”ไปสิ”
ซูผิงเดินทางในหลัวฟูไปกับท่านหญิงเขียว
พวกเขาไม่มีจุดหมายที่ชัดเจนในตอนแรก แต่แล้วท่านหญิงเขียวก็นึกถึงเกาะของราชาเซียนไวไลท์ และถามจากเซียนที่นางพบว่ามันยังคงมีอยู่
นางไปที่เกาะทันทีโดยมีซูผิงตามมาด้วย
“ทุกอย่างดูเหมือนเดิมหมด”
ท่านหญิงเขียวมาถึงเกาะหลิงหลงซึ่งเป็นสถานที่ที่ราชาเซียนไวไลท์เป็นเจ้าของ นางคุ้นเคยกับสถานที่นี้มาก แม้ว่ามันจะกว้างใหญ่ไพศาล แต่นางก็จำได้หมด
ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาร้อนผ่าว นางตกใจมากขึ้นเมื่อนางเข้าไปข้างใน เนื่องจากทุกอย่างดูเหมือนเดิม จักรพรรดิเซียนฟื้นฟูที่นี่หรอ? เขาต้องฟื้นฟูเกาะเพื่อเป็นเกียรติแก่เจ้านายของข้า… ท่านหญิงเขียวคิด
พวกเขาพบอสูรดุร้ายมากมายระหว่างทาง บางตัวเป็นเจ้าดวงดาว และบางตัวอยู่ในสภาวะเทพดวงดาว ซูผิงได้เปลี่ยนพลังดวงดาวทั้งหมดของเขาให้เป็นกลิ่นอายเซียนในขณะที่พวกเขาเดินทาง ในร่างกายของเขาตอนนี้มีเพียงกลิ่นอายเซียนและพลังเทพเท่านั้นที่ยังคงอยู่
ซูผิงยังไม่ได้เชี่ยวชาญการเปลี่ยนแปลงพลังเทพ อย่างไรก็ตาม วังวนทั้งสองในร่างกายของเขาได้เปลี่ยนร่างของเขาให้เป็นเซียนแล้ว มวลของมันหนาแน่นกว่าเมื่อก่อนถึงแปดเท่า!
ซูผิงสามารถดูดซับกลิ่นอายเซียนโดยรอบเพื่อบ่มเพาะได้โดยตรง โดยปกติการบ่มเพาะพลังงานจะต้องเปลี่ยนเคล็ดบ่มเพาะ อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือแผนภูมิดวงดาวโกลาหลของเขาสามารถดูดซับกลิ่นอายเซียนได้โดยตรง ทำให้การบ่มเพาะของเขาเร็วขึ้น
ซูผิงค่อยๆ เชี่ยวชาญทักษะเซียนที่เขาได้รับมาจากวังวน ขณะต่อสู้กับอสูรร้าย
มหาสมุทรดวงดาวของฉันได้กลายเป็นมหาสมุทรเซียน ความครอบคลุมของพวกมันเท่าเดิม แต่มีพลังงานมากกว่าเดิมถึงแปดเท่า…
วังวนทั้งสองทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพแก่ซูผิง การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวมีความสำคัญพอ ๆ กับที่การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นระหว่างสภาวะชะตากรรมและระดับดวงดาว
ซูผิงสามารถฉีกอสูรเจ้าดวงดาวธรรมดาได้ด้วยความแข็งแกร่งทางกายภาพและโลกใบเล็กของเขา
การฆ่าพวกมันจะเร็วยิ่งกว่า ถ้าเขาใช้ทักษะเซียน
ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของฉัน หากฉันต้องท้าทายอันดับราชาเทพอีกครั้ง ผู้เพาะของเขาเร็วขึ้น
ซูผิงค่อยๆ เชี่ยวชาญทักษะเซียนที่เขาได้รับมาจากวังวน ขณะต่อสู้กับอสูรร้าย
มหาสมุทรดวงดาวของฉันได้กลายเป็นมหาสมุทรเซียน ความครอบคลุมของพวกมันเท่าเดิม แต่มีพลังงานมากกว่าเดิมถึงแปดเท่า…
วังวนทั้งสองทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพแก่ซูผิง การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวมีความสำคัญพอ ๆ กับที่การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นระหว่างสภาวะชะตากรรมและระดับดวงดาว
ซูผิงสามารถฉีกอสูรเจ้าดวงดาวธรรมดาได้ด้วยความแข็งแกร่งทางกายภาพและโลกใบเล็กของเขา
การฆ่าพวกมันจะเร็วยิ่งกว่า ถ้าเขาใช้ทักษะเซียน
ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของฉัน หากฉันต้องท้าทายอันดับราชาเทพอีกครั้ง ผู้หญิงที่อยู่ในอันดับที่สิบคงจะไม่สามารถทนต่อการโจมตีของฉันได้แม้แต่ครั้งเดียว การต่อสู้อย่างต่อเนื่องจะช่วยให้ซูผิงเข้าใจความแข็งแกร่งของเขามากขึ้น ตามความเป็นจริงเขากำลังก้าวเข้าสู่ระดับดวงดาวขั้นสูง เขาสามารถบุกไปสภาวะเจ้าดวงดาวได้ตลอดเวลา
อย่างไรก็ตามเขาคิดว่ายังมีช่องว่างให้พัฒนา ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะเลื่อนการพัฒนาออกไปก่อน
สองวันหลังจากที่พวกเขาออกจากหลัวฟู ท่านหญิงเขียวและซูผิงได้เดินทางมาจนถึงดินแดนชั้นในของเกาะ ที่ซึ่งเมืองต่างๆ ได้รับการสถาปนาขึ้นและเหล่าเซียนต่างพากันโบยบินอยู่
“เมืองเจ็ดตะวัน เมืองแห่งขุนเขา…”
ท่านหญิงเขียวตื่นเต้นมากที่ได้เห็นเมือง พวกมันยังเหมือนเดิม ตำแหน่งและขนาดของพวกมันไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยโดยสิ้นเชิง
วันสุดท้ายที่จะได้อยู่ที่นี่ ท่านหญิงเขียวและซูผิงมาถึงวังของราชาเซียนไวไลท์
สถานที่นี้ตั้งตระหง่านสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมผู้คุ้มกันมากมายที่ปกป้องสถานที่นี้ ท่านหญิงเขียวอดไม่ได้ที่จะเข้าไป
น่าแปลกที่เจ้าหน้าที่ในวังแปลกใจที่เห็นท่านหญิงเขียว แต่ก็ไม่มีใครห้ามนาง พวกเขาอนุญาตให้นางและซูผิงเข้าไป
ท่านหญิงเขียวเข้าไปอยู่ในวังที่คุ้นเคย ขณะที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเหนือจริง ทุกอย่างเกือบจะเหมือนกับที่นางจำได้ นางยังสงสัยว่านางอยู่ในความฝันหรือเปล่า และในที่สุดฝันร้ายอันน่าสะพรึงกลัวก็มาถึงจุดจบ
“บางทีเจ้านายของข้าอาจยังมีชีวิตอยู่?”
ความคิดนี้เกิดขึ้นกับนาง จิตใจของนางอยู่ในความสับสนวุ่นวาย แม้ว่านางจะเป็นยอดฝีมือสภาวะเทพดวงดาว
ซูผิงก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาเดินไปในวังพร้อมกับท่านหญิงเขียว โดยหวังว่าจะได้พบกับราชาเซียน แต่ได้รับแจ้งในภายหลังว่าราชาเซียนออกไปแล้ว
ดังนั้นพวกเขาจึงเดินเตร่ในวังจนหมดเวลา
เขาไม่รู้สึกเสียใจแม้เขาจะไม่ได้ทำอะไรเลย ท่านหญิงเขียวไม่สนใจที่จะบ่มเพาะและเขาก็ไม่ต้องการบังคับนางเช่นกัน เขาสามารถกลับมาฝึกอสูรด้วยตัวเองในภายหลังได้ ตอนนี้เขาเป็นครึ่งเซียนแล้ว การบ่มเพาะจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นสำหรับเขา
…
แสงสว่างวาบ ซูผิงและท่านหญิงเขียวปรากฏตัวขึ้ตอีกครั้งและพบว่าตัวเองกลับมาที่ร้านแล้ว
ซูผิงรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเมื่อเขามองไปที่โจแอนนาและถังยู่หรานที่อยู่บนโซฟา เขายิ้มและเรียกพวกนาง
ทั้งสองคนยุติการบ่มเพาะหลังจากเห็นว่าซูผิงกลับมาแล้ว โจแอนนาหรี่ตาลงทันทีที่นางสบตากับเขา“ร่างกายของนายดูเหมือนจะเปลี่ยนไป”
“ตาเธอนี่ดีจริงๆ” ซูผิงยิ้มและเล่าให้พวกนางฟังว่าเขาได้รับความช่วยเหลือจากชายชราอย่างไร เขาไม่ได้เก็บเป็นความลับ ยกเว้นเรื่องระบบ นอกจากนี้ข้อมูลนี้ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร ซูผิงจะจดจำชายชราที่อยู่ใต้ต้นไม้ได้ไปตลอดเพราะหนี้บุญคุณที่ใหญ่หลวง
อย่างไรก็ตาม มันยังคงทำให้เขางงว่าทำไมชายคนนั้นถึงช่วยเขา
ท่านหญิงเขียวยังคงเสียใจที่เธอต้องออกจากวังและยังเงียบอยู่
ซูผิงมองไปที่ร้านค้าและตรวจสอบความคืบหน้าในการเลื่อนขั้น แต่พบว่ายังต้องใช้เวลาอีกยี่สิบชั่วโมง
เป็นไปได้ที่จะเปลี่ยนพลังดวงดาวเป็นกลิ่นอายเซียน แต่อัตราการแปลงต่ำเกินไป
ซูผิงดูดซับพลังดวงดาวที่กระจายอยู่ภายในร้านของเขาและแปลงมันเข้าไปในวังวน อย่างไรก็ตามกลิ่นอายเซียนที่เขาได้รับนั้นบางมาก
“ทำต่อไป ฉันจะไปอีกรอบ” ซูผิงพูดกับโจแอนนาและท่านหญิงเขียว ผลประโยชน์ของพนักงานหมดลงแล้ว และสนามบ่มเพาะก็อันตรายเกินไปสำหรับพวกเธอ อย่างไรก็ตามเขายังสามารถไปที่นั่นได้
เมื่อเขาบอกพวกเธอแล้ว ซูผิงก็เข้าสู่อาณาจักรแห่งเซียนหลัวฟูอีกครั้ง
แต้มพลังห้าพันแต้มไม่มีอะไรควรค่าแก่การถูกถึงสำหรับซูผิง เนื่องจากเขาเก็บเงินมาเป็นเวลาสามปี
ซูผิงพบว่าตัวเองอยู่กลางป่าเมื่อเขามาถึงอาณาจักรเซียน ล้อมรอบด้วยกลิ่นอายปีศาจรุนแรง คราวนี้เขาอยู่คนเดียวและสามารถต่อสู้ในแบบที่เขาต้องการได้
“ออกมาเถอะ”
ซูผิงเรียกโครงกระดูกน้อยและอสูรตัวอื่นๆ ของเขา จากนั้นไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดตัวตนของเขา เขาปลดปล่อยกลิ่นอายเซียนสีเงินเจิดจ้า
ในไม่ช้าอสูรร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็ไม่เข้ามาโจมตีซูผิง
”ไป!”
ซูผิง มังกรเพลิงนรก และอสูรตัวอื่นๆ โจมตีกลับทันที ผู้ลอบโจมตีเป็นอสูรร้ายระดับดวงดาว แม้ว่ามันจะเติบโตในอาณาจักรแห่งเซียนและแข็งแกร่งพอ ๆ กับอสูรระดับดวงดาวที่หายากในสหพันธ์ แต่มันก็ยังถูกฉีกออกอย่างเร็ว
ซูผิงไม่ได้หยุดอสูรของเขาจากการกลืนกินเนื้อและแกนของมัน
วิวัฒนาการของอสูรร้ายนั้นโหดร้ายกว่ามนุษย์มาก ฉันไม่สามารถสร้างวังวนเปลี่ยนแปลงในอสูรของฉันได้ แต่ฉันน่าจะค่อยๆ เปลี่ยนคุณลักษณะของพวกมันได้ หากฉันปล่อยให้พวกมันกินอสูรร้ายที่นี่ ซูผิงคิด
จากนั้นนำเขาก็โครงกระดูกน้อยและอสูรอื่น ๆ เดินอย่างไม่เกรงกลัวในเขตของอสูรร้ายที่ไม่รู้จักบนเกาะที่ไม่รู้จักแห่งนี้
“เจ้าได้ยินเสียงไหม?”
”โอ้ ใครมาโหวกเวกโวยวายอยู่ในดินแดนต้องห้ามนี้? ไม่กลัวว่าจะปลุกสิ่งนั้นเหรอ?”
“รีบไปกันเถอะ เราพบซอมบี้เซียนทองคำตรงขอบ ว่ากันว่าดินแดนต้องห้ามนี้อากาศเป็นพิษ และมีการฝังสิ่งมีชีวิตโบราณไว้ที่นี่ เสียงหัวเราะที่ดุร้ายนั้นไม่มีทางเป็นของมนุษย์!”
ไกลออกไป—ครอบครัวที่สำรวจดินแดนต้องห้ามเลือกที่จะรีบจากไป ผู้นำคือยอดฝีมือเซียนทองคำซึ่งมีท่าทางไม่ค่อยดี
ขณะอยู่ในดินแดนต้องห้าม ซูผิงนำโครงกระดูกน้อยและคนอื่นๆ ไปยังสถานที่ที่กลิ่นอายปีศาจหนาแน่น
อสูรปีศาจที่พวกเขาพบระหว่างทางแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ส่วนใหญ่เป็นเจ้าดวงดาว
”ฮะ?” พลังอันน่าสะพรึงกลัวระเบิดต่อหน้าซูผิง จู่ๆ สิงโตตัวโตขนหนาก็พุ่งออกมาจากดินสีดำ น่าตกใจที่เห็นว่าแม้ว่ากะโหลกของสิงโตจะแตกไปครึ่งหนึ่ง แต่กลับไม่มีเลือดหรือสมอง!
สิงโตจ้องมาที่ซูผิงด้วยตาเพียงข้างเดียว ซึ่งเหลือเพียงตาขาวเท่านั้น
มันคือเซียนทองคำ? มันดูบาดเจ็บมาก แต่มันมีกลิ่นอายอันเดธด้วย! ซูผิงอ่อนไหวต่อกลิ่นอายของอันเดธมาก เขาตระหนักว่าสิงโตนี่ตายแล้ว!
แต่พลังที่ปล่อยออกมาจากสิงโตบ่งบอกว่ามันยังคงเป็นสิ่งมีชีวิต
เป็นไปได้ไหมที่สิ่งมีชีวิตที่ตายไปแล้วก็สามารถเคลื่อนที่ไปมาได้เช่นเดียวกับในอาณาจักรโกลาหลแห่งอันเดธ? ซูผิงไม่กลัวดวงตาสีขาวของสิงโตเลย เขาค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับกฎพิเศษของสถานที่นี้ ซึ่งทำให้สิ่งมีชีวิตอันเดธเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ
อสูรปีศาจสภาวะเทพดวงดาว … ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย ฉันต้องลองสู้กับสิ่งมีชีวิตสภาวะเทพดวงดาวดู
ทุกคนจะต้องหวาดกลัวหากพวกเขารู้สิ่งที่อยู่ในใจของซูผิง สงสัยว่าทำไมนักรบระดับดวงดาวจึงกล้าที่จะต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตสภาวะเทพดวงดาว
เขาไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อนเพราะเขาจะถูกฆ่าตายทันทีโดยไม่มีโอกาสฟื้น อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาแตกต่างออกไป เจ้าดวงดาวปกติจะถูกเขาบดขยี้ เขาไม่สามารถวัดขีดจำกัดความแข็งแกร่งของเขาได้หากไม่มีคู่ต่อสู้ที่คู่ควร
“แสดงความแข็งแกร่งของสภาวะเทพดวงดาว ให้ข้าเห็น”
ซูผิงเรียกโครงกระดูกน้อยและอสูรตัวอื่นๆ มาอยู่ใกล้ๆ ทันที พวกมันทั้งหมดตรวจพบสิงโตตัวนั้นและถือว่าเป็นศัตรูที่น่าเกรงขาม อย่างไรก็ตามไม่มีตัวใดสะดุ้ง พวกมันเพียงแค่ยืนอยู่ข้างหน้าซูผิงและแยกเขี้ยวกางกรงเล็บ
ซูผิงเปิดใช้งานการผสานคู่ แล้วปลดปล่อยโลกใบเล็กของเขา
พลังแห่งศรัทธา กลิ่นอายเซียน พลังเทพ!
ซูผิงปลดปล่อยพลังทั้งหมดที่เขามีอยู่โดยไม่สนใจผลที่ตามมาหรือค่าใช้จ่าย!
สิงโตดูเหมือนจะถูกยั่วยุเมื่อกลิ่นอายของเขาพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุด มันคำรามและพุ่งเข้าใส่ซูผิง เหมือนว่ามันยังไม่ได้พุ่งออกมา เวลาและมิติโดยรอบถูกฉีกขาดออกจากกัน มันสว่างวาบและปรากฏขึ้นอีกครั้งในทันที ปกคลุมไปด้วยพลังประหลาด
โลกใบเล็กของซูผิงที่สร้างขึ้นจากกฎหลายข้อ—เริ่มแตกสลายเมื่อต้องเผชิญกับพลังดังกล่าว
ในที่สุดเหลือเพียงกฎแห่งเวลา การทำลาย และชีวิตเท่านั้น กฎแห่งความโกลาหลซึ่งยังไม่ได้รับการควบคุมอย่างเต็มที่ก็เกือบจะแตกสลายเช่นกัน
มันคือพลังแบบไหนกันนะ? ซูผิงตกใจกับการโจมตีครั้งนี้
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยมีประสบการณ์ถูกสภาวะเทพดวงดาวฆ่ามาก่อน สิ่งมีชีวิตระดับเทพอมตะขึ้นไปก็เคยฆ่าเขามาแล้ว
อย่างไรก็ตาม พวกเขาฆ่าเขาด้วยความเร็วที่รวดเร็วจนเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาตายอย่างไร
ปัจจุบันเขาสัมผัสได้ถึงพลังของสิงโต ซึ่งไม่ใช่พลังของกฎ ศรัทธา หรือโลก แต่เป็นอะไรที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
เหตุใดกฎสูงสุดจึงไม่เสียหาย เป็นเพราะสิงโตยังใช้กฎหรือวิถีบางอย่างอยู่หรือเปล่า?
อาจารย์ของฉันบอกว่าฉันต้องสร้างวิถีของตัวเองเพื่อที่จะไปถึงสภาวะเทพดวงดาว นั่นคือเหตุผลที่วิธีการที่จะเป็นสภาวะเทพดวงดาวไม่สามารถสอนได้ พลังพิเศษนี้เป็นวิถีที่สิงโตที่ตายแล้วสร้างขึ้นมาหรอ?
วิถีของมันทำลายกฎทั้งหมด แต่ไม่สามารถทำลายกฎสูงสุดได้อย่างสมบูรณ์ … ความคิดนับไม่ถ้วนแวบเข้ามาในหัวของซูผิง ขณะที่โลกใบเล็กของเขาพังทลาย ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจ ตรัสรู้ถึงสภาวะเทพดวงดาว
น่าเสียดายที่ช่วงเวลาแห่งการตรัสรู้นั้นสั้นเกินไป วินาทีถัดมา เขาถูกกดดันอย่างหนักจากกลิ่นอายอันเดธ ทำให้เขาไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น
ชักดาบ!
ซูผิงไม่นิ่งเฉยรอความตาย เขาคำรามและชักดาบเมฆเลือดออกมา ซึ่งมีพลังในการสังหารสภาวะเทพดวงดาว แม้ว่าเขาจะอ่อนแอเกินกว่าจะใช้งานได้เต็มที่ ถึงกระนั้นซูผิงยังใช้พลังเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ด้วยเคล็ดวิชาที่เขาคิดค้นขึ้นในแดนเทพอาเคี่ยน
ปัง!
รัศมีของดาบพุ่งออกไปเปล่งประกายยิ่งกว่าแสงแดด
โลกสูญเสียความงดงามไปในทันที รัศมีดาบนั้นบรรจุวิญญาณของซูผิงรวมถึงพลังเทพ กลิ่นอายเซียน และพลังแห่งศรัทธาทั้งหมดของเขา ซึ่งผสมผสานกันอย่างลงตัว
เกิดการระเบิดขึ้น จากนั้นเวลาและมิติก็พังทลายลง พลังงานและกฎทั้งหมดที่มีอยู่เต็มโลกถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ในขณะนี้ มีเพียงรัศมีดาบเรืองแสงเท่านั้นที่มองเห็นได้ กำลังเคลื่อนเข้าหาปากสิงโต
อย่างไรก็ตาม จู่ๆ ก็มีเสียงคำรามอึกทึกดังขึ้น ต่อมารัศมีดาบที่ดูเหมือนจะผ่านพ้นไม่ได้ก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับแก้ว รัศมีดาบที่หักทิ้งรอยตื้น ๆ ไว้บนใบหน้าของสิงโตอันเดธ หลังจากนั้นซูผิงก็จมหายไปในปากขนาดใหญ่
ปัง!
มีกลิ่นเลือดฉุนออกมาจากปากของสิงโต แต่ซูผิงคืนชีพถัดจากนั้นเพียงหนึ่งวินาทีต่อมา
ดวงตาของเขาเป็นประกาย เขาไม่กลัวเลย ค่อนข้างจะตื่นเต้นด้วยซ้ำ แม้ว่าสิงโตจะฆ่าเขาอย่างง่ายดาย แต่เขามองมันเหมือนนักล่าที่กำลังตรวจสอบเหยื่อ
ไม่พอ ฉันสามารถสร้างความเสียหายได้มากกว่านี้ถ้าฉันแข็งแกร่งขึ้นและรัศมีดาบของฉันแข็งแกร่งกว่านี้! ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย
แม้ว่าเขาจะล้มเหลว แต่รัศมีดาบของเขาทิ้งรอยตื้น ๆ ไว้บนใบหน้าของสิงโต
ซูผิงเชื่อว่ารอยแผลจะบาดลึกเข้าไปอีก สร้างความเสียหายได้จริง ๆ หากรัศมีดาบของเขาแข็งแกร่งกว่านี้!
ความสามารถของร่างกายฉันถึงขีดจำกัดแล้ว เว้นแต่ว่าฉันจะรวมโลกใบที่สองและรวมพลังของโลกใบเล็กทั้งสองไว้บนดาบของฉัน ถ้าทำได้มันจะแข็งแกร่งขึ้นสิบเท่า!
อย่างไรก็ตาม โลกใบเล็กใบแรกของฉันยังไม่สมบูรณ์ กฎแห่งความโกลาหลที่ฉันได้รับจากมังกรญาณโกลาหลนั้นอ่อนแอเกินไป…
ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย เขาต้องควบคุมกฎสูงสุดทั้งสี่ข้อเพื่อทำให้โลกใบเล็กแรกสมบูรณ์ ในขณะที่กฎแห่งความโกลาหลเป็นจุดอ่อนเพียงข้อเดียวของเขาในบรรดากฎทั้งสี่ เขายังไม่เข้าใจมันดี..
ซูผิงเดินทางในหลัวฟูไปกับท่านหญิงเขียว
พวกเขาไม่มีจุดหมายที่ชัดเจนในตอนแรก แต่แล้วท่านหญิงเขียวก็นึกถึงเกาะของราชาเซียนไวไลท์ และถามจากเซียนที่นางพบว่ามันยังคงมีอยู่
นางไปที่เกาะทันทีโดยมีซูผิงตามมาด้วย
“ทุกอย่างดูเหมือนเดิมหมด”
ท่านหญิงเขียวมาถึงเกาะหลิงหลงซึ่งเป็นสถานที่ที่ราชาเซียนไวไลท์เป็นเจ้าของ นางคุ้นเคยกับสถานที่นี้มาก แม้ว่ามันจะกว้างใหญ่ไพศาล แต่นางก็จำได้หมด
ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาร้อนผ่าว นางตกใจมากขึ้นเมื่อนางเข้าไปข้างใน เนื่องจากทุกอย่างดูเหมือนเดิม จักรพรรดิเซียนฟื้นฟูที่นี่หรอ? เขาต้องฟื้นฟูเกาะเพื่อเป็นเกียรติแก่เจ้านายของข้า… ท่านหญิงเขียวคิด
พวกเขาพบอสูรดุร้ายมากมายระหว่างทาง บางตัวเป็นเจ้าดวงดาว และบางตัวอยู่ในสภาวะเทพดวงดาว ซูผิงได้เปลี่ยนพลังดวงดาวทั้งหมดของเขาให้เป็นกลิ่นอายเซียนในขณะที่พวกเขาเดินทาง ในร่างกายของเขาตอนนี้มีเพียงกลิ่นอายเซียนและพลังเทพเท่านั้นที่ยังคงอยู่
ซูผิงยังไม่ได้เชี่ยวชาญการเปลี่ยนแปลงพลังเทพ อย่างไรก็ตาม วังวนทั้งสองในร่างกายของเขาได้เปลี่ยนร่างของเขาให้เป็นเซียนแล้ว มวลของมันหนาแน่นกว่าเมื่อก่อนถึงแปดเท่า!
ซูผิงสามารถดูดซับกลิ่นอายเซียนโดยรอบเพื่อบ่มเพาะได้โดยตรง โดยปกติการบ่มเพาะพลังงานจะต้องเปลี่ยนเคล็ดบ่มเพาะ อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือแผนภูมิดวงดาวโกลาหลของเขาสามารถดูดซับกลิ่นอายเซียนได้โดยตรง ทำให้การบ่มเพาะของเขาเร็วขึ้น
ซูผิงค่อยๆ เชี่ยวชาญทักษะเซียนที่เขาได้รับมาจากวังวน ขณะต่อสู้กับอสูรร้าย
มหาสมุทรดวงดาวของฉันได้กลายเป็นมหาสมุทรเซียน ความครอบคลุมของพวกมันเท่าเดิม แต่มีพลังงานมากกว่าเดิมถึงแปดเท่า…
วังวนทั้งสองทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพแก่ซูผิง การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวมีความสำคัญพอ ๆ กับที่การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นระหว่างสภาวะชะตากรรมและระดับดวงดาว
ซูผิงสามารถฉีกอสูรเจ้าดวงดาวธรรมดาได้ด้วยความแข็งแกร่งทางกายภาพและโลกใบเล็กของเขา
การฆ่าพวกมันจะเร็วยิ่งกว่า ถ้าเขาใช้ทักษะเซียน
ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของฉัน หากฉันต้องท้าทายอันดับราชาเทพอีกครั้ง ผู้เพาะของเขาเร็วขึ้น
ซูผิงค่อยๆ เชี่ยวชาญทักษะเซียนที่เขาได้รับมาจากวังวน ขณะต่อสู้กับอสูรร้าย
มหาสมุทรดวงดาวของฉันได้กลายเป็นมหาสมุทรเซียน ความครอบคลุมของพวกมันเท่าเดิม แต่มีพลังงานมากกว่าเดิมถึงแปดเท่า…
วังวนทั้งสองทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพแก่ซูผิง การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวมีความสำคัญพอ ๆ กับที่การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นระหว่างสภาวะชะตากรรมและระดับดวงดาว
ซูผิงสามารถฉีกอสูรเจ้าดวงดาวธรรมดาได้ด้วยความแข็งแกร่งทางกายภาพและโลกใบเล็กของเขา
การฆ่าพวกมันจะเร็วยิ่งกว่า ถ้าเขาใช้ทักษะเซียน
ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของฉัน หากฉันต้องท้าทายอันดับราชาเทพอีกครั้ง ผู้หญิงที่อยู่ในอันดับที่สิบคงจะไม่สามารถทนต่อการโจมตีของฉันได้แม้แต่ครั้งเดียว การต่อสู้อย่างต่อเนื่องจะช่วยให้ซูผิงเข้าใจความแข็งแกร่งของเขามากขึ้น ตามความเป็นจริงเขากำลังก้าวเข้าสู่ระดับดวงดาวขั้นสูง เขาสามารถบุกไปสภาวะเจ้าดวงดาวได้ตลอดเวลา
อย่างไรก็ตามเขาคิดว่ายังมีช่องว่างให้พัฒนา ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะเลื่อนการพัฒนาออกไปก่อน
สองวันหลังจากที่พวกเขาออกจากหลัวฟู ท่านหญิงเขียวและซูผิงได้เดินทางมาจนถึงดินแดนชั้นในของเกาะ ที่ซึ่งเมืองต่างๆ ได้รับการสถาปนาขึ้นและเหล่าเซียนต่างพากันโบยบินอยู่
“เมืองเจ็ดตะวัน เมืองแห่งขุนเขา…”
ท่านหญิงเขียวตื่นเต้นมากที่ได้เห็นเมือง พวกมันยังเหมือนเดิม ตำแหน่งและขนาดของพวกมันไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยโดยสิ้นเชิง
วันสุดท้ายที่จะได้อยู่ที่นี่ ท่านหญิงเขียวและซูผิงมาถึงวังของราชาเซียนไวไลท์
สถานที่นี้ตั้งตระหง่านสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมผู้คุ้มกันมากมายที่ปกป้องสถานที่นี้ ท่านหญิงเขียวอดไม่ได้ที่จะเข้าไป
น่าแปลกที่เจ้าหน้าที่ในวังแปลกใจที่เห็นท่านหญิงเขียว แต่ก็ไม่มีใครห้ามนาง พวกเขาอนุญาตให้นางและซูผิงเข้าไป
ท่านหญิงเขียวเข้าไปอยู่ในวังที่คุ้นเคย ขณะที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเหนือจริง ทุกอย่างเกือบจะเหมือนกับที่นางจำได้ นางยังสงสัยว่านางอยู่ในความฝันหรือเปล่า และในที่สุดฝันร้ายอันน่าสะพรึงกลัวก็มาถึงจุดจบ
“บางทีเจ้านายของข้าอาจยังมีชีวิตอยู่?”
ความคิดนี้เกิดขึ้นกับนาง จิตใจของนางอยู่ในความสับสนวุ่นวาย แม้ว่านางจะเป็นยอดฝีมือสภาวะเทพดวงดาว
ซูผิงก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาเดินไปในวังพร้อมกับท่านหญิงเขียว โดยหวังว่าจะได้พบกับราชาเซียน แต่ได้รับแจ้งในภายหลังว่าราชาเซียนออกไปแล้ว
ดังนั้นพวกเขาจึงเดินเตร่ในวังจนหมดเวลา
เขาไม่รู้สึกเสียใจแม้เขาจะไม่ได้ทำอะไรเลย ท่านหญิงเขียวไม่สนใจที่จะบ่มเพาะและเขาก็ไม่ต้องการบังคับนางเช่นกัน เขาสามารถกลับมาฝึกอสูรด้วยตัวเองในภายหลังได้ ตอนนี้เขาเป็นครึ่งเซียนแล้ว การบ่มเพาะจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นสำหรับเขา
…
แสงสว่างวาบ ซูผิงและท่านหญิงเขียวปรากฏตัวขึ้ตอีกครั้งและพบว่าตัวเองกลับมาที่ร้านแล้ว
ซูผิงรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเมื่อเขามองไปที่โจแอนนาและถังยู่หรานที่อยู่บนโซฟา เขายิ้มและเรียกพวกนาง
ทั้งสองคนยุติการบ่มเพาะหลังจากเห็นว่าซูผิงกลับมาแล้ว โจแอนนาหรี่ตาลงทันทีที่นางสบตากับเขา“ร่างกายของนายดูเหมือนจะเปลี่ยนไป”
“ตาเธอนี่ดีจริงๆ” ซูผิงยิ้มและเล่าให้พวกนางฟังว่าเขาได้รับความช่วยเหลือจากชายชราอย่างไร เขาไม่ได้เก็บเป็นความลับ ยกเว้นเรื่องระบบ นอกจากนี้ข้อมูลนี้ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร ซูผิงจะจดจำชายชราที่อยู่ใต้ต้นไม้ได้ไปตลอดเพราะหนี้บุญคุณที่ใหญ่หลวง
อย่างไรก็ตาม มันยังคงทำให้เขางงว่าทำไมชายคนนั้นถึงช่วยเขา
ท่านหญิงเขียวยังคงเสียใจที่เธอต้องออกจากวังและยังเงียบอยู่
ซูผิงมองไปที่ร้านค้าและตรวจสอบความคืบหน้าในการเลื่อนขั้น แต่พบว่ายังต้องใช้เวลาอีกยี่สิบชั่วโมง
เป็นไปได้ที่จะเปลี่ยนพลังดวงดาวเป็นกลิ่นอายเซียน แต่อัตราการแปลงต่ำเกินไป
ซูผิงดูดซับพลังดวงดาวที่กระจายอยู่ภายในร้านของเขาและแปลงมันเข้าไปในวังวน อย่างไรก็ตามกลิ่นอายเซียนที่เขาได้รับนั้นบางมาก
“ทำต่อไป ฉันจะไปอีกรอบ” ซูผิงพูดกับโจแอนนาและท่านหญิงเขียว ผลประโยชน์ของพนักงานหมดลงแล้ว และสนามบ่มเพาะก็อันตรายเกินไปสำหรับพวกเธอ อย่างไรก็ตามเขายังสามารถไปที่นั่นได้
เมื่อเขาบอกพวกเธอแล้ว ซูผิงก็เข้าสู่อาณาจักรแห่งเซียนหลัวฟูอีกครั้ง
แต้มพลังห้าพันแต้มไม่มีอะไรควรค่าแก่การถูกถึงสำหรับซูผิง เนื่องจากเขาเก็บเงินมาเป็นเวลาสามปี
ซูผิงพบว่าตัวเองอยู่กลางป่าเมื่อเขามาถึงอาณาจักรเซียน ล้อมรอบด้วยกลิ่นอายปีศาจรุนแรง คราวนี้เขาอยู่คนเดียวและสามารถต่อสู้ในแบบที่เขาต้องการได้
“ออกมาเถอะ”
ซูผิงเรียกโครงกระดูกน้อยและอสูรตัวอื่นๆ ของเขา จากนั้นไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดตัวตนของเขา เขาปลดปล่อยกลิ่นอายเซียนสีเงินเจิดจ้า
ในไม่ช้าอสูรร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็ไม่เข้ามาโจมตีซูผิง
”ไป!”
ซูผิง มังกรเพลิงนรก และอสูรตัวอื่นๆ โจมตีกลับทันที ผู้ลอบโจมตีเป็นอสูรร้ายระดับดวงดาว แม้ว่ามันจะเติบโตในอาณาจักรแห่งเซียนและแข็งแกร่งพอ ๆ กับอสูรระดับดวงดาวที่หายากในสหพันธ์ แต่มันก็ยังถูกฉีกออกอย่างเร็ว
ซูผิงไม่ได้หยุดอสูรของเขาจากการกลืนกินเนื้อและแกนของมัน
วิวัฒนาการของอสูรร้ายนั้นโหดร้ายกว่ามนุษย์มาก ฉันไม่สามารถสร้างวังวนเปลี่ยนแปลงในอสูรของฉันได้ แต่ฉันน่าจะค่อยๆ เปลี่ยนคุณลักษณะของพวกมันได้ หากฉันปล่อยให้พวกมันกินอสูรร้ายที่นี่ ซูผิงคิด
จากนั้นนำเขาก็โครงกระดูกน้อยและอสูรอื่น ๆ เดินอย่างไม่เกรงกลัวในเขตของอสูรร้ายที่ไม่รู้จักบนเกาะที่ไม่รู้จักแห่งนี้
“เจ้าได้ยินเสียงไหม?”
”โอ้ ใครมาโหวกเวกโวยวายอยู่ในดินแดนต้องห้ามนี้? ไม่กลัวว่าจะปลุกสิ่งนั้นเหรอ?”
“รีบไปกันเถอะ เราพบซอมบี้เซียนทองคำตรงขอบ ว่ากันว่าดินแดนต้องห้ามนี้อากาศเป็นพิษ และมีการฝังสิ่งมีชีวิตโบราณไว้ที่นี่ เสียงหัวเราะที่ดุร้ายนั้นไม่มีทางเป็นของมนุษย์!”
ไกลออกไป—ครอบครัวที่สำรวจดินแดนต้องห้ามเลือกที่จะรีบจากไป ผู้นำคือยอดฝีมือเซียนทองคำซึ่งมีท่าทางไม่ค่อยดี
ขณะอยู่ในดินแดนต้องห้าม ซูผิงนำโครงกระดูกน้อยและคนอื่นๆ ไปยังสถานที่ที่กลิ่นอายปีศาจหนาแน่น
อสูรปีศาจที่พวกเขาพบระหว่างทางแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ส่วนใหญ่เป็นเจ้าดวงดาว
”ฮะ?” พลังอันน่าสะพรึงกลัวระเบิดต่อหน้าซูผิง จู่ๆ สิงโตตัวโตขนหนาก็พุ่งออกมาจากดินสีดำ น่าตกใจที่เห็นว่าแม้ว่ากะโหลกของสิงโตจะแตกไปครึ่งหนึ่ง แต่กลับไม่มีเลือดหรือสมอง!
สิงโตจ้องมาที่ซูผิงด้วยตาเพียงข้างเดียว ซึ่งเหลือเพียงตาขาวเท่านั้น
มันคือเซียนทองคำ? มันดูบาดเจ็บมาก แต่มันมีกลิ่นอายอันเดธด้วย! ซูผิงอ่อนไหวต่อกลิ่นอายของอันเดธมาก เขาตระหนักว่าสิงโตนี่ตายแล้ว!
แต่พลังที่ปล่อยออกมาจากสิงโตบ่งบอกว่ามันยังคงเป็นสิ่งมีชีวิต
เป็นไปได้ไหมที่สิ่งมีชีวิตที่ตายไปแล้วก็สามารถเคลื่อนที่ไปมาได้เช่นเดียวกับในอาณาจักรโกลาหลแห่งอันเดธ? ซูผิงไม่กลัวดวงตาสีขาวของสิงโตเลย เขาค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับกฎพิเศษของสถานที่นี้ ซึ่งทำให้สิ่งมีชีวิตอันเดธเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ
อสูรปีศาจสภาวะเทพดวงดาว … ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย ฉันต้องลองสู้กับสิ่งมีชีวิตสภาวะเทพดวงดาวดู
ทุกคนจะต้องหวาดกลัวหากพวกเขารู้สิ่งที่อยู่ในใจของซูผิง สงสัยว่าทำไมนักรบระดับดวงดาวจึงกล้าที่จะต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตสภาวะเทพดวงดาว
เขาไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อนเพราะเขาจะถูกฆ่าตายทันทีโดยไม่มีโอกาสฟื้น อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาแตกต่างออกไป เจ้าดวงดาวปกติจะถูกเขาบดขยี้ เขาไม่สามารถวัดขีดจำกัดความแข็งแกร่งของเขาได้หากไม่มีคู่ต่อสู้ที่คู่ควร
“แสดงความแข็งแกร่งของสภาวะเทพดวงดาว ให้ข้าเห็น”
ซูผิงเรียกโครงกระดูกน้อยและอสูรตัวอื่นๆ มาอยู่ใกล้ๆ ทันที พวกมันทั้งหมดตรวจพบสิงโตตัวนั้นและถือว่าเป็นศัตรูที่น่าเกรงขาม อย่างไรก็ตามไม่มีตัวใดสะดุ้ง พวกมันเพียงแค่ยืนอยู่ข้างหน้าซูผิงและแยกเขี้ยวกางกรงเล็บ
ซูผิงเปิดใช้งานการผสานคู่ แล้วปลดปล่อยโลกใบเล็กของเขา
พลังแห่งศรัทธา กลิ่นอายเซียน พลังเทพ!
ซูผิงปลดปล่อยพลังทั้งหมดที่เขามีอยู่โดยไม่สนใจผลที่ตามมาหรือค่าใช้จ่าย!
สิงโตดูเหมือนจะถูกยั่วยุเมื่อกลิ่นอายของเขาพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุด มันคำรามและพุ่งเข้าใส่ซูผิง เหมือนว่ามันยังไม่ได้พุ่งออกมา เวลาและมิติโดยรอบถูกฉีกขาดออกจากกัน มันสว่างวาบและปรากฏขึ้นอีกครั้งในทันที ปกคลุมไปด้วยพลังประหลาด
โลกใบเล็กของซูผิงที่สร้างขึ้นจากกฎหลายข้อ—เริ่มแตกสลายเมื่อต้องเผชิญกับพลังดังกล่าว
ในที่สุดเหลือเพียงกฎแห่งเวลา การทำลาย และชีวิตเท่านั้น กฎแห่งความโกลาหลซึ่งยังไม่ได้รับการควบคุมอย่างเต็มที่ก็เกือบจะแตกสลายเช่นกัน
มันคือพลังแบบไหนกันนะ? ซูผิงตกใจกับการโจมตีครั้งนี้
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยมีประสบการณ์ถูกสภาวะเทพดวงดาวฆ่ามาก่อน สิ่งมีชีวิตระดับเทพอมตะขึ้นไปก็เคยฆ่าเขามาแล้ว
อย่างไรก็ตาม พวกเขาฆ่าเขาด้วยความเร็วที่รวดเร็วจนเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาตายอย่างไร
ปัจจุบันเขาสัมผัสได้ถึงพลังของสิงโต ซึ่งไม่ใช่พลังของกฎ ศรัทธา หรือโลก แต่เป็นอะไรที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
เหตุใดกฎสูงสุดจึงไม่เสียหาย เป็นเพราะสิงโตยังใช้กฎหรือวิถีบางอย่างอยู่หรือเปล่า?
อาจารย์ของฉันบอกว่าฉันต้องสร้างวิถีของตัวเองเพื่อที่จะไปถึงสภาวะเทพดวงดาว นั่นคือเหตุผลที่วิธีการที่จะเป็นสภาวะเทพดวงดาวไม่สามารถสอนได้ พลังพิเศษนี้เป็นวิถีที่สิงโตที่ตายแล้วสร้างขึ้นมาหรอ?
วิถีของมันทำลายกฎทั้งหมด แต่ไม่สามารถทำลายกฎสูงสุดได้อย่างสมบูรณ์ … ความคิดนับไม่ถ้วนแวบเข้ามาในหัวของซูผิง ขณะที่โลกใบเล็กของเขาพังทลาย ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจ ตรัสรู้ถึงสภาวะเทพดวงดาว
น่าเสียดายที่ช่วงเวลาแห่งการตรัสรู้นั้นสั้นเกินไป วินาทีถัดมา เขาถูกกดดันอย่างหนักจากกลิ่นอายอันเดธ ทำให้เขาไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น
ชักดาบ!
ซูผิงไม่นิ่งเฉยรอความตาย เขาคำรามและชักดาบเมฆเลือดออกมา ซึ่งมีพลังในการสังหารสภาวะเทพดวงดาว แม้ว่าเขาจะอ่อนแอเกินกว่าจะใช้งานได้เต็มที่ ถึงกระนั้นซูผิงยังใช้พลังเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ด้วยเคล็ดวิชาที่เขาคิดค้นขึ้นในแดนเทพอาเคี่ยน
ปัง!
รัศมีของดาบพุ่งออกไปเปล่งประกายยิ่งกว่าแสงแดด
โลกสูญเสียความงดงามไปในทันที รัศมีดาบนั้นบรรจุวิญญาณของซูผิงรวมถึงพลังเทพ กลิ่นอายเซียน และพลังแห่งศรัทธาทั้งหมดของเขา ซึ่งผสมผสานกันอย่างลงตัว
เกิดการระเบิดขึ้น จากนั้นเวลาและมิติก็พังทลายลง พลังงานและกฎทั้งหมดที่มีอยู่เต็มโลกถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ในขณะนี้ มีเพียงรัศมีดาบเรืองแสงเท่านั้นที่มองเห็นได้ กำลังเคลื่อนเข้าหาปากสิงโต
อย่างไรก็ตาม จู่ๆ ก็มีเสียงคำรามอึกทึกดังขึ้น ต่อมารัศมีดาบที่ดูเหมือนจะผ่านพ้นไม่ได้ก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับแก้ว รัศมีดาบที่หักทิ้งรอยตื้น ๆ ไว้บนใบหน้าของสิงโตอันเดธ หลังจากนั้นซูผิงก็จมหายไปในปากขนาดใหญ่
ปัง!
มีกลิ่นเลือดฉุนออกมาจากปากของสิงโต แต่ซูผิงคืนชีพถัดจากนั้นเพียงหนึ่งวินาทีต่อมา
ดวงตาของเขาเป็นประกาย เขาไม่กลัวเลย ค่อนข้างจะตื่นเต้นด้วยซ้ำ แม้ว่าสิงโตจะฆ่าเขาอย่างง่ายดาย แต่เขามองมันเหมือนนักล่าที่กำลังตรวจสอบเหยื่อ
ไม่พอ ฉันสามารถสร้างความเสียหายได้มากกว่านี้ถ้าฉันแข็งแกร่งขึ้นและรัศมีดาบของฉันแข็งแกร่งกว่านี้! ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย
แม้ว่าเขาจะล้มเหลว แต่รัศมีดาบของเขาทิ้งรอยตื้น ๆ ไว้บนใบหน้าของสิงโต
ซูผิงเชื่อว่ารอยแผลจะบาดลึกเข้าไปอีก สร้างความเสียหายได้จริง ๆ หากรัศมีดาบของเขาแข็งแกร่งกว่านี้!
ความสามารถของร่างกายฉันถึงขีดจำกัดแล้ว เว้นแต่ว่าฉันจะรวมโลกใบที่สองและรวมพลังของโลกใบเล็กทั้งสองไว้บนดาบของฉัน ถ้าทำได้มันจะแข็งแกร่งขึ้นสิบเท่า!
อย่างไรก็ตาม โลกใบเล็กใบแรกของฉันยังไม่สมบูรณ์ กฎแห่งความโกลาหลที่ฉันได้รับจากมังกรญาณโกลาหลนั้นอ่อนแอเกินไป…
ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย เขาต้องควบคุมกฎสูงสุดทั้งสี่ข้อเพื่อทำให้โลกใบเล็กแรกสมบูรณ์ ในขณะที่กฎแห่งความโกลาหลเป็นจุดอ่อนเพียงข้อเดียวของเขาในบรรดากฎทั้งสี่ เขายังไม่เข้าใจมันดี..
