ตอนนี้สัตว์อสูรทะเลได้เผาไหม้เส้นเลือดในร่างกายของมันไปแล้ว แม้ว่ามันจะหนีไป แต่มันก็บาดเจ็บสาหัสไม่น้อย
แต่การมีชีวิตอยู่ต่อย่อมดีกว่าตายที่นี่ !
“กายาแห่งอาทิตย์ เปิด !”
ใบหน้าของเป่ยเฟิงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เขาไม่คิดเลยว่าต้องใช้เคล็ดวิชาดวงดาว !
หลังจากเป่ยเฟิงใช้เคล็ดวิชา พลังดวงดาวก็ได้ระเบิดออกมาจากร่างของเขาในพริบตา !
ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นสองเท่า !
พื้นที่รอบตัวเป่ยเฟิงมืดลงอย่างเห็นได้ชัด !
ชั้นของดวงดาวปกคลุมไปทั่วร่างเป่ยเฟิง ทำให้เป่ยเฟิงเต็มไปด้วยความสง่างาม
พลังแห่งดวงดาวได้หลอมรวมเข้ากับเซลล์ของเป่ยเฟิง
ในเวลานี้ เป่ยเฟิงเปล่งประกายด้วยรัศมีดวงดาว พลังฉีและเลือดของเขาแข็งแกร่งราวปีศาจร้าย !
ใบหน้าของเขาเรียบเฉย เขาชกหมัดไปด้านหน้าเบา ๆ !
เมื่อชกออกไป เกิดรอยแตกในอากาศที่มืดมิด !
“แปดก้าวไล่ล่าจักจั่น !”
เป่ยเฟิงก้าวไปสามก้าวติดต่อกัน แต่ละก้าวก็สั้นลง ความแข็งแกร่งของเป่ยเฟิงก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ !
หลังจากผ่านไปเพียงสามก้าว เป่ยเฟิงที่สูงเจ็ดจางก็เปลี่ยนไปอย่างมาก !
ตอนแรกที่ร่างของเขาขยายใหญ่ขึ้น มันดูเหมือนแค่ร่างใหญ่ขึ้นเท่านั้น !
แต่ตอนนี้ ร่างกายของเป่ยเฟิงกำลังอยู่ในระหว่างการเปลี่ยนแปลง !
กระดูกเก้าชิ้นบนกระดูกสันหลังในร่างกายกลายเป็นสีทอง
จากเดิม เส้นเลือดที่เปิดออกเพียงสองในสิบ ตอนนี้มันพุ่งขึ้นเป็นแปดในสิบแล้ว !
แม้แต่พลังฉีและเลือดของเป่ยเฟิงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก !
พลังฉีและเลือดบริสุทธิ์สีทองหลอมรวมเข้ากับร่างของเป่ยเฟิงถึง 95% !
แม้ว่าจะเปิดเพียงชั่วคราว แต่ก็ทำให้ความแข็งแกร่งของเป่ยเฟิงสูงขึ้นไปอีกหลายระดับจนไม่สามารถอธิบายได้ !
ร่างกายดั้งเดิมของเป่ยเฟิงก็มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นกัน
การไหลเวียนของพลังฉีและเลือดในช่วงเวลาสั้น ๆ ทำให้เป่ยเฟิงดูน่าเกลียดมากขึ้น
ขาทั้งสองข้างแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ซี่โครงสีฟ้าด้านบนและกล้ามเนื้อมัดติดกัน
การเปลี่ยนแปลงของแขนนั้นชัดเจนมากขึ้น เดือยกระดูกแบนคล้ายใบมีดงอกขึ้นที่ข้อต่อข้อศอกซึ่งมีความคมมาก
ร่างกายของเขาค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้น และมีชั้นคล้ายเกราะสีเทาปรากฏรอบร่าง จนเขาคล้ายกับหมูเหล็ก
กล้ามเนื้อข้างหลังปูดเป็นรูปกากบาท !
ปากเปิดเล็กน้อยเผยให้เห็นฟันที่ขบกันอย่างหนาแน่น ฟันแต่ละซี่เหมือนฟันฉลามส่องแสงเหมือนโลหะ
กระดูกแข็งสองชิ้นที่ยกขึ้นเล็กน้อยหลังใบหูนั้นยื่นไปทางด้านหลังของศีรษะของเป่ยเฟิงเหมือนเขากวางคู่หนึ่ง
“เปิดจันทรา !”
เป่ยเฟิงรับรู้ถึงพลังที่น่ากลัวในร่างกายเขา แม้แต่ราชาหมื่นปีที่แข็งแกร่ง เขาก็เอาชนะได้ในตอนนี้ !
เขาออกแรงที่ขาเพื่อทะยานสู่ท้องฟ้า !
“ตู้มมม !”
หลุมขนาดใหญ่ที่มีรัศมีกว้างโผล่ขึ้นบนพื้นดิน
“ฟิ้ววววว !”
เป่ยเฟิงทะยานสู่ท้องฟ้าอันห่างไกล แต่ทันใดนั้นก็เกิดเสียงเหมือนชนอะไรบางอย่าง จากนั้นตามมาด้วยเสียงที่ราวกับระฆังดังขึ้น
“เคล้ง !”
หลังจากเสียงดังขึ้นหลี่ปู้และคนอื่น ๆ เต็มไปด้วยความประหลาดใจ พวกเขามองไปยังอากาศรอบ ๆ ตัวสัตว์อสูรทะเลที่ไกลออกไปหลายพันลี้กำลังแตกกระจายราวกับกระจก
“ไม่ !”
สัตว์อสูรทะเลคำราม ร่างกายที่ทรงพลังของมันเริ่มพุ่งเข้าหาเป่ยเฟิง
กำปั้นนี้น่ากลัวมาก ไม่สามารถหยุดมันได้แล้ว !
“ตึ้บ !”
ร่างกายที่หนักอึ้งของเป่ยเฟิงตกลงบนพื้นพร้อมกับสัตว์อสูรทะเลทำให้พื้นสั่นสะเทือน และพื้นดินก็เริ่มยุบลง
ลองจินตนาการดูว่าน้ำหนักเป่ยเฟิงนั้นมากขนาดไหน !
“นี่คือพลัง ผลักดันทุกสิ่งคือพลัง ! ปราศจากความกลัวในความแข็งแกร่ง”
เป่ยเฟิงพูดกับตัวเอง การเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเขาค่อย ๆ หายไป
เมื่อตัวหดลงจนเท่าคนธรรมดา เป่ยเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะกระทืบเท้า
“ผลข้างเคียงในช่วงสั้น ๆ เทียบไม่ได้กับการต่อสู้ที่ปะทุออกมาเพียงชั่วครู่”
เป่ยเฟิงพ่ายแพ้ ความแตกต่างระหว่างพละกำลังและการสูญเสียความแข็งแกร่งทำให้เป่ยเฟิงรู้สึกแย่เล็กน้อย
โชคดีที่เป่ยเฟิงปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว เส้นเลือดที่เปิดอยู่ในร่างกายก็ปิดอีกครั้ง กระดูกสันหลังทั้งเก้าชิ้นเปิดออกเหลือชิ้นที่ห้าเท่านั้น ส่วนที่เหลือก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
“คงต้องตัดใจจากสัตว์อสูรทะเลตัวนี้”
เดิมทีเป่ยเฟิงต้องการลิ้มลองรสชาติของสัตว์อสูรทะเลตัวนี้
ยิ่งสิ่งมีชีวิตมีพิษมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีรสชาติดีขึ้นเท่านั้น
แต่ตอนนี้ ความอยากของเป่ยเฟิงหมดไปแล้ว มันน่าขยะแขยงจริง ๆ
เมื่อมองไปที่ร่างที่ฉีกขาดของสัตว์อสูรทะเล กระดองสีดำแสดงให้เห็นเนื้อสีขาว เป่ยเฟิงขยับปากและยอมแพ้ในที่สุด
เขาปล่อยให้หลี่ปู้และคนอื่น ๆ นำวัตถุดิบของสัตว์อสูรทะเลตัวนี้ไป
เป่ยเฟิงสนใจคู่ต่อสู้ของกู่ฉีมากกว่า
เป่ยเฟิงไม่อยากกินอะไรในตอนนี้ เขาต้องใช้เวลาพอสมควรในการพักฟื้น เขาเริ่มเกลียดสัตว์อสูรทะเลตัวนี้แล้ว
หลังจากเก็บของที่ยึดมาได้แล้ว เป่ยเฟิงส่ายหัว กู่ฉีที่ข้ามก้าวระดับแปดสำเร็จ สมควรได้รับเกาลัดเป็นรางวัล
“โอ้ แกยังมีชีวิตรอดอีกหรอ .. แกกินกึ่งยาทิพย์เข้าไปแล้ว แกไม่กลัวโดนข้าแย่งหรือไง ?”
เป่ยเฟิงชี้ไปที่กู่ฉีและดุมัน
“กรู๊ววว !”
กู่ฉีชำเลืองมองไปที่เป่ยเฟิง จากนั้นก็เหล่และมองกลับไป
“ใครสอนให้แกทำแบบนี้ ! เลิกขึ้นเกียจแล้วออกไปสู้ซะ รีบรักษาพลังให้มั่นคงซะ ไม่งั้นเดียวมันจะลำบากทีหลัง !”
เป่ยเฟิงพูดด้วยความโกรธ
กู่ฉีพูด “จริงอยู่ที่ข้าไม่ควรกินกึ่งยาทิพย์ครึ่งหนึ่งภายในครั้งเดียว แต่มันอร่อยมากนะ เจ้าควรเก็บไว้ชิมสักหน่อย”
“กรู๊วววว !”
กู่ฉีกลอกตาและดูฝืนใจ
“แกยั่วโมโหข้าสินะ !”
มุมปากเป่ยเฟิงกระตุกเล็กน้อย เขามองกู่ฉีพร้อมกับเส้นเลือดบนหน้าผากที่ปูดขึ้นมา เขาแอบบอกตัวเองว่าโลกนี้สวยงามมาก เขาไม่ควรจะมาหงุดหงิดเรื่องแค่นี้
แต่เมื่อเห็นกู่ฉีกลอกตาและนึกถึงกลิ่นของกึ่งยาทิพย์ เป่ยเฟิงได้แต่ทำเป็นไม่สนใจ !
“เกาะนี้ดูแปลกมาก แค่เดินขึ้นมาบนเกาะก็เจอกึ่งยาทิพย์ทันที แม้ว่ามันอาจจะเป็นความโชคดี แต่ก็แสดงให้เห็นว่าเกาะนี้อาจไม่ได้มีเพียงกึ่งยาทิพย์เท่านั้น”
เป่ยเฟิงพึมพำตัวเอง และตั้งค่ายใต้น้ำตกในเกาะ เป่ยเฟิงคิดบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเกาะ
“ทรัพยากรที่ข้าต้องการมีมากเกินไป บางอย่างก็ไม่สามารถจ่ายได้ด้วยเงิน ข้าได้แต่หวังว่าจะได้พบกับกึ่งยาทิพย์บนเกาะนี้อีก”
เป่ยเฟิงยิ้มและไม่ได้หวังมากนัก กึ่งยาทิพย์ไม่ใช่หัวไชเท้า แต่บางทีมันอาจจะมีสมุนไพรที่เป็นกึ่งยาทิพอยู่ครึ่งเกาะก็ได้
