TTW:บทที่ 314 ไม่รู้จัก
เหว่ยเหลียง ได้มอบผู้หญิงคนนี้ให้กับ หลิวกํา และคนอื่นๆก็เช่นกันดังนั้น หลิวกํา จึงรู้สึกสงสัยว่าพวกเขามีความลับอะไรแอบซ่อนไว้อยู่หรือเปล่า ในเวลานั้น หลิวก เพียงแต่คิดว่าพวกเขาต้องการความโปรดปรานจาก หลิวกํา เท่านั้นด้วยวิธีนี้พวกเขาจะสามารถรับการสนับสนุนและผลประโยชน์เพิ่มเติมได้ แต่ดูเหมือนว่าสถานการณ์นี้จะไม่ง่ายอย่างที่คิด
“อ่า…” ซูนีน่า มองด้านหลังของ หลิวกํา แล้วถอนหายใจ ไปเมื่อตอนที่เธอพูดคําว่า “วันนั้น” มันไม่ได้หมายความถึงวันนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดในคําพูดของเธอ
“ฉันอยู่รู้แล้วว่าคุณจะไม่ยอมรับ อย่างไรก็ตามฉันก็จะพูดว่าฉันชอบคุณ ฉันรักบุคลิกเย็นชา และเป็นอิสระของคุณที่ไม่ยอมทนต่อเรื่องต่างๆ คุณเป็นไอดอลของฉัน” ซูนีน่า พูดต่อ
“คุณยังอ่านความทรงจําของผมอีกอย่างนั้นหรอ?” หลิวกํา หันไปรอบๆมีดโผล่ออกมาจากมือของเขาซึ่งกดลงไปบนคอของ ซูนีน่า
“ ฉันไม่ได้มีความสามารถแบบนั้น” ซูนีน่า ตอบ เธอไม่กลัวที่โดนใบมีดจ่อที่คอ เธอมองกลับไปยัง หลิวกํา อย่างอบอุ่น
“ทําไมคุณไม่บอกผมตรงๆว่าคุณหวังอะไรจากผม? บางทีผมอาจสามารถให้สิ่งที่คุณต้องการ ได้เราจะได้ไม่ต้องทําอะไรแบบนี้” หลิวกํา จึงมีดกลับมา
“ฉันรักคุณไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ฉันไม่สนใจแม้กระทั่งยานแม่ว่าจะเป็นอย่างไร? ฉันอยากรู้ว่าทําไมพวกเขาจึงตัดสินใจส่งสมาชิกมาที่นี่ ฉันรู้ว่าคุณไม่เต็มใจที่จะพูดแต่มันก็เป็นเพียง แค่ความอยากรู้อยากเห็นของฉันเท่านั้น” ซูนีน่า จ้องมองไปที่ หลิวกํา
“ คุณรู้จักผมมาก่อนหรือเปล่า?” หลิวกํา เริ่มคิดอะไรบางอย่างจากการสนทนาแปลกๆนี้
“ไม่…เราไม่รู้จักกัน” ซูนน่า คิดอยู่สักครู่ก่อนจะตอบเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการให้เขารู้ถึงตัวตนของเธอในขณะนี้
“ในเรื่องยานแม่เนื่องจากมีการขัดแย้งภายในและเกิดการต่อสู้ ทําให้เกิดเรื่องยุ่งยากดังนั้นจึงไม่อยากบอกคุณมากเกินไป” หลิวกํา ตอบอย่างไม่เป็นทางการในขณะที่เขามอง ซูนีน่า อย่างสงสัย
หลิวกํา เชื่อว่าเขาไม่รู้จักเธอในความทรงจําของเขาไม่มีใครเหมือนเธอมาก่อน ดังนั้นเธอจึงเหมือนปัญหากับทัศนคติของเธอแสดงราวกับว่าพวกเขาเคยพบกันมาก่อนและเธอรู้จักเขา
“คุณมาจากไหน?จากดาวเคราะห์อันไกลแสนไกลหรือจักรวาลคู่ขนาน?ฉันรู้ว่ายานแม่ใช้เทคโนโลยีขั้นสูงมากมันสามารถส่งผ่านช่องว่างของเวลาได้คุณมาที่นี่ได้ยังไง” ซูนีน่า ถาม หลิวกํา
“เทคโนโลยีของเราคล้ายกับมนุษย์มองลงมาที่มด คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง?อย่าถามคําถามกับผมผมไม่สามารถตอบคําถามเหล่านี้กับคุณได้” หลิวกํา กล่าวอย่างเย็นชา
“คนเย็นชามากคุณคงมาจากดาวอังคารนอกโลกละมั้ง” ซุนีน่า เยาะเย้ย หลิวกํา
“OK! ก็ได้ผมยอมคุณ” หลิวกํา ตอบอย่างโกรธ
“จะถามอะไรก็ถามมา” ซูนีน่า พูดอย่างโอ้อวด
“ในตู้กระจกเรหล่านี้ทุกคนมีนาฬิกาข้อมือคุณรู้อะไรเกี่ยวกับคนพวกนี้ไหม?พวกเขาไม่ได้ถูกจัดหามาโดยสานักงานใหญ่” หลิวกํา ถามทันที
“คุณพูดถูกพวกเขาไม่ใช่เป็นตัวอย่างตามปกติของเรา คนเหล่านี้มีเรื่องราวเบื้องหลังที่น่าอัศจรรย์ อยู่ๆพวกเขาก็ปรากฏตัวในห้องทดลองของเรา วันนั้นพวกเรากําลังทํางานกันอยู่และกําลังขาดแคลนตัวทดลองเราจึงตัดสินใจปฏิบัติกับพวกเขาเหมือนกับหนูทดลอง” ซูนีน่า ตอบอย่างสงบ
“มีกี่คน?” หลิวกํา ถามต่อ
“มีประมาณ 40 คน?ในตอนนั้นเรากําลังดําเนินโครงการแต่ละโครงการอยู่ แต่เราไม่รู้ว่าพวกเขามาที่นี่ได้ยังไง จุดสังเกตคือพวกเขาทั้งหมดจะสวมนาฬิกาข้อมือ แม้เราพยายามจะแยกมันออก มาแต่ก็ไม่สามารถทําได้ เราพยายามสับแขนออก มันก็ปรากฏบนส่วนอื่นของร่างกาย จนกว่าพวก เขาจะตายนาฬิกาจะไม่หายไป มันเปลี่ยนสถานะจากของแข็งเป็นก๊าสและกระจายตัวอยู่ในสภาพ แวดล้อมที่เป็นหมอกสีดํา” ซูนีน่า อธิบายอย่างใจจดใจจ่อ
หลิวกํา ไม่ได้ถามต่อเขารู้สึกสงสารบรรดาผู้เล่น 40 คนโชคของพวกเขาคงแย่ที่สุดที่ตกเป็นเหยื่อและกลายเป็นหนูทดลองที่นี่ เมื่อเทียบกับผู้เล่นเหล่านี้ หลิวกํา รู้สึกว่าเขายังโชคดีที่ถูกเคลื่อนย้ายไปยังลานกว้าง แต่เกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนี้ พวกเขาทั้งสี่สิบคนสามารถต่อสู้กับนักวิจัยกลุ่ม น้อยนี้ได้อย่างง่ายดาย
เมื่อคิดอย่างนั้น หลิวกํา ก็ตระหนักถึงบางอย่าง
“ดึงแขนเสื้อขึ้น!” หลิวกํา สั่ง
“โอ้?” ซูนีน่า รู้สึกอายและลําบากใจเมื่อได้ยินคําสั่ง เธอค่อยๆปลดกระดุมกางเกงของเธอ
“ผมบอกให้ดึงแขนเสื้อไม่ใช้ให้ถอดชุดนอนของคุณ! ถ้าคุณทําอะไรโง่ๆแบบนี้อีกอย่าคิดว่าผมจะไม่ฆ่าคุณนะ!” หลิวกํา ขู่ ซูนีน่า ด้วยมีด
ซูนีน่า หัวเราะยางอายๆและดึงแขนเสื้อขึ้น ไม่มีนาฬิกาข้อมือบนข้อมือของเธอดังนั้นเธอจึงไม่ใช่ผู้เล่นอย่างที่ หลิวกํา สงสัยมาก่อน
ตามข้อสงสัยของ หลิวกํา แล้วห้องปฏิบัติการนี้มีเพียงนักวิจัย 18 คนที่เหลือ เนื่องจากการมาถึงของผู้เล่น ผู้เล่นไม่น่าจะยอมให้ถูกจับตัวโดยง่ายดังนั้นพวกเขาจะต้องต่อสู้กัน ดังนั้นเมื่อนักวิจัยเป็นผู้รอดชีวิตแสดงว่าพวกเขาเป็นผู้ชนะในการต่อสู้
โดยไม่คํานึงถึงนาฬิกาข้อมือ หลิวกํา รู้สึกกังวลตัวตนที่แท้จริงของ ซูนีน่า เขายังคงคิดว่าเธอ อาจจะเป็นผู้เล่นที่เขาเคยพบมาก่อนในโลกแห่งความเป็นจริง มันฟังดูมีเหตุผลมากขึ้นในสถานการณ์นี้
ซูนีน่า ไม่มีนาฬิกาข้อมือดังนั้นเป็นไปได้ว่า เธออาจไม่ใช่ผู้เล่น เนื่องจากตอนนี้พวกเขายังคงอยู่ในดินแดนแห่งความฝันดังนั้นเธอยังคงมีโอกาสซ่อนบางอย่างไว้ ถ้า หลิวกํา ตื่นขึ้นมาจากฝันนี้ เมื่อไหร่เขาจะทบทวนตัวตนของเธออีกครั้ง
“ดังนั้นตอนนี้คุณจะบอกว่าเราอยู่ในฝันอย่างนั้นหรอ?” ซูนีน่า เปลี่ยนหัวข้อ
“คุณคิดยังไงล่ะ?คุณจะอธิบายถึงการหายไปของคนอื่นได้ยังไง?และมีเพียงเราสองคนที่อยู่ที่นี่ ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่เหตุการณ์ครั้งแรกที่คุณเคยเจอ!อย่าพยายามทําตัวไร้เดียงสากับผมเลย” หลิวกํา เดินไปที่ประตูมิติเพื่อตรวจสอบ
