เสียงนั้นทำให้นักรบอสูรในตำนานตกใจ
“หัวหน้า!”
“ หัวหน้าบ่มเพาะเสร็จแล้วหรอ?”
นักรบอสูรในตำนานที่เข้าร่วมหอคอยเมื่อหลายปีก่อนมองดูความว่างเปล่ารอบตัวพวกเขาด้วยความประหลาดใจ
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหัวหน้าเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในดาวเคราะห์สีน้ำเงิน หัวหน้าจะปิดประตูบ่มเพาะค่อนข้างบ่อย มันแปลกมากที่เขาออกมาในวันนี้ เขาถูกรบกวนด้วยเสียงจากที่นี่หรือเปล่า?
นักรบอสูรในตำนานที่เข้าร่วมหอคอยในศตวรรษที่ผ่านมาไม่สามารถจดจำเสียงได้ในตอนแรก เสียงอุทานของผู้อาวุโสช่วยแก้ความสับสนของพวกเขา พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นเขาในวันนี้ พวกเขาเคยได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับหัวหน้าผู้ลึกลับคนนี้ แต่ไม่เคยพบเขาด้วยตัวเอง
“หัวหน้า!”
รองหัวหน้าที่ยังคงเตรียมการโจมตีของเขาวางดาบ เขาหันไปเผชิญหน้ากับความว่างเปล่า ในที่สุดเขาก็กำหมัดและพูดว่า“ อาจารย์ ท่านบ่มเพาะเสร็จแล้ว?”
“ อาจารย์?”
นักรบอสูรในตำนานและนักรบกิตติมศักดิ์หลายคนต่างก็ประหลาดใจกับคำทักทายนั้น
หัวหน้าเป็นอาจารย์ของรองหัวหน้าหรอ?!
แต่สมาชิกที่มีอาวุโสที่สุดของหอคอยไม่แปลกใจ พวกเขาทุกคนตระหนักดีว่าหัวหน้ามีความสามารถแค่ไหน และความสัมพันธ์ระหว่างหัวหน้าและรองหัวหน้าเป็นยังไง
บูซ ~!
มีระลอกคลื่นในอากาศและชายวัยกลางคนที่สวมชุดคลุมสีขาวก็ก้าวออกมาจากระลอกคลื่น
ดวงตาของชายวัยกลางคนนั้นลึกล้ำและบริสุทธิ์ราวกับดวงดาว เขามีผมสีดำยาวเหมือนคนในสมัยโบราณยืนอยู่ในอากาศด้วยเท้าเปล่า และทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาบอกว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ
ซูผิงมองไปที่ชายคนนั้น ดูเหมือนจะมีดอกบัวสีขาวเบ่งบานอยู่รอบตัวเขาในความว่างเปล่า ความบริสุทธิ์นั้นสามารถชำระจิตใจและสยบความรุนแรงได้
เขารู้สึกถึงความโกรธในใจของเขาที่จางหายไป “ สภาวะชะตากรรมขั้นสูงสุด?” ซูผิงหรี่ตา
เขามีจิตใจที่มั่นคงเนื่องจากการรวมร่างกับโครงกระดูกน้อย และไม่กลัวมิติกักขัง เขาสามารถออกไปได้
“หัวหน้า!”
“หัวหน้า!”
นักรบอสูรในตำนานโค้งคำนับด้วยความเคารพสูงสุด
พวกเขาทั้งหมดอยู่ในระดับตำนาน แต่ไม่สามารถเทียบกับหัวหน้าได้
หัวหน้าหอคอยเหลือบมอง เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับภูเขารัตติกาลที่ถูกทำลายซึ่งทำให้เขาถอนหายใจ สายตาของเขาจ้องมองซูผิงอยู่ครู่หนึ่ง และตระหนักถึงบางสิ่งที่แปลกประหลาดเกี่ยวกับตัวเขา
“ ฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจแห่งชีวิตของเธอ ดูเหมือนเธอจะยังเด็ก เธออายุยี่สิบสินะ?”
นักรบอสูรกิตติมศักดิ์และระดับตำนานหันไปมองซูผิงด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
ยี่สิบ?
ชายหนุ่มคนนี้อายุเท่ากับหน้าตาจริงๆ?
ซูผิงยังคงหน้านิ่ง “ คุณสัมผัสได้ถึงลมหายใจแห่งชีวิต ผมคิดว่าคุณคงควบคุมเวลาได้ คุณอยู่ไม่ไกลจากระดับดวงดาวแล้วสินะ?”
หัวหน้ารู้สึกประหลาดใจที่ซูผิงรู้เรื่องนี้ “ ฉันสงสัยว่าเธออยู่ระดับไหน?”
ผู้สังเกตการณ์ต่างก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง ซูผิงบอกว่าหัวหน้ากำลังจะไปถึงระดับดวงดาว และหัวหน้าได้ถามเกี่ยวกับระดับของซูผิง เขาไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรเลยหรอ?
ชายหนุ่มคนนี้อยู่ในระดับเดียวกับหัวหน้าหรือเปล่า?
แต่เขาอายุยี่สิบไม่ใช่เหรอ?
คน ๆ หนึ่งจะไปถึงระดับตำนานในวัยยี่สิบได้ยังไง?
ซูผิงตอบโดยการไม่พูดอะไร
การถามเกี่ยวกับระดับของคนอื่นเป็นเรื่องโง่และไม่สุภาพพอ ๆ กับการถามอายุของเด็กผู้หญิง
รองหัวหน้าดุซูผิง “ระวังท่าทีแกด้วย!”
ซูผิงมองเขาจากมุมหางตา “ ท่าทีฉันมันทำไม? เขาเป็นอาจารย์ของแกไม่ใช่ของฉัน ห่วงตัวเองเถอะ แกกับฉันไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น!”
“แก!” รองหัวหน้าโกรธจัด
ซูผิงไม่ได้พูดอะไรกับรองหัวหน้าอีก เขาถูกหัวหน้าหยุดเมื่อเขากำลังเตรียมการโจมตีครั้งที่สอง ซูผิงไม่สามารถแสร้งทำเป็นว่าสิ่งนั้นไม่ได้เกิดขึ้นไม่ได้ การแก้แค้นเป็นเรื่องที่ไม่ต้องสงสัยในขณะนี้ เขาจะต้องแก้ปัญหานี้ในอนาคต
หัวหน้ายกมือขึ้นเพื่อห้ามไม่ให้รองหัวหน้าพูดอีก และส่งสายตาเตือนไปที่เขา
สายตานั่นได้ปัดเป่าความโกรธทั้งหมดบนใบหน้าเขา เขามักเคารพและกลัวอาจารย์ของเขามาโดยตลอด หัวหน้าต้องอยู่ที่นี่มาตลอด เขาแค่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดเพื่อดูว่ารองหัวหน้าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง
แต่รองหัวหน้ายังไม่ทันสังเกตเห็นหัวหน้า
พวกเขาแตกต่างกันมากขนาดนั้นเชียว?
เขาจำสิ่งที่ซูผิงพูดในช่วงต้น
ระดับดวงดาว
นั่นเป็นระดับที่ไกลเกินกว่าจะไปถึงสำหรับนักรบอสูรในตำนาน อย่างไรก็ตามคนที่สามารถสร้างความก้าวหน้าได้นั้นจะมีค่า แม้แต่ในสหพันธ์ดวงดาว!
“ ฉันชื่อจี้หยวนเฟิง ฉันควรเรียกเธอว่ายังไง? ” หัวหน้าใจดีกับซูผิงมาก
นักรบอสูรในตำนานหลายคนรู้สึกงุนงงกับท่าทีที่เป็นมิตร บางคนกำลังจะท้วง แต่ซูผิงพูดขึ้นมาก่อน พวกเขาเลยหยุด “ ผมชื่อซูผิง แค่นั้น” ซูผิงสามารถบอกได้ว่าหัวหน้าไม่ได้มีเจตนาร้าย แต่เขาก็ไม่ได้ลดความระมัดระวังลง
รองหัวหน้ายังเป็นสมาชิกที่น่านับถือของหอคอย แต่เขาผิดคำพูดต่อหน้าสาธารณชน สถานะไม่ได้เกี่ยวข้องกับลักษณะนิสัย
จี้หยวนเฟิงพยักหน้า “ เธอได้สร้างปัญหามากมายให้เรา เธออยากเข้าร่วมกับเราหรือออกไป?”
“ ผมมาที่นี่เพื่อสมุนไพร ผมได้ยินว่าคุณมีผู้เยียวยาวิญญาณ ให้ผมและผมจะไป ขอบคุณสำหรับคำเชิญ แต่ไม่ “
จี้หยวนเฟิงไม่แปลกใจที่ได้ยินคำปฏิเสธของเขา “ ไปเอาสมุนไพรมาให้คุณซู” เขาพูดกับรองหัวหน้า
รองหัวหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
รวมทั้งนักรบอสูรในตำนานและนักรบกิตติมศักดิ์
ให้สมุนไพรซูผิง? หัวหน้าจะไม่ให้ซูผิงต้องรับผิดชอบที่เขาฆ่านักรบอสูรในตำนานสามคน และทำลายภูเขารัตติกาลหรือไง?
หัวหน้าอยากพูดต่อ แต่หยุดเมื่อคิดอีกครั้ง เขาสังเกตได้ว่าซูผิงยังคงไม่พอใจ เขาจะเป็นตัวอันตรายถ้าเขาได้รับอนุญาตให้ออกไป!
“ อาจารย์…”
จี้หยวนเฟิงมองไปที่เขา “ เธอสัญญาว่าจะปล่อยเขาไปถ้าเขารับการโจมตีของเธอได้สักครั้ง ในฐานะรองหัวหน้าหอคอย เธอต้องรักษาคำพูด” รองหัวหน้ารู้สึกอายราวกับหัวหน้าได้ตบหน้าเขา เขาตอบรับ และจากไป เนื่องจากรองหัวหน้าไม่คัดค้านจึงไม่มีใครแสดงความคิดที่จะต่อต้าน
ซูผิงยังคงเงียบ เขาเตรียมพร้อมที่จะบุกเข้าคลัง คว้าสมบัติ และสมุนไพรทั้งหมดออกมาหากพวกเขาไม่ยอมมอบสมุนไพรให้เขา เขามีพื้นที่เก็บ ม้วนหนังสือ และสิ่งของที่ราชามังกรโบราณมอบให้เขา เขาสามารถปล้นทุกสิ่งที่เขาต้องการ แต่นั่นหมายความว่าเขาจะต้องจ่ายด้วยราคาที่หนักและชีวิตของเขาจะแขวนอยู่บนเส้นด้าย
นอกจากนี้เขาไม่แน่ใจว่าจะประสบความสำเร็จ เมื่อจี้หยวนเฟิงอยู่
เขาจะมั่นใจมากขึ้นหากที่นี่มีแค่รองหัวหน้า เนื่องจากเขาอ่อนแอกว่าราชาสวรรค์ต่างโลกซึ่งเป็นอสูรร้ายที่เขาเพิ่งจะไล่ไป มีโอกาสที่เขาจะฆ่ารองหัวหน้าได้!
ครู่ต่อมารองหัวหน้ากลับมา
เขาโยนกล่องดำให้ซูผิง
ซูผิงหยิบมันขึ้นมาเปิดอย่างรวดเร็ว เขาดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด สมุนไพรครึ่งหนึ่งโปร่งใสอีกครึ่งมีสีอมเทา เขาสามารถมองทะลุสมุนไพรได้
“ นี่คือผู้เยียวยาวิญญาณใช่ไหม?”
ซูผิงไม่แน่ใจเพราะเขาไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เขามีลางสังหรณ์ว่ามันคือของจริง มีกลิ่นอายแห่งความตายและชีวิตที่อุดมสมบูรณ์อยู่ในสมุนไพร ทั้งสองอยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืนซึ่งเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มาก
เซี่ยจินชุ่ยและฉินตู้หวงบินมาดู เซี่ยจินชุ่ยและพยักหน้า “ ใช่ นี่คือผู้เยียวยาวิญญาณ”
ซูผิงพยักหน้า ค่อยยังชั่ว
เขาพูดกับจี้หยวนเฟิงว่า“ ผมจะรับสิ่งนี้และถือว่าผมติดหนี้คุณ ในอนาคตหากจำเป็น คุณสามารถไปหาผมได้ที่เมืองฐานหลงเจียง แน่นอนว่าอย่ามาเลยถ้ามันลำบากเกินไป คุณรู้ว่าต้องทำยังไง?”
จี้หยวนเฟิงยิ้ม “ ยินดี สมุนไพรนี้ไม่ได้เป็นของฉัน แต่เป็นของนักรบอสูรในตำนานที่เธอเพิ่งฆ่าไป เธอเป็นหนี้เขา ถ้าอยากเป็นหนี้ใครละนะ”
ซูผิงตะคอก “ ผมจะชิงมันจากเขา ผมโอเคกับสิ่งนั้น แต่คุณให้สิ่งนี้กับผม ดังนั้นผมต้องขอบคุณ และผมจะไม่ลืมความเมตตาของคุณ”
จี้หยวนเฟิงมองซูผิงด้วยความสนใจ แต่ไม่ตอบกลับ
“ โอเคผมไปแล้ว” ซูผิงรับผู้เยียวยาวิญญาณและจากไป
เซี่ยจินชุ่ยบินตามเขาไป เขามาเพื่อนำทางซูผิงเท่านั้น เขาจะไม่กลับมาที่หอคอยอีก
เขาไม่คิดเลยว่าการมาขอสมุนไพรที่นี่จะนำไปสู่การตายของนักรบอสูรในตำนานถึงสามคนรวมถึงตำนานพลูโต
นั่นเป็นความเสียหายครั้งใหญ่
แม้แต่การโจมตีของอสูรร้ายที่เมืองฐานหลงเจียงก็ยังไม่ทำให้ชีวิตของนักรบอสูรในตำนานต้องตายสักคน แต่วันนี้กลับมีคนตายถึงสาม ตลกดีที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในชีวิต
อย่างไรก็ตามเซี่ยจินชุ่ยไม่ได้ตัดสินซูผิง เขาคงจะระบายความโกรธของเขาเหมือนกันถ้าเขามีพลังเหมือนซูผิง สิ่งที่นักรบอสูรในตำนานทำนั้นน่าหงุดหงิดจริงๆ”คุณซูรอก่อน”ฉินตู้หวงเข้ามาหาเขา
ซูผิงรู้สึกงุนงง “ คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไร?”
ฉินตู้หวงยิ้มให้ซูผิงเป็นครั้งแรกก่อนที่เขาหันกลับไปและจะโค้งคำนับให้จี้หยวนเฟิง “ หัวหน้า ผมชื่อฉินตู้หวงและผมเพิ่งเข้าร่วมหอคอย แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจลาออกแล้ว แน่นอนว่าคุณสามารถเรียกหาผมได้หากหอคอยต้องการผมเพื่ออะไรบางอย่างเช่นการปกป้องถ้ำลึกในอนาคต ผมจะยังคงทำหน้าที่ที่ผมต้องทำ ผมหวังว่าคุณจะยอมให้เป็นเช่นนั้น หัวหน้า”
“แน่นอน” จี้หยวนเฟิง พยักหน้า
เป็นเรื่องไม่คาดคิดที่จะเห็นจี้หยวนเฟิงตอบตกลงอย่างรวดเร็ว เขาเป็นคนง่ายๆกว่าที่คิด เขาโค้งคำนับหัวหน้าอีกครั้ง และเดินตามซูผิงไป “คุณซู ผมจะเดินตามเส้นทางของคุณ”
ซูผิงมองเขา แต่บินจากไปโดยไม่พูดอะไร นักรบอสูรในตำนานไม่พอใจที่ชายคนนี้ออกไป แต่พวกเขาต้องหลีกทางให้
นักรบอสูรในตำนานทั้งหมดขมขื่นขณะที่เซี่ยจินชุ่ย ซูผิง และฉินตู้หวงจากไป
คนนอกมาที่หอคอย แสดงความหยิ่งยโส และได้รับอนุญาตให้ออกไปเช่นนั้น
นักรบอสูรในตำนานยังคงเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่ไม่ได้แสดงให้เห็น
ทันใดนั้น จี้หยวนเฟิงก็ยิ้มออกมา ขณะที่เขาเฝ้ามองซูผิงจากไป “ช่างเป็นพ่อหนุ่มที่น่ารักเสียจริง”
รอยยิ้มของเขาหายไปเมื่อซูผิงไม่อยู่ในสายตาของเขาอีกต่อไป เขามองไปรอบ ๆ “ สิ่งที่ชายหนุ่มพูดเป็นความจริงหรือเปล่า? มีการโจมตีของอสูรร้าย…แล้วพวกแกยังทำบ้าอะไรกันอยู่ที่นี่? ใครสามารถอธิบายเรื่องนี้ได้บ้าง? “
พวกเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
นี่บอกเป็นนัยว่าหัวหน้าอยู่ที่นี่ และเขารู้ทุกอย่าง!
ดังนั้น … เขาจึงอยู่เฉย ๆ ตอนที่ซูผิงฆ่านักรบอสูรในตำนานทั้งสามคน!
“ บรรพบุรุษของเรารวบรวมนักรบอสูรที่ทรงพลังทั้งหมดบนดาวเคราะห์สีน้ำเงิน พวกเขาสร้างหอคอยขึ้นมาโดยหวังว่าจะเป็นผู้พิทักษ์โลกทั้งใบ” จี้หยวนเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา“ ดาวเคราะห์สีน้ำเงินเป็นดาวเคราะห์ดึกดำบรรพ์ที่ถูก สหพันธ์ปล่อยทิ้ง ถ้าเราไม่ช่วยกันเอง แล้วใครจะช่วย? นี่มันอะไร? พวกแกกำลังรอให้มีรอยแยกมิติมากขึ้น หรือมีสิ่งที่คลานออกมาจากถ้ำลึกหรือไง?
“ คนที่นั่นอ่อนแอกว่าพวกแก แต่พวกเขาคือความหวังในอนาคตของเรา!”
“ ใครจะบอกได้ว่าจะไม่มีบรรพบุรุษคนที่สองในหมู่พวกเขา?
“ ชายหนุ่มที่มาในวันนี้เป็นเรื่องมหัศจรรย์ ใครจะบอกได้ว่าไม่มีใครเหมือนเขาในเมืองฐานที่ถูกทำลาย” ทุกคนกลัวจนตัวสั่น ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ
การแสดงออกของรองหัวหน้าก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เขาตระหนักว่าหัวหน้ากำลังใช้สถานการณ์นี้เพื่อกำหนดสิ่งต่างๆที่หอคอย
จี้หยวนเฟิง มองนักรบอสูรในตำนาน และพวกเขาทั้งหมดก็ก้มหัวลง
เขาส่ายหัว เขารู้ดีว่าการพูดคุยจะไม่ช่วยอะไรเลย ทุกคนมีปรัชญาของตัวเอง และการพูดคุยจะไม่เปลี่ยนสิ่งใด ๆ องค์กรจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อมีกฎ และคำสั่ง
“ ราชาสวรรค์ต่างโลก…เมืองฐานหลงเจียง…”
จี้หยวนเฟิงจ้องมองท้องฟ้าไร้เมฆด้วยความกังวล
ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่าเขาอาจลืมอะไรบางอย่าง ราชาสวรรค์ต่างโลกอยู่ในเมืองฐานหลงเจียง…งั้นเมืองฐานหลงเจียงปลอดภัยหรือเปล่า? “ ฉันคิดว่าชายหนุ่มคนนั้นน่าจะรักษาเมืองฐานให้ปลอดภัยได้…” เขาพูดกับตัวเอง “ ถ้าเขาทำไม่ได้ งั้นสกายวอคเกอร์ก็ควรจัดการกับปัญหา”
“แล้ว ฉันมองผิดเหรอ? ชายหนุ่มอายุยี่สิบนั่นอยู่ในระดับเจ็ด ช่างเป็นผู้ชายที่แปลกเสียจริง…”
