บทที่ 219 ตระกูลมู่ลงมือแล้ว
“เมื่อเห็นว่ายินเสี้ยวเสี้ยวไม่พูดอะไร ยินไป่ฝันก็ยิ่งโมโห “ยินเสี้ยวเสี้ยว ตอนนี้เธออยู่ในสภาพนี้แล้วยังอยากจะยั่วยวนสามีของน้องสาวอีกมองตัวเองสูงเกินไปหรือเปล่า? หึ หญิงสำส่อนที่ผู้ชายคนหนึ่งไม่ต้องการ ต่อไปชีวิตของเธอก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ ยังต้องการอะไรอีก? หรือยังคิดว่าตระกูลจิ๋นจะยังรับเธอกลับไปอีก เด็กที่มีต้นกำเนิดไม่แน่ชัดในท้อง เธอยังคิดว่าตระกูลจิ๋นจะให้อภัยเธองั้นเหรอ?”
“หึ ใครจะอยากได้ลูกสะใภ้แบบนี้กันล่ะ!” หลี่หมึ้งรีบพูดต่อทันที สายตามองยินเสี้ยวเสี้ยวราวกับว่าเป็นยาพิษและพูดว่า “นิสัยเลวทราม ยังอยากแย่งสามีของน้องสาวตัวเองอีก! ผู้หญิงหน้าไม่อายแบบนี้ใครจะอยากได้กัน?”
คำด่าว่าที่ตอบรับกันไปมา แต่ยินเสี้ยวเสี้ยวกลับทำราวกับว่าไม่ได้ยิน
ยินจื่อเจิ้นไม่สามารถด่าแบบเดียวกับที่พวกเขาทำได้ ทำได้เพียงมองไปยังฉากนั้นด้วยความทุกข์ใจ
ยินเสี้ยวเสี้ยวใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลยินมา 23 ปี พวกเขายังทำแบบนี้กับเธอได้ ถ้าอย่างนั้นในตอนที่เขาไม่อยู่ที่นี้ในห้าปีนั้นล่ะ เธอจะใช้ชีวิตยังไงกัน?
แรงบีบบนมือของยินไป่ฝันแรงขึ้นเรื่อย ๆ ข้อมือขาวแดงขึ้นทันที แต่ยินไป่ฝันกลับไม่สนใจและพูด “ไป เธอไปโรงพยาบาลกับฉันเดี๋ยวนี้ ไปเอาเด็กคนนี้ออกซะ เด็กที่ไม่รู้ที่มาที่ไป ตระกูลยินของเรายอมรับไม่ได้!”
เมื่อยินเสี้ยวเสี้ยวได้ยินว่าต้องไปโรงพยาบาลเอาเด็กออกแล้วก็ตกใจทันที เริ่มขัดขืนขึ้นมา
“ไม่ต้อง ฉันไม่ไป! คุณปล่อยฉัน ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลยินอีกต่อไปแล้ว พวกคุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!” ยินเสี้ยวเสี้ยวตะโกนเสียงดัง พยายามเพื่อไม่ให้ถูกยินไป่ฝันลากไป เธอรู้ ว่าถ้าไปก็คงรักษาลูกไว้ไม่ได้จริง ๆ แล้ว “ไม่นะ นี่คือลูกของฉัน พวกคุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินชีวิตเขา!”
ยินจื่อเจิ้นก็ตกใจ สาเหตุที่พวกเขามา ก็เพราะเพื่อให้ยินไป่ฝันและหลี่หมึ้งได้มาบอกสิ่งที่ยินเสี้ยวเสี้ยวที่ตั้งครรภ์ครั้งแรกไม่รู้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้
“พ่อ ปล่อยเสี้ยวเสี้ยวเถอะ เธอไม่อยากไป!” แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยกับการมาของเด็กคนนี้ แต่ถ้ายินเสี้ยวเสี้ยวไม่เต็มใจเขาก็จะไม่ทำ “พ่อ แม่! ทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”
ทว่ายินไป่ฝันและหลี่หมึ้งฟังคำพูดของยินจื่อเจิ้นซะที่ไหน ยินรั่วอวิ๋นก้าวเข้ามาจับยินจื่อเจิ้นเอาไว้ แม้ว่าจะรั้งไว้ไม่ได้ แต่แค่ได้ขวางไว้บ้างก็ยังดี
“เร็วเข้า แกไปโรงพยาบาลกับฉันเดี๋ยวนี้ พวกเราเอาเด็กคนนี้ออกไปชื่อเสียงของเธอก็สามารถกลับคืนมาได้! เสี้ยวเสี้ยว ไปโรงพยาบาลกับฉันเอาเด็กออกซะ! เขาเกิดมาไม่ได้!” ยินไป่ฝันพูดแต่ไม่หันมามองยินเสี้ยวเสี้ยวที่อยู่ด้านหลังเลยสักนิด ลากเธอออกไป มีหรือที่แรงของยินเสี้ยวเสี้ยวจะสู้ยินไป่ฝันได้ ยิ่งไปกว่านั้นด้านข้างยังมีหลี่หมึ้งคอยช่วย ทำให้อ่อนแอขึ้นมาทันที ไม่มีทางเลือกแล้วทำได้เพียงนั่งลงกับพื้นปล่อยให้ยินไป่ฝันลากออกไป “ยินเสี้ยวเสี้ยว เร็วเข้า พวกเราไปโรงพยาบาลกัน เราจัดการไว้หมดแล้ว เพียงแค่เอาลูกของแกออกมาก็จบแล้ว!”
ยินเสี้ยวเสี้ยวมือของยินไป่ฝันไว้อย่างบ้าคลั่ง ถึงขนาดใช้ปากกัดหลี่หมึ้ง แต่พวกเขาก็ไม่แยแส!
“ไม่นะ! ฉันไม่ไป ฉันไม่ต้องการเอาลูกของฉันออก! ฉันไม่ต้องการ! ในระหว่างความฉุกละหุก ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา ในเมื่อมีคนต้องการลงมือกำจัดเขาแล้ว “ฉันไมไป ฉันไม่ไป! นี่มันลูกของฉัน ใครก็ห้ามมาแตะต้อง! ฉันไม่ทำ ฉันจะคลอดเขาออกมา ฉันจะคลอดเขาออกมา!”
เมื่อยินไป่ฝันได้ฟัง ก็หันกลับมาตบยินเสี้ยวเสี้ยวด้วยความโกรธ “ผู้หญิงหน้าไม่อายอย่างแก แกคิดว่าแกจะทำอะไรได้! คลอดออกมาเหรอ? แกจะคลอดเด็กที่พ่อไม่ต้องการทำไมกัน? ทำให้ตระกูลยินของฉันโงหัวไม่ขึ้น ทำให้ ‘บริษัทจื่อยิน’ กับบริษัทขนส่งทงต๋าของตระกูลมู่ต้องตัดความสัมพันธ์ทางธุรกิจ! แกมันคนเห็นแก่ตัว วันนี้ต่อให้แกไม่ไปก็ต้องไป ไม่ไปก็ต้องไป! เอาเด็กคนนี้ออกซะ!
พูดไป ยินไป่ฝันก็ยิ่งออกแรงลากยินเสี้ยวเสี้ยวมากขึ้นเรื่อย ๆ
ยินเสี้ยวเสี้ยวเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น ก็ได้เข้าใจในทันที
ตระกูลมู่เริ่มลงมือแล้ว……
เธอรู้ตั้งแต่ต้นแล้วว่า หากต้องแต่งงานกับจิ๋นลี่ยวน ตระกูลมู่ไม่มีทางให้จิ๋นลี่ยวนมีลูกนอกบ้านแน่ ๆ และเป็นไปไม่ได้ที่จะให้มู่เยียนหรานเป็นแม่เลี้ยงในตอนที่ยังไม่ได้แต่งเข้าตระกูลจิ๋น เพียงแต่เธอไม่คิดว่า ตระกูลมู่ไม่ได้หาทางแต่งเข้าด้วยตัวเอง แต่กลับมาหาคนตระกูลยิน!
มู่เยียนหราน!
ตระกูลมู่!
ในตอนนี้ ยินเสี้ยวเสี้ยวยิ่งขัดขืนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จับยินไป่ฝันและกัดอย่างบ้าคลั่ง มือก็คว้าทุกสิ่งอย่างที่สามารถขัดขวางทางข้างหน้าได้ ทั้งเก้าอี้ โต๊ะ วงกบประตู…….สิ่งของทุกอย่างในสายตาของยินเสี้ยวเสี้ยว
“ฉันไม่ต้องการ! ฉันไม่ต้องการเอาเขาออก เขาเป็นลูกของฉัน! พวกคุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินใจให้แทนฉัน! ฉันจะคลอดเขาออกมา! “ยินเสี้ยวเสี้ยวร้องห่มร้องไห้และตะโกนเสียงดัง จนเสียงแหบแห้งไปหมด แต่เธอก็ยังคงตะโกนอย่างสุดชีวิต ในตอนนี้เธอถูกลากมาจนถึงนอกประตูแล้ว เสื้อผ้ายุ่งเหยิง ผมก็หลุดลงมา มองแวบแรกเธอดูเหมือนกับคนจนตรอก แต่เธอก็ไม่สนใจ ในตอนนี้เธอก็หวังว่าเพื่อนบ้านรอบๆจะออกมาช่วยเธอ “ฉันไม่ไป ไม่ไป! พ่อคะ หนูขอร้องนะ หนูขอร้อง อย่าเอาลูกของหนูออกเลย! ไม่เอา! หนูไม่ต้องการ! หนูอยากคลอดเขาออกมา พ่อคะ หนูขอร้องแล้ว……”
ยินเสี้ยวเสี้ยวร้องห่มร้องไห้และวิงวอน แต่ว่ายินไป่ฝันตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่าต้องพายินเสี้ยวเสี้ยวไปทำแท้ง
“ผู้หญิงสารเลวอย่างแก เด็กคนหนึ่งที่ยังไม่แน่ชัดยังอยากจะเกิดมาอีกเหรอ ! ฉันว่าแกน่ะคงเลวไปถึงกระดูกแล้วล่ะ! เหมือนกับแม่ขี้ยั่วของแกไม่มีผิด!” ยินไป่ฝันตะโกนด้วยความโกรธ ไม่ได้ตระหนักเลยสักนิดว่าตนเองพูดอะไร อีกทั้งในตอนนี้ก็ไม่มีใครคิดถึงคำพูดของเขาด้วยเหมือนกัน “วันนี้ยังไงลูกของเธอคนนี้ก็ต้องเอาออก เธอเสียเด็กคนนี้ไปได้! แต่เสียตระกูลยินของฉันไม่ได้!
“พ่อคะ หนูขอร้อง ขอร้องพ่อจริง ๆ ……” ยินเสี้ยวเสี้ยวพยายามที่จะวิงวอน เธอไม่มีหนทางอยู่แล้ว ยินจื่อเจิ้นก็ถูกยินรั่วอวิ๋นจับเอาไว้แล้ว เธอในตอนนี้ไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆ “พ่อ เขาเป็นเหลนของพ่อนะ เขาไม่ใช่เด็กที่ไม่ชัดเจน เขาคือลูกของจิ๋นลี่ยวน เป็นเหลนคนแรกของตระกูลจิ๋นนะคะ……”
“แกยังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก! ถ้าหากว่านี่เป็นลูกของตระกูลจิ๋นจริง ทำไมตระกูลจิ๋นถึงไม่สะทกสะท้านอะไรเลย?” หลี่หมึ้งโกรธจัด ถ้าหากไม่เห็นว่าตระกูลจิ๋นไม่มีท่าทีอะไร พวกเขาคงไม่กล้าที่จะอยากได้ผลประโยชน์จากตระกูลมู่หรอก “อย่าพูดเหลวไหลให้มาก ตอนนี้รีบไปเอาเด็กคนนี้ออกซะ อย่าให้ตระกูลจิ๋นต้องอับอาย อย่าให้พวกเราต้องอับอาย!”
“พ่อ!” ยินเสี้ยวเสี้ยวร้องไห้สะอื้นอยู่ในใจ ดวงตาพร่ามัวไปหมด เธอจะขัดขืนยังไงก็ไม่สามารถใช้กำลังทั้งหมดได้ ในท้องของเธอมีเด็กคนหนึ่งอยู่ตลอด เธอพะว้าพะวัง ก็เพราะการพะว้าพะวังนี้ทำให้เธอไม่สามารถที่จะทำได้อย่างเต็มความสามารถ
ยินไป่ฝันและหลี่หมึ้งต่างก็ไม่สนใจเธอ ลากเธอมาจนเกือบจะถึงลิฟต์แล้ว
ยินเสี้ยวเสี้ยวเกือบจะถอดใจแล้ว เพียงแค่เธอออกจากชู่ถีหย้วน เธอก็อาจจะถูกฆ่าจริง ๆ !
ยินเสี้ยวเสี้ยวในตอนนี้ต่อให้หัวใจเกลียดมากแค่ไหน แต่กลับคิดถึงชื่อของชายคนนั้นขึ้นมาโดยทันได้ตระหนัก
“จิ๋นลี่ยวน! จิ๋นลี่ยวน ทำไมนายถึงยังไม่มา! นายมันคนเลว! คนเลว……”
ถ้านายยังไม่มาอีก ลูกของเราก็จะไม่มีอีกแล้ว……
ถ้านายยังไม่มาอีก ฉันจะไม่ให้อภัยนายจริง ๆ แล้ว……
ก่อนหน้านี้นายก็มาตลอด ทำไมฉันไล่แค่ครั้งเดียว นายก็ไม่มาจริง ๆ แล้วล่ะ? จิ๋นลี่ยวน……
เมื่อได้ยินยินเสี้ยวเสี้ยวเพ้อถึงจิ๋นลี่ยวน หลี่หมึ้งก็นึกถึงเหตุการณ์ตอนที่ยินรั่วอวิ๋นอยู่ที่ตระกูลเซี่ยง รู้สึกโกรธจนอยากเข้าไปตบยินเสี้ยวเสี้ยวสักครั้ง
แต่ทว่าทันใดนั้น ประตูลิฟต์อีกด้านก็เปิดออก จากนั้นร่างที่กำลังลุกลี้ลุกลนก็รีบพุ่งออกมา
‘เพี๊ยะ’ เสียงหนึ่งดังขึ้น ฝ่ามือนั้นตกลงบนหลังของจิ๋นลี่ยวน และในขณะนี้เขาได้ก้าวมาเอายินเสี้ยวเสี้ยวที่ตกอยู่ในสถานการณ์คับขันตอนนี้มากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา แม้แต่ลมหายใจก็ไม่ออกมา……
“จิ๋นลี่ยวน จิ๋นลี่ยวน……” วินาทีที่เห็นจิ๋นลี่ยวนออกมานั้น ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ร้องไห้จนคอแหบแห้งไปหมด เพียงแต่เรียกชื่อเขาซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น มือข้างหนึ่งจับเสื้อเขาไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างก็ปกป้องท้องน้อยของตนเองอย่างแน่นหนา “จิ๋นลี่ยวน……”
จิ๋นลี่ยวนมองยินเสี้ยวเสี้ยวที่กำลังตื่นตกใจอยู่ในอ้อมแขนด้วยความรักสุดหัวใจ
ถ้าหากใช่ว่าเป็นเพราะยินจื่อเจิ้นแอบโทรศัพท์หาเขาแล้วล่ะก็ เขาจะมาทันได้อย่างไร? ได้ยินเสียงร้องไห้อย่างรุนแรง และเสียงขอร้องอ้อนวอนของยินเสี้ยวเสี้ยวทางโทรศัพท์แล้ว ราวกับกำลังตัดใจของเขาไม่ผิด เจ็บปวดไปหมด!
“เสี้ยวเสี้ยว เสี้ยวเสี้ยว!” ปลอบยินเสี้ยวเสี้ยวเบา ๆ จิ๋นลี่ยวนกอดเธอไว้แน่น ราวกับว่าให้เธอรู้สึกถึงความปลอดภัย และพูดเบา ๆ “ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้ว ฉันมาแล้ว ไม่มีใครกล้าพาเธอไปอีก ไม่มีใคร!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา
ประตูลิฟต์ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง แต่เป็นฉีเคอหานและกู่ซูเหยาที่ตามเข้ามา
กู่ซูเหยาตั้งแต่หมั้นกับฉีเคอหานแล้วก็ไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน อีกทั้งฉีเคอหานไปต่างประเทศอยู่พักหนึ่งเพิ่งจะกลับมา ใครจะรู้ว่าเมื่อทั้งสองกลับมาก็ได้เห็นฉากแบบนี้
เห็นยินเสี้ยวเสี้ยวที่ถูกจิ๋นลี่ยวนกอดไว้ในอ้อมแขนและร้องห่มร้องไห้ในตอนนี้กู้ซูเหยาก็โกรธขึ้นมาก็ รีบดันหลี่หมึ้งออกเพื่อนจะเข้ามาดูยินเสี้ยวเสี้ยว แต่จิ๋นลี่ยวนไม่ยอม
ยินไป่ฝันและหลี่หมึ้งตกใจกับการปรากฏตัวของจิ๋นลี่ยวนที่เข้ามาอย่างกะทันหันอยู่นาน
ไม่ใช่ว่าหย่ากันไปแล้วหรอกเหรอ? ไม่ใช่พูดว่ารู้สึกไม่ดีต่อกันแล้วเหรอ? ไม่ใช่บอกว่าเพราะยินเสี้ยวเสี้ยวในอ้อมแขนเป็นคนชั่วจึงหย่าร้างกันไม่ใช่เหรอ?
แต่ว่า ในตอนนี้มันอะไรกัน?
คิดถึงคำพูดที่ยินเสี้ยวเสี้ยวบอกว่าเด็กในท้องเป็นลูกของจิ๋นลี่ยวนแล้ว สีหน้าของยินไป่ฝันก็ขาวซีดขึ้นมา
“เสี้ยวเสี้ยว ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้ว……” จิ๋นลี่ยวนปลอบด้วยความรักสุดหัวใจ ถ้าหากเขารู้ว่าเป็นเพราะตัวเองกดดันคนตระกูลจิ๋นไม่ให้พวกเขาหาเจอและเปิดโอกาสตระกูลยินและตระกูลมู่หาผลประโยชน์จนมาสร้างเรื่องให้ตัวเอง แต่เพราะเพื่อให้ยินเสี้ยวเสี้ยวได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ? “เสี้ยวเสี้ยว ไม่เป็นไรแล้วนะ……”
ยินจื่อเจิ้นและยินรั่วอวิ๋นที่อยู่ภายในห้องเมื่อไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจึงรีบออกมา เห็นสถานการณ์ตรงหน้ายินรั่วอวิ๋นก็พูดออกมาหนึ่งประโยค “นี่มันเรื่องอะไรกัน? ยินเสี้ยวเสี้ยวเป็นแค่คนชั่ว ทำไมจิ่งซานช่าวถึงยังมาได้ล่ะ? ไม่ใช่ว่าถูกหลอกแล้วหรอกนะ?”
กู่ชูเหยาโกรธจัด ก้าวเข้ามายังไม่ทันพูดอะไรก็ตบยินรั่วอวิ๋นไปหนึ่งที
เสียง ‘เพียะ’ ดังออกมา แข็งทื่อและไม่มีใครแสดงปฏิกิริยาใดๆออกมา!
“คุณหนูสองเซี่ยงปากดีจริงๆเลยนะ อ้าปากกัดคนโดยที่ยังไม่รู้ข้อเท็จจริงที่แน่ชัด การสั่งสอนอบรมของตระกูลนี้ไม่ผ่านเลยจริงๆ!” น้ำเสียงโกรธจัด กู่ซูเหยาพูดเสียจนใบหน้าแก่ของยินไป่ฝันแดงไปหมด
