ยินจื่อเจิ้นสามารถจะเห็นได้แม้กระทั่งขนตาของเธอนั้นมีกี่เส้น ดวงตาคู่สวยและเต็มไปด้วยแสงส่องประกายสะท้อนภาพกลับหัวเป็นตัวเขาตัวเล็กๆ จมูกโด่งและริมฝีปากอมชมพู
ยินเสี้ยวเสี้ยวที่เป็นแบบนี้บุกโจมตีเข้าแล้ว?
นี่ยังเป็นครั้งแรกที่ยินจื่อเจิ้นรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองนั้นเต้นเร็วขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เร็วเสียจนรู้สึกว่าเขากำลังจะตายแล้วในอีกไม่กี่วินาทีถัดไป! แต่ก็ยังไม่อยากทำลายทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า
ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกเสมอว่าระยะห่างนั้นไม่ใกล้พอ จึงได้รีบยื่นมือทั้งสองข้างออกไปเกาะแขนของยินจื่อเจิ้น ระยะห่างของทั้งสองคนถูกทำให้ใกล้ขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เพียงแค่ยินจื่อเจิ้นก้มตัวลงไปเล็กน้อยยินเสี้ยวเสี้ยวก็สามารถตกอยู่ในอ้อมกอดของเขาได้แล้ว เมื่อช้อนตาลงมาที่เขายินจื่อเจิ้นอดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจเล็กน้อย
เขารู้สึกถึงสายตายินเสี้ยวเสี้ยวเคลื่อนไปทีละนิดบนใบหน้าของตน หน้าผาก คิ้ว หางตา สันจมูก…เธอบรรจงมองทุกที่อย่างละเอียดและจริงจัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสายตาของเธอเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากของเขา จนปลายติ่งหูของยินจื่อเจิ้นแดงขึ้นเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ ทันใดนั้นก็เกิดอาการคอแห้งผาดขึ้นมา
ภาพตรงหน้านั้นค่อนข้างคลุมเครือ ภายใต้ความประณีตและสวยงามนั้น ทั้งสองไม่ได้ทำอะไรที่นอกกรอบ แม้เฉินหยูและเฉิงกังจะพอเข้าใจในเรื่องนี้ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่เพิ่งเข้ามาอย่างจิ๋นลี่ยวนจะรู้เรื่องด้วย…
เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วเห็นภาพภรรยาของตนเองกับผู้ชายคนอื่นอยู่ใกล้กันขนาดนั้น จิ๋นลี่ยวนใช้เวลาเพียงไม่ถึงวินาทีก็หน้าตาบึ้งตึง เถียนหรงที่ตามหลังมากลั้นหายใจด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว!
เวชระเบียนในมือเขาถูกดันเข้าไปที่หน้าอกของเถียนหรงอย่างแรง จิ๋นลี่ยวนก้าวเดินตรงเข้าไปในฉากตรงหน้าโดยไม่มีใครได้ทันรู้ตัวแล้วยื่นมือออกไปโอบเอวของยินเสี้ยวเสี้ยวไว้…
ทันใดนั้นตัวเธอก็ลอยเคว้งในอากาศ ยินเสี้ยวเสี้ยวตกใจและคว้าคอเขาไว้ในทันที และทันทีที่ได้สติว่าตรงนี้ยังมีคนอยู่หลายคนนั้น ใบหน้าของเธอก็เขินอายสวยงามเสียยิ่งกว่าพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินนอกหน้าต่างนั่น
ดวงตาเรียวหันไปมองยินจื่อเจิ้นด้วยความนัยบางอย่าง จิ๋นลี่ยวนจึงได้หันไปมองหญิงสาวตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด แม้จะชัดเจนในใจว่าไม่พอใจแต่ก็พยายามอย่างที่สุดที่จะพูดจากด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เสี้ยวเสี้ยว ฤดูหนาวนี้เธออยากจะอยู่แต่ในโรงพยาบาลงั้นเหรอ?”
เท้าที่เย็นเล็กน้อยหดตัวลงโดยไม่รู้ตัว และเธอสังเกตเห็นว่าเธอวิ่งด้วยเท้าเปล่าหลังจากรู้สึกตื่นเต้น ยินเสี้ยวเสี้ยวหน้าแดงเล็กน้อย ไม่พูดอะไรและยอมให้จิ้นลี่ยวนอุ้มไปที่เตียงและห่มผ้าให้แต่โดยดี จู่ ๆ ยินเสี้ยวเสี้ยวก็ตื่นเต้นขึ้นมา ในแววตาของเธอเปล่งประกายและหันไปมองยินจื่อเจิ้นและเฉินหยู “พี่คะ เฉินหยู ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง! ในเมื่อเราเชิญเหยียนจื่อ อย่างนั้นเราก็ต้องพยายามใช้ความงามของเธอให้เต็มที่ แต่ฉันอยากเพิ่มนักแสดงชายหลักเพิ่มอีกคน!”
เฉิงหยูได้ยินแล้วขมวดคิ้วแน่น
แค่นี้ก็เชิญไม่ไหวแล้วยังจะเชิญมาอีกเหรอ ยินเสี้ยวเสี้ยวโง่ไปแล้วรึไง?
“ยิ่งกว่านั้นฉันเลือกผู้ชายสองคนไว้แล้ว!” ยินเสี้ยวเสี้ยวมองดูพวกเขาด้วยความตื่นเต้น และภาพจำนวนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในสมอง “คนที่เลือกก็คือพี่และเฉินหยู ฉันอยากให้พวกพี่เป็นนักแสดงนำชายในโฆษณาของฉัน!”
เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกมาทั้งห้องพักคนไข้ก็เงียบสงัด จากนั้นก็เป็นจิ๋นลี่ยวนที่หัวเราะเบาๆ ออกมาอย่างไม่ไร้ความปรานี
ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ “ทำไมล่ะ พวกพี่ทั้งคู่ก็ออกจะดีไม่ใช่เหรอ หล่อด้วย ให้พวกพี่สองคนเป็นพระเอก โฆษณานี้จะต้องดังระเบิดแน่ ๆ แถมยังประหยัดต้นทุนได้เป็นเงินมากจำนวนหนึ่งเลยด้วย เอาแบบนี้ก็แล้วกันนะ ดีไหม”
อันที่จริงทั้งสองอยากจะบอกว่าไม่ เพียงแต่สายตาของยินเสี้ยวเสี้ยวตอนนี้นั้น…
ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ทั้งสองคนจึงทำได้เพียงยอมรับแหละ
ร่างกายของยินเสี้ยวเสี้ยวยังต้องการการพักฟื้น ทุกคนจึงไม่สามารถอยู่รบกวนเธอมากไปกว่านี้ได้
ในตอนที่ออกมาจากห้องนั้น จิ๋นลี่ยวน ยินจื่อเจิ้นและเฉินหยูทั้งสามคนเดินไปที่ลิฟต์พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“นายหย่ากับเสี้ยวเสี้ยวแล้ว ดังนั้นรบกวนคุณจิ๋นต่อไปอย่าได้มารบกวนเธออีก” ยินจื่อเจิ้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
จิ๋นลี่ยวนมองไปที่สองคนนั้น “พวกคุณไม่คิดอยากจะเห็นผมคืนดีกับเธองั้นเหรอ? ยินจื่อเจิ้น คุณกล้าบอกความในใจที่แท้จริงของคุณให้เธอรู้รึเปล่าล่ะ?”
ทันใดนั้นยินจื่อเจิ้นก็แผ่รังสีความเย็นยะเยือกอย่างไม่น่าเข้าใกล้ออกมา
“ฉันบอกแล้วว่าจากนี้ต่อไปเธอจะเป็นเพียงแค่คนตระกูลยิน เป็นน้องสาวของคุณ ยินจื่อเจิ้น ไม่ใช่ลูกสาวของซูเหนียง พี่สาวของคุณ เฉินหยู ดังนั้นพวกคุณควรจะเก็บความรู้สึกที่ไม่ควรมีเอาไว้!” จิ๋นลี่ยวนกล่าว
“จิ๋นลี่ยวน นายกล้าพูดว่าไม่ได้คิดจะทำร้ายพี่สาวฉันด้วยเหตุนี้ ตอนนี้ยังคิดจะคบพี่สาวฉัน สุดท้ายแล้วนายมีแผนร้ายอะไรแน่?” เฉินหยูพูดด้วยความโมโห
“ผมพูดแล้ว เธอก็คือเธอ ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณ ผมรักเธอ ไม่ว่ายังไง เธอก็จะเป็นเพียงภรรยาของผมจิ๋นลี่ยวน จนตายก็ไม่สามารถจะพรากไปได้”
ในตอนนี้ ระหว่างขั้นบันไดนั้นเงียบเป็นเป่าสาก เงียบเสียจนได้ยินเสียงเข็มตกลงพื้น
แต่ทันใดนั้น…
“คุณยิน ทำไมมาอยู่ตรงนี้ คุณดีขึ้นรึยัง”
