“อุก !”
หยานฮั่วกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ตอนนี้ฟันในปากของเขาหายไปทั้งหมดแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะถูกบดขยี้ความภาคภูมิใจและได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้ เขาใช้ชีวิตสุขสบายมานานหลายปี แต่ใครจะไปคิดกันว่าจะถูกทำลายลงแบบนี้ ?
เปลวไฟแห่งความโกรธถูกจุดประกายในใจเขา ตอนนี้เขาโกรธมาก เขาต้องการเพียงอย่างเดียวนั้นคือการฆ่ากลุ่มของเป่ยเฟิงให้ได้ !
มันช่างกล้า ! หยานฮั่วคำรามในใจ ไม่ต้องเอ่ยถึงสถานะของเขา พ่อของเขาคือผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังขั้นราชาพันปี ! แต่เจ้ากลุ่มร้อยปีบัดซบพวกนี้กลับกล้าทำให้เขาโกรธ !
‘พวกเขาเป็นพวกบ้า ! พวกเขาบ้าไปแล้ว ! พวกเขากล้าทุบตีหยานฮั่วทั้ง ๆ ที่อยู่ในหอการค้าชิงโจว พวกเขาบ้ามาก !’
หัวใจของหลู่จี้มืดม่น ในขณะที่้เขากำลังจะวิ่งเขาก็เผลอสบตาเข้ากับหลี่ปู้ทำให้ร่างของเขาแข็งค้าง มันราวกับถูกจ้องมองโดยเสือที่ดุร้าย
ในเวลาเดียวกันหลู่จี้รู้สึกโชคดีในใจ เขาโชคดีที่ไม่รับข้อเสนอของอีกฝ่ายเมื่อครู่ ไม่อย่างนั้นคนต่อไปที่จะซวยคือเขา แต่เมื่อมองดูสภาพของหยานฮั่วแล้วเขาก็มืดมนอีกครั้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเรื่องทั้งหมดเขาจะต้องเป็นคนรับผิดชอบ
ในเวลานี้เขาเกลียดกลุ่มของเป่ยเฟิงมาก มันเป็นความผิดของเจ้าพวกบ้านี่ ! ถ้าไม่ใช่เพราะพวกมันเขาคงมีความสุขกับการค้าของเขาต่อไปแล้ว !
เป่ยเฟิงไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น เขากำลังมองดูกลุ่มผู้ฝึกตนที่กำลังวิ่งมาทางเขาด้วยสายตาเย็นชา
ผู้คุ้มกันเหล่านี้มาเร็วมาก ทุกคนเป็นผู้ฝึกตนขั้นสี่ของร้อยปี ส่วนผู้นำของพวกเขามีพลังถึงขั้นครึ่งก้าวราชาพันปี
“หยุด !”
เพียงแค่เหลือบมองครั้งเดียวฟางซันก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด หัวของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและใบหน้าก็ซีดเล็กน้อย ตัวตนของหยานฮั่วของหอการค้าชิงโจวนั้นไม่ได้เป็นความลับใด ๆ แม้ว่าปกติแล้วเขาจะทนไม่ได้กับความเย่อหยิ่งของหยานฮั่ว แต่ในสถานการณ์ตอนนี้มันไม่ใช่ ท้ายที่สุดแล้วหยานฮั่วคือคนของหอการค้าชิงโจว เมื่อพ่อของเจ้าเด็กนี้เริ่มรู้เรื่องนี้และนั่นก็หมายถึงชะตากรรมของพวกเขาถูกตัดสินแล้ว
“ตุ้บ !”
หลี่ปู้โยนหยานฮั่วไปบนพื้น เจ้าขยะนี้ไม่มีความสามารถพอที่จะกระตุ้นอารมณ์เขาได้
“ท่านอาจารย์หยาน ! เป็นอะไรหรือไม่ ?” คนของฟางซุน 10 กว่าคนรีบล้อมกลุ่มของเป่ยเฟิง จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปหาหยานฮั่วทันที
“ป้าป !”
หยานฮั่วผลักฟางซุนและตบหน้าเขาพร้อมกับกรีดร้อง “ข้าดูเหมือนคนสบายดีหรือยังไง !”
“ไอ้ขยะ ! พวกแกมันเลี้ยงเสียข้าวสุก ! กว่าพวกแกจะมาทำไมถึงนานขนาดนี้ ? ข้าจะเล่าเรื่องนี้ให้ท่านพ่อฟังทีหลังแน่นอน แต่ตอนนี้ … จัดการพวกมัน หักแขนขาและทำลายพลังของพวกมันให้ข้า !”
ใบหน้าของฟางซุนสลับไปมาระหว่างสีเขียวและขาว เส้นเลือดค่อย ๆ ปรากฏบนแขนของเขา สุดท้ายเขาก็ได้แต่อดทน หากเป็นเขาเมื่อไม่กี่ปีก่อนเขาคงไม่ยอมทนกับการถูกดูถูกขนาดนี้ แต่ตอนนี้เขามีอายุมากขึ้นและมีความรับผิดชอบที่มากขึ้น เขาไม่อยากจะตายไปเพียงเพราะการอดทนไม่ได้
ชีวิตที่สะดวกสบายหลายปีที่ผ่านมาได้กัดเซาะจิตวิญญาณนักสู้ของเขา หากเขาสูญเสียงานนี้ไปเขาจะไม่มีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับโลกภายนอกได้อีกต่อไป บางทีหากเขาออกไปเขาอาจจะกลายเป็นขุดหลุมให้กับตัวเอง
“ท่านอาจารย์หยาน นี้คือในเมือง หากพวกเราทำลายพลังของมัน ข้าเกรงว่า ….”
หยานฮั่วขัดคำพูดของฟางซุน เขาถ่มน้ำลายทิ้งและตะคอกใส่ “ไม่ต้องห่วง แกจัดการกับเรื่องที่ข้าสั่งก็พอ ! ใช่แล้ว ข้าต้องการเห็นพวกมันมีชีวิตที่ย่ำแย่กว่าความตาย !”
“พวกแกรออะไร ? พวกมันสร้างปัญหาให้กับหอการค้าชิงโจว จัดการพวกมันซะ !” ฟางซุนออกคำสั่งและพุ่งเข้าหากลุ่มของเป่ยเฟิง
ใบหน้าของฟางซุนเต็มไปด้วยความป่าเถื่อน เพราะเจ้าพวกนี้ทำให้เขาได้รับความอัปยศ ! เขาทุบตีหยานฮั่วไม่ได้ แต่เขาจะเอาความโกรธนั้นมาลงที่คนพวกนี้แทน !
“เจ้าโง่ !” หลี่ปู้หัวเราะเย็นชาจากนั้นเลือดฉีของเขาก็ปะทุขึ้น เขายกแขนขวาที่ถือง้าวขึ้นมาจากนั้นก็ฟันไปที่ฟางซุน !
“จงสยบ !”
ในฐานะครึ่งก้าวราชาพันปี ฟางซุนก็มีความแข็งแกร่งเช่นเดียวกัน ชั้นเลือดฉีปรากฎครอบคลุมดาบของเขาจากนั้นก็ฟันมันไปทางหลี่ปู้ !
คนอื่น ๆ ก็ลงมือในเวลาเดียวกัน ทั้งสองฝ่ายมีจำนวนคนเท่ากัน แต่ผลลัพธ์ก็คือด้านของฟางซุนกำลังถูกบดขยี้ !
“ทำลาย !” หลี่ปู้คำรามขึ้น จากนั้นเขาก็สับง้าวปะทะเข้ากับดาบของฟางซุน !
“กิ๊ง !”
เสียงตัดขาดเบา ๆ จากนั้นดาบในมือฟางซุนก็ขาดเป็นสองท่อน !
“ปุก !”
“แก๊ง !”
การเคลื่อนไหวของหลี่ปู้ไม่หยุดแค่นั้น หลังจากตัดผ่านดาบแล้วเขาก็พุ่งไปที่ไหล่ของฟางซุนต่อและยังไม่หยุดแค่นั้น เขายังเหวี่ยงมันลงไปในแนวนอนทางฟางซุนอีกครั้ง !
เสียงอู้อี้ดังขึ้นพร้อมกับฟางซุนที่ถูกทุบกระแทกลงพื้น รอบแตกยาวจำนวนมากปรากฎตามพื้นทั้ง ๆ ที่พื้นนั้นแข็งมาก
“อุก ! เป็นไปได้ยังไงกัน !”
ฟางซุนกระอักเลือดออกมามากมายพร้อมกับหันไปมองหลี่ปู้ด้วยความตกใจ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นครึ่งก้าวราชาพันปี ! ทำไมเขาถึงแพ้อีกฝ่ายได้ย่างง่ายดายขนาดนี้ ?
“ใจทรหด !”
มือของหลี่ปิงกวัดแกร่งดาบในมือด้วยความรวดเร็ว มือของเธอส่องประกายราวกับดอกบัวที่กำลังเบ่งบาน
แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่ในความงามนั้นคือจิตสังหารที่อันตรายมาก ! ทันทีที่เผลอมองดอกบัวที่สวยงามนั้น สายตาของทุกคนจะถูกจับจ้องและไม่สามารถละสายตาไปได้แม้แต่น้อย
“ฟุ้บ !”
ดาบที่แสนคมฟันกวาดพร้อมกับเสียงเลือดสาด ผู้ฝึกตนห้าคนสูญเสียแขนไปและนั้นทำให้พวกเขาตื่นขึ้นจากความสับสนเมื่อครู่ !
“อ๊าก !”
“ดาบมันถูกฟันออกมาตอนไหนกัน ?”
ในทันทีที่อีก 4 คนหลุดจากความสับสน พวกเขาก็ตั้งสติและหันไปมองทั้งห้าคนที่ไม่มีแขนด้วยความตกใจ
“หืม ? เกิดอะไรขึ้น ?”
บนหลังคาของตึกหนึ่ง ชายวัยกลางคนกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ก็ลืมตาขึ้นและรีบลงมาทันที
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมืดมน ‘ใครมันช่างกล้าสร้างปัญหาให้กับหอการค้าชิงโจวของข้า !’
เขาระเบิดพลังออกมาและพุ่งออกไปทางทิศทางของกลุ่มเป่ยเฟิง จากพลังที่ระเบิดดูเหมือนเขาจะมีพลังขั้นราชาพันปี !
“ออร่านั้นมัน พานหยุนเฟ่ย ? ทำไมเขาถึงโกรธขนาดนั้นกัน ?”
“ทิศทางนั้น นั้นมันหอการค้าชิงโจว … น่าสนใจ”
“ชีวิตที่นี่น่าเบื่อจริง ๆ ดูเหมือนวันนี้จะมีอะไรให้ดูแล้ว”
และมันยังไม่จบแค่นั้น ในไม่ช้าหอการค้าขนาดใหญ่อื่น ๆ ทั้งหมดในพื้นที่รอบ ๆ ก็รู้ข่าว พวกเขารีบมุ่งหน้ามาทางหอการค้าชิงโจวทันที
“เฮ้อ แกนี้ทำให้เรื่องมันยากขึ้น ข้าละเบื่อกับคนอย่างแกจริง ๆ หูนี้คงไม่จำเป็นสำหรับแกแล้วสินะ” เป่ยเฟิงถอนหายใจในขณะมองหยานฮั่ว
“กิ๊ง !”
“ปุ้ก !”
แสงส่องกระพริบและหยานฮั่วได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นที่หู จากนั้นมันก็หายไป เขารีบเอามือไปจับที่หูแต่ทว่ามันกลับหลงเหลือแต่เพียงกองเลือดในมือ ฟางซุนรีบวิ่งเข้ามาและปิดบาดแผลจากนั้นใช้เลือดฉีของเขารักษาอาการบาดเจ็บของหยานฮั่วก่อน เขามองคนตรงหน้าด้วยความหนักใจ
“อ๊าก หูของข้า ! พวกแกต้องตาย ! พวกแกทุกคนต้องตาย ! นายท่านราชาพันปีจะไม่มีทางปล่อยพวกแกไป !”
“บัดซบ นี่มันแย่แล้ว ดูเหมือนโชคของการใช้ชีวิตของข้าจะหมดไปแล้ว”
“ชิ้ง !”
หลี่ปิงเก็บดาบกลับไปที่ฝักและกลับมายืนด้านหลังเป่ยเฟิง
‘ไปกันเถอะ” เป่ยเฟิงสะบัดนิ้วหนึ่งครั้ง จากนั้นเลือดฉีของเขาก็พุ่งออกไปทางตันเถียนของหยานฮั่ว เป่ยเฟิงไม่สนใจเสียงร้องอันน่าเวทนาของหยานฮั่วแม้แต่น้อย
ทันใดนั้นเสียงก้าวเดินก็ดังขึ้นจากทางเข้าพร้อมกับร่างหนึ่งที่ค่อย ๆ ปรากฎตัวพร้อมกับเสียงที่ทรงพลังและเต็มไปด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น “คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไปงั้นรึ ? พวกแกคิดว่าหอการค้าชิงโจวของข้าเป็นแบบไหนถึงคิดจะทำอะไรก็ทำ ?”
แรงกดดันนี้แข็งแกร่งจนทุกคนรู้สึกราวกับมีภูเขาขนาดใหญ่กำลังกดทับที่หลังของพวกเขาทำให้พวกเขาหายใจลำบาก
แต่เป่ยเฟิง หลี่ปู้และหลี่ปิงนั้นยังคงเฉยชา ใบหน้าของพวกเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงใด ๆ
“หากหอการค้าชิงโจวมีไว้ทำการค้าขายจริง ๆ ข้าก็สามารถมาและไปได้ตลอดเวลา” รอยยิ้มปรากฏบนหน้าเป่ยเฟิง จากนั้นเขาก็ระเบิดพลังขึ้น ผู้ฝึกตนที่บาดเจ็บอย่างฟางซุนถึงกับบินลอยไปด้านหลังเพียงเพราะแรงระเบิดพลังฉีของเป่ยเฟิง !
“แกร๊ก !”
“ปุก !”
คนที่น่าเวทนาที่สุดคือหยานฮั่ว ร่างของเขาปะทะกับระเบิดพลังฉีทำให้กระดูกในร่างของเขาจำนวนมากถูกทำลาย เขากระอักเลือดออกมาคำหนึ่งและสลบลงทันทีที่หล่นถึงพื้น
“หืม ? ราชาพันปี ? ไม่ ! มันไม่ใช่ราชาพันปี !”
หลังจากเป่ยเฟิงปลดปล่อยพลัง ใบหน้าของพานหยุนเฟ่ยก็เต็มไปด้วยความตกใจและสับสน แต่หลังจากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ราชาพันปี และนั่นก็ทำให้เขาตกใจมากขึ้น พลังของคน ๆ นี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าตัวเขา !
ใบหน้าของพานหยุนเฟ่ยสั่นไหวเมื่อได้ยินคำพูดของเป่ยเฟิง จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่หลู่จี้และตะโกนขึ้น “เกิดอะไรขึ้น ? เจ้า บอกข้ามา”
ใบหน้าของหลู่จี้เปล่ยนไป เขาเล่าเรื่องทั้งหมดโดยไม่ลืมโกหกและพูดเกินความจริง ซึ้งเขาโยนความผิดทั้งหมดลงบนหัวเป่ยเฟิง
เขายังคงทำงานอยู่ที่นี่ ดังนั้นมันจึงไม่แปลกที่เขาจะไม่เล่าเรื่องแย่ ๆ ของหยานฮั่ว หากเขาพูดเรื่องของหยานฮั่วออกไป มันจะไม่จบลงแค่เขาไม่ได้ทำงานที่นี่ต่อ
… สำหรับการเลือกระหว่างหยานฮั่วกับคนนอกอย่างเป่ยเฟิง ยังไงเขาก็เลือดหยานฮั่นอยู่แล้ว
เมื่อได้ยินคำพูดของหลู่จี้ พานหยุนเฟ่ยส่งเสียงไม่พอใจและพูดด้วยความเย็นชา “ฮึ่ม ! ช่างกล้าจริง ๆ !”
“ข้าไม่อยากจะพูดเรื่องใครถูกหรือผิดหรอก เรื่องราวจะถูกเขียนโดยผู้ชนะเสมอและทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่ง ผู้อ่อนแอจะเป็นฝ่ายผิดเสมออยู่แล้ว !” เป่ยเฟิงกล่าวโดยสงบและไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ
“น่าสนใจ แกจะยอมแพ้หรือจะให้ข้าจัดการด้วยตัวเอง ? ใช่แกพูดถูก แกอ่อนแอดังนั้นแกจึงผิด !” พานหยุนเฟ่ยยกคิ้วด้วยความสนใจ เขาเริ่มสนใจอีกฝ่ายมากขึ้น
“แกต่างหากที่อ่อนแอ แกแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าอยากสู้กับข้า ?” เป่ยเฟิงถามด้วยเสียงสงบ ข้างหลังเขาหลี่ปู้และคนอื่น ๆ ไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ
“ช่างไม่รู้ถึงความต่างของสวรรค์และโลก … ดูเหมือนข้าจะต้องให้แกลิ้มรสความขมขื่นดูบ้าง” พานหยุนเฟ่ยพูดด้วยเสียงเย็นชา เขาได้ยินผิด ? อีกฝ่ายมีพลังเพียงขั้นร้อยปีเท่านั้นแต่บอกเขาอ่อนแอกว่า ตอนนี้เขารู้สึกไม่พอใจกับความเย่อหยิ่งของเป่ยเฟิงมาก
“ตู้ม !” โดยไม่รอให้เป่ยเฟิงพร่ำเพ้อ เขาระเบิดพลังออกมาจากนั้นฝ่ามือที่ถูกสร้างจากเลือดฉีก็ปรากฎขึ้น เขาฟาดมันไปทางเป่ยเฟิงทันที !
“ตึก ตึก !”
เป่ยเฟิงใช้มือของเขาเคาะหัวเจ้ากระต่ายที่กำลังเคี้ยวแครอทอยู่ด้านข้างและมองดูราวกับกำลังดูเรื่องสนุก “กู่ฉี แกคิดแกแครอททั้งวันหรือยังไง ไปทำงานได้แล้ว”
