ตอนที่18คุณไม่เหมาะสมกับเธอ
จิ๋นลี่ยวนไม่ได้เคลื่อนไหวหลังจากพูดออกไปยืนมองพวกเขาอย่างเงียบเชียบเพียงแค่มองยินเสี้ยวเสี้ยวก็รู้สึกหวาดกลัวในทันทีฉวยจังหวะที่สติของเซี่ยงเฉิงยังไม่ทันได้กลับมาดึงข้อมือของตัวเองออกมาทันทีมองจิ๋นลี่ยวนแล้วรีบขึ้นรถอย่างรวดเร็ว
เสียงปังทำให้เซี่ยงเฉิงตกใจในตอนนี้เองที่เขาได้มีโอกาสมองอย่างละเอียดว่าผู้ชายที่มาแย่งผู้หญิงของตัวเองไปนั้นเป็นใคร!ตอนที่ยินรั่วอวิ๋นโทรศัพท์ไปบอกข่าวนี้กับเขาเขาตกใจจนแทบช็อกเขารู้ดีว่ายินเสี้ยวเสี้ยวเป็นผู้หญิงอย่างนี้ถึงแม้ว่าจะดื้อรั้นแต่ก็ใจอ่อนมากที่จริงแล้วเขาเวลาที่เหมาะสมหลังจากนั้นค่อยขอร้องให้เสี้ยวเสี้ยวให้อภัยแต่เขากลับคิดไม่ถึงเรื่องเพิ่งจะผ่านมาแค่วันเดียว!ยินเสี้ยวเสี้ยวก็แต่งงานแล้ว!
จิ๋นลี่ยวนมองดูเซี่ยงเฉิงครั้งเดียวก็หันกลับไปเตรียมจะขึ้นรถมือที่กำลังเปิดประตูก็ได้ยินเสียงของเซี่ยงเฉิงดังขึ้นมา
น้ำเสียงของเซี่ยงเฉิงประกอบไปด้วยความโกรธและความอิจฉานอกจากนั้นยังมีความหยิ่งยโส:“คุณเป็นใครกันแน่?ฉันไม่ยินยอมให้เสี้ยวเสี้ยวแต่งงานกับคนอย่างคุณ!แม้แต่ผู้หญิงคนเดียวยังเลี้ยงไม่ได้คุณไม่เหมาะสมกับเสี้ยวเสี้ยว!”
ประตูที่กำลังจะเปิดก็หยุดลงยินเสี้ยวเสี้ยวนั่งอยู่ข้างในรถเรียบร้อยแล้วจึงไม่ได้ยินว่าคนด้านนอกพูดอะไรกันแต่เพียงได้เห็นการแสดงออกของจิ๋นลี่ยวนเธอก็รู้ได้แล้วผู้ชายคนนั้นไม่ดีใจเท่าไรนักอีกทั้งการแสดงออกอย่างฮึกเหิมในตอนนี้ของเซี่ยงเฉิง!แต่ว่าตอนนี้เธอหนึ่งไม่อยากเผชิญหน้ากับเซี่ยงเฉิงสองไม่กล้าเผชิญหน้ากับจิ๋นลี่ยวนทำได้เพียงนั่งรออย่างสงบเงียบในรถคล้ายแมวไล่จับอย่างไม่สบายใจ
ดวงตาคมของจิ๋นลี่ยวนเบิกขึ้นเล็กน้อยมองไปที่เซี่ยงเฉิงมุมปากยกขึ้นชั่วขณะทำให้เซี่ยงเฉิงรู้สึกเกร็งอย่าอดไม่ได้
“ฉันคือสามีของยินเสี้ยวเสี้ยวจิ๋นลี่ยวนส่วนฉันจะเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมกับเธอปัญหานี้คุณควรจะถามเธอ”จิ๋นลี่ยวนขยับปากพูดช้าๆด้วยท่าทางผ่อนคลายราวกับกำลังเดินซื้อของอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเอง“แต่ว่าไม่ว่าฉันจะเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมฉันล้วนรู้ดีคุณไม่เหมาะสม”
เซี่ยงเฉิงถูกทำให้โกรธมากขึ้นจึงเดินก้าวใหญ่ไปทางจิ๋นลี่ยวนท่าทางแบบนั้นคล้ายกับในตอนนี้ทั้งสองคนกำลังจะทะเลาะกัน!
“คนแซ่จิ๋นฉันไม่ยอมให้คุณคบกับเสี้ยวเสี้ยว!”เซี่ยงเฉิงตะคอกไปด้วยเดินเข้ามาด้วยคนทั้งคนโกรธจนสีหน้าเขียวคล้ำท่าทางคล้ายต้องการเข้ามาต่อยจิ๋นลี่ยวน“เดิมทีเสี้ยวเสี้ยวก็ไม่ได้รักคุณ!”
เซี่ยงเฉิงแบบนี้เผชิญหน้าอยู่นี้จิ๋นลี่ยวนไม่เพียงแต่ไม่สามารถถอยหลังได้กระทั่งตำแหน่งยังยืนต้อนรับเซี่ยงเฉิงอย่างมั่นคงคนที่มีความสามารถและยอดเยี่ยมยืนอยู่ตรงนั้นมุมปากยกขึ้นเล็กน้อยหัวเราะเยาะออกมาไม่หยุดเสียงนี้เองที่ทำให้เซี่ยงเฉิงหยุดลงมือกำแน่นเป็นกำปั้นบีบแน่นสายตาที่เต็มไปด้วยเปลวไปมองจิ๋นลี่ยวน:“จิ๋นลี่ยวนคุณหัวเราะอะไร?มีอะไรน่าขำอย่างนั้นหรือ?”
จิ๋นลี่ยวนหยุดการหัวเราะของตัวเองลืมตาขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าพูดเสียงเบา:“ขอโทษทีฉันเพิ่งจะได้ยินเรื่องน่าตลกมาเรื่องหนึ่ง”
เซี่ยงเฉิงเกลียดจนเข็ดฟันแต่บังเอิญตรงจิ๋นลี่ยวนมีกล้องอยู่ตรงนั้นพอดีเขายิ่งไม่กล้าบุ่มบ่ามทำอะไรง่ายๆสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเซี่ยงเฉิงรู้สึกว่าสายตาของจิ๋นลี่ยวนค่อนข้างคุ้นเคยยิ่งบวกกับนามสกุลจิ๋นของจิ๋นลี่ยวนเขายิ่งไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามเข้าไปอีกถึงแม้ในใจจะรู้ว่าเรื่องแบบนี้มีความเป็นไปได้ต่ำมากแต่เขาก็รู้สึกกดดันอย่างเสียมิได้กลัวว่าหากปรากฏว่าความเป็นได้ที่ต่ำมากนั้นจะเป็นจริง!
“จิ๋นลี่ยวนไม่มีใครพูดเรื่องตลกกับคุณ!”น้ำเสียงกดต่ำอย่างมีปัญหาของตัวเซี่ยงเฉิงเองทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ประโยคแรกที่จิ๋นลี่ยวนพูดกับตัวเองคือ‘คุณเซี่ยง’?ชั่วขณะนั้นภายในใจก็เคร่งเครียดขึ้นมา:“คุณเป็นใครกันแน่?”
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆไม่ว่าที่คุณพูดจะหมายถึงอะไรหรือคุณคิดอะไรอยู่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป……”พูดไปสายตาคมของจิ๋นลี่ยวนก็มองไปที่ยินเสี้ยวเสี้ยวที่นั่งอยู่บนรถเรนจ์โรเวอร์แล้วพูดอย่างหนักแน่น“เธอเป็นภรรยาของฉันจิ๋นลี่ยวนไม่ว่าฉันจะเป็นหรือจะตายเธอก็ล้วนเป็นคนของบ้านจิ๋นของฉันเป็นผู้หญิงของฉันจิ๋นลี่ยวน”
เซี่ยงเฉิงเมื่อได้ยินคำพูดนั้นชั่วขณะนั้นก็คล้ายกับมีเลือดไหลออกมาแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะทำร้ายจิ๋นลี่ยวนจริงๆด้านหน้าคือบ้านยินหากว่าเขามีเรื่องวุ่นวายกับยินเสี้ยวเสี้ยวในตอนนี้เช่นนั้นทุกสิ่งของเขาจะหายไปและเดิมทีจิ๋นลี่ยวนที่ไม่สนใจว่าเขาจะคิดอะไรก็หันหลังกลับขึ้นรถไปแล้วก็สตาร์ทรถพายินเสี้ยวเสี้ยวเข้าไปในประตูบ้านของบ้านยินปล่อยเซี่ยงเฉิงไว้ข้างหลังจนกลายเป็นจุดสีดำเล็กๆยิ่งไกลออกไปยิ่งเลือนราง
