ชายฝั่งของเกาะเดสแปร์
วัยรุ่นที่มีผมสีดำชี้ไปที่ชายและหญิงด้วยความโกรธ
“ เจ้าเจ้ากำลังพยายามจะทำอะไร?” หลินเสี่ยวชี้และด่าอย่างโกรธเคืองระเบิดความโกรธออกมา
“ หลินเสี่ยว เจ้าตะโกนอะไร? ข้าทำอะไรผิดหรือเปล่า?” ซีซาร์ตกตะลึงด้วยความไม่พอใจขณะที่ชัก Dragon Slayer ดาบแสงสีแดงเข้มดูแปลกราวกับว่าไม่ใช่ดาบแต่เป็นกระดูกชิ้นหนึ่ง
“ แน่นอน ใช่! เจ้าลืมเกี่ยวกับแผนของเรา?” หลินเสี่ยวประณามอย่างโหดเหี้ยม
เขาไม่กล้ารับความผิดพลาดของเขาหรือ?
ก่อนหน้านี้หลินเสี่ยวจะไม่ไปทะเลาะกับเขา แต่ตอนนี้พวกเขาเป็นทีมเขาจะไม่ปล่อยให้เขาลากลงมา!
“แผน? อันที่จะหลบหนีและรักษาพลังงาน? แน่นอนข้าจำได้”
“ เจ้าชายของข้า เจ้าจำได้แต่เจ้าไม่ทำตาม? มีอะไรผิดปกติในสมองของเจ้า?”
“ ฮึ่ม เจ้าเอาอะไรมาวิพากษ์วิจารณ์ข้าเหรอ? เราชนะการต่อสู้เร็ว ๆนั่นคือสิ่งที่สำคัญไม่ใช่หรือ?” ซีซาร์ตอบว่าเป็นเรื่องจริง
“ มันดีตราบใดที่เจ้าชนะ? ไอ้…” หลินเสี่ยวแทบทนไม่ไหวแล้ว
ในขั้นต้นภายใต้แผนของเขาเป้าหมายของพวกเขาคือการรักษาพลังงานและหลบหนีจากการต่อสู้จนจบ จากนั้นพวกเขาสามารถเริ่มต้นการติดตามในตอนท้ายเพื่อให้พวกเขาสามารถขี้เกียจ … โอ้ไม่เพิ่มโอกาศสสูงสุงเป้าหมายของพวกเขา
แต่ทันทีที่พวกเขามาถึงซีซาร์ก็เริ่มต่อสู้!
“ นอกจากนี้หลินเสี่ยวนั่นไม่ใช่ความผิดของข้า” ซีซาร์เป็นธรรม
เขายังไม่ต้องการต่อสู้
เพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้ วูและมัมเลือกสถานที่ห่างไกลเพื่อมาขึ้นฝั่งโดยเฉพาะ มันเป็นทางเข้าของลำธารเล็ก ๆ ที่มีภูมิประเทศที่ซับซ้อนและพืชพันธุ์รก ต้องขอบคุณพลังเวทที่แข็งแกร่งของวูทำให้เขาสามารถลงจอดในร้านได้สำเร็จ
พวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีได้สำเร็จแต่พวกเขายังพบกับศัตรู
“ ข้าเห็นใบไม้สีเงินและข้ากำลังจะหยิบมันจากนั้นก็มีลูกศร…เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรละ?” ซีซาร์เล่าต่อไปเรื่อย ๆ เพื่ออธิบายตัวเอง
ขณะที่พวกเขามาถึงฝั่งพวกเขาพบผลไม้สีเงินที่ซ่อนอยู่ในวัชพืชถัดจากลำธารซีซาร์ก็รีบไปเก็บมันทันที แต่น่าเสียดายที่พวกเขาถูกซุ่มโจมตี
มันเป้นวิทยาลัยลูเร็นจากอาณาจักรก็อดแธม เป็นโรงเรียนขนาดเล็กที่ไม่รู้จักดังนั้นพวกเขาจึงไม่ทราบความแข็งแกร่งของวิทยัยลอรัน
พวกเขาเห็นว่าทีมของพวกเขาประกอบไปด้วยสาวงามและเป็ดหล่อ (นอกเหนือจากหลินเสี่ยว) และพวกเขาก็นำสาวใช้แสนสวยมาด้วยดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าพวกเขาเป็นลูกของขุนนางและสามารถมีส่วนร่วมเพราะครอบครัวของพวกเขาดังนั้นจึงต้องการปล้นซีซาร์เพื่อคะแนนปล้น
“ อืม ใครสนถ้าเจ้าเป็นเจ้าชายหรือเจ้าหญิงมันก็ไร้ประโยชน์บนเกาะเดสแปร์! ดังนั้นส่งมอบคริสตัลของเจ้าอย่างเชื่อฟังไม่งั้นเรา วิทยาลัยลูเร็นจะไม่ระงับ!”
ในเวลานั้นมีคนสี่คนวิ่งออกมาจากพุ่มไม้นักรบสามคนและนักธนู พวกเขานำหน้าวิทยาลัยลอรัหนึ่งก้าวนและรออยู่ถัดจากฝั่งเพื่อซุ่มโจมตีทีมที่เพิ่งมาถึง
ผลไม้สีเงินที่ซีซาร์พบนั้นเป็นกับดักของพวกเขา ตอนแรกพวกเขาต้องการดูแลซีซาร์ก่อน แต่มันไม่ราบรื่นและซีซาร์สามารถหลบเลี่ยงได้ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา
“ วิทยาลัยลูเร็น? … อ่า ลูเร็น ลูเร็น (เล่นกับผู้สัญจร) …ชื่อนี้ฟังดูแปลกจัง เอ่อ พี่ชายลูเณ้น เราเพิ่งผ่านมาเราไม่ต้องการต่อสู้! เอาเป้นว่าปล่อยพวกเราไปดีไหม?”
ในการเริ่มต้นหลินเสี่ยวเป็นตัวแทนของวิทยาลัยลอรันและยิ้มอย่างไม่เป็นอันตรายและพยายามเจรจาเพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้ แต่พวกเขาไม่ได้รับมัน
“ หยุดเสียเวลา! เจ้าคิดว่าเราเป็นขยะตาขาวเหรอ?”
“ เอ่อ…เจ้ากำลังพูดอยู่ยังงี้แปลว่าข้าเป็นคนไร้สมอง?”
ใบหน้าของหลินเสี่ยวมืดลงแต่ก็ยังพยายามควบคุม
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบนักธนูของพวกเขาก็เคลื่อนไหวแล้ว!
ลูกศรที่เต็มไปด้วยรัศมีการต่อสู้บินตรงไปที่หลินเสี่ยวพร้อมกับเสียงดัววูเขาเห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการเสียเวลาพูดคุยกับเขา
หลินเสี่ยวผิดหวัง
เขาไม่เข้าใจทำไมคนโง่ถึงชอบต่อสู้จัง? พวกเขาไม่สามารถอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขและรวบรวมผลคะแนนหรือไง?
เห็นได้ชัดว่าคำตอบคือไม่ ในบรรดาหลายร้อยทีมบนเกาะนี้บางทีเขาอาจเป็นคนเดียวที่ขี้เกียจและไม่ต้องการต่อสู้
พวกเขามาที่นี่เพื่อต่อสู้ไม่ใช่เล่นพวกเขาจะเข้ากับเขาได้อย่างไร
หลินเสี่ยวไร้ประโยชน์ แผนการของเขาล้มเหลวตั้งแต่เริ่มต้นดังนั้นเขาจึงสามารถใช้การร่ายฉัพลันเพื่อปกป้องตัวเองและยุติพวกโง่เขลาเหล่านี้อย่างรวดเร็วแต่แสงแฟลชหน้าเขา
กลุ่มของดอกซากุระลอยไปด้วย
เงาที่สวยงามปรากฏต่อหน้าหลินเสี่ยวแล้วชักดาบของเธอด้วยความเร็วที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าและแยกลูกธนูที่เข้ามาออกเป็นสองส่วน!
ใบมีดที่คมชัดนั้นผ่าลูกธนูลอยมาอย่างนุ่มนวลราวกับไม่มีสิ่งกีดขวางและลูกธนูที่ตายกลายเป็นไม้อันตรายสองอันที่ตกลงมาทั้งสองข้าง
“ พี่สาวหยิน?” หลินเสี่ยวรู้ว่าเชนไตหยินช่วยเขาบล็อคลูกศร
เมื่อพิจารณาจากความเร็วและพลังของลูกธนูคนนั้นอย่างน้อยก็เป็นนักธนูระดับที่สี่คันธนูที่เขาถืออยู่นั้นไม่ธรรมดาเลย ลูกศรนั้นเปรียบได้กับดาบของนักรบระดับที่สี่อย่างเต็มกำลัง แต่เชนไตหยินได้แยกออกเป็นสองอย่างเหมือนไม่มีอะไรเลย
“ เจ้าโอเคไหม” เชไนหยินหันหน้ากลับถามเขา
“ ข้า – ข้าสบายดี…”
แน่นอนว่าเขาสบายดีลูกธนูก็แยกออกเป็นสองส่วนแล้วมีอะไรผิดปกติกับเขาอีกบ้าง?
แม้ว่าเขาจะสบายดีแม้ว่าเธอจะไม่ได้ช่วย แต่เขาก็ยังขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือและรู้สึกอบอุ่นภายใน
เชนไตหยินไม่สนับสนุนซีซาร์แทนเธอไปช่วยเขารายละเอียดเล็ก ๆ นี้เป็นหลักฐานของบางสิ่ง
“ เอฮ้เลิกเล่นเป็นใบ้แล้วมาข้างหลังข้า” หลินเสี่ยวมองเอเลน่าและเตือนเธออย่างใจร้อน“ หน้าอกใหญ่ไม่สามารถบล็อกลูกธนูได้”
“ขยะ”.
เอเลน่าพลิกสายตาของเธอใส่เขา แต่ก็ยังซ่อนอยู่ข้างหลังเขา
“ คนเหล่านี้น่ารำคาญจริงๆ” เชนไตยหินเหล่ตาของเธอซึ่งกำลังแสดงเจตนาฆ่า
จากนั้นซีซาร์ที่ถูกซุ่มโจมตีในที่สุดก็ไม่สามารถทนมันได้อีกต่อไป
เขาทนแผนการหลบหนีของหลินเสี่ยวพอแล้วดังนั้นเขาจึงต้องการปล่อยเป็นอิสระบ้าง ตอนนี้พวกเขาเป็นคนที่โจมตีเขาไม่สามารถทนชัก Dragon Slayer ได้แล้ว
“ หืมม เจ้าขอเองนะ!”
เพียงแค่ดึงดาบของเขา ซีซาร์ก็เปลี่ยนพลังที่หลั่งไหลออกมาจากร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่องผมสีทองสั้นของเขากำลังบินราวกับว่ามีพลังน้ำวนรอบตัวเขา
พลังเวทย์มนตร์สีเขียวของเขาเป็นเหมือนพายุที่รุนแรง ออร่าการต่อสู้สีน้ำเงินนั้นเร็วและว่องไว พลังงานที่แตกต่างกันสองอย่างรวมกันเป็นหนึ่งและก่อให้เกิดพลังที่ไม่แน่นอนอย่างมากในซีซาร์
ลายเซ็นของนักดาบเวท การหลอมรวมของพลังเวทย์มนตร์และออร่าต่อสู้
ใบมีดกระเพื่อม ฟ้าร้องลมเฉือน!
พลังที่ไม่เสถียรอย่างรุนแรงพุ่งเข้าใส่ดาบสีแดงเข้มและแสงที่ส่องทะลุผ่านตา
ผู้คนจากวิทยาลัยลูเร็นตกตะลึงพวกเขาเคยเห็นการหลอมรวมมาก่อนที่ไหน? ทันใดนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับพลังอันยิ่งใหญ่พวกเขากลัวตายไปครึ่งหนึ่งและเกือบทิ้งดาบของพวกเขาไป
“ ซีซาร์ที่รักของข้า! ใจเย็นลง!” เมื่อเห็นเขาใช้ทักษะนั้นหลินเสี่ยวก็อยากจะหยุดเขา
แม้ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเขาก็รู้ว่ามันทรงพลังอย่างแน่นอน
ถ้าเป็นเช่นนั้นแน่นอนว่ามันใช้พลังเวทย์มนตร์และออร่าในการต่อสู้มากมาย
ถ้ามันใช้กำลังมากแล้วแน่นอนเขาไม่สามารถใช้มันได้อย่างเรื่อยเปื่อย
ยังมีอีกหลายวันจนกระทั่งสิ้นสุดการแข่งขันถ้าเขาจะใช้มันจัดการกับมันฝรั่งทอดขนาดเล็กเช่นนี้แล้วพวกเขาจะทำอะไรต่อไปละ? ความแข็งแกร่งทางกายภาพของซีซาร์นั้นถูกจำกัด เขาไม่ได้เป็นหลินเสี่ยวที่สามารถฟื้นพลังเวทย์มนตร์ผ่านการนอนหลับได้ถ้าเขาใช้กำลังมากเกินไปหลินเสี่ยวจะต้องทำงาน!
ไม่มีทาง! เขาจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน! ซีซาร์เป็นคนงานที่ซื่อสัตย์ที่สุดของเขา…ไม่วีรบุรุษผู้น่านับถือที่สุดเขาจะใช้พลังงานอันมีค่าของเขาได้อย่างไร
ขณะที่หลินเสี่ยวกำลังจะหยุดเขาทันใดนั้นเขาก็ละทิ้งการเคลื่อนไหว
ทำไมเขาไม่ต่อสู้อีกแล้วเหรอ? เพราะไม่มีความจำเป็น
เสียงกรี๊ดเลือดไหลก้องก้องอยู่บนเกาะ
“อ๊ากกกกกกกก!!!”
ซีซาร์และหลินเสี่ยวมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน
ซีซาร์ทำหน้าไร้ประโยชน์ในขณะที่เขาชักดาบออกไปช้าๆ
ในทางตรงกันข้ามหลินเสี่ยวก็กัดริมฝีปากด้วยกันโดยไม่รู้ว่าเขาควรสาปแช่งหรือสรรเสริญ
เพราะในทันใดที่เสียงดังขึ้น นักรบทั้งสามก็ขว้างอาวุธของพวกเขาออกไปยกมือขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นถึงการยอมแพ้และพวกเขาก็ออกมาผลึกของพวกเขาพร้อมที่จะส่งมอบมัน
เหตุใดจึงมีเพียงสามคนและไม่ใช่สี่คน
นั่นเป็นเพราะนักธนูมีบาดแผลที่พาดผ่านท้องของเขาและคุกเข่าลงกำกระเพาะอาหารเพื่อไม่ให้เลือดพ่นออกมา
พร้อมกับเสียงร้องที่เจ็บปวดราวเสียงโลหะแหลม
‘หิมะ‘ ถูกชักออกมาแล้ว
