เสียงตูม…ดังสนั่น ในเวลานี้เองกระแสน้ำท่วมกลืนไปทั่ว คลื่นสาดซัดถึงเก้าชั้นฟ้า พริบตาเดียวนั่นเอง ปรากฏแม่น้ำที่ยิ่งใหญ่ไพศาลไร้ขอบเขตพาดผ่านท้องฟ้าเข้ามา
แม่น้ำที่ยิ่งใหญ่ไพศาลไร้ขอบเขตพลันขยายตัวบดบังไปทั่วฟ้าดิน ท่วมมิดหมื่นอาณาจักร แค่ฟองคลื่นที่สาดซัดก็สามารถสอยเอาดวงดาวบนทางช้างเผือกที่อยู่สูงขึ้นไปในจักรวาลลงมา
แม่น้ำที่ยิ่งใหญ่ไพศาลไร้ขอบเขตเช่นนี้เสมือนหนึ่งคือแม่น้ำอันดับหนึ่งของหมื่นแดน ไม่ว่าใครก็ตามใช้พยายามชั่วชีวิตก็ไม่สามารถก้าวข้ามมันไปได้ แม่น้ำใหญ่ขนาดนี้พลันตัดขาดทุกสิ่งทุกอย่าง
ท่ามกลางแม่น้ำที่ยิ่งใหญ่ไพศาลไร้ขอบเขตเช่นนี้ ไม่ว่าใครก็ตามล้วนแล้วแต่รู้สึกว่าตนเองนั้นช่างเล็กจิ๋วอย่างยิ่ง แม้ว่าจะเป็นเพียงคลื่นขนาดเล็กที่โหมสาดซัดเข้ามา ก็สามารถท่วมตนเองจนจมมิดได้ทันที และท่วมโลกของตนเองจนมิด ไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไรก็ไร้ผล ต่อให้เป็นระดับเทพแท้จริง ท่ามกลางคลื่นลักษณะเช่นนี้ก็ไม่นับเป็นอะไรได้ ถูกท่วมจมมิดและหายไปอย่างไร้ร่องรอย
นี่คืออะไรกันแน่…ผู้คนจำนวนไม่น้อยต่างรู้สึกตกใจอย่างยิ่ง เมื่อมองเห็นแม่น้ำที่ยิ่งใหญ่ไพศาลไร้ขอบเขตเช่นนี้ ท่ามกลางโลกที่ถูกแม่น้ำใหญ่เช่นนี้ท่วมจนมิด ไม่ว่าใครก็ต้องรู้สึกขนลุกซู่ในใจ ขอเพียงแม่น้ำเช่นนี้มีการม้วนตัว แม้เพียงคลื่นขนาดเล็กก็สามารถกลืนเอากองทัพนับล้านเข้าไป และถูกท่วมจนจมน้ำตายทั้งกองทัพในทันที
แปร๋น…ในเวลานี้เอง เสียงร้องของสัตว์ดังขึ้น เสียงนี้ดังก้องไปหมื่นอาณาจักร ดังก้องไปเก้าชั้นฟ้าสิบแดนดิน ภายใต้เสียงร้องเสียงนี้ กลุ่มดวงดาวที่อยู่บนจักรวาลต่างพากันสั่นเทา เหมือนหนึ่งพร้อมจะตกลงมาได้ทุกเวลา
ในเวลานี้เอง มองเห็นร่างเงาที่ใหญ่โตมากปรากฏขึ้นท่ามกลางแม่น้ำ เสียงน้ำที่ดังช่าาา ช่าาาขึ้นมา มองเห็นร่างเงาที่ใหญ่โตยิ่งนี้เริ่มก้าวข้ามทะเลมาแล้ว
ร่างเงาที่ใหญ่โตยิ่งเป็นช้างเชือกหนึ่ง ช้างเชือกนี้มีลำตัวสีขาวทั้งตัวเหมือนสีของฟัน และเปล่งประกายที่ศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งลวดลายบนตัวของมันนั้นมีลักษณะของประกายดาวที่เจิดจ้า เสมือนดั่งร่างกายของมันประกอบขึ้นมาจากดวงดาวภาคสวรรค์อย่างนั้น
แม้ว่าแม่น้ำจะท่วมฟ้าดินและท่วมโลกจนจมมิด แม้ว่าคลื่นที่โหมสาดซัดสามารถสาดซัดจนดวงตะวันต้องดับลง ทำลายดวงดาวจนแหลกละเอียด แต่ทว่าช้างยักษ์เชือกนี้ยังคงข้ามน้ำข้ามทะเลมาได้ ไม่ว่าจะเป็นแม่น้ำที่ยิ่งใหญ่ไพศาล หรือว่าคลื่นยักษ์ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อมัน
ช้างยักษ์ก้าวเดินมาทีละก้าวๆ มั่นคงดั่งหินผา อีกทั้งการก้าวเดินแต่ละก้าวของมัน ผู้คนเสมือนหนึ่งได้ยินเสียงตึง ตึง ตึงดังขึ้นมา เหมือนว่าทุกๆ ก้ายของช้างยักษ์ล้วนเปี่ยมด้วยพลังน้ำหนักที่ไร้ขีดจำกัดอย่างนั้น ภายใต้น้ำหนักที่ไร้ขีดจำกัดเช่นนี้ ไม่เพียงสามารถเหยียบทุกสิ่งทุกอย่างจนแหลกละเอียดเท่านั้น ยังสามามรถสยบทุกสิ่งบนโลก ด้วยน้ำหนักขนาดนี้ไม่มีสิ่งใด และหรือผู้ดำรงอยู่ในสถานะใดสามารถแบกรับมันได้อยู่แล้ว
“คชสารหอมข้ามแม่น้ำ!” มีระดับผู้อาวุโสสำนักเจ้าลัทธิร้องเสียงแหลมดังขึ้นมาเมื่อได้มองเห็นภาพนี้แล้ว และกล่าวว่า “นี่คือหนี่งในสิบสองกระบวนท่าหวู่จู่!”
‘คชสารหอมข้ามแม่น้ำ สิบสองกระบวนท่าหวู่จู่!’ ผู้คนจำนวนมากต่างรู้สึกใจหายใจคว่ำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้การสยบจากน้ำหนักที่ไร้ขีดจำกัด ทุกคนล้วนแล้วแต่หายใจลำบาก และนาทีนี้เองทุกคนรู้สึกว่าบนบ่าของตนถูกกดทับและสยบโดยภูเขานับแสนลูกอย่างนั้น ต้องการกดทับกระดูกสันหลังของตนให้หักอย่างนั้น อีกทั้งที่น่ากลัวมากกว่านี้ก็คือ น้ำหนักขนาดนี้พวกเขาไม่สามารถต่อต้านและรองรับกับมันได้
คชสารหอมข้ามแม่น้ำ หนึ่งในสิบสองกระบวนท่าหวู่จู่ ผู้ที่คุ้นเคยกับจูเซียงหวู่ถิงต่างเคยได้ยิน ‘สิบสองกระบวนท่าหวู่จู่’ มาก่อน มันคือเคล็ดวิชาที่ทรงพลังปราศจากผู้ต่อกรมากที่สุดของจูเซียงหวู่ถิง คิดค้นขึ้นโดยหวู่จู่ เล่าลือกันว่ามันคือสุดยอดวิชาขั้นสูงสุดตลอดชีวิตของหวู่จู่
ในช่วงเวลาที่ผ่านมาอย่างยาวไกล ‘สิบสองกระบวนท่าหวู่จู่’ ของจูเซียงหวู่ถิงเคยเกรียงไกรไปทั่วเก้าชั้นฟ้าสิยแดนดิน ผู้คนจำนวนมากไม่สามารถรับได้ระทั่งกระบวนท่าเดียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะรับมือสิบสองกระบวนท่าอีกเลย
ต่อมาภายหลัง ‘สิบสองกระบวนท่าหวู่จู่’ ของจูเซียงหวู่ถิงได้หายสาบสูญไป เหลืออยู่เพียงแค่ห้ากระบวนท่าเท่านั้น อีกทั้งผู้ที่สามารถฝึกห้ากระบวนท่านี้ในจูเซียงหวู่ถิงมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ขณะที่ยายเฒ่าเทวะล่าวายุเป็นหนึ่งในห้าที่มีสิทธิ์ได้ฝึกเคล็ดวิชานี้
‘คชสารหอมข้ามแม่น้ำ’ แม้แต่ระดับบรรพบุรุษเจ้าสำนักก็มีโอกาสได้เห็น ‘คชสารหอมข้ามแม่น้ำ’ ที่อยู่ใน ‘สิบสองกระบวนท่าหวู่จู่’ เป็นครั้งแรก เมื่อได้เห็นอานุภาพของ ‘คชสารหอมข้ามแม่น้ำ’ แล้ว พวกเขาเองก็ถูกทำให้ต้องหวั่นไหวเช่นกัน ‘สิบสองกระบวนท่าหวู่จู่’ ใช่จะมีเพียงชื่อเสียงจอมปลอม ย่อมเป็นที่น่ากลัวอย่างแท้จริง
โดยเฉพาะกระบวนท่าลักษณะเช่นนี้เมื่อสำแดงออกมาโดยเทพแท้จริงขั้นสวรรค์ชั้นแปดแล้ว ก็จะยิ่งทรงพลังมากขึ้นและน่ากลัวยิ่งขึ้น
ปัง…เสียงหนึ่งดังขึ้น คชสารหอมยกเท้ากระทืบลงมา เสมือนดั่งเป็นผู้ดำรงอยู่ในฐานะสูงสุดผู้หนึ่งที่กระทืบลงมาอย่างนั้น ได้ยินเสียงดังคร๊ากกกที่เป็นเสียงแตกละเอียด ผืนแผ่นดินปรากฏรอยร้าวเป็นริ้วๆ ขึ้นมา ภายใต้เท้าข้างหนึ่งที่เหยียบลงมา ทุกอย่างล้วนแล้วแต่กลับกลายเป็นเปราะบางอะไรอย่างนั้น ต่อให้เป็นระดับเทพแท้จริงก็ต้องกลายเป็นเนื้อบดโดยพลันเมื่อถูกเท้าข้างนี้ที่เหยียบเข้ามา
ในเวลานี้ทุกคนต่างหวาดผวาจนขนลุกซู่ เมื่อเห็นคชสารหอมข้ามแม่น้ำมา ทุกคนอดที่จะมองไปที่หลี่ชิเย่ ด้วยพลังเช่นนี้เกรงว่าหลี่ชิเย่จะแบกรับไม่ไหว
“เสียดาย เรียนได้แค่ผิวเผินเท่านั้นเอง” หลี่ชิเย่ยิ้มนิดหนึ่ง พริบตาเดียวนั่นเองดวงตาทั้งสองของเขากลับกลายเป็นเจิดจ้ายิ่งนัก ดวงตาคู่นั้นเสมือนหนึ่งกลายเป็นดวงดาวที่ไม่มีสิ้นสุดส่งประกายแวบวับอยู่ สามารถส่องสว่างช่องว่างจำนวนนับไม่ถ้วน
พลังสูงสุด…ในพริบตาเดียวนั่นเอง หลี่ชิเย่ท่องคาถาออกมา เปล่งเป็นประกายขึ้นมา ในพริบตาเดียวนั่นเอง ทุกคนเหมือนหนึ่งได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึงทีหนึ่ง เหมือนว่ามีจิตแห่งการบำเพ็ญเพียรดวงหนึ่งเต้นทีหนึ่งเท่านั้น
แค่เต้นแบบนี้ทีหนึ่งเท่านั้นแหละนับว่าเพียงพอแล้ว ท่ามกลางเสียงหัวใจเต้นตึงทีหนึ่ง เหมือนว่าทุกอย่างล้วนกลายเป็นเถ้าธุลีไป เหมือนว่าทุกอย่างไม่คงอยู่อีกต่อไป
นี่เป็นโลกที่ใหม่ทั้งหมดโลกหนึ่ง เป็นโลกที่เลียนแบบขึ้นมาโลกหนึ่ง ฟ้าดินเพิ่งจะแยกออกเป็นสอง สรรพชีวิตเพิ่งจะถือกำเนิดขึ้น
พริบตาเดียวนั่นเอง สุดปลายทางของโลกใบนี้ปรากฏร่างเงาที่มีฐานะสูงสุดขึ้นมาคนหนึ่ง ร่างเงานี้ได้ก้มมองดูสรรพสิ่ง ควบคุมจักรวาล มองเห็นท่าทางที่คล่องแคล่วปราศจากผู้เทียบเทียม ท่วงท่าแฝงไว้ซึ่งปณิธานต่อสู้สูงสุด ทุกย่างก้าวที่ก้าวออกไปตามอารมณ์ ก็คือวิชาการต่อสู้ที่สูงสุด ทุกๆ การเคลื่อนไหวก็เป็นท่วงทำนองของวิชาต่อสู้ที่สุดยอดในหล้าปราศจากผู้ต่อกร ณ ที่ตรงนี้ เขานี่แหละที่เป็นผู้ดำรงอยู่ในฐานะสูงสุด
“หวู่จู่…” ยายเฒ่าเทวะล่าวายุถึงกับร้องเสียงหลงออกมา เมื่อมองเห็นร่างเงาที่มีอำนาจสูงสุดร่างนี้
ทุกคนล้วนแล้วแต่รู้สึกตกใจยิ่งนักเมื่อได้ยินคำพูดของยายเฒ่าเทวะล่าวายุ ฐานะของหวู่จู่นั้นดำรงอยู่ในสถานะเช่นใด เขาคือปฐมบรรพบุรุษของจูเซียงหวู่ถิง คือผู้ปราศจากผู้ต่อกรที่แท้จริง เขาจะมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ได้อย่างไรกัน
“นี่ นี่ นี่เป็นหวู่จู่จริงๆ…” ระดับบรรพบุรุษของระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิผู้หนึ่งถึงกับหวาดผวาจนหน้าถอดสี และร้องเสียงแหลมขึ้นมา
แม้ว่าเขาเองก็ไม่เคยได้พบเห็นหวู่จู่ที่แท้จริงมาก่อน แต่กลับเคยเห็นภาพวาดของหวู่จู่ที่ทางจูเซียงหวู่ถิงตั้งบูชาเอาไว้ หวู่จู่ที่อยู่ตรงหน้ากับภาพวาดเหมือนกันอย่างกับแกะ
ยายเฒ่าเทวะล่าวายุก็ไม่เคยพบเห็นหวู่จู่มาเช่นกัน นางเองก็เคยเห็นแต่ภาพวาดเช่นเดียวกัน ดังนั้น ขณะที่มองเห็นร่างเงาที่มีอำนาจสูงสุดก็ถูกทำให้ตกใจจนเซ่อไปเหมือนกัน
เสียงตูม…ดังสนั่นขึ้น พริบตาเดียวนั่นเอง หวู่จู่ได้ลงมือแล้ว มือข้างหนึ่งของเขาลากฟ้าดิน ปรากฏแม่น้ำใหญ่สายหนึ่งมาถึงพร้อมเสียงดังตูมตาม แม่น้ำสายใหญ่สายนี้พลันซัดทำลายสุริยันจันทราแลดวงดาว ทำลายโลกที่กว้างใหญ่ไพศาล ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ยิ่งใหญ่ไปกว่าแม่น้ำใหญ่สายนี้อีกแล้ว
ก่อนหน้านั้น แม่น้ำสายใหญ่ของยายเฒ่าเทวะล่าวายุก็นับว่ายิ่งใหญ่ไร้ขอบเขตแล้ว แต่เมื่อเปรียบกับแม่น้ำใหญ่สายนี้ของหวู่จู่แล้ว มันก็แค่ลำธารเล็กๆ ที่มีน้ำไหลเอื่อยๆ เท่านั้นเอง
เสียงตูม…ดังสนั่น ช้างขนาดยักษ์ปราศจากผู้เทียบเทียมเชือกหนึ่งได้ข้ามแม่น้ำมา โดยที่ช้างชนาดยักษ์เชือกนี้มีขนาดที่ใหญ่มากเหลือเกินได้ก้าวข้ามฟ้าดิน เท้าข้างหนึ่งที่เหยียบลงมา ปรากฏดวงดาวแต่ละดวงที่แหลกละเอียดไป
ส่วนช้างขนาดยักษ์ของยายเฒ่าเทวะล่าวายุเมื่อเทียบกับมันแล้ว มันก็แค่ช้างน้อยที่เพิ่งจะคลอดออกมาเท่านั้น เปราะบางจนไม่อาจรับมือได้เลย ไม่คู่ควรจะกล่าวถึงอยู่แล้ว
‘คชสารหอมข้ามแม่น้ำ’ ทุกคนต่างยืนเซ่อไปกับภาพที่เห็น ทุกคนล้วนแล้วแต่ไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่
การปรากฏตัวของหวู่จู่นับว่าสร้างความหวั่นไหวต่อจิตใจมากพออยู่แล้ว เวลานี้พลันที่หวู่จู่ลงมือก็เป็น ‘คชสารหอมข้ามแม่น้ำ’ หนึ่งในสิบสองกระบวนท่าหวู่จู่เช่นเดียวกันกับยายเฒ่าเทวะล่าวายุ อีกทั้ง ‘คชสารหอมข้ามแม่น้ำ’ กระบวนท่านี้ไม่รู้ว่าทรงพลังมากยิ่งกว่าของยายเฒ่าเทวะล่าวายุร้อยเท่าพันเท่า มันมีความลึกซึ้งยอดเยี่ยมมากยิ่งกว่า และไม่มีสิ้นสุดยิ่งกว่า…
ความจริงแล้ว ไม่เพียงแต่ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกเซ่อไปกับสิ่งนี้ แม้แต่ยายเฒ่าเทวะล่าวายุเองก็ยืนเซ่อไปเช่นกัน นางเองก็ไม่รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้เป็นเรื่องจริงหรือเรื่องเท็จ
“ภาพลวงตารึ?” ระดับบรรพบุรุษระบบถ่ายทอดความคิดทางด้านลัทธิถึงกับพึมพำขึ้นมา และรู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นความจริง จะอย่างไรเสียหวู่จู่ไม่อยู่เป็นเวลานานแล้ว และไม่เคยมีใครพบเห็นเขามานานแล้ว
ในขณะนี้ เดิมหวู่ปิงหนิงที่นั่งขัดสมาธิรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ก็ต้องอ้าปากตาค้าง นางเองก็เข้าใจว่าตนเองนั้นตาฝาดไป เป็นไปได้อย่างไรที่เรื่องเช่นนี้จะปรากฎขึ้นมาเล่า!
เสียงปัง…ดังสนั่นขึ้นมา เมื่อคชสารหอมของหวู่จู่ข้ามมาได้แล้ว เท้าข้างหนึ่งที่เหยียบลงมา พลันเหยียบทะเลสายนั้นของยายเฒ่าเทวะล่าวายุจนแหลกละเอียด ได้ยินเสียงดังฮือที่เศร้าโศกเสียงหนึ่ง มองเห็นคชสารหอมของยายเฒ่าเทวะล่าวายุก็ถูกเหยียบจนกลายเป็นเนื้อบดท่ามกลางเสียงร้องน่าเวทนานั่น
“ไม่ใช่ภาพลวงตา!” ทุกคนต่างหวาดผวาเมื่อได้เห็นภาพนี้ และเข้าใจแล้วว่านี่หาใช่ของปลอม มันคือของจริง
ตูมเสียงหนึ่งดังสนั่นขึ้นมา ฟ้าดินสั่นไหว เท้าข้างหนึ่งของคชสารหอมของหวู่จู่ที่เหยียบลงไปยังยายเฒ่าเทวะล่าวายุ ภายใต้น้ำหนักที่น่ากลัวเช่นนี้ ยายเฒ่าเทวะล่าวายุไม่สามารถต้านทานได้ และไม่สามารถต่อต้านได้อยู่แล้ว
“ได้โปรดออมมือ…” หวู่ปิงหนิงรู้สึกตกใจอย่างยิ่ง และร้องเสียงดังขึ้นมา เมื่อเห็นเท้าข้างหนึ่งที่เหยียบลงมา และยายเฒ่าเทวะล่าวายุกำลังจะถูกเหยียบจนกลายเป็นเนื้อบด
แม้ว่าหวู่ปิงหนิงจะไม่ชอบหน้ายายเฒ่าเทวะล่าวายุและเป็นศัตรูกับนาง แต่ทว่า จะอย่างไรเสียนางก็เป็นบรรพบุรุษของจูเซียงหวู่ถิงของพวกเขา
ปัง…ในขณะนี้ ยายเฒ่าเทวะล่าวายุถูกเท้าข้างหนึ่งเหยียบติดอยู่กับพื้น กระอักเลือดออกมาอย่างแรง ถูกสยบอยู่ตรงนั้นทันที ไม่สามารถขยับตัวได้
ในเวลานี้เอง ได้ยินเสียงแว้งค์ดังขึ้นเสียงหนึ่ง หวู่จู่หายตัวไป คชสารหอมข้ามแม่น้ำก็หายไป มองเห็นแต่เพียงหลี่ชิเย่ที่ยืนเอ้อระเหยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ตรงนั้น ประกายบนตัวของเขาก็หายไป เหมือนว่าไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
ทุกคนไม่สามารถเรียกสติกลับคืนได้ในเวลานี้ ทุกคนล้วนแล้วแต่ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น และไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่
การปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันของหวู่จู่ แค่ ‘คชสารหอมข้ามแม่น้ำ’ กระบวนท่าเดียวก็เอาชนะยายเฒ่าเทวะล่าวายุไปได้ หลังจากนั้นก็หายตัวไปโดยพลัน
ภาพเช่นนี้ดั่งความฝันดั่งมายา ถ้าหากไม่ได้เห็นยายเฒ่าเทวะล่าวายุที่ถูกสยบอยู่ตรงนั้น และมีเนื้อตัวโชกไปด้วยเลือด ทุกคนยังเข้าใจว่านี่เป็นเพียงภาพลวงตาที่หลี่ชิเย่เสกขึ้นมาเท่านั้น
แต่ว่า นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา แล้วมันคืออะไรกันแน่เล่า? ไม่มีใครสามารถตอบได้ เนื่องจากนี่หาใช่เคล็ดวิชา และก็ไม่ใช่กระบวนท่า ทุกอย่างดูลึกซึ้งและลี้ลับ ทุกอย่างล้วนแล้วแต่แปลกประหลาดอะไรอย่างนั้น
………..
