“กลิ่นความตายคล้ายกับที่ได้กลิ่นในเมืองอาชูร่า”
ซูผิงได้เรียนรู้ดาปแห่งบาปจากมัวหมองในเมืองอาชูร่า
เมืองอาชูร่าเป็นสถานที่สำหรับคนตาย ไม่มีสิ่งมีชีวิต มีแต่ผี โครงกระดูก และสิ่งมีชีวิตที่คล้ายคลึงกัน มัวหมองเป็นสิ่งมีชีวิตเพียงตัวเดียว เขาเคยเป็นผู้รับใช้ของเทพ ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นอาชูร่าโดยการดื่มเลือดของราชาอาชูร่าในอดีต
ซูผิงรู้สึกประหลาดใจโดยธรรมชาติที่พบกลิ่นความตายที่รุนแรงในสถาบันผู้กล้าที่อยู่ใจกลางเมืองฐานหลงหยาง
เขาสัมผัสความมืดเหล่านั้นด้วยนิ้วของเขา
เส้นสีดำเหล่านั้นกระจายตัวกันทันทีเมื่อสัมผัส นิ้วของซูผิงยังคงไม่เป็นอันตรายหลังจากสัมผัส
เนื่องจากมัวหมองได้ขอให้เขาดื่มเลือดของราชาอาชูร่า เขาจึงหลอมรวมพลังของมัน นั่นคือเหตุผลที่เขาสามารถเรียนรู้ดาบแห่งบาปได้ตั้งแต่แรก ราชาอาชูร่าเคยเป็นผู้นำของโลกนั้น ดังนั้นกลิ่นความตายจึงไม่สามารถทำร้ายเขาได้อย่างสมบูรณ์
มาดูกันว่าปลายทางของเส้นทางนี้มีอะไรอยู่
ซูผิงตัดสินใจแล้ว หอคอยมังกรนั้นแปลกจริงๆ เป็นเรื่องน่าขันที่สถาบันปล่อยให้นักเรียนฝึกฝนและทดสอบทักษะของพวกเขาในสถานที่ที่เลวร้ายและอันตรายเช่นนี้ เป็นไปได้มากที่อาจารย์และนักเรียนจะมองไม่เห็นความลับของหอคอยมังกร
มิฉะนั้นสถาบันจะไม่อนุญาตให้นักเรียนเข้ามา พวกเขาทั้งหมดมาจากตระกูลที่มีอิทธิพลและมีความสามารถค่อนข้างดีในตระกูลของตนเอง การสูญเสียคนใดคนหนึ่งไปจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่
แต่ทำไมเขาถึงบังเอิญมาเจอความลับนี้ล่ะ?
ซูผิงค่อนข้างสับสน
เป็นเพราะความหน้าตาดีของฉันอีกแล้วหรือเปล่า?
แน่นอนว่าไม่
แต่ซูผิงไม่สามารถคิดอย่างอื่นได้
ระบบ?
ไม่น่าจะใช่
เป็นเพราะกายแสงอาทิตย์หรือพลังงานของราชาอาชูร่า?
ซูผิงคิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่มีใครในสถาบันผู้กล้ามี
ท้ายที่สุดเขาได้รับกายแสงอาทิตย์จากระบบ และเป็นทักษะที่หายไปนาน
สำหรับพลังงานของราชาอาชูร่า มันไม่ได้มาจากดาวเคราะห์สีน้ำเงิน ตระกูลราชาอาชูร่ามีขนาดใหญ่และพวกเขามีสายเลือดระดับดวงดาว สมาชิกของพวกเขาจะสามารถเข้าถึงระดับดาวได้หลังจากการบ่มเพาะ
ซูผิงตัดสินใจที่จะไม่พูดถึงเรื่องนี้
เขาจะฆ่าแมลงทันทีทุกครั้งที่มันคลานออกมาจากผนังเนื้อและเลือด
ในขณะนั้นเอง เขาแทบจะไม่สามารถฆ่าแมลงด้วยนิ้วเพียงอย่างเดียวได้
แมลงมีขนาดใหญ่กว่า และเปลือกของพวกมันแข็งมากขึ้นเรื่อยๆ พวกมันค่อนข้างคล้ายกับราชาอสูรร้าย
เขาเริ่มกวัดแกว่งดาบที่มัวหมองมอบให้เขา
นั่นคือดาบระดับดวงดาว พลังงานที่มีอยู่เดิมในดาบนั้นเพียงพอที่จะทำลายมิติและเวลา พลังหมดแต่ความคมเท่าเดิม
ถึงกระนั้นซูผิงก็ยังพบว่าการฆ่าแมลงเหล่านั้นด้วยดาบนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เขารู้สึกว่าแมลงเหล่านั้นแข็งแกร่งกว่าเพชรเสียอีก!
หากเป็นสนามบ่มเพาะ แมลงเหล่านี้อาจกลายเป็นคู่ฝึกที่ดีทีเดียว
ซูผิงฆ่าทางข้างหน้า ในขณะที่แมลงที่โตเต็มวัยเหล่านั้นสามารถต่อสู้ได้เหมือนนักรบอสูรในตำนาน เนื่องจากพวกมันมีกรงเล็บที่แหลมคม และเปลือกที่แข็งมาก—ซูผิงไม่ใช่นักรบที่อ่อนแอ เขาจับดาบในมือแน่น
ซูผิงเริ่มเหนื่อยจากการต่อสู้อย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตามเขาตระหนักถึงอสูรของเขา แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเรียกพวกมันมาต่อสู้ได้
นอกจากนี้เขายังสามารถใช้ประโยชน์จากพลังของอสูรของเขาได้!
นักรบอสูรกิตติมศักดิ์สามารถใช้การถ่ายทอดพลังงานได้! เขาสามารถใช้ความแข็งแกร่งของอสูรในขณะที่พวกมันอยู่ในพื้นที่สัญญา!
อสูรของเขาสามารถให้พลังงานแก่เขาได้อย่างต่อเนื่อง
แน่นอนว่าอสูรของเขาไม่สามารถให้พลังงานทั้งหมดแก่เขาได้ จะมีการสูญเสียในการส่งสัญญาณเช่นกัน อย่างไรก็ตามซูผิงยังคงสามารถใช้พลังงานของโครงกระดูกน้อยได้ เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะอยู่ในสภาวะที่ดีที่สุดของเขาอยู่เสมอ ท้ายที่สุดโครงกระดูกน้อยก็อยู่ในพื้นที่สัญญา และไม่ต้องการใช้พลังงานใดๆ
ปัง! ปัง! ปัง!
เขาฆ่าแมลงหลายสิบตัว เขาสังเกตเห็นว่าการผุกร่อนของผนังเริ่มแย่ลง ตอนแรกเนื้อและเลือดค่อนข้างสด แต่ตอนนี้สีบนผนังดูจืดชืด อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นน่าขยะแขยง
ซูผิงสงสัยว่ามีอะไรอยู่ในผนังเนื้อที่เน่าเปื่อยนี่
เขาพบจุดหนึ่งและฟันเปิดกำแพงเนื้อด้วยดาบของเขา
กลิ่นของความเน่าเฟะเริ่มเข้มข้นขึ้นเมื่อเขาเข้าไปข้างใน โชคดีสำหรับซูผิง เขาใช้เวลานานมากในสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย ดังนั้นเขาจึงเริ่มชินกับมันหลังจากเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ
เขารู้สึกว่าเขาอยู่ในสนามบ่มเพาะอีกครั้ง
สิ่งเหล่านี้เป็นกระดูกหรือเปล่า? และพวกนั้น… พวกมันคือเส้นเลือดเหรอ?
ซูผิงเดินไปข้างหน้าในกำแพงเนื้อ ด้วยความประหลาดใจ ผนังดูเหมือนเนื้อจริงๆ ด้วยกระดูกและหลอดเลือดที่เน่าเปื่อย กลิ่นเลือดฉุนรุนแรงกระจายไปทั่วทุกหนทุกแห่ง ซูผิงหั่นเนื้ออีกครั้ง เขาพบว่าตัวเองอยู่ในทางเดินอื่น ปรากฎว่าเขาเดินไปรอบ ๆ และกลับไปที่ที่เขาเริ่มต้น นี่คือหอคอยมังกรหรือฉันอยู่ในไหน? ซูผิงสงสัย เขานึกถึงหอกระดูกมังกรในภูเขาหลงไถ มันถูกทิ้งไว้ที่เพื่อให้ราชามังกรเลือกผู้รับมรดกของมัน สถานที่นี้เป็นเหมือนกันหรือเปล่า?
มีเพียงซูผิงเท่านั้นที่ไม่รู้สึกว่าเป็นการทดสอบ แมลงสามารถฆ่านักรบอสูรในตำนานได้
ท้ายที่สุดนักรบอสูรในตำนานถูกห้ามไม่ให้นำอสูรของพวกเขาออกมา หรือรวมเข้ากับพวกมัน พวกเขาจะไม่สามารถเอาชนะแมลงเหล่านั้นได้ด้วยตัวเองเท่านั้น
สิ่งที่นักรบอสูรในตำนานรู้ดีที่สุดคือการรวมเข้ากับอสูรของพวกเขา ซึ่งอาจเพิ่มความแข็งแกร่งเมื่อเวลาผ่านไป
สิ่งชั่วร้ายเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ แมลงก็เช่นกัน แต่กลิ่นความตายรุนแรงขึ้น นั่นเสียงอะไรนะ? ซูผิงเดินหน้าต่อไป เขาได้ยินบางอย่างในทันใดและตั้งใจฟัง ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น
นั่นคือ… เสียงคำรามของบางอย่าง?
อสูรร้ายโบราณบางตัวกำลังคำราม เสียงนั้นไม่ชัดเจน ดังเหมือนอยูในที่ไกลแสนไกล
นอกจากนี้ ซูผิงยังได้ยินเสียงอู้อี้ คล้ายกับบางสิ่งชนกัน
เสียงนั้นเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน
“… โลกสามารถดับสิ้นได้… แต่เราจะไม่มีวันหยุด ในนามของผู้สังหารสวรรค์…”
ทันใดนั้น มีบางอย่างดังขึ้นจากทิศทางที่ไกลออกไป
เสียงตะโกนนั้นทะลุผ่านกาลเวลา แม้ว่าซูผิงจะได้พบกับสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวมากมาย แต่เขาก็ตกตะลึงกับเสียงตะโกนนั้น
มีใครอยู่ไหม?
ซูผิงจ้องมองไปไกล แต่เขาไม่เห็นลมหายใจใดๆ
เขาแน่ใจว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ได้พูดกับเขา
เขารู้สึกว่ามันเหมือนกับคลิปเสียงที่หลงเหลืออยู่ในมิติเวลาที่เล่นบนแผ่นเสียง ไม่ใช่คนพูดอยู่ตรงนั้น ในความเป็นจริง มันเป็นเสียงสะท้อนในอากาศ แต่อสูรตัวนั้นจะต้องแข็งแกร่งขนาดไหนถึงป้องกันไม่ให้เสียงของมันถูกลบไปตามกาลเวลาได้!
ซูผิงรู้สึกกลัวขึ้นมาทันใด เขาไม่ต้องการไปต่อ
อย่างไรก็ตามเขามองย้อนกลับไปและเห็นความมืดเท่านั้น
ไม่มีทางกลับ
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ซูผิงตัดสินใจเดินหน้า
จำนวนแมลงลดลง อสูรร้ายตัวใหม่ออกมาจากเนื้อและเลือดที่เน่าเปื่อย อสูรร้ายมีขนาดใหญ่ มีพลังมากกว่าที่ซูผิงเคยเห็นมาก่อนหน้านี้
อสูรร้ายเหล่านี้มีร่างกายที่จับต้องได้ พวกมันไม่ใช่แค่ภาพลวงตาอีกต่อไป
ฆ่ามันให้จบ!
ซูผิงตัดสินใจแล้ว เขากวัดแกว่งดาบ และแสงดาบก็สาดส่องโลกที่เยือกเย็นนี้
บูม!
เขาใส่พลังเทพลงไปในการเคลื่อนไหวนั้น ลำแสงดาบฟาดฟันสิ่งชั่วร้ายที่อยู่ข้างหน้าออกไป
ไม่มีอะไรจะหยุดเขาได้!
ไม่มีอะไร!
โว้ว!
ซูผิงพุ่งเข้าไปพร้อมดาบในมือ
เขาได้ยินเสียงปีศาจกระซิบ และเขาก็ได้ยินเสียงคำรามจากระยะไกลอีกครั้ง มันเป็นเสียงคำรามของความโกรธ
“… โลกสามารถดับสิ้นลงได้… แต่เราจะไม่มีวันหยุด…”
คำพูดด้วยความโกรธกระตุ้นซูผิง เขาไม่สามารถควบคุมเจตนาฆ่าของเขาได้อีกต่อไป เขาถูกยั่วยุ
แค่คำพูดก็ทำให้เขาโกรธ เขาไม่สามารถแม้แต่จะคิดได้ว่าคำพูดเหล่านั้นมีพลังอะไร
บูม!!
อสูรร้ายอีกตัวตายแล้ว ซูผิงเห็นจุดสิ้นสุดของถนนในทันใด
สิ้นสุด!
มันเป็นกำแพงเนื้อผุพังอีกอัน โว้ว!
ซูผิงแทงดาบเข้าไปในผนังเนื้อซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดก็เปิดออกได้
ทันทีที่เขาเปิดกำแพงออก กลิ่นลมหายใจเน่าเปื่อยก็พวยพุ่งออกมาราวกับหาทางออกได้ในที่สุด
ในเวลาเดียวกัน ซูผิงสังเกตว่าเสียงคำรามเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ และเสียงของมันก็เบาลง เขาได้ยินเสียงร้องโหยหวนและวินาทีต่อมา มุมมองก็เปลี่ยนไป ภาพเดิมหายไปต่อหน้าต่อตาเขา มีเพียงแสงดาบที่สว่างจ้าเท่านั้นที่มาถึงเขา ซูผิงไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ เขารู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างกำลังกัดเขา และเขากำลังจะตาย อย่างไรก็ตามในวินาทีต่อมา เขาเห็นว่าแสงดาบหยุดลง เลือดดำทะลักออกมา นิ้วถูกตัดและมันก็ตกลงมา
มุมมองทั้งหมดหายไปพร้อมกับเสียงหวืด ซูผิงพบว่าเขายังคงยืนอยู่ในทางเดินนั้น เขามองเห็นท้องฟ้าสีครามจากรอยฟัน
ท้องฟ้า?
ซูผิงรู้สึกประหลาดใจ เขาก้าวไปทางรอยฟัน เขาปีนออกมา เห็นตะไคร่น้ำและโซ่เหล็กสีดำที่ตอกอยู่กับพื้น
ภาพลวงตาที่เขาเห็นแวบผ่านดวงตาของเขาอีกครั้ง เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็สามารถมองเห็นจุดเล็กๆ มากมายบนพื้นที่อยู่ไกลออกไปด้านล่าง นั่นคือ…หานยู่เซียง, สวี่คังและนักเรียนคนอื่น ๆ เขา… อยู่บนยอดหอคอยมังกร?! ซูผิงไม่อยากจะเชื่อ ฉันผ่านทางเดินมาถึงข้างบนแล้ว?!
“อะไร…?”
ภายในหอคอยมังกร ด้านนอกประตูสีดำของชั้นหนึ่ง นักจดบันทึกเซน และเพื่อนนักจดบันทึกของเขาต่างตกตะลึงใ ขณะที่พวกเขามองไปข้างหน้า สัญญาณไต่ขึ้นจากชั้นที่ 20 เป็นชั้นที่ 33!
เครื่องต้องพังแน่!
มันต้องเป็นอย่างนั้นสิ!
นักจดบันทึกกลับมาตั้งสติ พวกเขามองเห็นความสับสนในสายตาของกันและกัน
เครื่องไม่เคยพัง นับตั้งแต่พวกเขามาเป็นนักจดบันทึก “ฉัน ฉันต้องรายงานรองอาจารย์ใหญ่” เซนพูดอย่างเร่งรีบ
“ฮะ?”
หานยู่เซียงรู้สึกบางอย่างขณะยืนอยู่หน้าหอคอยมังกร เขามองขึ้นจากสัญชาตญาณเพื่อดูยอดหอคอย เขาคิดว่าเขาได้ยินเสียงตะโกนที่นั่น มีบางอย่างที่ชั่วร้ายลงมาจากที่นั่นด้วย
หานยู่เซียงไม่เชื่อสายตาของเขา เขาเพ่งมอง…
เขาเห็นคนยืนอยู่ตรงนั้น
จริงๆคือบินอยู่
ซูผิง?!
เขาไม่ได้อยู่ในหอคอยเหรอ!
หานยู่เซียงงง
เขาเห็นซูผิงเข้าหอคอยด้วยตาของเขาเอง และเขารออยู่ตรงนี้ มีเพียงทางออกเดียว ซูผิงไปถึงที่นั่นตอนไหน?
โม่เฟิงผิงสังเกตเห็นความแปลกประหลาดของอาจารย์ของเขา ดังนั้นเขาจึงมองขึ้นไปด้านบนเช่นกัน ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็มีสีหน้าแบบเดียวกัน
หวืด!
ซูผิงบินขึ้น
เขาสังเกตเห็นว่ากลิ่นของความชั่วร้ายและความตายกำลังพยายามส่งมาถึงเขา อสูรร้ายบางตัวทำหน้าบูดบึ้งใส่เขา แต่พวกมันไม่เข้าใกล้เขา ราวกับกลัวอะไรบางอย่าง
ซูผิงขมวดคิ้ว อสูรร้ายที่พบในจุดนั้นอยู่ใกล้กับสภาวะว่างเปล่า แต่พวกมันไม่มีทักษะพิเศษมากมายขนาดนั้น ถึงกระนั้นกลิ่นความตายรอบๆ อสูรร้ายก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้คนหวาดกลัวจนตายได้ สิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้ายสามารถสร้างภาพลวงตาที่สวยงามเพื่อทำให้ผู้คนสับสน พวกมันกลัวแสงหรือเปล่า?
ซูผิงรู้สึกประหลาดใจ
อสูรร้ายกำลังอ้อยอิ่งอยู่ในที่ร่ม มันวิเศษมากที่อสูรร้ายเหล่านั้นกลัวแสงแดด
เดี๋ยวนะ ฉันไม่คิดว่ามันเกี่ยวกับแสง พวกมันกลัวที่จะออกมาต่างหาก ซูผิงสังเกตเห็นว่าอสูรร้ายตัวหนึ่งออกจากที่ร่ม แต่ไม่เป็นอะไร
อย่างไรก็ตามอสูรร้ายไม่กลัวเขา
พวกมันรีบวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างไม่เกรงกลัว
ฉันทำรูไว้ที่นี่ หากอสูรร้ายเหล่านั้นออกไป สถานศึกษา เมืองฐานหลงหยางทั้งหมด และแม้แต่เขตอนุทวีปก็จะถึงวาระ
ซูผิงขมวดคิ้ว
เขาสร้างความยุ่งเหยิงครั้งใหญ่
จำนวนอสูรร้ายที่อยู่ภายในมีมากมาย บางตัวอยู่ใกล้กับสถานะว่างเปล่า สถาบันจะถึงจุดจบถ้าพวกมันออกไป
ฉันสงสัยว่าสถาบันรู้เกี่ยวกับความลับของหอคอยมังกรมากแค่ไหน ฉันจะต้องถามพวกเขา อ่า ลำบากจังเลย
ซูผิงเริ่มใจร้อน เขามาที่นี่เพื่อตามหาน้องสาวของเขา ไม่เพียงแต่เขาจะไม่พบเธอเท่านั้น เขาไม่ชอบสถาบันนี่เลย แต่แน่นอนว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้อสูรร้ายและแมลงเหล่านี้ออกไปได้
เขาจะไม่ทำลายโลกเพียงเพราะน้องสาวของเขาหายตัวไป
หวืด!
ซูผิงบินหนีไป อสูรร้ายเหล่านั้นไม่สามารถออกไปได้ในขณะนี้ เขาสามารถไปถามหานยู่เซียงก่อนได้ อย่างน้อยเขาต้องแจ้งใครซักคน มิฉะนั้นมันจะสายเกินไปที่จะหาทางแก้ไข
ซูผิงหันกลับมามอง จุดสูงสุดนั้นใหญ่มาก ทันใดนั้น เขาก็เห็นภาพลวงตานั้นอีกครั้ง
ดาบ นิ้ว เสียงตะโกน
ซูผิงคิดถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
เขาบินออกจากยอดเขา
หลังจากถอยห่างออกมาหลายพันเมตร ซูผิงก็หันกลับมามอง
เลือดของเขาแข็งตัว
