บทที่ 1156 สร้างปัญหา
บอกว่าเป็นความคลุมเครือ ไม่เท่าบอกว่าเจ้าเป่หมิงโม่คนนี้จิตใจคดเคี้ยวกับเธอตั้งนานแล้ว
เขาเดินเข้าใกล้ทีละก้าว แต่กลับไม่เปล่งเสียงเลยสักนิด
เหมือนกับเสือดาวที่มีสมาธิในการล่าสัตว์ และผู้หญิงตรงหน้าก็คือ “อาหารชั้นดี” ของเขาในคืนนี้
มุมปากเขาวาดโค้งออกมา นี่คือสัญญาณแห่งความสำเร็จและความมั่นใจในตัวเอง
ความเงียบ ไม่รู้ว่าเมื่อไร จู่ๆ กู้ฮอนก็รู้สึกบรรยากาศในห้องนี้มันมีบางอย่างผิดปกติ
แต่เธอคิดไม่ออกว่ามีปัญหาที่ไหน
หรือตัวเองทำให้เขาโกรธอีกครั้ง?
ตอนเขาโกรธจะไม่ยอมคุยกับใครเลย
กู้ฮอนรู้ดี
เจ้านี่กลายเป็นคนจิตใจอ่อนแอจริงๆ
แต่พอคิดอีกครั้ง นี่อาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดี
ก็ไม่สนใจเขา ปล่อยให้เขาได้ไตร่ตรองสักหน่อย มีพ่อคนไหนทิ้งลูกข้างนอกนานขนาดนี้โดยไม่สนใจและไม่เอ่ยถาม เว้นแต่ว่านี่ไม่ใช่ลูกของเขา
แต่เหตุผลนี้ก็ค่อนข้างไร้สาระ ไม่ว่าเขาเมื่อก่อนหน้านี้หลังจากนี้ ตัวเองไม่เคยอยู่คนเดียวกับผู้ชายคนไหน รวมถึงเป่หมิงยี่เฟิง
และ คืนนั้นที่ได้อยู่ด้วยกันกับเขา มันคือครั้งแรกของตัวเอง……
กู้ฮอนเริ่มคิดวนไปวนมาอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกเตียงด้านหลังมันจมลงมา จากนั้นก็มีร่างหนักๆ ทับลงมาบนร่างกายตน
“อ่า……”
สุดท้ายเธอก็ตะโกนออกมา
นี่มันทำให้เธอไม่ทันระวังตัวจริงๆ
เจ้านี่ก็หนักจริงๆ ……
“นายไม่ลดน้ำหนัก อยากทับฉันให้ตายหรือไง”
ประโยคนี้พูดโพล่งออกมา ทำให้กู้ฮอนไม่คิดว่าประโยคแรกที่ตัวเองพูดไม่ใช่การด่าเขา แต่เป็นการบ่นเขา
“ฉันไม่อยากไปลดน้ำหนัก และฉันไม่ได้หนักสักหน่อย แค่เราทำแบบนี้กันน้อยมากจริงๆ ดูเหมือนต่อไปต้องหาเวลาให้เยอะขึ้น”
คำพูดนี้ทำให้กู้ฮอนรู้สึกว่าใบหน้ามีไข้นิดๆ
หลังจากเจ้านี่พูดไม่กี่ประโยคก็จริงจัง แต่ตอนนี้มันคือความต้องการเขาฝ่ายเดียว ตัวเองรู้สึกหงุดหงิดในใจ
“นายลงไปจากตัวฉันเลย วันนี้ฉันไม่อยากคุยกับนาย”
เธอออกคำสั่งขับไล่
“แต่วันนี้ฉันอยากคุยกับเธอ” เป่หมิงโม่อยากต่อต้านเธอ
เมื่อเธอโกรธมันทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก
ก็แค่อยากทำให้เธอโกรธ
อย่างที่คิดไว้ กู้ฮอนที่ไม่รู้เจตนาร้ายก็ยังตกหลุมพราง
เธอเริ่มทำการต่อต้านแล้ว
แต่เป่หมิงโม่กลับยิ่งตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเธอก็ประกาศ ‘ยอมแพ้’ ด้วยการหายใจถี่ๆ
วิธีที่เรียบง่ายและหยาบคาย คือวิธีเดียวที่เป่หมิงโม่ปฏิบัติต่อผู้หญิงที่ตัวเองรัก
ในทางตรงข้ามกับผู้หญิงเหล่านั้นเหมือนหยาดน้ำค้างสำหรับเขา กลับอ่อนโยนด้วยไม่น้อย
ตรรกะนี้คืออะไรกันแน่?
นี่มันเป็นความคิดที่เหลือเชื่อจริงๆ
กู้ฮอนดูเหมือนชินกับที่เจ้านี่ทำหยาบคายกับตัวเอง
เขาแปลกความสิ่งนี้ว่าเป็น “พระราชทาน” ชนิดหนึ่งสำหรับเธอ
คือ “พระราชทาน” ของเขาจริงๆ !
*
หลังจากที่หยางหยางออกจากบ้านสองเดือน……
กู้ฮอนยังไม่พบเบาะแสของเด็ก
ทั้งๆ ที่เธอรู้ว่าเป่หมิงโม่ไม่ได้จัดเตรียมออกจากเมืองนี้
แต่เมืองนี้ใหญ่เกินไปจริงๆ คนก็เยอะมาก
หาเด็กคนหนึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับการงมเข็มในมหาสมุทร
จริงๆ แล้ว เธอเคยคิดจะให้เฉิงเฉิงช่วยตามหาการหายตัวไปหยางหยาง
แต่เจ้านี่เอาคำพูดของพ่อเป็นคำสั่งของจักรวรรดิ หลักการแบบนั้นแม้แต่แม่แท้ๆ ก็ไม่สามารถผ่อนผันได้
พ่อลูกสามคนที่หัวโบราณแบบนั้นเหมือนกันจริงๆ
และเพราะเหตุนี้ จึงกลายเป็นสถานการณ์ในปัจจุบัน
*
“เป่หมิงซีหยาง ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!” นี่คือชื่อที่ไม่ระบุตัวตนให้ใครรู้ของหยางหยาง
เป่หมิงโม่เจ้านี่ตลกมากจริงๆ ไม่รู้ว่าเขาฉลาดจริงๆ หรือว่าฉลาดปลอมๆ ‘เป้หมิง’ และ ‘เป่หมิง’ ต่างกันแค่การออกเสียง
มันจะไม่เชื่อมโยงเขากับตระกูลเป่หมิงเหรอ?
นอกจากนี้ชื่อเสียงของเป่หมิงโม่ก็ไม่ได้สูญสลายหายไปจนไม่มีใครไม่เคยได้ยินมาก่อน อย่างไรแล้วชื่อนี้ก็ดังก้องหูในตอนนั้นที่เมืองแห่งนี้
เด็กจ้ำม่ำคนหนึ่งยืนหน้าประตูห้องเรียน สวมเสื้อแขนสั้นที่สกปรกนิดหน่อย นอกจากนี้ยังมีผ้าพันคอสีแดงที่กำลังจะกลายเป็นสีม่วง
แขนเล็กอวบข้างหนึ่งวางอยู่บนบานประตู
นี่คือเวลาเลิกเรียน
ครูคณิตศาสตร์คาบที่แล้วเพิ่งออกจากห้องเรียนไป
การปรากฏตัวของเด็กจ้ำม่ำคนนี้ ทำให้เด็กที่เดิมทีอยากออกไปเล่นไม่กล้าขยับตัวไปไหน
ตามชื่อของเด็กจ้ำม่ำ สายตาทุกคนจดจ้องไปที่หยางหยางที่นั่งอยู่แถวสุดท้าย
หยางหยางไม่ได้สูงที่สุดในชั้นเรียน แต่ในฐานะที่เป็นนักเรียนที่ย้ายเข้ามา สมควรได้รับ ‘การต้อนรับอย่างสมเกียรติ’ แบบนี้
นอกจากนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างเช่นบัตรประชาชนในการย้ายโรงเรียนนั้นเป็นของปลอมทั้งหมด ไม่ทำให้ใครสงสัยในตัวตนของเขาเลย
แน่นอนว่าวิธีที่ดีที่สุดคือ: นักเรียนที่ซ้ำชั้นคนหนึ่งย้ายจากโรงเรียนหนึ่งมายังอีกโรงเรียนหนึ่ง
สร้างความทุกข์ทรมานให้กับเขา นี่คือหนึ่งในความคิดในตอนแรกสุดของเป่หมิงโม่
จุดประสงค์คือดูว่าลูกชายควรเผชิญหน้าอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้
จะชีวิตตกต่ำแบบนี้ หรือว่าสามารถเปลี่ยนแปลงบางอย่างได้
แน่นอนว่า สิ่งที่เขาอยากเห็นมากที่สุดก็คืออย่างหลัง
ในทำนองเดียวกัน หยางหยางในช่วงเวลานี้เป็นต้นไป ยังถือว่าพยายามรักษาเกียรติตัวเองอยู่บ้าง
แม้ว่าผลการเรียนจะไม่ดีเท่าไร แต่ก็สามารถอยู่ในระดับกลางๆ ได้
เป่หมิงโม่ถือว่าพอใจนิดๆ กับสิ่งนี้
แต่นอกจากนี้ ยังมีความไม่พอใจอีกมากมาย นั่นก็คือสิ่งที่ครูพูดในชั้นเรียนน่ะ ประเภทที่ว่าเลิกเรียนไม่ตั้งใจเขียนการบ้าน ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเหมือนเมื่อก่อนที่บ้าน
วันนี้เลิกเรียน เด็กจ้ำม่ำคนนี้มา ก็คือมาสร้างปัญหาให้หยางหยาง
สำหรับเหตุผลน่ะ จริงๆ แล้วมันเรียบง่ายมาก นั่นก็คือเมื่อวานตอนเลิกเรียนแล้ว หยางหยางชวนเด็กหญิงรุ่นพี่คนหนึ่งไปทานไอศกรีมโคน
และเด็กหญิงคนนี้ได้รับการยอมรับว่าเป็นสาวสวยประจำโรงเรียน
มันฟังแล้วรู้สึกว่าไร้เหตุผลบางอย่างใช่ไหมล่ะ รุ่นพี่คนหนึ่งจะมาสนใจ “ไอ้เด็กเมื่อวานซืน” รุ่นน้องได้อย่างไร?
นั่นไม่ใช่เพราะ‘การสึกหรอ’ ของเขา ที่เมื่อก่อนสามารถพูดคุยกับเด็กผู้หญิงในโรงเรียนได้
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่การหน้าด้านของหยางหยาง มีเหตุผลอื่นอีก
เพราะผู้หญิงคนนั้นมักถูกเด็กผู้ชายที่อยู่ชั้นเรียนเดียวกันตามจีบในช่วงไม่กี่วันนี้
ก็ไม่แปลกใจ
ในปัจจุบันวัตถุมีความมั่งคั่ง รวมถึงผสมกับสิ่งที่เรียกว่า ‘โภชนาการ’ เพื่อส่งเสริมการเติบโตทางร่างกายและจิตใจไม่มากก็น้อย เป็นเรื่องง่ายที่ทำให้เด็กในปัจจุบันกลายเป็นแก่แดดมากขึ้น
เด็กหญิงตัวเล็กคนนี้ถูกตามจีบโดยไม่มีที่ให้ซ่อน
และในเวลานี้ หยางหยางก็ย้ายโรงเรียนมา
เขาไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ มาถึงสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ก็มักทำตัวดีไปสักระยะหนึ่ง รอจนกว่าจะเข้าใจสถานการณ์ก่อนเผยตัวตนที่แท้จริง
หยางหยางเก่งในเรื่องชอบคนใหม่และเบื่อหน่ายคนเก่า โรงเรียนเดิมมันทำให้เขาเบื่อตั้งนานแล้ว
สายสืบของพ่ออยู่ทุกหนแห่ง และยังมีเฉิงเฉิงอีก พวกเขาเหมือนคำสาปบนหัวตน
ตอนนี้ดีแล้ว มาที่โรงเรียนใหม่ คำสาปแช่งสามารถถอนไปได้แล้ว จะไม่ดีใจมากได้อย่างไร?
ในขณะนี้ ไม่รู้ไปเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ถูกตามจีบโดยไม่มีที่ให้หลบซ่อนได้อย่างไร
ตามคำสอนของอาสามเป่หมิงยัน เห็นคนสวยแล้วไม่สามารถปล่อยไปง่ายๆ ได้
ถ้าปล่อยไปล่ะก็ มันจะน่าเจ็บใจจริงๆ
ด้วยความเชื่อนี้ หยางหยางก็ไม่สนใจอะไรมากแล้ว
เขาที่เพิ่งมาใหม่ไม่กลัวใครทั้งนั้น
เริ่มหาโอกาสที่จะพบเด็กผู้หญิงคนนี้ ‘โดยบังเอิญ’ อยู่ตลอดเวลา
จากนั้นก็พยายามหาวิธีคุยกับเธอ
ตอนแรกเด็กผู้หญิงคนนี้เห็นว่ายังสะบัดคนนี้ไม่ออก ก็มีอีกคนมาเพิ่ม รู้สึกปวดหัว
แต่เธอก็นึกถึงวิธี ‘การต่อสู้ของนกปากซ่อม’
นั่นก็คือการให้เด็กผู้ชายสองคนต่อสู้กัน แบบนี้จะทำให้ตัวเองสามารถหลบหนีไปอย่างง่ายดาย
แน่นอนว่าขณะที่เธอคิดแบบนี้ ก็หลีกเลี่ยงได้ยากที่จะใจเต้นกับหน้าตาของหยางหยาง
ท่าทางน่ารักของหยางหยาง สามารถเรียนได้ว่าเป็น ‘เทพเจ้าองค์น้อย’
ในโรงเรียนก่อนหน้านี้ ความนิยมแย่กว่าเฉิงเฉิงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เฉิงเฉิงมีความรู้มากกว่าเขา
ในโรงเรียนนี้ตอนนี้ ไม่ต่างจากเดือนโรงเรียนมากนัก
เฮ้อ……
เด็กผู้หญิงตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจนิดๆ ให้กับหยางหยาง เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้น ตอนนี้ก็เป็นได้แค่ตัวรับกระสุนเท่านั้น
ในที่สุดหยางหยางก็ได้รับ ‘โอกาสที่ดีมาก’ ในการไปทานไอศกรีมโคนกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก
สิ่งนี้ทำให้เด็กผู้ชายอีกคนไม่พอใจ
เด็กจ้ำม่ำที่อยู่หน้าประตู เป็นลูกน้องของเด็กชายคนนั้น
ในทุกโรงเรียน มักจะมีเด็กซนเป็นพิเศษอยู่เสมอ พวกเขาเรียกได้ว่าเป็นพวกทรงพลัง
เหล่าคุณครูไม่สามารถจัดการพวกเขาได้ ถึงขั้นปฏิบัติกับพวกเขาเหมือนอากาศ
ตราบใดที่ไม่ก่อปัญหาใหญ่โตอะไรก็จะลืมตาข้างหนึ่งหลับตาข้างหนึ่ง
สิ่งนี้มีส่วนทำให้พวกเขาหยิ่งผยองด้วย
เด็กจ้ำม่ำเป็นเด็กแสบมาก
พ่อเขาเป็นรองผู้อำนวยการองค์กรแห่งหนึ่ง
มีอำนาจนิดๆ แบบนั้น แม้แต่ครูใหญ่ของเขาก็อยากประจบประแจงพ่อเขา
หยางหยางวางเท้าสองข้างบนโต๊ะเรียน โยกเก้าอี้ที่เอียงเล็กน้อย มองเขาด้วยใบหน้าดูถูก “แกมาหาฉันทำไม? ”
เด็กจ้ำม่ำขมวดคิ้ว นี่เป็นหนึ่งไม่กี่คนในโรงเรียนนี้ที่กล้าพูดกับตนแบบนี้ แถมยังเป็นรุ่นน้องตัวเองด้วย
เกิดความรู้สึกอัปยศอดสูบางอย่าง ทำให้ใบหน้าเขาแดงอย่างรวดเร็ว
“แกกล้าก็ออกมาเลย” เด็กจ้ำม่ำไม่ได้โจมตีทันที แค่ระงับความโกรธเล็กน้อยของตัวเอง
ทั้งห้องเรียน อากาศเริ่มกลายเป็นตึงเครียดนิดๆ ขึ้นมา
ระหว่างเด็กน้อยไม่มีความขัดแย้งใหญ่โตอะไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขั้นตอนมึนงงกับความรู้สึก
หรือพูดว่ามึนงงไม่ได้ด้วยซ้ำ มันเป็นเพียงการเลียนแบบอย่างหนึ่ง
และต้นตอก็มาจากภาพยนตร์และละครโทรทัศน์ในปัจจุบันนี้
เด็กทั้งชั้นแทบจะอยู่ในอาการหวาดกลัว นั่นคือกลัวเด็กจ้ำม่ำคนนี้
แน่นอนว่ามีไม่กี่คน ที่จะเป็นมิตรกับเด็กจ้ำม่ำที่เป็นหมารับใช้
ในสถานการณ์เช่นนี้ เด็กจ้ำม่ำคือความพึงพอใจของหยางหยางโดยธรรมชาติ ราวกับตัวเองเป็นเจ้านายของที่นี่ ท่าทีหยิ่งผยองมากขึ้น
“ไอ้เด็กนั่นชื่ออะไร ทำไมไม่คุ้นหน้ามัน” เด็กจ้ำม่ำถามหมารับใช้ตัวหนึ่งที่เพิ่งมาใกล้ๆ เขา
“มันชื่อ เป้หมิงหยาง เพิ่งย้ายมาใหม่” หมารับใช้ตัวน้อยตอบอย่างรวดเร็ว “ฉันจะเรียกมันออกมาเดี๋ยวนี้”
เด็กจ้ำม่ำยังไม่ทันพูด หมารับใช้ตัวน้อยก็วิ่งไปตรงหน้าหยางหยางด้วยความรีบร้อน
“เฮ้ย แกน่ะ ยังไม่รีบออกไปอีก ระวังฉันจะซัดแกให้! ”
หมารับใช้ตัวน้อยนั้นอยู่ตรงหน้าหยางหยาง เหมือนกับกลายเป็นอีกท่าทางหนึ่ง
ไม่ต้องพูดถึงพลังงานความหยิ่งยโสนั้น
หยางหยางเอียงศีรษะมองเขา ทำหน้าดูถูก
คนเราโดนทุบตีได้ แต่อย่ากลัวที่จะถูกทุบตีแบบนี้
ประโยคนี้คือสิ่งที่ครั้งหนึ่งโล่ฮานเคยสอนเขา
คนหนึ่งคนในสังคมนี้ ถ้าต้องการตั้งหลัง นั่นก็ต้องพึ่งพาความสามารถที่แท้จริงของตัวเอง
นอกจากนี้ นั่นไม่ว่าจะเผชิญกับสถานการณ์ใดๆ ก็ห้ามทำให้ตัวเองหวาดกลัวได้
ไม่อย่างนั้นก็จะเหลือแค่ร่างกายมนุษย์
“แกมองอะไรวะ” หมารับใช้ตัวน้อยเห็นหยางหยางไม่แยแส ก็โกรธขึ้นมาทันที
