ชีวิตวันหยุดของหลินเสี่ยวไม่เคยสำเร็จอย่างแท้จริง
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาและเอเลน่าอ่านหนังสือในห้องสมุดในช่วงกลางวันและกลับบ้านดึก พวกเขาจะกลับมาหลังจากกินอาหารในวันรุ่งขึ้น ช่างขยันจริง
แน่นอนหลินเสี่ยวไม่โดดเดี่ยวจากโลกในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา นับตั้งแต่สิ้นสุดการฝึกซ้อมการต่อสู้ที่เกิดขึ้นจริงหญิงสาวในตระกูลชิลเด้ โรซี่เปลี่ยนทัศนคติของเธอที่มีต่อเขาอย่างมาก
แม้ว่าโรซี่จะมีลิ้นที่น่ารังเกียจเมื่อพวกเขาพบกันโรซี่ก็เป็นห่วงเขา
ตัวอย่างที่ดีที่สุดคืออาฟู่ คนรับใช้ของโรซี่ซึ่งมักจะออกไปเก็บข้อมูลลับและความลับทุกครั้งที่เกี่ยวข้องกับวิทยาลัยลอรันหรือหลินเสี่ยว เขาจะใช้ความคิดริเริ่มเพื่อแจ้งให้หลินเสี่ยวเช่นกัน
ตัวอย่างเช่นข่าวที่ว่ากรีนตั้นได้พบกับอาจารย์ใหญ่ในภาคเอกชนเป็นข่าวที่อาฟู่บอกกับเขา
ขอบคุณอาฟู่ หัวใจซุบซิบของหลินเสี่ยวก็พอใจอย่างเต็มที่
…
ในวันนั้นหลินเสี่ยวผู้ดูดซึมหนังสือของเขาในที่สุดก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นเพราะความเจ็บปวดในท้องอันหิวโหยของเขา
“ ข้าหิว” หลินเสี่ยววางหนังสือลงแล้วเหยียด “ เอเลน่าเราจะไปกินอะไรกันไหม?”
“ โอเค” เอเลน่าพยักหน้าและตกลง
ทั้งสองเดินเคียงข้างกันในมหาวิทยาลัยที่ว่างเปล่า เนื่องจากมันยังคงเป็นวันหยุดจึงไม่มีนักศึกษาอยู่ในวิทยาเขต
ความเงียบไม่ใช่สไตล์ของหลินเสี่ยวดังนั้นเขาจึงสุ่มพบหัวข้อ
“ ใช่แล้ว เอเลน่าได้ยินจากอาฟู่ เมื่อวานนี้นักเรียนโอนย้ายกำลังมาที่แผนกเวทมนต์ของเรา รายงานว่ามันคือ…มัน …
“ เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิฉินอันยิ่งใหญ่” เอเลน่าพบเวลาที่เหมาะสมในการตัดบท
“ ใช่แล้วเจ้าหญิง! เธอดูเหมือนจะถูกเรียกว่าหยินอะไรซักอย่าง…”
“ นามสกุลคือเชนไต ชื่อของเธอคือหยิน เชนไตหยิน” เอเลน่าตอบต่อไป
“ ใช่แล้วเธอ! ข้าลืมที่ข้าได้ยินเกี่ยวกับเธอ … ”
“ เจ้าอยากรู้เกี่ยวกับเธอ?” เอเลน่าถาม
“แน่นอน. เนื่องจากเธอเป็นเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิฉินใหญ่ดังนั้นเธอจึงควรเป็นสมาชิกของเผ่าตะวันออกซึ่งหมายความว่าเธอต้องรู้เกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเผ่าตะวันออก เมื่อข้ามีเวลาข้าต้องถามคำถามเธอ” หลินเสี่ยวตอบ
“ แต่เจ้ามาจากเผ่าตะวันออกทำไมเจ้าต้องถามเธอ” เอเลน่าถามอย่างงุนงง
“ โอ้…ไม่ไม่ไม่ข้าเป็นเผ่าตะวันออกปลอม ข้าแค่ดูเหมือนพวกเขา เอเลน่า เจ้าลืมแล้ว? ข้าเป็นผู้ข้ามมิติ”
“ …ดังนั้นผู้ข้ามมิติคืออะไร”
“ นั่นคือคนที่ไม่ได้เป็นของโลกนี้” หลินเสี่ยวคิดเกี่ยวกับถ้อยคำของเขา
หลังจากมาที่ไอลีน หลินเสี่ยวไม่เคยพูดถึงอดีตของเขาบนโลกนี้กับใคร มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ความลับทั้งหมดของเขาบุคคลนั้นคือสโนว์
หลินเสี่ยวก็เต็มใจที่จะเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของเขาต่อหน้าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ชื่อสโนว์ นอกจากสโนว์แล้วเขาไม่มีใครที่เขาไว้ใจได้อย่างเต็มที่ นอกจากสโนว์แล้วไม่มีใครรู้เกี่ยวกับความจริงที่ว่าเขาเป็นผู้ข้ามมิติ
ถ้าเป็นไปได้หลินเสี่ยวหวังว่าเอเลน่าจะกลายเป็นบุคคลที่สอง
ในขณะที่เขากำลังต้มเบียร์อยู่และเตรียมที่จะอธิบายทันใดนั้นเอเลน่าจับปากของเธอด้วยความประหลาดใจก้าวถอยหลังและดึงออกจากหลินเสี่ยว
“อะไรนะ? ไม่ได้คนเป็นของโลกนี้เหรอ?” เสียงของเอเลน่าเริ่มสั่นเทา “ เจ้ากำลังบอกว่าเจ้าเป็นผู้ส่งสารของเทพีแห่งแสง? นางฟ้า?”
“ ผู้ส่งสาร? นางฟ้า? เอเลน่า เจ้าได้ยินคำแปลก ๆ เหล่านี้จากที่ใด” หลินเสี่ยวสับสน
“ ข้าอ่านในหนังสือตอนนี้! หนังสือเล่มนี้มีรายละเอียดมากข้ารู้สึกว่าผู้เขียนนั้นน่าทึ่งเธออาจเป็นเทพองค์หนึ่ง!”
“ ผู้แต่งเป็นเทพเจ้า?”
เอเลน่าบังเอิญพบหนังสือน่ากลัวต้องห้ามในบริเวณตำราโบราณ?
นี่อาจเป็นปัญหา!
“ มันเป็นหนังสือเล่มนี้…เพราะมันน่าสนใจมากข้าเพิ่งนำมันออกมา!” โดยบอกว่าเอเลน่ารีบส่งหนังสือที่ขาดรุ่งริ่งมาก
“ น่าสนใจเหรอ?” หลินเสี่ยวเริ่มสงสัยมากขึ้น
หนังสือต้องห้ามที่ราชาปีศาจสนใจเป็นอย่างไร?
หลินเสี่ยวสังเกตหนังสือเล่มนี้อย่างระมัดระวังสังเกตว่าชื่อของหนังสือเล่มนี้เขียนขึ้นโดยภาษาที่โบราณกว่าภาษาโบราณที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ในที่สุดพลิกหน้าหนังสือเล่มนี้อย่างระมัดระวังในที่สุดหลินเสี่ยวก็ได้พบคำที่เขาสามารถเข้าใจได้
มันเป็นคำศัพท์โบราณ ๆ บรรทัดเล็ก ๆ แปลเป็นภาษากลางมันจะเป็นผู้แต่ง: Half a Basket of Peaches
“เหอะ!”
หลินเสี่ยวฉีกหนังสือเล่มนั้นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยโดยไม่ลังเล
“เห้ย! ทำไรอยู่วะ?…”
ไม่ต้องรอให้เอเลน่าอุทานหลินเสี่ยวทำอย่างอื่นที่น่าประหลาดใจมากขึ้น
เขาโยนไปในอากาศและตามด้วยการดีดนิ้ว
ปัง!
ลูกไฟเผาเศษเหล็กทั้งหมดให้เป็นเถ้าถ่านในทันที
“ ผู้แต่งขยะหนังสือขยะ” ใบหน้าของหลินเสี่ยวเป็นสีซีดและน้ำเสียงของเขาช่างมืดมน “ เอเลน่าฟังข้า เจ้าไม่ควรอ่านหนังสือประเภทนั้น…”
หลังจากพูดประโยคแปลก ๆ นั้นหลินเสี่ยวก็เดินออกไปด้วยตัวเอง
“ ผู้เขียนชื่อ Half a Basket of Peaches?”
เอเลน่ายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเธอเริ่มจากเถ้าถ่านกระจายอยู่ในอากาศและกระซิบกับตัวเอง
“ เธอเป็นขยะหรือเปล่า”
“ อือ… แต่ข้ารู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้น่าสนใจมาก!”
“เธอเป็นใคร? …เฮ้ตอบข้าสิ!”
…
…
เมืองวินเทอร์เรส
ห้องของโรซี่
อากาศกำลังเย็นลงเรื่อย ๆ เพื่อป้องกันไม่ให้หญิงสาวเป็นหวัดและป่วย อาฟู่จึงซื้อผ้าพันคอจากร้านขายเสื้อผ้า“ Good Clothes Wares” สำหรับผู้หญิง ในเวลานี้คุณหนูโรซี่ยืนอยู่หน้ากระจกหยิบหนึ่งในหลาย ๆ ผ้าพันคอจากมือของอาฟู่พันไว้รอบคอของเธอแล้วมองไปที่กระจก
ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอาฟู่ไม่มีรสนิยมและผ้าพันคอที่เขาซื้อนั้นน่าเกลียดเกินไปหรือเพราะจิตใจของโรซี่ไม่ได้อยู่บนผ้าพันคอเลย เธอรู้สึกไม่พอใจไม่ว่าเธอจะมองมาที่ใดและด้วยความโกรธ ฉีกผ้าพันคอเป็นชิ้น ๆ !
ผ้าพันคอไหมถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยโดยเธอ เป็นครั้งแรกที่อาฟู่ตระหนักว่าคุณหนูมีความแข็งแกร่งและสามารถฉีกผ้าพันคอด้วยมือเปล่าของเธอ!
โชคดีคนที่คุณหนูโรซี่โกรธไม่ใช่อาฟู่ ไม่อย่างนั้นสิ่งที่จะฉีกเป็นชิ้น ๆ ไม่ใช่ผ้าพันคอแต่เป็นเขา
“ อาฟู่ เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าข้อมูลมีความน่าเชื่อถือ” โรซี่ถามอย่างจริงจัง
“ ใช่แล้วมันได้รับการยืนยันจากหลาย ๆ ฝ่ายแล้วไม่มีข้อผิดพลาด” อาฟู่ตอบกลับอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่านางจะนำความโกรธของเธอใส่เขาถ้าเขาตอบช้าเกินไป
“ บ้า! …พวกเขาจะไม่รอจนถึงปีหน้าจนกว่าซีซาร์จะกลายเป็นผู้ใหญ่ถึงนำผู้หญิงคนนั้นมา? ทำไมพวกเขาทำมันล่วงหน้า?”
“ คุณหนู ข้าไม่รู้เหตุผลที่เฉพาะเจาะจง…ข้าได้ยินเพียงว่าเป็นการจัดการของจักรพรรดิหญิงแห่งราชวงศ์ฉินผู้ยิ่งใหญ่ เธอริเริ่มที่จะขอให้ผู้หญิงคนนั้นถูกส่งไปล่วงหน้า…”
หกเดือนที่ผ่านมาโรซี่รู้เกี่ยวกับการดำรงอยู่ของผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นและซีซาร์กำลังจะแต่งงานกัน ในขั้นต้นเธอไม่ควรเดินทางมาที่เมืองวินเทอร์เรสจนกระทั่งถึงปีหน้า ใครจะรู้ว่าพวกเขาผลักมันขึ้น!
อาฟู่ได้รับข่าวเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาผู้หญิงคนนั้นจะมาถึงเมือง วินเทอร์เรสในไม่กี่วันและเข้าร่วมกับวิทยาลัยลอรันอย่างเป็นทางการ กลายเป็นเพื่อนร่วมชั้นของโรซี่
หลังจากเรียนรู้ข่าวโรซี่ก็นอนไม่หลับสองสามวัน
“คำสั่งของจักรพรรดิหญิง? เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิฉินใหญ่? ผู้หญิงคนนั้นทรงพลัง? เธอช่างน่าทึ่งใช่ไหม เธอเป็นคนที่โดดเด่นหรือไม่? ฮึ่ม.”
“ คุณหนู…” ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นสีหน้าของโรซี่แค่ฟังเสียงของเธอ อาฟู่ก็ได้ยินเสียงหึงหวงในใจ
ความหึงหวงที่ล้นออกมา อาฟู่รู้สึกว่าความริษยาของคุณหนูโรซี่สามารถเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นอสูรแห่งปิศาจได้ตลอดเวลา!
“ อาฟู่ ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลย? เจ้าคิดว่าผู้หญิงโดดเด่นมีพลังมากและดีกว่าข้าใช่ไหม?”
อาฟู่กลัวตัวสั่นด้วยคำถามของโรซี่
“ …เป็นไปได้อย่างไร คุณหนู! ข้าข้าไม่เคยเห็นเธอเลยข้ารู้แค่ว่าเธอเป็นเจ้าหญิงของมหาจักรพรรดิฉินที่ยิ่งใหญ่อะไรซักอย่าง…”
“ มันเป็น เชนไตหยิน! จำไว้!” โรซี่ค่อย ๆ เริ่มกรีดร้อง
“ ครับ ครับ คุณหนู…”
ในสิ่งนี้ความทรงจำของคุณหนูโรซี่ไม่เคยล้มเหลวจึงไม่น่าแปลกใจที่เธอจะจารึกชื่อของความรักของเธอไว้ในใจเธอและจำไว้ตลอดชีวิต
ในขณะที่โรซี่พูดเอาผ้าพันคออีกอันจากมือของมาฉีกอย่างไม่พอใจดังนั้น …
…ผ้าพันคอไหมที่มีราคาแพงถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ
ต้องขอบคุณพรแห่งผ้าพันคอไหมนี้ทำให้ความโกรธของเธอลดน้อยลงในที่สุด
“ ใช่ อาฟู่ เจ้าบอกหลินเสี่ยวเกี่ยวกับเชนไตหยินไหม?” โรซี่พูดพึมพำ “ อืมข้าไม่ต้องการบอกเขาเกี่ยวกับข้อมูลที่มีค่านี้แต่เดิมท่านบอกข้าว่าข้าควรทำดีกับเขาดังนั้นข้าจึงไม่สามารถช่วยได้”
เมื่อมองดูภาพลักษณ์ที่น่ารักของโรซี่ซึ่งไม่เป็นความจริง อาฟู่ยิ้มและไม่พูดอะไรเลย
“ ใช่ข้าได้บอกเขาแล้ว” เขาตอบ
“ เจ้าบอกเขาทั้งหมดเหรอ?” เหมือนกับที่เธอไม่แน่ใจโรซี่ถามอีกครั้ง
“ นั่น…” อาฟู่ไม่เข้าใจความหมายของคุณหนูในตอนแรกแต่ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักถึงปัญหานี้ในที่สุด “ อ๊ะ…ไม่ใช่ทั้งหมด! มีสิ่งหนึ่งที่ข้าลืมบอกเขา!”
“ เป็นไปไม่ได้…” แม้ว่าโรซี่จะเดาได้แล้ว แต่เธอก็ยังไม่สามารถสรุปได้
“ ใช่แล้วท่านเดาถูกต้อง ข้าลืมที่จะบอกเขาเกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างเจ้าชายซีซาร์และเจ้าหญิง เชนไตหยิน!”
พวกเขารู้เรื่องนี้ตั้งแต่หกเดือนที่แล้ว สำหรับอาฟู่นั้นเป็นข้อมูลที่ไร้ค่าอยู่แล้วดังนั้นเขาจึงลืมบอกเขาดังนั้นหลินเสี่ยวก็ไม่รู้อะไรเลย
เขารู้ แต่เพียงว่าเจ้าหญิง เชนไตหยิน กำลังจะมา แต่เขาไม่ทราบว่าเธอมาเพื่อแต่งงานกับซีซาร์
“ แต่มันไม่สำคัญหรอก อย่างไรก็ตามเขาจะรู้ไม่ช้าก็เร็ว “ถึงแม้ว่าโรซี่จะบอกว่ามันไม่สำคัญ แต่ลึกลงไปเธอก็กังวลเล็กน้อยและน้ำเสียงของเธอก็อ่อนแอลงเรื่อย ๆ “ ยิ่งไปกว่านั้นการมีส่วนร่วมของซีซาร์กับเจ้าหญิงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาหลินเสี่ยว? แม้ว่าเขาจะมาจากเผ่าตะวันออก … ”
ขณะที่เธอพูดความอิจฉาของโรซี่ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
“ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เรายังไม่เคยเห็นเจ้าหญิงเลย! มาจากเผ่าตะวันออกเธอยังชอบหลินเสี่ยวและมีผมสีดำและดวงตาสีเข้มด้วย? หืมข้าไม่รู้ว่าเธอดูดีหรือไม่? แต่ถ้าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยงามข้าจะ…ข้าจะ…ข้า…ข้าข้าข้าข้า !!!”
ในเวลานี้ผ้าพันคอตัวสุดท้ายในมือของอาฟู่ถูกคว้าไปโดยโรซี่
“คุณหนู! อย่าฉีกครับ! นั่นเป็นผ้าพันคอตัวสุดท้าย!”
“ ฮืม เหมือนข้าจะแคร์!”
ใครจะรู้ว่าพลังของเธอมาจากไหน แต่ผ้าพันคอตัวสุดท้ายถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ โดยโรซี่
