Ancient Strengthening Technique เทพอสูร บรรพกาล – บทที่ 1725 – ช่วยรักษา?

AST
บทที่1725 – ช่วยรักษา?
ชิงสุ่ยไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้กำลังคิดอะไรแต่ที่มันใจคือศัตรูของเขาต้องการจะหันเขาให้เป็นพันๆชิ้น แต่ชิงสุ่ยก็ไม่ได้มีกะจิตกะใจจะสังหารศัตรู เพราะมันเหมือนกับการเอาไม้ไปแหย่รังแตน
หลังจากที่คิดใคร่ครวญเขาก็ตัดสินใจไม่สังหารศัตรูเพราะยังไงซะด้วยหัวใจที่เจ็บปวดของศัตรูอีกไม่นานเขาก็จะเจ็บปวดจนตรอมใจตายไปเอง
แต่ในทางกลับกันชิงสุ่ยก็รู้ดีว่าสุ่ยหยุนเฟิงจะไม่ยอมรามือจากชิงห่านอี้ เพราะเธอคือความหวังเดียวของเขา
แต่ทันใดนั้นจ้าวผู้ครองถ้ำวารีจันทรากลับตัดสินใจถอยทัพ
”เดี๋ยวก่อน!!”ชิงสุ่ยเปล่งเสียงตะโกน
เขารู้ว่าถ้าไม่ทำเรื่องนี้ให้จบคนที่จะลำบากที่สุดยอมเป็นคนของชิงห่านอี้ เธอจะต้องถูกรังควานยังไม่จบไม่สิ้น
ที่สำคัญปัญหาที่เกิดไม่ใช่เพราะสุ่ยหยุนเฟิงต้องการตัวชิงห่านอี้เพื่อไปเป็นคนรักแต่เพื่อรักษาโรคที่เขาเป็น คนเราย่อมไม่มีศัตรูนิรันดร์หรือมิตรนิรันดร์ตลอดไป ฉะนั้นชิงสุ่ยเองก็เชื่อว่าถ้าหากรักษาอาการบาดเจ็บของเขาให้หายเป็นปกติ ปัญหาก็จะคลี่คลายเอง
ไม่ว่าสุ่ยหยุนเฟิงจะเป็นคนดีหรือคนเลวอย่างน้อยเขาเองก็เป็นหนึ่งในผู้ครอบครองมรดกแห่งนักบุญเทวะ หากเขาต้องการสู้จนตัวตาย เขาก็คงไม่ยอมถอยกลับไปง่ายๆแบบนี้แน่
สุ่ยหยุนเฟิงจ้องมองชิงสุ่ยโดยไม่พูดจาใดๆเขารู้ดีว่าต่อให้เป็นชิงสุ่ยก็ไม่มีทางหยุดยั้งไม่ให้เขาออกไปได้แน่ แต่สิ่งที่เขาอยากรู้คือเจ้าหนูคนนี้กำลังต้องการอะไร
”จงบอกมาต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะยอมยกเลิกงานแต่งงานของเจ้ากลับอี้เอ๋อ”ชิงสุ่ยกล่าวถาม　　เมื่อได้ยินคำพูดทั้งหมดสุ่ยหยุนเฟิงยิ่งไม่เห็นด้วย เขาฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ตัวของชิงห่านอี้ และเธอคือความหวังเดียว ตราบใดที่เขายังมีชีวิต เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไป ไอลีนโนเวล
”เจ้าควรรู้เอาไว้ข้าจะไม่มีวันยกเลิกงานแต่งงานของข้า และจงจำเอาไว้ ในครั้งหน้าที่ข้ามาเยือน มันจะเป็นวันตายของเจ้า”สุ่ยหยุนเฟิงกำลังกลับแล้วเดินออกไป
ชิงสุ่ยส่ายหน้าขณะจ้องมองสุ่ยหยุนเฟิง”ถ้าหากข้ารักษาอาการบาดเจ็บของเจ้าได้ เจ้าจะดีให้สัญญากับข้าสัก 2-3 ข้อได้หรือไม่?”
แม้ว่าสุ่ยหยุนเฟิงจะทำเป็นไม่สนใจแต่เสียงที่ยินจากปากของชิงสุ่ยก้องกังวาลทั่วทั้งจิตใจ
ความเจ็บปวดไม่อาจมีทายาททำให้เขาเปลี่ยนแปลงชีวิตไปทั้งหมดเขาทั้งดูถูกตัวเองเพราะตัวของเขาไม่อาจให้ความสุขกับเหล่าบริวารหญิงสาวทั้งหมดได้ทั้งที่มันควรเป็นเรื่องเล็กน้อย　　”ยกเว้นผู้หญิงคนนี้ข้าก็ไม่คิดหวังสิ่งใดอีก”สุ่ยหยุนเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบาลง แต่ก็ไม่ได้กลัวว่าคนอื่นจะได้ยินเพราะทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนรู้เรื่องของเขา
”ข้ามั่นใจมากมิฉะนั้นข้าก็คงไม่พูด เจ้าคงคิดว่าข้ากำลังล้อเล่นกับเจ้าสินะ? หรือเจ้าคงคิดว่าข้าพูดไปเพราะความกลัวเพียงเพราะเจ้าเป็นหนึ่งในผู้สืบทอดมรดกแห่งนักบุญเทวะ?”ชิงสุ่ยกล่าว
ชิงห่านอี้เองก็กำลังจ้องมองชิงสุ่ยด้วยดวงตาที่อ่อนโยน
”แม้ว่าข้าจะได้รับมรดกสืบทอดจากนักบุญเทวะแต่ข้าก็ไม่ใช่นักบุญที่จะมีจิตใจโอบอ้อมอารี ข้าเขาเป็นแค่เพียงผู้ชายคนนึง ฉะนั้นเจ้าจะมาโทษข้าก็คงไม่ได้ แต่ครั้งหน้า ถ้าหากเจ้าพยายามหยุดข้าอีก ข้าจะท้าประลองชี้เป็นชี้ตายกับเจ้า จนกว่าข้าจะตายจากเจ้าไป ข้าถึงจะยอมหยุด!!”
ชิงสุ่ยส่ายหน้าขณะกล่าวว่า”จนกว่าเจ้าจะตายไปอย่างนั้นหรือ ช่างเห็นแก่ตัวจริงๆแม้ว่าเจ้าจะไม่คิดถึงตัวเอง ใยเจ้าถึงไม่คิดถึงลูกเมียของเจ้าบ้างละ ถ้าหากพวกนางถูกรังแกแล้วใครจะคอยปกป้องพวกนาง?”ชิงสุ่ยรู้ดีว่านี้คือจุดอ่อนของสุ่ยหยุนเฟิง
สุ่ยหยุนเฟิงยืนนิ่งเงียบสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาไม่อาจละทิ้งได้จริงๆ ลูกๆของเขารวมถึงลูกคนโตยังไม่พร้อมที่จะขึ้นเป็นผู้นำครอบครัว พวกเขาจำเป็นต้องใช้ชีวิตภายใต้การดูแลของสุ่ยหยุนเฟิง ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเขา ครอบครัวของเขาก็จะลำบากเช่นกัน
”ข้าก็เพียงแค่ช่วยให้เจ้าได้รับโอกาสถ้าหากถ้าข้าสำเร็จ สิ่งที่ข้าต้องการให้เจ้าสัญญาก็เป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย แต่ถ้าหากข้ารักษาเจ้าไม่ได้ มันก็ไม่มีอะไรเสียหายต่อเจ้า”ชิงสุ่ยกล่าวด้วยคำพูดที่แม้แต่สุ่ยหยุนเฟิงก็ปฏิเสธไม่ได้
สุ่ยหยุนเฟิงไม่เชื่อว่าชิงสุ่ยจะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้จริงๆแต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาเปิดใจ เพราะคำพูดที่เตือนสติ ถ้าหากเขาตายไป ผู้คนมากมายที่คอยที่จะทำร้ายครอบครัวเขาก็จะสามารถกระทำการได้อย่างอิสระ และคนที่จะต้องเจ็บปวดคือบรรดาภรรยาและลูกๆของเขา เมื่อบ้านขาดเสาหลัก ทุกอย่างก็จะเริ่มสั่นคลอนและพังทลาย
เมื่อพิจารณาคำพูดทั้งหมดสุ่ยหยุนเฟิงก็รู้สึกได้ว่าเขาเองยังมีหวัง ทดลองสักครั้งจะเป็นไรไป อย่างน้อยมันจะได้เป็นข้อพิสูจน์ว่าเขาได้พยายามแล้ว
ดวงตาของเขาสว่างไสวขึ้นพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นที่ไหลผ่านร่างกาย จู่ๆก็มีคนหยิบยื่นโอกาสให้เขา แม้ว่าความสำเร็จที่อยู่ในจิตใจของเขาอาจมีเพียงเล็กน้อย แต่ถ้าหากมันสำเร็จ ชีวิตของเขาก็จะเปลี่ยนแปลงอย่างถาวร
ภายใต้แสงอาทิตย์สีทองรำไรสุ่ยหยุนเฟิงมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้
เมื่อความหวังกำลังจะหายก็มีแสงสว่างลอดผ่านมา สุ่ยหยุนเฟิงอยากขอคุณชายคนนี้ แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้รักษา แต่อย่างน้อยเขาก็รู้สึกโชคดีที่ตัดสินใจให้โอกาสชิงสุ่ย
”ข้าจะรักษาสัญญาในวันพรุ่งนี้ ข้าจะกลับมาพบเจ้าที่นี่”สุ่ยหยุนเฟิงกล่าวจบเขาก็หายไปทันที
ชิงสุ่ยรู้สึกได้ถึงใจจริงของชายผู้นั้นเขาหวังลึกในใจว่าเขาจะคิดถูก แต่ตอนนี้เขายังไม่รู้จักหญิงชราที่อยู่ด้านข้างชิงห่านอี้เลยแม้แต่น้อย
”คารวะท่านผู้อาวุโส!!”ชิงสุ่ยโค้งคำนับหญิงชราด้วยความนับถือ