บทที่ 1159 เชิญผู้ปกครอง
“แม่คิดถึงนาย อยากไปหานาย……” เฉิงเฉิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างมื้ออาหารอีกครั้ง สุดท้ายก็พูดอีกหนึ่งประโยค “นายต้องเก็บเป็นความลับขนาดนี้เลยเหรอ?”
“พี่ใหญ่ นายก็รู้ ถ้าพ่อรู้เข้า นายก็รู้นิสัยเขา ฉันจะมีชีวิตที่ดีในอนาคตไหม อีกอย่างออกมาไม่ได้ง่าย ถ้าฉันเจอพวกเขาทุกวัน มันจะต่างอะไรกับการอยู่บ้าน ฉันก็อยากได้อิสระมากขึ้น”
เฉิงเฉิงทำหน้าบูดบึ้ง “ฉันก็รู้ นายยอมให้แม่เสียใจ ไม่ยอมเจอเธอ นายมันเห็นแก่ตัวเกินไป!”
“ฉันเห็นแก่ตัวตรงไหน……” หยางหยางเบ้ปาก “ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น” ขณะที่เขาพูดก็ลงจากเตียง เขย่งเท้าเดินไปที่หน้าประตู มองออกไปด้านนอก จากนั้นก็ปิดประตูอย่างแน่นหนา
จากนั้นก็กดเสียงทุ้มพูด “ฉันมีสายลับของพ่ออยู่ที่นี่ ถ้าแม่อยากเจอฉันก็ลำบากเหมือนกัน ถึงตอนนั้นฉันจะคิดหาวิธีอีกที”
เฉิงเฉิงพยักหน้า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็จะลองคิดวิธีเหมือนกัน ในเมื่อพ่อไม่ให้ งั้นเราก็แอบทำแล้วกัน”
ในขณะที่เฉิงเฉิงและหยางหยางสมคบคิดกัน เป่หมิงโม่ก็ดูเหมือนจะตระหนักได้แล้ว หลังจากที่วันนี้กู้ฮอนโวยวายออกไป ก็เป็นไปได้อย่างมากว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น
บางทีตัวเองน่าจะเตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ อย่างน้อยก็ก่อนที่พวกเขาจะคิดได้หรือเพิ่งคิดได้
*
“เฉิงเฉิง นายฟังฉันนะ แผนนี้ต้องปฏิบัติตามคำสั่งและการปรับใช้ของฉัน ไม่งั้นจะมีโอกาสมากที่พ่อจะจับได้ อันดับแรก……”
ขณะที่หยางหยางกำลังกระซิบความคิดของตัวเองกับเฉิงเฉิงที่อยู่ปลายสาย จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูทุ้มต่ำดังขึ้น
“ตึกๆ ……”
เสียงนี้ทำให้หยางหยางตกใจจริงๆ คนด้านนอกไม่ได้กำลังดูโทรทัศน์อยู่เหรอ ทำไมมาหาตน หรือว่าเมื่อครู่นี้เสียงตัวเองค่อนข้างดัง?
คิดไปก็เท่านั้น พยายามปกปิดจิตใจความประหม่าของตนให้เต็มที่ดีกว่า แสร้งทำไม่เป็นไรแล้วถามขึ้น “ใครอ่ะ?”
แน่นอนว่า หลักๆ เป็นการกล่าวให้เฉิงเฉิงรู้โดยนัย
“คุณชายน้อยหยางหยาง คุณพักผ่อนหรือยัง? ” หลังจากที่เขาตอบคนที่ยืนอยู่ด้านนอกก็ไม่ได้ดันประตูเข้ามาทันที
นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับหยางหยาง เขาทำปากบอกให้เฉิงเฉิงปิดโทรศัพท์ไป จากนั้นเขาก็ลบบันทึกการโทรออกจากโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
“คุณทะเลาะอะไรกันข้างนอก ฉันยังทำการบ้านวันนี้ไม่เสร็จเลย” หยางหยางแสร้งทำเป็นโกรธมาก จากนั้นก็รีบหยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋านักเรียนวางไว้บนโต๊ะ
“งั้นฉันเข้าไปได้ไหม?” คนด้านนอกดูเหมือนไม่ล้มเลิกความคิดที่จะเข้ามา
หยางหยางขมวดคิ้ว ช่างเป็นคนที่เซ้าซี้อะไรเช่นนี้
ตั้งแต่ออกจากบ้านมาเป็นระยะเวลานานขนาดนี้ เจ้านี่ก็แค่ต่างคนต่างอยู่กับตัวเอง ทำไมจู่ๆ วันนี้ถึงเป็นห่วงตนขึ้นมา?
กินยาผิด หรือว่ามีจุดประสงค์อื่น?
*
เฉิงเฉิงอ่านปากหยางหยาง ก็เข้าใจเจตนาเขาอย่างรวดเร็ว
นอกจากนี้เสียงเคาะประตูเมื่อครู่นี้กับเสียงตอบรับของหยางหยาง ก็สามารถตัดสินปัญหาเล็กน้อยได้
ตอนนี้ เขาแค่รอให้หยางหยางติดต่อตัวเองอีกครั้ง
เขารู้สึกได้ร่างๆ ต้องการให้แม่กับหยางหยางเจอกัน มันไม่ง่ายอย่างที่คิดแน่ๆ
*
ลูกบิดประตูหมุนนิดๆ ตัวล็อกถูกเปิดจากด้านนอกแล้ว
ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ในมือถือจานผลไม้ต่างๆ ที่ล้างเรียบร้อยแล้ว
เจ้านี่เหมือนพ่อจริงๆ ทำอะไรไม่ส่งเสียงเลย
ไม่อย่างนั้นตอนที่คุยโทรศัพท์กับเฉิงเฉิง ทำไมไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านนอก และเสียงน้ำไหลตอนล้างผลไม้
“คุณชายน้อยหยางหยาง คุณพักผ่อนและทานผลไม้สิ” คนคนนั้นพูดจบ ก็ไม่สนว่าหยางหยางจะพูดหรือไม่ ก็ยืนกรานที่จะเดินเข้ามา
วางจานพร้อมหยดน้ำบนโต๊ะหนังสือ
ดวงตาแหลมคมคู่นั้น หลังจากกวาดตามองบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว ในใจก็มีความคิดแล้ว
หยางหยางต้องไม่ได้กำลังอ่านหนังสือแน่ๆ แต่กำลังทำเรื่องอื่นอยู่
สำหรับเรื่องอะไรนั้น จะดีมากถ้าไม่ใช่อย่างที่เจ้านายกังวล
“นายยังยืนทำอะไร ยังไม่ออกไปอีก ฉันยังต้องทำการบ้านนะ” หยางหยางยังคงดูใจร้อนนิดหน่อย ดูเหมือนจะกลายเป็นเด็กรักเรียน เกลียดมากที่สุดเวลามีคนมารบกวนตอนอ่านหนังสือ
คนคนนั้นถอยหลังหนึ่งก้าว จากนั้นก็หันตัวมองหยางหยาง โน้มตัวเล็กน้อยขอโทษ “ขอโทษครับ ผมไปเดี๋ยวนี้”
พูดจบ เขาก็ค่อยๆ เดินไปที่ประตู
หยางหยางมองแผ่นหลังคนคนนั้นแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
แต่ว่า ขณะที่เขายังไม่ทันโล่งใจอย่างสมบูรณ์ เรื่องมันก็เปลี่ยนไปนิดหน่อย
ผู้ชายคนนั้นหันตัวมามองหยางหยาง
ไม่รู้ทำไม แววตานี้ทำให้หยางหยางรู้สึกอึดอัดไปทั้งร่างกาย
ถึงขั้นรู้สึกว่าปะทะกับพ่อ
คนคนนี้แค่ถูกพ่อส่งมารับผิดชอบดูแลตนในชีวิตประจำวัน ทำให้ตัวเองรู้สึกแบบนี้โดยฉับพลันได้อย่างไร?
“นาย นายจะทำอะไร? ” ถึงแม้หยางหยางดูเหมือนไม่กลัวฟ้า ไม่กลัวดิน แต่นั่นก็ไม่ได้เกิดขึ้นตลอดเวลา
เช่นตอนนี้ ในห้องนี้ มีแค่สองคนเท่านั้น
ผู้ใหญ่คนหนึ่ง เด็กคนหนึ่ง
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หยางหยางก็อยู่ในกลุ่มด้อยกว่าของพวกเขาทั้งหมด
หรือว่า……
ตอนนี้ในหัวสมองหยางหยางจู่ๆ ก็เกิดความคิดหนึ่ง……
ตอนนี้ เขายังถือว่าสงบนิ่งนิดหน่อย
เค้นหน้ายิ้มอย่างไม่เต็มใจ “เหล่าโล๋ นายอยู่กับพ่อฉันมาหลายปีแล้ว เรียกนายว่าลุงก็คงไม่เกินไป ลุงเหล่าโล๋ ถ้านายไม่มีเงินแล้วอายที่จะคุยกับพ่อฉัน นายก็บอกฉันได้เลยนะ ไม่ต้องใช้เทคนิคการลักพาตัว ถึงตอนนั้นเรื่องมันใหญ่โต นายก็จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ดี”
ผู้ชายแซ่โล๋ ที่ยืนหน้าประตู ตกตะลึงกับสิ่งที่หยางหยางพูด นี่มันคืออะไรอ่ะ
แต่เขาก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว ที่แท้เจ้านายตัวน้อยก็คิดว่าตนจะลักพาตัว
“นายน้อยหยางหยาง มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดแบบนั้น” ขณะที่เขาพูด ก็รีบยกมือสองข้างขึ้น
เห็นเขาเป็นแบบนี้ หยางหยางก็เลือกที่จะบีบลูกพลับอ่อนจริงๆ สีหน้าท่าทางมาทันที
สองมือเล็กเท้าเอว หน้าอกเล็กเชิดสูงขึ้น “ว่ามาสิ นายพยายามจะทำอะไรฉัน นโยบายของฉันคือความตรงไปตรงมาและเข้มงวด ต่อต้านการผ่อนปรนอยู่เสมอ”
……
“คุณชายน้อยหยางหยาง คุณพูดสลับกันแล้ว ต้องตรงไปตรงมาและผ่อนปรน ต่อต้านการเข้มงวดต่างหาก”
“ฉันไม่สนตรงไปตรงมาและต่อต้าน นายต้องซื่อสัตย์กับฉัน! ”
“เอ่อ……ผมแค่อยากพูดว่า เพื่อให้คุณชายน้อยได้อ่านหนังสืออย่างสบายใจ ผมจึงต้องเก็บโทรศัพท์คุณชั่วคราว”
พอหยางหยางได้ยิน ก็ตื่นตระหนกในใจทันที
ตอนนี้ทำได้แค่พึ่งสิ่งนี้ในการติดต่อเฉิงเฉิง เดิมทีอยากพึ่งเขาในการไปเจอแม่ ถ้าถูกเอาไป ต่อไปก็จะเล่นอะไร
คิดถึงตรงนี้แล้ว เขาก็โบกมือเล็กปฏิเสธ “ลุงเหล่าโล๋ ขอบคุณที่หวังดี แต่ถ้าฉันไม่มีโทรศัพท์ จะไม่ชินอย่างมาก เวลาทำการบ้านชอบฟังเพลงนิดๆ ”
นี่ยังไม่ชัดเหรอว่าไม่อยากมอบให้
“คุณชายน้อยหยางหยาง ได้โปรดมอบโทรศัพท์มาเถอะครับ ถ้าคุณอยากฟังเพลง ผมเอาลำโพงตัวเล็กให้คุณได้” ขณะที่ชายแซ่โล๋ พูด ก็ก้าวเท้าเดินไปด้านหน้าหยางหยาง วางมือแข็งแกร่งของเขาไว้ด้านหน้าหยางหยาง
“หารือกันหน่อยไม่ได้จริงๆ เหรอ? ยังไงเราก็อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายวันแล้ว อีกอย่าง……”
“คุณชายน้อยหยางหยาง ได้โปรดเอาโทรศัพท์ให้ผมด้วย”
ไร้ความหวังแล้วจริงๆ ดูออกว่าถ้าตนไม่ให้โทรศัพท์กับเขา เขาจะต้องไม่มีวันยอมแพ้แน่ๆ และคืนนี้ก็จะไม่ได้นอน
หลังจากหยางหยางเห็นเขาขมวดคิ้ว ก็ทำได้แค่วางโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าไว้บนฝ่ามือใหญ่ของเขา “ฉันจะบอกนายให้นะ ห้ามแอบดูอะไรในโทรศัพท์ฉัน ถ้าฉันจับได้ จะต้องไม่เกิดผลดีกับนายแน่!”
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะเก็บโทรศัพท์คุณไว้ในที่เดียวเพื่อความปลอดภัย”
ขณะที่ชายแซ่โล๋ พูด ก็นำโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋าตน “คุณชายน้อยหยางหยาง ได้โปรดตั้งใจเรียน” พูดจบก็เดินไปที่ประตูอีกครั้ง
“รู้แล้ว เดี๋ยวฉันรีบทำการบ้านโอเคไหม”
“เฮ้ เป้หมิงหยาง อย่าเหม่อ คุณครูกำลังมองนายอยู่! ”
เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่ข้างๆ เขากระแทกศอกเบาๆ ด้วยความปรารถนาดี ตอนนี้ดูเหมือนว่าหยางหยางกำลังเหม่อลอย
เมื่อวานโทรศัพท์โดนยึดไป เดิมทีแกล้งทำเป็นเรียนหนังสือได้สักพัก แล้วค่อยกลับมาอีกครั้งก็ได้
สิ่งที่ทำให้เขาไม่คาดคิดก็คือ เหมือนก้อนหินที่โยนลงไปในทะเลสาบ สิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง
เมื่อเขาวางแผนสั่งด้วยตัวตนของคุณชายน้อย ก็ถูกคนที่ใหญ่กว่า——ในนามพ่อของเขาปราบปรามได้สำเร็จ
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ตัวเองก็รู้สึกไม่ดีไปทั้งร่าง
และคือตอนที่กำลังเรียนหนังสือ เขานึกถึงสิ่งนี้ได้อีกครั้ง เขาจะติดต่อกับเฉิงเฉิงอีกครั้งอย่างไร
สุดท้ายแล้ว เขาก็รู้สึกได้ ตัวเองในตอนนี้กลายเป็นคนคนหนึ่งแล้วจริงๆ รอบๆ มีแต่คนแปลกหน้าไปหมด
อย่าว่าแต่เขาคิดถึงแม่ เฉิงเฉิงและน้องสาวมากแค่ไหน และความรู้สึกของคนคนนี้ก็ไม่ค่อยดีเลยจริงๆ
“เป้หมิงหยาง เธอยืนขึ้นมา!”
ใช่ เสียงนี้เหมือนฟ้าร้อง มันดังอยู่ในหูของเขา
โดยปกติจะมีฝนฟ้าคะนองก่อนฝนตก
ตามที่คาดการณ์ไว้ ฝนนี้ก็ตกตามลงมา
บอกว่า ‘ฝน’ ไม่เท่ากับบอกว่ามันคือ ‘ลูกเห็บ’
แต่ขนาดของมันพุ่งเป้ามาที่เขาคนเดียว
ชอล์กฟาดหน้าผากเขาอย่างแม่นยำ
ตอนนี้เขากำลังอารมณ์เสีย น่าจะลืมสภาพแวดล้อมของตัวเอง พูดออกไปตรงๆ “ใครทำคุณชาย!” โพล่งปากออกมา
และเสียงนี้ก็ทำให้เกิดความเงียบสงบก่อน จากนั้นก็ตามด้วยเสียงหัวเราะลั่น
……
‘คุณชาย’ คำนี้ มันผิดปกติสำหรับที่นี่
คนทุกระดับชั้นมีหมด แต่ประเภทเดียวที่ไม่มีก็คือคุณชาย
“เป้หมิงหยาง นายยืนขึ้นมา!”
เสียงดุของครูดังขึ้นอีกครั้งในห้องเรียน ฟังออกว่าตอนนี้เธอหงุดหงิดคำพูดเมื่อครู่นี้จริงๆ
เด็กชายตัวเล็กที่นั่งข้างหยางหยางมองเขาอย่างเห็นอกเห็นใจ
ตอนนี้หยางหยางรู้สึกว่ามีรสชาติที่ค้างอยู่ในคออย่างแท้จริง
ในใจหงุดหงิดมาก
ซวยแล้ว ทำไมวันนี้เขาตกอยู่ในน้ำมือของ ‘ปรมาจารย์ทำลายล้าง’ อีกแล้ว
ต้องจบไม่สวยแน่ๆ
เขาลุกขึ้นจากที่นั่ง ยกมือหนึ่งขึ้นปิดรูจมูก แค่ทำท่ายืนอีกคาบจะเป็นอะไรไป
ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเด็กที่ถูกทิ้งอย่างสมบูรณ์
หรือเหมือนกับการบุกเข้าไปในกองอาชญากร สุดท้ายมีแค่พ่อเท่านั้นที่ฟื้นฟูตัวตนของตนได้
“เป้หมิงหยาง เธอไม่ตั้งใจเรียน คิดอะไรอยู่?” ครูประจำชั้นระงับความโกรธของตัวเอง
“ผมไม่ได้คิดอะไรครับ ก็แค่เหม่อ”
ฮ่า……
เกิดเสียงหัวเราะในชั้นเรียนอีกครั้ง
“ปึกๆ ……” ครูประจำชั้นเอายางลบเคาะโต๊ะทำงานอย่างแรง เสียงที่น่าอึดอัดทำให้ห้องเรียนเงียบสงบลงอีกครั้ง
เธอก้มศีรษะมองนาฬิกาบนข้อมือ เหลือหนึ่งนาทีก่อนเลิกเรียน
“เป้หมิงหยาง บ่ายวันนี้เรียกพ่อมาด้วย”
สุดท้าย ครูประจำชั้นก็ใช้วิธีเรียกผู้ปกครอง
เชิญผู้ปกครอง……
