธอก็สามารถเดาอะไรได้ไม่ยาก เหมือนกับ ผู้อำนวยการโกวเหมือนกับมาเจอช่ายซินซินก็แบบนี้ เหมือนกับเป็นคู่รักกัน
เพียงแต่สิ่งที่ทำให้คนเหนื่อยก็คือ หย่วนหยางกรุ๊ปที่มีระดับคุณภาพสูงขนาดนี้ ทำไมต้องการข้าราชการอย่างช่ายซินซิน
หากพูดตามเหตุผล พวกเขาก็เพียงแต่อาศัยความสามารถตัวเอง ทำให้ตัวเองไม่ต้องระทมทุกข์
“ทนายหยิน ดูท่าทางของพวกคุณ น่าจะคาดเดาที่มาที่ไปของฉันใช่ไหม ไม่ต้องเสียเวลาแล้วล่ะ คนที่บทบาทต่ำต้อยอย่างฉันไม่ต้องให้พวกคุณมานั่งจดจำในใจหรอก สิ่งที่พวกเขาจำได้ก็คือร่างกายของฉันเท่านั้นแหละ”
ช่ายซินซินพูดถึงตรงนี้ กู้ฮอนเห็นชัดเจนว่าอารมณ์ของเธอตอนนี้ไม่เหมือนกับตอนก่อน
ก่อนหน้านั้นอารมณ์ท่าทางของเธอดูสง่าและสูงส่ง แต่ตอนนี้กลับกลายไม่เหมือนเก่า แต่กลับมีความเจ็บปวดและความทุกข์ใจ
ส่วนนี้ทำให้กู้ฮอนไม่เข้าใจ คนเดียวกันแต่ภายในสองนาทีกลับไม่มีความเหมือนกัน หรือว่าเธอยังมีอะไรเก็บซ่อนไว้อยู่?
“คุณช่าย เมื่อพูดมาถึงขั้นนี้ ฉันก็คิดว่าไม่น่าจะต้องมีอะไรปิดบังแล้วล่ะ แน่นอน พวกเรามาที่นี่ก็คือมาด้วยเรื่องนี้นั่นแหละ แต่ไม่ใช่แค่นี้ ฉันหวังว่าคุณจะช่วยพวกฉันอีกแรงหนึ่ง” กู้ฮอนพูดด้วยความจริงใจอย่างมากที่สุด
นี่คือสิ่งที่เธอทำได้เพียงอย่างเดียว เพราะว่าตอนนี้พวกเขานั้นไม่มีทางอื่นอีกแล้ว หากหาจุดที่เป็นประกาย หรืออาจมีเพียงวิธีเดียวคือ ตายแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่ ถึงจะเดินต่อไปได้
ถึงแม้หยินปู้ฝันไม่รู้ว่ากู้ฮอนคิดอะไรอยู่ แต่รู้สึกว่าเธอนั้นเริ่มจะบ้าคลั่งเสียแล้ว ซึ่งได้เอาไพ่ใบสุดท้ายของตัวเองพูดออกมา และยังไม่รู้ว่าอีกฝั่งจะอยู่ฝั่งตัวเองหรือฝั่งศัตรู
แต่ในเมื่อตอนนี้พูดออกมาแล้ว ก็เหมือนสาดน้ำออกไปแล้วไม่อาจจะเอาคืนกลับมาได้ ก็จะต้องรอดูว่า ช่ายซินซินจะคิดเห็นเป็นประการใด
ตอนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกว่าเธอเหมือนจะรู้อะไร
“อืมมมมมมม….” ช่ายซินซินฟังเสร็จแล้ว ได้มองพวกเขาสักครู่ หลังจากนั้นก็ยิ้มแสยะออกมา “คุณหญิงกู้ ฉันไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้พวกคุณเชื่อมั่นในตัวฉันมากขนาดนี้ เพียงแต่รู้สึกว่าพวกคุณพูดขนาดนี้ ฉันก็จะต้องยืนอยู่ข้างเดียวกับพวกคุณงั้นหรือ ? ”
คำนี้ทำให้หยินปู้ฝันและกู้ฮอนต่างสะดุ้งตกใจ มองเธอที่ยิ้มเบา ๆ ใจของสองคนก็รู้สึกล่มสลายไป
ดูแล้วการพนันครั้งนี้คือความผิดพลาด ช่ายซินซินไม่ใช่คนที่เดินทางเดียวกัน แต่เสียดายที่เธอรู้จุดประสงค์ในครั้งนี้ และเธอยังรู้จักกับ ผู้อำนวยการโกว ยากที่จะไม่ให้เธอไปรายงานเรื่องนี้กับพวกเขา
ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ ก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด
แต่ กู้ฮอนยังเชื่ออยู่ลึก ๆ เธอเชื่อมั่นบรรยากาศอารมณ์ที่สัมผัสได้จากช่ายซินซินเลยทำให้เธอนึกคิดลองอีกครั้ง
***
ช่ายซินซินที่มีมุมมองกับพวกเขา ก็ไม่ได้ให้กู้ฮอนตามใจหวัง เธอรู้สึกว่าเวลาคุยกับพวกเธอไม่อาจจะมีช่องว่างระหว่างพูดได้
เธอเลยตัดสินใจลองอีกครั้ง ไม่ว่าจะถึงตอนนี้ ก็ไม่อาจจะหันหลังกลับไปแล้ว
“คุณช่าย ถึงแม้พวกเราไม่ได้เข้าใจผู้อำนวยการโกวแบบคุณ และไม่รู้ว่าคุณมีความสามารถมากมายแค่ไหน แต่ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกเขาทำร้าย เพื่อเป็นการให้ความเป็นธรรมกับคนที่ช่วยเหลือฉัน ฉันก็จะต้องสู้กับผู้อำนวยการโกวสักตั้งหนึ่งแล้วล่ะ”
กู้ฮอนถือว่าพูดไปจนหมดแล้ว ถึงแม้จะเป็นคำสั้น ๆ แต่ก็ทำให้หยินปู้ฝันพยักหน้าอย่างลับ ๆ
“คุณพูดว่าคนที่สบประมาทผู้อำนวยการโกว คงจะเป็นผู้ชายใช่ไหม ?” ช่ายซินซินได้เอาบุหรี่มาอีกหนึ่งมวน แล้วก็สูดลึกลมหายใจ หลังจากนั้นก็มองไปกู้ฮอน
กู้ฮอนตกใจ แล้วก็ยิ้มแบบขม ๆ “คุณช่าย ครั้งนี้คุณเดาผิดแล้ว เขาไม่ใช่ผู้ชาย แต่เป็นระหว่างฉันกับเขาและลูกอีกสามคน”
“ลูกสามคน……” ปากของช่ายซินซินก็ได้พูดออกมา ใบหน้าก็เต็มไปด้วยการคาดไม่ถึง “คุณกับผู้ชายคนนั้นมีลูกสามคน ทำไมไม่แต่งงาน งดงาม คู่สร้างคู่สมแบบพวกคุณนี่ก็มีน้อยแล้วนะ อ่อ ใช่แล้ว ลูกสามคนคงจะน่ารักใช่ไหม หากฉันเดาไม่ผิดนะ ทุกคนล้วนผ่านการดูแลมาจากคุณใช่ไหม ? ”
กู้ฮอนตกใจในการตัดสินและการคาดเดาของเธอ แต่ก็ยังคงพยักหน้า
“ฉันขอพูดกับท่านผู้หญิงทั้งสอง ตอนนี้พูดเรื่องลูกน่าจะไม่ใช้เวลามั้งนะ โดยเฉพาะคุณช่าย ในเมื่อพวกเราพูดถึงขั้นนี้แล้ว ก็อย่าแอบอีกเลย แบบนี้มันไร้ความหมายยิ่งนัก ฉันกับคุณหญิงกู้ฮอนมาที่นี่จะต่อกรกับคนนั้นก็คือผู้อำนวยการโกว พวกเรารู้ว่าคุณกับเขาก็มีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา ตอนนี้ฉันอยากจะถามว่า คุณจะช่วยเราหรือไม่ ?”
“อืมมมมมมม……ทนายหยิน ทำไมจู่ ๆ มาถามฉันแบบนี้ล่ะ จะให้ฉันตอบยังไงล่ะ มองออกว่า พวกคุณมาที่นี่วันนี้ก็มาหาพยานใช่ไหม แต่กลับไม่ราบรื่น แน่นอน ฉันกับผู้อำนวยการโกวมีความสนิทในระดับหนึ่ง และก็เคยพูดคุยกัน แต่ทำไมฉันจะต้องมาอยู่ฝ่ายเดียวกับพวกคุณล่ะ ? ไม่ใช่มีคำหนึ่งหรอ “ประชาชนไม่พูดคุยกับขุนนาง” ต่อให้สู้ก็แพ้ย่อยยับอยู่ดี ฉันอยู่สบายถึงทุกวันนี้มันง่ายนักหรือ? ”
ช่ายซินซินพูดเสร็จก็สูบไปอีกสองครั้ง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอก็หายไป แต่กลับมีใบหน้าที่ที่ไม่อาจจะคาดเดาอะไรได้เลย
*
กู้ฮอนกับหยินปู้ฝันก็ได้เดินออกมาจาก ชุมชนหย่วนหยาง พวกเขาไม่ได้พูดอะไรพร้อมกับขมวดคิ้ว
ดูออกมาก คำพูดที่ช่ายซินซินพูดออกมาไม่ได้ดั่งที่พวกเขาหวังเอาไว้ และทั้งยังพูดถึงจุดประสงค์ตัวเองออกมาอีกด้วย
ตอนนี้อยู่ท่ามกลางความอันตรายที่สุด ก็คือช่ายซินซินสามารถติดต่อกับผู้อำนวยการโกวได้ตลอดเวลา นำบทสนทนาทั้งหมดบอกกับเขา
หากเป็นแบบนั้น การมาเมือง C ครั้งนี้ก็คงล่มสลาย ผู้อำนวยการโกวในเมื่อออกไปจากเมือง C ก็น่าจะต้องมีรากฐานที่นี่อยู่ด้วย
เขาเพียงแต่ใช้คำสั่ง หลักฐานที่เหลือทั้งหมดก็น่าจะทำให้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
เมื่อคิดแบบนี้ คำพูดที่อยู่ที่บ้านช่ายซินซินก็มีความรุนแรงพอสมควร
***
ณ ตอนนี้ หยินปู้ฝันและกู้ฮอนมีความหมดหวังอย่างที่สุด
เมือง C ก็ไม่มีเส้นทางใดหรือเบาะแสใดที่จะหาได้อีกแล้ว เสี่ยวเฉินไม่รู้ว่าเพราะอะไรไปรักษาที่โรงพยาบาล
พอมาพบช่ายซินซิน ก็กลับได้สิ่งที่ไม่ได้ตามใจที่ตัวเองต้องการ และทำให้พวกเราเสียใจ
