มีโลกแห่งมังกรอื่น ๆ ที่ต่ำกว่าขั้นสูง
อาณาจักรมังกรไฟ (สนามบ่มเพาะขั้นกลาง)
อาณาจักรมังกรสมุทรแปดปีก(สนามบ่มเพาะขั้นกลาง)
อาณาจักรมังกรเลือดม่วง (สนามบ่มเพาะขั้นกลาง)
ซูผิงเรียกดูรายการ ความหลากหลายของอาณาจักรเหล่านั้นทำให้เขาสับสน เขาถามระบบว่า“ มีหลายที่มาก ฉันควรเลือกที่ไหนเพื่อค้นหาต้นกำเนิดมังกรที่เหมาะสม”
ด้วยเหตุนี้ระบบจึงตอบว่า“ โลกแห่งมังกรแต่ละแห่งมีแหล่งกำเนิดมังกรเป็นของตัวเอง มังกรมีหลากหลายสายพันธุ์และเป็นอสูรโบราณ จำนวนสายพันธ์หลักสูงถึง 4,829 สายพันธ์ มังกรเพลิงนรกของนายไม่ได้มาจากสายพันธ์ใหญ่ แต่เป็นสายพันธ์ย่อยของสายพันธ์ใหญ่ ดังนั้นจึงไม่มีขอบเขตเป็นของตัวเอง มังกรเพลิงนรกส่วนใหญ่จะพบในอาณาจักรมังกรเลือดม่วง ซึ่งเป็นสนามบ่มเพาะขั้นกลาง” ซูผิงเคยเห็นชื่อนั้นมาก่อน
“ ถ้าฉันสามารถหาต้นกำเนิดของมังกรในอาณาจักรมังกรเลือดม่วงได้ฉันจะทำให้มังกรเพลิงนรกกลับมามีชีวิตได้ใช่ไหม”
“ใช่”
ซูผิงดึงข้อมูลเกี่ยวกับอาณาจักรมังกรเลือดม่วงทันที
ในบทนำกล่าวว่าสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดที่พบอยู่ในระดับดวงดาว!
มังกรส่วนใหญ่ที่เติบโตในสภาพแวดล้อมนั้นอยู่ในระดับตำนาน สภาวะว่างเปล่า และสภาวะชะตากรรม
นั่นทำให้เขากดดันมาก ซูผิงไม่คิดว่ามันน่าแปลกใจเลย ในหลุมศพกึ่งเทพสนามบ่มเพาะขั้นสูง ผู้ที่อยู่ในระดับดวงดาวมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง และยังมีเทพเจ้าที่อยู่ในระดับที่สูงกว่าระดับดวงดาวอีกด้วย
ซูผิงตัดสินใจไปในครั้งเดียว
“ ฉันขอแนะนำให้นายมีแต้มพลังงานหนึ่งล้านแต้มก่อนที่จะไป” ระบบเตือนเขา
ซูผิงเพิ่งนึกได้ว่าเขาจะต้องใช้แต้มพลังงานเพื่อไปยังสนามบ่มเพาะ เขารีบมากเกินไปจนลืมตั้งสติ เขาดึงหน้าต่างสถานะขึ้นมา ซึ่งทำให้เขาตกตะลึงจนพูดไม่ออก
เขาใช้แต้มพลังงานเพื่อเพาะพันธุ์ราชาอสูรร้ายไปเยอะมาก ย้อนกลับไปตอนที่เขาเตรียมรับมือกับราชาสวรรค์ต่างโลก แต้มพลังงานที่เหลืออยู่ของเขามีเพียงไม่กี่แสนเท่านั้น นั่นมากเกินพอสำหรับการเข้าสู่สนามบ่มเพาะ แต่เขาต้องการมากกว่านี้เพื่อโอกาสในการคืนชีพ
“ วิญญาณจะอยู่กับผู้เยียวยาวิญญาณได้นานแค่ไหน?” ซูผิงถาม
“ สามสิบวัน”
ซูผิงโล่งใจเล็กน้อย นั่นเป็นเวลาเหลือเฟือ เขาจะสามารถหยุดพักและเตรียมตัวให้พร้อมได้ ท้ายที่สุดเขาจะต้องเผชิญกับอันตรายครั้งใหญ่ในโลกแห่งมังกร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโจแอนนาไม่สามารถไปกับเขาได้ เขาปิดรายชื่อและออกจากห้องอสูร
ถังยู่หรานเป็นคนเดียวที่ยังอยู่ในร้าน เธอแปลกใจที่เห็นเขาออก “ ฉันคิดว่านายเพิ่งบอกว่ามีสิ่งที่ต้องทำ”
สำหรับคำถามนั้นซูผิงไม่สามารถให้คำอธิบายได้ “จงหลิงถงไปไหนแล้ว?” เขาถามกลับแทน
“ เธอไปบอกพ่อแม่ของนายว่านายกลับมาแล้ว”
“ โอ้ เตรียมตัวให้พร้อม เราจะเปิดร้าน”ซูผิงกล่าว
ถังยู่หรานมองเขา ความจริงที่ว่าเขายังคงอยู่ในอารมณ์ที่จะเปิดร้านทำให้เธอโล่งใจ ดูเหมือนว่าอารมณ์ของซูผิงกำลังฟื้นตัว
เธอพยักหน้า “ ฉันจะไปและเตรียมตัวให้พร้อม แต่นายควรรู้ว่าวันนี้ธุรกิจคงไม่ค่อยดีนัก นายรู้ใช่ไหมว่าหลายครอบครัวกำลังจัดการกับ … การจัดงานศพหลังจากการต่อสู้ … ” เธอมองไปที่ซูผิง
ซูผิงพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ ด้วยอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมา
เขาออกจากร้าน และมุ่งหน้ากลับบ้านเพื่อไปเจอพ่อที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
เมื่อเขาไปถึงบ้านเขาก็วิ่งเข้าไปหาจงหลิงถงที่ประตูขณะที่เธอกำลังออกจากบ้าน เธอเองก็ประหลาดใจเช่นกันที่เห็นซูผิงที่เพิ่งบอกว่ามีเรื่องต้องจัดการและไม่มีเวลามาเจอพ่อแม่ ทำไมเขากลับมาเร็วจัง?
“อาจารย์?”
“ไม่เป็นไร เธอไปเถอะ”
“ ได้ค่ะ…อะไรนะ?”
ซูผิงก้าวเข้าไปข้างในโดยทิ้งจงหลิงถงที่งุนงงไว้ข้างหลัง
เขาสังเกตเห็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยในบ้าน มีคนคุยกันในห้องนั่งเล่น เขาเดินผ่านไปอย่างช้าๆ ข้างโต๊ะมีชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราหนา เขามีใบหน้าเหี่ยวย่น ผิวสีแทนบนใบหน้าของเขาบ่งบอกว่าเขาทำงานภายใต้แสงแดดมาเป็นเวลานาน
แม่ของซูผิงเล่าว่าพ่อของเขาทำงานเป็นนักเดินเรือ ซูผิงสามารถรับรู้ได้ถึงกลิ่นของทะเลที่อยู่บนตัวเขา ในยุคนี้ การเป็นนักเดินเรือเป็นอาชีพที่เสี่ยงตาย “ โอ้ลูกกลับมาแล้ว”หลี่ฉิงรู่เห็นเขา
การเห็นซูผิงทำให้เธอประหลาดใจ อย่างไรก็ตามเลือดบนเสื้อของซูผิงทำให้เธอหน้าซีดด้วยความตกใจ เธอทิ้งแป้งที่กำลังทำอยู่ รีบวิ่งเข้าไปหาเขาด้วยความเร็วแสง และพูดอย่างไม่พอใจ“ นี่ นี่อะไร? ลูกสบายดีไหม? แม่ แม่ แม่จะไปตามผู้รักษามาให้ลูก “
เธอกังวลมากจนทำอะไรไม่ถูก
ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะหันกลับมาเพราะความตื่นตระหนกของภรรยา เขาวิ่งมาตรวจสอบซูผิงหลังจากนิ่งไปชั่วขณะ
“ซูผิง ลูกโอเคไหม?” เขาวางมือบนไหล่ของซูผิง ช่างเป็นมือที่อบอุ่นและแข็งแกร่งอะไรเช่นนี้
ในไม่ช้าเขาก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ทำให้เขาโล่งใจ “ มานั่งลงเถอะ ถอดเสื้อออก ทำไมเป็นอย่างนี้ได้?” ซูผิงไม่ได้ดิ้นรนเมื่อพ่อของเขาลากเขาไปที่โซฟา ซูผิงนึกภาพหลายครั้งว่าตอนเขาและพ่อเจอหน้ากันจะเป็นยังไง แต่เขาไม่เคยนึกภาพการเผชิญหน้าแบบนี้มาก่อน
พ่อของเขารู้สึกประหม่าและกังวล ความผูกพันที่คุ้นเคยทำให้พวกเขาใกล้ชิดกันในทันที
“ผมสบายดี” ซูผิงให้พ่อช่วยถอดเสื้อเพื่อให้พ่อกับแม่เห็นว่าไม่มีแผล มันจะบรรเทาความกังวลของพวกเขา
หลี่ฉิงรู่รู้สึกประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเธอไม่เจอแผลแม้แต่นิดเดียว“ เลือดนี่คืออะไร? ไม่ใช่ของลูกหรอ?”
ซูผิงอยากจะบอกว่าเลือดเป็นของเขา แต่อาการบาดเจ็บมาจากภายใน
แต่เขาพูดไม่ได้ มีหลายสิ่งในโลกที่ไม่สามารถอธิบายได้
“ ไม่ต้องกังวล ผมสบายดี” ซูผิงกล่าว เขามองไปที่แป้งโดว์ และคิดหาวิธีเบี่ยงเบนความสนใจของแม่ “ คืนนี้เราจะกินแป้งโดว์เป็นอาหารเหรอครับ?”
“ ใครกินแป้งโดว์เป็นอาหาร? พ่อของลูกกำลังอบแป้ง วันนี้เราจะกินเกี๊ยวกัน”
“ ดีเลย ไส้อะไรครับ? หัวหอมและหมู?
“แน่นอน.”
ซูผิงยิ้มอย่างดีใจ
ดีจังเปลี่ยนหัวข้อได้แล้ว แต่พ่อของเขายังคงจ้องมองมาที่เขา
เขามองซูผิงอย่างละเอียด นั่นเป็นการมองที่ซับซ้อนที่บอกว่าเขาคิดถึง เขาชื่นชม และภูมิใจในตัวลูกชายของเขาที่กล้าหาญ และรู้สึกเสียใจที่เขาไม่ได้อยู่กับครอบครัว
มีความรู้สึกหลากหลายมากมาย
“ พ่อได้ฟังสิ่งที่ลูกทำจากปากแม่แล้ว” ซูหยวนชานหายใจเข้าลึก“ พ่อไม่ได้คิดเลยว่าหลาย ๆ อย่างจะเปลี่ยนแปลงไปขนาดนี้ตอนพ่อไม่อยู่ ลูกเป็นลูกที่ดีจริงๆ…!”
ซูผิงยิ้ม “ พ่อบอกว่าพ่อจะไม่อยู่สักพัก ดังนั้นผมจึงขึ้นเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน”
ซูหยวนชานตบมือซูผิง แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก
บางสิ่งไม่จำเป็นต้องแสดงออกมา
“ ไปชั้นบนแล้วคุยกันตอนแม่เตรียมแป้งโดว์ให้เราดีกว่า”ซูหยวนชานกล่าว
หลี่ฉิงรู่กลอกตาของเธอ “ ทำไมคุณต้องพูดลับหลังฉันด้วย? มีอะไรที่คุณไม่อยากให้ฉันรู้หรือไง?”
“ เราจะคุยกันแบบแมน ๆ คุณไม่ใช่ผู้ชายนี่หน่า” ซูหยวนชานตอบ
หลี่ฉิงรู่กลอกตาของเธออีกครั้ง “ อย่าคิดว่าคุณจะปัดความรับผิดชอบในการสับหมูได้ นั่นคืองานของคุณ”
“ แน่นอน” ซูหยวนชานตอบอย่างมั่นใจ และเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับซูผิง
พวกเขาไปที่ห้องของซูผิง ซูหยวนชานมองไปรอบ ๆ ห้องนอนของลูกชาย และเห็นโปสเตอร์รูปผู้หญิงหุ่นดีบนนั้น ซูหยวนชานกระแอมในลำคอ “ ฟังนะพ่อเข้าใจว่าลูกกำลังเป็นหนุ่ม แต่อย่าจ้องโปสเตอร์นี่นานเกินไป มันไม่ดีสำหรับลูก”
ซูผิงพูดไม่ออก ช่วงเวลาแห่งความเยาว์วัยของฉัน ฉันยังไม่ฟื้นตัวดีจากการต่อสู้กับราชาสวรรค์ต่างโลก ฉันก็ต้องต่อสู้กับหอคอยอีกครั้ง ฉันไม่มีเวลาไปทำเรื่องอะไรแบบนั้นหรอก เขาพูดกับตัวเอง
“ พ่อไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายที่พ่อกลับบ้านจะเกือบเป็นครั้งสุดท้ายที่พ่อจะได้เห็นเมืองฐานหลงเจียง” ซูหยวนชานถอนหายใจ เขามองผิงและพูดว่า“ พ่อได้ยินมาว่าลูกอยู่ในระดับตำนานและที่เมืองฐานหลงเจียงรอดมาได้ส่วนใหญ่เป็นเพราะลูกเอาชนะราชาอสูรร้ายตัวนั้นได้ ตอนนี้ลูกเป็นฮีโร่แล้ว”
“มีหลายคนต้องยืนหยัดต่อสู้กับอันตราย ผมไม่มีทางเลือกมากนัก” ซูผิงนั่งลงบนเตียงพลางถอนหายใจ
ซูหยวนชานจ้องมองลูกชายของเขาอยู่ครู่หนึ่งซึ่งจบลงด้วยการหัวเราะเบา ๆ “ เมื่อพ่อกลับไปทำงานพ่อสามารถบอกเพื่อนที่นั่นได้ว่าลูกชายของพ่อคือฮีโร่ที่ช่วยเมืองฐานหลงเจียง เชื่อพ่อเถอะพวกเขาจะบอกว่าพวกเขาไม่เชื่อ…”
