ราชอาณาจักรลอมบาร์ด
เมืองเชอร์รีล
เช่นเดียวกับหลินเสี่ยวที่กล่าวถึงเมืองเชอร์รีลเป็นสถานที่เล็ก ๆ และไม่เด่น ภูมิประเทศที่นี่ราบเรียบวิธีการคมนาคมยังไม่พัฒนามากประชากรไม่สูงมากและไม่มีสัตว์ร้ายโจมตีมนุษย์ใกล้เคียง เมื่อชาวต่างชาติเข้ามาในเมืองพวกเขาจะรู้สึกถึงบรรยากาศที่สงบและสะดวกสบายอย่างแน่นอน
เอโลน่าไม่ได้กังวลเรื่องขนบธรรมเนียมของท้องถิ่นที่นี่หลังจากเข้าไปในเมืองเธอแค่อยากจะพบกับหญิงสาวชื่อสโนว์โดยเร็วที่สุด “ สโนว์” และ“ แม่มดสโนว์” ที่ไล่ล่าเธอมาก่อนเป็นคนสองคนนี่คือสิ่งที่หลินเสี่ยวบอกกับเธอและนั่นก็ไม่ควรผิด เนื่องจากสโนว์เป็นเพื่อนสนิทของหลินเสี่ยวเธอจะไม่ทำร้ายเธอดังนั้นเธอจึงไม่ต้องกังวล
เนื่องจากเมืองเชอร์รีลเป็นสถานที่เล็ก ๆ ไม่มีทหารคอยดูแลประตู เอโลน่าสามารถเข้าไปในเมืองได้อย่างปลอดภัยเพียงแค่ปิดหูแมวไว้บนหัวของเธอและหางที่ก้นของเธอ
มันแตกต่างจากเมืองเวสต์วินด์มาก เมืองเชอร์รีลนั้นเรียบง่ายและซื่อสัตย์แม้ว่าเอโลน่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่ก็ไม่มีการเผชิญหน้าที่เป็นอันตรายกับทุกคนในเมือง มีเพียงภาพรวมของชาวเมืองในบางครั้งเท่านั้นที่ได้รับความสนใจจากชาวต่างชาติที่ไม่คุ้นเคย
เอโลน่าดูแลของที่ระลึกเหรียญทองอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าเธอจะแพ้ เธอต้องมอบมันให้กับเด็กผู้หญิงที่ชื่อสโนว์แล้วเธอจะรีบไปที่เมืองวินเทอร์เรสและรวมตัวกับเอเลน่า!
“ วู…พี่ชายหลินเสี่ยวขอให้ข้าหาบ้านหลังใหญ่ที่แหลม…อ้าว เจอละ! นี่ไง!”
ในที่สุดเอโลน่าก็มาถึงจุดหมาย – โบสถ์แสงของเมืองเชอร์รีล
แม้ว่าเธอจะมาถึงที่หมายแล้วเอโลน่าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปเธอทำได้เพียงนอนราบอยู่ข้างประตูและจิกหัวของเธอเพื่อมองที่ด้านในของโบสถ์ ในเวลานี้แม่ชีที่สวมเสื้อคลุมยาวสีขาวและกวาดพื้นสังเกตเห็นเธอ
“ เจ้าเป็นใคร?” หลังจากเห็นเอโลนาที่ร่มรื่นแม่ชีจับไม้กวาดของเธออย่างมั่นคงและถามด้วยความระมัดระวัง
“สะสวัสดีคะ! ชื่อของข้าคือ เอโลน่า!” เอโลน่ากอดร่างกายเธอและตอบอย่างประหม่า
เธอจำได้ว่าเมื่อมนุษย์พบกันครั้งแรกพวกเขามักจะทักทายกันด้วยคำว่า “สวัสดี” นี้ควรจะถูกนะ
“ เอโลน่า…น่าสงสัยมาก” เธอรู้สึกงุนงงกับคำทักทายที่แข็งกระด้างของเธอและแม่ชีก็ถามต่อไปว่า“ เจ้าต้องการอะไร”
“ ข้าข้า…ข้าต้องการหาผู้หญิงชื่อสโนว์!” เอโลน่าเรียกความกล้าหาญของเธอออกมาแล้วถาม
“สโนว์? ข้าไม่เคยได้ยินชื้อเธอเลยเจ้ามาผิดที่”
“ ผิดที่?” เอโลน่าเริ่มวิตกกังวล “ ไม่ผิดนะ! มันอยู่ที่นี่บ้านหลังใหญ่ปลายแหลมที่มีไม้กางเขนอยู่บนหลังคา
“ แต่เราไม่มีใครที่นี่ชื่อสโนว์กรุณาออกไป” แม่ชีตอบอย่างเย็นชา
“ ไม่ไม่…อ่าข้าจำได้แล้วนี่ดูนี่สิ!” เอโลน่ารีบหยิบเหรียญทองที่ซ่อนอยู่ในอกของเธอแล้วส่งมอบให้ “ นี่คือโทเค็น! หลินเสี่ยวบอกให้ข้ามอบเหรียญทองคำครึ่งหนึ่งนี้ให้ผู้หญิงที่ชื่อสโนว์!”
“ฮะ? เหรียญทองครึ่ง เจ้าสามารถทำอะไรกับเหรียญครึ่งทอง หยุดการก่อกวนออกไป!” แม่ชีไม่พอใจที่จะรบกวนเธอและโบกมือให้เธอ
เอโลน่าไม่ได้คาดหวังให้เธอปฏิเสธอย่างรวดเร็ว มืออีกข้างที่เธอยื่นออกมาถูกผลักโดยอีกฝ่ายบังเอิญและเหรียญทองในมือของเธอก็ลอยออกมา
ติ้ง
เหรียญทองครึ่งหนึ่งไม่ได้ม้วนก่อนที่มันจะสะดุดขอบที่แตกและตกลงบนพื้น
แม่ชีไม่ได้คาดหวังให้เธอส่งเหรียญทองคำบิน เธอกำลังจะขอโทษ แต่มันก็สายเกินไป
เอโลน่ากลัวเหรียญทองที่หายไปดังนั้นเธอจึงขว้างตัวเองและยึดเหรียญทองไว้แน่นและเริ่มส่งเสียงครวญครางบนพื้น
“ ฮือออ …ทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น…”
เหรียญทองนี้เป็นความหวังเดียวที่เธอจะได้กลับมารวมตัวกับเอเลน่าอีกครั้ง! แต่… แต่ความหวังเดียวของเธอก็คืออีกฝ่ายปิดตัวลงอย่างไร้ความปราณี … หากเอโลน่ายังคงแข็งแกร่งเธอจะกลายเป็นแมวดำตาสีแดงทันทีและตบผู้หญิงร้ายที่อยู่ตรงหน้าเธอจนตาย!
ดวงตาของเธอมีเจตนาฆ่าที่รุนแรงอยู่แล้ว!
แม่ชีที่ทำผิดพลาดตกใจด้วยการแสดงออกที่น่ากลัวของเอโลน่าเธอจับไม้กวาดและเดินไปข้างหลังทีละขั้น
ทันใดนั้นเสียงอ่อนโยนที่ไหลเหมือนน้ำเรียกออกมา
“ สาวน้อยทำไมเจ้าร้องไห้”
เมื่อมองไปที่เสียงเอโลน่าเห็นพี่สาวใหญ่อายุประมาณ 30 ปีสวมเสื้อคลุมสีขาวที่งดงามมีผมสีน้ำตาลยาวประบ่าและรอยยิ้มอันอ่อนโยนที่นำพลังแห่งการอุ่นหัวใจ
ในไม่ช้าความตั้งใจในการฆ่าของเอโลน่าเหือดหาย
“ ฮือ ฮือ เธอเธอเป็นคนไม่ดี!” เอโลน่าชี้ไปที่แม่ชีและบ่นกับพี่สาวอย่างโกรธเคือง
“โอ้? เธอเป็นคนไม่ดีเหรอ?” พี่สาวใหญ่ยกคิ้วขึ้นมองคนนั้น
“ บิชอปไม่ไม่อย่างนั้น!” แม่ชีกลัวจนตายเธอรีบขว้างไม้กวาดและคุกเข่าลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว “ เธอรบกวนให้ข้าตามหาผู้หญิงชื่อสโนว์ แต่เราไม่มีใครชื่อสโนว์ที่นี่!”
“ สโนว์?” ได้ยินชื่อนั้นพี่สาวใหญ่อ่อนโยนออกมาเล็กน้อยและเริ่มพูดกับตัวเอง“ ชื่อของเธอมันไม่ได้ใช้มานานมันอาจถูกลืมไปแล้ว”
พี่สาวไม่ได้ตำหนิแม่ชีมากเกินไป เธอมองเอโลน่าด้วยความรักซึ่งสะอื้นอยู่บนพื้นเธอจับแขนของเอโลน่าและช่วยเธอ
“ เด็กหญิงตัวเล็กๆ ทำไมเจ้าจึงมองหาสโนว์” น้องสาวใหญ่ถามพร้อมกับยิ้ม
“ ฮือ …เป็นพี่ชายหลินเสี่ยวที่ขอให้ข้ามองหาสโนว์ เขาบอกให้ข้ามอบเหรียญทองคำให้เธอครึ่งด้วย! ” เอโลน่าพูดด้วยตาบวมขณะที่เธอพูดเธอโกรธตัวเอง “ ฮือ…หลินเสี่ยวเป็นคนโกหกอ้วนคนโต! ไม่มีใครที่ชื่อสโนว์ตามที่คาดไว้มนุษย์ทุกคนล้วนมีแต่คนเลว!”
“ มนุษย์มีแต่คนเลว…เด็กหญิงตัวน้อยเจ้าควรระวังพูดอย่างนั้น” พี่สาวอ่อนโยนผู้เอื้อมมือออกไป “ เจ้าช่วยแสดงเหรียญทองครึ่งได้ไหม”
“ ท่านรู้จักสโนว์?” เอโลน่าถาม
“ ใช่ ข้ารู้จักเธอ”
“ นั่นเยี่ยมมากข้าจะมอบให้ท่านแล้ว!” เอโลน่าเปี่ยมไปด้วยความสุขและมอบของที่ระลึกโดยไม่มีข้อควรระวังใด ๆ
หลังจากได้รับเหรียญทองพี่สาวใหญ่ก็ตรวจสอบอย่างระมัดระวังและจำได้ทันทีว่ามีอะไรบางอย่าง
เธอจำได้ว่าก่อนที่สโนว์จะจากไปเธอบอกบางสิ่งกับเธอเป็นพิเศษโดยบอกว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่แปลกประหลาดจะมาหาพวกเขาด้วยเหรียญทองครึ่งเหรียญ ดูเหมือนว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่แปลกประหลาดควรจะเป็นคนที่อยู่ข้างหน้าเธอ
“ สาวน้อยอย่าร้องไห้ข้ารู้ว่าสโนว์อยู่ที่ไหน” พี่สาวตอบ
“จริงๆ? เยี่ยมมาก! โปรดพาข้าไปหาเธอ!”
“ โอ้…ข้าทำไม่ได้ เธอไปที่เมืองศักดิ์สิทธิ์คาดิน่าเมื่อสองสามวันก่อนเพื่อพบพระสันตะปาปาและจะไม่กลับมาสักพัก”
“ เมืองศักดิ์สิทธิ์ คาดิน่า?” เอโลน่ารู้สึกตกใจเมื่อได้ยินชื่อ “ ถ้าอย่างนั้นข้าควรทำอย่างไร…”
เธอเป็นปีศาจแน่นอนเธอไม่สามารถไปที่รังของโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์ การมองหาสโนว์ที่คาดิน่าจะโง่กว่าแกะที่เข้าไปในถ้ำหมาป่า
“ เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆเอาอย่างนี้ละกัน อยู่กับข้าสองสามวันแล้วเมื่อสโนว์กลับมาข้าจะพาเจ้าไปพบเธอโอเคไหม”
“จริงๆ? ท่านเต็มใจพาข้าเข้าไปจริง ๆ ?” เอโลน่าคิดว่าเธอกำลังฝันเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เธอพูด
แต่เธอก็รีบปิดปากด้วยความระมัดระวัง ก่อนหน้านี้ทหารสองคนในเมืองเวสต์วินด์ก็พูดกับเธอเช่นกัน พวกเขาต้องการครอบครองร่างของเธอดังนั้นพวกเขาจึงหลอกเธอ!
เป็นพี่สาวที่อ่อนโยนคนนี้ต่อหน้าเธอเหมือนพวกเขาเธอเป็นคนเลวขนาดใหญ่?
“ ฮือ…ท่านเป็นคนไม่ดีเหรอ? ท่านต้องการที่จะครอบครองร่างกายของข้า? ” เอโลน่าถามอย่างหงุดหงิดขณะกอดอกเธอ
พี่ใหญ่ถูกผงะและไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หัวเราะเบา ๆ
“ ฮี่ฮี่…เด็กคนนี้น่ารักจัง”
“เฮ้! คนงี่เง่า เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่คือใคร?” แม่ชีข้างเธออดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง“ นี่คือท่านบิช็อปจัสมินแห่งเมืองเชอร์รีล! ดูคำพูดของเจ้าด้วย!”
“ บิชอป?” เอโลน่ารู้สึกแผ่วเบาว่าชื่อนี้เธอเคยได้ยิน“ บิชอปเป็นคนดี?”
“แน่นอน!”
“จริงๆ? หากพวกเขาเป็นคนดีข้าจะฟังเธอ!”
“ เด็กคนนี้…” บิชอปไม่สามารถช่วยได้แต่หัวเราะ เธอหยุดแม่ชีที่ยังพูดไม่ดีต่อไปและถามเบา ๆ ว่า“ เด็กหญิงตัวน้อยข้ายังไม่รู้ชื่อของเจ้าเลย”
“ ข้าชื่อเอโลน่า! พี่สาวใหญ่ท่านชื่ออะไร”
“ ข้าชื่อจัสมินข้าเป็นบิชอปที่นี่”
“ พี่สาวจัสมิน!”
“ อืมมม” หัวใจของจัสมินถูกดึงดูดโดยเด็กผู้หญิงตัวน้อยผู้บริสุทธิ์คนนี้
ผู้หญิงคนนี้น่ารักมากแม้ว่าเธอจะค่อนข้างประมาท แต่จิตใจของเธอก็ใจดีเธอเป็นร้อยครั้งที่ดีขึ้นเมื่อเทียบกับตัวละครที่ชั่วร้ายจนถึงตอนที่เธอเรียกว่า “แม่มดสโนว์”!
จัสมินกำลังคิดว่าจะเกลี้ยกล่อมเอโลน่าให้เข้าร่วมโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์ … ในฐานะที่เป็นบิชอปเธอคิดว่าจะสรรหาผู้ศรัทธามาตลอดทั้งวันนี่กลายเป็นโรคจากการประกอบอาชีพของเธอ
“ เด็กหญิงตัวน้อยตามข้ามา”
เธอยิ้มและจับมือของเอโลน่าแต่บิชอปจัสมินแข็งตัวทันที
ในขณะนั้นฮูดบนหัวของเอโลน่าเลื่อนลงมาสองเซนติเมตรและมีผมสั้นสีเทาขี้เถ้าปรากฏขึ้น ในบรรดาผมสั้นจัสมินเห็นหูรูปสามเหลี่ยมสีดำคู่หนึ่ง
หูแมว?
