สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปหลินเสี่ยวไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้
เขาลืมการแสดงออกของเขาหลังจากนั้น เขาร้องไห้ไหม? อาจจะไม่.
เชนไตหยินพูดอะไรบางอย่างหลังจากนั้นการหมั้นเป็นเรื่องตลกหรือไม่? อาจจะไม่.
ความทรงจำของหลินเสี่ยวถูกแช่แข็งตลอดกาลในกรณีนั้น
“ ที่จริงข้าเป็นคู่หมั้นของซีซาร์”
“ เรากำลังจะแต่งงานในปีหน้า”
บทสนทนาที่น่าเบื่อนั้นเล่นซ้ำในใจเขาเหมือนหนัง สิ่งที่ปรากฏตัวต่อหน้าเขาคือใบหน้าที่หม่นหมองและไร้ประโยชน์ของเชนไตหยิน
หากเวลาย้อนกลับและเกิดขึ้นอีกครั้งผลลัพธ์จะแตกต่างกันหรือไม่
ไม่มันจะไม่
ในที่สุดความฝันที่หลอกลวงตัวเองก็จบลง แต่หลินเสี่ยวยังไม่เต็มใจที่จะเปิดตาของเขาและเผชิญหน้ากับความเป็นจริง
“ หลินเสี่ยวเกิดอะไรขึ้น มีอะไรเกิดขึ้น? เฮ้อมันไม่เหมือนที่ข้าซ่อนความจริงที่ว่าเชนไตหยินและซีซาร์หมั้นกับเจ้า…นี้ เจ้าฟังอยู่ไหม? ผู้หญิงเลวคนนั้นพูดอะไรกับเจ้า เธอรังแกเจ้าหรือเปล่า หืม…อะไรนะ? เจ้าต้องการขอลาหยุด? เจ้าไม่สบายหรือเปล่า? โอเคดูจากอาการเจ้าแล้ว ข้าจะถามอาจารย์วูให้ เจ้าควรจำไว้ว่าต้องขอบคุณข้า!”
บางอย่างกำลังดังขึ้นข้างหูเขามันฟังเหมือนเสียงของโรซี่ ต่อมาโรซี่ถูกดุโดยซีซาร์ดูเหมือนว่าเขารู้สึกผิดและเข้ามาดู แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เห็นศพเดิน
ความอ่อนโยนของคุณหนูนั้นพิเศษมากมันจะดีกว่าถ้าเธอพูดตรงไปตรงมามากกว่า
หลินเสี่ยวเกือบจะน้ำตาไหล
จริงๆแล้วพวกเขาเป็นผู้หญิงที่ดี ทุกคนไม่ว่าจะเป็นเชนไตหยินหรือโรซี่ ซีซาร์มีโชคกับผู้หญิงอย่างแท้จริง เขามีฉากที่ตายแล้วและเป็นแฟนที่น่ารักและคู่หมั้นเจ้าหญิงที่สวยงามและใจดี เขาเป็นตัวเอกหลักใช่มั้ย หลินเสี่ยวเป็นคนขี้แพ้
วันนั้นหลินเสี่ยวถึงกับลืมว่าเขากลับถึงบ้านเพราะขาของเขาไม่ฟังคำสั่งของเขาอีกต่อไป
โอ้ใช่แล้วดูเหมือนว่าเอเลน่าจะดึงแขนของเขาและพาเขากลับบ้าน
หลินเสี่ยวไม่เชื่อฟังและพูดอะไรบางอย่างที่เขาอยากจะไปที่บาร์เพื่อฉาบปูนเอเลน่าฟาดเขาและตบหน้าสองครั้ง!
ในขณะที่นอนอยู่บนเตียงของเขาและถือใบหน้าที่บวมเขาก็จำได้ในที่สุด
โอ้ใช่เอเลน่าเธอตบเขาอย่างโหดเหี้ยม ขอบคุณทั้งสองตบเขาไม่ได้กลายเป็นคนที่ไร้ประโยชน์ที่เมาที่บาร์จนรุ่งสาง
แต่…ถึงแม้จะไม่มึนเมากับแอลกอฮอล์เขาก็ยังไร้ประโยชน์
ครั้งแรกที่เขาชอบใครสักคนมันเป็นรักแรกพบครั้งแรกที่เขาเข้าใกล้กับความรักแต่มันก็จบลงด้วยความขบขัน
“ อ่า…ง่วงมาก… แต่ข้านอนไม่หลับ…”
หลังจากกลับบ้านเขาปล่อยตัวเองอย่างสมบูรณ์ปล่อยให้เพดานว่างเปล่าขณะที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนศพ
เขาไม่ต้องการทำอะไรเขาไม่ต้องการขยับ ในขณะนี้เขารู้สึกว่าแม้การหายใจนั้นยากมาก เขาอาจบีบจมูกและหายใจไม่ออกจนตาย…ฮ่าฮ่าแค่ล้อเล่น
แม้ว่าเขาจะหัวเราะเยาะตัวเองเขาก็ไม่สามารถหัวเราะได้
ในด้านนี้หลินเสี่ยวเต็มไปด้วยความกังวลในอีกด้านหนึ่งความรู้สึกของเอเลน่านั้นซับซ้อนกว่ามาก
เมื่อเธอได้ยินหลินเสี่ยวตะโกน“ ข้าชอบท่าน” เธอก็กลายเป็นหินในทันที
มนุษย์คนนี้สามารถสร้างความประหลาดใจให้กับเธอได้หลายครั้งแม้ว่าเธอจะวางสมองเธอก็ไม่สามารถคิดได้ว่าทำไมหลินเสี่ยวถึงจะสารภาพกับเชนไตหยิน
ติดตามอย่างใกล้ชิดหลังจากถูกปฏิเสธขอโทษคำสารภาพและในที่สุดเชนไตหยินพูดเบา ๆ ถึงการหมั้นของเธอ
เมื่อเห็นหลินเสี่ยวว่างเปล่าเอเลน่ารู้สึกสดชื่นและโชคดี
เจ้าเห็นหรือยัง? ไอ้ลามกหลินเสี่ยว! เจ้าหญิงไม่เพียงแต่ปฏิเสธเจ้าแต่เธอยังหมั้นกับซีซาร์ด้วย! ในที่สุดเจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าไม่มีความสำคัญอะไร
เอเลน่าเกลียดที่เธอไม่สามารถตีเขาได้ในขณะที่เขาพูดจาเหยียดหยามมากขึ้นแต่เมื่อเธอเห็นดวงตาที่ไม่มั่นใจของหลินเสี่ยวเธอก็สูญเสียคำพูดไป
ความโกรธ
ใช่เอเลน่าโกรธแค้นในทันที
มันรู้สึกราวกับว่าศัตรูที่เธอต้องการฆ่าด้วยมือของเธอเองถูกฆ่าโดยอีตัวตัวเมียที่จู่ ๆ ก็มา
หลินเสี่ยวเป็นไอ้ลามกแม้แต่เอเลน่าราชาปีศาจก็ไม่สามารถรับมือได้ แต่วันนี้เขาแพ้กลายเป็นเด็กเหลือขอ เธอไม่สามารถยอมรับได้
ดังนั้นเธอตบอย่างโหดร้ายและลากเขากลับบ้าน
“ ชิ มนุษย์ช่างต่ำต้อยน่าเกลียดเหลือเกิน” เอเลน่ายืนอยู่ข้างเตียงของหลินเสี่ยวเอเลน่าใช้น้ำเสียงที่ไม่แยแสเพื่อเย้ยหยันเขาอย่างไม่ลดละ
“ การค้นหาความตายและการสูญเสียความหวังสำหรับผู้หญิงที่เจ้าพบเป็นครั้งแรกตามที่คาดไว้เมื่อเปรียบเทียบกับพวกเราปีศาจระดับสูงแล้วพวกเจ้าเป็นเพียงขยะมูลฝอย”
“ อ่า เจ้าถูกต้อง” หลินเสี่ยวกระพริบตาและตอบโต้อย่างไร้ชีวิต
“ หลินเสี่ยวอย่าคิดว่าข้าจะปลอบโยนเจ้า ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับข้า” เอเลน่ายิ้มอย่างเย็นชา“ หรือข้าควรจะพูดว่ามันจะดีกว่าถ้าเจ้าตายไป”
“ ใช่ เจ้าเป็นปีศาจและข้าก็เป็นมนุษย์…” หลินเสี่ยวเห็นได้ชัดว่าไม่โง่พอที่จะให้ความหวังสำหรับเอเลน่า
พวกเขาเป็นศัตรูแต่เธอตกหลุมรักหลังจากอยู่ด้วยกันและทำให้เขาปลอบโยนอย่างอ่อนโยนเมื่อเขาเจ็บ …
นั่นเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นในนวนิยายขยะที่เขียนโดย “Half a Basket of Peaches” เท่านั้นมันเป็นไปไม่ได้ในความเป็นจริง
“ ฮืม มันเป็นเรื่องที่ดีที่เจ้ารู้ตัว ข้าหวังว่าเจ้าจะฆ่าตัวตาย!” เอเลน่าพูดอย่างเย็นชาและเสียงของเธอก็ดังขึ้น“ แต่เจ้าไม่สามารถตายได้ในตอนนี้!”
“ทำไม?”
“ หลินเสี่ยวอย่าลืมเจ้ายังไม่ได้ทำตามสัญญา!”
“ สัญญา?” หลินเสี่ยวกระพริบตาขณะนอนบนเตียงเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองเอเลน่าด้วยความสูญเสีย
“ เจ้าบอกว่าเจ้าจะส่งข้ากลับไปที่ป่าที่จุดจบ เจ้าจะกลับคำพูดของเจ้า?” เอเลน่าขดปากของเธออย่างดูถูกเหยียดหยาม“ หรือเจ้าคิดว่าเจ้าสามารถจับข้าหใอยู่ในเมืองวินเทอร์เรสได้ตลอดไปเคียงข้างเจ้าและเป็นสาวใช้ลวงตาของเจ้า?”
หลินเสี่ยวหลงทาง
หลินเสี่ยวไม่คาดหวังว่าในท้ายที่สุดเอเลน่าจะเป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุด ทักษะการแสดงและข้ออ้างของเขาไร้ประโยชน์กับเอเลน่า
“ ตามที่คาดหวังเอเลน่า เจ้ามองข้าออก…” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เขาก็อาจไม่แสร้งอีกต่อไป“ ใช่ข้าคิดที่จะรักษาเจ้าไว้ข้างกายและเป็นสาวใช้ของข้าตลอดไป”
“ หืมมในที่สุดเจ้าก็ยอมรับมัน? เจ้าไอ้ลามกที่ร้ายกาจ!”
“ แต่…ไม่ต้องกังวลข้าไม่ได้มีความตั้งใจนั้นอีกแล้ว” เขาพูดแบบไม่ทันตั้งตัว“ เมื่อเอโลน่ามาถึงข้าจะหาหนทางที่จะส่งพวกเจ้ากลับไป”
“หยุดโกหก! เจ้าไม่ต้องการที่จะช่วยข้า!” เอเลน่ามองเขา“ ข้าเป็นปีศาจและเจ้าเป็นมนุษย์ เจ้าจะต้องการช่วยข้าได้อย่างไร? เป็นเรื่องตลกเจ้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวข้าอย่างชัดเจน…”
บางทีเธออาจนึกถึงความหายนะที่เธอพบเนื่องจากเสียงของเอเลน่าเริ่มสั่นเล็กน้อย
หลินเสี่ยวปฏิบัติต่อเธอในฐานะสาวใช้แสนสะดวกสบายที่เขาสามารถเล่นได้โดยไม่ตั้งใจ
ผู้ชายคนนี้หมกมุ่นอยู่กับการรังแกเธอเท่านั้นและไม่รู้เกี่ยวกับความยากลำบากที่เธอต้องทน!
เอเลน่ายังคงต้องการสาปแช่งเขาแต่หลินเสี่ยวก็ขัดจังหวะเธอ
“ไม่! เจ้าผิดเอเลน่า ข้ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้า” หลินเสี่ยวพูดอย่างจริงจัง
