ตอนที่70 ไปดูบัลเล่ต์กันไหม
บ้านยิน ยินเสี้ยวเสี้ยวขดตัวเป็นลูกบอลเล็กๆใต้ผ้าห่ม คำพูดของจิ๋นลี่ยวนยังคงอยู่ในหูของฉัน.
เขาพูด：ยินเสี้ยวเสี้ยว อย่าทำตัวไร้สาระ……
เขาพูด：ยินเสี้ยวเสี้ยว เธอกลับไปคิดดูดีๆ หลังจากเสร็จสิ้นสองวันนี้ฉันจะติดต่อหาเธอ……
ในสมองมีแต่คำพูดของเขามากมาย แต่ตอนนี้สองประโยคนี้ดูเหมือนจะเป็นคำพูดที่ติดหูเธอ มันทำให้เธอเจ็บ……
เธอก็อยากจะถามมาก จิ๋นลี่ยวน นายรู้ไหมว่านายมีสัญญาการแต่งงานกับแฟนเก่าของนายไหม？
เธอก็อยากจะถามมาก จิ๋นลี่ยวน ถ้าแฟนเก่านายกลับมา นายยังต้องการฉันไหม？
แต่เธอไม่ได้ถามออกไป หลังจากที่เขาไม่ชอบเธอที่ไร้สาระ เธอไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ ได้แต่มองจิ๋นลี่ยวนที่ส่งเธอกลับบ้าน แล้วจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ.
ก๊อก ก๊อก.
ประตูถูกเคาะ ยินเสี้ยวเสี้ยวหยินเสี่ยวเซียวครุ่นคิดสักพักแล้วก็อยากจะลุกขึ้นยืนยื่นมือออกไปลูบหน้าพยายามทำให้ใบหน้าของเธอดูดีขึ้น แล้วเดินไปเปิดประตู.
ตามที่ยินเสี้ยวเสี้ยวคาดไว้คนที่ยืนอยู่ข้างนอกคือยินจื่อเจิ้น.
ยินจื่อเจิ้นยืนอยู่หน้าห้องของยินเสี้ยวเสี้ยวในชุดอยู่บ้านและมองไปที่เธอ ฉันถามหลังจากนั้นไม่นาน：”เสี้ยวเสี้ยว คุณตัดสินใจหรือยัง？”
ยินเสี้ยวเสี้ยวเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้ยินจื่อเจิ้นหลังจากได้ยินคำพูดดังกล่าว และกล่าวอย่างสดใสและอ่อนหวาน：”พี่คะ พี่ไม่ต้องกังวลฉัน ฉันจะดูแลเองได้ พี่วางใจเถอะ ฉันจะคุยกับเขาเอง.”
ยินจื่อเจิ้นไม่พูด เพียงแค่จ้องมองไปที่ยินเสี้ยวเสี้ยวด้วยดวงตาที่ลึกซึ้งของเขา ราวกับเห็นเธออยู่ข้างใน หลังจากนั้นไม่นานแต่ไม่ได้พูด ในท้ายที่สุดฉันทำได้เพียงแค่ก้าวไปข้างหน้าและรับยินเสี้ยวเสี้ยวไว้ในอ้อมแขนของฉัน กระซิบบางอย่างที่หูของเธอ：”เสี้ยวเสี้ยว ไม่ว่าเธอจะวางแผนจะทำอะไร จำไว้ว่าเธอยังมีพี่ชายอย่างฉันอยู่.”
ฝังอยู่ในอ้อมแขนของยินจื่อเจิ้น ยินเสี้ยวเสี้ยวกัดริมฝีปากแน่น จมูกของฉันเป็นกรดเล็กน้อยแต่ฉันพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ การดูแลของยินจื่อเจิ้นอยู่ได้ไม่นาน หลังจากอยู่ไม่นานเขาก็จากไป ช่วงเวลาที่ประตูปิด ยินเสี้ยวเสี้ยวน้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้……
เธออึดอัดจริงๆ แม้แต่การหายใจก็เป็นเรื่องฟุ่มเฟือย.
ตอนแรกเธอคิดว่าจิ๋นลี่ยวนเป็นสายรุ้งในชีวิตที่เยือกเย็นของเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะรู้แล้วว่าสายรุ้งนี้ไม่ใช่ของเธอ มันเป็นของคนอื่น เธอคิดว่าในใจของจิ๋นลี่ยวนไม่มีคนอื่น จากนั้นเธอสามารถครองตำแหน่งข้างๆเขาและช้าตลอดไป สักวันเขาจะเห็นความดีของเขาเอง แต่ฉันไม่เคยคิด บางทีการที่เขาแยกทางกับแฟนเก่าอาจเป็นเพียงความเข้าใจผิด？
หากคุณรอจนถึงวันที่ความเข้าใจผิดนี้ได้รับการแก้ไข เธอต้แงจากไปใช่ไหม？
ดังที่จิ๋นลี่ยวนกล่าว เธอไม่เคยก้าวเข้าสู่สังคมจริงๆ แม้แต่งานก็เป็นงานที่กระจัดกระจายเป็นครั้งคราว เธอไร้สาระ เธอไร้เดียงสา เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกนี้ เลยเขาพูดถูก！ สิ่งที่เธอทำในงานแต่งงานของยินรั่วอวิ๋นในวันนี้นั้นไม่ถูกต้องจริงๆ แต่เธอควรทำอย่างไร？ อารมณ์แบบนั้นตอนนั้น เธอไม่สามารถเป็นแม่ทัพยินเสี้ยวเสี้ยวได้จริงๆ……
ยินเสี้ยวเสี้ยวค่อยๆหมอบลงกับพื้นโดยให้หลังพิงประตู เสียงสะอื้นต่ำไหลออกมาทีละนิด เธอไม่คาดคิดว่ายินจื่อเจิ้นซึ่งกำลังถอนหายใจเบาๆที่อยู่หลังประตูเขารู้สึกเสียใจกับเธอในลักษณะเดียวกัน……
ช่วงเวลานี้ยินเสี้ยวเสี้ยวเหมือนเด็กที่ทำผิด กังวล โทรศัพท์ไม่ออกจากมือ กลัวจิ๋นลี่ยวนโทรมาแล้วตัวเองไม่ได้รับสาย คุณย่าจิ๋นโทรมาและขอให้เธอผ่านไปเธอรีบวิ่งไปโดยไม่ลังเล ฉันยังสงสัยว่าจะได้พบเขาไหม？
แต่ยินเสี้ยวเสี้ยวตามหยูเจียห้วยและคุณย่าจิ๋นไปยุ่งกับงานแต่งงาน ด้านหนึ่งเขามักจะเข้าออกคฤหาสน์ของจิง แต่ฉันไม่เคยเจอผู้ชายที่อาศัยอยู่ที่นี่มาก่อน……
เมื่อใดก็ตามที่ฉันเห็นครอบครัวของจิ๋นพูดถึงงานแต่งงาน ยินเสี้ยวเสี้ยวจะรู้สึกอึดอัด อยากถามมากๆ พวกเขาต้องการให้เธอเป็นลูกสะใภ้ของบ้านจิ๋นจริงๆหรอ?
แต่เธอก็ไม่มีความกล้า แม้ว่าเธอให้คำมั่นสัญญาว่าจะบอกยินจื่อเจิ้นว่าเธอจะคุยกับจิ๋นลี่ยวน แต่ตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะโทรหาเขา……
จิ๋นลี่ยวนพูดถูก เธอนั้นไร้สาระ ไร้สาระพอที่จะไม่แม้แต่จะปกป้องตัวเอง.
“เสี้ยวเสี้ยว ฉันเห็นว่าเธอไม่ได้อยู่ในสภาพจิตใจที่ดีในช่วงนี้เลย？ “คุณย่าจิ๋นมองยินเสี้ยวเสี้ยว คำถามที่เกี่ยวข้อง.
เมื่อหยูเจียห้วยได้ยินดังนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ยินเสี้ยวเสี้ยว งานแต่งงานใกล้เข้ามาแล้ว บ้านจิ๋นและยินเสี้ยวเสี้ยวมีงานยุ่งในช่วงนี้ สำหรับครอบครัวเช่นบ้านยินพวกเขาได้ทำการสอบสวนมาก่อน ชัดเจนว่าบ้านยินจะไม่ช่วย เว้นแต่จะรู้จักตัวตนของจิ๋นลี่ยวน แต่จิ๋นลี่ยวนไม่ได้พูดพวกเขายังคงทำเช่นนั้น.
ในตอนนี้ใบหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวแย่ลงเล็กน้อย หยูเจียห้วยพูดง่ายๆ：”เสี้ยวเสี้ยว ขึ้นไปนอนสักพักดีไหม หลังอาหารค่ำพวกเราค่อยดำเนินกันต่อ.”
เดิมทียินเสี้ยวเสี้ยวอยากปฏิเสธ แต่พอคิดได้ฉันก็ตอบตกลง ในทางกลับกันเธอมาที่ห้องของ จิ๋นลี่ยวนด้วยความคุ้นเคย.
ห้องเรียบง่ายอย่างที่เธอเคยเห็น ใจกว้างจางๆ เผยให้เห็นถึงรสนิยมที่รุนแรงและร้างเปล่า.
ยินเสี้ยวเสี้ยวปิดประตูและยืนอยู่ที่ประตู เธออาศัยอยู่ที่นี่เมื่อเธออาศัยอยู่ในบ้านจิ๋น ดังนั้นฉันจึงคุ้นเคยกับห้องของจิ๋นลี่ยวนเป็นอย่างดี กวาดสิ่งของในห้องเล็กน้อย แต่ฉันเห็นโบรชัวร์ที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนวางอยู่บนโต๊ะของจิ๋นลี่ยวนอย่างเงียบๆในขณะนี้.
หยินเสี่ยวเซียวเดินไปอย่างช้าๆก็เอื้อมมือไปที่โต๊ะและหยิบโบรชัวร์เล็กๆ.
——วันแสดงของนักบัลเล่ต์ วันที่20พบกันที่โรงละครห้วยเหยนเมืองTเวลา19.00 น.
ยินเสี้ยวเสี้ยวกัดริมฝีปากเล็กน้อย และทำให้จิตใจของเธอหมุนเร็ว.
โบรชัวร์เช่นนี้ปรากฏบนโต๊ะทำงานของจิ๋นลี่ยวน หมายความว่าเขาสนใจกิจกรรมดังกล่าวหรือไม่?
หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา ยินเสี้ยวเสี้ยวกังวลอย่างแผ่วเบา ในที่สุดเธอก็แก้ไขข้อความที่ส่งถึงจิ๋นลี่ยวนอย่างกระตือรือร้น.
——จิ๋นลี่ยวน วันที่20ช่วงกลางคืนพวกเราไปดูบัลเล่ต์กันไหม？
โทรศัพท์ของยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน วางโบรชัวร์ที่อยู่ในลงไป ยินเสี้ยวเสี้ยวหยิบแท็บเล็ตไปจองตั๋วออนไลน์อย่างเด็ดขาด ไม่ว่าจิ๋นลี่ยวนจะไปหรือไม่อย่างน้อยเธอก็จะเตรียมการ นักบัลเลต์คนนี้มีชื่อเสียงอย่างมากในเมืองT ฉันได้ยินเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลไหน ครั้งนี้ได้รับความสนใจจากผู้คนจำนวนมาก และตั๋วจองยากมาก โชคดีที่ยินเสี้ยวเสี้ยวว่องไว ก็จองตั๋วสองใบอย่างไม่เต็มใจ……
จนกระทั่งเธอจองตั๋วทั้งหมดเธอก็นอนบนเตียงอย่างเงียบๆและมองไปที่โทรศัพท์ของเธอ จิ๋นลี่ยวนไม่ได้ตอบกลับเธอ.
ขมวดคิ้วเล็กน้อย ยินเสี้ยวเสี้ยวนอนบนเตียงอย่างครุ่นคิด.
เขายังโกรธอยู่ใช่ไหม?
เธอได้ทบทวนอย่างจริงจังแล้ว พฤติกรรมของเธอในวันนั้นช่างไร้สาระจริงๆ ทำร้ายตัวเองและทำร้ายจิ๋นลี่หยวน ร้ายแรงกว่าเล็กน้อยจะสร้างความเสียหายให้กับบ้ายจิ๋น ดังนั้นสิ่งที่จิ๋นลี่ยวนพูดก็ไม่ผิด……
แต่ว่า มันผ่านสองวันไปนานแล้ว จิ๋นลี่ยวนก็ไม่ได้ติดต่อเธอมา ที่โรงพยาบาลมันยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ?
คิดไปคิดมา ยินเสี้ยวเสี้ยวเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝันของตัวเองอย่างช้าๆ เพียงแค่เธอยังคงจับโทรศัพท์ไว้แน่นบนฝ่ามือแม้ในยามหลับ เมื่อคุณย่าจิ๋นเข้ามาสิ่งที่เธอเห็นคือใบหน้าของหยินเสี่ยวเซียวที่ง่วงนอน……
ถอนหายใจเบาๆ เธอแค่หวังว่าผู้หญิงคนนี้จะสามารถทนได้ ในเมื่อเมืองTเริ่มเปลี่ยนไป……
โรงพยาบาลหนันหยู จิ๋นลี่ยวนเพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัด.
ล่าสุดเขาเป็นเหมือนเครื่องจักรที่ใช้งานได้ รับงานจากแพทย์อื่นๆอีกมากมาย คนในห้องผ่าตัดทั้งหมดสามารถมองเห็นได้ ล่าสุดหมอจิ๋นอารมณ์ไม่ดี!
ถูจมูกของเขาอย่างเหนื่อยล้า จิ๋นลี่ยวนหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาโดยไม่รู้ตัว.
โทรศัพท์ก็เงียบ ไม่มีเบอร์ของบ้านจิ๋น ไม่มีเบอร์ที่คุ้นเคย และไม่มีเบอร์ของคนแปลกหน้า ดวงตาของขยับเล็กน้อย จิ๋นลี่ยวนมองข้อความที่ยังไม่ได้อ่านซึ่งรออยู่อย่างเงียบๆ.
นิ้วข้ามข้อความของยินเสี้ยวเสี้ยวเข้ามาในมุมมอง.
โลกของจิ๋นลี่ยวนดูเหมือนจะหยุดลงเลย.
บัลเล่ต์……
ไปดูเวลานี้คงจะมีแต่บัลเล่ต์ของคนคนนั้น……
จ้องโทรศัพท์เป็นเวลานาน จิ๋นลี่ยวนหัวเราะในทันใด วางมือถือที่อยู่ในมือลง.
ยินเสี้ยวเสี้ยวดูเหมือนจะเป็นอุบัติเหตุในชีวิตของเขาเสมอ แต่เขามักจะจุดไฟแห่งชีวิตเมื่อเขาหลงทาง เปลี่ยนเสื้อตัวเอง ทันใดนั้นจิ๋นก็จำท่าทีที่จริงจังของเขาที่มีต่อเธอเมื่อไม่กี่วันก่อน.
ดูเหมือนเขาจะซื่อสัตย์กับเธอมากขึ้น หลังจากนั้นคนสองคนจะกลายเป็นครอบครัวเล็กๆไม่ใช่หรอ? อดีตของเธอเขารู้เป็นอย่างดี แล้วเขาก็ควรบอกให้เธอรู้อดีตของเขาด้วย……
ถือโทรศัพท์ จิ๋นลี่ยวนกำลังยิ้ม คุณหมอฉิงเข้ามาเขาก็เห็นชายคนหนึ่งที่กำลังยิ้มด้วยกระดุมข้อมือของเขา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัว……
“มีธุระอะไรไหม？” จิ๋นลี่ยวนถามในขณะที่ใส่เสื้อผ้าของเขา ท่าทางนั้นดูเหมือนจะเลิกงาน.
คุณหมอฉิงเลียริมฝีปากที่แห้งผากโดยไม่รู้ตัว ตอบเบาๆ： “ไม่มี ฉันเห็นนายช่วงนี้งานยุ่ง มันบังเอิญมากที่ฉันมีตั๋วสำหรับการแสดงเต้นรำที่เพื่อนให้มา อยากถามว่านายมีเวลาไหม？”
จิ๋นลี่ยวนชะงักเล็กน้อยเมื่อเขาใส่เสื้อผ้า ถามโดยไม่หันกลับมามอง：”บัลเล่ต์ของมู่ซูวในคืนวันที่20หรือเปล่า？”
คุณหมอฉิงผงะและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ฉันได้ยินมาว่าจิ๋นลี่ยวนไปดูละครบัลเล่ต์เป็นครั้งคราวเธอคิดว่ามันไม่จริง ตอนนี้ดูเหมือนจะจริง การก้าวไปข้างหน้าราวกับว่าจิ๋นลี่ยวนตกลงกับเธอ.
ใส่เสื้อโค้ทของตัวเอง เอากุญแจรถ มุมปากของจิ๋นลี่ยวนยกขึ้นเล็กน้อยและพูดอย่างผ่อนคลาย：”ขอโทษที ฉันมีนัดกับคู่หมั้นของฉัน เธอมาช้าไปหนึ่งก้าว.”
หลังจากนั้น จิ๋นลี่ยวนก็เดินจากคุณหมอฉิงไปแบบนั้น มันมีที่ไหนคนที่จริงจังไม่กี่วันมานี้ ปล่อยรังสีออกมาจนทำให้คนหายใจไม่ออก เห็นได้ชัดว่ามันผ่อนคลายและมีความสุข.
เป็นเพราะคู่หมั้นของเขาหรือเปล่า?
คุณหมอฉิงในมือถือตั๋วสองใบอย่างแน่น ใบหน้าที่สวยแฝงไปด้วยความดุร้าย……
ยินเสี้ยวเสี้ยว！ได้อย่างไร สามารถส่งผลกระทบต่อจิ๋นลี่ยวนถึงจุดนี้ได้จริง? พวกเขาที่ทำงานที่โรงพยาบาลหนันหยูมานาน ใครเคยเห็นอารมณ์ของจิ๋นลี่ยวนถูกรบกวน? เธอแน่มาก!
ออกมาจากบ้านจิ๋น ยินเสี้ยวเสี้ยวยืนอยู่เงียบๆรอให้คุณเฉิงขับรถไป ในขณะที่ฉันเงยหน้าขึ้นฉันก็เห็นรถเรนจ์โรเวอร์ที่คุ้นเคยจอดอยู่ตรงหน้าฉัน ชายคนนั้นยังนั่งอยู่ที่เบาะคนขับและมองเธออย่างเงียบ ๆ.
ในขณะนั้น ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหัวใจของเธอสั่นเล็กน้อย.
เมื่อมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดได้สักคำ เงียบสงบราวกับว่าดอกไม้แห่งฤดูใบไม้ผลิกำลังผลิบาน.
เพียงแต่ไม่มีใครนึกถึง ความเงียบสงบในตอนนี้ยังบ่งบอกว่าพายุจะมารุนแรงเพียงใด….
