บทที่119 พายุฉับพลัน
ช่วงนี้ คำซุบซิบของเมืองT แพร่กระจายอย่างบ้าคลั่ง
——ตระกูลมู่เมืองT หนึ่งในครอบครัวที่ดีที่สุด การศึกษาที่ดีนับจากหลัง?
——คุณเซี่ยงเวิ่นที่เอาแต่ใจ การตามใจของพ่อแม่พี่น้อง?
——คุณนายน้อยของบ้านเซี่ยงแย่งแฟนของพี่สาว ห้างดังลั่นข่าวโลก!
——คุณหนูคนโตบ้านยินที่ไร้เดียงสา ชีวิตคนรวยที่ถ่อมตัว
……
มองออกไป ข่าวทุกอันแทบจะเกี่ยวข้องกับยินเสี้ยวเสี้ยวกันหมด!
ไม่ว่าจะเป็นมู่ซูวคุณหนูสองของตระกูลมู่ หรือว่าคนบ้านเซี่ยง ทุกคนก็เพราะเรื่องที่ทะเลาะกันในคาราโอเกะตอนนั้นเลยขยายออกมา สักพัก คุณหนูคนโตบ้านยิน คุณหญิงซานช่าวบ้านจิ๋นดังมากในเมืองT!
หลังจากที่ออกจากงานที่เก๋อหลิน ยินเสี้ยวเสี้ยวก็พยายามคิดอยากจะให้ตนเองลองเผชิญหน้ากับเรื่องเมื่อตอนนั้น ทุกๆวันจิ๋นลี่ยวนไปทำงานเธอก็จะอยู่บ้านพยายามที่จะเอาชนะตัวเอง……
เหงื่อท่วมตัวสุดท้ายยินเสี้ยวเสี้ยวก็ล้มลงพื้น แขนช้ำไปหมด กัดปากแน่นไม่ให้ตันเองร้องออกมา ในใจกลับมีความเสียใจเล็กน้อย……
ทำไม เธอถึงไม่สามารถเผชิญหน้ากับเรื่องเมื่อตอนนั้นได้?ทำไมเธอถึงไม่กล้าไปนึกคิดทุกอย่างของตอนนั้นสักที?
หน้าขาวซีด ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับฉีกยิ้มมุมปากอย่างเศร้าๆ
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เธอกับจิ๋นลี่ยวนหย่ากันก็คงไม่ช้าก็เร็ว เรื่องลูกก็ไม่ต้องพูดถึง!
แต่ว่า เธอไม่นึกเคยเลยว่า ชีวิตของตัวเองจะพลิกผันไปเรื่อยๆแบบนี้!
ทันใดนั้น เสียงคนเคาะประตูห้องดังขึ้น ยินเสี้ยวเสี้ยวปรับอารมณ์ก่อนแล้วลุกขึ้นมาเดินไปเปิดประตู ตอนนี้สติของเธอไม่ดีเป็นอย่างมาก ถึงขนาดลืมมองคนด้านนอกเป็นใครก็เปิดออกมาเลย
——คุณหญิงซานช่าว ไม่ทราบว่าคุณเห็นคลิปบนอินเทอร์เน็ตที่เพิ่งอัพเมื่อกี้ของน้องสาวคุณยัง?
——คุณหญิงซานช่าว ไม่ทราบว่าจิ่งซานช่าวรู้เรื่องนี้รึเปล่า?บ้านจิ๋นว่ายังไงเหรอ?
——คุณหญิงซานช่าว ไม่ทราบว่าคุณจำคนที่ทำอนาจารกับคุณเมื่อตอนนั้นได้รึเปล่า?
……
ตอนที่ประตูเปิดออก นักข่าวกลุ่มหนึ่งก็พุ่งเข้ามาเลย ยินเสี้ยวเสี้ยวถูกดันจนติดกำแพง สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เดิมทีกำลังตกใจแต่พอได้ยินคำว่าอนาจารก็หน้าซีดทันที
——คุณหญิงซานช่าว ไม่ทราบว่าคุณจำสถานการณ์ตอนนั้นได้ไหม?ผู้ชายคนนั้นคือคนของบ้านยินรึเปล่า?
——คุณหญิงซานช่าว คุณสามารถอธิบายสักนิดว่าตอนนั้นเขาทำอนาจารกับคุณยังไงได้รึเปล่า?
——คุณหญิงซานช่าว ตอนนี้คุณยังติดต่อกับผู้ชายคนนั้นไหม พวกเธอมีความสัมพันธ์ยังไงกัน?
……
แสงแฟลชกะพริบอย่างรุนแรงต่อหน้าฉัน ทันใดนั้นใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นก็แกว่งไปมาอยู่ตรงหน้า ยินเสี้ยวเสี้ยวกลายเป็นคนหูหนวกทันที เห็นแต่แสงแฟลชกะพริบ ปากที่พูดของนักข่าวและความตื่นเต้นและความอยากรู้อยากเห็นที่เห็นได้ชัดบนใบหน้าของพวกเขา นั้นมันเหมือนกับว่าถ้าไม่เห็นเธอตกต่ำก็จะไม่ยอมแพ้!
——คุณหญิงซานช่าว……
——คุณหญิงซานช่าว……
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเมืองไห่เมียวรีบมาทันที แต่ท้ายที่สุดก็ยังมีคนน้อยกว่าเลยไม่สามารถโยกย้ายนักข่าวทั้งหลายออกจากที่นี่ได้เลย ได้แต่ปกป้องยินเสี้ยวเสี้ยวไว้ ไม่ให้คนรอบข้างทำร้ายเธอได้
อนาจาร……
ตอนนั้น……
ทันใดนั้น ยินเสี้ยวเสี้ยวก็เหมือนกับตกอยู่ในอารมณ์บางอย่าง มองไปที่จุดหนึ่งอย่างว่างเปล่า แสงแฟลชยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ กะพริบใส่เธอเรื่อยๆ และอีกฝั่งก็รอปฏิกิริยาของเธอเงียบๆกันหมด……
ผ่านไปไม่นาน จู่ๆยินเสี้ยวเสี้ยวก็อ้าปากกว้าง ทั้งๆที่อยากจะกรีดร้อง แต่กลับร้องไม่ออกสักนิด ได้แต่กุมหัวของตัวเองไว้ เหมือนว่าตกอยู่อีกโลกหนึ่งไม่มีความรู้สึกอะไรเลยสักนิด
อย่า……
อย่า……
ขอร้องล่ะ อย่าทำอย่างนี้กับฉัน……
ยินเสี้ยวเสี้ยวอ้าปากค้างไม่มีเสียงออกมาเลย น้ำตาไหลเต็มใบหน้าสวย สภาพแย่มากแต่ถึงอย่างนั้น คนรอบข้างก็ไม่ได้ยื่นมือมาช่วย แค่กะพริบแสงอย่างตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม
——คุณหญิงซานช่าว ไม่ทราบว่าคุณนึกอะไรขึ้นได้เหรอ?เป็นผู้ชายคนนั้นรึเปล่า?
——คุณหญิงซานช่าว คุณรู้จักผู้ชายคนนั้นใช่หรือไม่?คือแฟนตอนเด็กๆของคุณรึเปล่า?
——คุณหญิงซานช่าว จิ่งซานช่าวคิดยังไงกับเรื่องที่คุณเคยโดนอนาจาร?
……
ยินเสี้ยวเสี้ยวหดตัวไว้หลบเข้ามุมกำแพง ร่างเล็กหดแอบอยู่ข้างใน มืออุดหูของตัวเองไว้แน่นแต่ถึงแบบนี้เขาก็ยังสามารถได้ยินคำถามที่ไร้คำเมตตาของนักข่าว พูดตรงประเด็น กลับแทงใจเธอตรงๆเลย กดบีบมาก จะควบคุมชีวิตของเธอเอาไว้เลย!
เงยหน้ามองคนที่ล้อมเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ยินเสี้ยวเสี้ยวอยากพูดให้พวกเขาออกไป แต่ไม่ว่าเธอจะอ้าปากยังไง กลับไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้เลยสักนิด ทำได้แค่ปล่อยให้สภาพของตัวเองแพร่กระจายไปทั่วเมืองT ด้วยความเร็วลมเช่นนี้ ตลอดมาเธออยากจะลืมเรื่องนี้ไป มันถูกเปิดเผยออกไปต่อหน้าทุกคน……
คนรอบข้างถามอะไรอยู่ เธอไม่ได้ยินแล้ว คนรอบข้างหัวเราะอะไรอยู่ เธอก็ไม่เห็นแล้ว เธอรู้แค่ว่าตอนนี้เธออยากจะพุ่งใส่อ้อมแขนของจิ๋นลี่ยวน ก็เหมือนคืนนั้นที่เธอพุ่งเข้าใส่ในห้องอาบน้ำ เหมือนกับว่ามีแค่ตรงนั้นถึงจะเป็นที่หลบภัยของเธอ……
“พวกแกกำลังทำอะไร!”เสียงตะคอกดังมา ทั้งห้องเงียบลงทันที
ยินเสี้ยวเสี้ยวยังคงไม่ได้ยิน แค่หันหน้าไปเล็กน้อย นักข่าวก็หันหน้าไปกันหมด
ยินจื่อเจิ้นกดความโมโหในใจลงไป ก้าวเท้ากว้างๆเดินเข้ามา!นักข่าวรอบข้างเปิดทางให้เขาโดยไม่รู้ตัว ยินจื่อเจิ้นที่หน้าบึ้งไม่ใช่ใครก็กล้ามีปัญหา
มีนักข่าวไม่กลัวตายเข้าไป ยื่นไมค์ไปตรงหน้ายินจื่อเจิ้น อ้าปากถาม”คุณชายใหญ่ยิน ไม่ทราบว่าคุณรู้เรื่องที่น้องสาวคุณโดนอนาจารตอนนั้นรึเปล่า?จับคนร้ายได้ยัง?คุณหญิงซานช่าวโดนล่วงละเมิดรึเปล่า?”
พูดจบ คนในห้องก็เงียบกันหมด มองยินจื่อเจิ้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ตราบใดที่มีข่าวเกี่ยวข้องกับบ้านจิ๋นก็แทบจะเป็นข่าวพาดหัวของเมืองTทั้งสิ้น และที่สำคัญยังเป็นลูกสะใภ้ที่เพิ่งแต่งเข้าบ้านจิ๋นอย่างยินเสี้ยวเสี้ยว แค่ไม่นานเอง ก็เกิดเรื่องติดๆกันมา ให้คนไม่อยากติดตามก็คงไม่ได้แล้ว……
ทันใดนั้น ขาที่ก้าวเข้าไปหายินเสี้ยวเสี้ยวของยินจื่อเจิ้นก็หยุดทันที หันไปมองนักข่าวที่ถามคำถามด้วยท่าทางแข็งทื่อเป็นพิเศษ ถามกลับอย่างเย็นชา”คุณกำลังถามผม?”
นักข่าวนิ่งไปเล็กน้อย แต่พอนึกได้ว่ายินจื่อเจิ้นพูดกับตัวเองแล้วก็ใจกล้าขึ้นมา พยักหน้ารัวๆ”ใช่ คุณชายใหญ่ยิน ไม่ทราบว่าสำหรับเรื่องนี้ตอนนั้นคนบ้านจิ๋นคิดยังไงกัน?คุณหญิงซานช่าวหลุดพ้นออกมาได้ยังไง?”
พูดจบ นักข่าวยื่นไมค์ไปตรงหน้ายินจื่อเจิ้นด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
ทันใดนั้น ยินจื่อเจิ้นหันหน้าไปทางนักข่าวแล้วยกปากขึ้นอย่างชั่วร้าย หลังจากนั้นในตอนที่ทุกคนต่างก็ยังไม่ได้สติกลับมา ยกหมัดขึ้นต่อยหน้านักข่าวที่ถามขึ้น นักข่าวถูกต่อยจนฟันหลุดออกมาตรงนั้นเลย……การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้ผู้สื่อข่าวรอบข้างตกตะลึงอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากตกตะลึงก็ยกอุปกรณ์ในมือขึ้นถ่ายคุณชายใหญ่ตระกูลยินกันหมด!เสียงแชะแชะแชะแฟลชกะพริบดังไม่หยุด……
“แกอยากรู้เหรอ?ต่อยแค่หมัดเดียวดูเหมือนจะไม่สามารถลดความโกรธของยินจื่อเจิ้นได้ เดินเข้าไปทันที ยินจื่อเจิ้นกระชากคอเสื้อนักข่าวทุบตีมัน”ผมบอกให้!”
ผั๊วะ ผั๊วะ ผั๊วะ……
ทั้งห้องวุ่นวายทันที นักข่าวถูกต่อยจนถึงขั้นนอนบนพื้นลุกไม่ขึ้น บนพื้นมีฟันสองซี่และรอยเลือด แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นยินจื่อเจิ้นยังคงไม่ปล่อยเขาไป ต่อยทีละมัดต่อๆกัน……
ทันใดนั้นในห้องที่มีเสียงโกรธเกรี้ยวของยินจื่อเจิ้นในก็ผสมกับเสียงไฟกะพริบ ผสมกันดูเหมือนยินเสี้ยวเสี้ยวไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรร้องเสียงสะอื้นดังก้องห้อง……
วุ่นวายไปหมด……
จานผลไม้บนโต๊ะโดนปัดลงพื้นเกิดเสียงดังขึ้น ถ้วยชาบนโต๊ะก็โดนปัด น้ำกระเด็นซึมเข้าพรมหายไปอย่างรวดเร็ว โดนกระทำเพียงอยู่ฝ่ายเดียวเลยทำให้คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุตกใจจนพูดไม่ออก
ในที่สุด ตอนที่นักข่าวบนพื้นพูดก็ไม่สามารถพูดได้ ยินจื่อเจิ้นลุกขึ้นยืน ยืนอยู่ในแสงไฟ ยืนมือดึงเน็กไทของตัวเอง ถามนักข่าวด้วยท่าทางอาจหาญ”ตอนนี้ ยังมีใครอยากรู้เรื่องน้องสาวผมอีกไหม?”
ในห้องเงียบ นาทีนั้นเหมือนกับว่าเสียงลมหายใจก็ไม่มี
นักข่าวเงียบลงกันหมด ขนาดช่างภาพก็ไม่กล้าขยับซี้ซั้วอีก แค่ยืนนิ่งๆไว้
ไม่มีใครพูดอะไร ยินจื่อเจิ้นถอดเสือนอกตัวเอง ดึงเน็กไทของตัวเองโอนทิ้งออกไป ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวไปหายินเสี้ยวเสี้ยว พูดเสียงเย็นชากับนักข่าว”สำหรับเรื่องที่พวกแกบุกเข้าบ้านส่วนตัวของวันนี้ ผมยินจื่อเจิ้นจะสอบสวนให้ถึงที่สุด! พวกแกสามารถไปกับตำรวจในเขตหนึ่งเพื่อสัมผัสถึงความรู้สึกของการถูกคนจับตามองเถอะ!”
พูดจบ ยินจื่อเจิ้นก็เดินมาถึงมุมกำแพง เดิมทีสีหน้าที่น่ากลัวนั้นอ่อนโยนลงทันที เมื่อกี้ยังดูโหดร้ายอยู่แค่แวบเดียวยินจื่อเจิ้นก็อ่อนโยนเหมือนน้ำทันที มองนักข่าวรอบๆงงกันหมด ได้แต่ถอนหายใจ คุณชายใหญ่ตระกูลยินเอ็นดูน้อง เอ็นดูมากเกินจริงๆ!
มียินจื่อเจิ้นอยู่ตรงนี้ พวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ให้นักข่าวออกไปอย่างรวดเร็ว มีนักข่าวที่ขี้กลัวถือโอกาสนี้รีบออกไป แต่ยังมีนักข่าวที่ใจกล้านั่งยองๆแอบมองสองพี่สองที่มุมกำแพงอยู่……
“เสี้ยวเสี้ยว……”เรียกเบาๆ แบบนั้นเหมือนกับว่าเสียงของตัวเองดังแล้วก็จะทำร้ายเธอได้ ในตาของยินจื่อเจิ้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง นักข่าวที่อ่อนไหวบางคนรู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อย มองพวกเขาอย่างเหลือเชื่อ
มีความคิดบางอย่างในใจ มันน่ากลัวจริงๆ
ทั้งๆที่เป็นนักข่าว ถึงจะเป็นเรื่องที่ไม่แน่ใจก็กล้ารายงาน แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครกล้าพูดเลย!ถึงขนาดหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าดูอยู่ตรงนี้อีกเลย……
ถ้ามีสักวัน เมื่องTมีเรื่องที่ใหญ่กว่าออกมา พวกเขาอาจจะไม่แปลกใจ แต่เพราะว่าจริงๆแล้วเรื่องทั้งหมดมันมีบาดแผลที่มองไม่เห็น
