TTW:บทที่ 217 ผมต้องการให้พวกเขามีชีวิตอยู่
“ชิ!โหดร้ายงั้นหรอ!”
มีคนประมาณ 1 โหลโผล่ออกมาพร้อมอาวุธหลายรูปแบบ พวกเขามีปืนพก ปืนไรเฟิล ดาบเหล็ก พวกเขาทั้งหมดโผล่ออกมาจากทิศทางของเรือนจำ ผู้ชายสวมชุดแบบเต็มตัวพร้อมกับชี้กระบอกปืน มายังกลุ่ม หลิวกำ
“ เราไม่ได้เป็นศัตรูกับคุณทำไมคุณถึงทำอย่างนี้?” หลิวกำ เดินไปทางกลุ่มผู้ชายที่ไม่เป็นมิตร
“แกเอาความคิดที่ไหนมาพูด เริ่มจากแกพยายามปล้นน้ำมันของเราโดยไม่ได้รับอนุญาต แกคิดว่าเราต้องมีเหตุผลอะไรมากมายที่จะฆ่าแกงั้นหรอ?” ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนหัวหน้ามีรอยแผลพูดออกมา ในมือของเขามีปืนไรเฟิล เขาเป็นคนเดียวที่มีอาวุธนี้
เนื่องจากข้อบังคับเรื่องอาวุธปืน เข้มงวดมากหลังจะเกิดภัยพิบัติไม่มีใครในเมือง นินจิง มีอาวุธปืน อย่างไรก็ตามเรือนจำเป็นสถานที่ยกเว้น เนื่องจากนักโทษสามารถเข้าไปที่เรือนจำและได้รับอาวุธ จากนั้นพวกนักโทษจะรู้สึกว่าเขามีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้
“นายเคยคิดเกี่ยวกับผลที่จะตามมาของการกระทำของนายไหม” หลิวกำ ถาม ผู้นำหน้าบากในขณะที่เขาเปิดเผยเจตนาฆ่า
“ผลกระทบ? ฮ่าๆๆ สิ่งที่พวกเราต้องการเพียงอย่างเดียวคือฆ่าพวกแกให้หมด และฟังเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ฉันต้องการที่จะดูแกร้องขอชีวิต ฉันสนุกกับมันมาก แต่ตอนนี้ฉันเริ่มเปลี่ยนใจแล้ว แกมีผู้หญิงสวยๆอยู่กับแกด้วย พวกแกคงไม่ใช่สามีภรรยากันหรอกนะ เธอสามารถรักษาความงามและความสะอาดได้อย่างดี ดังนั้นถ้าแกมอบผู้หญิงมาให้ฉันฉันจะพิจารณาเรื่องไว้ชีวิตแก!” ผู้นำกล่าวกับ หลิวกำ ขนาดที่ มอง ยินฮี อย่างหื่นกระหาย
ยินฮี ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ โดยเฉพาะพวกผู้ชายที่ได้เห็นดวงตาที่สวยงามของเธอพวกเขาจะหลงใหลในทันที มันยากที่จะต่อต้านความงามที่ไม่มีใครเทียบได้ของเธอ เป็นธรรมชาติที่ผู้ชายจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อได้ครอบครองเธอ
“เอาล่ะดูเหมือนว่าคงไม่มีทางเลือก ผมจะมอบเธอให้กับคุณ” หลิวกำ เห็นด้วย
แม้ว่า หลิวกำ และ ยินฮี ไม่ได้กังวลเรื่องอาวุธปืนที่ชี้มาที่พวกเขา แต่สำหรับสมาชิกในทีมคนอื่นๆยากที่จะมีชีวิตได้หากพวกเขาถูกยิง
พวกที่มีอาวุธเหล่านี้เป็นเหล่านักโทษ นักโทษทุกคนกลายเป็นพวกเลือดเย็นพวกเขาไม่ลังเลที่จะฆ่าชีวิตผู้คน ดังนั้นเพื่อประโยชน์ของเพื่อนของเขา หลิวกำ จึงพยายามรักษาความสงบ
“โอ้? งั้นก็รีบมาซิ รีบพาเธอมาที่นี่ ฉันต้องการเธอเท่านั้น!” เขาไม่สามารถต้านทานความงดงามของ ยินฮี ได้
“ผมต้องการให้เขามีชีวิตอยู่” หลิวกำ กระซิบเสียงต่ำกับ ยินฮี
ยินฮี พยักหน้าและก้าวไปข้างหน้าไปยังผู้นำหน้าบาก
“ผู้หญิงสวยเป็นของฉัน แต่แกต้องตาย!” ผู้นำหน้าบากตะโกนออกมาเมื่อ ยินฮี มายืนเคียงข้างกับเขา ผู้นำได้หัวเราะอย่างน่าเกลียดและชี้ปืนไรเฟิลไปที่ หลิวกำ
อย่างไรก็ตามก่อนที่ผู้นำจะเหนี่ยวไก มือที่ถือไรเฟิลของเขาก็รู้สึกเจ็บปวด จากนั้นเขาก็เห็นมือของเขาพร้อมกับปืนหล่นลงกับพื้น มือของเขาพ่นเลือดออกมา มันตัดเป็นแผลยังราบเรียบ หลายคนที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงเริ่มเห็นความผิดปกติพวกเขารีบหันปากกระบอกปืนไปที่ ยินฮี เนื่องจากพวกเขาอยู่ใกล้ชิดกันมากทำให้พวกเขาไม่กล้ายิงในทันที มันทำให้ ยินฮี สามารถตอบโต้พวกเขาได้ทันท่วงที ในช่วงเวลาเพียงแค่กระพริบตา ยินฮี ตัดมือที่ถืออาวุธของพวกเขาตามด้วยการชกไปที่หน้าอก ลำคอ และด้านหลังศีรษะของพวกเขาทำให้พวกเขาล้มลงกับพื้น
หลิวกำ วิ่งไปและเริ่มทุบคนอื่นๆ ทั้งหมด เขาและ ยินฮี ทำงานร่วมกันอย่างมีประสิทธิภาพ แทบทุกหมัดหรือการเตะจะสามารถทำลายกระดูกได้ พวกลูกกะจ๊อก ที่สามารถตื่นตัวได้ทันเวลายิงปืนใส่ หลิวกำ และ ยินฮี แต่ทั้งสองคนเหมือนปีศาจเนื่องจากกระสุนไม่สามารถยิงพวกเขาเข้าได้
กระสุน 2-3 นัดพูดตรงไปที่ร่างของ หลิวกำ แต่มันก็ไม่มากพอที่จะทำให้เกิดความเสียหายได้ เนื่องจากผลกระทบของ [เกราะหมอก]
สำหรับผู้ที่ไม่มีอาวุธปืนพวกเขาพยายามโจมตี หลิวกำ และ ยินฮี ด้วยดาบ การโจมตีของพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ทำให้พวกเขาตกใจ แม้กระทั้งกระสุนยังไม่สามารถทำร้าย หลิวกำ และ ยินฮี ได้ ทันใดนั้นพวกเขาก็หันหลังกลับและวิ่งไปยังรถ 2 คันที่มีไว้สำหรับข่นส่งนักโทษ
ก่อนที่พวกเขาจะวิ่งมาถึงรถ ยินฮี และ หลิวกำ จับพวกเขาและตัดแขนขาของพวกเขาออก
จางเฉียงหลี่ และสมาชิกในทีมที่ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยมาพร้อมกับ หลิวกำ พวกเขาพันแผลของผู้นำด้วยเศษผ้า หลังจาก ยินฮี จัดการผู้ที่หลบหนีไปหมด หลิวกำ ก็ตรวจสอบรถขนส่งนักโทษเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง หลังจากที่ยืนยันว่าปลอดภัยแล้วพวกเขาก็ขับรถไปบริเวณใกล้เคียงที่สมาชิกของทีมรักษาตัวอยู่
“โอ้ พี่ชายทั้งหลาย โปรดไว้ชีวิตผม ได้โปรดเถอะ!” ผู้นำหน้าบากร้องไห้ ตอนนี้เขาสูญเสียมือของเขาไปและไม่สามารถแสดงความกร่างได้อีกต่อไป
“ตอนนี้นายสามารถบอกเหตุผลพวกเราได้แล้วว่าทำไมนายถึงทำร้ายพวกเรา?” หลิวกำ ถาม
“อ้า… เป็นเพราะพวกเรากลัวว่าคุณจะยึดค่ายของเรา ดังนั้นเราจึงตัดสินใจจัดการกับพวกคุณ คุณจะเข้าใจว่าไม่มีที่ไหนดีกว่าที่นี่แล้ว ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจความตั้งใจของผม ..ถ้าคุณไม่ฆ่าผม ผมจะพาคุณไปยังค่ายของเรา และช่วยเหลือคุณ มันตั้งอยู่ที่เรือนจำข้างหน้า!เราเก็บอาวุธไว้มากมายมีอาหารอยู่ที่นั่น เรายังจับสาวๆไว้เป็นโหลในห้องขัง เมื่อเราไปถึงที่นั่นผมสามารถให้ทุกอย่างกับคุณได้! อาวุธ ทรัพยากร อาหารและแม้กระทั่งผู้หญิงที่สวย!” ผู้นำหน้าบากเจรจาทันที
“ บอกมาสิคนที่ขว้างระเบิดมือ เขาอยู่ที่ไหน?” หลิวกำ บีบแขนที่ถูกตัดของผู้นำหน้าบาก
“ไม่นะ! มันเจ็บ…ผมจะพูด! ถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่แถวนี้พวกเขาคงจะกลับไปที่เรือนจำแล้ว…”ผู้นำหน้าบากร้องตะโกนออกมา
“ที่ค่ายเรือนจำขอนายมีคนกี่คน?มีอาวุธเท่าไหร่ที่ถูกเก็บอยู่ที่นั่น?” หลิวกำ ยังคงกดไปที่แผลของผู้นำหน้าบาก…
