บทที่116 นายหลงรักยินเสี้ยวเสี้ยวแล้วใช่ไหม?
จิ๋นลี่ยวนเงยหน้ามองผู้หญิงบ้าคลั่งตรงหน้า ไม่ได้พูดอะไร
เห็นน้ำตาของมู่ซูว จิ๋นลี่ยวนเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ทำไมน้ำตาของมู่ซูวดูเหมือนจะไม่มีผลอะไรกับเขา เขาไม่มีความอาลัยอาวรณ์เลยสักนิด แต่ว่าทำไมแค่ยินเสี้ยวเสี้ยวขมวดคิ้วเล็กน้อยเขาก็สามารถอารมณ์แปรปรวนอย่างช่วยไม่ได้?
“จิ๋นลี่ยวน จิ๋นลี่ยวน……”มู่ซูวร้องเรียกเบาๆ แตะหน้าผากของเขาเบาๆ ร้องอย่างเสียใจเป็นพิเศษ ทันใดนั้นก็ถามคำถามหนึ่งขึ้นมา”จิ๋นลี่ยวน นายหลงรักยินเสี้ยวเสี้ยวแล้วใช่ไหม?”
พูดจบ เกิดความเงียบทั้งห้องทำงาน
——จิ๋นลี่ยวน นายหลงรักยินเสี้ยวเสี้ยวแล้วใช่ไหม?
คำถามนี้ ดูเหมือนเขาเองก็……ไม่รู้
การร้องไห้ของมู่ซูวก็หยุดลงด้วยคำถามนี้ มองจิ๋นลี่ยวนด้วยตาประกาย เงียบรอแค่คำตอบเดียว นานมาก……
แต่ว่า ไม่ว่าเธอรอนานแค่ไหน จิ๋นลี่ยวนก็ไม่ได้ตอบคำถามนี้สักที
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…….ฮ่าฮ่าฮ่า……”ทันใดนั้น ในห้องทำงานที่เงียบก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น หัวเราะอย่างมีความสุขแท้ๆ แต่กลับไม่สามารถซ่อนความเศร้าและความเสียใจในนั้นได้”ฮ่าฮ่าฮ่า……จิ๋นลี่ยวน จิ๋นลี่ยวน…..
นึกไม่ถึงนาย…..จะหลงรักยินเสี้ยวเสี้ยวแล้ว……ฮ่าฮ่าฮ่า……”
ทันใดนั้นมู่ซูวก็เหมือนกับคนบ้าทันที จับจิ๋นลี่ยวนไว้แล้วหัวเราะดังๆในห้องทำงาน
“ฮ่าฮ่าฮ่า……ฉันพยายามมาสองปี ไม่ได้รับความอบอุ่นจากนายเลยสักนิด……ฮ่าฮ่า แต่ยินเสี้ยวเสี้ยว อยู่กับนายแค่สามเดือน ขโมยหัวใจนายไปซะแล้ว……ฮ่าฮ่าฮ่า……”มู่ซูวหัวเราะจนหายใจแทบไม่ทัน แต่ก็ยังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง พูดไป”จิ๋นลี่ยวน นายหลงรักยินเสี้ยวเสี้ยวแล้ว……”
ขมวดคิ้วแน่น ทันใดนั้น จิ๋นลี่ยวนก็นึกถึงการต่อต้านของยินเสี้ยวเสี้ยวเมื่อคืน ยื่นมือดึงมือที่มู่ซูวจับเสื้อของตนไว้ หันหลังยืนขึ้นมา
“คุณมู่ คุณควรกลับไปได้แล้ว”พูดจบ จิ๋นลี่ยวนก็เดินออกไป
มู่ซูวยังคงหัวเราะอย่างอดไม่ได้อยู่ข้างหลัง แต่ว่ายิ่งหัวเราะอย่างมีความสุขแค่ไหน น้ำตาบนหน้าก็หลั่งไหลออกมามากยิ่งขึ้น
เห็นจิ๋นลี่ยวนจะเดินไปถึงประตูแล้ว ทันใดนั้นมู่ซูวก็พุ่งเข้ามาคว้าจิ๋นลี่ยวน ยื่นมือจับหัวเขาไว้ ร้องไห้และกดริมฝีปากของเธอลงไป……
เสียงดังแกร็ก จู่ๆประตูห้องก็ถูกคนเปิดจากข้างนอก
ความเงียบของห้อง ไม่มีใครพูดเลย
ยินเสี้ยวเสี้ยวยืนอยู่หน้าประตู ข้างหลังยังมีเถียนหรง ทุกคนกลั้นหายใจกันหมด หวังว่าตัวเองจะมองไม่เห็นตอนนี้
คนในห้อง จิ๋นลี่ยวนกับมู่ซูว ปากประกบกัน มู่ซูวกำลังร้อง มือของจิ๋นลี่ยวนยื่นไปจับเอวของเธอโดนไม่รู้ตัว แบบนั้นไม่รู้ว่าปฏิเสธหรือว่าจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนตนเอง เต็มไปด้วยความรู้สึกของภาพ เต็มไปด้วยความเข้าใจผิด……
ยินเสี้ยวเสี้ยวยืนนิ่งอยู่นอกประตู ไม่รู้ว่าจะแสดงอาการยังไงดี ได้แต่มองพวกเขาสองคนนิ่งๆ มือที่ถือกระเป๋าแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว กรามตึงเล็กน้อย
เวลาสั้นมาก มู่ซูวยิ้มแทบจะทันทีที่เธอสัมผัสริมฝีปากของจิ๋นลี่ยวน ในตอนที่จิ๋นลี่ยวนผลักตนเองออกก็ถอยออกมาแล้ว มือข้างหนึ่งคล้องแขนเขาไว้ มืออีกข้างหนึ่งวางบนหน้าอกของเขาเงียบๆ หันหน้ามาฉีกยิ้มพูดกับยินเสี้ยวเสี้ยว”คุณหญิงซานช่าว สวัสดี”
ประโยคเดียวดึงสติทุกคนกลับมา
ไม่ว่าจะมองยังไงภาพนั้นก็ทำให้คนพูดไม่ออก เป็นท่าทางที่หลังจากเมียน้อยพบกับเมียหลวงแล้วยังสะใจเหลือเกิน เห็นจนเถียนหรงทนไม่ไหวลูบจมูกของตนเอง ยื่นมือผลักยินเสี้ยวเสี้ยว แล้วปิดประตูที่อยู่ข้างหลังอย่างรวดเร็ว
ตาของยินเสี้ยวเสี้ยวเปลี่ยนจากรอยยิ้มมุมปากของมู่ซูวไปที่ดวงตาของจิ๋นลี่ยวน สิ่งที่เห็นกลับเต็มไปด้วยความสงสัย?
เขากำลังสงสัยอะไร?
ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่รู้ แต่ว่าหล่อนรู้ เมื่อคืนจิ๋นลี่ยวนให้ความกล้ากับเธอมากจริงๆ!ถึงแม้หลังจากนั้นจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น แต่ยังไงเธอก็ยังเป็นภรรยาของเขาไม่ใช่เหรอ?ไม่คุยข้อนี้ แค่ที่นี่ยังมือเถียนหรงสักคน เรื่องนี้ก็คงแก้ได้ยาก
“คุณมู่หมายความว่ายังไง?”ยินเสี้ยวเสี้ยวหันหลังเดินถึงข้างโต๊ะจิ๋นลี่ยวน ยกแก้วของจิ๋นลี่ยวนขึ้นแล้วดื่มน้ำจนเกลี้ยงสะอาดหมดจด แล้วพูดว่า”ลดระดับของตนเองอย่างไม่เสียดาย ยอมอิงแอบแนบชิดซบอยู่ในอ้อมอกแล้ว?”
มู่ซูวหน้าซีดเล็กน้อย แต่รอยยิ้มมุมปากก็ไม่หายไป เศร้าในใจ
“นี่คุณหญิงซานช่าวยอมแล้วเหรอ?”ถามกลับ มู่ซูวจ้องเธอ
ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับไม่พูดอะไร แค่ฉีกยิ้มมุมปากมองจิ๋นลี่ยวนแล้วพูดว่า”นี่ก็ต้องดูว่าคุณมู่สามารถเข้าตาสามีของฉันรึเปล่า ความเรื่องรักของชายหญิง ไม่ใช่แค่ฉันพูดคำเดียวก็ได้แล้ว”
เถียนหรงที่อยู่ข้างๆรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ตอนนี้ออกไปก็ไม่ค่อยเหมาะ ข้างนอกคงมีคนขี้เสือกกลุ่มหนึ่งรออยู่แน่ๆ ออกไปหาความตายเหรอ?
และคำพูดนี้ของยินเสี้ยวเสี้ยว ไม่ใช่ทำร้ายแค่มู่ซูว แต่ยังด่าจิ๋นลี่ยวนไปด้วย……
ค่อยๆเงยหน้ามองจิ๋นลี่ยวน เถียนหรงอยากจะรู้ว่าจิ๋นลี่ยวนจะมีปฏิกิริยายังไง
“ไม่มีความสวยและ……ความฉลาดอย่างภรรยาของฉัน ฉันไม่มีทางชอบหรอก”จิ๋นลี่ยวนไม่ได้หลุดออกจากมู่ซูว แค่หยีตามองยินเสี้ยวเสี้ยวเล็กน้อย ยกยิ้มมุมปาก
ดูเหมือน อารมณ์ดีเนอะ?
ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับเกลียดมาก!
เจ้าบ้าจิ๋นลี่ยวน!ทำไมถึงได้หยุดชะงักตรงคำว่าฉลาด ไม่ใช่เพราะว่าเขารังเกียจเธอโง่เหรอ?ตอนอยู่ในบ้านยังถูกรังเกียจน้อยอีกเหรอ?ตอนนี้ยังแอบเตือนเธอแบบนี้อีก
กลับไปเขาไม่แปรงฟัน10รอบ เขาต้องจัดการเขาให้หนักแน่!
สีหน้าของมู่ซูวแย่กว่าเดิม สองคนนี้กำลังหยอดกันต่อหน้าเธอเหรอ?
นี้มันไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลยหนิ!
ตอนนี้จิ๋นลี่ยวนอารมณ์ดีจริงๆนะ เดิมทีตอนที่โดนมู่ซูวจูบเขาก็แปลกใจเล็กน้อย โดยเฉพาะตอนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวปรากฏตัว เขาแอบกระวนกระวายใจเล็กน้อย แต่พอเห็นท่าทางเฉยๆของเธอแล้วเขาโมโหกะทันหัน แต่ว่าสุดท้ายกลับแอบดีใจขึ้นมาด้วยคำพูดเดียวของเธอ ความขัดแย้งของความรู้สึกนี่นะ……
ดวงตาหงส์ก้มลงเล็กน้อย จิ๋นลี่ยวนมองแขนของตัวเองที่ถูกมู่ซูวคล้องไว้ เงยหน้ามองยินเสี้ยวเสี้ยว
ยินเสี้ยวเสี้ยวกัดปากตัวเองแน่น โมโหจนอยากจะเข้าไป ปัดมือของมู่ซูวออกจากตัวจิ๋นลี่ยวน พูดอย่างไม่เป็นมิตรกับมู่ซูว”คุณมู่ เรื่องที่เธอลดระดับตัวเองลงคุณลุงมู่กับคุณป้ามู่น่าจะไม่รู้สินะ ถ้าเกิดรู้ว่าคุณหนูของตัวเองทำเรื่องแบบนี้ออกมา ไม่รู้ว่าจะโมโหแค่ไหนกันนะ”
มู่ซูวจ้องยินเสี้ยวเสี้ยวนิ่งๆ สักพักถึงพูดออกมา”ยินเสี้ยวเสี้ยว ฉันจะรอ รอดูว่าสุดท้ายแล้วชะตาของเธอจะดีกว่าฉันได้ไหม! ”
พูดจบ มู่ซูวหันหลังเดินออกไปเลย ประตูห้องทำงานถูกปิดดังเป็นพิเศษ
เถียนหรงก็ถือโอกาสนี้ออกไปซะ ในห้องทำงานเหลือแค่สองคนทันที
หน้าอกของยินเสี้ยวเสี้ยวยังกระเพื่อมอย่างรุนแรง ในหัวสองมีภาพที่ทั้งสองคนมีอะไรกันกับเมื่อกี้มู่ซูวจูบจิ๋นลี่ยวนสลับกันไปมา ทรมานเธอจนอยากที่จะใช้มือดึงภาพออกมาทิ้งลงพื้นแล้วเหยียบมันซะ!
จิ๋นลี่ยวนยืนมองเธออยู่ข้างหลังเงียบๆ สายตาตกบนแผ่นหลังเล็กของยินเสี้ยวเสี้ยว ฤดูใบไม้ร่วงของเมืองTมาอย่างรุนแรงและเร่งรีบ ช่วงก่อนยังใส่กระโปรงอยู่ สองสามวันนี้ยินเสี้ยวเสี้ยวใส่กางเกงยีนเสียแล้ว ขาเรียวยาวดูสวยเป็นพิเศษ เอวเรียวยิ่งดูรัดแน่นเมื่อใส่เสื้อยืด
ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงเล็กน้อย จิ๋นลี่ยวนขมวดคิ้ว นึกถึงเรื่องเมื่อตอนเช้า
“เสี้ยวเสี้ยว……”เรียกเบาๆ จิ๋นลี่ยวนถึงเข้าไปใกล้เธอ มือหนาโอบเอวเธอเงียบๆ ดวงตาหงส์คอยสังเกตสีหน้าของเธอ กลับเห็นว่าครั้งนี้ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเหมือนเคยเลยสักนิด เหมือนว่าเมื่อเช้าเป็นเพียงความฝัน”เสี้ยวเสี้ยว เธอมาได้ไง?”
พยายามกดความสงสัยภายในใจไว้ จิ๋นลี่ยวนก้มมองเธอ
ยินเสี้ยวเสี้ยวเงยหน้ามองจิ๋นลี่ยวน ความกล้าภายในใจก่อนจะมานั้นถูกภาพเมื่อกี้โจมตีย่อยยับทันที สายตาตกบนปากของจิ๋นลี่ยวนกะทันหัน หลังจากนั้น ขมวดคิ้วแน่นขึ้นทันที
บนปากบางนั้น ไม่คาดว่าจะมีลิปมันของมู่ซูวหลงเหลือไว้อยู่?
โมโหมากๆ ก็คือแบบนี้สินะ!
จิ๋นลี่ยวนยังไม่ได้สติกลับมา ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ก้มหน้าหยิบทิชชู่ออกจากกระเป๋าของตัวเอง เช็ดถูปากของเขาแรงๆ ไม่มีความอ่อนโยนเลย เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บที่ปาก……
มองยินเสี้ยวเสี้ยวอีกครั้ง ใบหน้าเล็กตึงไม่พอใจ คิ้วขมวดแน่นเหมือนกับว่ามีเรื่องเครียดใหญ่โตอะไร
ปากบางค่อยๆเกิดความเจ็บแสบขึ้น แต่จิ๋นลี่ยวนกลับยิ้มอย่างมีความสุข
เข้าคิดว่า ถึงแม้จะเห็นเขาจูบกับ ผู้หญิงอื่น เธอก็สามารถไม่แคร์ได้
เด็กโง่เอ้ย……
ในที่สุด จิ๋นลี่ยวนไม่อาจทนความรุนแรงของยินเสี้ยวเสี้ยวได้ ยื่นมือดึงมือเล็กของเธอไว้แล้วพูดว่า”หยุดเช็ดได้แล้ว ไม่เมื่อยมือเหรอ?”
ยินเสี้ยวเสี้ยวถึงได้หยุดการกระทำในมือ มองเขาด้วยสายตาที่เศร้าเสียใจเล็กน้อย ท่าทางนั้นเหมือนกับว่าได้รับความน้อยใจอย่างมากจนพูดไม่ออก จิ๋นลี่ยวนเห็นแล้วปวดใจอย่างอดไม่ได้……
“เสี้ยวเสี้ยว……”เรียกเสียงเบา จิ๋นลี่ยวนนิ่งไปเล็กน้อย
เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่นึกเลยว่าอารมณ์ของเขาจะสามารถรับผลกระทบจากเธอได้อย่างง่ายดาย?แล้วเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันอีก เขาทนเห็นเธอน้อยใจไม่ได้เลย?ถึงขนาด เขาเริ่มนำทางยินเสี้ยวเสี้ยวให้เติบโตทีละนิด แค่ว่าเพื่อสักวันหนึ่งเธอจะสามารถยืนอยู่ข้างกายของตนอย่างมั่นใจได้?
——จิ๋นลี่ยวน นายหลงรักยินเสี้ยวเสี้ยวแล้วเหรอ?
ประโยคนั้นของมู่ซูวผ่านเข้ามาในหัวของเขาทันที มือที่ลูบแก้มของยินเสี้ยวเสี้ยวชะงักเล็กน้อย
เขาหลงรักยินเสี้ยวเสี้ยวแล้วเหรอ?
จู่ๆก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ปลายนิ้ว พอได้สติกลับมายินเสี้ยวเสี้ยวก็ร้องออกมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวทันที……
นาทีนั้นเอง ในที่สุดจิ๋นลี่ยวนก็ได้รู้ ตัวเขาเองถูกน้ำตาที่บีบบังคับของยินเสี้ยวเสี้ยว ซื่อตรงกับหัวใจตนเอง
ตอนแรกจากน่าสนใจ ช่วยเหลือ หยุดการเร่งของบ้านจิ๋น ถึงตอนนี้ เขาจิ๋นลี่ยวนหวั่นไหวกับยินเสี้ยวเสี้ยวแล้วจริงๆ แค่น้ำตาหยดเดียวก็สามารถทำให้เขายอมแพ้ได้ง่ายๆ
ยื่นมือดึงเธอเข้าในอ้อมแขนตนเอง จิ๋นลี่ยวนได้ยินยินเสี้ยวเสี้ยวพูดว่า”จิ๋นลี่ยวน ถ้านายไม่เอาฉันแล้ว ฉันควรจะทำยังไง?”
ประโยคเดียว จิ๋นลี่ยวนฟังความน้อยใจกับความกลัวของยินเสี้ยวออกได้ เกิดความอ่อนโยนในใจ พูดปลอบเบาๆ”ตอนที่ผมไม่เอาเธอ ต้องเป็นตอนที่ผมไม่ให้เธอเข้าห้องนอนอย่างแน่นอน”
กลับไม่ได้คิดเลยว่า ประโยคนี้ ทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยวแทบบ้าคลั่ง….
