รอบ ๆ คฤหาสน์เต็มไปด้วยทหารชั้นยอด พวกเขามีความชำนาญในการลอบสังหารและเฝ้าติดตามเป้าหมาย
“หัวหน้า คุณคิดว่าคนที่อยู่ข้างในเป็นแบบไหนกัน ? ทำไมถึงต้องให้พวกเราระดมคนทั้งหมดมาที่นี่ด้วย”
ในร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์ มีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งคุยกันจนราวกับทั้งคู่เป็นคนรักกัน
หญิงสาวลดเสียงลงมาและถามชายขึ้นจากนั่นชายหนุ่มก็ตอบกลับ “คนที่อยู่ในนั้นเป็นผู้ฝึกตนทั้งหมด ที่นี่คือปักกิ่งและตอนนี้ผู้ฝึกตนจำนวนมากก็มารวมตัวกันอยู่จุดเดียว เพราะฉะนั้นพวกเราต้องจับตาดูพวกเขาไว้ให้ดี ๆ พวกเราต้องคอยเฝ้าระวังและทำความเข้าใจความต้องการแต่ละอย่างของพวกเขา”
เจี้ยงเทาถ้วยกาแฟขึ้นมาดื่มและจิบเบา ๆ เพื่อรับรู้รสสัมผัส สามารถมองเห็นความหวาดกลัวได้ในแววตาของเขา
“โอ้ พวกเขาเป็นแค่กลุ่มนักสู้ไม่ใช่หรอ ? ทำไมพวกเราต้องกลัวด้วย ?” เจิ้งหลี่ถามด้วยความสับสน กลุ่มของพวกเขาเป็นกลุ่มทหารชั้นยอด และตอนนี้กำลังพลกว่า 2-3 หน่วยถูกเรียกมาเพื่อทำภารกิจนี้
“เธอคิดว่าอาจารย์ที่สอนเราเป็นยังไง ? เขาแข็งแกร่งหรือเปล่า ?”
เจี้ยงเทาไม่ได้ตอบ แต่เขากลับถามกลับแทน
เจิ้งหลี่คิดซักพักก่อนจะตอบอย่างจริงจัง “อาจารย์เขาแข็งแกร่งมาก แต่ถ้าเรามีอุปกรณ์พร้อมเราสามารถใช้ 10 คนเพื่อล้มเขาได้ แต่ถ้าเขามีปืนเราอาจจะต้องใช้มากถึง 30 คนกว่าจะฆ่าเขาได้ และต้องเป็นกรณีที่เขาไม่คิดจะหนีเท่านั้น”
“งั้นฉันจะบอกอะไรเธออย่าง อาจารย์ก็เปรียบเสมือนเด็กน้อยในสายตาของพวกเขา ในหมู่พวกเขามีแม้แต่คนที่สามารถต่อกรกับกองทัพนับพันได้ด้วยตัวคนเดียวมาแล้ว !”
เจี้ยงเทาส่ายหัวช้า ๆ ผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นด้วยได้ หากว่าพวกเขาไม่สามารถเอาชนะได้มันคงมีทางเดียวที่เหลือไว้ให้กับพวกเขาคือความตาย เพราะการหนีไปมันไม่ได้ช่วยอะไร
“เป็นไปได้ยังไง ?”
ใบหน้าของเจิ้ลหลี่เต็มไปด้วยความตกใจและไม่เชื่อ เธอจำได้ดีว่าอาจารย์ของพวกเธอแข็งแกร่งมากแค่ไหนแต่สุดท้ายเขากลับเป็นเพียงเด็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเขา ในหมู่พวกเขามีแม้แต่คนที่สามารถเอาชนะคนทั้งกองทัพได้ด้วยตัวคนเดียว ? มันมีจริง ๆ งั้นหรือ ?
เจี้ยงเทาถอนหายใจเบา ๆ และพูดขึ้น “เจิ้งหลี่ เธอไม่ได้อยู่ในหน่วยมานาน ไม่แปลกที่เธอจะไม่รู้ เธอคิดว่าพวกเราจะหยุดพวกเขาได้หรือเปล่าหากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นมา ?”
“ถามทำไม ?” เจิ้งหลี่ถามกลับด้วยความมึนงง
เจี้ยงเทาหัวเราะอย่างขมขื่นและตอบกลับ “เธอเชื่อไหม ว่าคนที่อยู่ด้านในรู้ว่าพวกเราอยู่ที่นี่ และถ้าพวกเขาอยากทำอะไรจริง ๆ พวกเราไม่สามารถห้ามได้ พวกเราทำได้เพียงรายงานไปยังเบื้องบนเท่านั้น”
หากเป็นที่อื่นหน่วยของพวกเขาสามารถจัดการได้เต็มที่ แต่สำหรับเหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่จุดสูงสุดของโลกแห่งการต่อสู้ พวกเขาเปรียบเสมือนตัวหมากรุกเท่านั้น
เจิ้งหลี่ตกอยู่ในความเงียบ เธอใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้มานานกว่า 20 ปี และเธอไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่แข็งแกร่งพอที่จะทำให้ทั้งประเทศรู้สึกหวาดกลัว !
ภายในคฤหาสน์ เคอร์เบอรอสเดินผ่านห้องโถงด้านนอก มันสูดอากาศด้วยจมูกและเดินตามกลิ่นเข้าไปในห้องอาหาร
มีอาหารอยู่จำนวนมากและพวกมันถูกทำโดยเซฟระดับโลก บางเมนูยังมีวัตถุดิบที่มีประโยชน์อย่างมากสำหรับผู้ฝึกตน
“โฮ่ง ไอ้นี่กินยากจริง ๆ แต่นายท่านหมาผู้นี้จะลองกินดู”
“โฮ่ง โฮ่ง เมื่อเทียบอาหารพวกนี้กับที่เจ้านายทำให้เราแล้ว พวกนี้มันเป็นขยะไปเลย”
หลุมดำและไม่รู้จักพอบ่นไปกินไป แต่ความเร็วในการกินของพวกมันไม่ช้าลงเลยแม้แต่น้อย
ลึกลับที่ 1 หาที่เงียบ ๆ และยืนอยู่คนเดียวพร้อมกับแก้วไวน์สีแดงเลือดในมือ
“หืม ? ดูนั้น น่าอร่อยจัง”
ดวงตาของไม่รู้จักหรี่ตามองก่อนจะสะกิดหลุมดำแล้วมองไปยังปลาที่อยู่บนโต๊ะใกล้ ๆ
สหายหน้าโง่ทั้ง 2 ยิ้มกว้าง ๆ พร้อมกับวิ่งไปทางนั้นด้วยหางที่ส่ายไปมา ปลาบนโต๊ะราวกับชิ้นงานศิลปะ ร่างของมันถูกปกคลุมไปด้วยสีสันสดใส 5 สี และในเนื้อของมันราวกับมีพลังงานอยู่เต็มเปี่ยม
ปลาตัวนี้ดูสดใหม่ราวกับมันเพิ่งถูกจับขึ้นมา แต่ในความจริงแล้วนี่คือวิธีการพิเศษในการรักษาความสด สิ่งสกปรกและลำใส้ถูกดึงออกมาทำความสะอาดผ่านปากของมันจนทำให้ปลาตัวนี้ดูสะอาดมาก
ภายในปลาถูกยัดด้วยเนื้อสัตว์หลายชนิด นอกจากนี้ยังมีสมุนไพรล้ำค่าจำนวนมาก
นอกจากนี้ยังมีน้ำมันผสมพิเศษกับน้ำซุปร้อน ๆ ที่ถูกเทลงไปในกระเพาะปลา กระบวนการทำเหล่านี้ต้องใช้เวลากว่า 3 วันกว่าเมนูนี้จะเสร็จสมบูรณ์
“โฮ่ง !”
เคอร์เบอรอสกลืนปลาลงไปในคำเดียว จากนั้นมันก็เลียปากทำความสะอาด
“อืมม ไม่เลว ไม่เลว รสชาติดีจริง ๆ ถ้าเทียบกับจานอื่น ๆ”
เคอร์เบอรอสกระโดดลงจากโต๊ะจากนั้นก็หมอบลง
เซียงชิ่งยิ้มอย่างสุภาพในขณะที่จูงมือหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา
“จริง ๆ ใช่ไหม ? ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะหาปลา 5 สีมาได้ วันนี้ฉันโชคดีมาก !”
ฉุยหยิงยิ้มด้วยใบหน้าตื่นเต้น ปลา 5 สีถูกกล่าวเอาไว้ว่าสูญพันธ์ไปแล้ว และที่ ๆ พวกมันอาศัยอยู่นั้นอยู่ลึกลงไปในทะเลสาบน้ำแข็งกว่าพันจางในดินแดนต้องห้าม ปลาชนิดนี้มีคุณค่าทางอาหารที่สูงมาก และยังมีประโยชน์อย่างมากสำหรับผู้ฝึกตน
รสชาติของมันอร่อยจนน่าเหลือเชื่อ แต่ครั้งที่สุดท้ายที่มันปรากฏตัวคือ 50 ปีก่อน
ฉุยหยิงรู้ว่าคนในงานปาร์ตี้แห่งนี้กำลังวางแผนอะไรกันอยู่ แต่เหยื่อล่อครั้งนี้คือปลา 5 สีซึ้งเธอไม่สามารถต่อต้านมันได้เลย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแผนของเซียงซิ่งสำเร็จหรือไม่
วันนี้คือวันสำคัญของตระกูลเซียง ตระกูลเซียงเป็นตระกูลนักสู้และผู้เชี่ยวชาญระดับสวรรค์ของพวกเขาแข็งแกร่งมาก
ตระกูลเซียงเป็นตระกูลใหญ่ที่มีคอนเน็คชั่นแข็งแกร่งมาก พวกเขามีคนรุ่นหลังกว่าร้อยรุ่น นอกจากนี้พวกเขายังมีอัจฉริยะหลายสิบคนที่โดดเด่นกว่าเซียงซ่ง !
เป้าหมายของเซียงซิ่งคือฉุยหยิง เธอคืออัญมณีที่ส่องแสงของตระกูลฉุย ตระกูลฉุยเป็นตระกูลเล็ก ๆ ที่มีสมาชิกไม่กี่คน พวกเขามีผู้ชายในวัยเยาว์เพียง 18 คน และมีผู้หญิงเพียงคนเดียวในตระกูล มันน่าตกใจมาที่ตระกูลของพวกเขาจะมีผู้หญิงเพียงคนเดียว
หากเขาสามารถสร้างความสัมพันธ์กับฉุยหยิงได้นั่นหมายความว่าเขาจะได้รับการสนับสนุนที่ดี นอกจากนี้ฉุยหยิงยังเป็นคนที่สวยมาก
แต่ทว่าเขาไล่ตามเธอมานานหลายปี แต่ไม่มีเลยซักครั้งที่จะได้ร่วมมื้ออาหารด้วยกันกับเธอ เนื่องจากสถานะของฉุยหยิงพิเศษอย่างมาก หากเป็นผู้หญิงคนอื่นเซียงซิ่งคงเลิกยุ่งด้วยไปนานแล้ว
หลังจากพยายามมานาน ในที่สุดเขาก็ประสบความสำเร็จในการเชิญฉุยหยิงมาร่วมมื้ออาหารกับเขา เขาจึงทุ่มเทไปอย่างมากในการตามหาปลา 5 สี และสุดท้ายฉุยหยิงก็จะได้ลิ้มรสปลา 5 สีไปพร้อมกับเขามันจึงทำให้เขาตื่นเต้นอย่างมาก เขาคิดว่าหลังจากมื้ออาหารนี้จะเป็นการเริ่มต้นที่แท้จริงของเขา !
“เอ๊ะ ? ปลาฉันอยู่ไหน ?”
เมื่อเขาพาฉุยหยิงมาที่โต๊ะของเขา เขากลับเห็นพวกจานที่สะอาดกว่าใบหน้าของเขา เซียงซิ่งเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“เป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้มันยังอยู่นี้อยู่เลยก่อนฉันจะไปไหน !”
เซียงซิ่งถูตาซ้ำ ๆ ราวกับต้องการตื่นจากภายลวงตาของเขา
“ฮึ่ม !”
ฉุยหยิงเค้นเสียงด้วยเสียงเย็นชา จากนั้นเธอก็สะบัดมือเดินจากไป เธอรู้สึกราวกับคนโง่ที่โดนหลอก
“หยิงเอ๋อ อย่าเพิ่งไป ! รอก่อน เมื่อกี้ปลา 5 สีอยู่ที่นี่จริง ๆ !”
เซียงซื่งเต็มไปด้วยความตกใจ เขารีบรักษาสถานการณ์เอาไว้
ฉุยหยิงหันมาพูดด้วยความรังเกียจ “คุณหมายความว่าไงว่าเมื่อกี้มันยังอยู่ตรนี้ แต่พอฉันมาแล้วคุณกลับบอกว่าอยู่ดี ๆ มันก็หายไป ? คุณคิดว่าเป็ดที่สุกแล้วมันจะหนีไปได้ ? แล้วปลาที่สุกแล้วมันจะว่ายน้ำหนีไปได้งั้นหรอ ?”
“บัดซบ ! แกมานี้ ! ทุกคนไปไหนหมด ? บัดซบ ไสหัวมาหาบิดาเดี๋ยวนี้ !”
หญิงวัย 30 วิ่งเข้ามาด้วยความเร่งรีบ เธอมองเซียงซิ่งที่นั่งอยู่บนโต๊ะพร้อมกับใบหน้าที่ซีด เธอรีบทำความเคารพทันที “นายน้อย ท่านเรียกดิฉัน ?”
“ปลาฉันอยู่ไหน ? ฉันบอกให้แกจับตาดูเอาไว้ แล้วแกไปไหนมา ?”
เซียงซิ่งราวกับภูเขาไฟที่พร้อมระเบิดตลอดเวลา
ตรงที่เขาอยู่คือขอบสวนและอยู่ข้าง ๆ สระน้ำ ทิวทัศน์ของที่นี่สวยงามมากแต่ไม่ค่อยมีคนมาแถวนี้มากนัก ดังนั้นเสียงคำรามของเซียงซิ่งจึงไม่ค่อยมีคนให้ความสนใจมากนัก
