หลี่ชิเย่เดินไปข้างหน้าต่อไป เขาเดินได้ไม่เร็วนัก ยิ่งก้าวเดินลึกเข้าไปยังดินดินแดนต้นกำเนิดไฟมากเท่าไร เปลวไฟที่แลบออกมาจากตัวของเขาก็มีมากขึ้นๆ สุดท้าย เปลวไฟได้แลบออกมาทั้งตัว ดูไปแล้วเขาก็เป็นเหมือนดั่งมนุษย์ไฟคนหนึ่งอย่างนั้น ง่ายต่อการทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นผู้บำเพ็ญตนที่มีชาติกำเนิดมาจากเผ่าไฟ
ระหว่างที่หลี่ชิเย่ก้าวเดินโคลนอยู่ท่ามกลางดินโแดนต้นกำเนิดไฟ ระหว่างทางได้พบเจอยอดฝีมือผู้บำเพ็ญตนอื่นๆ จำนวนไม่น้อย มีทั้งหมอโอสถ มีเผ่าไฟ และมีผู้คนบางส่วนที่ตามล่าของวิเศษ
ครั้นหลี่ชิเย่เดินทางผ่านหุบเขาแห่งหนึ่ง มองเห็นภายในหุบเขาเป็นทุ่งหญ้าที่กินพื้นที่กว้างใหญ่มาก อีกทั้งพืชและไม้ดอกที่ขึ้นอยู่บนทุ่งหญ้าแห่งนี้ไม่ได้มีสีเขียว แต่เป็นต้นหญ้าสีแดงดั่งเปลวเพลิงที่แลบออกมาวูบวาบ ต้นหญ้าเหล่านี้มีสีแดงทั้งต้นและอ่อนนุ่มอย่างยิ่ง ยามที่สายลมพัดโชยมานั้น ต้นหญ้าพริ้วไหวโอนเอนไปมา แลดูคล้ายดั่งไฟป่าที่กำลังลุกไหม้อย่างนั้น
ในขณะนี้ ภายในหุบเขามีผู้คนออกันอยู่เป็นจำนวนมาก หนึ่งในนั้นเป็นชายหนุ่มที่นำพาศิษย์จำนวนมากยึดครองพื้นที่ส่วนใหญ่ของหุบเขาแห่งนี้ไปทั้งหมด
ท่าทางของชายหนุ่มผู้นี้ข่มเหงผู้คน สวมใส่ชุดแพรทั้งชุด ในเวลานี้เขากำลังสั่งการศิษย์ในสำนักทำการตีเส้นแบ่งเขต และเอ็ดตะโรกับคนอื่นๆ ว่า “ทุกคนห้ามยืนล้ำเส้น ทั้งหมดให้ยืนอยู่นอกเส้นให้หมด หญ้าเหยี่ยวไฟที่อยู่ภายในเส้นล้วนแล้วแต่เป็นของแคว้นว่านโซ่วของพวกเรา”
บรรดาผู้บำเพ็ญตนจำนวนไม่น้อยที่อยู่ภายในหุบเขาต่างทยอยกันแสดงความไม่พอใจ เมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่มผู้นี้ จึงมีผู้ส่งเสียงคัดค้านขึ้นมาว่า “แบบนี้ออกจะเกินเลยไปแล้วกระมัง ดินแดนต้นกำเนิดไฟใช่จะเป็นของพวกเจ้าโดยเฉพาะ ในบรรดาพวกเราก็มีอยู่จำนวนไม่น้อยที่นับเป็นศิษย์ของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิหุบเขาอมตะ พวกเจ้าแคว้นว่านโซ่วอาศัยอะไรมาข่มเหงกันขนาดนี้”
“ก็อาศัย ‘แคว้นว่านโซ่ว’ สามตัวนี้แหละ” ชายหนุ่มผู้นี้หยิ่งผยองอย่างยิ่ง ท่าทางข่มเหงผู้คน ไม่สนใจแม้จะต้องเผชิญกับความโกรธแค้นของผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ ยิ้มเยาะและกล่าวว่า “อาศัยแคว้นว่านโซ่วที่เป็นสำนักที่แข็งแกร่งมากที่สุดของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธินี้ของพวกเราแค่นี้ยังไม่พออีกรึ? ข้าหวูเลี่ยนใช่ว่าจะไม่เหลืออะไรให้พวกเจ้าเมื่อไหรกัน”
“โน่น…พวกเจ้าดูนั่นสิ ข้าได้เผื่อพื้นที่ตรงนั้นให้กับพวกเจ้าเอาไว้แล้วไม่ใช่รึ?” กล่าวพลางมือชี้ไปที่มุมๆ หนึ่งที่อยู่ด้านข้างของหุบเขา ซึ่งเป็นเพียงสนามหญ้าที่มีขนาดเล็กมากผืนหนึ่งเท่านั้น บนสนามหญ้าเล็กๆ ผืนนี้มีหญ้าเหยี่ยวไฟขึ้นอยู่น้อยมาก ทั้งยังขึ้นเป็นกะหร็อมกะแหร็ม กระจัดกระจายตรงนี้นิดตรงนั้นหน่อย
“หญ้าเหยี่ยวแดงที่ขึ้นเป็นกะหร็อมกะแหร็มเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้ที่หนอนไฟเหมันต์จะเป็นสร้างรังอยู่แล้วนี่” มีผู้ที่อดบ่นพึมพำออกมาไม่ได้
“แหะ…มันจะมีหนอนไฟเหมันต์ไปสร้างรังหรือไม่มันเป็นเรื่องของพวกเจ้า แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับคุณชายอย่างข้า?” ท่าทีของชายหนุ่มที่มีชื่อว่าหวูเลี่ยนนั้นข่มเหงผู้คน โบกมือไล่ว่า “ไป ไป ไป ทั้งหมดหลบไปข้างๆ อย่าเกะกะพวกเรา”
เวลานี้ ทุกคนต่างรู้สึกโกรธมากแต่ก็จนด้วยเกล้า เป็นความจริงที่แคว้นว่านโซ่วคือสำนักที่แข็งแกร่งมากที่สุดของระบบถ่ายทอดทางความคิดด้านลัทธิอมตะ กระทั่งมีกำลังที่กล้าแข็งและโดดเด่นเหนือกว่าหุบเขาอมตะเสียอีก
อีกทั้งชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ามีชาติกำเนิดมาจากตระกูลหวูของแคว้นว่านโซ่ว นับได้ว่าเป็นพระญาติพระวงศ์คนหนึ่ง มีชาติกำเนิดที่สูงส่ง มีไม่กี่คนที่กล้าหาเรื่องกับเขา
“ผู้ที่ไม่ใช่คนของเรา ล้วนแล้วแต่ถอยห่างออกไปจากเส้นที่ตีเอาไว้ ใครที่ไม่ยอมไปประหารให้หมด” ท่าทีของหวูเลี่ยนแข็งกร้าวและดุดัน ดวงตาทั้งสองเผยประกายโหดร้ายออกมา ข่มขู่บรรดาผู้บำเพ็ญตนอื่นที่ยังไม่ยินยอมถอนตัวออกไปนอกเส้น
“ได้ยินนายน้อยพูดแล้วยัง ทั้งหมดล้วนแล้วแต่ถอยออกไปให้หมด” ในเวลานี้ ศิษย์ที่อยู่ข้างกายต่างทยอยกันไล่ผู้บำเพ็ญตนคนอื่นๆ ที่ไม่ยอมจากไปเหล่านั้น
ผู้บำเพ็ญตนอื่นๆ จนปัญญา ได้แต่ทยอยกันถอยออกไปด้านนอกเส้นที่ตีเอาไว้ พวกเขามาเพื่อหนอนไฟเหมันต์ไม่ได้มาเพื่อแลกชีวิต ไม่มีความจำเป็นต้องเป็นศัตรูกับแคว้นว่านโซ่วเพียงเพราะเรื่องของหนอนไฟเหมันต์ ยิ่งไม่มีความจำเป็นต้องเอาชีวิตของตนมาทิ้งเพียงเพราะเรื่องของหนอนไฟเหมันต์
“เจ้าหูหนวกหรือ? ไม่ได้ยินคำพูดของนายน้อยพวกเรารึ? ไสหัวออกไปนอกเส้นเดี๋ยวนี้” เวลานี้ที่สนามหญ้ามีชายหนุ่มคนหนึ่งไม่ฟังยืนอยู่ตรงนั้นไม่อยากจากไป ศิษย์ในสำนักของหวูเลี่ยนจึงเข้าไปผลักอกเขาทันที
ชายหนุ่มผู้นี้สวมใส่ชุดสีเทาทั้งชุด แลดูเรียบง่ายอย่างยิ่ง แค่มองเห็นก็รู้ได้ทันทีว่ามีชาติกำเนิดมาจากสำนักขนาดเล็ก เวลานี้ใบหน้าของเขาแดงก่ำเมื่อถูกศิษย์ของหวูเลี่ยนผลักอก
“นาย นายน้อยหวู ตระกูลซ่งของข้า ข้า ก็ ก็คือสำนักในสังกัดของแคว้นว่านโซ่วเหมือนกัน ข้า ข้าก็เป็นศิษย์ของแคว้นว่านโซ่วนะ” ชายหนุ่มผู้นี้ใบหน้าแดงก่ำ ไม่ง่ายนักกว่าจะพูดประโยคนี้ออกมาได้ เวลาพูดดูจะติดอ่างอยู่บ้าน พลันที่เห็นก็รู้ว่าเขาเป็นผู้ที่พูดไม่เก่ง
“เจ้าน่ะหรือ?” หวูเลี่ยนเหลือบมองชายหนุ่มผู้ที่แวบหนึ่งและกล่าวว่า “เจ้าก็คือซ่งหวี่เฮ่าของตระกูลซ่งที่ตกต่ำไปแล้วคนนั้น?”
“ใช่ ใช่ ข้า ข้าก็คือซ่งหวี่เฮ่า บรรพบุรุษตระกูลซ่งของข้า ข้า ข้าก็เคยสร้างผลงานที่โด่งดังให้กับแคว้นว่านโซ่วมาก่อน” ชายหนุ่มที่ชื่อซ่งหวี่เฮ่าผู้นี้รีบพยักหน้า เขายังเข้าใจว่าหวูเลี่ยนจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ในฐานะที่เป็นแคว้นเดียวกัน
“นั่นมันเรื่องที่นมนานมากมาแล้ว” หวูเลี่ยนกล่าวด้วยท่าทีดูแคลนว่า “ใช่ว่านายหมูนายหมาคนหนึ่งก็สามารถเป็นตัวแทนของแคว้นว่านโซ่วได้ ตระกูลซ่งของพวกเจ้ามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรมาเรียกตัวเองว่าเป็นคนของแคว้นว่านโซ่ว หลบไปข้างๆ เสีย”
ใบหน้าของซ่งหวี่เฮ่าแดงก่ำ เมื่อถูกหวูเลี่ยนสบประมาทถึงเพียงนี้ ถึงกับยืนเซ่ออยู่ตรงนั้นพูดอะไรไม่ออก
“ได้ยินคำพูดนายน้อยของข้าแล้วยัง ยังไม่รีบไสหัวออกไป” ศิษย์ของตระกูลหวูทำการขับไล่ทันทีเมื่อเห็นซ่งหวี่เฮ่ายังคงไม่เชื่อฟังและยืนอยู่ตรงนั้น
ซ่งหวี่เฮ่าพลันรู้สึกร้อนรนรีบเร่งกล่าวต่อหวูเลี่ยนว่า “นายน้อยหวู มารดาข้า ข้า ข้าป่วยหนัก ต้องการหนอนไฟเหมันต์ช่วยชีวิตเป็นการด่วน ท่าน ท่าน ท่านก็ให้ข้าได้อยู่ที่นี่ ให้ ให้โอกาสข้าสักครั้ง ข้า ข้าต้องการหนอนไฟเหมันต์ไม่กี่ตัวเท่านั้น ที่เหลือทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นของนายน้อย”
“เกี่ยวอะไรกับข้า!” หวูเลี่ยนกล่าวน่าเกรงขามขึ้นมาว่า “รีบไสหัวออกไปเสีย มิฉะนั้นล่ะก็จะตัดหัวเจ้าออกมา”
ใบหน้าของซ่งหวี่เฮ่าเวลานี้แดงก่ำ ร้อนรนจนแทบจะร้องไห้ออกมา เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี ยืนเซ่ออยู่ตรงนั้น
“ออกไป ออกไป รีบออกไป” ในขณะที่ซ่งหวี่เฮ่าไม่ยอมเชื่อฟังยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไป ศิษย์ของตระกูลหวูทั้งผลักไสทั้งลากจนซ่งหวี่เฮ่าออกไปอยู่นอกเขต
ผู้คนจำนวนไม่น้อยต่างจ้องมองหวูเลี่ยนด้วยความโกรธแค้น เมื่อมองเห็นการกระทำที่อันธพาลของหวูเลี่ยน แต่หวูเลี่ยนกลับไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“ข้า ข้า ข้า ข้าแค่ต้องการไม่กี่ตัวเท่านั้น ขอหนอนไฟเหมันต์ไม่กี่ตัวเพื่อช่วยชีวิตมารดาของข้า” เวลานี้ซ่งหวี่เฮ่าร้อนรนจนแทบหลั่งน้ำตาออกมาแล้ว น้ำตากรอกกลิ้งอยู่ภายในเบ้าตา
บุรุษจะไม่เสียน้ำตาง่ายๆ จนกว่าจะมีเรื่องที่เสียใจจริงๆ ซ่งหวี่เฮ่าในเวลานี้ร้อนรนจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว เนื่องจากมารดาของเขานั้นป่วยหนัก จำเป็นต้องได้รับหนอนไฟเหมันต์หลายตัวเพื่อช่วยชีวิต
บรรดาผู้บำเพ็ญตนที่อยู่ในเหตุการณ์จำนวนไม่น้อยต่างเห็นใจในซ่งหวี่เฮ่า แต่ทว่าไม่มีใครยินดีไปล่วงเกินต่อแคว้นว่านโซ่วเพื่อคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ไปล่วงเกินต่อตระกูลหวู
“ไม่ต้องกังวล คิดจะได้หนอนไฟเหมันต์ก็ใช่จะเป็นเรื่องยากเย็นอะไร” จังหวะที่ซ่งหวี่เฮ่าร้อนรนจนจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว ปรากฏเสียงที่เรียบเฉยเสียงหนึ่งดังขึ้น
ซ่งหวี่เฮ่าหันไปมอง เห็นชายหนุ่มที่สุดแสนจะธรรมดาคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ ตนเอง และผู้ที่พูดปลอบโยนเขาก็คือชายหนุ่มผู้นี้นั่นเอง
“แต่ แต่ แต่ว่าในดินโคลนแดนต้นกำเนิดไฟมีเพียงสถานที่แห่งนี้เท่านั้นที่มีหญ้าเหยี่ยวไฟ และหนอนไฟเหมันต์ก็จะปรากฎขึ้นที่นี่เท่านั้น” แม้ว่าซ่งหวี่เฮ่าจะซาบซึ้งใจยิ่งที่ชายหนุ่มผู้นี้ออกปากปลอบโยนตน แต่มารดาของเขาต้องการหนอนไฟเหมันต์เพื่อช่วยชีวิต ในใจของเขาร้อนรนดั่งไฟเผาจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
แน่นอน ผู้ที่ปลอบใจซ่งหวี่เฮ่าก็คือหลี่ชิเย่นั่นเอง
หลี่ชิเย่ชี้มือไปที่ด้านข้าง ชี้ไปที่หญ้าเหยี่ยวไฟซึ่งขึ้นมาหร็อมแหร็มตรงริมขอบทางเหล่านั้น และยิ้มกล่าวเฉยเมยขึ้นมาว่า “ตรงนี้ก็ยังมีหญ้าเหยี่ยวไฟอยู่ไม่ใช่รึ?”
“แต่ แต่ว่าหญ้าเหยี่ยวไฟแค่น้อยนิดเท่านั้น หนอนไฟเหมันต์ไม่มาตรงนี้อยู่แล้ว” ซ่งหวี่เฮ่ากล่าวด้วยท่าทีจนด้วยเกล้า
“ใครว่าล่ะ?” หลี่ชิเย่ยิ้มเฉยเมย และกล่าวว่า “สรรพสิ่งล้วนแล้วแต่มีข้อยกเว้น เรื่องราวมากมายบนโลกมักจะอยู่เหนือความคาดคิดเสมอๆ อีกสักครู่เจ้าขุดอยู่ที่ตรงนี้ก็แล้วกัน” กล่าวพลางดึงตัวซ่งหวี่เฮ่าเข้ามา ใช้ปลายเท้าจิ้มไปที่พื้นซึ่งมีหญ้าเหยี่ยวไฟขึ้นอยู่หร็อมแหร็มไปตามอารมณ์
“เรื่องเหนือความคาดคิดนี้เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว” มีผู้ส่ายหน้าเมื่อเห็นหลี่ชิเย่ดึงตัวซ่งหวี่เฮ่าไปอยู่ตรงหน้าหญ้าเหยี่ยวไฟที่ขึ้นกะหร็อมกะแหร็มนั่น และกล่าวว่า “หนอนไฟเหมันต์ชื่นชอบแต่หญ้าเหยี่ยวไฟนี่แหละ ยามที่หญ้าเหยี่ยวไฟเกิดการเผาไหม้ขึ้น พวกมันก็จะกลืนกินแก่นเพลิงทั้งหมดนั่น แล้วสร้างรังขึ้นที่รากของหญ้าเหยี่ยวไฟ ด้วยหญ้าเหยี่ยวไฟที่หร็อมแหร็มเช่นนี้มันไม่สามารถดึงดูดให้หนอนไฟเหมันต์เข้ามาได้อยู่แล้ว”
คนอื่นๆ ที่อยู่ในเหตุการณ์ก็คิดว่าหลี่ชิเย่เพียงแค่พูดปลอบใจซ่งหวี่เฮ่าเท่านั้นเอง
“ข้า ข้า ข้าขอซื้อสักหลายตัวกับนายน้อยหวูก็ได้” เวลานี้ซ่งหวี่เฮ่าก็คิดว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ด้วยความร้อนรนดั่งไฟเผาทรวง ถ้าหากหวูเลี่ยนยินดีขายหนอนไฟเหมันต์ให้เขาสักหลายตัว ต่อให้เขาต้องทุบกระปุกทั้งหมดก็ยินดี
เพื่อช่วยชีวิตมารดาของเขาแล้ว เขายินดีทุ่มแลกค่าตอบแทนทุกอย่าง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถมองตาปริบๆ ให้มารดาของเขาต้องเสียชีวิตไปในลักษณะเช่นนี้
หลี่ชิเย่ยิ้มเฉยเมยและกล่าวว่า “ข้าบอกว่ามีก็ต้องมีสิ อีกสักครู่เจ้ารอขุดเอาก็แล้วกัน สำหรับฝั่งของพวกเขานั่น เกรงว่าไม่มีหนอนไฟเหมันต์แม้แต่ตัวเดียว”
“วาจาสามหาวยิ่ง” ในเวลานี้เองหวูเลี่ยนพลันได้ยินคำพูดของหลี่ชิเย่ หันหลังกลับมาแล้วหัวเราะเยาะ กล่าวเย็นชาขึ้นมาว่า “ถ้าหากหญ้าเหยี่ยวไฟที่ตรงนั้นของเจ้าสามารถดึงดูดหนอนไฟเหมันต์ไปได้ล่ะก็ นั่นสิแปลก”
หลี่ชิเย่ขี้คร้านจะไปสนใจหวูเลี่ยน เพียงหยิบเอาต้นไม้แก่ออกมา ซึ่งก็คือต้นไม้แก่ต้นที่หลบซ่อนตัวอยู่ใต้เขาฟันหลอต้นนั้น หลังจากที่ต้นไม้แก่ถูกหลี่ชิเย่เรียกออกมาแล้ว ได้แสดงท่าทีเหมือนไม่เต็มใจอย่างนั้น หลี่ชิเย่เพียงยิ้มๆ ใช้นิ้วดีดมันทีหนึ่ง
ต้นไม้แก่จนปัญญา ได้แต่นั่งลงบนหญ้าเหยี่ยวไฟที่มีอยู่ไม่กี่ต้นนั้น แล้วหยั่งรากลงไปในดินโคลน
“วางใจเถอะ สักครู่รอให้หญ้าเหยี่ยวไฟลุกไหม้ขึ้นมา เจ้าก็ขุดที่ตรงนี้ก็ได้แล้ว หนอนไฟเหมันต์ที่ขุดได้เป็นของเจ้าทั้งหมด เจ้าต้องการเท่าไรก็มีเท่าไร” หลี่ชิเย่กล่าวท่าทีเรียบเฉยกับซ่งหวี่เฮ่า
“ฝันของคนปัญญาอ่อน” สำหรับคำพูดของหลี่ชิเย่นั้น หวูเลี่ยนกล่าวอย่างดูแคลนขึ้นมาว่า “ถ้าหากที่ตรงนั้นของเจ้าสามารถขุดเอาหนอนไฟเหมันต์ขึ้นมาได้ ข้าจะกอนดินโคลนตรงนี้ให้หมดเลย”
หลี่ชิเย่เผยรอยยิ้มเต็มใบหน้าออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของหวูเลี่ยน เงยหน้ามองดูหวูเลี่ยนแล้วพูดขึ้นช้าๆ ว่า”คำพูดนี้เจ้าพูดเองนะ”
“ข้าพูดเองแล้วจะทำไม?” หวูเลี่ยนหยิ่งผยอง กล่าวดูแคลนว่า “แค่หญ้าเหยี่ยวไฟเพียงน้อยนิดเช่นนี้ไม่สามารถล่อหนอนไฟเหมันต์ได้อยู่แล้ว ต่อให้มีหนอนไฟเหมันต์แค่เพียงตัวเดียว ข้าก็จะกินดินโคลนที่อยู่ตรงนี้ ถ้าหากไม่มีหนอนไฟเหมันต์แม้แต่ตัวเดียว พวกเจ้าสองคนก็จัดการกินดินโคลนตรงนี้ให้หมดเกลี้ยง”
“ตกลง ไม่มีปัญหา” หลี่ชิเย่เผยรอยยิ้มเต็มใบหน้าออกมา
เวลานี้ ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์จำนวนไม่น้อยต่างมองหน้ากันและกัน ผู้คนจำนวนมากต่างมองว่าหลี่ชิเย่พูดมั่นใจเกินไป เนื่องจากอาศัยหญ้าเหยี่ยวไฟน้อยนิดเพียงเท่านี้ไม่สามารถดึงดูดให้หนอนไฟเหมันต์เข้ามาได้อยู่แล้ว
ในเวลานี้ซ่งหวี่เฮ่าเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ท่ามกลางความมึนงงก็ถูกหลี่ชิเย่ลากตัวเข้าไปอยู่ในเกมพนันเช่นนี้เสียแล้ว
…………………………….
