เป่ยเฟิงไม่สนใจรสชาติของอาหารแม้แต่น้อย เขากลืนแม้แต่ชิ้นส่วนที่ไหม้เกรียมลงไป
“เคล็ดบัญญัติกฎสวรรค์ !” เป่ยเฟิงคำรามจากนั้นร่างของเขาก็สูงขึ้นจนกลายเป็นยักษ์ตัวเล็กที่มีความสูงกว่า 7 จั้ง เขาดูสูงมาก แต่ทว่าร่างกายของเขากลับยังคงผอมแห้งปราศจากกล้ามเนื้อ
เขาตัวใหญ่ขึ้น แต่ทว่ายังคงเหมือนเดิมทุกอย่างยกเว้นแค่ความสูงกับขนาดตัว
“แกร๊ก !”
สัตว์อสูรขนาดใหญ่ถูกยกขึ้นมาจากนั้นเป่ยเฟิงก็ใช้ฟันอันแหลมคมของเขากัดมันลงไปก่อนจะฉีกมันให้เป็นสองชิ้น เนื้อและกระดูกทั้งหมดที่ขวางทางเส้นทางกัดของเขาถูกทำลายลงง่าย ๆ เพียงแค่การกัดสบาย ๆ ของเขา
ทันทีที่เขากลืนอาหารลงไป พวกมันก็ถูกย่อยกลายเป็นพลังไหลเวียนไปตามร่างกายของเขา
‘น่ากลัวอะไรขนาดนี้ เขายังเป็นมนุษย์อยู่ไหม ? เขาคงไม่ใช่ปีศาจในคราบมนุษย์หรอกนะ ?’
ฉากตรงหน้ามันทำให้พ่อครัวหลายคนถึงกับหวาดกลัว
ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ตัดสินใจที่จะรีบทำอาหารให้เร็วที่สุด พวกเขากลัวว่าหากพวกเขายังคงชักช้ามันจะกลายเป็นพวกเขาที่ถูกแทนที่ด้วยสัตว์อสูรพวกนี้แทน !
ทุกคนเริ่มเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่เร็วกว่าเดิม
ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ตัดสินใจว่าที่แห่งนี้มันอันตรายเกินไป หลังจากจบเรื่องนี้แล้วพวกเขาจะไปหางานที่อื่นอย่างแน่นอน
วันนี้ผู้คนที่อยู่ใกล้ ๆ คฤหาสห์ตระกูลหลี่ได้เห็นปรากฎการณ์ที่แปลกประหลาดอย่างมาก บริกรจำนวนมากจากร้านอาหารต่าง ๆ ต่างเข้า – ออกจากคฤหาสน์ตระกูลหลี่จำนวนมาก และใบหน้าของทุก ๆ คนที่ออกมานั้นก็เต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว
“หืม ? พวกเจ้ากำลังทำอะไร ?”
บริกรคนหนึ่งถูกหยุดโดยใครบางคนที่นอกตระกูลหลี่ เขากำลังรีบอย่างมากมันจึงทำให้เขารีบตอบกลับไปด้วยความรำคาญ “บัดซบ แกอยากจะรู้ไปทำไมว่าพวกเราทำอะไรอยู่ ?”
แต่ใครจะไปคิดกันว่าเมื่อเขาพูดจบ อีกฝ่ายจะระเบิดพลังระดับขั้นสี่ของร้อยปีออกมา มันทำให้บริกรที่มีพลังเพียงขั้นหนึ่งของร้อยปีถึงกับหวาดกลัวอย่างมาก “สารเลว ! ไหนลองพูดอีกครั้งสิ !”
“นายท่าน ข้าต้องขอโทษด้วย ข้าเป็นเพียงแค่พนักงานเสิร์ฟเท่านั้น ข้ามาที่นี่เพื่อมาส่งอาหารเท่านั้น แต่สวรรค์ ข้ามีชีวิตอยู่มานาน ข้ายังไม่เคยเห็นใครที่กินอะไรแบบนี้มาก่อนเลย”
เขาดูเคารพอีกฝ่ายมากขึ้นและตอบทุกอย่างตามที่เขาเห็นมา
ชายคนนั้นตัวแข็งมื่อจากนั้นก็ถามด้วยความตกใจ “เจ้ากำลังจะบอกว่า อาหารทั้งหมด .. ถูกกินโดยคน ๆ เดียว ?”
บัดซบ อาหารจำนวนมากถูกส่งมาที่นี่ ทุกอย่างในรถเข็นมันเต็มไปด้วยสัตว์อสูรที่ทรงพลัง !!! ยิ่งกว่านั้นอาหารทั้งหมดที่ถูกปรุงมานั้นเต็มไปด้วยเนื้อสัตว์อสูรที่มีพลังขั้นสี่ของร้อยปี !
ผู้ฝึกตนที่มีพลังร้อยปีธรรมดา ๆ แทบจะไม่สามารถกินเนื้อเหล่านี้ได้เลยซักชิ้น แต่ทว่าตอนนี้พวกเขากลับบอกว่าพวกมันถูกกินโดยคน ๆ เดียว ?
หลังจากผ่านไปหนึ่งวัน กระเพาะอาหารของเป่ยเฟิงก็ถูกเติมเต็มไปบ้าง เขาไม่สบายใจนิดหน่อยที่ต้องกินอาหารแบบนี้ แต่โชคดีที่เขาได้ปิดประสาทการรับรู้กลิ่นและรสชาติไปนานแล้ว ไม่อย่างนั้นต่อให้อาหารจะดีหรือไม่ดีเขาก็ไม่มีทางกินมันมากเกินไปแบบนี้
หลังจากกินไก่สมบัติทั้ง 8 ตัวสุดท้ายไปแล้ว เป่ยเฟิงก็เช็ดปากก่อนจะหยุดกิน
“ฮุ้ว !”
เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นว่าเป่ยเฟิงหยุดกินแล้ว ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ก็นั่งลงด้วยความเหนื่อยล้าทันที
“ไม่เอาแล้ว ! เมื่อจบงานนี้แล้วข้าจะไปหางานอื่นทำ ! การเป็นพ่อครัวมันช่างลำบากเหลือเกิน !”
“ยอดเยี่ยม ในที่สุดท่านบรรพบุรุษก็อิ่มซักที !”
เหล่าพ่อครัวเหนื่อยมาก การได้เห็นยักษ์ผู้หิวโหยที่ทุบกระดูกและกินสัตว์อสูรเหล่านี้เข้าไปโดยตรงมันช่างน่ากลัวยิ่งนัก พ่อครัวเหล่านี้หวาดกลัวมาก พวกเขากลัวว่าพวกเขาจะเป็นรายต่อไปที่ถูกกิน
“เร่ออ ในที่สุดข้าก็เติมเต็มกระเพาะไปได้ 2 ใน 3 ซักที” เป่ยเฟิงถูท้องของเขา แม้ว่าเขาจะหิวอยู่ แต่ก็ไม่ถึงกับสูญเสียตัวตนเพราะความหิวโหยอีกต่อไป
“ตุ้บ !”
ทันทีที่เป่ยเฟิงพูดจบ ดวงตาของพ่อครัวก็เบิกกว้างและมีบางคนถึงกับคุกเข่าลงด้วยความสิ้นหวัง
บัดซบ พวกเขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม หลังจากกินอาหารไปมากขนาดนั้นกลับบอกว่าเต็มกระเพาะไปได้แค่ 2 ใน 3 เท่านั้น
เป่ยเฟิงนั้นพูดความจริง แม้ว่ามันจะดูเหมือนเขากินไปมาก แต่ความจริงแล้วคุณภาพของสัตว์อสูรพวกนี้ต่ำเกินไป มันจึงไม่แปลกที่พวกมันจะมีปริมาณพลังน้อยมาก
นอกจากนี้แก่นแท้แห่งชีวิตของเขายังถูกใช้ไปจำนวนมาก การอาศัยเพียงเนื้อสัตว์อสูรไม่กี่อย่างมันไม่เพียงพอที่จะฟื้นฟูมันได้มากนัก
ตอนนี้ความหิวของเขาส่วนใหญ่เริ่มจางลงแล้ว ในที่สุดเขาก็หยุดพักได้ หลังจากกินมาทั้งวันแม้ว่าเขาจะยังไม่อิ่มแต่เขาก็เบื่ออย่างมาก
“ดูเหมือนว่าถึงเวลาที่จะเข้าไปในหอเชื่อมสวรรค์แล้วและออกตามล่าสัตว์อสูรระดับราชาพันปีหลาย ๆ ตัวมาลองกินซักหน่อย …” เป่ยเฟิงยิ้มก่อนจะจากไป
“สวรรค์ทรงโปรด ในที่สุดจ้าวแห่งปีศาจก็ไปแล้ว ! ไม่ ข้าก็ต้องไปด้วยเช่นกัน ! ยิ่งไปไกลยิ่งดี !”
“ไม่เอาอีกแล้ว ข้าจะไม่ทำอาหารอีกแล้ว บัดซบ บิดาผู้นี้จะเปลี่ยนอาชีพ !”
“สหายของข้าเคยบอกไว้ว่าเป็นพ่อครัวมันง่ายสบาย ๆ ไม่ต้องลำบากมากนัก บัดซบ ! ข้าจะเปลี่ยนงาน !”
หลังจากแน่ใจแล้วว่าเป่ยเฟิงหายไปจริง ๆ พ่อครัวทุกคนก็ต่างเฉลิมฉลองกัน มีบางคนถึงกับร้องไห้น้ำตาแตก
พวกเขาทั้งหมดตัดสินใจที่จะเปลี่ยนงาน !
พ่อครัวบัดซบ ! ใครที่ชอบสามารถมาเป็นได้ แต่ไม่ว่ายังไงบิดาผู้นี้จะไม่เอาอีกแล้ว !
เพียงแค่ร่องรอยของออร่าผู้มีพลังระดับราชาพันปีที่เป่ยเฟิงหลงเหลือเอาไว้ในตอนกินโดยไม่รู้ตัว มันก็ทำให้พ่อครัวเหล่านี้รู้สึกกดดันอย่างมาก แม้ว่าเขาจะจากไปแล้วแต่พวกเขาก็ยังคงกดดันไม่น้อย
ตรงกันข้ามกับเหล่าพ่อครัวเหล่านี้ ร้านอาหารของเมืองซานชวนต่างฉลองกันอย่างเต็มที่ แม้ว่ามันจะเป็นวันที่เหน็ดเหนื่อย แต่ใบหน้าของทุกคนก็เต็มไปด้วยความสุข
“หัวหน้า ! หัวหน้าา ! กำไรของเราในปีนี้เพิ่มขึ้นมากกว่าปกติถึง 2 เท่า !”
“ใช่ สวรรค์สงสารเรา ! พวกเราสูญเสียเงินไปจำนวนมากเมื่อปีที่แล้ว ในตอนนี้ทุกอย่างก็กลับมาแล้ว ! เพียงแค่วันเดียวเงินที่เราสูญเสียทั้งหมดก็กลับคืนมาหาเราแล้ว !”
“ฮ่าฮ่า นอกจากนี้ยังมีพวกลูกค้าที่เพิ่มมาอีกจำนวนมากด้วย !”
“ทุกคนทำดีมาก ข้าจะจัดงานฉลอง !”
ร้านอาหารทั้งหมดเต็มไปด้วยความสุข ในฐานะที่เป็นร้านอาหาร พวกเขาต่างกลัวว่าพวกเขาจะอยู่รอดได้หรือไม่ แต่ดูตอนนี้สิ
ทุกคนหัวเราะและเฉลิมฉลองกัน เหล่าลูกจ้างเองราวกับรับรู้ได้ว่าเงินเดือนของพวกเขาในเดือนนี้จะเพิ่มเป็นสองเท่าเช่นกัน
“สวัสดี ? พี่เจิ้ง ไม่ใช่ว่าพี่พูดก่อนหน้านี้งั้นหรอว่าสนใจร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ของข้า ? ข้าคิดว่าเรามาคุยเรื่องนี้กันหน่อยไหม ?”
“ไปเรียกนายน้อยตระกูลหลินมาหน่อย มันฝรั่งร้อนชิ้นนี้มันไม่สามารถอยู่ในมือของข้าได้”
ในเวลาเดียวกัน เจ้าของร้านอาหารบุฟเฟ่ห์หลายแห่งต่างตกตะลึงอย่างมาก พวกเขารีบปล่อยร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ของพวกเขาออกไปในทันที
นี้มันเรื่องตลกอะไรกัน ? จะเกิดอะไรขึ้นหากสหายผู้นั้นมาเยือนร้านบุฟเฟ่ต์ของพวกเขาเพียงแค่วันเดียว
หลักการพื้นฐานของร้านบุฟเฟ่ต์คือพวกเราจะบริการอาหารให้ไม่จำกัดในราคาที่กำหนดเอาไว้ นอกจากนี้พวกเขาไม่สามารถไล่ลูกค้าที่กินมากเกินไปออกไปได้ ตราบใดที่ลูกค้ากินและไม่ทิ้งอาหารโดยไร้เหตุผล พวกเขาก็ไม่สามารถไล่อีกฝ่ายไปได้
ผู้มีพลังเพียงแค่ขั้นร้อยปีไม่สามารถกินอะไรได้มากนัก ส่วนผู้มีพลังระดับราชาพันปีแทบจะไม่สนใจกินอาหารในร้านแบบนี้ สรุปแล้วเจ้าของร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ก็ยังคงได้กำไรดีงามไม่น้อยในแต่ละวัน
แต่ตอนนี้ความคิดของพวกเขากำลังถูกสั่นคลอน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ยินว่ามีคนเพียงคนเดียวกินอาหารได้จำนวนมาก !
พวกเขาต้องเล่นอย่างปลอดภัยเสมอ !
หากคน ๆ นั้นตัดสินใจก้าวเท้าเข้ามาในร้านอาหารของพวกเขาเพียงวันเดียว บางทีรายได้ตลอดทั้งชีวิตของพวกเขาในช่วงหลายทศวรรษอาจจะหายไปเลยก็ได้ !
ในขณะเดียวกัน เป่ยเฟิงก็รู้สึกอายเช่นกัน ผุ้มีพลังระดับราชาพันปีอย่างเขากลับลดตัวลงไปกลายเป็นผีที่หิวโหย … เมื่อรู้สึกได้ถึงความหิวที่ปะทุขึ้นเบา ๆ เป่ยเฟิงก็รีบสั่งงานทันที “หลี่ปู้ ข้าขอสั่งให้พวกเราเตรียมพร้อมที่จะออกไปยังเมืองเทียนฮวงในวันพรุ่งนี้ !”
“ขอรับ !” หลี่ปู้พยักหน้าและรีบออกไปจัดการทันที นี่คือบุคลิกของหลี่ปู้ที่ไม่รีรอชักช้าใด ๆ นอกจากการปฎับัติตามคำสั่งด้วยความจริงจัง
เป่ยเฟิงกลับไปที่ห้องของเขาแล้วล้มตัวลงนอนแต่ทว่าเขากลับไม่สามารถนอนหลับได้ ความหิวยังคงปะทุอยู่ แม้ว่าเขาจะสามารถระงับมันได้ แต่มันก็ไม่มากนัก มันยังอยู่ในขั้นที่ไม่เลวร้ายถึงกับยากที่จะต้านทานได้
สำหรับรูปร่างของเขาในตอนนี้ไม่ใช่คนที่มีแต่ผิวหนังและกระดูกอีกต่อไป ในที่สุดเขาก็มีกล้ามเนื้อบางส่วนแล้ว
