บทที่ 1062 ภูเขาอู่จื่อซาน
“กล่องเล็กๆใหญ่ๆใต้ต้นไม้นี้คงจะเป็นของขวัญสินะ มีเยอะขนาดนี้ อยากจะเปิดดูให้หมดเลยจริงๆ” ดูเหมือนหยางหยางจะลืมเรื่องที่ต้องพาเบลล่าไปขับถ่ายแล้ว
“โฮ่ง……” เบลล่าดูเหมือนจะรู้สึกถึงปัญหานี้
หลังจากตั้งแต่มันมาถึงบ้านหลังใหม่นี้ มันยังคงต้องการที่จะขับถ่าย แต่เมื่อคิดถึงเจ้าของ
การกลั้นเอาไว้นี่มันช่างน่าอึดอัดจริงๆ……
มันเริ่มกัดขากางเกงของหยางหยางอีกครั้ง
“เอาล่ะเอาล่ะ ฉันจะพาเธอไป เป็นหมาตัวโตขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้จักไปห้องน้ำเองอีก” หยางหยางก้มหน้าลงและตำหนิเบลล่า
“ฮือ……” เบลล่าเงยหน้าขึ้นมองนายน้อยอย่างเศร้าๆ นี่จะโทษฉันหรือ จริงๆอยู่ดีๆแล้วทำไมจะต้องมาที่นี่อีก
“เอาล่ะ เธอออกไปขับถ่ายข้างนอกเถอะ แล้วจำไว้ด้วยว่าต้องหาที่ที่ไม่เจอง่ายๆนะ ไม่อย่างนั้นถ้าถูกพ่อพบเข้า ก็จะไม่มีผลดีอะไรเลย ข้างนอกนี่มันหนาวจริงๆเลยแฮะ”
หยางหยางกำชับเบลล่าไปสองประโยค จากนั้นก็เดินกลับเข้ามาในบ้านอย่างหดตัว เหลือเพียงแง้มประตูให้เบลล่า มันใช้แรงกดเพียงครั้งเดียวก็สามารถเปิดประตูได้แล้ว
เขารีบวิ่งไปข้างๆต้นคริสต์มาส เห็นว่าเฉิงเฉิงและจิ่งจิ่วยังไม่ได้เปิดกล่องพวกนั้น ก็เลยเดินไปที่ห้องครัว
“เฮ้ พวกเธอไม่คิดอยากจะเปิดดูข้างในว่ามีของขวัญอะไรหรือ”
“ฉันอยากรอพ่อกับแม่จนกว่าจะได้เปิดของขวัญด้วยกัน ดังนั้นตอนนี้ฉันจะต้องไปเตรียมอาหารเช้าให้พวกเขา เมื่อวานพวกเขาคงจะเหนื่อยแย่แล้ว”
เฉิงเฉิงยังคงมีความห่วงใยมาก ขณะเดียวกันก็มีความเป็นพี่ชายคนโต สุดท้ายแล้วเมื่อพ่อแม่ไม่อยู่ข้างๆ เขาก็จะเป็นคนที่โตที่สุดโดยธรรมชาติ
*
การนอนหลับนี้มันช่างสบายจริงๆ กู้ฮอนพลิกตัวนอนอยู่บนเตียง และเหยียดร่างกายทั้งตัวออกไปอย่างสบาย
สิ่งแรกที่เธอลืมตาก็คือ ต้องให้แน่ใจก่อนว่าประตูห้องนอนยังคงดีอยู่หรือเปล่า
ดูเหมือนว่าเมื่อคืนเจ้าคนนั้นไม่ได้แตะเข้ามา
เห็นเพียงมีเก้าอี้ตัวหนึ่งยังคงดันอยู่บนลูกบิดประตู
เธอยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็กางแขนทั้งสองข้าง!
เมื่อแขนข้างหนึ่งของเธอตกลงไป ก็กระแทกเข้ากับบางสิ่งอย่างชัดเจน แต่ก่อนที่เธอจะนอนนั้นยืนยันว่าไม่ได้มีของอะไรวางอยู่บนเตียงเลย
เธอหันหน้าไปดู
ทันใดนั้นดวงตาก็เบิกกว้างขึ้น
นี่มันเกิดอะไรขึ้น!
เป็นไปได้อย่างไรกันเนี่ย
เห็นเพียงเป่หมิงโม่ที่นอนอยู่ข้างๆ และแขนของตัวเองก็กดเข้ากับอกแกร่งของเขาพอดี และบนร่างกายของเขานอกจากจะมีเสื้อคลุมอาบน้ำแค่ตัวเดียวแล้วก็ไม่ได้มีผ้านวมอื่นๆมาห่มตัวเขา
และตัวเอง……ก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ำตัวใหญ่แค่ตัวเดียวด้วย อีกอย่างเชือกที่เอวที่เคยผูกเอาไว้ ตอนนี้กลับหลวมแล้ว
ทันใดนั้นความกลัวที่อยู่ในหัวของกู้ฮอนจู่ๆก็เกิดขึ้น คงจะไม่ใช่เจ้าคนนี้ทำอะไรไม่ดีกับตัวเองในขณะที่หลับสนิทอยู่นะ……
***
“เพียะ……”
กู้ฮอนประทับรอยแดงของนิ้วมือไว้บนใบหน้าที่หล่อเหลาของเป่หมิงโม่อย่างชัดเจน
เป่หมิงที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ก็ได้ตื่นขึ้นมาจากความฝัน
ยังไม่เคยมีใครสักคนเดียวเลยที่กล้าตีตนเองแบบนี้ โดยเฉพาะในช่วงเวลาเช้าแบบนี้ที่ยังไม่ตื่นนอน
เขาขมวดคิ้วและลืมตาขึ้น
ด้านหน้าของตนเองนี้ กู้ฮอนกำลังจ้องมองตนเองด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง สายตานั้นราวกับว่ามีเปลวไฟเล็กๆที่ลุกโชนอยู่ข้างในอย่างนับไม่ถ้วน
“คุณทำอะไร”
“ไอทะลึ่งลามก！”
“ทะลึ่งลามกหรือ ผมนะหรือ”
“ไม่ใช่คุณแล้วจะมีใครอีก”
“คุณนอนอยู่ข้างๆฉันทั้งคืนเลยไม่ใช่หรือ”
“คุณทำเรื่องอะไรไว้คุณเองก็รู้ดี เมื่อวานตอนที่ฉันหลับอยู่ เชือกผูกเอวเสื้อคลุมอาบน้ำของฉันยังผูกอยู่ ทำไมตอนเช้ามันหลุดออกล่ะ แถมคุณยังอยู่ข้างๆฉันอีก”
เป่หมิงโม่ได้ยินแล้วก็รู้สึกทั้งน่าโกรธทั้งน่าขำจริงๆ เดิมทียังมีความโกรธอยู่บ้างแต่ก็ได้หายไปโดยสิ้นเชิง “ที่คุณพูดมามีหลักฐานอะไรมายืนยันกับผมหรือเปล่า คิดให้ดีหน่อยสิ เชือกที่คุณรัดไว้ที่เอวมันไม่แน่น และบวกกับคุณนอนก็ไม่นิ่ง ปกติมากที่มันจะหลุดออก”
“ยังอยากให้ฉันตบคุณอีกหรือ ทำไมฉันถึงนอนไม่นิ่ง ถึงไม่มีหลักฐานแต่ฉันก็มีสิทธิ์ฟ้องหมิ่นประมาทคุณได้นะ”
“รู้อยู่แล้วว่าคุณจะต้องมาไม้นี้ คุณต้องการหลักฐานใช่ไหม เดี๋ยวผมเอาให้คุณดู” เป่หมิงโม่พูดพลางลุกขึ้นนั่งและหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนตู้หัวเตียง “คุณดูตัวเองให้ดีๆ”
กู้ฮอนก็ลุกขึ้น และรับโทรศัพท์มา
ข้างในเป็นคลิปวิดีโอสั้นคลิปหนึ่ง นี่เองที่เป็นลักษณะที่เธอนอนหลับ สักพักหมุนซ้ายสักพักหมุนขวา มือเท้าก็ไม่รู้สึกตัว
“ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าคุณจะนอนหลับไม่นิ่งขนาดนี้” เป่หมิงโม่มองไปที่เธอและยังไม่ลืมที่จะพูดเสริม
จริงๆด้วย ในตอนท้ายของวิดีโอ แค่เห็นว่าเข็มขัดของเธอนั้นได้หลุดออกไปเอง สิ่งนี้ทำให้กู้ฮอนพูดไม่ออกในทันที
ในที่สุดก็จ้องมาที่เขาและพูดว่า “โรคจิต ถ่ายพวกนี้ไปทำอะไร ฉันจะต้องเปิดดูให้หมด หรือคุณฉวยโอกาสตอนที่ฉันนอนหลับอยู่แล้วถ่ายอย่างอื่นไว้ใช่ไหม ถ้าฉันรู้ล่ะก็ คุณก็หาทางจัดการเองแล้วกัน” พูดจบเธอหันตัวไปอีกด้านและหันหลังให้เป่หมิงโม่
กลัวว่าตนเองจะเจออะไรเข้า ชายคนนั้นเป็นเหมือนสุนัขจนตรอก หรือเขาร้อนตัวจะคว้าโทรศัพท์
เป่หมิงโม่พลางยิ้มเมื่อมองไปที่เธอ และไม่รีบร้อนที่จะหยิบโทรศัพท์ ได้แต่ลุกจากเตียงและเปิดผ้าม่านของห้องนอน
ทันใดนั้น แสงจากด้านนอกก็ทำให้ห้องนอนทั้งห้องสว่างมาก
“ฟืด……” เขาเปิดประตูบานเลื่อนที่นำไปสู่ระเบียง จากนั้นเดินออกไป
ข้างนอกยังคงหนาวอยู่ แต่เขาสวมแค่เสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียว กลับไม่รู้สึกถึงอุณหภูมิข้างนอกที่ราวกับคมมีด
ขณะที่ประตูเปิดออกนั้น กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเพราะลมหนาว
เธอสไลด์ดูสิ่งต่างๆในโทรศัพท์ของเป่หมิงโม่ ตั้งแต่ข้อความไปจนถึงรูปถ่าย แม้แต่รายชื่อผู้ติดต่อก็ดูจนหมด
อย่างไรก็ตาม ทำให้เธอผิดหวัง ไม่พบสิ่งใดที่ตนเองจะหยิบมาโกรธเขาได้ แต่กลับเป็นอะไรที่อบอุ่น
เช่น รูปถ่ายของพวกเด็กๆ และยังมีรูปถ่ายของกู้ฮอนเอง แต่ดูแล้วเหมือนจะแอบถ่าย เพราะเธอที่อยู่ในรูปถ่ายนั้นค่อนข้างอยู่ไกลทั้งนั้น
ในขณะที่ในใจของกู้ฮอนเริ่มรู้สึกถึงความอบอุ่น ไม่คิดว่าเขาจะให้ความสนใจตัวเอง และสนใจพวกเด็กๆอย่างเงียบๆ
ในบรรดารายชื่อผู้ติดต่อ ยังมีชื่อที่บันทึกไว้เป็นพิเศษที่ดึงดูดเธอ
นั่นก็คือบันทึกว่า แม่ของพวกเด็กๆ
หมายเลขที่อยู่ด้านหลังก็คือเบอร์โทรศัพท์ของตนเอง
***
หลังจากกู้ฮอนเห็นสิ่งนี้ ก็รีบปิดโทรศัพท์ของเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก จากนั้นโยนลงไปที่ข้างหนึ่งของเตียง
บอกตามตรง เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้วิธีการนี้มาเรียกตนเอง
มองดูโทรศัพท์ของเขา จากนั้นมองดูของตัวเอง เขาได้ถูกแทนที่ด้วยชื่อว่า ‘เป่หมิงโม่ถู่’ คำต่อท้ายในชื่อของเขาไม่มีคำเรียกจำพวกคำว่าพ่อของเด็กๆ
เด็กๆก็เป็นของพวกเขาทั้งสอง เขาไม่ได้ปฏิเสธความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเด็กๆ แต่เธอกลับแบ่งแยกระหว่างเขากับเด็กๆ
นี่คิดว่าจริงๆแล้วตนเองจะเห็นแก่ตัวไปหน่อยหรือเปล่า……
เธอเงยหน้าขึ้น มองออกไปทางประตูเลื่อนกระจก เพียงแต่ว่าอุณหภูมิที่อยู่ภายในและภายนอกนั้นค่อนข้างแตกต่างกันมาก ทั่วทั้งกระจกปกคลุมไปด้วยไอน้ำ แต่สิ่งที่มองเห็นได้นั้น ก็มีเพียงโครงร่างของเขาเท่านั้น
การตบเมื่อกี้นี้จะทำให้เขาเสียใจหรือเปล่า
คงจะไม่หรอก ผู้ชายคนนี้หน้าด้านอย่างนั้นคงจะไม่เสียใจได้ง่ายๆหรอก
อย่างไรก็ตาม จะว่าไปเมื่อกี้นี้ตัวเองก็เข้าใจเขาผิด
“ฟืด……”
ประตูบางเลื่อนเปิดขึ้นอีกครั้ง เผยให้เห็นศีรษะของกู้ฮอนที่อยู่ในห้องที่อบอุ่น
แต่เธอไม่ได้เป็นคนที่มีกระดูกเหล็กอย่างเป่หมิงโม่ สำหรับเธอแล้วโผล่แค่ศีรษะออกไปก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
ประตูแง้มออกไม่มาก ร่างของเธอที่ซ่อนอยู่หลังประตู แม้ว่าอยู่แบบนี้ แต่ลมจากภายนอกที่พัดเข้ามาในห้อง ก็ทำให้ร่างกายของเธอค่อยๆสั่นเทา
“ฉันบอกว่าคุณจะเข้ามาหรือเปล่า ยืนอยู่ข้างนอกดูเหมือนว่าคุณจะทนต่อการแช่แข็งใช่ไหม ถ้าใช่ ทำไมไม่ไปว่ายน้ำในฤดูหนาวเหมือนที่คนอื่นคนล่ะ”
ไม่ต้องพูดถึง ร่างกายของเป่หมิงโม่ผู้ชายคนนี้ทนทานพอสมควร ยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาวสักพักหนึ่ง ดูเหมือนจะไม่รู้สึกถึงความหนาวเลย
เพียงแต่ปลายผมของเขาค่อยๆแข็งขึ้นเล็กน้อย
เขาหันหลังกลับไปที่ห้องนอน
ตรงกันข้ามความอบอุ่นที่พุ่งพรวดเข้ามากลับทำให้เขารับไม่ได้ในทันที
“ฮัดชิ่ว……”
กู้ฮอนเบ้ปากมองเขาอย่างรังเกียจ “ให้คุณได้ตรวจสอบ แค่นี้ก็จบแล้ว….. โตๆกันแล้ว ยังให้คนอายุน้อยสอนอีก คุณควรจะรู้ว่าร่างกายของคุณไม่ได้เหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ท่านสหายเป่หมิง”
เป่หมิงโม่หยิบทิชชูแผ่นหนึ่งมาเช็ดจมูก อันที่จริงไม่ใช่เพราะเมื่อกี้เขาเป็นหวัดหรือรู้สึกร้อนๆหนาวๆ แต่เริ่มมีอาการจมูกอักเสบจากอากาศเล็กน้อย
บางครั้งจะเกิดขึ้นตอนอากาศร้อนและหนาวสลับกัน โดยเฉพาะเวลาที่เขาสวมเสื้อผ้าที่ค่อนข้างบาง
ดวงตาแหลมคมของเขาที่ยืนกอดอกอยู่ข้างเตียง ยังคงจับจ้องไปยังใบหน้าสวยของกู้ฮอนที่กำลังมองดูตนเองอย่างน่าขำ
บอกตามตรงว่าเมื่อวานนี้แทบจะยุ่งอยู่ทั้งวัน รวมถึงเมื่อตอนเย็นก็ต้องยุ่งอยู่กับเรื่องของต้นคริสต์มาส จึงไม่มีเวลามาคอยชื่นชมเรื่องรายละเอียดของเธอ
ไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดี ความงามของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปมากเท่าไหร่ ยังคงเหมือนกับตอนที่รู้จักกันครั้งแรก
ควรจะพูดว่าในตอนที่รู้จักกับเธอครั้งแรกอยู่ในห้องที่มืดสนิท ในตอนนั้นมองความงามของเธอได้ไม่ชัดเจนจริงๆ
แน่นอน ในตอนนั้นเขาก็ไม่ต้องการรู้ว่าเธอรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร เขาเพียงแต่ต้องการ ‘เครื่องผลิตลูก’ เท่านั้นเอง
จนกว่าจะได้พบเธออีกครั้งจริงๆ ครั้งล่าสุดที่ได้เจอก็มีเวลาเพียงสั้นๆ แต่เธอในตอนนั้นกลับเหมือนเธอในตอนนี้
“เฮ้ คุณยืนดูอะไรอยู่ตรงนั้นหรือ……” กู้ฮอนยืนอยู่ตรงนั้น ถูกสายตาของเป่หมิงโม่มองมาจนทำให้ในใจรู้สึกว้าวุ่น
แต่เธอไม่รู้ว่าเวลานี้ในใจของผู้ชายคนนี้กำลังคิดไม่ดีอะไรอยู่
***
ชายหญิงอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องนอนเดียวกัน และเสื้อผ้าที่สวมอยู่บนร่างก็ยังเป็นแบบนี้อีก……
แม้แต่คนโง่ ก็คิดได้ว่าตอนนี้เป่หมิงโม่ผู้ชายคนนี้กำลังคิดจะทำอะไร
เป่หมิงโม่มองไปที่กู้ฮอน ค่อยๆงอมุมปาก “ร่างกายของผมจะดีหรือไม่ดีคุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่ามันคือเรื่องจริง แน่นอนว่าก็ต้องมาปฏิบัติด้วยตนเองถึงจะรู้”
พูดจบ เขาค่อยๆเดินเข้าไปหากู้ฮอนทีละก้าว
“ฉันจะบอกคุณให้นะ คุณอย่าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่อย่างนั้นฉันแค่ตะโกน พวกเด็กๆก็จะมา” กู้ฮอนเตือนเป่หมิงโม่ไปพลาง และขยับตัวถอยไปพลาง
แต่น่าเสียดายถอยไปได้ไม่กี่ก้าว ก็โดนเตียงข้างหลังดักไว้
“อ๊ะ……”
เธอเสียการทรงตัว ร่างกายโงนเงน มือทั้งสองข้างโบกไปในอากาศ แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้มีสิ่งใดรั้งขวางเธอไว้
ร่างนั้นจึงล้มลงบนเตียงอย่างไม่ต้องสงสัย
ไม่ต้องพูดถึง ความสบายเวลาที่หลับลงบนเตียงนี้ ซึ่งแตกต่างกันอย่างมากกับตอนที่ล้มลงไปบนนั้น
ร่างกายเด้งอยู่บนนั้นเบาๆหลายครั้ง
ตอนนี้เธอกำลังมีความสุขมาก เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ไม่เพียงแต่เข็มขัดที่หลุดออก แม้แต่กระดุมก็สลัดออกจากรังดุม
มีเพียงส่วนหน้าของเสื้อผ้าที่น่าสงสารถูกเธอรวบจับยกขึ้นไว้สูง มิเช่นนั้นคงจะต้องถูกเขาเห็นไปทั้งหมด
