บทที่115 คำพูดของคนมันน่ากลัว
ในเมืองไห่เมียว ในห้องหอของจิ๋นลี่ยวนกับยินเสี้ยวเสี้ยว
คนหนึ่งนั่งก้มหน้าบนโซฟา อีกคนหนึ่งนั่งเงียบมองเธอบนพรม
ขนาดเงยหน้ายินเสี้ยวเสี้ยวยังไม่กล้าเลย ได้แต่ร้องไห้เงียบๆแบบนั้น และจิ๋นลี่ยวนกำลังพยายามอย่างหนักดึงสติจากอาการช็อกที่เมื่อกี้ตนเกือบจะเสียยินเสี้ยวเสี้ยวไป ดวงตาหงส์มองเธอตรงๆ จนมั่นใจว่าไหล่ของเธอกำลังสั่น ในขณะที่รู้ว่าเธอยังมีลมหายใจ ร่างกายก็ไม่เชื่อฟังทันที ก็เข้าไปกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนทันที……
ใต้แสงจันทร์ ขณะที่ยินเสี้ยวเสี้ยวถูกจิ๋นลี่ยวนกอดไว้ในอ้อมแขน จนลืมที่จะร้องไห้ออกมา
“เสี้ยวเสี้ยว เสี้ยวเสี้ยว…….”เสียงเรียกของเขายังข้างหู มีความอ่อนโยนเล็กน้อย
วินาทีนั้น ยินเสี้ยวเสี้ยวก็พังทลายลงทันที อารมณ์ที่สะสมอยู่ในใจมานานหลายปี
พุ่งออกมาเหมือนน้ำที่ไหลออกมา
“จิ๋นลี่ยวน จิ๋นลี่ยวน ฉันกลัว ฉันกลัว…….”เสียงร้องไห้ เสียงน้อยใจอยู่ข้างหูจิ๋นลี่ยวน เสียงเรียกทำให้เขาปวดใจมาก”จิ๋นลี่ยวน……”
ยินเสี้ยวเสี้ยวใช้แรงทั้งหมดกอดเขาแน่นๆ แต่ยังไงก็หยุดร้องไม่ได้
จิ๋นลี่ยวนกอดเธอไว้ในอ้อมแขนตนเอง จนมั่นใจว่ายินเสี้ยวเสี้ยวไม่เป็นอะไรแล้วถึงโล่งใจ จิ๋นลี่หยวนมองตามแสงจันทร์และก้มมองเธอที่ร้องไห้เหมือนเด็กๆ ในใจมีความสงสัย
เมื่อกี้ยินเสี้ยวเสี้ยว เป็นอะไรไป?
ไม่รู้ว่าร้องไปนานแค่ไหน รู้แค่ว่าสุดท้ายยินเสี้ยวเสี้ยวร้องไห้จนหลับไป จิ๋นลี่ยวนไม่มีโอกาสได้ถามเลย ก็เห็นเธอโอบเอวเขาแล้วหลับไป ขมวดคิ้ว
วางเธอนอนบนเตียงอย่างนุ่มนวล จิ๋นลี่ยวนยื่นมือจัดผมที่ยุ่งเล็กน้อยของเธอให้ดี
ยินเสี้ยวเสี้ยวที่อยู่บนเตียงถึงแม้จะหลับไปแล้วแต่ก็ยังขมวดคิ้ว พอออกจากอ้อมกอดของจิ๋นลี่ยวนก็กอดผ้าห่มทันที ค่อยๆหดตัว การกระทำแบบนี้จิ๋นลี่ยวนเห็นแล้วขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น
คืนนี้เสี้ยวเสี้ยว เป็นอะไรกันแน่?
ออกจากห้องนอนเบาๆ จิ๋นลี่ยวนเดินเข้าห้องครัวอุ่นนมสองแก้ว เทหนึ่งแก้วให้ตัวเอง ดื่มไปเดินเข้าห้องรับแขกไป ร่างยาวพิงกำแพงที่พวกเขามีอะไรกันเมื่อกี้ ยื่นมือปิดไฟตามอารมณ์ จิ๋นลี่ยวนดื่มนมเงียบๆแล้วมองทุกอย่างในห้อง……
ตำแหน่งหน้าต่างบานใหญ่ ผ้าม่านปลิวเล็กน้อยภายใต้สายลมยามค่ำคืน บนโซฟามีร่องรอยแสงจันทร์ ขนาดพรมยังถูกแสงจันทร์ส่องจนชัดเจนเป็นพิเศษ ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรแปลก งั้นเสี้ยวเสี้ยวมีปัญหาอะไรกันแน่?
ยืนในความมืด หนึ่งนาที สองนาที สามนาที……สิบนาที จิ๋นลี่ยวนยังคงไม่ได้คำตอบ ได้แต่ยกนมอีกแก้วเดินเข้าห้องนอนโดยไม่มีทางเลือก เรียกยินเสี้ยวเสี้ยวที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นให้ตื่น ให้เธอดื่มนมแล้วนอนหลับไปอีกครั้ง
ถ้าไม่ใช่ปัญหาในบ้าน ถ้างั้นก็คือปัญหาของคนสินะ!
ตอนนี้ ทุกอย่างเหมือนจะไม่สงบแล้ว
วันถัดไป ฟ้ายังไม่สว่างยินเสี้ยวเสี้ยวก็ตื่นขึ้นมา กลับไม่ขยับเลยสักนิด แต่นอนบนเตียงเงียบๆมองท้องฟ้าสีเทานอกหน้าต่าง
ฤดูร้อนผ่านไป ฤดูใบไม้ร่วงเงียบเป็นพิเศษ ก็เหมือนกับหัวใจของเธอ
ทุกอย่างของเมื่อคืนก็เหมือนภาพยนตร์ฉายย้อนหลังในหัวของเธอ เล่นช้าๆ เธอถึงขึ้นสามารถรู้สึกถึงความตื่นเต้นตอนที่ริมฝีปากของจิ๋นลี่ยวนสัมผัสกับผิวของตนได้ ความหมดแรงนั้น ลมหายใจค่อยๆเร็วขึ้นทันที ยินเสี้ยวเสี้ยวหลับตาพยายามให้ตัวเองนึกย้อนกลับไป……
มือของจิ๋นลี่ยวนมีเวทมนตร์อย่างหนึ่ง แต่ว่าพอสัมผัสโดนผิวเธอ ตอนที่นำพาความรู้สึกสั่นอย่างหนึ่งมาให้เธอ ทั้งโลกของเธอพังทลายลงมาอีกครั้ง ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว กัดริมฝีปากหายใจแรง น้ำตาไหลลงหมอนเงียบๆ ทุกอย่างมันช่วยไม่ได้จริงๆ……
เธอ ขนาดคิดยังไม่กล้าคิดย้อนกลับไปเลย……
จู่ๆ มีมืออุ่นคู่หนึ่งกอดเอวเธอเบาๆ หยุดหายใจเข้าอย่างไม่รู้ตัว จิ๋นลี่ยวนก็ไม่ได้ขยับอีก เพียงแค่กอดเธอตามปกติและหลับต่อไป หลังจากหยุดหายใจเข้าสองสามวิ ยินเสี้ยวเสี้ยวหายใจช้าๆ……
ความพยายามทั้งหมดของก่อนหน้านี้เสียเปล่าหมดเลย
เพราะว่าเมื่อคืน ขนาดตอนนี้จิ๋นลี่ยวนกอดเอวเธอไว้ก็ยังทำให้เธอรู้สึกถึงความอันตรายอย่างหนึ่ง
ปรับลมหายใจของตนเองช้าๆ สุดท้ายยินเสี้ยวเสี้ยวก็เพลียแล้วหลับตาของตนเองช้าๆอีกครั้ง ผ่านไปสักพักผู้ชายข้างหลังก็ลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาหงส์หรี่ตามองมือของตัวเองที่กอดเอวยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่……
ยินเสี้ยวเสี้ยว กำลังปฏิเสธมือข้างนี้อยู่?
ตื่นมาอีกครั้ง ก็คือ10โมงเช้าแล้ว จิ๋นลี่ยวนไปโรงพยาบาลแล้ว ในบ้านเหลือแต่ยินเสี้ยวเสี้ยวคนเดียว หลังจากที่นอนบนเตียงมานานมากแล้วเธอถึงลุกขึ้นโทรหาหลินชูเจ้านายเก๋อหลิน บอกความคิดที่ตนเองอยากลาออก หลังจากหลินชูที่อยู่ในสายพูดโน้มน้าวเล็กน้อยแต่ก็ตกลง
พูดตามตรง ในเก๋อหลินมีคนที่มีจิตใจเมตตาอย่างยินเสี้ยวเสี้ยวนั้นยาก
พอวางสาย ยินเสี้ยวเสี้ยวนั่งเงียบบนโซฟาคนเดียว คิ้วขมวด
หลังจากเมื่อคืน จิ๋นลี้ยวนน่าจะรู้อะไรแล้วแน่เลย แต่ถึงแม้เธอจะรู้ แล้วจะแก้สถานการณ์แบบนี้ได้อย่างไร?
เธอ……อารมณ์ทางเพศต่ำ กลัวการมีเพศสัมพันธ์ คำพูดแบบนี้ เธอจะบอกเขายังไง?
กลางอากาศ ยินเสี้ยวเสี้ยวถอนหายใจยาว หลับตาพิงโซฟา
ตั้งหลายปีแล้ว ในที่สุดเธอก็ไม่ต่อต้านผู้ชายเข้าใกล้แล้ว ไม่ต่อต้านการดูแล การจูบของจิ๋นลี่ยวน แต่ว่าทำไมถึงผ่านอุปสรรคในใจไม่ได้สักทีล่ะ?
ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องเมื่ออายุ10ขวบของตนเอง แม้แต่ตอนนี้ ยินเสี้ยวเสี้ยวยังคงรู้สึกถึงความเย็นเข้ากระดูกได้! แม้แต่ลมหายใจก็เกือบจะหยุด……
จิ๋นลี่ยวน จิ๋นลี่ยวน
ถ้าเกิดให้นายรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่แย่แบบนี้ นายยังจะปฏิบัติกับฉันเหมือนเดิมรึเปล่า??
ในห้องที่ว่างเปล่า ยินเสี้ยวเสี้ยวนั่งหดตัวแล้วมุดหัวอยู่บนโซฟา ไม่พูดอะไร
ในเวลาเดียวกัน โรงพยาบาลหนันหยู
หลังจากมู่ซูวฝ่าฟันอุปสรรคมากมายในที่สุดก็เจอจิ๋นลี่ยวนหลังจากเหตุการณ์นั้นหลายวัน ผู้ชายที่เคยเป็นแฟนของเธอ กลับกระทำกับตนเองอย่างโหดร้ายเพื่อยินเสี้ยวเสี้ยวคนเดียว
ในโรงพยาบาลหนันหยูไม่มีนักข่าว จิ๋นลี่ยวนเพิ่งทำงานเสร็จ ประตูห้องทำงานก็ถูกคนผลักออกอย่างแรง
“คุณมู่ คุณทำแบบนี้ไม่ได้……”ยังพูดไม่จบ คำพูดของพี่หลิงก็ถูกขัดจังหวะโดยประตูที่ถูกเปิดออก ได้แต่หันไปขอโทษจิ๋นลี่ยวนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน”หมอจิ่น คุณมู่เธอ……”
“ไม่เป็นไร เธอไปทำงานเถอะ”จิ๋นลี่ยวนพยักหน้าให้พี่หลิง ให้เธอออกไป
พี่หลิงออกไปแล้ว มีน้ำใจปิดประตูให้
นาทีที่เห็นจิ๋นลี่ยวนน้ำตาของมู่ซูวก็แทบจะไหลลงมาทันที ดูน่าสงสาร แต่ก็กัดปากตนเองไม่ให้ร้องออกเสียง ความอ่อนแอและดื้อรั้นทำเอาคนเจ็บปวดใจ
ผ่านไปสักพัก ในห้องทำงานไม่มีเสียงเลยสักนิด ในที่สุดจิ๋นลี่ยวนพูดขึ้น”คุณมู่หาผมมีธุระอะไรรึเปล่าครับ?”
น้ำตาของมู่ซูวหลั่งมากขึ้นเพราะประโยคนี้
คุณมู่？
นึกไม่ถึงว่าเขาจะเรียกเธอว่าคุณมู่？
คำว่าซูวซูวที่เคยมีนั้นทำไมตัวเองถึงทำมันหายไปได้?
“จิ๋นลี่ยวน นายจะเอาแบบนี้เหรอ?”ในน้ำเสียงมีความสั่นปนอยู่ ถึงแม้เธอจะไม่ยอมใครแค่ไหน ดื้อรั้นแค่ไหน ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิง”นายจะทำร้ายฉันแบบนี้เหรอ?นายเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ดวงตาหงส์เงยขึ้นเล็กน้อย จิ๋นลี่ยวนมองผู้หญิงที่คุ้นเคยยืนอยู่ที่ประตู พูดเสียงเบา” คุณมู่หมายความว่ายังไงครับ?”
เผชิญหน้ากับการแกล้งโง่ของจิ๋นลี่ยวน จู่ๆมู่ซูวก็โมโหทันที เข้าไปตะโกนด่า”จิ๋นลี่ยวน นายคิดว่าฉันมู่ซูวคือคนโง่เหรอ?ฉันถูกส่งกลับจากการแสดงในต่างประเทศ นายรู้ว่านี้หมายถึงอะไรไหม?ฉันขนาดอยู่ในประเทศ ไม่ว่าอยู่ไหนก็มีนักข่าวตามฉันอยู่ ไล่ถามว่าฉันจะทำอะไรต่อไป?นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่านายเป็นคนทำ?”
สองสามวันมานี้ มู่ซูวใกล้จะบ้าแล้ว ยังมีเซี่ยงหลินอีกคนที่ใกล้จะบ้าเหมือนกัน แค่ว่าหล่อนยังถูกขังไว้ในบ้านเซี่ยงออกมาไม่ได้ ปัจจุบันคนที่มาหาจิ๋นลี่ยวนก็มีแค่มู่ซูวคนเดียว
“จิ๋นลี่ยวน สำหรับนายแล้วยินเสี้ยวเสี้ยวสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?พวกนายก็แค่สองเดือน หรือว่าสามเดือน ก็มาแทนที่สามปีที่เราอยู่ด้วยกันได้อย่างง่ายดายเลยเหรอ?”มู่ซูวมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตอนนั้นเธอกล้าใช้ขาที่บาดเจ็บของตนเองไปทำร้ายยินเสี้ยวเสี้ยว สาเหตุหลักๆก็เพราะว่านึกถึงความรักที่ผ่านมาสองปีกว่านี้”จิ๋นลี่ยวน นายให้ทุกคณะการแสดงในต่างประเทศไม่กล้ารับฉัน ถึงขั้นให้คณะการแสดงที่รับฉันแล้วส่งฉันกลับมา นายเคยคิดไหมว่าแบบนี้มันมีผลกระทบแบบไหนกับชื่อเสียงของฉัน?หรือว่านายยังไม่รู้สถานการณ์ตอนนี้ของฉัน?ฉันไม่มีจุดยืนในตระกูลมู่เลยสักนิด เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ พ่อแม่ของฉันไม่แม้แต่จะถามเลยสักคำ ตอนนี้นายยังแข็งใจทำแบบนี้กับฉันอีกเหรอ?ทุกวันหน้าบ้านฉันมีนักข่าวเยอะขนาดนั้น ข้างหลังฉันมีคนตามมากขนาดนั้น นายไม่เห็นรึไง?จิ๋นลี่ยวน นายทำแบบนี้กับฉันได้ไง?”
มู่ซูวตะโกนอย่างเสียงดัง ท่าทางนั้นเหมือนกับว่าจิ๋นลี่ยวนทำเรื่องอะไรที่มันเลวร้ายมาก แต่จิ๋นลี่ยวนกลับแค่มองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง รอเธอพูดจบถึงพูดออกมา”มู่ซูว ตอนนี้เธอเข้าใจความน่ากลัวของคำที่ว่าคำพูดของคนมันน่ากลัวแล้วยัง?”
ถ้างั้น เธอทำเรื่องแบบนั้นในตอนนั้น เคยคิดถึงความรู้สึกของยินเสี้ยวเสี้ยวไหม?
การกระทำของเขา ก็แค่ตอบโต้ด้วยวิธีการทํานองเดียวกันเท่านั้นเอง อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ทุจริตสักหน่อยไม่ใช่เหรอ?
จิ๋นลี่ยวนพูดจบ ตัวของมู่ซูวถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างควบคุมไม่ได้ ถามปากสั่น”จิ๋นลี่ยวน ดังนั้นที่นายทำทั้งหมด ก็แค่ทวงคืนความยุติธรรมให้ยินเสี้ยวเสี้ยว ใช่ไหม? ฉันทำให้ชื่อเสียงของเธอเสื่อมเสีย นายก็จะทำให้ชื่อเสียงของฉันเสื่อมเสีย จุดเริ่มต้นของนายก็คือยินเสี้ยวเสี้ยวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่ใช่บ้านจิ๋น!”
คิ้วขมวด จิ๋นลี่ยวนไม่ได้พูดอะไร
เพื่อชื่อเสียงของยินเสี้ยวเสี้ยว หรือว่าเพื่อชื่อเสียงของบ้านจิ๋น?เขาไม่เคยคิดเลย ยังไงก็บรรลุเป้าหมายแล้วไม่ใช่เหรอ?ถ้าเป็นอย่างนั้น จะสนใจอะไรอีกทำไมล่ะ?
“จิ๋นลี่ยวน!จิ๋นลี่ยวน!”จู่ๆมู่ซูวก็ร้องไห้เดินเข้าไป จับเสื้อของจิ๋นลี่ยวนไว้ ก้มหน้าร้องไห้จ้องมองเขา ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นก็ยังน่าดึงดูดขนาดนั้น แต่ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่สายตาที่มองเธอนั้น ไม่มีความอ่อนโยนแล้ว?”จิ๋นลี่ยวน ฉันคือผู้หญิงที่นายเคยรักนะ นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงกัน?นายรู้อยู่แล้วว่าฉันลำบากแค่ไหนตอนอยู่ตระกูลมู่ ก่อนที่นายจะลงมือไม่ได้คำนึกถึงฉันแม้แต่นิดเดียวก็ไม่มีเหรอ?จิ๋นลี่ยวน ถ้าวันนี้คนที่แต่งงานกับนายคือฉัน นายก็จะไม่ทำแบบนี้แล้วใช่ไหม?”
