หลี่ปู้กำลังยุ่งอยู่กับการควบคุมอารมณ์ของตัวเองจนไม่ได้สังเกตเห็นใบหน้าของกู่ซานเฉิง
“ดี ดีมาก ! ดูเหมือนพวกแกจะไม่เห็นหัวข้าเลยสินะ แกคิดว่าไม่มีใครในเมืองซานชวนเอาชนะพวกแกได้งั้นหรือ ?”
ใบหน้าของกู่ซานเฉิงมืดมน เขาคิดว่าตระกูลหลี่จะต้องวางแผนการนี้เอาไว้เพื่อสังหารเขาแน่นอน
ในเมื่อไม่มีทางเลือก กู่ซานเฉิงทำได้เพียงส่งข้อความหากองทัพของเขา
อย่างไรก็ตามหลี่ปู้ไม่ได้อยากจะสู้กับเขา เขาทำเพียงกลับมายืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ทำอะไร ไม่มีใครเข้าใจความโหดร้ายของกู่ฉีไปได้ดีกว่าหลี่ปู้ ในความคิดของเขานั้นไม่มีใครแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะกู่ฉีได้
“กี้ !”
เจ้ากระต่ายก้าวเข้าหากู่ซานเฉิงและคนของเขาอย่างช้า ๆ
‘ข้าคงรอต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะเป็นข้าที่ถูกมันจัดการ !’
กู่ซานเฉิงเฝ้ามองฉีของเขาที่ถูกฉีของเจ้ากระต่ายนั้นกดดันกลับมา
เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมีสัตว์อสูรระดับราชาอยู่ด้วย
การแก้แค้นไม่เคยมีคำว่าสาย กู่ซานเฉิงจึงรีบบินขึ้นไปบนฟ้าก่อนจะหนีไปทันทีโดยไม่สนใจคนของเขาที่ถูกทิ้งเอาไว้
‘บัดซบ พวกตระกูลหลี่มันก้าวหน้าไปไกลมากหลังจากผ่านไปไม่กี่เดือน พวกมันจะต้องเจอสมบัติบางอย่างแน่ ๆ แค่รอ รอจนกว่าข้าจะนำกองทัพมาบดขยี้พวกแก !’ กู่ซานเฉิงคิดกับตัวเองด้วยความโกรธ ความเร็วของเขาในตอนนี้เร็วเท่ากับหนึ่งกิโลเมตรต่อนาที !
“พี่ใหญ่ !”
“นี้มันอะไรกัน ?”
คนของกู่ซานเฉิงที่พยายามต้านเจ้ากระต่ายไว้พบว่ากู่ซานเฉิงหนีไปแล้ว พวกเขาถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ !
ใบหน้าของทุกคนซีดด้วยความกลัว
พวกเขาคิดว่าตัวเองอาจจะไม่มีชีวิตรอดไปได้อีกต่อไป
“กี้ !”
กู่ฉีเองก็แปลกใจเช่นกัน มันไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน ก่อนหน้านั้นเขาทำตัวดุร้ายแต่สุดท้ายก็หนีไปเหมือนหมา ใบหน้าของกู่ฉีเต็มไปด้วยความโกรธ มันพุ่งทะยานขึ้นไปบนฟ้าแล้วไล่ตามกู่ซานเฉิงไป
‘เร็วมาก ! เจ้ากระต่ายตัวนี้มีความสามารถในเรื่องความเร็วงั้นรึ ?’
เมื่อเห็นแสงสีแดงพุ่งตามหลัง กู่ซานเฉิงถึงกับตกใจเพราะไม่คิดเลยว่ากระต่ายตัวนั้นจะเร็วได้ขนาดนี้ !
ระยะห่างของทั้งสองค่อย ๆ ลดลงจนในไม่ช้าก็เหลือไม่ถึงร้อยเมตรในเวลาไม่กี่วินาที !
“กี้ !”
เจ้ากระต่ายเอื้อมอุ้งมือออกไปแล้วเหวี่ยงไปหากู่ซานเฉิง !
“อะไรกัน ? นี่มัน … อ้ากก !”
กู่ซานเฉิงรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของกู่ฉี เขาจึงรีบสร้างเกราะฉีขึ้นมาครอบคลุมร่างกาย อย่างไรก็ตามกรงเล็บของอีกฝ่ายกลับไม่มีเงาหรือพลังใด ๆ ปรากฎออกมาเลย แต่ในไม่ช้าเขาก็เข้าใจดีว่าอีกฝ่ายทำอะไร !
“บัดซบ !”
เส้นเลือดในร่างของเขาทันใดนั้นก็ถูกอุดตันด้วยเลือดฉี เขาไม่สามารถควบคุมมันได้ เลือดของเขาค่อบ ๆ แปรเปลี่ยนไปเป็นมีดสีแดงเลือดก่อนจะพุ่งออกมา!
ในพริบตากู่ซานเฉิงก็ราวกับเม่นที่มีมีดพุ่งออกมาจากร่างของเขา !
“กี้ !”
เจ้ากระต่ายไม่รอช้า มันรีบเรียกดาบสีแดงเลือดออกมาแล้วฟันไปทางกู่ซานเฉิง !
“พลังวิญญาณ ศิโรราบ !”
กู่ซานเฉิงบังคับเลือดฉีของเขาพร้อมกับแกว่งแขนไปมาเพื่อใช้พลังวิญญาณของเขา !
จากนั้นต้นสนสูงกว่าร้อยจั้งก็ปรากฎต่อหน้ากู่ซานเฉิง มันค่อย ๆ แพร่ขยายกิ่งก้านออกมา
จากนั้นเข็มของต้นสนก็ค่อย ๆ หล่นลงมาก่อนจะรวมตัวกันกลายเป็นหอก !
จากนั้นหอกก็พุ่งไปหาเจ้ากระต่ายพร้อมกับปลดปล่อยแสงสว่างออกมา
“แค่ก แค่ก !”
หลังจากใช้พลังวิญญาณไปแล้ว กู่ซานเฉิงก็ไอออกมาก่อนที่ใบหน้าของเขาจะแปรเปลี่ยนไปเป็นความเกลียดชัง เขาจ้องมองไปที่เจ้ากระต่ายก่อนจะรีบหนีไป
“กี้ กี้ !”
เสียงคำรามของกู่ฉีดังขึ้นในขณะที่มันหลบหอกอย่างง่ายดาย จากนั้นก็ไล่ตามกู่ซานเฉิงด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม !
“ซู้ว ซู้ว!”
ต้นสักยักษ์แกว่งไปมาจากนั้นเข็มก็ร่วงลงมาจากต้น แม้แต่ตัวลำต้นก็ค่อย ๆ หดลงก่อนจะหายไป ในไม่ช้าเข็มและพลังทั้งหมดของต้นสนก็ไปรวมที่เข็มก่อนจะรวมกันกลายเป็นนก
“กิ๊ง กิ๊ง !”
นกสีเขียวจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งไปล้อมรอบกู่ซานเฉิงจากนั้นก็สร้างเกราะสีเขียวครอบตัวเขา
“แก๊ง !”
เสียงระฆังดังขึ้น จากนั้นก็มีบางอย่างพุ่งไปปะทะเข้ากับกู่ซานเฉิงกระแทกร่างของเขา !
“เพ้ง !”
“วิ้ง !”
“อุก !”
ชั้นแสงสีทองปรากฎบนชุดเกราะในตอนที่วัตถุนั้นลอยมาปะทะกับเขา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้กู่ซานเฉิงถึงกับสั่นสะเทือนก่อนที่เข็มจำนวนมากจะสลายหายไปในทันที
ไม่เพียงแค่นั้น มีดาบขนาดใหญ่พุ่งลงมายังหัวของเขา มันเป็นการโจมตีทางพลังจิตซึ้งทำให้เขาไม่สามารถหลบได้ กู่ซานเฉิงเวียนหัวจนเกือบจะหล่นลงมาจากท้องฟ้า โชคดีที่เขากลับมาตั้งสติได้ทันเวลา
ไกลออกไป เจ้ากระต่ายกู่ฉีที่ครอบคลุมด้วยระฆังสีเลือดกำลังปะทะอยู่กับหอกสีเขียว !
“แก๊ง ! แก๊ง ! แก๊ง !”
เสียงปะทะกันระหว่างหอกปะทะเข้ากับระฆัง ในไม่ช้ามันก็พุ่งปะทะครั้งสุดท้ายจนเกิดคลื่นสั่นสะเทือนไปรอบ ๆ จากนั้นหอกก็ถูกทำลายไปครึ่งหนึ่งส่วนเจ้ากระต่ายเองก็กระเด็นถอยหลังกลับไปเช่นกัน
“หนี !”
กู่ซานเฉิงมองด้วยความตกตะลึง ตอนแรกเขาคิดว่าเขาสามารถสังหารเจ้ากระต่ายนั่นได้ แต่เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าสัตว์อสูรตัวนี้จะแข็งแกร่งถึงขนาดที่ว่าตัวเขาจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน
เมื่อเห็นว่ากู่ฉีสามารถต้านพลังวิญญาณของเขาได้ กู่ซานเฉิงก็ไม่อยากลองสู้กับมันอีกต่อไป เขารู้ดีว่าเขาตายแน่ ๆ หากยังดื้อรั้นสู้กับมันต่อไป !
ในเวลาเดียวกัน กู่ฉียิ้มอย่างน่ากลัวราวกับมันเป็นสัตว์กินเนื้อแทนที่จะเป็นสัตว์กินพืช
“แก๊ง !”
เสียงระฆังดังขึ้นก่อนจะลอยออกมาจากร่างของมันพุ่งขึ้นไปบนฟ้า !
พลังวิญญาณนั่นมันอะไรกัน ?
เมื่อเห็นระฆังที่ลอยขึ้นไปและหมุนไปมา กู่ซานเฉิงรู้สึกตกตะลึงและสับสนไม่น้อย
“หยิน !”
“โฮก !”
“กรร !”
เสียงคำรามของสัตว์จำนวนมากดังขึ้น จากนั้นภาพวาดประทับอยู่บนระฆังราวกับมีชีวิตขึ้นมา พวกมันพุ่งออกมาจากร่างฆังแล้วพุ่งเข้าหากู่ซานเฉิง
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ดอกไม้และแมลงจำนวนมากก็หมุนวนไปรอบตัวกู่ซานเฉิง ดอกไม้และแมลงเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งของทางกายภาพ มันเป็นเพียงภาพลวงตาที่เกิดจากฉีที่แข็งแกร่งเท่านั้น
“แกคิดว่าของแค่นี้จะหยุดข้าได้ ? แกประเมินข้าต่ำเกินไป รับนี่ไปซะ !”
กู่ซานเฉิงรู้ว่าเขาไม่สามารถรั้งรอได้อีกต่อไป เขากดไปที่หัวใจของเขาถึง 7 ครั้ง !
“ปัง !”
หลังจากนั้นเสียงระเบิด 7 ครั้งก็ดังขึ้นตรงหัวใจของเขา กู่ซานเฉิงกระอักเลือดออกมา อย่างไรก็ตามเลือดฉีของเขานั้นค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไป ผิวหนังของเขาเริ่มถูกเคลือบด้วยสีทองจากนั้นทั้งร่างของเขาก็ราวกับถูกชุบด้วยทองหนา ๆ แม้แต่ดอกไม้และแมลงรอบ ๆ ก็ถูกบังคับให้ถอยหนีด้วยพลังฉีที่แข็งแกร่งของเขา !
“กายาทองคำ โจมตี !” กู่ซานเฉิงคำราม จากนั้นฉีของเขาก็พุ่งทะยานขึ้น !
“กี้ !”
กู่ฉีชี้ไปที่ระฆัง จากนั้นระฆังก็หมุนเร็วขึ้นพร้อมกับดอกไม้และแมลงรอบตัวกู่ซานเฉิงที่หมุนเร็วขึ้นจนกลายเป็นพายุทอร์นาโด !
“ปัง !”
จากนั้นการโจมตีด้วยอุ้งเท้าที่เต็มไปด้วยขนก็ปรากฎขึ้นในกระแสพายุ มันพยายามที่จะโจมตีกู่ซานเฉิงให้ได้ !
การโจมตีเพียงครั้งเดียวถึงกับทำให้พายุสั่นราวกับมันไม่สามารถทำให้การโจมตีพุ่งเข้าไปต่อได้แล้ว
“ดาบเหล็ก ฝ่าทะลุชั้นฟ้า !”
กู่ซานเฉิงสงบสติก่อนจะรวบรวมเศษเหล็กจำนวนมากจนกลายเป็นดาบ หลังจากนั้นเขาก็แกว่งดาบเข้าไปที่พายุ !
การโจมตีครั้งนี้ถึงกับทำให้ระฆังกระเด็นออกไปไกลหลายพันเมตร นอกจากจะกระเด็นไปไกลแล้วมันยังปรากฎรอยแตกที่ผิวของระฆังอีกด้วย !
