บทที่ 1014 คืนก่อนการพิจารณาคดี
กู้ฮอนหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมา และยิ้มอย่างขมขื่น “มันไม่ใช่สิ่งที่เราคิดออก เพราะไม่ว่าเราจะพยายามทำอะไร สิ่งที่ควรจะมา มันก็จะตามมาเสมอ แน่นอนว่านี่ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นผู้เสียชีวิตหรือว่าเราไม่มีความสามารถ แต่เพราะว่าสู้กับความมืดนั้นมันหลบหลีกได้ยากนัก”
แอนนิพยักหน้าเห็นด้วย “แล้วเธอจะทำยังไงต่อไป”
“ใช่ จะทำอะไรดี คุณยังมีลูกสามคน และเป่หมิงโม่ เขาก็…..” ลั่วเฉียวเพิ่งจะพูดถึงตรงนี้ ก็ถูกขัดจังหวะโดยกู้ฮอนและแอนนิที่มองมาที่ตนทันที
เธอหดคอลง และคิดได้ว่าเธอเกือบจะหลุดปากแล้ว เด็กๆยังไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเป่ยหมิงโม่เลย
โชคดีที่ตั้งแต่เด็กๆกลับมา พวกเขาทั้งหมดไปทำการบ้านที่ห้องใต้หลังคา ขนาดจิ่วจิ่วก็ตามขึ้นไปด้วย เพราะเธอไม่ได้เจอพี่ๆมาทั้งวันแล้ว
ดังนั้นหลังจากที่พวกเขากลับมา ตนจึงตามขึ้นไปทันที แม้ว่าจะไม่มีใครสนใจก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังมีเบลล่าอยู่เป็นเพื่อน
“จากนี้ไป …” ดวงตาของกู้ฮอนวูบไหวเล็กน้อย
ใช่ เราจะทำอย่างไรต่อไป แม้การดูแลลูกสามคนด้วยตัวเองจะไม่ยากเย็นนัก แต่สำหรับอนาคตของพวกเขาก็ต้องได้รับการพิจารณาอย่างดี
เป็นทนายอีกครั้งหรือ หรือฉันควรมุ่งความสนใจไปที่หนังสือที่เขียนไปแล้วครึ่งหนึ่ง
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงตัวเองตอนเด็ก และจากนั้นก็คิดถึงเป่หมิงโม่…
นอกบ้าน เสียงรถดังขึ้น แสดงว่าฉิงฮัวเลิกงานแล้ว
หลังจากกลับมา และเห็นว่ากู้ฮอนยังนั่งอยู่ในห้อง เขาก็เบาใจทันที
ตั้งแต่เธอออกจากห้องทำงาน เขาก็กังวลเล็กน้อย
*
มีเสียงแอนนิล้างจานและตะเกียบดังออกมาจากในห้องครัว
ในเวลาเดียวกันโทรศัพท์มือถือของกู้ฮอนก็ดังขึ้น
เธอมองลงไปและเห็นว่าเป็นหยินปู้ฝันโทรมา
“ฮัลโหล……”
“ศาลกำลังจะเริ่มพิจารณาในวันพรุ่งนี้ ฉันคิดว่ายังมีเรื่องที่อยากคุยกับคุณ คุณว่างไหม” หยินปู้ฝันกำลังขับรถออกจากสำนักงานทนายความของเขาในเวลานี้
“ตกลง เราจะไปพบกันที่ไหน”
“อืม …คาเฟ่ที่เราเคยไปบ่อยๆล่ะเป็นไง”
กู้ฮอนพยักหน้า “โอเค ฉันกำลังจะออกไปแล้ว” หลังจากพูดแล้ว เธอก็วางสายโทรศัพท์
“แอนนิ เฉียวเฉียว หยินปู้ฝันโทรหาให้ฉันไปคุยธุระด้วย ฉันจะออกไปก่อน รบกวนพวกเธอดูแลเด็กๆหน่อย”
“ไม่มีปัญหา เธอสามารถออกไปได้โดยไม่ต้องกังวลเลย แต่อย่ากลับมาดึกนักล่ะ”
*
ร้านกาแฟ
ยังคงเป็นฉากที่คุ้นเคย เพลงที่คุ้นเคย และรสชาติที่คุ้นเคย ที่แทรกซึมไปทั่วทั้งร้านกาแฟ
ในตำแหน่งริมหน้าต่างบนชั้นสอง หยินปู้ฝัน และกู้ฮอนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน
บนโต๊ะตรงหน้ามีกาแฟอุ่นๆสองถ้วย ที่พนักงานเพิ่งมาเสิร์ฟ
หยินปู้ฝันมองไปที่กู้ฮอน “วันนี้คุณดูไม่ค่อยอารมณ์ดีเลยนะ หรือเพราะศาลจะพิพากษาในวันพรุ่งนี้”
กู้ฮอนพยักหน้า และส่ายหัว “ไม่ใช่ทั้งหมด วันนี้บริษัทเป่หมิงจัดประชุมผู้ถือหุ้น และประกาศว่าฉันถูกปลดออกจากตำแหน่งประธานบริษัท”
“คุณออกจากตระกูลหมิงแล้วหรอ” หยินปู้ฝันรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อทราบข่าว “ก็ดีแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องทำงานหนักอีกต่อไป อยู่ดูแลเด็กๆที่บ้านให้ดีก็พอ”
“ใช่ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ปู้ฝันวันนี้คุณมาหาฉัน เพราะเรื่องของพรุ่งนี้ใช่มั้ย”
หยินปู้ฝันพยักหน้า “เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ แปบเดียวก็ถึงตอนนี้แล้ว”
***
หยินปู้ฝันหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ “วันนี้ผมต้องมาเตือนคุณอีกครั้ง พรุ่งนี้จะมีคุณเป็นพยานเพียงคนเดียว และจากการวิเคราะห์ของผม โอกาสในการชนะของเรามีน้อยมาก ดังนั้นคุณต้องทำในสิ่งที่แย่ที่สุด ก่อนจะมาที่นี่ผมได้ไปหาเป่หมิงโม่มา และบอกให้เขาเตรียมตัวให้ดีแล้ว”
“ฉันเข้าใจสิ่งนี้ดี ปู้ฝัน คุณทำดีที่สุดแล้ว แม้ว่าพรุ่งนี้เราจะโดนบีบมากแค่ไหน ฉันก็จะไม่ยอมแพ้ แม้ว่าใครบางคนจะคลุมท้องฟ้าด้วยมือเพียงข้างเดียว ฉันก็หวังว่าจะสามารถจุดประกายแสงในความมืดได้” แสงที่แน่วแน่ฉายในดวงตาของกู้ฮอน
“งั้นก็ดีมาก” หยินปู้ฝันพยักหน้า “ผมมีบางอย่างต้องเอามาให้คุณ นี่คือสิ่งที่เป่หมิงโม่ขอให้ผมมอบให้คุณ” พูดเสร็จ จากนั้นเขาก็เปิดกระเป๋าใบเล็กข้างๆ หยิบบัตรเอทีเอ็มออกมา นอกจากนี้ยังมีโน้ตเขียนโดยเขา
กู้ฮอน ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะต้องอยู่ห่างจากเธอ และลูกสักพัก แม้ว่าเวลาจะไม่นาน แต่ฉันก็ยังอดเป็นห่วงเธอและลูกไม่ได้ เอทีเอ็มใบนี้ตอนนี้คุณอาจจะไม่ต้องการ แต่ผมเชื่อว่าในช่วงถัดไปจะช่วยให้คุณและลูกพ้นจากความยากลำบาก สำหรับเรื่องของตระกูลเป่หมิง ผมคิดว่าพวกเขาจะดำเนินการในไม่ช้า ตำแหน่งของคุณคือเป้าหมายสูงสุดของพวกเขา หวังว่าคุณจะได้ออกมาอย่างปลอดภัย และรอผมออกไป
เป่หมิงโม่
หลังจากกู้ฮอนอ่านจบแล้ว เธอก็เก็บเอทีเอ็มลงในกระเป๋าของเธอ
“ปู้ฝัน คุณมีไฟแช็กไหม”
หยินปู้ฝันถึงกับผงะ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอต้องการไฟแช็กสำหรับอะไร แต่เขาก็ยังหยิบออกมาจากกระเป๋า และยื่นให้เธอ
กู้ฮอนวางโน้ตไว้ในถาดถ้วยกาแฟ แล้วจุดไฟ
“กู้ฮอน นี่คุณ….” หยินปู้ฝันรู้สึกงงงวยเล็กน้อย เกี่ยวกับการกระทำของเธอ
กู้ฮอนก็ไม่ได้ให้คำอธิบายใดๆ เอาแต่จ้องไปที่เปลวไฟที่ลุกไหม้ ซึ่งในที่สุดก็กลายเป็นผงถ่าน
*
บางคนมีความสุข บางคนก็เศร้า
ตอนที่กู้ฮอนกับหยินปู้ฝัน กำลังจมอยู่กับความหดหู่ และความขุ่นมัว ในวิลล่าบนเกาะใจกลางทะเลสาบ กลับกำลังอยู่ในบรรยากาศที่ตรงกันข้าม
ในวิลล่าที่มีแสงสว่างจ้า ถังเทียนจื๋อ และผู้อำนวยการโกวกำลังนั่งเหยียดขาอยู่บนโซฟา
“มันยอดเยี่ยมจริงๆ พรุ่งนี้ฉันก็จะสามารถเห็นเป่หมิงโม่เข้าคุกด้วยตาของฉันเอง มันทำให้ฉันได้หายใจหายคอสะดวกขึ้นมาก ต้องยกความดีความชอบนี้ให้กับคุณถัง เพื่อวันพรุ่งนี้ ชนแก้ว!”
ผู้อำนวยการโกวลุกขึ้นชูแก้วไวน์ในมือไปทางถังเทียนจื๋อที่นั่งอยู่โซฟาอีกตัวข้างๆอย่างเคารพ
แต่ถังเทียนจื๋อกลับไม่ได้ลุกขึ้นแต่อย่างไร เขาเพียงแค่ค้อมตัวนิดเดียวเท่านั้น จากนั้นก็ยกแก้วของตัวเองไปชนกับเขาเบาๆ “ฉันบอกแล้ว ตราบใดที่คุณทำตามคำสั่งของฉัน คุณจะไม่เสียผลประโยชน์สำหรับเรื่องนี้ หลังจากเสร็จเรื่องนี้แล้ว ฉันมีสิ่งอื่นที่ต้องจัดให้คุณทำ”
“ครับ ครับ คำพูดของคุณถัง ผมจะระลึกไว้เสมอ ถ้าคุณมีอะไรคุณสามารถสั่งได้เลย ผมจะทำให้ดีที่สุด” ถ้าผ่านเรื่องของเป่หมิงโม่ไป ผู้อำนวยการโกวก็จะเป็นหมารับใช้ของถังเทียนจื๋อ
แน่นอนว่าหลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ไปแล้ว ความรู้สึกของเขาที่มีต่อถังเทียนจื๋อคือความเคารพสามส่วน และความกลัวเจ็ดส่วน
“อ้อ ฉันยังต้องการการยืนยันกับคุณอีกเรื่องทั้งหมดสะสางหมดแล้วใช่ไหม ผมไม่อยากให้พรุ่งนี้มีอะไรผิดพลาด”
“หึหึ คุณถังไม่ต้องกังวล ตั้งแต่ครั้งที่แล้วหลังจากที่สั่งเรื่องนี้ไป ผมก็ไม่กล้าละเลยหรอก เรื่องได้รับการตัดสินแล้ว และผมรับรองว่าจะไม่มีข่าว”
***
ถังเทียนจื๋อมองเขาด้วยความสงสัย “คุณทำได้จริงหรือ ไม่ได้หลอกผมใช่ไหม” เขาพูดพลางจิบไวน์ไปด้วย
กล้ามเนื้อบนใบหน้าของผู้อำนวยการโกวกระตุกเล็กน้อย และจากนั้นเขาก็ยิ้ม “คุณถัง ผมจะหลอกคุณได้อย่างไร ตั้งแต่บอกผมครั้งที่แล้ว ผมก็ทำมันโดยไม่พูดอะไร บอกตามตรง แม้ว่ามันจะทำใจได้ยาก แต่เมื่อคิดถึงอนาคตแล้ว ผมจึงต้องทำลงไป”
ขณะที่พูดเขายกมือขึ้นทำท่าปาดคอไปด้วย
“อืม นี่ก็ได้สักพักแล้ว ผู้อำนวยการโกว คุณอยู่ในตำแหน่งมาหลายปีแล้ว คุณน่าจะเข้าใจความเป็นจริงดี ไม่มีพิษ ไม่มีสามี แล้วถ้าจะไม่มีผู้หญิงสักคนจะเป็นไรไป ถึงตอนนั้นแน่นอนว่าต้องมีผู้หญิงมากมายอยากมาอยู่ข้างๆคุณ จนถึงตอนนั้นผมกลัวว่าคุณจะยืนไม่อยู่เสียมากกว่า ห้าห้า”
“คุณถังพูดถูกแล้ว”
ในเวลานี้ โทรศัพท์ภายในที่อยู่ข้างๆก็ดังขึ้น
ผู้อำนวยการโกวรีบรับโทรศัพท์ “มีอะไร”
“ผู้อำนวยการโกว ผู้ชายตระกูลเป่หมิงมาหาคุณ”
“อ้อ เชิญเขาเข้ามา” ผู้อำนวยการโกว วางสายหลังจากพูด
“เด็กนั่นอยู่ที่นี่ใช่มั้ย”
หลังจากนั้นไม่นาน ก็ได้ยินเสียงรถดังมาจากด้านนอกวิลล่า แล้วตามด้วยเสียงเคาะประตู
“ผมเปิดเอง” ผู้อำนวยการโกวพูด พร้อมกับวางแก้วไวน์ในมือลงบนโต๊ะกาแฟ แล้วลุกขึ้นยืน เดินไปที่ประตู
คนที่ยืนอยู่นอกวิลล่าคือ เป่หมิงยี่เฟิง
เขาได้รับโทรศัพท์จากผู้อำนวยการโกวตอนเลิกงานวันนี้
ผู้จัดการโกวเชิญเขาไปที่วิลล่าบนเกาะหูซิน นี่ไม่ใช่เรื่องเป็นทางการ แต่เป็นคำเชิญส่วนตัว
แม้ว่าเขาจะพูดแบบนั้น แต่เป่หมิงยี่เฟิงก็ไม่กล้าที่จะละเลย นอกจากนี้ถึงจะบอกว่าตอนนี้เขาเป็นประธานของบริษัทเป่หมิง แต่การไปมือเปล่าก็ไม่ใช่เรื่องดีนัก
ดังนั้น ระหว่างทางมาที่นี่เขาจึงซื้อเหล้าอย่างดีมาด้วยสองสามขวด และนำของกับแกล้มใส่รถมาด้วย
เมื่อผู้อำนวยการโกวเปิดประตู เขาก็เห็นเป่ยหมิงยี่เฟิงยืนถือกล่องกระดาษอยู่ที่ประตู
“คุณเป่ยหมิงมาที่นี่ก็พอ ไม่จำเป็นต้องเอาของมาด้วยเลย ผมบอกคุณแล้วว่านี่เป็นคำเชิญส่วนตัว” แม้ว่าผู้อำนวยการโกวจะไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในกล่อง แต่จากแพ็กเกจก็ไม่ใช่ของถูกๆอย่างแน่นอน
ในใจของเขาเขาตื่นเต้นมาก แต่เขาก็ยังคงพูดด้วยคำพูดที่ฟังดูสูงอีกสองสามประโยค
เป่หมิงยี่เฟิงได้คำตอบกลับมาอย่างนั้น จึงพูดออกไปว่า “ผู้อำนวยการโกว เพราะอย่างนี้ ผมถึงได้นำของที่ขาดไม่ได้มาด้วย คุณรับไว้เถอะ”
“พูดอะไรอย่างนั้น ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน รีบเข้ามาเร็ว อ้อในนี้ยังมีแขกกิตติมศักดิ์อีกหนึ่งคน ผมว่าคุณต้องคุยกันถูกคอแน่”
เป่หมิงอี้เฟิงเดินถือกล่องตามหลังผู้อำนวยการโกวเข้าไป
เมื่อได้ยินว่ามีแขกคนอื่น เป่หมิงยี่เฟิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสนเล็กน้อย มิตรภาพระหว่างเขาและผู้อำนวยการโกว ไม่มีอะไรมากไปกว่าการพบกันสองหรือสามครั้งในระหว่างการเสนอราคา และเขาเคยเลี้ยงอาหารกันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น มันไม่ถึงขนาดต้องแบบนี้หรือเปล่า….
แต่หลังจากที่เขาตามเข้าไปในห้องนั่งเล่น และเขาเห็นถังเทียนจื๋อนั่งอยู่บนโซฟา เขาก็ตกใจทันที
เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่า แขกผู้มีเกียรติที่ผู้อำนวยการโกวกล่าวถึงคือเขา
“คุณชายเป่หมิง ทำไมไม่เข้ามาล่ะ” ผู้อำนวยการโกวมองไปที่เป่หมิงยี่เฟิงที่ยืนนิ่งเหมือนท่อนไม้อยู่ตรงนั้น
“หึหึ ผู้อำนวยการโกว ทำไมคุณยังเรียกเขาว่าคุณชายเป่หมิงล่ะ ตอนนี้เขาเป็นประธานบริษัทเป่หมิงแล้ว ใช่ไหม ท่านประธานเป่หมิง” ถังเทียนจื๋อยิ้ม และยกแก้วไวน์ในมือของตัวเองขึ้น
***
ผู้อำนวยการโกวมองไปที่เป่หมิงยี่เฟิงด้วยความประหลาดใจ “คุณชายเป่หมิงจริงหรือ คุณไม่ได้เป็นผู้จัดการทั่วไปหรอกหรือ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นประธานบริษัทได้ คุณทำให้ผมลำบากใจจริงๆ ตอนแรกบริษัทเป่หมิงประกาศถอนตัวออกจากการประมูลแล้ว แต่ตอนนี้จะมากลับคำ แล้วผมจะบอกคนข้างบน และกลุ่มบริษัทอื่นที่เข้าร่วมแข็งขันยังไง”
