บทที่117 ลองเชิงเป็นขั้นเป็นตอน
วันนี้ตอนบ่าย จิ๋นลี่ยวนไม่ได้พายินเสี้ยวเสี้ยวกลับเมืองไห่เมียว และกลับคฤหาสน์บ้านจิ๋น
ในบ้านจิ๋น ทุกๆหนึ่งอาทิตย์ก็จะมีสักวันที่ต้องทานข้าวพร้อมหน้ากัน เวลานี้ขอแค่เป็นคนบ้านจิ๋น ขอแค่นายอยู่เมืองT นายก็ต้องกลับมา ไม่มีใครเป็นข้อยกเว้น ดังนั้นตอนนี้ตอนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวกับจิ๋นลี่ยวนถึง ก็เห็นจิ๋นลี่โป๋กับจิ๋นลี่หยาวสองพี่น้องกำลังเล่นกับสุนัขในลานบ้าน
“หืม ปากนายเป็นอะไรเหรอ?”จิ๋นลี่โป๋ยักคิ้ว ดวงตาหงส์คู่นั้นมองไปทางยินเสี้ยวเสี้ยว พูดหยอกล้อ”ดูไม่ออกเลยว่า น้องสะใภ้จะชอบทำอะไรแปลกๆนะเนี่ย?”
ประโยคเดียว จิ๋นลี่ยวนกับจิ๋นลี่หยาวต่างก็ทนไม่ไหวเม้มปากยิ้มกัน กลับเป็นยินเสี้ยวเสี้ยวที่พูดอะไรไม่ออกเลย
หรือเธอจะบอกว่านั้นคือผลลัพธ์จากการที่เธออิจฉา?
ไม่ใช่ให้จิ๋นลี่โป๋หัวเราะฟรีๆเหรอ?
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของจิ๋นลี่โป๋ อารมณ์ของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
หลายๆเรื่อง ไม่ใช่คิดตอนนี้ก็จะมีผลลัพธ์ออกมาได้ ถ้างั้นสู้เธอจัดการเรื่องตรงหน้าให้ดีก่อนค่อยว่ากันดีกว่า!
“เอาล่ะ พอกันได้แล้ว”จิ๋นลี่หยาวยื่นมือดึงยินเสี้ยวเสี้ยวเดินไปอีกทาง หยอกหมาฮัสกี้เอ้อฮันในบ้าน หัวเราะอย่างมีความสุขเป็นพิเศษ”ลี่ยวน นายขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อก่อนค่อยลงมา เดี๋ยวก็กินข้าวแล้ว”
จิ๋นลี่ยวนมองยินเสี้ยวเสี้ยวหันหลังเดินออกไป จิ๋นลี่โป๋ก็เดินตามอยู่ข้างผู้หญิงทั้งสองคน อมยิ้มไว้
หมาฮัสกี้ของบ้านจิ๋น คุณย่าจิ๋นรักมากที่สุด ข้อนี้ก็ใจตรงกันกับยินเสี้ยวเสี้ยว เธอชอบหมา และชอบที่สุดก็คือหมาฮัสกี้ แต่ว่ายินเสี้ยวเสี้ยวกลับคิดไม่ถึงเลยว่า หมาของบ้านจิ๋นจะชื่อเอ้อฮัน!
ตอนที่รู้ชื่อนี้ ยินเสี้ยวเสี้ยวแค่รู้สึกว่าไม่ค่อยชอบใจ
“เอ้อฮัน ไปเก็บลูกบอลกลับมาเร็ว”จิ๋นลี่โป๋ยื่นมือโยนลูกบอลของเล่นออกไปไม่ไกลนัก เอ้อฮันรีบวิ่งไปเล่นกับลูกบอลอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น จิ๋นลี่โป๋ก็ถามขึ้นมา”พวกเธอสองคนคิดจะมีลูกรึเปล่า?”
คำถามเดียว ยินเสี้ยวเสี้ยวนิ่งไป หันหน้ามองไป จิ๋นลี่โป๋กับจิ๋นลี่หยาวต่างก็ยิ้มมองเธอ
จิ๋นลี่โป๋ยิ้มเหมือนทุกครั้งที่ได้ขึ้นปกนิตยสารบันเทิง ยิ้มหวาน และจิ๋นลี่หยาวยิ้มทื่อๆอย่างกับว่าไม่รู้จะทำยังไงดี
อ้าปาก ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับรู้สึกว่าเสียงของเธอติดอยู่ในลำคอ
เอ้อฮันคาบลูกบอลกลับมา สะบัดหางเอาใจคน จิ๋นลี่โป๋โยนลูกออกไปอีกครั้ง หลังจากนั้นพูดว่า”ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ แค่ว่าคุณย่าอายุมากแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ยังอยากอุ้มหลานอยู่ ผมกับลี่หยาวน่าจะยังอีกนาน เธอกับลี่ยวนถ้ามีความคิดนี้ก็เอาเถอะ ก็ถือซะว่าช่วยพวกเราทดแทนบุญคุณเถอะ”
ยินเสี้ยวเสี้ยวคิดไม่ถึงเลยว่า คำพูดแบบนี้จะพูดออกมาจากปากของจิ๋นลี่โป๋ ความกดดันเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว
บ้านจิ๋น คุณย่าจิ๋น หยูเจียห้วย ตอนนี้ขนาดจิ๋นลี่โป๋กับจิ๋นลี่หยาวสองพี่น้องก็พูดแบบนี้ออกมาได้ เธอจะไม่กดดันได้ยังไงล่ะ?
ถ้าเกิดว่าเธอสามารถเอาชนะความเจ็บปวดในใจได้ ถ้างั้นไม่แน่เธอก็สามารถกำเนิดลูกชายหรือลูกสาวเพื่อบ้านจิ๋นได้ แต่เมื่อคืนเธอก็พยายามไปแล้ว น่าขันมากที่เกือบจะทำให้ชีวิตของตนเองหายไป……
จิ๋นลี่โป๋ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บ่นสองสามคำแล้วก็พาเอ้อฮันไปเล่นข้างๆ จิ๋นลี่หยาวที่ยืนอยู่ข้างยินเสี้ยวเสี้ยวอดไม่ไหวพูดเสียงเบาออกมา”เสี้ยวเสี้ยว เธออย่ารู้สึกกดดันมาก เป็นไปตามธรรมชาติก็ได้”
พอจิ๋นลี่หยาวพูดออกมา จู่ๆยินเสี้ยวเสี้ยวก็เข้าใจทันทีว่าทำไมคำพูดเมื่อกี้ถึงเป็นจิ๋นลี่โป๋ที่พูดออกมา
จิ๋นลี่หยาวชอบเฉิงชื่อชิงมานานขนาดนั้น แม้ว่าจะเสียความเยาว์วัยไปมากก็ตาม จะไม่รู้การมีอยู่ของเธอได้ยังไงกัน?ถ้าเกิดรู้ ถ้าคำพูดเมื่อกี้เธอเป็นคนพูดออกมา ไม่แน่ตัวเองก็จะคิดว่าจิ๋นลี่หยาวกำลังกำจัดคนไม่เห็นด้วย แต่ว่าพวกเขากลับคิดไม่ถึงว่า แบบนี้จะทำให้ความกดดันของเธอเพิ่มมากขึ้น……
พยักหน้า ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่พูดอะไร มุมปากกลับเริ่มรักษารอยยิ้มให้ดี ใจสั่นขึ้นมา
เดิมทีเธอคิดว่า หลังจากเรียนจบเธอแต่งงานกับจิ๋นลี่ยวนก็แค่แผนรับมือชั่วคราว เธอสามารถทำงานไปต้านเรื่องของบ้านจิ๋นไปในฐานะภรรยาได้ ความคิดที่ดีนั้นกลับไม่คิดเลยว่าตนเองจะหลงรักจิ๋นลี่ยวนจริงๆซะได้ ถึงขั้นพยายามอยากจะพัฒนาความสัมพันธ์กับเขา……
งานที่เก๋อหลินไม่มีแล้ว การเรียนก็สำเร็จแล้ว ตอนนี้เธอก็คือภรรยาเต็มตัวแล้วจริงๆ……
แต่ว่า ยังไงเธอก็ผ่านอุปสรรคในใจของตนเองไม่ได้สักที……
เก็บความในใจไว้ข้างใน ยินเสี้ยวเสี้ยวทำตามคำสั่งของหยูเจียห้วยให้ขึ้นไปเรียกจิ๋นลี่ยวนลงมากินข้าว ตอนที่เห็นลูกบิดประตู จิตใต้สำนึกยื่นมือไปเปิดออก
ทันใดนั้น เธอก็ยกมือปิดปากตัวเองไว้แน่น ตกใจจนหันหลังไป อายจนหน้าแดง
ตอนที่จิ๋นลี่ยวนได้ยินเสียงก็หันหลังมา บนหน้ากลับไม่มีสีหน้าตื่นเต้นเลยสักนิด
ในบ้านจิ๋น คนที่สามารถทำเรื่องบุ่มบ่ามได้ นอกจากภรรยาตัวน้อยของเขาแล้วยังมีคนอื่นอีกเหรอ?
ท่อนล่างของจิ๋นลี่ยวนมีแค่ผ้าเช็ดตัวรัดไว้ บนตัวยังมีหยดน้ำแล้วมองเด็กผู้หญิงที่หันหลังให้ตนเอง อมยิ้ม ท่าที่กำลังเปลี่ยนเสื้อหยุดลงทันที
“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”ตอนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวเห็นจิ๋นลี่ยวนเปลือยท่อนบนอยากจะกรีดร้องมาก แต่ยังดีที่กลั้นไว้ได้ ตอนนี้กว่าจะสงบอารมณ์ตัวเองได้แล้วถึงได้พูดแบบนี้ออกมา”ฉัน……ฉันมาเรียกนายกินข้าว ฉันลงไปก่อน……”
ยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆข้อมือของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ถูกจิ๋นลี่ยวนจับไว้ ตอนที่ได้สติกลับมา ประตูห้องก็ถูกปิดลงแล้ว และเธอเผชิญหน้ากับจิ๋นลี่ยวนที่เปลือยท่อนบนแล้ว หน้าแดงมากขึ้น และก้มหัวลงไม่กล้ามองที่อื่น
“ฉัน……ฉัน……”พูดติดอ่าง ท่าทางแบบนั้นของยินเสี้ยวเสี้ยวดูน่ารักเป็นพิเศษ
“ยินเสี้ยวเสี้ยว ไม่รู้สึกว่าสถานการณ์แบบนี้มันคุ้นๆเหรอ?”จิ๋นลี่ยวนมองเธอ พูดเบาๆ
ทันใดนั้นสมองของยินเสี้ยวเสี้ยวก็นึกถึงตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก ดูเหมือนจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ว่าตอนนั้นเธอขายหน้ามากกว่าเท่านั้นเอง…..
ตาโตประกายเล็กน้อย ปากอมชมพูเปิดออกเล็กน้อย แก้มแดงดูมีเสน่ห์เหลือเกิน……
มีบางอย่างสามารถเสพติดได้ง่ายๆ อย่างเช่น ปากของยินเสี้ยวเสี้ยว……
มือหนาค่อยๆยกคางของยินเสี้ยวเสี้ยวขึ้น จิ๋นลี่ยวนสูดลมหายใจของเธอไปอย่างไม่ลังเล
ในเมื่อขโมยหัวใจของตนเองไปแล้ว ถ้างั้นเธอก็ต้องตอบแทนอะไรบ้างสิถูกไหม?
ในอากาศ เต็มไปด้วยกลิ่นครีมอาบน้ำบนตัวจิ๋นลี่ยวน มือของเธอเลื่อนขึ้นไปบนหน้าอกที่เปลือยของเขาโดยไม่รู้ตัว หายใจเร็วเล็กน้อย กลับไม่ได้แข็งทื่อหรือทำอะไรไม่ถูกเหมือนอย่างเมื่อคืน
จิ๋นลี่ยวนจูบเธออย่างระมัดระวัง แล้วคอยเฝ้าดูปฏิกิริยาของเธอไว้
เขาจูบเธอ และเธอไม่ได้ต่อต้าน เขากอดแล้วเธอไม่ได้ต่อต้าน ถ้างั้น เธอต่อต้านอะไรกันแน่?
พอจูบเสร็จ ยินเสี้ยวเสี้ยวหน้าแดง พิงที่อกจิ๋นลี่ยวนเงียบๆแล้วหายใจแรง
แบบนั้น ถ้าไม่ใช่เกิดอารมณ์ มันคืออะไรล่ะ?
ผ่านไปสักพัก ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกแค่ตอนที่หัวมึนตึบ กลับได้ยินเสียงพูดที่ดังมาฟากฟ้า”ยินเสี้ยวเสี้ยว ฉันแปรงฟันหลายรอบจนนับไม่ถ้วนแล้ว ทีนี้คงไม่รังเกียจฉันแล้วสินะ”
ยกมือลูบปากตัวเองเบาๆ หายใจเข้าลึกๆ มีรสมิ้นท์จางๆในปาก……
เขารู้ได้ไงว่าตนเองรังเกียจเขา?
เวลาหนึ่งทุ่ม บนโต๊ะอาหารบ้านจิ๋น นอกจากคุณย่าจิ๋นแล้วครั้งนี้ถือว่าคนมาครบ
หยูเจียห้วยตักแกงให้ยินเสี้ยวเสี้ยวหนึ่งถ้วย แล้วยิ้มพูดว่า”ตอนนี้เสี้ยวเสี้ยวก็ไม่ทำงานแล้ว พอดีเลยรักษาตัวให้ดี กำเนิดลูกสืบทอดตระกูลให้บ้านจิ๋น”
คำพูดเดียว คนทั้งโต๊ะก็อดยิ้มไม่ได้
บ้านจิ๋นไม่ได้มีเรื่องน่ายินดีตั้งนานแล้วนะ ถ้าเกิดสามารถเพิ่มสมาชิกให้ได้ ก็จะดีมากแน่นอน
แต่ว่า จิ๋นลี่ยวนสังเกตเห็นตอนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวยื่นมือรับแกงถ้วยนั้นมา ปลายนิ้วสั่นเล็กน้อย ดวงตาคมสั่นไหวเล็กน้อย ไม่ได้พูดแต่กลับจดจำเรื่องนี้ไว้ เอ่ยปากถามอีกเรื่อง”ไม่ทำงานแล้ว หมายความว่ายังไง?”
ทีนี้กลายเป็นหยูเจียห้วยกับจิ๋นหยวนเฟิงที่งง ขนาดจิ๋นลี่โป๋กับจิ๋นลี่หยาวก็ยังหันไปมองจิ๋นลี่ยวนกับยินเสี้ยวเสี้ยวอย่างแปลกใจ ไม่เข้าใจอย่างมาก
หรือว่า ภรรยาลาออกไม่ทำงาน เขาที่เป็นสามีจะไม่รู้เหรอ?
ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกถึงสายตาของคนรอบข้าง พูดออกมาว่า”เปล่า ฉันเพิ่งออกจากงานที่เก๋อหลินแล้ว อยากจะพักสักหน่อย สภาพของฉันตอนนี้……ไม่ค่อยดี”
เงียบทั้งห้อง ไม่มีใครพูด ทุกคนกลับรู้สึกว่าจิ๋นลี่ยวนกำลังไม่พอใจ
หรี่ตาเล็กน้อย เม้มปากบาง จิ๋นลี่ยวนก้มหน้ามองเธอ
เขารู้ดีว่าเธออยากที่จะมีอิสระในการเงิน ได้ยินว่าตอนนั้นเธอก็เคยคิดที่จะศึกษาต่อ แต่ว่าเพราะเรื่องของบ้านจิ๋นเลยอยากจะพึ่งตนเอง ตอนนี้เธอเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วมีงานทำแล้ว จะล้มเลิกง่ายๆอย่างนั้นได้ไง?รู้ว่าตอนนั้นเพื่องานนี้แล้ว เขาเคยคุยกับเขาตรงๆด้วย……
ไม่ได้พูดอะไร ยินเสี้ยวเสี้ยวฉีกยิ้มให้เขา ยื่นมือตักอาหารให้เขามากมาย หลังจากนั้นสักพักบรรยากาศถึงจะดีขึ้น
มื้อนี้ กินแบบกดดัน หลังจากนั้นก็เพราะว่าจิ๋นลี่โป๋ใช้เรื่องสนุกของบริษัทจิ๋นซื่อถึงได้ทำลายบรรยากาศกดดันบนโต๊ะอาหารได้สักที……
กินข้าวเสร็จ จิ๋นลี่ยวนยื่นมือจูงมือยินเสี้ยวเสี้ยวเตรียมจะออกจากคฤหาสน์บ้านจิ๋น หนูเจียห้วยสั่งคนใช้เอาอาหารบำรุงมากมายวางบนรถจิ๋นลี่ยวน ก่อนออกไปยังเตือนยินเสี้ยวเสี้ยว พูดว่า”เสี้ยวเสี้ยว อาหารบำรุงพวกนั้นเธออย่าลืมกินล่ะ อีกสักพักฉันค่อยส่งให้อีก ดีต่อสุขภาพเธอ”
คำพูดแอบแฝงนั้น กลับพูดจนเข้าใจกันทุกคน จิ๋นลี่ยวนรู้สึกชัดว่าร่างกายของยินเสี้ยวเสี้ยวแข็งทื่อ ก้มหน้ามองเธออย่างมีความคิดอย่างอื่น ไม่พูดอะไร
นี่ไม่ได้กินข้าวที่คฤหาสน์บ้านจิ๋นครั้งแรก แต่ว่าครั้งนี้ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับรู้สึกเหนื่อยกว่าทุกคืน ทั้งๆที่คุณย่าจิ๋นไม่อยู่ แต่คนบ้านจิ๋นแสดงความปรารถนาอันเงียบงันที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอทำพลาดครั้งใหญ่!
ขับเรนจ์โรเวอร์รถอย่างเงียบๆ ระหว่างทางกลับบ้าน ยินเสี้ยวเสี้ยวเปิดหน้าต่างปล่อยให้ลมเย็นพัดเข้ามา ยกมือจับหน้าผาก
จิ๋นลี่ยวนมองยินเสี้ยวเสี้ยว หยีตาหงส์ทันที
วันนี้เขาเห็นหัวใจของตัวเอง แต่หัวใจของยินเสี้ยวเสี้ยวล่ะ?แค่ชอบ เขาไม่พอใจหรอก!
แค่ลิ้มลองก็พอ ไม่ใช่สไตล์ของเขาจิ๋นลี่ยวนเลย!
แต่ว่า ยินเสี้ยวเสี้ยวเป็นแบบนี้ คือไม่อยากมีลูกเหรอ?หรือว่าไม่อยากมีลูกของพวกเขา?
