บทที่ 1113 คำอธิบายที่ไร้สาระ
แม้ว่าหยินปู้ฝันที่คุ้นเคยฉากใหญ่เช่นนี้ สถานการณ์ตรงหน้าบังคับให้ต้องอึ้ง เขามองไปที่ภรรยาของเขาและพยักหน้าเบา ๆ “แน่นอน สิ่งต่างๆเหล่านี้เตรียมสำหรับงานแต่งงานของพวกเรา”
เขาให้แอนนิขึ้นรถวิวาห์คันหน้าสุด “คุณรออยู่ที่นี่สักครู่”
เขาพูดแล้ววิ่งไปด้านหลัง
เขารู้ว่าคนที่สามารถทำเช่นนี้ได้ นอกจากเป่หมิงโม่แล้วจะไม่มีคนที่สอง
“เจ้าบ่าว ขอแสดงความยินดี…….”
ระหว่างที่ตามหาเป่หมิงโม่ เขายังรับการแสดงความยินดีจากแขกที่มาร่วมงานแต่งงานไปด้วย
วันนี้เป็นวันสำคัญของหยินปู้ฝัน แต่ทำไม ดูเขาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
นี่เป็นความรู้สึกของแขกทุกคนที่มาร่วมงานแต่งงาน
พวกเขาไม่รู้ ในเวลานี้หยินปู้ฝันตั้งใจจะหาเป่หมิงโม่ให้เจอ—— ผู้ต้องสงสัยรายใหญ่ที่สุด ‘เบื้องหลัง’ ของ ‘งานแต่งงานสุดอลังการ’ นี้
สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขารู้สึกว่าตัวเองควบคุมไม่ได้ และไม่สามารถควบคุมมันได้
ตัวเองเหมือนตุ๊กตาที่อยู่ในกำมือ…..
เขากังวลมาก เป่หมิงโม่กับกู้ฮอนที่อยู่ในรถ และเด็กทั้งสามก็นั่งอย่างสบายและมั่นคง
“แม่ คุณดูพ่อปู้ฝันกำลังจะเปลี่ยนใจใช่ไหม ให้น้าแอนนินั่งในรถ แล้วตัวเองก็วิ่งออกมา” หยางหยางที่มองจากทางหน้าต่างรถเห็นหยินปู้ฝันกำลังรีบเดินมาทางนี้
ไม่พูดก็ไม่รู้ ฟังหยางหยางพูดแล้ว กู้ฮอนก็มองตาม
ขณะนี้หยินปู้ฝันกำลังเดินมาของเขาอย่างรีบ
คนรอบข้างทักทายเขา แต่เขาเหมือนไม่มีอารมณ์ที่จะตอบรับ แล้วยังมองในรถทีละคัน เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง
“ปล่อยให้เจ้าสาวอยู่ในรถวิวาห์คนเดียว เขาก็ทำได้ลง ฉันว่าคุณควรจะโทรหาแอนนิ เตือนเธอทบทวนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาอีกครั้ง”
เป่หมิงโม่สองมือวางบนพวงมาลัย เหล่เล็กน้อยแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ตัวเองดูเหมือนจะเป็นคนนอก มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา
ขณะที่เขาพูดเขาจงใจฉายไฟหน้าไปที่หยินปู้ฝัน
หยินปู้ฝันในใจคิดว่าจะถามเป่หมิงโม่ เรื่องต่างๆเหล่านี้มันหมายความว่าอย่างไร แต่เขามองหามาแล้วหลายคันแต่ก็ไม่เจอเป่หมิงโม่ ไม่เจอแม้แต่กู้ฮอนกับลูกๆ
หวีหรูเจี๋ยอยู่กับน้องสาวของเธอ แม่ของหยินปู้ฝันและโม้จิ่งเฉิง ในฐานะผู้ใหญ่นั่งคันที่สองหลังรถวิวาห์
พวกเขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น แน่นอนว่าช่วยอะไรไม่ได้
รถเยอะขนาดนี้ คันต่อคันเรียงยาว กลายเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่หาดูยาก
ผู้คนที่เดินผ่านไปมา อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาถ่าย
พร้อมกันนี้ได้มีการเชิญนักข่าวจากสื่อมวลชนมาด้วย
สังคมทุกวันนี้สงบสุข จะได้ข่าวมานั้นเป็นเรื่องยากมาก
โชคดีที่พวกเขามีสายตาที่สอดแนมสถานการณ์เก่ง และนี่ก็เป็นข่าวที่ไม่เลวเลย
หันหน้าไปทางคนเดินเท้าที่หยุดอยู่ข้างทาง และผู้สื่อข่าวที่มา หยินปู้ฝันยิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้น
“ไอ้เป่หมิงเอ้อคนนี้ มีแต่คอยสร้างปัญหาให้ฉัน” เขาหาไปด้วย ในปากก็ด่าว่าไปด้วย
“ฮัดเช้ย…..”
ในเวลานี้ เป่หมิงโม่ที่อยู่ในรถก็จามอย่างอธิบายไม่ถูก
“พ่อ คงไม่ใช่เพราะมีคนกำลังด่าพ่ออยู่นะ…….” หยางหยางมองเป่หมิงโม่ที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับ พูดต่อว่า “จามหนึ่งทีแสดงว่ามีคนกำลังด่าคุณอยู่ จามสองทีแสดงว่ามีคนกำลังคิดถึงคุณ จามสามที…….”
ยังไม่ทันรอเขาพูดจบ ก็ได้ยินกู้ฮอนพูดขึ้นว่า “ด่าได้ดีมาก สมควรโดนด่า”
……
บนหน้าผากของเป่หมิงโม่มีเส้นสีดำหลายเส้นปรากฏขึ้น
แต่เขาไม่ได้ถามต่อคำพูดของกู้ฮอน แต่หันกลับไปมองหยางหยาง
การมองนี้ ทำให้หยางหยางกลัวมากจนตัวสั่น เพราะสายตาของพ่อน่ากลัวจริงๆ
จากดวงตาคู่นั้น มองไม่ออกว่าเป็นอารมณ์แบบไหน
***
ไม่เพียงแค่หยางหยาง แม้แต่เฉิงเฉิงก็หดตัวตามสัญชาตญาณ
การแสดงออกของเด็กๆ ทำให้เป่หมิงโม่รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที
ในเวลานี้ กู้ฮอนค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น อยากรู้จริงๆว่าเขาจะคิดยังไง
ในที่สุด หยินปู้ฝันก็ถูกดึงดูดจากไฟดวงใหญ่สองดวงกะพริบที่เป่ยหมิงโม่เปิด
ครั้งนี้ เขาเห็นเป่หมิงโม่แล้ว
โดยเฉพาะเห็นเขากำลังจ้องมองมาที่ตัวเอง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย อยากจะพุ่งเข้าไปเปิดประตูแล้วดึงเขาออกมา หลังจากนั้น……
“ปู้ฝัน อะไรหายไปหรือเปล่า” กู้ฮอนลดกระจกลงและถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีอะไร พวกคุณอยู่ที่นี่เองเหรอ ฉันกำลังมองหาพวกคุณ แม่ของฉันกับป้าพวกเขาอยู่ข้างหน้า ทำไมพวกคุณถึงมาอยู่ข้างหลังหล่ะ”
“ไม่เป็นไร พวกเราอยู่ที่นี่ก็โอเคแล้ว ไหนคุณบอกว่าจะไม่เอิกเกริกใหญ่โตไง ตอนนี้ดูท่าไม่เล็กแล้วนะ พรุ่งนี้จะต้องขึ้นหน้าหนึ่งแน่นอน กลายเป็นครึ่งหนึ่งในวงการทนายความ” กู้ฮอนก็ยังคงไม่รู้ว่า ขบวนรถนี้เป็นฝีมือของเป่หมิงโม่ เธอยังคิดว่าหยินปู้ฝันเป็นคนเตรียมการเอง
หยินปู้ฝันยิ้มอย่างฝืนๆ “ฉันอยากจะคุยกับเขาสักครู่” พูดอยู่เขาหยิบยาให้เป่หมิงโม่
เป่หมิงโม่รู้ดีว่าเขาอยากทำอะไร และออกจากรถอย่างให้ความร่วมมือ
หลังจากลงจากรถ หยินปู้ฝันพาเขาไปในที่ที่ไม่ค่อยมีคน
“สถานการณ์ในวันนี้คุณเป็นคนทำใช่หรือไม่”
อย่างที่คาดไว้ เป่หมิงโม่สอดมือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋ากางเกง “วันนี้เป็นวันแต่งงานของคุณ บอกเหตุผลฉันได้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องทำสิ่งเหล่านี้”
การถามกลับเช่นนี้ทำให้หยินปู้ฝันรับมือไม่ทัน แต่เดิมเขาคิดว่าถ้าเขาถามเช่นนี้ เป่หมิงโม่จะต้องยอมรับ………
“คือ…….” ไม่มีเหตุผลอะไรจริงๆ
แต่เขาก็ยังค่อนข้างมั่นใจว่าเขาเป็นคนทำ
หยินปู้ฝันพูดเบาๆ “ไม่ว่าจะยอมรับหรือไม่ แต่คุณต้องเป็นคนทำแน่นอน”
ในรถ มองดูผู้ชายสองคนหันหลังให้รถอยู่ไม่ไกลนัก ดูเหมือนจะพึมพำอะไรบางอย่าง
ภาพแบบนี้ดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่
“แม่ พ่อปู้ฝันกับพ่อคุยอะไรกัน”
“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร พวกเขาสองคนไม่น่าจะมีเรื่องให้คุยกันมากนักนะ”
“พวกเขาจะต้องมีเรื่องอะไรกันแน่ๆ” เฉิงเฉิงไปนอกหน้าต่างแล้วพูดอย่างมั่นใจ
“ต้องมีเรื่องแน่นอน……..” จิ่วจิ่วพึมพำ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เธอเริ่มมีน้ำตาออกมา
กู้ฮอนเห็นลูกสาว “ลูกรักลูกเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” พูดแล้วเธอก็เอื้อมมือไปลูบหน้าเล็กๆของจิ่วจิ่วเบาๆ
“พ่อ……กับพ่อปู้ฝัน……พวกเขาเกิด……เรื่องแล้ว” จิ่วจิ่วพูดติดอ่าง
……
ปรากฏว่าหนูน้อยคนนี้เข้าใจผิดกับคำพูดของเฉิงเฉิง
“พ่อกับพ่อปู้ฝันพวกเขาไม่มีอะไร ลูกก็เห็นแล้วนี่ ความหมายของฉันคือเหมือนว่าพวกเขาจะมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่” เฉิงเฉิงปลอบใจน้องสาว
แน่นอน มุมมองของเขาแตกต่างกัน สามารถเห็นได้จากรูปลักษณ์ภายนอก
ผ่านไปสักครู่ เห็นแค่หลังจากเป่หมิงโม่ตบไหล่หยินปู้ฝันเบาๆแล้วหันหลังเดินมาทางรถยนต์
ส่วนหยินปู้ฝันหันไปมองตามหลังเขาสักครู่ หลังจากนั้นก็เดินไปที่รถวิวาห์อย่างเร่งรีบ
“ปัง…….”
ปิดประตูรถ
ใบหน้าของเป่หมิงโม่ยังคงรอยยิ้มเหมือนตอนที่เขาเพิ่งออกจากรถ
หลังจากสตาร์ทรถ เขาก็หันหลังไปมองเด็กสามคนที่อยู่ด้านหลัง “หยาง เมื่อครู่คุณมีอะไรที่ยังพูดไม่หมดไหม”
เป่หมิงโม่ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ ไม่มีใครสามารถรู้ใจเขาได้จริงๆว่าเขาคิดอะไร
เมื่อครู่ไม่มีใครสนใจคำพูดของหยางหยางเลย
นึกไม่ถึงว่าเป่หมิงโม่คนคนนี้ยังจำได้
ถามอย่างฉับพลัน ทำให้หยางหยางก็ไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อต้องการให้เขาพูดอะไร
เขามองตาพ่ออย่างเขินอายสองวินาที”ใบ้ ใบ้ให้หน่อย”
เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนี้ ทำให้เป่หมิงโม่รู้สึกว่าน่าสนใจ “เหมือนฉันกำลังถามเธอ แต่เธอกลับให้ฉันใบ้ให้เธอ……เรื่องเกี่ยวกับการจาม”
ไร้สาระจริงๆ…….
นี่คือปฏิกิริยาแรกของกู้ฮอนกับเฉิงเฉิง
“ปี๊นปี๊น……..”
หลังจากเจ้าบ่าวขึ้นรถแล้ว ขบวนรถห้าสิบกว่าคันก็เริ่มสตาร์ทรถทีละคัน
แต่ดูเหมือนว่ารถเป่หมิงโม่ที่อยู่กลางขบวนยังไม่อยากจะเคลื่อนรถ ในใจเขายังอยากฟังทฤษฎีของลูกชายต่อ
“คนอื่นเขาจะเคลื่อนรถแล้ว คุณอย่ารั้งรอได้ไหม นี่เป็นวันมงคลของแอนนินะ” กู้ฮอนเริ่มทนต่อการกระตุ้นของคนอื่นไม่ไหวแล้ว โดยเฉพาะในงานแต่งงานของเพื่อนรักทั้งสองคน
แต่เป่หมิงโม่ก็เหมือนไม่มีทีท่าจะเคลื่อนรถ
ดูเหมือนว่าถ้าเขาไม่ได้ข้อสรุปเขาก็จะไม่ยอม
เฉิงเฉิงเข้าใจอารมณ์ของแม่จึงสะกิดหยางหยาง “คุณยังไม่รีบพูดอีก”
กลายเป็นศูนย์กลางของครอบครัวอีกครั้ง ทำให้หยางหยางรู้สึกปลื้มปีติ ลุกขึ้นพูดอย่างคนมีความรู้ “เมื่อครู่ฉันพูดว่า จามหนึ่งครั้งแสดงว่ามีคนด่าว่า จามสองครั้งแสดงว่ามีคนคิดถึง จามสามครั้งแสดงว่าคุณเป็นหวัดแล้ว”
ทันใดนั้นเส้นสีดำก็ปรากฏขึ้นในรถ
เป็นการอธิบายที่ไร้สาระจริงๆ
แต่ดูเหมือนว่าหยางหยางจะจมอยู่กับการอธิบายของตัวเอง “เมื่อครู่พ่อจามแค่หนึ่งครั้ง นั่นก็แสดงว่า………”
“มีคนด่าฉัน” เป่หมิงโม่ต่อประโยคหลังอย่างเด็ดขาด
หยางหยางก็ไม่ได้โง่ รีบเสริมคำพูดว่า “พ่อพูดเองนะ ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นนะ”
“พอๆ พวกคุณสองพ่อลูกอย่าไร้สาระเช่นนี้ได้ไหม สุนัขที่ดีจะไม่ขวางทาง รีบออกรถเร็ว” กู้ฮอนถูกสองพ่อลูกนี้ทำให้อารมณ์เสีย
ระหว่างทาง ในรถเงียบมาก
รถของพวกเขาขับตามขบวนรถไป ขบวนรถแล่นไปบนถนนอย่างช้าๆ
ทำนองเดียวกัน มันดึงดูดความสนใจของผู้คนบนท้องถนน
เป็นขบวนที่ใหญ่จริงๆ
แอนนิที่ชอบความเรียบง่าย นั่งในรถวิวาห์คันแรก มือข้างหนึ่งจับมือหยินปู้ฝันที่อยู่ข้างๆไว้ตลอดอย่างแน่น
“ไม่ต้องตื่นเต้น มีฉันอยู่” หยินปู้ฝันในใจรู้สึกอบอุ่นมากและตื่นเต้นเล็กน้อย
เป่หมิงโม่ขับรถไปด้วยและคิดถึงคำพูดของลูกชายไปด้วย การอธิบายของเขาก็ถือว่าแม่นยำนะ เมื่อครู่ตัวเองก็ถูกหยินปู้ฝันลากไปต่อว่ามาแล้ว
เขารู้แม้ว่าตัวเองจะปฏิเสธอย่างหนักแน่นก็ตาม แต่ว่าหยินปู้ฝันก็ไม่ใช่คนโง่ เขาได้ยืนยันแล้วว่าเป็นตัวเอง
ไม่เป็นไร
ดูเหมือนว่าจะอยู่เงียบๆไม่มีเสียงนั้น มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
ใครให้เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองหล่ะ ที่จริงเขากับเป่หมิงเฟยหย่วนและเป่หมิงยันก็เหมือนกัน ล้วนเป็นพี่น้องด้วยกันทั้งนั้น นี่มีแต่ชาตินี้ไม่มีชาตหน้า
จุดประสงค์หลักของขบวนรถนี้คือ หยินปู้ฝันและแอนนิตัวละครเอกในวันนี้ไม่ควรรู้
พวกเขานั่งในรถ ทำได้แค่ปล่อยให้คนขับขับไปอย่างไร้จุดหมายเท่านั้น
ในที่สุดมหาสมุทรสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา
