บทที่ 1071 อยากรู้อยากเห็น
“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
เป่หมิงโม่ยิ้มให้เธอเล็กน้อย: “ฉันไม่ได้ตั้งใจมาทานผลไม้ หรือฉลองวันคริสต์มาสร่วมกับพวกเขาหรอกนะ”
กู้ฮอนเหลือบมองไปยังโต๊ะน้ำชา พบว่ามือถือถูกวางทิ้งไว้ข้างตะกร้าผลไม้
เดิมทีไฟในห้องนั่งเล่นค่อนข้างมืดสลัวอยู่แล้ว บวกกับมือถือถูกซ่อนไว้ในเงาของตะกร้า แทบจะไม่มีใครสังเกตเห็น
หลังจากเธอเก็บมือถือใส่ในกระเป๋าแล้ว ก็เหลือบมองเป่หมิงโม่: “ทำไม คุณเตรียมจะพูดคุยกับพวกเขาอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”
ตอนที่กู้ฮอนเข้ามา ยังคงรุ่นคิดถึงถังเทียนจื๋อตอนที่ตัวเองจากไปแค่เวลาสั้นๆ เพียงสิบนาทีก็รู้สึกโกรธ ต้องมีปัญหาแน่นอน
เพราะว่าเขาใส่อารมณ์กับหลี่เชินไม่ได้
คิดไม่ถึงว่าปมด้อยจะอยู่ที่เป่หมิงโม่
ไม่ว่าเขาจะมาที่นี่ด้วยเรื่องอะไร แต่สิ่งที่ยืนยันได้คือ เขาอยู่ที่นี่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
เห็นความโกรธของถังเทียนจื๋อกก็รู้
แน่นอนว่าเป่หมิงโม่รู้ดีว่าเธอหมายถึงอะไร ดูแล้วเรื่องในวันนี้คงต้องมาถึงจุดนี้ เขาลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง เหลือบมองหลี่เชิน: “คุณหลี่ วันนี้ดีใจมากที่ได้พูดคุยกับคุณ”
พูดจบเขาก็เหลือบมองไปยังถังเทียนจื๋อที่ยืนขวางประตูอยู่: “เรื่องระหว่างเราสองคน ผมรอการมาของคุณเสมอ”
*
เป่หมิงโม่และกู้ฮอนเดินออกจากวิลล่าของหลี่เชิน
“คุณมาทำบ้าอะไรที่นี่ รู้ทั้งรู้ว่าพวกเขาเล็งคุณไว้อยู่ ส่งตัวเองไปตายรึไง?”
เป่หมิงโม่หยุดฝีเท้า: “ฉันมาคุ้มกันเธอ”
“คุ้มกันฉัน?” กู้ฮอนมองเขาอย่างสงสัย
“ทำไม เธอไม่เชื่อเหรอ?”
“สงสัยเล็กน้อย ฉันว่าคุณสะกดรอยตามฉันมาที่นี่ แล้วมาคิดบัญชีกับพวกเขา” กู้ฮอนกล่าวด้วยคำปฏิญาณ
เป่หมิงโม่พยักหน้า: “ภายนอกจะดูเหมือนอย่างที่เธอพูด แต่จากการวิเคราะห์ของเธอก็ยังผิดอยู่ดี ตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้วกลับเถอะ ไม่อย่างนั้นลูกๆ และแขกของเราที่รออยู่จะเป็นห่วง”
พูดจบ กู้ฮอนและเป่หมิงโม่ก็แยกย้ายไปนั่งรถของตัวเอง
***
ถังเทียนจื๋อยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองดูรถทั้งสองคันที่ขับตามหลังกันออกไปจากที่นี่
หลังจากนั้นเขาก็หมุนตัว นั่งลงที่นั่งที่เป่หมิงโม่นั่งเมื่อครู่พลางขมวดคิ้ว
จากนั้นก็ทุบโต๊ะน้ำชาลงไปแรงๆ
หลี่เชินไม่สนใจท่าทางที่เสียมารยาทของถังเทียนจื๋อ เขาเข้าใจความรู้สึกของถังเทียนจื๋อในตอนนี้เป็นอย่างดี
แต่น่าเสียดายที่แม้จะมีเวลาและสถานที่เหมาะสม แต่สิ่งที่ทำมาทั้งหมดก็เปล่าประโยชน์
เป่หมิงโม่กำลังขับรถอยู่ เสียงมือถือก็ดังขึ้น
“มีเรื่องอะไรที่อยากจะถามอีกเหรอครับทนายกู้”
“ไม่มีอะไร ฉันแค่แปลกใจช่วงที่ผมยังไม่กลับมา พวกคุณได้พูดอะไรไปบ้าง”
ระหว่างทางกลับบ้านช่างน่าเบื่อเกินไป กู้ฮอนก็เกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมากะทันหัน
อยู่ที่นั่นเธอไม่มีโอกาสถามเขา หากกลับถึงบ้านก็ยิ่งไม่มีโอกาส เช่นนั้นโอกาสที่ดีที่สุดก็คือตอนนี้แล้ว
“เธออยากฟังความจริง หรือคำโกหก?”
“เป่หมิงโม่ คุณกลายเป็นคนน่าเบื่อแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อก่อนเป็นคนจริงจัง แน่นอนว่าต้องฟังความจริงสิ” กู้ฮอนตาจ้องตรงหน้า สองมือไม่กล้ารอช้า
ใช้มือถือขณะขับรถ แม้จะใช้บลูทูธ แต่ก็เสียสมาธิได้เช่นกัน ดังนั้นจึงต้องระมัดระวังให้มากขึ้น เธอจึงลดความเร็วในการขับรถลง
เช่นเดียวกัน เป่หมิงโม่ที่ขับตามหลังก็ลดความเร็วลงด้วยเช่นกัน
“พูดยังไงดี ฉันให้พ่อของเธอทานแอปเปิ้ลที่เธอส่งมาให้”
เมื่อพูดออกไป ทำให้กู้ฮอนทั้งโกรธทั้งอยากจะหัวเราะ: “สิ่งที่ตลกก็คือ ยัยนี่ได้ทำเรื่องแบบนี้ออกมา โกรธที่ตัวเองไม่ยอมรับว่าหลี่เชินเป็นพ่อของตัวเอง แต่เป่หมิงโม่กลับยอมรับเช่นนี้แล้ว
“เขาไม่ใช่พ่อฉัน”
“ฮอนเอ๋อ ฉันเข้าใจความรู้สึกที่เธอมีต่อเขา แต่ทางสายเลือดเธอปฏิเสธไม่ได้ เธอยากจะฟังว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ฉันให้เขากินแอปเปิ้ลไปแล้วไม่ใช่เหรอ? อันที่จริงก็ไม่มีอะไร ถังเทียนจื๋อก็แค่อยากจะแข่งกับฉันสักตั้ง”
เมื่อกู้ฮอนได้ฟังหัวใจก็จี๊ดขึ้นมาทันที ที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้: “พวกเขาต่อสู้กันเหรอ? มิน่าตอนที่เขาเปิดประตูให้ฉัน ดูท่าทางโกรธ”
“เธอผิดแล้ว หากเขาสู้กับฉันขึ้นมา คงไม่ดูโมโหขนาดนี้ ฉันจะทำให้ความโกรธของเขาคลายลง”
“ถุย คุณกำลังโชว์ให้ฉันเหรอ ยังไงโม้ก็ไม่เสียภาษี ฉันว่าอย่างมากพวกคุณสองคนก็แค่กัดกันไปกัดกันมา” เมื่อได้รู้ว่าพวกเขาสองคนไม่ได้ลงไม้ลงมือกัน กู้ฮอนก็โล่งอกไปมาก
เขารู้สึกขอบคุณตัวเอง โชคดีที่ลืมมือถือไว้ตรงนั้น ไม่เช่นนั้นคงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
โดยเฉพาะเมื่ออยู่วิลล่าหลังนั้น แม้ว่าเป่หมิงโม่จะสู้ได้ แต่ก็คงสู้ได้ไม่มากเท่าไหร่
พวกเขามองเป็นศัตรูกัน หลี่เชินไม่ลงมือ แต่เขาก็ไม่ไปยุ่ง และถังเทียนจื๋อคงไม่ออมมือแล้ว
ระหว่างทางที่ทั้งสองคนกลับไป ได้พูดคุยเรื่องอื่นๆ ทั่วไป
เมื่อรถของทั้งสองคนจอดสนิทที่วิลล่าปานซานแล้ว พวกเด็กๆ เหมือนมีลางสังหรณ์ วิ่งออกมาจากในวิลล่า
“พ่อ แม่…” ครั้งนี้จิ่วจิ่ววิ่งอยู่หน้าสุด
กู้ฮอนกลัวว่ากลางคืนเธอจะมองทางได้ไม่ชัดเจน สะดุดล้มได้ จึงรีบวิ่งไปอ้อมลูกสาวตัวเล็กไว้ คนที่ตามหลังมาก็คือเฉิงเฉิงและหยางหยาง
“พ่อ คุณซื้อรถคันนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ดูแล้วเท่ห์”
***
หยางหยางเด็กคนนี้ มักสังเกตในสิ่งที่คนอื่นไม่สนใจ
แน่นอน สามารถกล่าวได้อีกนัยหนึ่งว่าสายตาของเขาต่างจากคนอื่น
เป่หมิงโม่เหลือบมองเขา: “ทำไมชอบเหรอ เข้าไปลองนั่งดู”
ประโยคนี้ทำให้หยางหยางรู้สึกเหลือเชื่อ เขามองหน้าคุณพ่ออย่างไม่น่าเชื่อ
“ทำไม รู้สึกน่าเหลือเชื่อใช่ไหม?” เป่หมิงโม่พูด กดกุญแจรีโมทเปิดรถอีกครั้ง
เดิมทีรูปแบบประตูจะเป็นหมุนขึ้นอยู่แล้ว บวกกับแสงสีฟ้าที่เน้นด้านใน ดูแล้วค่อนข้างเท่ห์ เหมือนยานอวกาศขนาดเล็กของมนุษย์ต่างดาว
รถคันนี้เหมือนแนวคิดรุ่นเดิม และแตกต่างจากรุ่นในตลาดเล็กน้อย
หยางหยางแทบรอไม่ไหวที่จะเข้าไป
“หยางหยาง ลองนั่งก็พอแล้ว อากาศหนาวรีบกลับเข้าไปในบ้าน ไว้มีเวลาดู”
ไว้มีเวลา…
ประโยคนี้ทำให้เป่หมิงโม่พอใจ
*
“พวกคุณยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม พวกเขารออยู่ในห้องอาหาร”
มองคนที่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น หวีหรูเจี๋ยยิ้มต้อนรับ กู้ฮอนนึกถึงแม่ที่อยู่บนสวรรค์ขึ้นมาทันที
มันคือความอบอุ่นของครอบครัว
มันกระแทกเข้าที่ก้นบึ้งหัวใจของกู้ฮอน
ในที่สุด เธอก็ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ เดินไปตรงหน้าของหวีหรูเจี๋ย มือโผเข้ากอดเธอไว้แน่น
ขณะเดียวกัน หยดน้ำตาของเธอก็หล่นลงมาอย่างควบคุมไม่ได้
แม้ว่าหวีหรูเจี๋ยจะไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรไป แต่รู้ว่าเธอได้เอาตัวเองเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว และยังเป็นแบบสนิทสนมกัน เหมือนแม่
สองมือเย็นเฉียบ แต่หวีหรูเจี๋ยก็ยังพยายามามกอดกู้ฮอนที่พิงบนไหล่ของเธอไว้
พวกเขาไม่ได้สัมผัส แต่ก็เหมือนแม่ลูกทั่วไปที่กอดกัน
“แม่เป็นอะไร?” หยางหยางกระซิบถามเฉิงเฉิง
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง บางทีแม่อาจจะคิดถึงคุณยาย” เฉิงเฉิงยืนอยู่ข้างกายคุณพ่อ
“นายพูดแบบนี้ ฉันก็คิดถึงคุณยายแล้ว” หยางหยางพูด เม้มปากเล็กและก้มศีรษะลงเล็กน้อย
เด็กเป็นโรคติดต่อกันง่าย โดยเฉพาะสามพี่น้องนี้ พวกเขาเคยเจอลู่ลู่มาก่อน และความสัมพันธ์ของพวกเขาและคุณยายยังดีมากด้วย
ในใจของพวกเขารู้สึกเสียใจ
วินาทีนี้ ทุกคนที่คุ้นเคยอยู่กันหมด แต่ขาดคุณยายไปคนหนึ่ง มันคือข้อบกพร่องมาก
คิ้วของเป่หมิงโม่กระตุกเล็กน้อย จากนั้นก็ลดมือลงขยี้หัวของเฉิงเฉิงเบาๆ : “พวกนานมีความกตัญญู คุณยายอยู่บนสวรรค์ก็รู้สึกภูมิใจ หิวแล้วใช่ไหม พาน้องชายน้องสาวไปห้องอาหารเถอะ”
เฉิงเฉิงพยักหน้า จากนั้นมือข้างหนึ่งจูงมือหยางหยาง มืออีกข้างจูงมือจิ่วจิ่วไปห้องอาหาร
“ฮอน เธอเป็นอะไรไป เมื่อกี้โม่รังแกเธอใช่ไหม บอกฉันมา ฉันไปจัดการให้เธอ” หวีหรูเจี๋ยพูดอย่างอ่อนโยน เธอคิดว่ากู้ฮอนเป็นลูกสาวแท้ๆ ไปแล้ว
กู้ฮอนส่ายหน้าเบาๆ : “ไม่ใช่ เพียงตาฉากเมื่อครู่ทำให้คิดถึงแม่กะทันหัน”
เมื่อเอ่ยถึงลู่ลู่ หวีหรูเจี๋ยก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา
ขณะนี้เป่หมิงโม่เดินมาถึงข้างกายพวกเธอ: “อย่าให้เขารอจนเป็นห่วง เข้าไปก่อนเถอะ”
ผ่านไปสักพัก กู้ฮอนและหวีหรูเจี๋ยกลับมาถึงห้องอาหารก่อน เป่หมิงโม่ตามมาข้างหลังพวกเธอ
***
แม้ว่าอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะจะเย็นบ้างแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทำลายบรรยากาศของงานฉลองเทศกาลของผู้คน
กู้ฮอนนั่งลงข้างเป่หมิงโม่ แม้ในใจยังรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง แต่เพื่อไม่ทำลายบรรยากาศของทุกคน จึงอดกลั้นไว้
แน่นอน ยังมีหวีหรูเจี๋ยที่เป็นเหมือนเธอ
ส่วนเด็กทั้งสามคน ความสัมพันธ์สำหรับพวกเขาแล้วเพียงแค่ชั่วครู่ ผ่านช่วงนั้นไป ก็เลือนหายไปแล้ว
บนโต๊ะอาหาร พวกเขายังคงเป็นตัวความสุขของทุกคน
เวลาล่วงเลยผ่านไป สามชั่วโมงกว่า ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ
ฉิงฮัวพาโลั่วเฉียว และแอนนิกลับบ้านไปพักผ่อนก่อน
หวีหรูเจี๋ยและน้องสาวของเธอถูกจัดให้นอนห้องเดียวกัน พวกเธอมีเรื่องที่ยังไม่ได้พูดคุยกันหลายปีมาก
เดิมทีหยินปู้ฝันจะขับรถกลับ แต่กู้ฮอนบอกให้อยู่ค้าง
ส่วนครอบครัวเป่หมิงเฟยหย่วนและเป่หมิงยัน หลังจากพวกเขาทานข้าวกันเสร็จได้ไม่นานก็กลับแล้ว
หลักๆ ในใจของพวกเขายังคงเป็นห่วงเรื่องของบริษัทเป่หมิง อยู่ที่นี่ต่อก็ไม่สบายใจ
กู้ฮอนพาเด็กๆ ไปพักผ่อนที่ห้องของแต่ละคน ผ่านวันคริสต์มาสไป วันพรุ่งนี้พวกเขาก็ต้องไปโรงเรียน
ขณะนี้ มีเพียงโม้จิ่งเฉิงและเป่หมิงโม่ยังอยู่ในห้องนั่งเล่น
เขานั่งอยู่บนโซฟา มีแก้วชาวางอยู่บนโต๊ะน้ำชาตรงหน้าสองใบ และมีกาน้ำชาหนึ่งกระติก
“อาโม้ เวลาไม่เช้าแล้ว คุณก็ไปพักผ่อนเช้าหน่อย” เป่หมิงโม่รู้ว่าเขามีนิสัยเข้านอนเร็ว แล้วเวลานี้ได้ผ่านเวลาพักผ่อนของเขาแล้ว
“ไม่รีบร้อน นอนดึกบ้างก็ไม่เป็นไร ฉันอยากคุยกับนาย” พูดแล้ว เขาก็ยกน้ำชาของตัวเองขึ้นมาจิบ
“พูดคุย?” เป่หมิงโม่พยักหน้า: “แล้วพูดอะไรดี เรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว?”
“ทั้งสองเรื่อง วันนี้ฉันเห็นว่าคนโตและคนที่สามของตระกูลเป่หมิงไม่ค่อยมีความสุข ฉันคิดว่าความจริงแล้วในใจของนายไม่เหมือนคนที่จะแสดงออกทางใบหน้าแบบนั้น”
