โจแอนนาโบกมือให้ซูผิงขณะที่เขาพึมพำกับตัวเอง
หมอกห้อมล้อมเขาและกำลังจะกลบโจแอนนาอีกครั้ง ใบหน้าของเธอค่อนข้างพร่ามัวในหมอก แต่ดวงตาของเธอเจิดจ้าเป็นพิเศษ
ซูผิงตกตะลึงครู่หนึ่งเมื่อมองตาเธอ
เขารู้สึกว่าเขาเคยเห็นฉากที่คล้ายกันนี้มาก่อน
มันอยู่ในร้านของเขา?
ซูผิงนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้และมองออกไป นั่นเป็นเพียงภาพมายา เขาจะจมดิ่งลงไปอีกถ้าเขาเริ่มเชื่อพวกมัน แทนที่จะก้าวไปข้างหน้า เขาจึงเคลื่อนไปในทิศทางตรงกันข้าม
โจแอนนายืนเงียบๆ มองเขาจากไป
ในไม่ช้าโจแอนนาก็จมอยู่ในหมอกหนาทึบ ซูผิงยังคงก้าวไปข้างหน้า กระจายสัมผัสของเขาออกไป ปัจจุบันเขาสัมผัสได้ถึงทุกสิ่งภายในรัศมีสิบเมตร ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณที่เขาดูดซับวิญญาณนกฮูก สามเมตรคือการรับรู้สูงสุดของเขาก่อนหน้านี้
วู! วู!
ทันใดนั้นซูผิงก็ได้ยินเสียงลมดังอยู่เหนือเขา เขาแหงนหน้าขึ้นมอง มีเพียงเส้นผมที่ปลิวไปมา ดูเหมือนว่าเสียงจะเกิดจากเส้นผม
มันเป็นวิญญาณ? หรือภาพมายา?
ซูผิงหรี่ตาและสังเกต หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ควบแน่นหินด้วยความคิดแล้วขว้างมันไป
ก้อนหินผ่านผมไปอย่างไม่มีอุปสรรค ซูผิงรู้สึกโล่งใจ จากนั้นเขาก็เห็นว่าผมสีดำดูเหมือนจะสังเกตเห็นเขา จากนั้นมันก็หักเลี้ยวมาทางเขา
ซูผิงคิดว่ามันเป็นภาพมายา อย่างไรก็ตามเขารู้สึกหนาวสั่นเมื่อผมสีดำเข้ามาใกล้ รูม่านตาของเขาหดลงจนเล็กเท่าเข็มขณะที่เขาฟันดาบออกไป
เสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชดังขึ้น ผมสีดำถูกตัดออกจากกัน เผยให้เห็นเนื้อและเลือดที่บิดตัวไปมาอยู่ข้างใน ในขณะเดียวกันซูผิงก็เห็นบาดแผลที่ซึ่งผมสีดำเคยโดนมาก่อน หินของเขากระแทกวิญญาณจริงๆ แต่มันหลอกให้เขาคิดว่าหินนั้นผ่านมันไป
“คาดเดาอะไรไม่ได้จริงๆ” ซูผิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาไม่ได้รู้สึกแปลกใหม่กับความรู้สึกแบบนี้ เขาได้เจอกับสัตว์ประหลาดมากมายในสนามบ่มเพาะที่แสนอันตราย
ต้องขอบคุณความระมัดระวังที่พัฒนาขึ้นในสภาพแวดล้อมเหล่านั้นที่ทำให้ซูผิงสามารถเอาตัวรอดได้จนถึงตอนนี้
ซูผิงโจมตีอย่างรวดเร็วและสับวิญญาณออกเป็นชิ้น ๆ จากนั้นเขาก็ดึงร่างของวิญญาณมาและดูดซับมัน
ซากของวิญญาณกลายเป็นพลังงานหมอกที่ไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าซูผิงก็รู้สึกว่าสัมผัสของเขาสามารถขยายได้อีกได้
วิญญาณนี้ไม่น่ากลัวเท่านกฮูก แต่ก็ดีพอๆ กัน ซูผิงเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังมากขึ้น เขารู้ว่าผู้ดูแลถานอยู่เคียงข้างเขาและจะให้ความช่วยเหลือหากเขาตกอยู่ในอันตราย แต่เขาชอบที่จะอยู่รอดด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งพาคนอื่นมากกว่า
เขาพุ่งไปข้างหน้าท่ามกลางหมอกหนา จากนั้นก็ได้ยินเสียงเพลงที่เย้ายวนอยู่เป็นระยะๆ ในที่สุดเขาก็ไม่เห็นอะไรเลยเมื่อเขาพยายามติดตามหาแหล่งที่มาของเสียงเหล่านั้น
บางครั้งเขาจะรู้สึกว่ามีบางอย่างกระทบแขนของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นอะไรผ่านไปก็ตาม เขาจะตรวจสอบร่างกายของเขาและพบว่ามันเป็นเพียงภาพมายา
ทุกอย่างสมจริงดังนั้น เป็นการยากที่จะบอกว่าเป็นวิญญาณหรือภาพมายา ทางออกเดียวคือคิดว่าภาพมายาทั้งหมดเป็นวิญญาณ เป็นวิธีที่เหนื่อย แต่ก็ปลอดภัยที่สุดเช่นกัน
เขาเดินไปซักพักก็มีสาวสวยปรากฏตัวในหมอกหนาอีกครั้ง เธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโจแอนนาซึ่งเขาเคยเห็นมาก่อน
เธอยืนอยู่ในหมอก ใบหน้าของเธอค่อนข้างพร่ามัว แต่ดวงตาของเธอสดใสและชัดเจน เธอจ้องมองมาและโบกมือให้เขา
ภาพมายานี้เหมือนจริงมาก
ซูผิงส่ายหัว เขารู้ว่าโจแอนนาออกจากร้านไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะปรากฏตัวในสถานที่นี้
เขาคงจะสับสนอยู่ครู่หนึ่งถ้าได้เห็นพ่อแม่ของเขาหรือน้องสาวซุกซนของเขาเดินไปมา อย่างไรก็ตามโจแอนนา ถังยู่หรานและเพื่อนคนอื่น ๆ ของเขาถูกขังอยู่ในร้าน พวกเธอไม่สามารถออกมาได้
ซูผิงหันหลังและจากไปโดยไม่สนใจเธอ
ภาพมายาโบกมือให้เขาทุกครั้งราวกับว่าเธอต้องการให้เขาตามเธอไปที่ไหนสักแห่ง ไม่ว่าเหตุผลที่ภาพมายาของโจแอนนาอยู่ที่นี่คืออะไร แต่เป็นการดีกว่าถ้าจะหลีกหนีจากมัน
คราวนี้ซูผิงไม่ได้ไปในทิศทางตรงกันข้าม เขาเลี้ยวซ้าย
เขาวิ่งเข้าไปหาวิญญาณสองสามดวงระหว่างทางและฆ่าพวกมัน เพิ่มระยะการรับรู้ของเขาเป็นสิบหกเมตร
จากนั้นเขาก็เห็นเงาขนาดมหึมาปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา เมื่อหมอกจางหายไปในที่สุด เขาก็เห็นว่ามันเป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ฐานของมัน
”ฮะ?”
ซูผิงขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อนึกถึงชายชราที่เล่นหมากรุกกับคางคกในหลัวฟู ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะเล่นคนเดียวในขณะนี้
เขาน่าจะเป็นจักรพรรดิเซียนหลัวฟู มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอยู่ที่นี่ เพราะการปรากฏตัวของเขาจะทำให้ทั้งสหพันธ์ตกตะลึง เขาอยู่ในอาณาจักรที่อยู่เหนือเทพอมตะ ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย จากนั้นเขาก็ส่ายหัวเล็กน้อย และเขาพร้อมที่จะจากไป
ชายชราหยุดเล่นทันที เขาพูดกับซูผิงว่า “นางเป็นคนที่ใกล้ชิดกับเจ้าที่สุด เจ้าควรเชื่อใจนาง”
”ฮะ?”
ข้อความนี้ทำให้เขาตกตะลึง จากนั้นเขาก็มองไปที่ชายชราด้วยสายตาสงสัย
“เจ้าจะต้องเป็นผู้ถูกเลือก เรารอเจ้ามานานแล้ว…” ชายชราค่อยๆ ลุกขึ้น มองมาซูผิงด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
“ผู้ถูกเลือกหมายความว่ายังไง? ‘นาง’ ท่านกำลังพูดถึงโจแอนนาหรือ?” ซูผิงเลิกคิ้วขึ้น
“มันกำลังมองหาผู้สืบทอดในทุกจักรวาลภายใต้ชื่อ ‘ระบบ’ เจ้าเป็นหนึ่งในผู้สืบทอดที่ค้นพบ แถมยังโดดเด่นที่สุด” ชายชราจ้องซูผิงและกล่าวว่า “เพื่อนของเจ้ากำลังช่วยเจ้า นางเป็นพนักงานของเจ้า เจ้าควรรู้ว่านางจะไม่ทำร้ายเจ้า ตอนนี้เจ้าอยู่ในจุดที่อันตรายมาก…”
”อะไรนะ?”
ซูผิงพูดไม่ออก
ชายชราคนนั้นรู้จักระบบด้วย ซึ่งหมายความว่าภาพมายานี้มาจากหัวใจของเขา
ท้ายที่สุด จักรพรรดิเซียนหลัวฟูก็ไม่สามารถมาที่นี่ได้ หรือแม้แต่โจแอนนา มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะรับรู้ถึงระบบซึ่งเป็นความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา
ไม่ใช่ว่าซูผิงมีความมั่นใจมากเกินไป แต่เขาไม่คิดว่าจักรพรรดิเซียนจะสามารถตรวจจับระบบได้ ท้ายที่สุดจักรพรรดิเซียนอยู่เหนือเทพอมตะ แต่ก็มีจักรพรรดิเทพและเทพโบราณในแดนเทพอาเคี่ยนด้วย!
ระบบไม่ได้ถือว่าเทพโบราณเป็นเรื่องใหญ่ ไม่น่าเป็นไปได้ที่ระบบจะถูกตรวจสอบโดยคนใดคนหนึ่ง
ซูผิงเหลือบมองชายชราที่ช่วยเขารวบรวมวังวนสองแห่งและแปลงเป็นกลิ่นเซียน เขาเป็นหนี้ชายคนนั้นมาก เขารู้ว่าชายคนนี้เป็นเพียงภาพมายา แต่เขาไม่ได้แสดงท่าทีหยาบคาย เขาส่ายหัวและคิดว่าผู้ดูแลถานอยู่เคียงข้างฉัน แต่ฉันไม่สามารถเข้าใจเธอได้ หมายความว่าสถานที่นี้น่าจะเป็นที่ในใจฉันหรือจิตใต้สำนึกของฉันที่สร้างขึ้นโดยสภาพแวดล้อมพิเศษของทะเลมายา ดังนั้นภาพมายาและคำพูดของพวกเขาทั้งหมดจึงเป็นการสำแดงพลังจิตของฉัน…
“นี่คือสวรรค์…” ชายชรากล่าว เมื่อเห็นว่าซูผิงกำลังจะจากไป แต่แล้วร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านและคลุมเครือมากเมื่อเขาพูดว่า ‘สวรรค์’ ถึงกระนั้นเขาก็จ้องมองมาที่ซูผิงและถามว่า “ทำไมเจ้าไม่ลองเชื่อใจเพื่อนของเจ้าดูล่ะ”
“เพื่อนของข้าอยู่ข้างนอก พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่” ซูผิงตอบและจากไป
“ข้างนอก…” ชายชราพึมพำ เขาค่อย ๆ ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกและกลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน หายไปพร้อมกับต้นไม้
ซูผิงส่ายหัวอีกครั้งเมื่อเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้น มันเป็นภาพมายาจริงๆ เป็นไปได้มากที่วิญญาณจะปรุงแต่งเพื่อหลอกเขา
หากที่แห่งนี้เป็นโลกจิตใต้สำนึกของฉัน ฉันควรจะยังคงเป็นเจ้านายของจิตใต้สำนึกตัวฉันเอง ซูผิงคิดและจินตนาการถึงที่ราบกว้างใหญ่
ไม่นานหลังจากนั้น ที่ราบกว้างใหญ่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา ซึ่งเป็นแบบจำลองที่เขาจินตนาการไว้
“อย่างที่ฉันคิดไว้…”
ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย เขากำลังจะเดินไปในที่ราบ แต่เขารีบถอยกลับเนื่องจากเขารู้สึกไม่ดีเมื่อเขากำลังจะก้าวไปที่นั่น ในขณะเดียวกันเขาเห็นมนุษย์กำลังวิ่งไปที่ภูมิประเทศที่กว้างใหญ่ จากนั้นมีหมอกหนาและเสียงคำรามดังขึ้น
หมอกพลุ่งพล่าน ไม่นานก็มีเสียงคำรามมาจากหมอก “ข้าเคยฆ่าแม้กระทั่งสวรรค์ เศษเสี้ยวจิตเหล่านี้ไม่มีอะไรเลย ทำลาย!”
หมอกหนาทึบม้วน จากนั้นภูเขาก็ถูกเหวี่ยงในขณะที่ดวงจันทร์สีเลือดปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ตาสีเลือดบนหัวขนาดมหึมาน่าสะพรึงกลัวเปิดเผยออกมาเมื่อหมอกกระจายตัว มันคล้ายกับภูเขาสูงหลายพันเมตร
ตาสีเลือด ลำตัวเป็นหมู และกรงเล็บของสิงโต… ซูผิงหรี่ตามองวิญญาณที่ใหญ่โตและน่าเกรงขามนี้ มันคือผู้กลืนกินทมิฬ วิญญาณระดับ S ที่บันทึกไว้ในข้อมูลของตระกูลโหลวหลาน! มันไม่เคยปรากฏที่อื่นยกเว้นในช่วงคลื่นทมิฬมาก่อน ทำไมมันถึงอยู่ที่นี่? ฉันเพิ่งเข้ามา… นี่ควรจะถือว่าเป็นรอบนอกสิ!”
ซูผิงรู้สึกเหมือนหัวของเขากำลังจะระเบิด ตามคำบอกเล่าของโหลวหลาน แม้แต่สภาวะเทพดวงดาวก็ยังต้องหนีจากวิญญาณระดับ S!
เขาอยากจะเชื่อว่าสัตว์ประหลาดที่เขาเห็นเป็นแค่ภาพมายา!
ภาพมายาที่เกิดจากความกลัวหรือวิญญาณอื่น!
อย่างไรก็ตาม กลิ่นอายน่าเกรงขามของวิญญาณนี่มีมากมายจนร่างกายของซูผิงแข็งทื่อราวกับถูกมัดด้วยเชือกที่มองไม่เห็น เขาแทบจะขยับตัวไม่ได้!
ในระหว่างนั้น เสียงกรีดร้องก็ดังก้องอยู่ในหัวของเขาเช่นกัน ต่อจากนั้นซูผิงก็เห็นเงาบางๆ ของผู้ดูแลถานปรากฏอยู่ข้างๆ เขา!
เงาของเธอพุ่งเข้าใส่ผู้กลืนกินทมิฬทันทีโดยไม่ลังเล
“บัดซบ มันเป็นวิญญาณจริงๆ!”
ซูผิงหน้าดำ จิตของผู้ดูแลถานจะไม่ถูกเรียกหากชีวิตของเขาไม่ตกอยู่ในอันตราย
วิ่ง!
เขาใช้ช่วงเวลาที่ผู้ดูแลถานยื้อให้เพื่อหันหลังหนี
ได้ยินเสียงกรีดร้องในขณะที่เขาหันกลับไปมอง จิตของผู้ดูแลถานยังไปไม่ถึงตัวผู้กลืนกินทมิฬก็โดนวังวนดำฉีกขาดแล้ว
ระดับของพวกเขาอยู่ห่างกันเกินไป แม้ว่าสภาวะเทพดวงดาวจะเป็นคนลงมือ พวกเขาก็ยังถูกบดขยี้ ใบหน้าของซูผิงซีด เนื่องจากเขาไม่รู้สึกถึงแรงกดดันจากความตายมาเป็นเวลานานแล้ว เขาตายไปแล้วนับล้านครั้งในสนามบ่มเพาะ แต่เขาพึ่งพาการคืนชีพจนถึงจุดที่เขาไม่กลัวความตายอีกต่อไป แต่นี่คือความจริง คราวนี้เขาคงตายจริง ๆ ถ้าเขาหลีกเลี่ยงมันไปไม่ได้!
สมาชิกในตระกูลโหลวหลานวางกับดักกับฉันหรือเปล่า? หรือมีอะไรเกิดขึ้นในทะเลมายา? คนที่เข้ามาก่อนฉันคงจะตายไปแล้วถ้าพวกเขาวิ่งเข้ามาเจอในสิ่งมีชีวิตตัวเดียวกัน และตระกูลโหลวหลานน่าจะสังเกตเห็น…ซูผิงงุนงงมาก และตอนนี้ความคิดเดียวของเขาคือวิ่ง
ผู้กลืนกินทมิฬคำรามและพุ่งเข้าใส่ซูผิง ทำให้มิติโดยรอบสั่นสะเทือน
จังหวะนั้นเองที่คนที่ถูกผลักเข้าไปในหมอกบินออกมาเผชิญหน้าผู้กลืนกินทมิฬอีกครั้ง
”วิ่ง! ข้าจะหยุดมัน!” คนคนนั้นพูดขณะบินผ่านซูผิงไป
“เจ้าไม่มีอะไรเลยนอกจากเศษเสี้ยวจิต คุกเข่าซะ!”
ซูผิงมองเห็นดวงตาคู่หนึ่งที่เฉียบแหลมและสดใสขณะที่พวกเขาเดินผ่านกัน พวกมันเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและมุ่งมั่น ชายคนนั้นพุ่งออกไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
สถานการณ์ทั้งหมดทำให้ซูผิงอยู่ในความงุนงงชั่วขณะ จากนั้นก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ข้างหลังเขาในครู่ต่อมา ทั้งชายหนุ่มและผู้กลืนกินทมิฬต่างก็คำราม
ซูผิงวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง ไม่กล้ามองย้อนกลับไปจนกระทั่งเขาอยู่ไกลออกมา
เขาเห็นว่าหมอกกำลังพลุ่งพล่าน ตอนนั้นได้ยินเสียงคลุมเครือ
“เขา… ไม่ใช่ภาพมายาหรอ?” หัวของซูผิงยุ่งเหยิง เขารู้สึกว่าเขาเคยเห็นดวงตาคู่นั้นมาก่อน แต่เขามั่นใจอย่างยิ่งว่าเขาไม่เคยพบชายคนนี้ แม้แต่ตอนที่เขาไปเยือนสนามบ่มเพาะ ท้ายที่สุดแล้ว ดวงตาของชายผู้นี้พิเศษเกินกว่าจะลืมเลือน!
ถ้านี่คือโลกของจิตใต้สำนึกฉัน มีเพียงวิญญาณประหลาดเหล่านั้นเท่านั้นที่จะบุกเข้ามาได้ ชายคนนี้เป็นภาพมายาที่ฉันสร้างขึ้นหรอ?
ภาพมายาสามารถต่อสู้กับวิญญาณได้ด้วย? นอกเสียจากว่าทุกสิ่งคือภาพมายา นี่หมายความว่าฉันได้พบกับวิญญาณเพียงดวงเดียว และฉันยังคงติดอยู่ในภาพมายาที่สร้างขึ้นโดยสิ่งนั้น…
อย่างไรก็ตามภาพมายาทั้งหมดดูจริงเกินไป การรับรู้ของฉันดีขึ้นหลังจากดูดซับวิญญาณของนกฮูก มันให้ความรู้สึกที่แท้จริง มันสามารถปิดกั้นสัมผัสของฉันได้ด้วยหรอ?
ยิ่งซูผิงคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น แต่เขามีคำถามอื่น ซูผิงเชื่อว่าพลังจิตของเขาเหนือกว่าคนรอบข้างอยู่ตลอดเวลา หากทุกสิ่งต่อหน้าต่อตาเขาเป็นเพียงภาพมายาและเขาถูกหลอกแล้วล่ะก็… คนอื่นๆ รวมถึงเจ้าดวงดาวก็จะต้องยอมแพ้เหมือนกันใช่ไหม?
ทั้งหมดนี้อันตรายมาก ไม่ใช่ทุกสิ่งที่เป็นมายา ฉันไม่ได้โดนหลอก แต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?
ความสับสนของซูผิงเพิ่มขึ้น ทะเลมายาเป็นมิติพิเศษที่สหพันธ์ยังไม่สามารถควบคุมได้อย่างเต็มที่หรือแม้กระทั่งเข้าใจมัน
อย่างไรก็ตาม กฎและข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับทะเลมายาได้รับการพิสูจน์แล้ว ต้องขอบคุณการสำรวจจากผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วน ประสบการณ์ของซูผิงดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในข้อยกเว้นของกฎ
สัตว์ประหลาดอย่างวิญญาณนกฮูกและผู้กลืนกินทมิฬปรากฏที่ขอบถือเป็นเรื่องผิดปกติอย่างมาก..
หมอกห้อมล้อมเขาและกำลังจะกลบโจแอนนาอีกครั้ง ใบหน้าของเธอค่อนข้างพร่ามัวในหมอก แต่ดวงตาของเธอเจิดจ้าเป็นพิเศษ
ซูผิงตกตะลึงครู่หนึ่งเมื่อมองตาเธอ
เขารู้สึกว่าเขาเคยเห็นฉากที่คล้ายกันนี้มาก่อน
มันอยู่ในร้านของเขา?
ซูผิงนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้และมองออกไป นั่นเป็นเพียงภาพมายา เขาจะจมดิ่งลงไปอีกถ้าเขาเริ่มเชื่อพวกมัน แทนที่จะก้าวไปข้างหน้า เขาจึงเคลื่อนไปในทิศทางตรงกันข้าม
โจแอนนายืนเงียบๆ มองเขาจากไป
ในไม่ช้าโจแอนนาก็จมอยู่ในหมอกหนาทึบ ซูผิงยังคงก้าวไปข้างหน้า กระจายสัมผัสของเขาออกไป ปัจจุบันเขาสัมผัสได้ถึงทุกสิ่งภายในรัศมีสิบเมตร ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณที่เขาดูดซับวิญญาณนกฮูก สามเมตรคือการรับรู้สูงสุดของเขาก่อนหน้านี้
วู! วู!
ทันใดนั้นซูผิงก็ได้ยินเสียงลมดังอยู่เหนือเขา เขาแหงนหน้าขึ้นมอง มีเพียงเส้นผมที่ปลิวไปมา ดูเหมือนว่าเสียงจะเกิดจากเส้นผม
มันเป็นวิญญาณ? หรือภาพมายา?
ซูผิงหรี่ตาและสังเกต หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ควบแน่นหินด้วยความคิดแล้วขว้างมันไป
ก้อนหินผ่านผมไปอย่างไม่มีอุปสรรค ซูผิงรู้สึกโล่งใจ จากนั้นเขาก็เห็นว่าผมสีดำดูเหมือนจะสังเกตเห็นเขา จากนั้นมันก็หักเลี้ยวมาทางเขา
ซูผิงคิดว่ามันเป็นภาพมายา อย่างไรก็ตามเขารู้สึกหนาวสั่นเมื่อผมสีดำเข้ามาใกล้ รูม่านตาของเขาหดลงจนเล็กเท่าเข็มขณะที่เขาฟันดาบออกไป
เสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชดังขึ้น ผมสีดำถูกตัดออกจากกัน เผยให้เห็นเนื้อและเลือดที่บิดตัวไปมาอยู่ข้างใน ในขณะเดียวกันซูผิงก็เห็นบาดแผลที่ซึ่งผมสีดำเคยโดนมาก่อน หินของเขากระแทกวิญญาณจริงๆ แต่มันหลอกให้เขาคิดว่าหินนั้นผ่านมันไป
“คาดเดาอะไรไม่ได้จริงๆ” ซูผิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาไม่ได้รู้สึกแปลกใหม่กับความรู้สึกแบบนี้ เขาได้เจอกับสัตว์ประหลาดมากมายในสนามบ่มเพาะที่แสนอันตราย
ต้องขอบคุณความระมัดระวังที่พัฒนาขึ้นในสภาพแวดล้อมเหล่านั้นที่ทำให้ซูผิงสามารถเอาตัวรอดได้จนถึงตอนนี้
ซูผิงโจมตีอย่างรวดเร็วและสับวิญญาณออกเป็นชิ้น ๆ จากนั้นเขาก็ดึงร่างของวิญญาณมาและดูดซับมัน
ซากของวิญญาณกลายเป็นพลังงานหมอกที่ไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าซูผิงก็รู้สึกว่าสัมผัสของเขาสามารถขยายได้อีกได้
วิญญาณนี้ไม่น่ากลัวเท่านกฮูก แต่ก็ดีพอๆ กัน ซูผิงเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังมากขึ้น เขารู้ว่าผู้ดูแลถานอยู่เคียงข้างเขาและจะให้ความช่วยเหลือหากเขาตกอยู่ในอันตราย แต่เขาชอบที่จะอยู่รอดด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งพาคนอื่นมากกว่า
เขาพุ่งไปข้างหน้าท่ามกลางหมอกหนา จากนั้นก็ได้ยินเสียงเพลงที่เย้ายวนอยู่เป็นระยะๆ ในที่สุดเขาก็ไม่เห็นอะไรเลยเมื่อเขาพยายามติดตามหาแหล่งที่มาของเสียงเหล่านั้น
บางครั้งเขาจะรู้สึกว่ามีบางอย่างกระทบแขนของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นอะไรผ่านไปก็ตาม เขาจะตรวจสอบร่างกายของเขาและพบว่ามันเป็นเพียงภาพมายา
ทุกอย่างสมจริงดังนั้น เป็นการยากที่จะบอกว่าเป็นวิญญาณหรือภาพมายา ทางออกเดียวคือคิดว่าภาพมายาทั้งหมดเป็นวิญญาณ เป็นวิธีที่เหนื่อย แต่ก็ปลอดภัยที่สุดเช่นกัน
เขาเดินไปซักพักก็มีสาวสวยปรากฏตัวในหมอกหนาอีกครั้ง เธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโจแอนนาซึ่งเขาเคยเห็นมาก่อน
เธอยืนอยู่ในหมอก ใบหน้าของเธอค่อนข้างพร่ามัว แต่ดวงตาของเธอสดใสและชัดเจน เธอจ้องมองมาและโบกมือให้เขา
ภาพมายานี้เหมือนจริงมาก
ซูผิงส่ายหัว เขารู้ว่าโจแอนนาออกจากร้านไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะปรากฏตัวในสถานที่นี้
เขาคงจะสับสนอยู่ครู่หนึ่งถ้าได้เห็นพ่อแม่ของเขาหรือน้องสาวซุกซนของเขาเดินไปมา อย่างไรก็ตามโจแอนนา ถังยู่หรานและเพื่อนคนอื่น ๆ ของเขาถูกขังอยู่ในร้าน พวกเธอไม่สามารถออกมาได้
ซูผิงหันหลังและจากไปโดยไม่สนใจเธอ
ภาพมายาโบกมือให้เขาทุกครั้งราวกับว่าเธอต้องการให้เขาตามเธอไปที่ไหนสักแห่ง ไม่ว่าเหตุผลที่ภาพมายาของโจแอนนาอยู่ที่นี่คืออะไร แต่เป็นการดีกว่าถ้าจะหลีกหนีจากมัน
คราวนี้ซูผิงไม่ได้ไปในทิศทางตรงกันข้าม เขาเลี้ยวซ้าย
เขาวิ่งเข้าไปหาวิญญาณสองสามดวงระหว่างทางและฆ่าพวกมัน เพิ่มระยะการรับรู้ของเขาเป็นสิบหกเมตร
จากนั้นเขาก็เห็นเงาขนาดมหึมาปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา เมื่อหมอกจางหายไปในที่สุด เขาก็เห็นว่ามันเป็นต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ฐานของมัน
”ฮะ?”
ซูผิงขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อนึกถึงชายชราที่เล่นหมากรุกกับคางคกในหลัวฟู ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะเล่นคนเดียวในขณะนี้
เขาน่าจะเป็นจักรพรรดิเซียนหลัวฟู มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอยู่ที่นี่ เพราะการปรากฏตัวของเขาจะทำให้ทั้งสหพันธ์ตกตะลึง เขาอยู่ในอาณาจักรที่อยู่เหนือเทพอมตะ ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย จากนั้นเขาก็ส่ายหัวเล็กน้อย และเขาพร้อมที่จะจากไป
ชายชราหยุดเล่นทันที เขาพูดกับซูผิงว่า “นางเป็นคนที่ใกล้ชิดกับเจ้าที่สุด เจ้าควรเชื่อใจนาง”
”ฮะ?”
ข้อความนี้ทำให้เขาตกตะลึง จากนั้นเขาก็มองไปที่ชายชราด้วยสายตาสงสัย
“เจ้าจะต้องเป็นผู้ถูกเลือก เรารอเจ้ามานานแล้ว…” ชายชราค่อยๆ ลุกขึ้น มองมาซูผิงด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
“ผู้ถูกเลือกหมายความว่ายังไง? ‘นาง’ ท่านกำลังพูดถึงโจแอนนาหรือ?” ซูผิงเลิกคิ้วขึ้น
“มันกำลังมองหาผู้สืบทอดในทุกจักรวาลภายใต้ชื่อ ‘ระบบ’ เจ้าเป็นหนึ่งในผู้สืบทอดที่ค้นพบ แถมยังโดดเด่นที่สุด” ชายชราจ้องซูผิงและกล่าวว่า “เพื่อนของเจ้ากำลังช่วยเจ้า นางเป็นพนักงานของเจ้า เจ้าควรรู้ว่านางจะไม่ทำร้ายเจ้า ตอนนี้เจ้าอยู่ในจุดที่อันตรายมาก…”
”อะไรนะ?”
ซูผิงพูดไม่ออก
ชายชราคนนั้นรู้จักระบบด้วย ซึ่งหมายความว่าภาพมายานี้มาจากหัวใจของเขา
ท้ายที่สุด จักรพรรดิเซียนหลัวฟูก็ไม่สามารถมาที่นี่ได้ หรือแม้แต่โจแอนนา มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะรับรู้ถึงระบบซึ่งเป็นความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา
ไม่ใช่ว่าซูผิงมีความมั่นใจมากเกินไป แต่เขาไม่คิดว่าจักรพรรดิเซียนจะสามารถตรวจจับระบบได้ ท้ายที่สุดจักรพรรดิเซียนอยู่เหนือเทพอมตะ แต่ก็มีจักรพรรดิเทพและเทพโบราณในแดนเทพอาเคี่ยนด้วย!
ระบบไม่ได้ถือว่าเทพโบราณเป็นเรื่องใหญ่ ไม่น่าเป็นไปได้ที่ระบบจะถูกตรวจสอบโดยคนใดคนหนึ่ง
ซูผิงเหลือบมองชายชราที่ช่วยเขารวบรวมวังวนสองแห่งและแปลงเป็นกลิ่นเซียน เขาเป็นหนี้ชายคนนั้นมาก เขารู้ว่าชายคนนี้เป็นเพียงภาพมายา แต่เขาไม่ได้แสดงท่าทีหยาบคาย เขาส่ายหัวและคิดว่าผู้ดูแลถานอยู่เคียงข้างฉัน แต่ฉันไม่สามารถเข้าใจเธอได้ หมายความว่าสถานที่นี้น่าจะเป็นที่ในใจฉันหรือจิตใต้สำนึกของฉันที่สร้างขึ้นโดยสภาพแวดล้อมพิเศษของทะเลมายา ดังนั้นภาพมายาและคำพูดของพวกเขาทั้งหมดจึงเป็นการสำแดงพลังจิตของฉัน…
“นี่คือสวรรค์…” ชายชรากล่าว เมื่อเห็นว่าซูผิงกำลังจะจากไป แต่แล้วร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านและคลุมเครือมากเมื่อเขาพูดว่า ‘สวรรค์’ ถึงกระนั้นเขาก็จ้องมองมาที่ซูผิงและถามว่า “ทำไมเจ้าไม่ลองเชื่อใจเพื่อนของเจ้าดูล่ะ”
“เพื่อนของข้าอยู่ข้างนอก พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่” ซูผิงตอบและจากไป
“ข้างนอก…” ชายชราพึมพำ เขาค่อย ๆ ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกและกลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน หายไปพร้อมกับต้นไม้
ซูผิงส่ายหัวอีกครั้งเมื่อเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้น มันเป็นภาพมายาจริงๆ เป็นไปได้มากที่วิญญาณจะปรุงแต่งเพื่อหลอกเขา
หากที่แห่งนี้เป็นโลกจิตใต้สำนึกของฉัน ฉันควรจะยังคงเป็นเจ้านายของจิตใต้สำนึกตัวฉันเอง ซูผิงคิดและจินตนาการถึงที่ราบกว้างใหญ่
ไม่นานหลังจากนั้น ที่ราบกว้างใหญ่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา ซึ่งเป็นแบบจำลองที่เขาจินตนาการไว้
“อย่างที่ฉันคิดไว้…”
ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย เขากำลังจะเดินไปในที่ราบ แต่เขารีบถอยกลับเนื่องจากเขารู้สึกไม่ดีเมื่อเขากำลังจะก้าวไปที่นั่น ในขณะเดียวกันเขาเห็นมนุษย์กำลังวิ่งไปที่ภูมิประเทศที่กว้างใหญ่ จากนั้นมีหมอกหนาและเสียงคำรามดังขึ้น
หมอกพลุ่งพล่าน ไม่นานก็มีเสียงคำรามมาจากหมอก “ข้าเคยฆ่าแม้กระทั่งสวรรค์ เศษเสี้ยวจิตเหล่านี้ไม่มีอะไรเลย ทำลาย!”
หมอกหนาทึบม้วน จากนั้นภูเขาก็ถูกเหวี่ยงในขณะที่ดวงจันทร์สีเลือดปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ตาสีเลือดบนหัวขนาดมหึมาน่าสะพรึงกลัวเปิดเผยออกมาเมื่อหมอกกระจายตัว มันคล้ายกับภูเขาสูงหลายพันเมตร
ตาสีเลือด ลำตัวเป็นหมู และกรงเล็บของสิงโต… ซูผิงหรี่ตามองวิญญาณที่ใหญ่โตและน่าเกรงขามนี้ มันคือผู้กลืนกินทมิฬ วิญญาณระดับ S ที่บันทึกไว้ในข้อมูลของตระกูลโหลวหลาน! มันไม่เคยปรากฏที่อื่นยกเว้นในช่วงคลื่นทมิฬมาก่อน ทำไมมันถึงอยู่ที่นี่? ฉันเพิ่งเข้ามา… นี่ควรจะถือว่าเป็นรอบนอกสิ!”
ซูผิงรู้สึกเหมือนหัวของเขากำลังจะระเบิด ตามคำบอกเล่าของโหลวหลาน แม้แต่สภาวะเทพดวงดาวก็ยังต้องหนีจากวิญญาณระดับ S!
เขาอยากจะเชื่อว่าสัตว์ประหลาดที่เขาเห็นเป็นแค่ภาพมายา!
ภาพมายาที่เกิดจากความกลัวหรือวิญญาณอื่น!
อย่างไรก็ตาม กลิ่นอายน่าเกรงขามของวิญญาณนี่มีมากมายจนร่างกายของซูผิงแข็งทื่อราวกับถูกมัดด้วยเชือกที่มองไม่เห็น เขาแทบจะขยับตัวไม่ได้!
ในระหว่างนั้น เสียงกรีดร้องก็ดังก้องอยู่ในหัวของเขาเช่นกัน ต่อจากนั้นซูผิงก็เห็นเงาบางๆ ของผู้ดูแลถานปรากฏอยู่ข้างๆ เขา!
เงาของเธอพุ่งเข้าใส่ผู้กลืนกินทมิฬทันทีโดยไม่ลังเล
“บัดซบ มันเป็นวิญญาณจริงๆ!”
ซูผิงหน้าดำ จิตของผู้ดูแลถานจะไม่ถูกเรียกหากชีวิตของเขาไม่ตกอยู่ในอันตราย
วิ่ง!
เขาใช้ช่วงเวลาที่ผู้ดูแลถานยื้อให้เพื่อหันหลังหนี
ได้ยินเสียงกรีดร้องในขณะที่เขาหันกลับไปมอง จิตของผู้ดูแลถานยังไปไม่ถึงตัวผู้กลืนกินทมิฬก็โดนวังวนดำฉีกขาดแล้ว
ระดับของพวกเขาอยู่ห่างกันเกินไป แม้ว่าสภาวะเทพดวงดาวจะเป็นคนลงมือ พวกเขาก็ยังถูกบดขยี้ ใบหน้าของซูผิงซีด เนื่องจากเขาไม่รู้สึกถึงแรงกดดันจากความตายมาเป็นเวลานานแล้ว เขาตายไปแล้วนับล้านครั้งในสนามบ่มเพาะ แต่เขาพึ่งพาการคืนชีพจนถึงจุดที่เขาไม่กลัวความตายอีกต่อไป แต่นี่คือความจริง คราวนี้เขาคงตายจริง ๆ ถ้าเขาหลีกเลี่ยงมันไปไม่ได้!
สมาชิกในตระกูลโหลวหลานวางกับดักกับฉันหรือเปล่า? หรือมีอะไรเกิดขึ้นในทะเลมายา? คนที่เข้ามาก่อนฉันคงจะตายไปแล้วถ้าพวกเขาวิ่งเข้ามาเจอในสิ่งมีชีวิตตัวเดียวกัน และตระกูลโหลวหลานน่าจะสังเกตเห็น…ซูผิงงุนงงมาก และตอนนี้ความคิดเดียวของเขาคือวิ่ง
ผู้กลืนกินทมิฬคำรามและพุ่งเข้าใส่ซูผิง ทำให้มิติโดยรอบสั่นสะเทือน
จังหวะนั้นเองที่คนที่ถูกผลักเข้าไปในหมอกบินออกมาเผชิญหน้าผู้กลืนกินทมิฬอีกครั้ง
”วิ่ง! ข้าจะหยุดมัน!” คนคนนั้นพูดขณะบินผ่านซูผิงไป
“เจ้าไม่มีอะไรเลยนอกจากเศษเสี้ยวจิต คุกเข่าซะ!”
ซูผิงมองเห็นดวงตาคู่หนึ่งที่เฉียบแหลมและสดใสขณะที่พวกเขาเดินผ่านกัน พวกมันเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและมุ่งมั่น ชายคนนั้นพุ่งออกไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
สถานการณ์ทั้งหมดทำให้ซูผิงอยู่ในความงุนงงชั่วขณะ จากนั้นก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ข้างหลังเขาในครู่ต่อมา ทั้งชายหนุ่มและผู้กลืนกินทมิฬต่างก็คำราม
ซูผิงวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง ไม่กล้ามองย้อนกลับไปจนกระทั่งเขาอยู่ไกลออกมา
เขาเห็นว่าหมอกกำลังพลุ่งพล่าน ตอนนั้นได้ยินเสียงคลุมเครือ
“เขา… ไม่ใช่ภาพมายาหรอ?” หัวของซูผิงยุ่งเหยิง เขารู้สึกว่าเขาเคยเห็นดวงตาคู่นั้นมาก่อน แต่เขามั่นใจอย่างยิ่งว่าเขาไม่เคยพบชายคนนี้ แม้แต่ตอนที่เขาไปเยือนสนามบ่มเพาะ ท้ายที่สุดแล้ว ดวงตาของชายผู้นี้พิเศษเกินกว่าจะลืมเลือน!
ถ้านี่คือโลกของจิตใต้สำนึกฉัน มีเพียงวิญญาณประหลาดเหล่านั้นเท่านั้นที่จะบุกเข้ามาได้ ชายคนนี้เป็นภาพมายาที่ฉันสร้างขึ้นหรอ?
ภาพมายาสามารถต่อสู้กับวิญญาณได้ด้วย? นอกเสียจากว่าทุกสิ่งคือภาพมายา นี่หมายความว่าฉันได้พบกับวิญญาณเพียงดวงเดียว และฉันยังคงติดอยู่ในภาพมายาที่สร้างขึ้นโดยสิ่งนั้น…
อย่างไรก็ตามภาพมายาทั้งหมดดูจริงเกินไป การรับรู้ของฉันดีขึ้นหลังจากดูดซับวิญญาณของนกฮูก มันให้ความรู้สึกที่แท้จริง มันสามารถปิดกั้นสัมผัสของฉันได้ด้วยหรอ?
ยิ่งซูผิงคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น แต่เขามีคำถามอื่น ซูผิงเชื่อว่าพลังจิตของเขาเหนือกว่าคนรอบข้างอยู่ตลอดเวลา หากทุกสิ่งต่อหน้าต่อตาเขาเป็นเพียงภาพมายาและเขาถูกหลอกแล้วล่ะก็… คนอื่นๆ รวมถึงเจ้าดวงดาวก็จะต้องยอมแพ้เหมือนกันใช่ไหม?
ทั้งหมดนี้อันตรายมาก ไม่ใช่ทุกสิ่งที่เป็นมายา ฉันไม่ได้โดนหลอก แต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?
ความสับสนของซูผิงเพิ่มขึ้น ทะเลมายาเป็นมิติพิเศษที่สหพันธ์ยังไม่สามารถควบคุมได้อย่างเต็มที่หรือแม้กระทั่งเข้าใจมัน
อย่างไรก็ตาม กฎและข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับทะเลมายาได้รับการพิสูจน์แล้ว ต้องขอบคุณการสำรวจจากผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วน ประสบการณ์ของซูผิงดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในข้อยกเว้นของกฎ
สัตว์ประหลาดอย่างวิญญาณนกฮูกและผู้กลืนกินทมิฬปรากฏที่ขอบถือเป็นเรื่องผิดปกติอย่างมาก..
