ตอนที่ 117 สัมผัสได้หรือไม่?
เช้านี้เม่ยตื่นขึ้นมาเช้าที่สุดเท่าที่จะทําได้ หลังจากที่เก็บสมุนไพรภายในจวนได้มากพอ นางก็รีบเดินกลับไปที่ห้องของหลงเฉินทันที
ระหว่างที่เม่ยกําลังจะยกมือขึ้นจะเคาะประตูนั้น นางก็สังเกตเห็นประตูที่กําลังเปิดอ้าอยู่เล็กน้อย..
“เอ่อ.. ดูเหมือนนายน้อยจะลืมลงกลอนเมื่อคืนนี้ แม้ว่าจักมิมีผู้ใดโง่เขลาพอที่จะกล้าขโมยสิ่งของภายในห้องของนายน้อย แต่หากระมัดระวังไว้ย่อมดีกว่า ไว้ข้าค่อยหาโอกาสบอกเรื่องนี้แก่นายน้อยคราวหลัง แต่ก็ดี.. ข้าจักได้มิต้องรบกวนการนอนหลับพักผ่อนของนายน้อย..”
เม่ยพึมพําเสียงเบาในระหว่างที่เปิดประตู และเดินยิ้มเข้าไปในห้องของหลงเฉิน เมื่อเข้าไปได้นางก็เดินตรงเข้าไปที่ห้องอาบน้ำของเขาทันที และลงมือผสมสมุนไพรลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่พร้อมกับเติมน้ำลงไปจนเต็มปริ่ม
“เสร็จแล้ว”
เม่ยพึมพําพร้อมกับยิ้มออกมาหลังจากทําภารกิจเสร็จสิ้น นางลุกขึ้นยืนและเตรียมที่จะเดินออกจากห้องอาบน้ำ ประตูห้องอาบน้ำมิได้ลงกลอน นางจึงเอื้อมมือขวาออกไปเพื่อที่จะผลักประตูให้เปิดออกพร้อมกับเดินตรงไปด้านหน้า แต่ในระหว่างนั้น จู่ๆประตูก็เปิดออก ทําให้ฝ่ามือที่ควรจะต้องสัมผัสกับประตูของเม่ยนั้น ได้ไปสัมผัสเข้ากับบางสิ่งบางอย่างแทน ดวงตาของเม่ยถึงกับเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อรู้ว่ากําลังเกิดสิ่งใดขึ้น.
หลงเฉินที่กําลังเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ กลับพบว่ามีมือเรียวงามกําลังพุ่งตรงมาด้านหน้า และสัมผัสเข้ากับแผ่นอกเปลือยเปล่าของตนเอง เขาถึงกับนิ่งไปด้วยความตกตะลึง เมื่อพบว่าเม่ยกําลังยืนอยู่ตรงหน้า และฝ่ามืออ่อนนุ่มของนางก็กําลังสัมผัสอยู่บนแผ่นอกของตน หลงเฉินเหลือบมองเม่ยที่กําลังยืนอ้าปากค้าง และดวงตาเบิกกว้างนั้นก็ค่อยๆหลบต่ำลง
หลงเฉินเหลือบมองไปตามสายตาของเม่ย และพบว่านางกําลังจ้องมองน้องชายของเขาอยู่ หลงเฉินรู้สึกเขินอายยิ่งนัก แต่กลับมิแสดงความรู้สึกใดออกมาให้เห็น เขาแทบอยากจะกระโดดไปปิดตาเม่ยไว้ แต่ก็ต้องแสร้งทําเป็นยืนนิ่งด้วยความมั่นอกมั่นใจอยู่เช่นนั้น
แม้หลงเฉินจะรู้สึกกระอักกระอ่วนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่กลับแอบรู้สึกตื่นเต้นไปด้วย ฝ่ามืออ่อนนุ่มของเม่ยยังคงวางอยู่บนแผ่นอกของเขา แต่สายตากลับยังคงจับจ้องอยู่ที่เฉินน้อย เขาเริ่มตระหนักว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น และพยายามที่จะควบคุมสถานการณ์ แต่ก็มิสามารถทําได้
เวลานี้ เฉินน้อยได้ขยายใหญ่ และตั้งตระหง่านดั่งขุนเขา!
“มะ มันใหญ่ขึ้น!” เม่ยพึมพําออกมาด้วยความตกใจ พร้อมกับจ้องมองด้วยความประหลาดใจ
“อืมม.. เมื่อมีหญิงสาวงดงามปรากฏต่อหน้า มันก็จะขยายใหญ่ขึ้นได้ แต่หากถูกสัมผัสเข้า มันจะขยายใหญ่ยิ่งกว่านี้!” หลงเฉินอธิบายพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ห้ะ”
เม่ยเหลือบมองหลงเฉิน และสายตาของนางก็ผสานเข้ากับสายตาของหลงเฉิน ใบหน้าของนางพลันเปลี่ยนเป็นแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม ลูกนัยน์ตาของนางกรอกไปทางซ้ายทีขวาที่ คล้ายกําลังมองหาทางที่จะพานางออกไปจากที่นั่น แต่ดูเหมือนจะไม่สําเร็จ นั่นเพราะร่างเปลือยเปล่าของหลงเฉินยังคงยืนปิดทางออกไว้ และไม่หลงเหลือช่องว่างให้นางรอดออกไปได้เลย
แต่ถึงแม้จะเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่กระอักกระอ่วนเช่นนี้ เม่ยยังคงแอบเหลือบมองกระบี่ชูชันของหลงเฉินอยู่อีกถึงสองสามครั้ง
“หากเจ้าอยากจะมองก็เชิญมองได้เท่าที่ต้องการ..”
หลงเฉินพึมพำและแสร้งทําท่าทางมั่นอกมั่นใจ แต่ความจริงเขากลับเก้อเขินยิ่งนักเมื่อพบว่าเม่ยจ้องมองน้องชายของเขาอย่างเปิดเผย
“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเคยพบเห็นบุรุษมิสวมใส่อาภรณ์ มัน มันค่อยๆใหญ่ขึ้นแล้ว! ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก!!”
เม่ยพึมพําเสียงเบาราวกับเสียงยุง ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เรือนร่างท่อนล่างของหลงเฉิน พร้อมกับใบหน้าที่แดง
“มันจักเป็นเช่นนี้เมื่อร่างกายของข้ามีความตื่นตัว และเป็นสิ่งที่ข้าเองก็มิอาจควบคุมได้”
“ทะ ท่านตื่นตัวเพราะข้างั้นรึ?” เม่ยจ้องลึกลงไปในดวงตาของหลงเฉินพร้อมกับเอ่ยถาม
“บุรุษใดบ้างเล่าที่จะไม่ตื่นตัวเช่นนี้? ในเมื่อข้ากําลังยืนร่างกายเปลือยเปล่าต่อหน้าเจ้า นอกจากเจ้าจักจ้องมองความเป็นชายชาตรีของข้าแล้ว ฝ่ามือของเจ้ายังสัมผัสอยู่ที่แผ่นอกของของข้าด้วย”
หลงเฉินเอ่ยตอบพร้อมกับจ้องลึกลงไปในดวงตาของเม่ยด้วยเช่นกัน
“ขะ ข้าขอภัย!” เม่ยเอ่ยบอกพร้อมกับรีบดึงมือของตนออกจากแผ่นอกของหลงเฉินทันที
“เจ้าจักออกไปก็ได้ เว้นแต่ว่าเจ้าต้องการจะอาบน้ำกับข้า” หลงเฉินพึมพําพร้อมกับยิ้มให้เม่ย
“ข้า ข้าจักออกไป แต่…” เม่ยกระซิบเสียงเบา แต่เมื่อเหลียวซ้ายแลขวาแล้วจึงหยุดชะงักไป
“อ่อ..” หลงเฉินร้องอุทานออกมาพร้อมกับเขยิบร่างไปด้านข้าง เพื่อให้เม่ยมีทางเดินออก
เม่ยรีบเดินผ่านร่างของหลงเฉินไปทันที แต่หลังจากก้าวไปได้เพียงแค่สองสามก้าว นางก็หยุดอยู่เพียงเท่านั้น
“ขะ, ข้าสัมผัสมันได้หรือไม่?”
ระหว่างที่หลงเฉินกําลังจักก้าวเข้าไปในห้องอาบน้ำ เขาก็ได้ยินเสียงเอ่ยถามดังขึ้นจากด้านหลัง หลงเฉินหยุดชะงักและหันกลับไปทันที และพบว่าเม่ยยังคงยืนนิ่งอยู่ และใบหน้างดงามที่กําลังจ้องมองเขาอยู่นั้นเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ
“เมื่อครู่เจ้าเอ่ยอะไรงั้นรึ?” หลงเฉินเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงง
“นะ… นายน้อยบอกข้าว่ามันจะ… มันจะใหญ่ขึ้นเมื่อถูกสัมผัสมิใช่รึ?! ข้า ข้าสัมผัสมันได้หรือไม่?” เม่ยเอ่ยถามหลงเฉินด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“อ่อ.. ได้สิ!” หลงเฉินตอบรับคําขอของเม่ยทันที
เม่ยค่อยๆก้าวเท้าตรงเข้าไปหาหลงเฉิน ไม่นานนักร่างของนางก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา..
เวลานี้ เม่ยหายใจถี่และแรง มือของนางค่อยๆเอื้อมออกไปด้านหน้าอย่างช้าๆ ไม่นานนักฝ่ามือของนางก็สัมผัสเข้ากับสัญลักษณ์แห่งชายชาตรีของหลงเฉิน ฝ่ามือของนางลูบคลําน้องชายของเขาไปมา และหลงเฉินก็มีความสุขกับสัมผัสจากฝ่ามือของนางยิ่งนัก
“เอ่อ. ยังมีวิธีที่ดีกว่านี้มาก!” หลงเฉินพึมพําออกมา
“วิธีใดรึ?! นายน้อยบอกข้าได้หรือไม่?” เม่ยจ้องมองหลงเฉินพร้อมกับเอ่ยถาม
“เจ้าคุกเข่าลง..” หลงเฉินเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับจ้องลึกลงไปในดวงตาของนาง เม่ยคุกเข่าลงอย่างว่าง่าย..
เวลานี้ใบหน้าของนางอยู่ในระดับเดียวกับสัญลักษณ์แห่งชายชาตรีของหลงเฉิน หลงเฉินรีบจับมือขวาของนางไว้ และดึงมันเข้าไปสัมผัสกับมังกรตัวเล็กของตน แล้วให้นางกําไว้ให้แน่น
“เจ้าลองขยับมือที่กําไปด้านหน้าและด้านหลังดู..”
หลงเฉินกระซิบบอกเม่ยที่กําลังกํามังกรน้อยของตนไว้ จากนั้นจึงจับมือของเม่ยขยับไปหน้าและหลังอยู่สองสามครั้ง จากนั้นจึงปล่อยมือออก และให้นางเริ่มขยับด้วยตัวเอง
ฝ่ามืออ่อนนุ่มของเม่ยยังคงขยับท่อนเนื้อของหลงเฉินเล่นอยู่ครู่ใหญ่ ในระหว่างนั้นหลงเฉินรู้สึกราวกับได้ขึ้นสวรรค์ และเขาก็มีความสุขยิ่งนักกับสัมผัสของนาง
“ข้ารู้สึกว่ามันใหญ่ขึ้นแล้ว” เม่ยเอ่ยขึ้นเสียงเบาในระหว่างที่มืออ่อนนุ่มนั้นยังคงขยับไปมาไม่หยุด
“ใช่แล้ว มันกําลังขอบคุณกับสัมผัสของเจ้า!” หลงเฉินพึมพำออกมา แม้ภายในใจจะรู้สึกผิดต่อคํากล่าวหลอกลวงของตน
“เจ้าลองขยับมือเลื่อนไปมาให้เร็วขึ้นกว่านี้สิ!” หลงเฉินหลับตาพริ้มกับสัมผัสของเม่ย พร้อมกับเอ่ยแนะนํา
เม่ยทําตามอย่างว่าง่าย… นางขยับมือไปมาอย่างรวดเร็ว และทําอยู่เช่นนั้นอีกครู่ใหญ่
“ข้า..ข้าอดกลั้นมิไหวแล้ว..” หลงเฉินหลับตาพร้อมกับครางออกมา
เม่ยมิเข้าใจความหมายในคํากล่าวของหลงเฉิน นางกําลังอ้าปากเพื่อที่จะเอ่ยถาม แต่ก่อนที่เม่ยจะทันได้เข้าใจสิ่งใด ของเหลวสีขาวจากมังกรน้อยของหลงเฉิน ก็ได้พุ่งเข้าไปในปากของนางทันที ในขณะที่บางส่วนเลอะอยู่ที่ริมฝีปากงดงามของนาง นางรีบหุบปากทันทีและกลืนมันเข้าไปด้วยความตกใจ นางสัมผัสได้ว่าทั่วทั้งปากของนางนั้นเหนียวเหนอะหนะไปด้วยของเหลวสีขาวที่กลืนเข้าไปโดยไม่ตั้งใจ
“ขะ ข้าขอโทษ!” หลงเฉินลืมตาขึ้นมา และรีบเอ่ยขอโทษเม่ยเมื่อพบว่าริมฝีปากแดง…ของนางนั้น มีน้ำสีขาวของตนแปดเปื้อนอยู่
“มะ มันอุ่นและมีรสเค็ม..” เม่ยเอ่ยออกมาในขณะที่จ้องมองสายตาของหลงเฉิน ซึ่งกําลังจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของตน
“จะ เจ้ากลืนมันลงไปหรือไม่?” หลงเฉินเอ่ยถามขึ้นทันที
“อืมม. ข้ามิได้ตั้งใจ มันอันตรายหรือไม่นายน้อย?” เม่ยเอ่ยถามหลงเฉินด้วยสีหน้ากังวลใจ
“ไม่หรอก.. มันดีต่อร่างกายของเจ้าด้วย!”
หลงเฉินเอ่ยตอบในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของเม่ย ส่วนเม่ยก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“ในเมื่อดีต่อร่างกาย ข้าก็มิควรปล่อยให้เสียเปล่า”
เม่ยเอ่ยตอบพร้อมกับใช้ลิ้นเลียริมฝีปากของตนเอง และกลืนของเหลวสีขาวที่เปื้อนนั้นเข้าไป หลงเฉินจ้องมองท่าทางของเม่ยพร้อมกับอ้าปากกว้าง
“ทะ ท่านต้องการบ้างหรือไม่?”
เม่ยเอ่ยถามหลงเฉินพร้อมกับจ้องมองเขาด้วยสายตาวิตกกังวล
