ตอนที่12อย่างไรก็ต้องหย่า
คำพูดเสียดสีที่ออกมาเดิมทีเธอก็ยังกลัวอยู่นิดหน่อยแต่ว่าตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าจิตใจของตัวเองสงบอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้แม้ว่าจิ๋นลี่ยวนที่เพิ่งจะแต่งงานกันได้ทิ้งเธอไว้แต่ว่าจิ๋นลี่ยวนก็ได้มอบ‘อาวุธ’ที่ร้ายกาจให้เธอไว้
ตราบใดที่เธอแต่งงานแล้วถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังจะเข้ามาก้าวก่ายการแต่งงานของเธออีกแม้จะสามารถพูดได้ว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปความสัมพันธ์ของเธอกับก็ไม่ถือว่า‘สนิทสนม’กันได้เพราะว่าเธอได้พูดออกไปแล้วลูกสาวที่แต่งออกไปแล้วก็เหมือนน้ำที่ถูกสาดออกไปไม่มีวันเอากลับคืนมาได้!
“เขามีธุระต้องรีบไปจัดการค่ะรอมีโอกาสที่เหมาะสมเขาจะเข้ามา”ยินเสี้ยวเสี้ยวตอบอย่างเย็นชาแต่อย่างน้อยก็ยังมีความเคารพเหลืออยู่พูดจบก็เตรียมตัวจะขึ้นชั้นบน:“ถ้าหากว่าพวกคุณไม่มีเรื่องอะไรจะพูดแล้วเช่นนั้นฉันต้องขอขึ้นไปชั้นบนก่อนนะคะ”
“ฉันบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้!”ยินไป่ฝันตะคอกเสียงดังหันมามองในสายตาโกรธจนแทบจะมีไฟลุกออกมา:“เธอรีบไปตามคนมาเดี๋ยวนี้!เธออย่าคิดว่าจะพูดจาห้วนๆสั้นๆแบบนี้แล้วฉันจะเชื่อเธอนะ!ถ้าหากวันนี้เธอไม่เอาทะเบียนสมรสออกมาไม่เรียกคนมาเธอก็ต้องแต่งงานกับคุณลุงจางอย่างแน่นอน!ใครก็ไม่สามารถโต้แย้งได้!”
ยินเสี้ยวเสี้ยวเอื้อมมือไปจับกระเป๋าใบเล็กที่อยู่ด้านหลังของตัวเองภายในกระเป๋าไม่มีสมุดสีแดงเพราะว่าทะเบียนสมรสถูกจิ๋นลี่ยวนหยิบออกไปเก็บตามใจชอบแล้วและในกระเป๋าของเธอมีเพียงสมุดทะเบียนบ้านแต่นั่นก็เพียงพอแล้ว
หันหลังกลับยินเสี้ยวเสี้ยวกลับมาที่ห้องรับแขกนำสมุดทะเบียนบ้านในมือวางลงบนโต๊ะน้ำชายังไม่ทันได้ฟังเสียงเสียดสีด้านหลังทำให้เธอขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
“เฮ้เสี้ยวเสี้ยวเธอโดนคนหลอกเอาหรือเปล่า?ตอนนี้พวกเราต้องการเห็นทะเบียนสมรสไม่ใช่สมุดทะเบียนบ้านนะ”หลี่หมึ้งเดินเข้ามาด้านหน้าแล้วหยิบสมุดทะเบียนบ้านขึ้นไปดูตามใจชอบเดิมทียังไม่รู้ว่าเป็นสมุดทะเบียนบ้านของตัวเองตอนนี้ถึงได้รู้แล้วมองแล้วมองอีกสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นแย่ขึ้นมา:“เสี้ยวเสี้ยวเธอเอาสมุดทะเบียนบ้านออกไปตอนไหนกันทำไมฉันถึงได้ไม่รู้?”
ยินเสี้ยวเสี้ยวมองหลี่หมึ้งที่ดวงตาเริ่มมีความโกรธเกรี้ยวเธอรู้แล้ว‘อาวุธ’ที่จิ๋นลี่ยวนให้เธอไว้ได้ใช้ประโยชน์แล้ว
แม้ว่าจิ๋นลี่ยวนตัวคนจะไม่อยู่สมุดสีแดงก็ไม่อยู่แต่ว่าสมุดทะเบียนบ้านเพียงเล่มเดียวก็สามารถอธิบายเรื่องราวได้เพียงพอแล้ว
“คุณแม่คะคุณควรจะดูให้ชัดเจนตอนนี้ทะเบียนบ้านของบ้านยินไม่มีชื่อของฉันอยู่แล้ว”ที่ยินเสี้ยวเสี้ยวพูดออกมาคือความจริงเมื่อได้รับทะเบียนสมรสจิ๋นลี่ยวนได้ให้คนย้ายยินเสี้ยวเสี้ยวจากทะเบียนบ้านเดิมไปไว้ในทะเบียนบ้านของเขาแล้วตอนนี้ในสมุดสีน้ำเงินนั้นมีอยู่เพียงแค่สองชื่อหนึ่งคือชื่อของจิ๋นลี่ยวนที่เป็นเจ้าบ้านความสัมพันธ์คือ‘สามี’อีกหนึ่งคือยินเสี้ยวเสี้ยวผู้อยู่อาศัยความสัมพันธ์คือ‘ภรรยา’ดังนั้นในสมุดทะเบียนบ้านของจึงไม่มีชื่อของอยู่แล้ว:“ทะเบียนบ้านของฉันก็ย้ายในวันนี้ไปที่สมุดทะเบียนบ้านของ……สามีของฉันเองค่ะ”
น้ำเสียงที่เรียกว่า‘สามี’เห็นได้ชัดว่ายินเสี้ยวเสี้ยวยังไม่คุ้นเคยนิดหน่อยหลังจากเรียกไปแล้วสีหน้าก็แดงระเรื่ออย่างอดไม่ได้
เมื่อยินไป่ฝันได้ฟังก็ยื่นมือไปหยิบสมุดทะเบียนบ้านมาดูด้านในไม่มีชื่อของยินเสี้ยวเสี้ยวแล้ว!
“ยินเสี้ยวเสี้ยว!เธอต้องไปหย่าให้ฉันเดี๋ยวนี้!”ยินไป่ฝันตะคอกด้วยความโกรธสีหน้าของเขาเขียวคล้ำร่างกายสั่นเทาเล็กน้อยผู้จัดการจางที่มองเหตุการณ์อยู่ด้านข้างสีหน้าดำมืดหัวใจของยินไป่ฝันแทบระเบิดพูดด้วยน้ำเสียงชั่วร้าย:“เธอต้องไปหย่าให้ฉันเดี๋ยวนี้!หลังจากหย่าแล้วฉันจะให้รีบแต่งงานกับผู้จัดการจาง!”
ยินเสี้ยวเสี้ยวมองพ่อของตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อเพื่อผลประโยชน์เขาไม่คิดจะเสียใจอะไรส่งลูกชายของตัวเองไปต่างประเทศให้หล่อเลี้ยงธุรกิจของครอบครัวยากลำบากแถมยังต้องเรียนระดับปริญญาไปด้วยไม่ได้พบหน้ากันมาหลายปี;ยอมให้ลูกสาวคนเล็กแย่งแฟนหนุ่มของลูกสาวคนโตไปตอนนี้ยังบังคับให้เธอแต่งงานกับลุงอายุสี่สิบกว่าปีอีก!
หลบตาลงยินเสี้ยวเสี้ยวส่ายหัวอย่างหนักแน่นพูดกับพ่อของตัวเอง:“ขอโทษค่ะคุณพ่อฉันจะไม่หย่าและฉันก็จะไม่แต่งงานกับคุณลุงจาง……”
เพี๊ยะ!
ยังไม่ทันได้พูดจนจบบนแก้มของยินเสี้ยวเสี้ยวก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาระยะเวลาเพียงสองวันทั้งสามคนที่อยู่ในครอบครัวนี้คนหนึ่งตบเธอหนึ่งครั้งและทุกครั้งที่ตบก็ราวกับอยากจะตีเธอให้ตายอย่างโหดเหี้ยม!
ทั้งห้องเงียบสงัดอย่างน่ากลัวอย่างไม่คาดฝันกริ่งประตูก็ดังขึ้นยินรั่วอวิ๋นเดินไปเปิดประตูเสียงตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยวของยินไป่ฝันก็ดังขึ้นมาในห้อง:“เธอมันผ็หญิงเลวบ้านยินของฉันไม่ต้องการลูกสาวที่ไม่ได้เรื่องอย่างเธอเธอแต่งงานกับแขกผู้มีบุญคุณไม่คิดว่ามันน่าขายหน้าหรือ!ช่างเป็นโชคร้ายครอบครัวจริงๆ!เธอจะหย่าให้ฉันแล้วแต่งงานกับบ้านจางหรือจะไปให้พ้นจากบ้านยินของฉัน!”
