ด้วยเหตุผลบางอย่าง เชนไตหยินก็อารมณ์เสีย
บางทีมันอาจไม่จำเป็นตั้งแต่เริ่มต้น
เธอเป็นคู่หมั้นของซีซาร์
เธอไม่ต้องการความรู้สึกที่ไม่จำเป็นเพิ่มเติม
ยังมีคนรอเธอกลับมาอยู่
ดังนั้นเธอจึงต้องทำภารกิจให้สำเร็จ
“ ถึงเวลาแล้ว…” เธอยืนอยู่ในเงามืดและพึมพำอย่างเงียบ ๆ ใบหน้าของเธอยังคงมีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ตามปกติของเธอมันเป็นเหมือนหน้ากากที่สวยงามที่ซ่อนความรู้สึกทั้งหมดของเธอไว้
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกไม่ดีเธอเป็นคนที่ปฏิเสธเขา…สองครั้ง เธอเป็นคนที่ยอมแพ้ความเป็นไปได้และตอนนี้เธออิจฉาทั้งสองต่อหน้าเธอ มันขัดแย้งกันมากใช่ไหม?
บางทีอาจเป็นเพราะความอ่อนแอ
แม้ว่ามันจะเป็นสัญญาที่ไม่สมจริง แต่เธอก็รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ครั้งหนึ่งเธอเคยแสวงหาจากตอนเด็ก ชีวิตธรรมดา ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ … แต่เธอรู้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความหวังแต่พวกเขาก็วิเศษมากแม้ว่ามันจะเป็นจินตนาการ เหมือนความฝันที่หายวับไป แต่มันมีอยู่จริง
แต่สำหรับเด็กนั้นเธอเป็นเจ้าหญิงที่สง่างามเป็นคนรักที่สมบูรณ์แบบผู้หญิงที่น่ารัก
ถ้าเพียงตอบสนองต่อความรู้สึกของเขา …
ถ้าเพียงเธอไม่ใช่เธอ …
“โรคจิต! พวกเรากำลังนอนแยกจากนี้ไป!” เสียงที่ชัดเจนของเอเลน่าสะท้อนผ่านป่า
“ทำไม?” หลินเสี่ยวถามเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ ไม่มีอะไรผิดปกติกับการนอนแยก! หรือ เจ้ากำลังบอกว่าเจ้าต้องการใช้ประโยชน์จากข้าเมื่อข้าหลับและลูบ … ของข้า … ยังไงก็ไม่! “
“ ไม่ ข้าไม่เห็นด้วย! เจ้าเป็นแม่บ้านของข้า … แม้ว่าสโนว์จะช่วยให้เจ้าหลุดจากสัญญาทาสหลังจากผ่านไปสองวันข้าก็ไม่ยอมให้เจ้าไป!”
“ อืม เรื่องตลกอันใด…หลินเสี่ยวโดยไม่มีสัญญาทาสในเวลานั้นมันจะไม่ขึ้นอยู่กับเจ้า!”
“ โอ้ เจ้ากำลังบอกว่าข้ายังคงสามารถทำอะไรก็ได้ที่ข้าต้องการในตอนนี้” หลินเสี่ยวขยายกรงเล็บอันชั่วร้ายของเขาไปยังลูกพีชใหญ่สองลูก
“อะไร? ไอ้บ้า! ถ้าเจ้ากล้าแตะข้า ข้าจะฆ่าเจ้า!”
การต่อสู้ของพวกเขายังคงดำเนินต่อไป
เชนไตหยินไม่เข้าใจ
เกิดอะไรขึ้นกับการเป็นแม่บ้าน ทำไมเธอถึงไม่สามารถถ่อมตัวได้มากกว่านี้? บางทีเอเลน่าอาจไม่รู้ แต่ชีวิตนั้นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถบรรลุได้สำหรับบางคน เธอก็ไม่รู้แน่นอนว่ามีความสุขใดที่มีเจ้านายที่รักเจ้า
ดูแลเจ้านาย ถวายร่างกายและวิญญาณของพวกเขา เจ้าไม่ต้องกังวลหรือกลัวอะไร เจ้าไม่ต้องหลบหนีเพียงแค่มอบความไว้วางใจให้เขาและกลายเป็นความสุขในชีวิตของเขา
เอเลน่าไม่รู้ด้วยวิธีนี้เธอก็จะได้รับความสุขเช่นกัน
“ ช่างน่าสมเพช … ”
ใครจะรู้ว่าเธอหมายถึงใคร แต่เชนไตหยินพูดอย่างนั้นและหันออกไป
เมื่อเธอหันหลังกลับไปหลินเสี่ยวซึ่งยังคงทะเลาะกับเอเลน่าดูเหมือนจะสังเกตเห็นบางอย่าง เขาหันหลังและจ้องมองอย่างว่างเปล่า แต่ไม่เห็นร่างของเชนไตหยินเพียงป่าดำมืดที่ส่องแสงและความหวังใด ๆ
“ศัตรู?”
เอเลน่าคิดว่ามีใครบางคนกำลังซุ่มโจมตีเธอหลับตาและขยายทักษะการรับรู้ของเธอและพบว่าเจ้าหญิงกำลังเดินอยู่คนเดียวในป่า
“ มันคือเธอ…”
ไม่น่าแปลกใจที่เธอไม่เคยพบเชนไตหยิน เธอซ่อนตัวและดูอยู่ใกล้ ๆ
เอเลน่าลังเลว่าเธอควรจะบอกหลินเสี่ยวหรือไม่ แต่เมื่อเธอลืมตาเธอก็เห็นตาของหลินเสี่ยวหลงทาง
“ ถึงเวลาแล้วหรือ…” หลินเสี่ยวกระซิบอย่างเงียบ ๆ …
“เจ้าพูดอะไร?”
“ มะไม่มีอะไร…แหหะ” หลินเสี่ยวกลับเข้ามาในความรู้สึกของเขาและเกาหัวของเขาอย่างเชื่องช้า“ เอาล่ะจากนั้นเราจะนอนแยกกัน”
“โอ้.”
เอเลน่าไม่รู้ว่าทำไมหลินเสี่ยวเปลี่ยนใจในทันที แต่เธอไม่ได้คิดมากเกินไป
ดังนั้นทั้งสองจึงกลับไปที่แคมป์และต้องการนอนเพิ่มอีกก่อนถึงเวลากลางวัน
“อะไร? พี่สาวหยิน ท่านกำลังบอกว่าท่านจะเฝ้ายามหรือ” หลังจากกลับมาหลินเสี่ยวถามเชนไตหยิน
โรซี่เพิ่งต่อสู้และต้องการพักผ่อนดังนั้นเธอจึงหลับไปแล้ว ซีซาร์ใช้พลังงานมากเกินไปและจำเป็นต้องฟื้นพลังและก็หลับไปอย่างรวดเร็ว
แน่นอนหลินเสี่ยวไม่รู้สึกว่าพวกเขาจะสามารถนอนหลับสบายเพราะพวกเขาแค่เล่นยาที่น่าอาย ซีซาร์จับเท้าเล็ก ๆ ของโรซี่ด้วยมือของเขา ทาครีมเย็น ๆ บนนิ้วมือของเขาแล้วทาลงบนข้อเท้าที่ละเอียดอ่อนของโรซี่ทีละนิด
เมื่อทาครีมที่เหนียวแล้วทาลงบนผิวที่บอบบางของเธอ มันก็ยากที่ซีซาร์จะรักษาความเย็นชาเอาไว้ ใบหน้าของเขาแดงก่ำและเขาไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้เงยหัวขึ้นและคุกเข่าถัดจากโรซี่เหมือนคนรับใช้และทายาอย่างเงียบ ๆ
สำหรับโรซี่…เธอเล่นมากเกินไป
แม้ว่าโรซี่มักจะถูกรังแกแต่ในบางครั้งเธอก็มีความสามารถเหนือกว่าในขณะที่เธอแกล้งซีซาร์อย่างต่อเนื่อง
“ อืม…อ่อนโยนหน่อย…อ้า…มันเจ็บ!”
“ หยุด…หยุด! … ไม่ตรงนั้น!”
“ อืม…โอเค…มา…ให้ข้าอีก…มาเลย!”
หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าเธอเรียนรู้สิ่งที่น่าอายจากที่ใดหรือซีซาร์รู้สึกอย่างไรเมื่อเขาได้ยินพวกเขา แต่เขารู้สึกแปลก ๆ เมื่อได้ยิน
เอเลน่ารู้ว่าหลินเสี่ยวเริ่มร้อนดังนั้นเธอจึงรีบหนีจากเขาและเข้านอน
ดังนั้นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ที่สามารถป้องกันได้คือหลินเสี่ยวและเชนไตหยิน
“ ยังมีเวลาอีกเล็กน้อยจนถึงรุ่งสางและเราไม่รู้ว่าเราจะเจอศัตรูคนอื่น ๆ หรือไม่ เชนไตหยินยิ้มว่า“ ให้ข้าจัดการเถอะ”
“ แต่พี่สาวหยิน ข้าสามารถ…”
“ ข้าสบายดี เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ ข้าไม่ได้เป็นคุณหนูที่ร่ำรวยดังนั้นแม้ว่าข้าจะได้พบกับคนที่แข็งแกร่งข้าก็สามารถวิ่งหนีและขอความช่วยเหลือได้”
“ โอ้ ใช่…” หลินเสี่ยวพยักหน้า
“ แล้วเจ้ากังวลเรื่องอะไร ไปนอนเถอะ.”
“โอเค ขอบคุณ.”
“ ฮิฮิ ไม่มีปัญหา”
“ พี่สาวหยิน อืม…”
“อะไร?”
“ ไม่มีอะไร…ช่างเถอะ”
ในขณะที่เขาจากไป หลินเสี่ยวหันมาและอยากจะพูดอะไรบางอย่างขณะที่เขามองเชนไตหยิน แต่ในท้ายที่สุดก็ทำไม่ได้
ดวงจันทร์ล่มสลายไปแล้วความมืดปกคลุมทั่วทั้งป่ามันเป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดก่อนรุ่งสาง
หลินเสี่ยวค่อยๆก้าวไปไกล ๆ เธอไม่รู้ว่ามันเป็นแค่เธอหรือเปล่า แต่มันรู้สึกเหมือนหลินเสี่ยวกำลังลากมันอย่างตั้งใจและต้องการที่จะเลี้ยวและพูดอะไรบางอย่างกับเธอ แต่ยับยั้งความหุนหันพลันแล่นของเขาเอง .
“ หลินเสี่ยว!” ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะเรียกตัวเองออกมา
“เอ๋? พี่สาวหยินมีอะไร?”
หลินเสี่ยวหันหลังมาอย่างกระหาย
“ ฮิฮิ อืม…”
มันติดอยู่ด้านบนสุดของลิ้นของเธอแต่เธอไม่รู้จะพูดอะไร
ทั้งสองอยู่ไกลออกไปคืนหนึ่งขัดขวางทัศนะของพวกเขา เชนไตหยินแทบจะเห็นร่างของหลินเสี่ยวไม่ได้และเขาอาจจะแทบไม่เห็นร่างเธอ
ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังมีรอยยิ้มที่สดใส
“ วิธีที่เจ้าเรียกข้า ข้าชอบมันมาก” เธอกระซิบ
“เอ๋? พี่สาวหยิน ท่านพูดอะไรนะ?
“ พี่สาวหยิน…ข้าชอบสิ่งนั้น” เธอพูดซ้ำ
“ อ๊ะ เยี่ยม ข้าเป็นห่วงว่าท่านจะรำคาญมัน”
“ ไม่มีทาง ข้ามีความสุขมากเร็ว ๆ นี้”
“จริงๆ? งั้นพี่สาวหยิน อืม…ข้า…”
“ โอเค รีบเข้านอนเถอะ”
เชนไตหยินขัดจังหวะเขา
แม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาจะพูดแต่เธอก็รู้อยู่แล้วว่าเขาวางแผนจะพูดอะไรดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการได้ยิน
เธอไม่สามารถตอบสนองต่อความรู้สึกของเขาและสิ่งที่มอบให้ทั้งหมดนั้นเป็นภาระยิ่งกว่าเดิม
“ โอเค…ราตรีสวัสดิ์”
หลินเสี่ยวไม่ท้อแท้เขาหัวเราะเกาหัวแล้วกล่าวลา
“ราตรีสวัสดิ์.”
เธอยิ้มและโบกมือให้เขารอยยิ้มของเธอค่อยๆหายไป
สิ่งที่เหลืออยู่คือดวงตาที่ว่างเปล่าของเธอและรูปลักษณ์ที่ไม่มีชีวิตชีวา
“ลาก่อน …”
…
…
เช้าวันรุ่งขึ้น
คืนนั้นทุกคนนอนหลับสนิท
โดยปกติแล้วซีซาร์มักจะตื่นขึ้นมาตรงเวลาทุกวัน แต่เนื่องจากการต่อสู้ช่วงดึกเมื่อคืนเขาจึงเหนื่อยและนอนหลับ
ดวงอาทิตย์ขึ้นสูงขึ้นเรื่อย ๆ ป่าเย็นเล็กน้อยก็ค่อยๆอบอุ่นขึ้น
“ อืมม…ซีซาร์…หยุดอย่าแตะนะมันสกปรก…เอ๊ะ? เจ้าชอบมันไหม? ถ้าเจ้าชอบมันทำอะไรก็ได้ที่เจ้าชอบ… อืออ แต่เจ้าต้องรับผิดชอบถ้าเจ้าเปลี่ยนใจ ข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้า…ฮิฮิฮิฮิ…อะไรนะ? อา!!”
ผู้หญิงผมสีชมพูน่ารักถูกแช่อยู่ในความฝันทางเพศที่เต็มไปด้วยความสุขของเธอในขณะที่มันเริ่มเบี่ยงไปในทิศทางที่แปลกประหลาด แสงก็แย้งดวงตาของเธอและตื่นขึ้นมา
“เอ๋? อะไร? มันคืออะไร?”
เธอลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปทางซ้ายและขวา แต่ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากแสงที่ทำให้ไม่เห็น
“ อืม…มันสดใสมาก”
เธอเหล่ตาของเธอและใช้มือของเธอปิดกั้นแสงและในที่สุดก็ตระหนักถึงปัญหา
“เอ๋? มันสายแล้วเหรอ?”
เธอสังเกตเห็นว่ามันเป็นตอนเช้าแล้วและพวกเขาก็ไม่สามารถนอนอีกต่อไปดังนั้นเธอจึงตื่นขึ้นมาพร้อมกับซีซาร์
“ ซีซาร์ ตื่นเร็ว! จริงแล้ว เชนไตหยินเป็นคนเฝ้าระวังเมื่อคืนนี้ใช่มั้ย ทำไมเธอไม่ปลุกพวกเรา?”
โรซี่พึมพำขณะเก็บเสื้อผ้าของเธอและเตรียมตัวออกเดินทางเป็นวันที่ห้าของการแข่งขัน
“ นี้ เอเลน่าตื่นเร็ว! แปลกทำไมหลินเสี่ยวถึงไม่อยู่ที่นี่พวกเขาไปที่ไหน”
“ฮะ?”
เอเลน่าลูบตาขณะที่เธอตื่นและมองไปรอบ ๆ เธอ แต่เธอก็ประหลาดใจเมื่อพบว่าหลินเสี่ยวผู้ซึ่งควรจะนอนข้างๆเธอหายไป
ไม่เพียงแค่นั้นคนสุดท้ายที่ยืนเฝ้าและผู้ที่รับผิดชอบในการปลุกทุกคนตื่นขึ้น เชนไตหยินก็หายไปเช่นกัน!
เธอกำลังลาดตระเวนอยู่ใกล้ ๆ?
เอเลน่าที่ง่วงนอนยังคงพยายามขยายทักษะการรับรู้ของเธอและต้องการที่จะหาทั้งสองแต่ผิวของเธอเปลี่ยนไปทันที
“ไม่มี?”
หลินเสี่ยวหายไป
และเชนไตหยินก็เช่นกัน
