AST
บทที่1820 – แสดงความเป็นสุภาพบุรุษ
เหลือเวลาอีกไม่มากนักชิงสุ่ยจึงไม่รีรอรีบจัดการถอดเสื้อผ้าเฉินหวงออกจนเหลือเพียงแค่ชุดชั้นใน
จมูกของชิงสุ่ยกำลังดอมดมกลิ่นหอมรัญจวนใจหญิงสาวในชุดผ้าบางแสดงให้เห็นถึงรูปร่างเพียวบางและผิวหนังดุจหยกอันน่าเหลือเชื่อ
เธอเหมือนนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์ยามค่ำคืนกลิ่นอายที่สงบนิ่งและงามสง่า เหนือที่ติเกินคำบรรยายใดๆ หญิงสาวที่มีความงามเช่นนี้ชายหนุ่มส่วนใหญ่ล้วนต้องการปกป้องและทะนุถนอม คงมีแต่คนเสียสติอย่างจินเฟิงเท่านั้นที่ต้องการทำร้ายเธอ
ชิงสุ่ยจับมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวจากนั้นก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งค่อยๆฝังเข็มทองคำ ภาพที่เกิดขึ้นคือมือที่เคลื่อนไหวเหมือนกับภาพลวงตา นี่คือทักษะฝ่ามือสวรรค์ที่เขาฝึกฝนมาในฐานะหมอเทวดา
ชิงสุ่ยเหงื่อตกเหมือนกับน้ำท่วมเหตุผลส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะมือของเขาที่สัมผัสร่างกายของหญิงสาวที่มีเพียงแค่ชั้นบางๆขวางกั้น มันทำให้เขาต้องกลั้นใจทนทุกข์ทรมานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เมื่อเวลาผ่านไปสภาพร่างกายของเฉินหวงก็กลับคืนสู่สภาพสมดุลนี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ชิงสุ่ยรู้สึกภาคภูมิใจในความสามารถในการรักษา
4ชั่วโมงผ่านไปโดยไม่ทันได้คิด ชิงสุ่ยก็หยุดทำการรักษา ก่อนที่เขาจะหายใจยังหอบหืด เฉินหวงก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาของเธอเหมือนดวงจันทร์ที่สุกสกาวทางท้องฟ้า แม้แต่ชิงสุ่ยยังรู้สึกละอายใจเมื่อมองเธอตรงๆ
ชิงสุ่ยค่อยๆสวมใส่เสื้อผ้าให้กับเฉินหวงแต่เธอก็ยังคงสภาพไว้ซึ่งความสงบนิ่ง
”ช่างเป็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความสงบนิ่งอย่างแท้จริง……”ชิงสุ่ยถอนหายใจ
”เจ้าสามารถขจัดพิษราคะอมตะได้จริงๆอย่างงั้นรึ?”เฉินหวงจ้องมองชิงสุ่ยด้วยความประหลาดใจ
”หรือว่าเจ้าไม่ต้องการให้ข้ากำจัดพิษด้วยวิธีนี้?”ชิงสุ่ยกล่าวหยอกล้อ
เฉินหวงค่อนข้างตื่นตระหนกที่มีคนกล้ามาหยอกล้อเธอแบบนี้แต่เมื่อเห็นสภาพการหายใจของชิงสุ่ยที่เหมือนคนผ่านศึกมานับร้อยพันสนามรบ ทุกอย่างก็คงจะชัดเจน เธอจึงทำได้เพียงแค่ยิ้มและก้มหน้าลง
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเขินอายก่อนหน้านี้เธอเองก็คิดว่าชายคนนี้คงใช้วิธีการอื่นหรือวิธีการต้องห้ามในการรักษาผิดที่เกิดจากไฟราคะ
เธอไม่รู้ว่าเธอควรรู้สึกเช่นไรแต่เธอค่อนข้างมีความสุข
เธอเงยหน้ามองดูชิงสุ่ยที่เต็มไปด้วยความน่าอึดอัดใจเธอจะจำริมฝีปากของเขาได้แล้วยังจำได้อีกว่าเธอเองก็ได้กัดริมฝีปากของเขา จนกระทั่งตอนนี้รอยฟันจางๆยังคงอยู่
”ขอบคุณเจ้ามากข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนดี”เฉินหวงกล่าวขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้ม
”จริงๆแล้วข้าเองก็ไม่ได้อยากเป็นคนดีมากนัก เพราะมันเหมือนมีอะไรบางอย่างพยายามฉุดรั้งความคิดของข้าเอาไว้ตลอดเวลา “ชิงสุ่ยส่ายหน้าขณะมองดูร่างกายของเฉินหวง
เฉินหวงเขินอายอีกเล็กน้อยหลังจากได้ยินน้ำเสียงและสีหน้าของชิงสุ่ยอย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรและยิ่งไปกว่านั้นเธอกลับรู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกประหลาดในใจของเธอ มันเหมือนความรู้สึกราวกับว่าเธอและเขากำลังใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆที่ทั้งสองคนเพิ่งพบเจอกันเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเอง
ชิงสุ่ยตรวจสอบสภาพร่างกายก่อนจะนำเข็มทองคำออกจากร่างของเฉินหวง แน่นอนว่าช่วงเวลาแห่งการนำเข็มทองคำออกจากร่างผิวหนังย่อมต้องสัมผัสผิวหนัง
ท่วงท่าในการนำเข็มออกก็ไม่ง่ายเหมือนกับตอนนำเข็มฝังเข้าสู่ร่างกายมันเหมือนกับว่าเขากำลังช่วยโอกาสจากเฉินหวงแต่เธอก็ไม่ได้คิดเช่นนั้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความชื่นชมอย่างชัดเจน
แต่เธอก็ไม่สามารถมองชายคนนี้ให้ทะลุปรุโปร่งได้เธอจึงยังคงไม่เข้าใจว่าชายคนนี้มีลักษณะนิสัยอย่างไรกันแน่
”เจ้าพอจะตอบคำถามข้าสักข้อหนึ่งได้หรือไม่?”เฉินหวงกล่าวถาม
”ได้เลยไม่มีปัญหา!!”
”ทำไมเจ้าถึงเรื่องวิธีการช่วยเหลือที่แตกต่างจากผู้อื่นไม่เหมือนกับสิ่งที่คนชั่วร้ายพยายามฉกฉวยผลประโยชน์จากร่างกายของข้า?”เฉินหวงกล่าวถาม
ชิงสุ่ยจ้องมองไปที่เฉินหวง”ตอนนี้ยังไม่สายที่เจ้าเปลี่ยนใจ นอกจากนี้ถ้าหากข้าได้ทำสิ่งที่ชั่วร้าย บางทีมันอาจทำให้ข้ารู้สึกดีก็เป็นได้”
”เจ้านี่มันชั่วร้ายจริงๆ…..ข้าเพียงแค่ตั้งคำถามไม่ได้จะให้เจ้าทำจริงเสียหน่อย”เฉินหวงแลดูฉุนเฉียวเล็กน้อย
”ข้าเองก็คิดที่จะทำแบบนั้นเป็นร้อยเป็นพันครั้งแต่ข้าก็เลือกที่จะหยุด จากนั้นก็ตัดสินใจแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการผู้ชายที่ไม่ได้แบ่งปันให้กับหญิงสาวผู้อื่น และตัวของข้าเองก็มีภรรยาแล้ว นี่คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ข้าจะทำได้ ใครจะไปคิดว่านี่คือความผิดพลาด ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ชิงสุ่ยหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ
ชิงสุ่ยสังเกตเห็นว่าหญิงสาวผู้นี้มีบุคลิกภาพที่เปลี่ยนแปลงไปเธอดูไม่ลึกลับเหมือนดั่งก่อน ตอนนี้เธอเป็นมนุษย์มากกว่าที่เคยเป็น
”เอาละเจ้าพักผ่อนเถอะ ส่วนข้าก็ขอตัวลา”ชิงสุ่ยดึงเข็มทั้งหมดออกจากร่างกายของเธอและกำลังจะก้าวออกจากที่พักของเฉินหวง ”เอ่ออ….พอดีว่าข้ารู้สึกหิวเจ้าพอจะทำอาหารมาให้ข้าได้หรือไม่?”เฉินหวงค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง
ชิงสุ่ยถึงกับประหลาดใจอีกครั้งคำพูดของเธอคือคำพูดที่ฟังดูไม่น่าจะเป็นความจริง เขาเองก็ไม่รู้จะตอบอะไรจึงทำได้แค่พยักหน้า
ชิงสุ่ยค่อยๆนำเอาซุปผักและสุราที่ช่วยฟื้นฟูสภาพร่างกายออกมาจากดินแดนหยกยุพราชอมตะ
จากนั้นก็เริ่มเตรียมส่วนผสมอื่นๆในขณะที่เฉินหวงแยกตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเธอกลับมาอาหารก็จัดเรียงเต็มโต๊ะจนเสร็จสิ้น
เนื่องจากเก้าอี้ถูกจัดอยู่บริเวณฝาผนังจึงทำให้พื้นที่นั่งทั้งสองคนห่างกันเพียงแค่เล็กน้อย
”ขอบคุณเจ้าจริงๆที่ช่วยเหลือข้า”เฉินหวงถือสุราขึ้นมาและกล่าวขอบคุณชิงสุ่ย
ชิงสุ่ยยกจอกสุราขึ้นมาเช่นกัน”ยินดีรับใช้ เราเองก็เป็นเพื่อนกัน อย่าพูดให้มันดูเป็นทางการเลย เพราะมันจะทำให้ข้ารู้สึกว่าข้าห่างไกลจากเจ้านัก”
”ข้าขอนับว่าเจ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้าวันนี้เจ้าช่วยเหลือข้าถึง 2 ครั้ง นอกจากนี้เจ้ายังเป็นคนดี ช่างน่าเสียดายเหลือเกินที่เราพบกันช้าไป มิฉะนั้นข้าก็คงตกหลุมรักเจ้าหมดหัวใจอย่างแน่นอน” เฉินหวงกล่าวอย่างเชื่องช้า แต่ก็ฟังดูผ่อนคลาย
บทที่1820 – แสดงความเป็นสุภาพบุรุษ
เหลือเวลาอีกไม่มากนักชิงสุ่ยจึงไม่รีรอรีบจัดการถอดเสื้อผ้าเฉินหวงออกจนเหลือเพียงแค่ชุดชั้นใน
จมูกของชิงสุ่ยกำลังดอมดมกลิ่นหอมรัญจวนใจหญิงสาวในชุดผ้าบางแสดงให้เห็นถึงรูปร่างเพียวบางและผิวหนังดุจหยกอันน่าเหลือเชื่อ
เธอเหมือนนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์ยามค่ำคืนกลิ่นอายที่สงบนิ่งและงามสง่า เหนือที่ติเกินคำบรรยายใดๆ หญิงสาวที่มีความงามเช่นนี้ชายหนุ่มส่วนใหญ่ล้วนต้องการปกป้องและทะนุถนอม คงมีแต่คนเสียสติอย่างจินเฟิงเท่านั้นที่ต้องการทำร้ายเธอ
ชิงสุ่ยจับมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวจากนั้นก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งค่อยๆฝังเข็มทองคำ ภาพที่เกิดขึ้นคือมือที่เคลื่อนไหวเหมือนกับภาพลวงตา นี่คือทักษะฝ่ามือสวรรค์ที่เขาฝึกฝนมาในฐานะหมอเทวดา
ชิงสุ่ยเหงื่อตกเหมือนกับน้ำท่วมเหตุผลส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะมือของเขาที่สัมผัสร่างกายของหญิงสาวที่มีเพียงแค่ชั้นบางๆขวางกั้น มันทำให้เขาต้องกลั้นใจทนทุกข์ทรมานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เมื่อเวลาผ่านไปสภาพร่างกายของเฉินหวงก็กลับคืนสู่สภาพสมดุลนี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ชิงสุ่ยรู้สึกภาคภูมิใจในความสามารถในการรักษา
4ชั่วโมงผ่านไปโดยไม่ทันได้คิด ชิงสุ่ยก็หยุดทำการรักษา ก่อนที่เขาจะหายใจยังหอบหืด เฉินหวงก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาของเธอเหมือนดวงจันทร์ที่สุกสกาวทางท้องฟ้า แม้แต่ชิงสุ่ยยังรู้สึกละอายใจเมื่อมองเธอตรงๆ
ชิงสุ่ยค่อยๆสวมใส่เสื้อผ้าให้กับเฉินหวงแต่เธอก็ยังคงสภาพไว้ซึ่งความสงบนิ่ง
”ช่างเป็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความสงบนิ่งอย่างแท้จริง……”ชิงสุ่ยถอนหายใจ
”เจ้าสามารถขจัดพิษราคะอมตะได้จริงๆอย่างงั้นรึ?”เฉินหวงจ้องมองชิงสุ่ยด้วยความประหลาดใจ
”หรือว่าเจ้าไม่ต้องการให้ข้ากำจัดพิษด้วยวิธีนี้?”ชิงสุ่ยกล่าวหยอกล้อ
เฉินหวงค่อนข้างตื่นตระหนกที่มีคนกล้ามาหยอกล้อเธอแบบนี้แต่เมื่อเห็นสภาพการหายใจของชิงสุ่ยที่เหมือนคนผ่านศึกมานับร้อยพันสนามรบ ทุกอย่างก็คงจะชัดเจน เธอจึงทำได้เพียงแค่ยิ้มและก้มหน้าลง
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเขินอายก่อนหน้านี้เธอเองก็คิดว่าชายคนนี้คงใช้วิธีการอื่นหรือวิธีการต้องห้ามในการรักษาผิดที่เกิดจากไฟราคะ
เธอไม่รู้ว่าเธอควรรู้สึกเช่นไรแต่เธอค่อนข้างมีความสุข
เธอเงยหน้ามองดูชิงสุ่ยที่เต็มไปด้วยความน่าอึดอัดใจเธอจะจำริมฝีปากของเขาได้แล้วยังจำได้อีกว่าเธอเองก็ได้กัดริมฝีปากของเขา จนกระทั่งตอนนี้รอยฟันจางๆยังคงอยู่
”ขอบคุณเจ้ามากข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนดี”เฉินหวงกล่าวขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้ม
”จริงๆแล้วข้าเองก็ไม่ได้อยากเป็นคนดีมากนัก เพราะมันเหมือนมีอะไรบางอย่างพยายามฉุดรั้งความคิดของข้าเอาไว้ตลอดเวลา “ชิงสุ่ยส่ายหน้าขณะมองดูร่างกายของเฉินหวง
เฉินหวงเขินอายอีกเล็กน้อยหลังจากได้ยินน้ำเสียงและสีหน้าของชิงสุ่ยอย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรและยิ่งไปกว่านั้นเธอกลับรู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกประหลาดในใจของเธอ มันเหมือนความรู้สึกราวกับว่าเธอและเขากำลังใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆที่ทั้งสองคนเพิ่งพบเจอกันเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเอง
ชิงสุ่ยตรวจสอบสภาพร่างกายก่อนจะนำเข็มทองคำออกจากร่างของเฉินหวง แน่นอนว่าช่วงเวลาแห่งการนำเข็มทองคำออกจากร่างผิวหนังย่อมต้องสัมผัสผิวหนัง
ท่วงท่าในการนำเข็มออกก็ไม่ง่ายเหมือนกับตอนนำเข็มฝังเข้าสู่ร่างกายมันเหมือนกับว่าเขากำลังช่วยโอกาสจากเฉินหวงแต่เธอก็ไม่ได้คิดเช่นนั้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความชื่นชมอย่างชัดเจน
แต่เธอก็ไม่สามารถมองชายคนนี้ให้ทะลุปรุโปร่งได้เธอจึงยังคงไม่เข้าใจว่าชายคนนี้มีลักษณะนิสัยอย่างไรกันแน่
”เจ้าพอจะตอบคำถามข้าสักข้อหนึ่งได้หรือไม่?”เฉินหวงกล่าวถาม
”ได้เลยไม่มีปัญหา!!”
”ทำไมเจ้าถึงเรื่องวิธีการช่วยเหลือที่แตกต่างจากผู้อื่นไม่เหมือนกับสิ่งที่คนชั่วร้ายพยายามฉกฉวยผลประโยชน์จากร่างกายของข้า?”เฉินหวงกล่าวถาม
ชิงสุ่ยจ้องมองไปที่เฉินหวง”ตอนนี้ยังไม่สายที่เจ้าเปลี่ยนใจ นอกจากนี้ถ้าหากข้าได้ทำสิ่งที่ชั่วร้าย บางทีมันอาจทำให้ข้ารู้สึกดีก็เป็นได้”
”เจ้านี่มันชั่วร้ายจริงๆ…..ข้าเพียงแค่ตั้งคำถามไม่ได้จะให้เจ้าทำจริงเสียหน่อย”เฉินหวงแลดูฉุนเฉียวเล็กน้อย
”ข้าเองก็คิดที่จะทำแบบนั้นเป็นร้อยเป็นพันครั้งแต่ข้าก็เลือกที่จะหยุด จากนั้นก็ตัดสินใจแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการผู้ชายที่ไม่ได้แบ่งปันให้กับหญิงสาวผู้อื่น และตัวของข้าเองก็มีภรรยาแล้ว นี่คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ข้าจะทำได้ ใครจะไปคิดว่านี่คือความผิดพลาด ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ชิงสุ่ยหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ
ชิงสุ่ยสังเกตเห็นว่าหญิงสาวผู้นี้มีบุคลิกภาพที่เปลี่ยนแปลงไปเธอดูไม่ลึกลับเหมือนดั่งก่อน ตอนนี้เธอเป็นมนุษย์มากกว่าที่เคยเป็น
”เอาละเจ้าพักผ่อนเถอะ ส่วนข้าก็ขอตัวลา”ชิงสุ่ยดึงเข็มทั้งหมดออกจากร่างกายของเธอและกำลังจะก้าวออกจากที่พักของเฉินหวง ”เอ่ออ….พอดีว่าข้ารู้สึกหิวเจ้าพอจะทำอาหารมาให้ข้าได้หรือไม่?”เฉินหวงค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง
ชิงสุ่ยถึงกับประหลาดใจอีกครั้งคำพูดของเธอคือคำพูดที่ฟังดูไม่น่าจะเป็นความจริง เขาเองก็ไม่รู้จะตอบอะไรจึงทำได้แค่พยักหน้า
ชิงสุ่ยค่อยๆนำเอาซุปผักและสุราที่ช่วยฟื้นฟูสภาพร่างกายออกมาจากดินแดนหยกยุพราชอมตะ
จากนั้นก็เริ่มเตรียมส่วนผสมอื่นๆในขณะที่เฉินหวงแยกตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเธอกลับมาอาหารก็จัดเรียงเต็มโต๊ะจนเสร็จสิ้น
เนื่องจากเก้าอี้ถูกจัดอยู่บริเวณฝาผนังจึงทำให้พื้นที่นั่งทั้งสองคนห่างกันเพียงแค่เล็กน้อย
”ขอบคุณเจ้าจริงๆที่ช่วยเหลือข้า”เฉินหวงถือสุราขึ้นมาและกล่าวขอบคุณชิงสุ่ย
ชิงสุ่ยยกจอกสุราขึ้นมาเช่นกัน”ยินดีรับใช้ เราเองก็เป็นเพื่อนกัน อย่าพูดให้มันดูเป็นทางการเลย เพราะมันจะทำให้ข้ารู้สึกว่าข้าห่างไกลจากเจ้านัก”
”ข้าขอนับว่าเจ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้าวันนี้เจ้าช่วยเหลือข้าถึง 2 ครั้ง นอกจากนี้เจ้ายังเป็นคนดี ช่างน่าเสียดายเหลือเกินที่เราพบกันช้าไป มิฉะนั้นข้าก็คงตกหลุมรักเจ้าหมดหัวใจอย่างแน่นอน” เฉินหวงกล่าวอย่างเชื่องช้า แต่ก็ฟังดูผ่อนคลาย
