บทที่179 ของอ่อนไม่กินกินของแข็ง
ตอนที่จูเชี่ยนและหลินจื้ออยู่บนทางนั้นก็เริ่สงสัยแล้ว แต่ตอนนี้ลูกชายของพวกเขาติดอยู่กับยินเสี้ยวเสี้ยว
จนถึงขนาดไม่เอาพ่อแม่แล้ว พวกเขาจะทำยังไงได้ล่ะ เห็นจิ๋นลี่ยวนพาพวกเขากลับไปที่เมืองไห่เมี่ยวแล้วก็อดกังวลไม่ได้
ลูกไม่สบาย เรื่องแบบนี้มันก็เป็นเรื่องใหญ่ทั้งนั้น
“จิ๋นลี่ยวน……” หลินจื้อเดินมาแล้วเอ่ยปากพูดเบาๆ แต่สายตากลับหล่นไปอยู่ที่ตัวของลูกชายตัวเอง
จิ๋นลี่ยวนพยักหน้าเบาๆ ในเรื่องของการที่ควรมีมารยาทกับรุ่นพี่เขาก็ยังมีอยู่ แต่ถ้าเป็นจำพวกที่แก่ไม่รู้จักแก่ก็ไม่สนใจไปเลย เช่น……คนแก่ของบ้านหลิน
จูเชี่ยนเดินขั้นมาแล้วมองดูหลินยีเย่าที่อยู่ในอ้อมอกของยินเสี้ยวเสี้ยว เม้มปากแน่นไม่ได้ร้องไห้ออกมา
“วางใจเถอะ ตอนนี้เขาดีขึ้นมากแล้ว ขอแค่วันนี้ไข้ไม่ขึ้นสูงอีกก็โอเคแล้ว” ยินเสี้ยวเสี้ยวพูดปลอบใจเบาๆ ในขณะเดียวกันจูเชี่ยนก็ลองดูอีกรอบ แต่หลินยีเย่าก็ยังเกาะอยู่ในอกของยินเสี้ยวเสี้ยวแน่นไม่ยอมปล่อยมือ “ตอนนี้เขาน่าจะยังกลัวอยู่……”
รู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอรู้สึกชอบหลินยีเย่า แต่ไม่รู้ว่าจะติดเขาขนาดนั้น
หลินจื้อดูท่าทางของหลินยีเย่าแล้ว สุดท้ายแล้วก็ทำได้แค่พูดอย่างหมดหนทางว่า “ครั้งนี้ต้องชมคุณแล้วล่ะ คุณหญิงซานซ่าว ตอนนี้หลินยีเย่าไม่ยอมกลับไปกับเรา จะขอให้คุณช่วยดูแลอีกสักคืนได้ไหม พรุ่งนี้เช้าพวกเราจะมารับเขา รบกวนคุณไม่นานมาก……”
ยินเสี้ยวเสี้ยวกำลังเตรียมตัวจะพยักหน้า ก็เห็นจิ๋นลี่ยวนที่ยืนอยู่ข้างๆมองดูเธออย่างเย็นชาอยู่ แล้วก็ท้อทันที
บ้านนั้นเป็นของจิ๋นลี่ยวน เธอไม่มีสิทธิ์ในการพูด แหะแหะ……
หลินจื้อหันหน้าไปพูดกับจิ๋นลี่ยวนทันที “จิ่งซานซ่าว บ้านเราไม่มีประประจำ คืนนี้ก็ขอรบกวนคุณเรื่องยีเย่าหน่อยนะ……”
จิ๋นลี่ยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย มองดูหลินยีเย่าแล้วสุดท้ายก็พยักหน้า
คราวนี้หลินจื้อและจูเชี่ยนถึงจะวางใจแล้วก็หันตัวเดินไปอย่างฝืนใจ
……
เข้าไปในลิฟต์ ยินเสี้ยวเสี้ยวทนไม่ไหวจนต้องปล่อยมือสักพัก แล้วก็พิงที่กำแพงไม่ขยับด้วยความเหนื่อยล้า
เธอในตอนนั้นเธอหวังแค่ว่าจะถึงบ้านได้เร็วที่สุด ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คาดว่าแขนของเธอจะหักเพราะอุ้มหลินยีเย่าได้
เหลือบไปที่ยินเสี้ยวเสี้ยวทีนึง มุมปากค่อยๆแสยะขึ้นเป็นมุมนึง แต่เห็นอย่างงั้นจิ๋นลี่ยวนก็เดินมารับหลินยีเย่าไป ในตอนที่ยินเสี้ยวเสี้ยวกำลังจะบอกว่าเด็กคนนี้ตัวหนักนั้น จิ๋นลี่ยวนกลับพูดกับเขาว่า “ทำตัวดีๆหน่อย ไม่งั้นได้ส่งแกกลับไปแน่”
แค่คำเดียว หลินยีเย่าก็ถูกย้ายมาที่อ้อมอกของจิ๋นลี่ยวนอย่างเชื่อฟัง……
ทันใดนั้น ในใจของยินเสี้ยวเสี้ยวก็รู้สึกเหมือนโดนทำร้าย…….
เด็กคนนี้ของอ่อนไม่กินกินของแข็ง
มือของเธอน่ะ ก็รู้แต่แรกว่าเธอเริ่มเมื่อยแล้ว……
ไม่ง่ายเลยที่จะถึงบ้าน พอถึงแล้วยินเสี้ยวเสี้ยวก็แทบจะนอนอยู่บนพื้นไม่ขยับ พอจิ๋นลี่ยวนวางหลินยีเย่าลงบนโซฟาแล้วก็ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมา คุกเข่าลงบนพื้นยื่นมือยกขาของยินเสี้ยวเสี้ยวมาวางบนขาของตัวเอง หยิบแอลกอฮอล์ออกมาแล้วก็เริ่มร่างแผลให้ยินเสี้ยวเสี้ยว……
ทนไม่ได้จนค่อยๆกัดฟัน ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกเจ็บแต่ไม่กล้าส่งเสียง กัดริมฝีปากของตัวเองแน่น
จิ๋นลี่ยวนยังคงโมโหอยู่ เธอไม่ควรจะโดนปืนเลยด้วยซ้ำ
ท่าทางชำนาญเป็นพิเศษ จิ๋นลี่ยวนรีบจัดการทำแผลให้ยินเสี้ยวเสี้ยว เงยหน้ามองเธอ
ยินเสี้ยวเสี้ยวถอนหายใจแรง บนหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลมาด้วยความเจ็บปวด แผลที่แห้งสนิทแล้วต้องมาโดนเปิดออกแล้วฆ่าเชื้อ ทายา พันแผล จะให้เธอไม่เจ็บได้ยังไง นั่นสิ ตอนที่จิ๋นลี่ยวนเงยหน้ามองเธอนั้น เธอยังไม่รู้สึกตัว……
พอรู้สึกตัวแล้ว ยินเสี้ยวเสี้ยวก็รู้สึกไม่กล้าสู้สายตาของจิ๋นลี่ยวน สายตาค่อยๆเหล่ไปก็เห็นขาเล็กๆของตัวเองอยู่บนขาของเขา เทาๆสกปรก แล้วหน้าของยินเสี้ยวเสี้ยวก็แดงทันที แล้วก็ค่อยๆเก็บขาของตัวเองเข้ามาอย่างระมัดระวัง แต่กลับโดนจิ๋นลี่ยวนจับไว้……
วินาทีต่อมา เขาที่คุกเข่าบนพื้นในตอนแรกนั้นก็แนบตัวแล้วก็จูบเธอ
หน้าอกที่ร้อนผ่าวขังเธอไว้ในโซฟา ดูเหมือนไม่มีโอกาสวิ่งหนีไปได้……
ตั้งแต่เด็กจนโต สิ่งที่เขาอยากได้ ก็ไม่เคยไม่ได้
เธอ ก็เหมือนกัน
ยินเสี้ยวเสี้ยวโดนจูบจนสะลึมสะลือ จนถึงตอนที่ได้ยินเสียงฮึมฮำของหลินยีเย่าที่ไม่สบายอยู่เลยรู้สึกตัวขึ้น รีบยื่นมือผลักจิ๋นลี่ยวนออก แล้วก็รีบสาวเท้าเดินไปข้างๆหลินยีเย่าแล้วยื่นมือแตะๆวัดไข้ของเขา ท่าทางนั้นดูออกว่ากังวล……
มุมปากของจิ๋นลี่ยวนแสยะเล็กน้อย
เด็กคนนี้ตำแหน่งสูงกว่าเขาซะอีก
เงยหน้าขึ้นมองไปทางหน้าต่าง จิ๋นลี่ยวนรู้สึกอยากจะโยนเขาออกไปเลยทีเดียว
“จิ๋นลี่ยวน เขามีไข้อีกแล้ว……” ยินเสี้ยวเสี้ยวหันมามองเขาด้วยความรีบร้อน บนหน้านั้นเต็มไปด้วยความร้อนรน “ทำยังไงดี”
สูดหายใจแรงไปหนึ่งที จิ๋นลี่ยวนมองไปที่หลินยีเย่าด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดกับยินเสี้ยวเสี้ยวว่า “ไปอาบน้ำ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
ยินเสี้ยวเสี้ยวกัดริมฝีปากไม่อยากห่าง แต่ด้วยสายตาของจิ๋นลี่ยวนแล้วทำให้เธอไม่ห่างไม่ได้
หมอคนเดียวในที่นี้……
คนเราถ้าเลือกถูกอาชีพแล้วก็เป็นความสมบูรณ์แบบอย่างนึงสินะ……
ในห้องอาบน้ำ ตอนแรกยินเสี้ยวเสี้ยวนั้นอยากจะรีบๆอาบแล้วก็ออกมา แต่ร่างกายนั้นสกปรกเกินไป แล้วก็เหนื่อยล้ามากด้วย สุดท้ายเลยนอนแช่ในอ่างอาบน้ำอย่างสะลึมสะลืม จนจิ๋นลี่ยวนมาเรียกเธอ
พอออกมาจากห้องอาบน้ำ ยินเสี้ยวเสี้ยวก็เห็นหลินยีเย่าที่นอนอยู่บนโซฟา ปากบึ้งเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่ยินเสี้ยวเสี้ยวคิดว่าจิ๋นลี่ยวนนั้นใจแคบ ขนาดแค่ห้องนอนแขกก็ยังไม่ยอมให้หลินยีเย่านอน
เดินไป ยินเสี้ยวเสี้ยวแตะไปที่หน้าผากของหลินยีเย่า มือที่เย็นเฉียบทำเอาหลินยีเย่าที่ยังไม่ได้หลับตั้งแต่แรกนั้นลืมตาขึ้น แล้วก็พูดเสียงอ้อนออกมาว่า “พี่สาว……”
“อื้ม ดีมาก นอนหลับพักผ่อนนะ พรุ่งนี้พี่จะทำอาหารเช้าให้”ยินเสี้ยวเสี้ยวพูดกล่อมเบาๆ จนถึงตอนที่มั่นใจว่าหลินยีเย่าหลับไปแล้วจริงๆเลยลุกขึ้นถามจิ๋นลี่ยวน “จิ๋นลี่ยวน วันนี้คุณนอนที่นี่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้ง”
จิ๋นลี่ยวนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองเธอ
เด็กน้อยคนนี้ยังคิดว่าเมืองไห่เมี่ยวของเขานั้นอันตราย ถาวหยีก็เคยมาไปแล้วยังมีหลินยีเย่ามาอีกคน ทำแบบนี้มันรังแกกันชัดๆ
เอื้อมมือไปเกาะแขนของจิ๋นลี่ยวน ยินเสี้ยวเสี้ยวเพิ่งจะพักผ่อนไปตอนนี้ดีขึ้นแล้ว แล้วพูดเบาๆว่า“จิ๋นลี่ยวน ให้ยีเย่านอนกับพวกเราเถอะ เขายังป่วยอยู่ ถ้ากลางดึกเกิดอะไรขึ้นมาแล้วเราไม่รู้จะทำยังไงล่ะ พูดแล้วเขาก็ยังเด็กมาก คุณอย่า……”
จิ๋นลี่ยวนชอบท่าทางที่ยินเสี้ยวเสี้ยวอ้อนเขามากๆ มุมปากค่อยๆยกขึ้นเล็กน้อย สายตามองไปที่หลินยีเย่าที่น่าสงสาร นึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างบ้านหลินและบ้านจิ๋น แต่สุดท้ายก็เห็นด้วยกับวิธีของยินเสี้ยวเสี้ยว
อุ้มหลินยีเย่าเข้าไปในห้องนอน จิ๋นลี่ยวนให้เขานอนอีกข้างนึง ยินเสี้ยวเสี้ยวนอนตรงกลาง เอื้อมมือไปโอบเอวของเธอแล้วก็จูบไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ ใจของจิ๋นลี่ยวนที่ล้ามาทั้งวัน สุดท้ายก็สงบลงสักที
ท่ามกลลางแสดงไฟที่สลัว ยินเสี้ยวเสี้ยวเหลือบมองไปที่หลินยีเย่าที่อยู่ในอ้อมอก มุมปากนั้นมีความอ่อนโยนอยู่
“ชอบเด็กขนาดนั้น งั้นเรามาขยันมีของตัวเองสักคนไหม”ในความมืด จิ๋นลี่ยวนเอ่ยปากพูดเบาๆ มองตายินเสี้ยวเสี้ยวที่เขินอายและรอคอย ใจทั้งดวงแทบละลายหมดแล้ว ตอนที่มองหลินยีเย่านั้นก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดขนาดนั้น “ตอนนี้ผมเพิ่งรู้ว่า คุณชอบเด็กมากขนาดนั้น……”
กัดที่ริมฝีปาก ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ได้พูดอะไร แต่สายตากลับตกไปอยู่ที่หน้าของหลินยีเย่า
ไม่รู้ว่า ลูกของเธอกับจิ๋นลี่ยวนจะสวย จะอ่อนโยน จะฉลาดขนาดนั้นรึเปล่านะ……
เงยหน้ามองดูจิ๋นลี่ยวน สายตายินเสี้ยวเสี้ยวเต็มไปด้วยความแน่วแน่ แนบไปที่ข้างหูของจิ๋นลี่ยวนแล้วพูดเบาๆว่า “จิ๋นลี่ยวน เรามาขยันกันเถอะ ฉันอยากมีลูกสักคน……”
แค่คำเดียว จิ๋นลี่ยวนกลืนน้ำลาย แล้วก็รู้สึกเกลียดหลินยีเย่าทันที
เด็กคนนี้ มาอยู่บนเตียงของพวกเขาตอนนี้ทำเสียบรรยากาศไปหน่อยรึเปล่า
รับสัมผัสถึงการกระทำที่ค่อยๆขยับ แก้มของยินเสี้ยวเสี้ยวก็แดงเหมือนจะหยดลงมาเป็นเลือดได้ มือทั้งคู่ผลักเขาออกแล้วก็พูดเบาๆว่า “จิ๋นลี่ยวน วันนี้พักก่อนเถอะ ฉันเหนื่อยมากเลย……”
แค่แป้ปเดียว จิ๋นลี่ยวนเหมือนตกจากสวรรค์ลงมานรก หดหู่เป็นพิเศษ……
ยมฑูตที่สมควรตาย หลินยีเย่าที่สมควรตาย ทุกคนต่างต้องมีเรื่องข้องใจกับเขาแน่นอน
วันรุ่งขึ้น ในตอนที่หลินยีเย่าลืมตาขึ้นก็ตกใจจนร้องตะโกนออกมา
“เห้ย”
อย่างกับเสียงสัตว์ประหลาด ยินเสี้ยวเสี้ยวรีบเดินออกมาจากห้องครัวแล้วก็พุ่งเข้าห้องนอนทันที ก็เห็นท่าทางที่ผู้ชายสองคนจ้องหน้ากันอยู่บนเตียง หลินยีเย่ายังคงส่งเสียงร้องอยู่ แต่จิ๋นลี่ยวนยังคงนอนขี้เกียจอยู่บนเตียงต่อเพียงแต่ลืมตาขึ้นมองเขา
“เห้ย” หลินยีเย่าตะโกนมาคำนึง หันกลับมาเจอยินเสี้ยวเสี้ยวหน้าก็แดงขึ้นแล้วก็เงียบไปทันที เพียงแค่มองดูจิ่งที่ยวนที่อยู่บนเตียงอย่างหดหู่
ทั้งๆที่เขาจำได้ว่าเมื่อวานเขานอนกับพี่สาวหนิ ทำไมตื่นมากลับกลายเป็นผู้ชายคนนึงล่ะ
แล้วก็เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีกว่าเขาด้วย!
อดไม่ได้แล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ ยินเสี้ยวเสี้ยวเดินไปแล้วยื่นมือไปแตะๆที่หน้าผากของหลินยีเย่า ไข้ก็ลดลงแล้ว เดาว่าตอนนี้ร่างกายน่าจะยังอ่อนแรงอยู่ จิ๋นลี่ยวนน่ะสิ……ก็เพราะเมื่อวานอาบน้ำเย็นแล้วก็พักผ่อนไม่เพียงพอ
“รีบลุกขึ้นมาเร็ว อาหารเช้าเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว”หลังจากมั่นใจว่าทั้งสองคนไม่ได้เป็นอะไร ยินเสี้ยวเสี้ยวก็หันตัวออกไป โดยที่ไม่ได้สนใจว่าข้างหลังอาจจะมีสงครามโลกเกิดขึ้นรึเปล่า
ในห้องอาบน้ำ จิ๋นลี่ยวนและหลินยีเย่าจ้องมองกันอยู่ ไม่ง่ายเลยที่จะล้างหน้าแปรงฟันแล้วออกมาแล้วจะเห็นอาหารเช้าแสนอร่อยวางอยู่บนโต๊ะ แล้วหลินยีเย่าที่หิวจากเมื่อวานทั้งคืนก็หิวขึ้นมาทันที ยิ่งไปกว่านั้นคืออาการที่ยินเสี้ยวเสี้ยวทำทั้งหมดนั้นเหมาะกับคนอื่นมาก
นั่งอยู่อีกฝั่งอย่างเชื่อฟัง หลินยีเย่ายิ้มจนคิ้วโค้งแล้วพูดกับพวกเขาว่า “อรุณสวัสดิ์ครับพี่สาว อรุณสวัสดิ์ครับพี่ชาย”
คิ้วยกขึ้น จิ๋นลี่ยวนนั่งประจำที่ของตัวเองมองเขาแล้วถามว่า “หลินยีเย่า รู้ไหมว่าพี่นามสกุลอะไร”
ดื่มน้ำเต้าหู้ไปอึกนึง หลินยีเย่ากระพริบตาแล้วตอบว่า “รู้นะ ว่าพี่คือซานซ่าวจิ๋นลี่ยวนของบ้านจิ่ง”
ยินเสี้ยวเสี้ยวลืมตาโตมองดูพวกเขาคุยไม่ได้พูดอะไร
ความสัมพันธ์ของบ้านหลินและบ้านจิ๋นนั้น ทั้งเมืองTก็รู้กันว่า……ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ยินเสี้ยวเสี้ยวยังไม่ได้แต่งเข้าบ้านจิ๋นก็ได้ยินมาแล้วว่า บ้านจิ๋นกับบ้านหลินนั้นเกิดเหตุการณ์ที่ถึงกับเจอกันก็ยังไม่ทักทายกัน แต่ดูจากเหตุการณ์เมื่อวานกับวันนี้นั้น ก็เหมือนว่าจะไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น……
แต่ต่อมาความจริงก็ได้ยืนยันว่า ทั้งหมดนี้นั้นยินเสี้ยวเสี้ยวคิดไปเอง
พยักหน้า จิ๋นลี่ยวนไม่ได้พูดอะไรต่อ หลินยีเย่าก็ไม่ได้คิดว่าที่นี่เป็นที่ของบ้านจิ๋นเลย เอาแต่เรียกคนด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน พอถึงตอนที่ทานข้าวเช้าเสร็จแล้ว หลินยีเย่ามองไปที่ท้องของยินเสี้ยวเสี้ยวแล้วถามประโยคนึงว่า “พี่ครับ เมื่อไหร่พี่จะมีเบบี๋ล่ะครับ ผมรอจะขอแต่งงานอยู่นะ………”
สีหน้าของจิ๋นลี่ยวนหมองลงทันที
กล้าที่จะให้เขาขยันทำลูกสาวแล้วก็จะให้อยู่กับเจ้าเด็กนี่หรอ
แค่คืนเดียว ลูกสาวที่ยังไม่ทันจะมาของตัวเองก็โดนขายไปแล้ว
