บทที่ 1073 รหัสผ่าน?
ได้…มาอีกคนแล้ว
กู้ฮอนได้ยินก็อยากจะหัวเราะ: “ได้ยินรึยัง คนอื่นเขาไม่ได้ไว้หน้าคุณเลย อีกอย่างเจ้าเด็กหนังหนาคนนี้ได้แบบมาจากคุณเต็มๆ”
คราวนี้ถึงตาเธอหัวเราะเยาะเป่หมิงโม่แล้ว
หยางหยางมีอีกาวนเวียนอยู่บนหัว..
“หากพวกคุณผู้ใหญ่สองคนชอบเถียงกันไปมา อย่ามาว่าถึงผมได้ไหม ตั้งแต่ต้นไม่ว่าผมจะยืนอยู่ฝั่งไหนก็ถูกกระทำตลอด”
*
“เด็กใกล้ถึงโรงเรียนแล้ว เช็คกระเป๋าอีกรอบว่าลืมอะไรรึเปล่า”
กู้ฮอนพูด จอดรถที่ลานจอดข้างประตูโรงเรียนอย่างระมัดระวัง
“ทุกอย่างโอเคแม่ เราไปเรียนก่อนนะ ตอนเย็นเจอกัน” หยางหยางพูดแล้วกระโดดลงจากรถ คนที่ตามมาคือเฉิงเฉิงและจิ่วจิ่ว ไม่นานก็หายไปจากประตูทางเข้า
กู้ฮอนสตารจรถอีกครั้ง เตรียมส่งเป่หมิงโม่ไปบริษัทGT เป่หมิงโม่พูดออกมาว่า: “ตอนนี้เราไปธนาคารกันก่อน”
***
ธนาคาร? ฮอนอึ้งไปชั่วขณะ: “คุณไปทำอะไรที่นั่น หรือเงินหมดแล้ว?”
ตอนนี้การพูดประชุดประชันสำหรับเป่หมิงโม่ ได้กลายเป็นเอกลักษณ์ของเธอไปแล้ว
เป่หมิงโม่ชินแล้วเหมือนกัน เขาคิดว่าแบบนี้ระหว่างพวกเขาถึงจะสนิทกัน เหมือนความรัก
เขาหยิบกุญแจออกมาจากในกระเป๋าที่โม้จิ่งเฉิงให้เขามาเมื่อคืน: “เมื่อวานพ่อบุญธรรมของเธอให้ฉันมา ฉันอยากรู้ว่าข้างในนี้มีอะไรกันแน่”
กู้ฮอนก็ค่อนข้างรู้สึกแปลกใจ ในเวลาเดียวกันกุญแจดอกนี้ก็ได้เรียกความสนใจจากเธอ
สิ่งที่พ่อบุญธรรมสามารถมอบให้เป่หมิงโม่ได้ ต้องเป็นของที่มีความสำคัญ ยิ่งเป็นแบบนี้ สู้ไปดูด้วยกันไม่ดีกว่าเหรอ
เมื่อพูดแล้วก็ไป กู้ฮอนรีบขับรถออกไปจากโรงเรียน ขับไปยังธนาคารxx
พูดแล้วก็น่าสนใจ สำหรับเทศกาลต่างประเทศ ผู้คนมักเข้าร่วมก่อนจะถึงจุดคลายแม็ก เล่นสนุกกับมัน แต่เมื่อเทศกาลผ่านไป กลับเหมือนว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เทียบกับเทศกาลท้องถิ่นของเราไม่ได้เลย ทั้งก่อนและหลังจะสร้างความแตกต่าง ความตื่นเต้นในช่วงแรก ความสุขในช่วงกลาง และกลิ่นอายในตอนท้าย และเต็มไปด้วยภาพลวงตาของเทศกาลที่กำลังจะมาถึง
หน้าต่างบนท้องถนน นอกจากโปสเตอร์ซานตาคลอสที่เพิ่งเปลี่ยนไปได้ไม่นาน พวกต้นคริสต์มาสสิ่งต่างๆ ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
*
“สวัสดี ฉันเป็นผู้จัดการล็อบบี้ ไม่ทราบว่ามีอะไรสามารถช่วยท่านทั้งสองได้ไหม?”
ผู้จัดการล็อบบี้กระตือรือร้นมาก เดินไปถามเป่หมิงโม่และกู้ฮอนตรงหน้า
เป่หมิงโม่แกว่งกุญแจไปตรงหน้าของเธอ: “เรามาเอาของ”
เมื่อเห็นกุญแจ ผู้จัดการล็อบบี้ก็เข้าใจแล้ว: “ได้ทั้งสองเชิญตามฉันมา”
พูดแล้ว เธอเดินนำทางไป
เป่หมิงโม่และกู้ฮอนเดินตามเธอไปลิฟต์ลงไปชั้นสอง
ที่นี่เป็นสถานที่เก็บตู้เซฟของธนาคาร
“รบกวนคุณผู้ชายเอากุญแจให้ฉันดูหน่อย…ได้ ขอบคุณ”
เธอมาในห้องตามเลขของกุญแจ
นี่เป็นครั้งแรกที่กู้ฮอนได้มาสถานที่จัดเก็บข้อมูลของลูกค้า
เรียบเป็นแถวๆ เหมือนตู้จดหมาย
พวกเขาหาเลขของกุญแจเจอได้อย่างราบรื่น
ผู้จัดการล็อบบี้ไขกุญแจเข้าไปในรูก่อน จากนั้นพูดอย่างสุภาพว่า: “คุณผู้ชายโปรดใส่รหัสผ่าน”
“รหัสผ่าน?” เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว
เมื่อวานตอนที่โม้จิ่งเฉิงให้กุญแจเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้
และดูแล้ว มีกุญแจ ไม่มีรหัสผ่านยังไงก็เอาของในนั้นออกมาไม่ได้
แล้วรหัสนี้คืออะไร…
“คุณผู้ชาย มีปัญหาอะไรไหม?”
ผู้จัดการล็อบบี้เห็นความผิดปกติของเขา
ไม่เพียงแค่เธอ แม้แต่กู้ฮอนก็เห็น เธอประหม่าเล็กน้อย ดูแบบนี้แล้วพ่อบุญธรรมต้องยังไม่เคยบอกอะไรเขาแน่นอน
รหัสผ่านนี้ทำให้เป่หมิงโม่ลำบากใจจริงๆ
แต่เขาครุ่นคิดอะไรออกแล้ว
หากตัวเองเป็นเขา จะตั้งรหัสผ่านเป็นอะไรล่ะ…
“ช่วงนี้ผมค่อนข้างยุ่ง ทำให้ลืมรหัสผ่านไปบ้าง ให้ผมลองก่อน”
ผู้จัดการล็อบบี้มองเป่หมิงโม่ รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตา แต่ก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน แต่ว่า เธอก็พยักหน้า ยังไงเรื่องของรหัสผ่านต้องมีบ้างที่ลืม
***
เป่หมิงโม่มองตัวเลขสิบตัวที่ตู้เซฟ ขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากคิดแล้วก็รีบเอื้อมมือไปกดเลขหกหลัก
จากนั้นก็ไขกุญแจเบาๆ สุดท้ายกดประตูจับ
“แคร็ก…”
หลังจากมีเสียงเบาๆ ประตูตู้เซฟก็เปิดออก
มันทำให้กู้ฮอนรู้สึกแปลกใจ เป่หมิงโม่คนนี้ทำได้ยังไงกัน หรือเป็นพยาธิในท้องเหรอ? ถึงเดารหัสผ่านที่พ่อบุญธรรมตั้งไว้ได้
เพียงแต่ความสงสัยของเธอไม่ควรถามต่อหน้าคนอื่น
เมื่อตู้เซฟเปิดออก ทำให้เป่หมิงโม่ถอนหายใจ
จากนั้นเอื้อมมือเข้าไปหยิบของที่วางอยู่ในนั้น
เวลานี้ สายตาของกู้ฮอนก็อยู่ที่ตู้เซฟ
มือของเขาเพิ่งเอื้อมเข้าไป ก็สัมผัสถึงของบางอย่าง คาดเดาได้ว่าเป็นซองเอกสารทั่วไป
จากนั้น เขาหยิบออกมาเป็นกระดาษคราฟท์จริงๆ
ยิ่งทำให้เขาแปลกใจก็คือ ซองกระดาษคราฟท์มีกระดาษสีขาวปิดปากขอบไว้ และตรงปากขอบยังมีตราประทับ
ข้างตราประทับมีชื่อกี่ตัว: เป่หมิงโม่
บนนั้นมีชื่อของตัวเอง หรือว่าโม้จิ่งเฉิงได้เตรียมซองกระดาษคราฟท์นี้ไว้ให้ตัวเองแต่แรกแล้ว?
มันคือของอะไรกันแน่ถึงต้องทำเช่นนี้ หรือเวลาอื่นไม่สามารถจัดส่งคนมาเอาให้ตัวเองเหรอ นี่ไม่ได้เป็นเรื่องยากอะไรเลยไม่ใช่เหรอ
ทำเป็นลึกลับแบบนี้ หรือข้างในมีบทความ?
แม้จะสงสัยบ้าง แต่ในเมื่อของสิ่งนี้วางไว้ตรงนี้ ต้องสำคัญมากแน่นอน ของสำคัญแน่นอนว่าต้องเอากลับไปดู
เขาเก็บซองกระดาษไว้ให้เรียบร้อย จากนั้นปิดประตูดึงกุญแจกลับ
เมื่อพวกเขากลับมาถึงรถอีกครั้ง กู้ฮอนก็ถามอย่างรอไม่ไหว: “พ่อบุญธรรมให้อะไรคุณกันแน่ ทำเป็นลึกลับ อีกอย่าง คุณรู้รหัสผ่านของพ่อบุญธรรมได้ยังไง เมื่อกี้ฉันดูท่าทางของคุณเหมือนว่าเขาจะไม่เคยพูดถึงเรื่องรหัสผ่านให้คุณ”
เป่หมิงโม่ให้กู้ฮอนล็อคประตูไว้ก่อน จากนั้นก็พูดว่า: “เมื่อวานเขาไม่ได้พูดเรื่องรหัสผ่านเลยแน่นอน เธอดูนี่…”
พูดแล้ว เขาชี้มือไปที่ชื่อที่อยู่ข้างตราประทับ: “เขาวางของไว้ที่นั่น ก็ได้ตัดสินใจให้ฉันแล้ว เช่นนั้นเขาตั้งรหัสผ่านต้องคิดว่าฉันสามารถเดาออกมาได้ จากนั้น ฉันก็เดาออก”
กู้ฮอนมองข้างบนที่เขียนชื่อของเป่หมิงโม่ไว้ ดูลายมือที่เขียนก็สามารถรู้ได้ ว่าเป็นลายมือของพ่อบุญธรรม
“พวกผู้ชายนี่จริงๆ เลย ทำเรื่องแบบนี้ยังต้องทำเป็นลึกลับ ฉันว่าคุณแค่โชคดี หากเมื่อกี้คุณเดาไม่ออก ขายหน้าถือว่าเรื่องเล็ก เป็นไปได้ที่ผู้จัดการล็อบบี้คนนั้นจะแจ้งตำรวจ ฉันเห็นสายตาตอนที่เธอมองคุณกำลังคิดรหัสผ่านอยู่นั้น เต็มไปด้วยความไม่เชื่อใจและแปลกใจ”
เป่หมิงโม่หัวเราะบางๆ : “ความจริงรหัสผ่านนี้ง่ายมาก”
“ง่าย? หนึ่งหกตัว หรือหกหกตัว หรือว่าแปดหกตัว?” กู้ฮอนเดาไปมั่ว
เพราะตอนที่เป่หมิงโม่กดรหัสผ่าน เขาชินกับการเอามืออีกข้างมาปิดไว้ ดังนั้นจึงไม่เห็นอะไรเลย
“รหัสผ่านเช่นนี้ ไม่ต้องพูดว่าเธอ แม้แต่หยางหยางมาเดา เป็นไปไม่ได้ที่จะคิดไม่ถึง รหัสผ่านนี้ที่จริงแล้วเป็นวันเกิดของแม่ฉันเอง เขาตั้งรหัสผ่านนี้ใช้ความพยายามามอย่างมาก” เป่หมิงโม่พูด แล้วค่อยๆ ฉีกกระดาษที่ปิดไว้อยู่ออก
***
กู้ฮอนได้ฟังก็อยากจะหัวเราะ: “นี่ เมื่อก่อนคุณคิดไม่ดีกับคนอื่นบ่อยๆ ใช่ไหม หากใครตั้งรหัสผ่านไม่มีความพิเศษ ในใจของคุณก็รู้สึกไม่ดีใช่ไหม คุณป้าหรูเจี๋ยเป็นผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด ใช้วันเกิดเธอตั้งรหัสผ่านมีอะไรน่าแปลก ฉันจะบอกคุณให้นะ: “นอกจากพ่อบุญธรรมแล้ว อย่างน้อยยังมีคน90%ที่ใช้วันเกิดของตัวเองหรือของคนใกล้ชิดตั้งรหัสผ่าน”
“ไหนเธอลองพูดมาว่ารหัสผ่านของเธอคืออะไร?”
“ฉัน…”
กู้ผออรียปิดปากให้สนิท
“เธอไม่ต้องมามองฉัน รหัสผ่านของเธอยังจะเป็นอะไรได้ แน่นอนว่าต้องเป็นวันเกิดจองลูกทั้งสามคน แต่เธอวางใจได้ เงินฝากแค่นั้นผมไม่ใส่ใจหรอก” เป่หมิงโม่มองท่าทางของเธอที่ถูกมองทะลุ ก็รู้สึกน่าสนใจ
“รู้แล้วยังไง ฉันแค่อยากนะพูดว่า พ่อบุญธรรมใช้วันเกิดของคุณป้าหรูเจี๋ยตั้งรหัสผ่านไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่คุณคิด” กู้ฮอนยังคงยืนกรานทัศนคติของตัวเอง
เป่หมิงโม่พยักหน้า: “เขาตั้งรหัสผ่านนี่เพื่อทดสอบฉัน”
“ทดสอบคุณ? ฉันว่าทดสอบว่าคุณคือคนโง่หรือเปล่า”
“เธอยังจำได้ไหมว่าฉันทำกับแม่ฉันยังไง?” เป่หมิงโม่มองแล้วถามเธอ
กู้ฮอนขมวดคิ้ว: “คุณในตอนนั้น ร้ายกับคุณป้าหรูเจี๋ยมาก และไม่เจอได้ก็จะไม่เจอ พูดตรงๆ ก็คือลูกชั่ว”
“นี่ เธออย่าฉวยโอกาสแอบด่าฉันนะ ที่นี่มันไม่ได้มีประโยชน์กับเธอมากเท่าไหร่” เป่หมิงโม่พูดต่อ: “เรื่องตอนเด็กของฉันเธอก็รู้มาบ้าง เพราะเรื่องของตอนนั้น นำมาซึ่งการกระทำที่ไม่ดีต่อแม่ แม้ว่าความสัมพันธ์ของเราตอนนี้จะเบาบางลงแล้ว แต่ว่าอาโม้ยังคงต้องการดูว่าฉันเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อแม่ไปแล้วจริงๆ หรือเปล่า จึงใช้วันเกิดมาตั้งรหัสผ่านซึ่งเป็นวิธีที่ดีที่สุด”
เมื่อกู้ฮอนได้ฟังถึงตรงนี้ก็เข้าใจทันที: “ดังนั้นตอนที่พ่อบุญธรรมได้เตรียมให้คุณ จึงได้ใช้วันเกิดของคุณป้าหรูเจี๋ยตั้งรหัสผ่าน เช่นนี้ หากคุณเปิดตู้ออกมาได้ ตามหลักแล้วของข้างในก็คือให้คุณ แต่หากคุณเปิดไม่ออก เขาก็สามารถเอาของข้างในกลับคืนได้ ยินดีด้วยเพื่อนเก่าเป่หมิง ได้ผ่านการทดสอบของพ่อบุญธรรมฉันแล้ว ต่อไปต้องปรับปรุงตัว เป็นคนใหม่”
…
“เธอคลุกคลีกับตำรวจมากไปหน่อยไหม พูดมาเป็นชุดๆ”
เป่หมิงโม่พูด เปิดซองออก หยิบเอกสารออกมาจากข้างใน
?
เป่หมิงโม่รู้สึกแปลกใจ โมเจิ่งเฉิงให้สิ่งนี้กับตัวเองทำไม? หรือต้องการมอบบริษัทGTให้ตัวเองทั้งหมด?
หากเป็นเช่นนี้ เขาคงรู้สึกผิดหวัง
อันที่จริงในใจของตัวเองไม่ได้ออกจากบริษัทเป่หมิงเลย และสิ่งที่ตัวเองได้ทำไปทั้งหมดก่อนหน้า ก็แค่การทดสอบเพียงเล็กน้อยก็เท่านั้น
ต่อมา เขาเปิดดูเนื้อหา สิ่งที่เขียนไว้ข้างในยิ่งทำให้เขาแปลกใจ
เขาตกตะลึง
