เดิมพันรักยัยตัวแสบ – เดิมพันรักยัยตัวแสบ – บทที่ 1164 หลุดพ้นจากการติดตาม

บทที่ 1164 หลุดพ้นจากการติดตาม

“ใครบอกว่าจะกลับไป? ใบหน้าที่น่ารำคาญของพ่อฉันดูมามากพอแล้ว ออกมาก็ดีแล้วไม่เห็นก็สบายใจดี หรือคุณไม่รู้สึกเหมือนผม?”

……

เจอหยางหยางถามกลับแบบนี้ เหงื่อบนหน้าผากของเหล่าโล๋แทบจะหยดลงมาเลยทีเดียว

นี้เขาแสดงตัวอย่างชัดเจนว่าต้องการให้เลือกยืนข้างใคร

สองพ่อลูกนี้ไม่มีใครกล้าทำผิดต่อเขา

“คุณชายน้อยหยางหยาง ฉันเป็นแค่คนรับใช้ที่เจ้านายส่งมาให้ดูแลคุณเท่านั้น”

ความกดดันคือไม่ตอบรับคำเขา

“โอเค ผมจะออกไปเดินเล่น วันนี้คุณก็พักผ่อน ดูหนัง หรือจะไปหาสาวๆก็ได้” พูดถึงตรงนี้ หยางหยางก็ทำท่าทางสีหน้าจริงจัง : “คุณลุงโล๋ ผมว่าลุงน่ะที่แกล้งทำเป็นพ่อของผมอีกนิดเดียวก็เกือบโดนจับได้แล้ว เพราะแบบนี้ไง ต้องไปเรียนรู้จากคุณลุงหัวฟูบ้าง หาผู้หญิงดีๆ สักคน มีลูกสักคน หาโอกาสได้ลองเป็นพ่อคน คิดว่าคงอีกนานกว่าฉันจะได้กลับไป เพื่อป้องกันการโดนจับได้ถ้าโดนเชิญผู้ปกครองอีกครั้ง”

……

การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตคน แต่หยางหยางกลับพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ

“คุณชายน้อยหยางหยาง ผมไปกับคุณดีกว่า ไม่อย่างนั้นผมจะรายงานกับเจ้านายได้ยาก”

เหล่าโล๋แสดงท่าทีจริงจัง

“ช่างเป็นคนซื่อตรง” หยางหยางแอบขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก

*

อีกด้านหนึ่งของเมือง รถยนต์คันหนึ่งวิ่งวนไปวนมาบนถนน

กู้ฮอนรู้สึกตื่นเต้น

ลูกชายนั่งอยู่ข้างๆ เธอ ส่วนลูกสาวนั่งแถวหลังบนรถ

“ลูกนัดกับหยางหยางแล้วใช่ไหมว่าเจอกันที่ไหน?”

เฉิงเฉิงมองแม่และพยักหน้า : “ใช่ที่สวนสาธารณะข้างหน้าไม่ไกลจากตรงนี้มาก”

***

เวลาเป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก

ขณะที่ในใจของคนเม่ไปด้วยความหวังและการเฝ้ารอ มันกลับเดินช้ามาก จนเหมือนเหมือนผ่านไปเป็นปีเลยด้วยซ้ำ

จนผู้คนอยากให้มันผ่านไปเร็วกว่านี้หน่อย

และมันเวลาที่ผ่านไปเร็วมากเช่นกัน ขณะที่เกือบเคลิ้มอยู่กับช่วงเวลาวัยเด็กที่วิ่งเล่นสนุกสนานอยู่ในสนามกับเพื่อน แต่เมื่อตื่นขึ้นมากลับพบว่าตัวเองกำลังกลายเป็นคนแก่ที่อยู่ไม่ไกลจากความตายแล้ว

แน่นอน ปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกคนอยากหยุดเวลาไว้ตอนที่ตัวเองสบายใจและมีความสุขที่สุด

*

สำหรับกู้ฮอนที่นั่งรอพบลูกชายอย่างตื่นเต้นอยู่บนเก้ายาวในสวนสาธารณะนั้น

เพียงเพื่อช่วงเวลานี้ แทบจะเป็นการรอที่ยาวนานมากของตัวเธอเอง

เธอแทบจะไม่อยากรอ หวังให้ลูกชายปรากฏตัวโดยเร็ว

แต่ เวลาก็เดินไปทุกนาทีทุกวินาทีนานกว่าสองชั่วโมงแล้ว

จิ่วจิ่วอยู่ในอ้อมกอดของแม่ เธอรอมานานจนเริ่มง่วงแล้ว เธอเงยหน้าถามอย่างอ่อนแรง : “แม่ ทำไมพี่หยางหยางยังไม่มา พี่เขาลืมแล้วรึเปล่า?”

กู้ฮอนก้มหน้ามองลูกสาวและยิ้มน้อยๆ : “พี่เขาไม่มีทางลืมพวกเรา น่าจะติดธุระอะไรอยู่ พวกเรารอเขาอีกหน่อยเถอะดีไหม”

จิ่วจิ่วพยักหน้าและหาวเบาๆ

เฉิงเฉิงถือว่าเป็นอีกคนที่ใจเย็น แต่จากการรอมานานแบบนี้เขาเองก็เริ่มนั่งไม่ติดเหมือนกัน

เขาขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนความสัมพันธ์ทางจิตวิญญาณของตัวเองกับหยางหยางขาดหายไป

ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร

โทรไปหาก็ได้ยินแค่การตอบกลับง่ายๆ ว่า “ไม่สามารถติดต่อได้”

ผู้ชายคนนี้กำลังทำบ้าอะไรอยู่?

เขารู้ว่าตอนนี้หยางหยางไม่มีโทรศัพท์

สำหรับเด็กในยุคนี้ที่ใช้โทรศัพท์เป็นหลักในการติดต่อสื่อสาร เมื่อไม่มีโทรศัพท์จึงกลายเป็นอีกหนึ่งเรื่องน่ากลัวสำหรับพวกเขา

เหมือนตัวเองถูกทิ้งไว้ในโลกนี้อย่างโดดเดี่ยว

แน่นอน พวกเขาคิดไม่ออกว่าพ่อแม่หรือบรรพบุรุษที่เกิดก่อนพวกเขา ก่อนหน้านี้ติดต่อสื่อสารกันอย่างไร

*

“คุณลุงโล๋ ลุงตามผมมานานขนาดนี้ไม่เหนื่อยรึไงกัน?”

ขณะที่หยางหยางกำลังรีบไปยังสวนสาธารณะที่นัดหมายกัน

เขาเดินอยู่ด้านหน้า เหล่าโล๋เดินตามหลังโดยเว้นระยะห่างจากเขา

ในเมื่อนายน้อยออกเดินทาง เขาจะนั่งรออยู่ที่บ้านได้อย่างไร

นี้เป็นความรับผิดชอบที่มีต่อนายน้อย และคำสัญญาที่มีต่อเจ้านาย

หยางหยางหยุดเดินและมองด้วยความโกรธไปที่ผู้ชายที่ใส่สูทสีดำ สวมแว่นตากันแดดที่เดินอยู่ไม่ไกล

เหล่าโล๋เดินขึ้นมาไม่มีกี่ก้าว : “นายน้อย ฉันมีหน้ารับผิดชอบดูแลความปลอดภัยของคุณ สบายใจได้ พวกเราจะรักษาระดับความปลอดภัยให้อยู่ในขอบเขต แบบนี้ฉันก็จะไม่รบกวนคุณ คุณเองก็จะได้รับความปลอดภัย”

หยางหยางเริ่มร้อนใจ อีกแค่สองแยกก็จะถึงสวนสาธารณะที่นัดกับเฉิงเฉิงไว้แล้ว

แต่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังยังคงตามติดเขาเป็นเงา

การที่เขาจะพบกับแม่ตามลำพัง เขารู้ดีเรื่องนี้พ่อเขาไม่อนุญาต

ถ้าเขารู้เข้า ตัวเองไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ถึงจะโดนทำโทษเขาก็ไม่สนใจ

แต่แม่จะมีส่วนเกี่ยวข้องเพราะเขา นั้นน่าเศร้ามากไปแล้ว

ถึงแม้เขาจะรู้ว่าพ่อจะไม่ทำอะไรแม่ก็ตาม

ก็ควรจะหาโอกาสสลัดเขาให้หลุด ให้พ้นจากสายตาเขาจะดีที่สุด

เขาหันกลับไปมองรอบๆ ตัวมองหาตึกสูง และถนนที่มีคนเดินไปมาเยอะแยะ

เมืองนี้ประชากรอาศัยอยู่หลายสิบล้านคน ทำให้เมืองนี้เป็นเมืองที่มีชื่อเสียงระดับโลก

อยากจะหลีกหนีจากใครสักคนในเมืองนี้คงไม่ใช่เรื่องยาก…

หยางหยางมองคนรอบตัวที่เดินผ่านไปมา สมองเขาเริ่มคิดหาวิธีที่จะสลัดผู้ติดตามที่ตามติดอยู่ออกไป

บางครั้งถ้าคนเราโชคดี ไม่ต้องคิดอะไรก็โชคดี

ตำแหน่งที่พวกเรายืนอยู่ตอนนี้เป็นสี่แยกใหญ่

เมื่อไฟเขียวมาถึงทุกคนจะรีบเดินขวักไขว่ไปมาบนทางข้ามนี้

เมื่อถึงไฟแดงทุกคนจะหยุดและรวมตัวกันมากขึ้นตรงจุดรอข้าม

ด้านใต้ของไฟเขียวยังมีป้ายนับเวลาถอยหลัง

ทางที่หยางหยางจะไป ตอนนี้ไฟเขียวแล้ว เวลาที่นับถอยหลังก็เหลือแค่ประมาณ10วินาทีแล้ว

ถ้าเดินตามฝูงชนไปตอนนี้ คนที่ตามติดมาด้านหลังน่าจะติดไปแดงด้านหลังพอดี

โอกาสมาถึงแล้ว เหลืออีกแค่ 3 วินาทีเท่านั้น

ผู้คนรอบตัวที่รอจะข้ามถนน เริ่มก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว

ร่างเล็กๆ ของหยางหยางก็เร่งรีบตามไปด้วย

นี้ทำให้เหล่าโล๋รู้สึกคาดไม่ถึง

“นาย…คุณจะไปไหน?” เดิมทีเหล่าโล๋อยากจะเรียกว่า คุณชายน้อย

แต่ก็ไม่ได้เรียกออกมา

ในสถานที่แบบนี้ เกรงว่าจะเป็นที่สนใจ

ถ้าหยางหยางบังเอิญเจอกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เขาต้องโดนลงโทษหนักแน่ๆ

สายมองตามหยางหยางที่เดินไปตามฝูงชนอย่างเร่งรีบถึงฝั่งตรงข้ามอย่างปลอดภัยเรียบร้อยแล้ว

แต่ตัวเองกลับติดอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

ช่างร้อนใจอย่างยิ่ง เขาพยายามแสดงท่าทีบอกหยางหยางให้รอเขาอยู่ตรงนั้น

หยางหยางจะไปเชื่อฟังเขาได้ยังไง ในเมื่อเขาสร้างโอกาสได้แล้วจะปล่อยไปได้ยังไง

ก่อนที่จะจากไปเขายังทำหน้าตาหลอกผีใส่เหล่าโล๋อีก

จากนั้นร่างเล็กนั้นก็หายไปในฝูงชน

*

เห็นนายน้อยหายไปต่อหน้าต่อตา ใจเหล่าโล๋กระวนกระวายเป็นอย่างมาก

อยากจะพุ่งออกไปตอนนี้

แม้ว่าตอนนี้รถจะสัญจรไปมามากแค่ไหน เขาก็ต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเอง

แต่กลับโดนกลุ่มคนตรงหน้าขวางไว้

ทำได้แค่มองเงาร่างเล็กๆ นั้น หายไปต่อหน้าต่อตาอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษเจ้านาย ผมพลัดหลงกับนายน้อยเสียแล้ว” เหล่าโล๋รีบโทรหาเป่หมิงโม่ทันที

เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ถ้าอยากให้หยางหยางปลอดภัยต้องรีบรายงานกับเจ้านาย เพื่อจะได้รีบหาวิธีรับมือที่ดีที่สุด

*

เป่หมิงโม่ที่กำลังยุ่งอยู่กับการปลูกผัก มือหนึ่งถือจอบ หลังจากฟังรายงานของเหล่าโล๋จบ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเบาๆ

แต่เขาไม่ได้ตำหนิคนของเขาที่ทำพลาด

ถือว่าค่อนข้างเข้าใจเด็กคนนี้ ถ้าเป็นคนอื่นน่าจะหายไปนานแล้ว

“อืม ฉันรู้แล้ว นายไม่ต้องตื่นเต้น ตามหาเขาจากทิศทางที่เขาหายไปนั่นแหละ” เขาตอบกลับอย่างสงบและมั่นคง

นี้ทำให้เหล่าโล๋รู้สึกแปลกใจ เหมือนเจ้านายคาดเดาเรื่องนี้ไว้ก่อนหน้าแล้ว

*

สลัดการตามติดของเหล่าโล๋ได้สำเร็จ หยางหยางก็เหมือนนกน้อยที่บินหนีออกจากกรง

รีบพุ่งตรงไปยังสวนสาธารณะที่นัดหมาย

ในใจตบมือยินดีกับการแหกคุกครั้งนี้ได้สำเร็จ

ถ้าตัวเองคิดวิธีการนี้ได้เร็วกว่านี้ คงจะสลัดเหล่าโล๋ให้ตามไม่ทันไปนานแล้ว

*

“แม่ดูนั้น!”

เฉิงเฉิงมองไปทางป่าเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากตัวเอง เห็นเงาร่างหนึ่งที่ไม่ต่างจากตัวเองมากตรงนั้น

เขามั่นใจว่านั้นคือหยางหยาง

ใช่จริงๆ ด้วย ตอนที่ร่างนั้นวิ่งเข้ามาก็คือหยางหยางที่มีเหงื่อเต็มตัว

กู้ฮอนดีใจขึ้นมาทันทีที่เห็นลูกชาย รีบวางจิ่วจิ่วที่อยู่ในอ้อมกอดลง และรีบวิ่งไปกอดลูกรักที่ไม่ได้เจอกันนานมาก

นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอแม่ หยางหยางไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีในตอนแรก ทำได้แค่กอดแม่ไว้แน่นๆ

กู้ฮอนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของลูกชาย เธอเองก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่

สองแม่ลูกกำลังแสดงบทที่มีแค่ในละครทีวีเท่านั้น ฉากการรวมตัวที่พลัดพรากมานาน

นี่กลับทำให้ลูกชายคนโตและลูกสาวคนเล็กรู้สึกใจสั่นเล็กน้อย

พวกเขาแค่ไม่ค่อยชินกับการแสดงออกแบบโอ้อวดแบบนี้

บางทีถ้าอาสามเป่หมิงยันอยู่ในเหตุการณ์ด้วย อาจจะมีแค่เขาที่ตบมือให้เหตุการณ์นี้ ถึงขนาดขอให้กู้ฮอน กลับมาสู่โลกการแสดงอีกครั้ง

แต่สำหรับหยางหยางแล้วไม่ต้องพูดถึง

*

ขณะที่ฉากแม่ลูกกลมเกลียวในสวนสาธารณะกำลังแสดงอยู่นั้น

บนถนนสองสายไม่ไกลจากพวกเขา มีผู้ชายใส่สูทเรียบร้อยคนหนึ่งสีหน้าแสดงความร้อนรนอย่างชัดเจน

ดวงตาของเขาเหมือนเครื่องสแกนที่หมุนไปอย่างรวดเร็ว มองสแกนทุกคนที่ผ่านไปมาบนถนนเหมือนกรองผ่านตะแกรงอย่างไงอย่างนั้น

แต่กลับไม่พบร่างเล็กๆ ที่คุ้นตา

แม้ว่าเหล่าโล๋จะรายงานเป่หมิงโม่ทันทีที่หยางหยางหายตัวไป และได้รับคำตอบที่สงบนิ่งมาแล้ว และยังบอกเขาว่าไม่ต้องร้อนใจอีก

แต่ความไว้ใจที่เจ้านายมีต่อเขา ทำให้เขาไม่สามารถหยุดได้

เขาต้องหาไปเรื่อยๆ

ไม่งั้นคงไม่มีหน้าไปพบเจ้านายอีก

เผชิญหน้ากับคนมากมายแบบนี้ การหาเด็กคนหนึ่งก็เหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทร

ควรเริ่มหาจากตรงไหนดี?

ถนนทุกสาย ร้านค้าทุกร้านหยางหยางอาจจะอยู่ตรงนั้น

*

ด้านหนึ่งเป็นการรวมตัวของแม่ลูก

อีกด้านกำลังวิตกกับการหายตัวไปของนายน้อย

ส่วนอีกด้านหนึ่งนั้น…

เหมือนนกกระเรียนป่าที่กำลังเล่นกับดอกไม้ใบหญ้าของตัวเอง…

*

เป่หมิงโม่คนนี้ช่างเป็นผู้ชายที่ไม่มีหัวจิตหัวใจเสียเลย

รู้ข่าวว่าลูกของตัวเองหายไปแท้ๆ ยังนิ่งเฉยอยู่ได้

ถ้าคนอื่นไม่รู้คงคิดว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใส่ใจลูกชายคนเล็กแม้แต่น้อย

แต่ในใจเขารู้ดี

การหายไปของหยางหยาง ต้องเกี่ยวข้องกับที่กู้ฮอนพาลูกชายและลูกสาวออกไปแน่ๆ

เขาเคยออกคำสั่งกับคนในครอบครัวแล้วว่าห้ามไปพบกับหยางหยาง

ถึงขนาดให้เหล่าโล๋ยึดโทรศัพท์ของหยางหยางไว้แล้ว

แต่เขาก็รู้ดี วิธีการนี้ได้ผลแค่ชั่วคราวเท่านั้น