TW:บทที่ 317 อย่าถาม
“ เราไม่สามารถติดต่อสํานักงานใหญ่ได้ดังนั้นห้องปฏิบัติการของเราจึงหยุดทํางานเป็นส่วนใหญ่ เรามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในยามค่ําคืนเมื่อคุณมาถึงผมได้รับแจ้งจากพวกเขาทันที ผมรีบๆมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ผมมาช้ามันเป็นความผิดของผมเอง! ผมขอโทษ และขอความเห็นใจด้วยโปรดยกโทษให้กับผม และอย่าขุ่นเคืองไปเลย” เหว่ยเหลียงลดเสียงของเขาลง
“ OK ! เตรียมอาหารให้กับผมรวดเร็วที่สุด อย่าเอาอาหารขยะมา!” เปียงเคอเถาสั่งการอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาพาสุนัขหุ่นยนต์ของเขาเดินไปรอบๆ
“สุนัขของเขามันคืออะไร?” หลิวกํากระซิบกับยินฮีผ่านหูฟังของเขา ยินฮีสามารถตรวจสอบทุกอย่างได้จากระบบเฝ้าระวัง
“มันเป็นหุ่นยนต์ตัวหนึ่งซึ่งไว้ใช้กับยานแม่ มันสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วนอกจากนี้มันยังมีการป้องกันของเกราะอวกาศ แต่ในแง่ของการต่อสู้มันไม่สามารถสู้กับนักรบสวมเกราะได้” ยินฮีตอบ
“คุณมีข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าของหมาตัวนี้ไหม?” หลิวกําถามยินฮี
“ เขาควรเป็นตัวแทนที่ถูกส่งมาโดยสํานักงานใหญ่ แต่ดูเหมือนว่าตําแหน่งของเขาอยู่ในระดับต่ํา ตอนนี้เมื่อยานแม่ถูกทําลายจึงไม่มีการตรวจสอบระดับของเขาดังนั้นแล้วเขาอาจจะใช้ประโยชน์จากระบบที่เสียหายเพื่อโกงอาหารจากห้องทดลองต่างๆ” ยินฮีกล่าวตามข้อมูลที่เก็บไว้ ตั้งแต่ที่ยินฮีไม่สามารถเชื่อมต่อกับยานแม่ได้ข้อมูลใหม่ๆเธอจะต้องค้นคว้าและใช้วิจารณญาณของตัวเอง
“หมายความว่าถ้าผมยังคงแอบอ้างเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง จะไม่เป็นการเปิดเผยตัวเองใช่ไหม?บางทีเราอาจทําให้เขาหาแหล่งวัตถุโฟตอนที่ถูกเก็บไว้ให้กับเราได้” หลิวกําถามยินฮี
“ มันอาจจะไม่ดี แม้ว่าเขาเป็นพนักงานระดับต่ําแต่เขายังคงเป็นบุคคลที่ลงทะเบียนไว้ เขามีหุ่นยนต์ที่อยู่กับเขา เขาสามารถติดต่อยานขนส่งและยานแม่ผ่านเครือข่ายการติดต่อสื่อสารของเขาได้ ในขณะที่เราเปิดเผยตัวเขาอาจจะพบว่าฉันเป็นหนึ่งในนักรบหุ้มเกราะที่หายไปด้วย เทคโนโลยีควอนตัมพวกเขาสามารถติดต่อยานแม่ได้อย่างง่ายดาย สถานการณ์ที่แย่ที่สุดก็คือเหล่านักรบหุ้มเกราะจะถูกส่งมาเพื่อไล่ล่าเรา” ยินฮีไม่เห็นด้วยกับหลิวกํา
“ คุณคิดว่าเราสามารถจัดการเขากับสุนัขของเขาแล้วยึดเรือเหาะของเขาได้ไหม?โอกาสในความสําเร็จสูงขนาดไหน?” หลิวกํายังคงถาม
“ บุคลากรทุกคนที่ถูกส่งมาปฏิบัติภารกิจพวกเขาจะได้อุปกรณ์คุ้มครองเช่นเดียวกับสุนัขหุ่นยนต์นี้ แม้จะเจาะการป้องกันของมันได้ อย่างไรก็ตามพวกเขายังมีนาโนไทด์โพลิเมอร์เพื่อเติมเต็มพลังงาน มันคงจะดีกว่าถ้าพวกเราได้ของเหล่านั้นอยู่ในมือ หากการต่อสู้ยาวนานเราอาจสูญเสียมากกว่า” ยินฮียังคงวิเคราะห์ต่อไป
“บนตัวเขามีเกราะคุ้มกันด้วยไหม?ผมสามารถใช้เกราะคุ้มกันนั้นได้หรือเปล่า?” หลิวกํายังคงเชื่อมั่นว่าเขามีโอกาสในการปล้น
การมีชีวิตภายในช่วงเวลาของภัยพิบัตินี้ความแข็งแกร่งเป็นปัจจัยในการตัดสินใจที่ดีที่สุด ความแข็งแกร่งที่แท้จริงสามารถครอบงําฝ่ายตรงข้ามได้ แต่หากความแข็งแกร่งของคุณต่ํากว่าศัตรูแล้วมันยากที่คุณจะรับมือ ในสถานการณ์ปัจจุบัน หลิวกํายังไม่ค้นพบวิธีที่เขาจะสามารถฆ่าฝ่ายตรงข้ามได้
“เป็นไปไม่ได้ การป้องกันนั้นเป็นประเภทที่ต้องยืนยันตัวเอง ขณะที่สัญญาณการตรวจสอบไม่สมบูรณ์การป้องกันอาจทําลายตัวเอง คุณและฉันแตกต่างกัน คุณไม่สามารถสวมเกราะเช่นเดียวกับที่ฉันทํา” ยินฮีกล่าว
“แล้วถ้าเราใส่สารพิษไว้ในอาหารเพื่อจัดการกับคนๆนี้ได้หรือไม่?” หลิวกํายังคงวาง แผนในหัวของเขา
“มันอาจใช้ไม่ได้ สุนัขหุ่นยนต์มีความรู้สึกไวกว่าฉันมันสามารถตรวจจับสารพิษได้อย่างง่ายดาย” ยินฮีกล่าวกับหลิวกํา
“ เอาล่ะอย่างนั้นเราค่อยติดตามสถานการณ์อยู่เรื่อยๆ” หลิวกําตัดสินใจในที่สุดเขาไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ถ้าไม่มีกลยุทธ์ที่ดีกว่านี้ สิ่งที่ดีที่สุดของเขาในตอนนี้คือรอโอกาส
เหว่ยเหลียงได้ปฏิบัติตามคําสั่งของหลิวกําอย่างเคร่งครัดการปรากฏตัวของหลิวกํา จะเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในหัวของเหว่ยเหลียง เขาต้องการผ่านสถานการณ์นี้อย่างสงบ มันเป็นไปได้ว่าหลิวกําอาจจะช่วยส่งเสริมโครงการของเขาดังนั้น เหว่ยเหลียงจึงไม่ได้สอบถามเปียงเคอเถาเกี่ยวกับอัตลักษณ์ของหลิวกํา
ในไม่ช้าเร็วก็สั่งให้คนเตรียมอาหารขึ้น เปียงเคอเถาไม่ได้มุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร เขาต้องการให้อาหารมาเสิร์ฟเขาที่ห้องรับแขก ก่อนรับประทานอาหาร เปียงเคอเถาให้สุนัขหุ่นยนต์ตรวจสอบอาหารก่อนที่จะหยิบส้อมขึ้นมา สิ่งที่ยินฮีพูดก่อนหน้านี้เป็นความจริง
ตามคําสั่งของเปียงเคอเถา พวกเขาได้นําไวน์ที่ดีที่สุดพร้อมกับอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ
“ให้ทุกคนที่อยู่ห้องปฏิบัติการนี้ออกมา ไม่ว่าพวกเขาจะหลับหรือตื่น แต่พวกเขาต้องออกมาให้หมด” เปียงเคอเถาตะโกนในขณะที่กินอาหารพร้อมกับดื่มไปด้วย
“ตกลงครับ ผมจะทําตามอย่างแน่นอน!” เหว่ยเหลียงโค้งคํานับและออกจากห้อง
“ถ้ามีคนซ่อนตัวอยู่สุนัขของฉัน หวังหวังจะค้นทุกพื้นที่ ถ้าหวังหวังพบใครก็ตาม คุณจะต้องตาย!อย่าคิดแม้จะเล่นตุกติก!” เปียงเคอเถา ยังคงตะโกนอย่างเผด็จการ
“ตกลงครับผมจะให้ทุกคนออกมา” เหว่ยเหลียงตอบครั้งสุดท้ายแม้เขาจะไม่มั่นใจในเหตุผลของคําสั่งเปียงเคอเถา แต่เหว่ยเหลียงก็ไม่ได้ปฏิเสธคําสั่งใดๆ
หลิวกําเข้าใจในที่สุดว่าเหว่ยเหลียงหมายถึงอย่างไรเกี่ยวกับบุคลิกของตัวแทนจากสํานักงานใหญ่ทั่วไป จากการตัดสินที่หลิวกําได้เห็นมาจนถึงปัจจุบัน เปียงเคอเถา เป็นคนขี้เมาและอารมณ์ร้ายสมบูรณ์แบบ เขาเป็นคนประเภทที่จะฆ่าคนอย่างไม่ปราณีหากไม่ปฏิบัติตามคําสั่งของเขา
“คุณคิดว่าเขาเป็นคนของฝ่ายไหน?เขาไม่ใช่คนฝ่ายเดียวกับคุณใช้ไหม?” เหว่ยเหลียงเดินไปหาหลิวกํา และแกล้งเป็นสั่งงานกับเขา ในขณะที่กระซิบเบาๆเหว่ยเหลียง แสดงความเห็นไม่พอใจกับเปียงเคอเถา ดังนั้นเขาค่อนข้างที่จะเข้าข้างหลิวกํามากกว่าเปียงเคอเถา
“ พวกเราไม่ได้อยู่ในฝ่ายเดียวกัน หากตัวตนของผมถูกเปิดเผย บางทีเราอาจจะต้องสู้กัน” หลิ วกํา ตอบ
“มันจะมีปัญหาเพราะเพื่อนของคุณหลายคนซ่อนตัวอยู่และถ้าสุนัขหุ่นยนต์สามารถค้นหา ได้…” เหว่ยเหลียง พูดอย่างกังวลใจ เหว่ยเหลียง กังวลว่าเขาจะถูกตําหนิหากสุนัขหุ่นยนต์พบว่า มีใครแอบซ่อนอยู่
