ตอนที่28 เห็นได้ชัดว่าเขินอาย
ยินรั่วอวิ๋นถูกรอยยิ้มของยินเสี้ยวเสี้ยวทำให้ทั้งตัวแข็งทื่อ รีบถามกลับ “พี่ยิ้มอะไร?”
จัดงานแต่งออกมาไม่ได้?
ยินเสี้ยวเสี้ยวฟังคำพูดนั้นก็อยากที่จะหัวเราะดังๆออกมา! หากว่าบ้านจิ๋นที่ยิ่งใหญ่ยังไม่สามารถจัดงานแต่งออกมาได้ อย่างนั้นเธอยินเสี้ยวเสี้ยวจากนี้ต่อเจอยินรั่วอวิ๋นคงต้องเรียกพี่สาวแล้ว!
เพียงคิดถึงงานแต่งงาน หากว่าคนบ้านยินรู้ว่าจิ๋นลี่ยวนเป็นคนบ้านจิ๋น เลือดในตัวของเธอก็เดือดแล้ว!
สายตาดูถูกเหยียดหยามคงเป็นสิ่งที่ทำให้คนเกลียดเป็นพิเศษ แถมตอนนี้จากที่ยินเสี้ยวเสี้ยวมองถึงแม้จิ๋นลี่ยวนไม่ใช่คนในบ้านจิ๋นเป็นเพียงแค่หมอศัลยกรรม ก็เป็นหมอศัลยกรรมของโรงพยาบาลหนันหยูในเมือง T โรงพยาบาลอันดับหนึ่งของเมือง T จิ๋นลี่ยวนเป็นถึงมือดีของแผนกศัลยกรรมเลยนะ! ในโลกนี้มีกี่คนที่กล้าทำผิดต่อหมอ?
“ฉันยิ้มอะไร?” ยินเสี้ยวเสี้ยวถามกลับ ท่าทางที่น่ารักเป็นพิเศษแบบนั้น หันกลับไปทางยินรั่วอวิ๋น พูดเสียงเบา “ฉันกำลังคิด งานแต่งงานของฉันกับจิ๋นลี่ยวน ต้องยืมเงินเธอกี่บาทถึงจะเหมาะสม”
ยินรั่วอวิ๋นยิ้มหัวเราะอย่างภูมิใจ ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับทำเหมือนไม่ได้สนใจ มองดูยินรั่วอวิ๋นบอกให้เซี่ยงเฉิงออกไปก่อน สายตามองเธอที่กำลังจะออกไปแล้วก็ได้ยินยินรั่วอวิ๋นพูดขึ้นประโยคหนึ่ง ที่ทำให้ใจของยินเสี้ยวเสี้ยวมีหลายอารมณ์
“พี่สาวอยากให้ฉันเตือนพี่หน่อยไหม? พี่เป็นถึงคนที่แม้แต่งานหมั้นยังไม่มี ถึงตอนที่แต่งงานออกไปกับบ้านจิ๋น ถึงแม้พี่จะเป็นคุณหนูใหญ่บ้านยินก็ไม่มีความหมายใดใด” ยินรั่วอวิ๋นมองดูสีหน้าที่เปลี่ยนไปของยินเสี้ยวเสี้ยวอย่างพอใจ ในใจแสดงออกอย่างอวดเก่งยังคงพูดต่อ “พี่สาว ทำยังไงดีล่ะ? พ่อแม่ไม่ยอมไปพบคนบ้านจิ๋น พี่พูดการแต่งงานของพี่จะกลายเป็นโมฆะไหม หรือฉันควรที่จะบอกให้พ่อช่วยพี่เก็บผู้จัดการจางไว้ล่ะ?”
พูดจบยินรั่วอวิ๋นไม่รอให้ยินเสี้ยวเสี้ยวได้พูด แผ่นหลังที่เดินออกไปทางที่เซี่ยงเฉิงจากไป เหลือไว้เพียงยินเสี้ยวเสี้ยวที่ภายในใจสับสน
ผ่านไปนาน ยินเสี้ยวเสี้ยวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ
ที่แท้ คนก็เป็นแบบนี้ไม่สามารถที่จะถูกปกป้องได้ เธอเพิ่งจะถูกจิ๋นลี่ยวนปกป้องเพียงสองวัน เธอก็กลายเป็นคนเชื่องช้าไปแล้ว!
ในเมือง T ผู้หญิงคนหนึ่งต้องแต่งงาน แต่ว่าพ่อแม่ฝ่ายหญิงไม่ยอมไปพบพ่อแม่ฝ่ายชาย นั้นเป็นเรื่องที่น่าขายหน้าอย่างหนึ่งของฝ่ายชาย? มิน่าเมื่อกี้จิ๋นลี่ยวนถึงได้โกรธแบบนั้น แถมเธอไม่ได้เป็นลูกสาวคนสำคัญในบ้าน คำพูดของคนที่น่ากลัวแบบนั้น เธอจะมีความกล้าที่จะเดินต่อไปยังไงดี……………….
ยินเสี้ยวเสี้ยวยังคงอารมณ์เสียกับคำถามนี้ โทรศัพท์ก็มีข้อความเด้งขึ้นมา เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย เพียงไม่นานใบหน้าของเธอก็แสดงรอยยิ้มออกมา
wwพูด “เสี้ยวเสี้ยวดึกขนานี่ยังไม่นอนรอให้ฉันไปจัดการเธอหรือไง?”
ยิ้มหวานหวานพูด “พี่ชายฉันกำลังจะเตรียมนอนพอดี”
wwพูด “อืม รีบๆพักผ่อนไม่ต้องพลิกโฆษณาเธอไปมา รอพี่กลับไปเธอค่อยมาช่วยพี่ทำโฆษณา”
นิ่งเงียบไปนาน ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ตอบกลับไปประโยคหนึ่ง “พี่ชาย รั่วอวิ๋นจะแต่งงานแล้ว พี่รู้หรือเปล่า? พี่จะกลับมาไหม?”
ชายในโทรศัพท์ก็ถามขึ้นหลังจากเงียบไปนาน “เธออยากให้พี่กลับไปไหม?”
ยินเสี้ยวเสี้ยวมองดูคำตอบของยินจื่อเจิ้น อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นมาอย่างมาก กอดโทรศัพท์และเอนลงบนเตียง ตอบกลับ “อืม เสี้ยวเสี้ยวไม่ได้เจอพี่ชายมาตั้งนาน รอพี่กลับมาเสี้ยวเสี้ยวมีเรื่องสำคัญบางอย่างจะบอกพี่………….”
มหาสมุทรนอกเมือง ยินจื่อเจิ้นหยิบโทรศัพท์และยกยิ้มมุมปาก คำพูดที่มาพร้อมความเด็ดขาด “รีบนอนได้แล้ว! หากฉันกลับไปแล้วเห็นเธอผอมลง ฉันจะจัดการกับเธอยังไงดีนะ!”
รับทราบพี่ชายที่ฉันรักที่สุด
ตอบเสร็จยินเสี้ยวเสี้ยวก็คิดถึงความเป็นไปได้ที่จะทำให้ยินจื่อเจิ้นพบกับพ่อแม่ของบ้านจิ๋น ในใจก็รู้สึกดีขึ้นมาอยู่บ้าง ตอนนี้เธอคิดถึงเพียงความสามารถของตัวเอง ไม่ทำให้จิ๋นลี่ยวนลำบากเกินไป
ใครจะรู้ โทรศัพท์เพิ่งวางไป ไม่นานก็ส่งเสียง มองดูคำสามคำบนโทรศัพท์ “จิ๋นลี่ยวน” ใบหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวก็แดงขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้เป็นเพราะตอนกลางคืนของฤดูร้อนมันร้อนไปหรือความโกรธเมื่อกี้ของเธอยังไม่ดับไป…….
รับโทรศัพท์ เสียงของยินเสี้ยวเสี้ยวติดขัดเล็กน้อย “ฮัลโหล?”
คิ้วของจิ๋นลี่ยวนกระตุกถามเสียงเบา “เธอร้องไห้?”
ไม่นานใบหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ดำแล้ว!
เห็นได้ชัดว่าคนในสายกำลังเขินอายทำไมถึงบอกว่าร้องไห้! มีอะไรน่าร้องกันห้ะ! พี่ชายที่รักของเธอจะกลับมาสนับสนุนเธอแล้ว อีกไม่นานเธอก็จะเป็นยินเสี้ยวเสี้ยวคนที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวฝนแล้ว!
ยินเสี้ยวเสี้ยวขดเข้าไปในผ้าห่ม ตอบไปอย่างอึนๆ “ไม่มี เพิ่งหลับไปเล็กน้อยยังไม่ตื่น”
จิ๋นลี่ยวนก็ไม่ได้สับสนยังคงพูดต่อ “อืม ตอนนี้ฉันถึงบ้านแล้ว อีกอย่างพรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน คุณย่าอยากให้เธอมาที่บ้านจิ๋นดูแลเธอ ตอนพักกลางวันฉันจะไปรับเธอ”
ฟังคำพูดของจิ๋นลี่ยวน จิตใต้สำนึกของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ถามกลับ “นายทำงานไม่เหนื่อยหรือไง? จะมารับทำไมกันฉันเรียกรถไปเองก็ได้แล้ว นายก็ทำงานให้ดีๆเถอะ”
คนในสายอย่างจิ๋นลี่ยวนเผยยกมุมปาก นานเข้าถึงค่อยตอบ “อืม ฉันเข้าใจแล้วถึงตอนนั้นเธอก็รอฉันอยู่ที่บ้าน ฉันเลิกงานแล้วจะไปหา”
พูดจบ ไม่มีโอกาสให้ยินเสี้ยวเสี้ยวได้ตอบกลับ เขาก็พูดฝันดีแล้วตัดสายไป ยินเสี้ยวเสี้ยววางโทรศัพท์และเข้าไปในห้องน้ำ เตรียมพร้อมจะพักผ่อน เรื่องที่จิ๋นลี่ยวนจะมารับเธอทั้งหมดถูกเก็บเข้าไปในสมองส่วนหลังแล้ว
วันรุ่งขึ้น ใกล้เวลาจบการศึกษา ยินเสี้ยวเสี้ยวยุ่งอย่างมากตั้งแต่เย็นจนถึงตอนกลางวันเธอถึงค่อยตื่นขึ้นมา
จัดการกับตัวเองเสร็จ กำลังเตรียมพร้อมไปกินข้าว โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลก คิดแล้วคิดอีกยินเสี้ยวเสี้ยวก็รับโทรศัพท์ ถามอย่างสุภาพ “สวัสดี ฉันคือยินเสี้ยวเสี้ยว”
“ยินเสี้ยวเสี้ยวย่าเองนะ” สายในโทรศัพท์ค่อนข้างดัง เหมือนต้องการถ่ายทอดอารมณ์ตื่นเต้นในใจของคุณย่าจิ๋นออกมา “ตื่นแล้วใช่ไหม? รอก่อนอย่าเพิ่งกินข้าวกลางวันนะ มากินเป็นเพื่อนย่า กินเสร็จย่าพาเธอไปเดินเล่น”
ยินเสี้ยวเสี้ยวยังคงถูกคำพูดของคุณย่าจิ๋น “ย่าเองนะ” ทำให้สั่น ครึ่งวันสติก็ยังไม่กลับมา เมื่อวานยังไม่ได้เจอเธอทำไมถึงยังพอใจในตัวเธอได้ ตอนนี้แม้แต่เบอร์ของเธอก็ยังมี คำพูดยังดูสนิทสนม? ครึ่งวันยังไม่ได้สติกลับมา ยินเสี้ยวเสี้ยวทำเพียงตอบไปอย่างงงๆ………
รอจนวางสาย ยินเสี้ยวเสี้ยวตีหัวของตัวเองอย่างรำคาญ ขณะนั้นประตูก็ดัง “แกร็ก” อีกครั้ง แค่เบาๆก็เปิดออก………
ยินเสี้ยวเสี้ยวเบิ่งตากว้างมองไป เวลาเดียวกันคนที่อยู่นอกประตูก็มองมาพอดี………
ที่จริงยินเสี้ยวเสี้ยวกลัวคุณย่าจิ๋นอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่เขาลือกันมาหรือหลังจากได้คุยกับคุณย่าจิ๋นที่ดูร่าเริงอย่างมาก ต่างก็ทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยวกลัว ดังนั้นสายเมื่อกี้หัวจากที่ดูเรียบร้อยก็กลายเป็นรังนก ช่างดู……..ไม่น่ามองเป็นพิเศษ
แถมคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ที่แท้ก็คือ…….จิ๋นลี่ยวน
ราวกับว่าเคยชินกับท่าทางสับสนแบบนั้นของยินเสี้ยวเสี้ยว จิ๋นลี่ยวนไม่ได้ตกใจเพียงแต่กระตุกคิ้ว ปากเผยรอยยิ้มและเดินเข้ามาในห้องของยินเสี้ยวเสี้ยวอีกครั้ง
ดวงตาดำของจิ๋นลี่ยวนมองดูเธอ กลับทำให้เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูกเหมือนกลับไม่ได้สวมชุดแบบนั้น? คิดได้ว่าที่นี่คือห้องของตัวเอง ยินเสี้ยวเสี้ยวอยากที่จะเรียกคนมาเชิญเขาออกไป แต่ยังไม่ได้เปิดปากเธอก็รู้สึกเสียใจอีกรอบ…..
“ยินเสี้ยวเสี้ยว เมื่อวานเธอบอกฉันว่ารูปร่างเธอดีวันนี้เปลี่ยนแล้วหรือยัง? คิดว่าใบหน้ากลมของเธอก็ไม่เลว?” เห็นได้ชัดว่าเป็นคำพูดเยาะเย้ย แต่ทำไมยินเสี้ยวเสี้ยวถึงรู้สึกหนาวล่ะ? มองดู สายตาที่มองลึกของจิ๋นลี่ยวนทำให้เธอก้มลงมอง จิ๋นลี่ยวนมองเห็นท่าทางน่ารักของเธอ ก็พูดต่อ “ถ้าอีกครั้ง ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ห้องคนเดียวแล้วไม่ล็อคประตู เธอรอฉันให้เธอไปอยู่ข้างๆย่าหนึ่งเดือน!”
ใจของยินเสี้ยวเสี้ยวร้องโศกเศร้า!
ไอ้บ้าจิ๋นลี่ยวน! นอกจากชอบขู่เธอแล้ว ยังทำอะไรได้อีก? พูดถึงรูปร่างเธอหรือไง? ใบหน้าของเธอหรือ? หากเขารู้ว่าร่างกายเธอเหมือนนางมารใบหน้าเหมือนนางฟ้า! แต่เขาไม่รู้คุณค่า!
เจ้าผู้ชายไม่ดี! ผู้ชายไม่ดี!
จิ๋นลี่ยวนไม่ได้สนใจความคิดเล็กคิดน้อยในใจของยินเสี้ยวเสี้ยว เดินไปนั่งที่ห้องรับแขกเล็กๆสายตามองกวาด
ก็มองเห็นงานเมื่อวานของยินเสี้ยวเสี้ยวสายตาหรี่ลงเล็กน้อย เมื่อรู้สึกได้ว่าผู้หญิงฝั่งนั้นยังไม่ได้มีการขยับจึงเงยหน้าขึ้นพูด “รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ตอนบ่ายฉันยังมีการผ่าตัดต้องทำ”
ยินเสี้ยวเสี้ยวรีบเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง หลังจากออกมาก็หยิบกระเป๋าตัวเองและมายืนอยู่ข้างๆ จิ๋นลี่ยวนเดินมาจูงมือเล็กเดินออกไปอย่างเป็นเรื่องปกติ
เวลานั้นบ้านยินกำลังเตรียมพร้อมกินข้าวกลางวัน จิ๋นลี่ยวนกับยินเสี้ยวเสี้ยวก็ทักทายหลี่หมึ้งและเตรียมพร้อมออกไป แต่ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกได้ว่าวันนี้บรรยากาศของบ้านยินมันไม่ถูก สายตาของยินไป่ฝันที่มองจิ๋นลี่ยวนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แถมสายตายินรั่วอวิ๋นที่มองเธอก็เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย………
ใจเหมือนมีเสียงเตือน อยู่ในบ้านแบบนี้ ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้ว่าควรจะปกป้องตัวเองยังไงมากกว่าจิ๋นลี่ยวน ยังไม่ทันได้พูดอะไร จิ๋นลี่ยวนก็พาเธอออกมาจากบ้านยินแล้ว……
ยินเสี้ยวเสี้ยวสาบานว่าเธอไม่เคยที่จะได้พบคนที่อยู่สูงขนาดนั้น ตอนที่เธอมาถึงบ้านจิ๋น คนในบ้านจิ๋นทุกคนกำลังรอเธออยู่ แถมเมื่อจิ๋นลี่ยวนส่งเธอเสร็จก็รีบกลับไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วเพราะการผ่าตัดตอนบ่ายอาจไม่ทัน
“มาเสี้ยวเสี้ยว” วันนี้คุณย่าจิ๋นดูเหมือนมีความสุขแบบนั้น จิ๋นลี่ยวนจากไปไม่นานก็ดึงมือเธอไปนั่งที่โต๊ะอาหาร จากนั้นหยูเจียห้วยกับจิ๋นหยวนเฟิงก็ไปนั่งที่โต๊ะด้วย “เสี้ยวเสี้ยวเดี๋ยวกินข้าวเสร็จเธอก็ไปคุยกับพ่อแม่ หลังจากนั้นก็ไปพักที่ห้องของลี่ยวนสักพัก รอย่านอนกลางวันเสร็จพวกเราไปเดินเล่นกัน”
ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ได้ปฏิเสธอย่างใด ทำเพียงยิ้มและพยักหน้า
มารยาทบนโต๊ะอาหารบ้านจิ๋นช่างมีมาก ยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่บนโต๊ะอาหารก็กลายเป็นคนที่บ้านจิ๋นให้ความสนใจเป็นบางครั้งบางคร่าว มองดูท่าทีเหมาะสมของเธอ คุณย่าจิ๋นก็ชอบใจมาก
ทันใดนั้นหยูเจียห้วยก็พูดขึ้นประโยคหนึ่ง แต่ประโยคนั้นทำให้เธอรู้สึกถึงอันตราย “ใช่แล้วเมื่อไหร่พ่อแม่ของเธอจะมีเวลา พวกเราจะได้มานั่งคุยเรื่องงานแต่งงานของเธอกับลี่ยวน”
อ้าปาก ยินเสี้ยวเสี้ยวเตรียมพร้อมจะพูด คุณย่าจิ๋นก็ตัดบทของเธอ เกือบจะได้มีโอกาสสารภาพออกไป เมื่อเผชิญหน้ากับคุณย่าจิ๋นที่ดูร่าเริงยินเสี้ยวเสี้ยวทำได้เพียงแค่ยิ้ม “เสี้ยวเสี้ยวอ่า รอก่อนนะ พวกเราเดินเล่นเสร็จก็ไปโรงพยาบาลดูลี่ยวน ถ้าหากว่าโชคดี ไม่แน่ก็อาจจะได้กลับบ้านด้วยกัน………”
ยินเสี้ยวเสี้ยวพยักหน้ายิ้ม เธอมีทางโต้แย้งได้หรือไง?
แต่ว่าทำไมเธอถึงคิดไม่ถึง เธออยู่กับบ้านจิ๋นเพียงช่วงบ่ายสั้นๆ กลับทำให้บ้านยินไม่ลังเลที่จะ “ขาย” เธอ…..
